2012-05-16 13:40:04
του Γιώργου Λιβέρη
Η Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας στην Αρχαία Ολυμπία και η Λαμπαδηδρομία άρχισαν το πρώτον το 1936 με τους Αγώνες του Βερολίνου, αλλά η ιδέα αυτή βρισκότανε στο μυαλό του νεαρού Καρλ Ντιμ (Carl Diem) 30 χρόνια πριν από τον καιρό που ήταν φοιτητής.
Το 1934 όταν η Γερμανία ανέλαβε να τελέσει τους Αγώνες ο Καρλ Ντιμ, διευθυντής πλέον της Γυμναστικής Ακαδημίας του Βερολίνου, είχε αναγνωρισθεί ως προσωπικότητα του αθλητικού χώρου και ο λόγος του πέρναγε. Πρώτα έπεισε την Ολυμπιακή Επιτροπή της Γερμανίας, δεν δυσκολεύτηκε να πείσει το φίλο του Ιωάννη Κετσέα, ούτε και τον Άγγελο Βολονάκη. Η ΔΟΕ αποδέχθηκε την ωραία (και σύγχρονη) ιδέα παρ' όλον ότι σε αυτή τη μορφή δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στην αρχαιότητα.
Η πρώτη διοργάνωση Αφής - Λαμπαδηδρομίας ήταν τόσο επιτυχημένη, με τη συνδρομή και των μεθοδικών Γερμανών, που αναγνωρίσθηκε ως θαυμάσιο δέσιμο όλων των χωρών και των αθλητών, αγαπήθηκε και καθιερώθηκε. Έτσι τώρα πλέον οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν ήσαν μια Πανελλήνια εκδήλωση ενός αθλήματος, αλλά Παγκόσμιοι Αγώνες όλων των Σπορ, οι οποίοι πάντως διατήρησαν την ιερότητά τους.
Η ιστορία εξελίχθηκε σε ένα γεγονός ευρύτερου παγκόσμιου ενδιαφέροντος που άρχιζε με την Αφή στην Αρχαία Ολυμπία και συνεχιζόταν με μια κινητοποίηση και ανάπτυξη πρωτόγνωρη, που ολοκληρωνόταν με την κύρια διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων.
Βερολίνο 1936: Κούλα Πράτσικα
Λονδίνο 1948: Μαρία Αγγελακοπούλου
Ελσίνκι 1952: Ξανθίππη Πηχέων - Θεολογίτη
Μελβούρνη 1956: Αλέκα Μαζαράκη - Κατσέλη
Ρώμη 1960: Αλέκα Μαζαράκη - Κατσέλη
Τόκιο 1964: Αλέκα Μαζαράκη - Κατσέλη
Μέξικο 1968: Μαρία Μοσχολιού
Μόναχο 1972: Μαρία Μοσχολιού
Μόντρεαλ 1976: Μαρία Μοσχολιού
Μόσχα 1980: Μαρία Μοσχολιού
Λος Άντζελες 1984: Μαρία Διδασκάλου
Σεούλ 1988: Μαρία Διδασκάλου
Βαρκελώνη 1992: Μαρία Παμπούκη
Ατλάντα 1996: Μαρία Παμπούκη
Σίδνεϋ 2000: Θάλεια Προκοπίου
Αθήνα 2004: Θάλεια Προκοπίου
Πεκίνο 2008: Μαρία Ναυπλιώτου
Λονδίνο 2012: Ινώ Μενεγάκη
Όλες με εξειδίκευση στην υποκριτική και το χορό σε σχολές των Αθηνών εκτός από την Μαρία Αγγελακοπούλου, η οποία κλήθηκε την τελευταία στιγμή να συνδράμει, ως τοπική κάτοικος. Αυτό καθώς λόγω της έκρυθμου τότε κατάστασης η Αλέκα Μαζαρακάκη (ακολούθως Κατσέλη) δεν μπόρεσε να φθάσει στην Αρχαία Ολυμπία. Όμως στη συνέχεια για τις ανάγκες της Οργάνωσης του 1948 γύρισε ένα σχετικό φιλμ με Άγγλο οπερατέρ στο Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο.
Ακρογωνιαίος λίθος στην όλη προσπάθεια η Μαρία Χορς, η οποία για μισό περίπου αιώνα επιμελείτο του χορογραφικού σκηνικού ή μάλλον χάραξε τη μορφή που έλαβε αυτό με βάση τις ενδείξεις που υπάρχουν σε αγγεία και σε μαρμάρινες συνθέσεις. Οι χορογραφίες της Χορς μετέφεραν το πνεύμα και το χαρακτήρα της εποχής εκείνης, έπεισαν αλλά και αγαπήθηκαν. Είναι χορογραφίες που ο χρόνος τις δέχεται αναλλοίωτες καθώς δεν εξελίσσονται όπως οι μοντέρνοι χοροί. Είναι το αντίστοιχο της κλασσικής μουσικής που έχει γίνει αποδεκτή έτσι όπως δημιουργήθηκε.
palaimaxoipao1908.blogspot.com
Η Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας στην Αρχαία Ολυμπία και η Λαμπαδηδρομία άρχισαν το πρώτον το 1936 με τους Αγώνες του Βερολίνου, αλλά η ιδέα αυτή βρισκότανε στο μυαλό του νεαρού Καρλ Ντιμ (Carl Diem) 30 χρόνια πριν από τον καιρό που ήταν φοιτητής.
Το 1934 όταν η Γερμανία ανέλαβε να τελέσει τους Αγώνες ο Καρλ Ντιμ, διευθυντής πλέον της Γυμναστικής Ακαδημίας του Βερολίνου, είχε αναγνωρισθεί ως προσωπικότητα του αθλητικού χώρου και ο λόγος του πέρναγε. Πρώτα έπεισε την Ολυμπιακή Επιτροπή της Γερμανίας, δεν δυσκολεύτηκε να πείσει το φίλο του Ιωάννη Κετσέα, ούτε και τον Άγγελο Βολονάκη. Η ΔΟΕ αποδέχθηκε την ωραία (και σύγχρονη) ιδέα παρ' όλον ότι σε αυτή τη μορφή δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο στην αρχαιότητα.
Η πρώτη διοργάνωση Αφής - Λαμπαδηδρομίας ήταν τόσο επιτυχημένη, με τη συνδρομή και των μεθοδικών Γερμανών, που αναγνωρίσθηκε ως θαυμάσιο δέσιμο όλων των χωρών και των αθλητών, αγαπήθηκε και καθιερώθηκε. Έτσι τώρα πλέον οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν ήσαν μια Πανελλήνια εκδήλωση ενός αθλήματος, αλλά Παγκόσμιοι Αγώνες όλων των Σπορ, οι οποίοι πάντως διατήρησαν την ιερότητά τους.
Η ιστορία εξελίχθηκε σε ένα γεγονός ευρύτερου παγκόσμιου ενδιαφέροντος που άρχιζε με την Αφή στην Αρχαία Ολυμπία και συνεχιζόταν με μια κινητοποίηση και ανάπτυξη πρωτόγνωρη, που ολοκληρωνόταν με την κύρια διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων.
Βερολίνο 1936: Κούλα Πράτσικα
Λονδίνο 1948: Μαρία Αγγελακοπούλου
Ελσίνκι 1952: Ξανθίππη Πηχέων - Θεολογίτη
Μελβούρνη 1956: Αλέκα Μαζαράκη - Κατσέλη
Ρώμη 1960: Αλέκα Μαζαράκη - Κατσέλη
Τόκιο 1964: Αλέκα Μαζαράκη - Κατσέλη
Μέξικο 1968: Μαρία Μοσχολιού
Μόναχο 1972: Μαρία Μοσχολιού
Μόντρεαλ 1976: Μαρία Μοσχολιού
Μόσχα 1980: Μαρία Μοσχολιού
Λος Άντζελες 1984: Μαρία Διδασκάλου
Σεούλ 1988: Μαρία Διδασκάλου
Βαρκελώνη 1992: Μαρία Παμπούκη
Ατλάντα 1996: Μαρία Παμπούκη
Σίδνεϋ 2000: Θάλεια Προκοπίου
Αθήνα 2004: Θάλεια Προκοπίου
Πεκίνο 2008: Μαρία Ναυπλιώτου
Λονδίνο 2012: Ινώ Μενεγάκη
Όλες με εξειδίκευση στην υποκριτική και το χορό σε σχολές των Αθηνών εκτός από την Μαρία Αγγελακοπούλου, η οποία κλήθηκε την τελευταία στιγμή να συνδράμει, ως τοπική κάτοικος. Αυτό καθώς λόγω της έκρυθμου τότε κατάστασης η Αλέκα Μαζαρακάκη (ακολούθως Κατσέλη) δεν μπόρεσε να φθάσει στην Αρχαία Ολυμπία. Όμως στη συνέχεια για τις ανάγκες της Οργάνωσης του 1948 γύρισε ένα σχετικό φιλμ με Άγγλο οπερατέρ στο Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο.
Ακρογωνιαίος λίθος στην όλη προσπάθεια η Μαρία Χορς, η οποία για μισό περίπου αιώνα επιμελείτο του χορογραφικού σκηνικού ή μάλλον χάραξε τη μορφή που έλαβε αυτό με βάση τις ενδείξεις που υπάρχουν σε αγγεία και σε μαρμάρινες συνθέσεις. Οι χορογραφίες της Χορς μετέφεραν το πνεύμα και το χαρακτήρα της εποχής εκείνης, έπεισαν αλλά και αγαπήθηκαν. Είναι χορογραφίες που ο χρόνος τις δέχεται αναλλοίωτες καθώς δεν εξελίσσονται όπως οι μοντέρνοι χοροί. Είναι το αντίστοιχο της κλασσικής μουσικής που έχει γίνει αποδεκτή έτσι όπως δημιουργήθηκε.
palaimaxoipao1908.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στις 6μμ ο Βενιζέλος μιλά στις Νομαρχιακές Επιτροπές του ΠΑΣΟΚ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
