2016-08-26 09:36:09
ΕιρΑθ 2011/16: Ασφάλιση ζωής - Κάλυψη νοσηλείων. ΓΟΣ - Καταχρηστικότητα. Ευθύνη ασφαλιστικού πράκτορα - Πρόστηση. Ασφαλιστική σύμβαση ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
ΑΡΙΘΜΟΣ 2011/2016
Συγκροτήθηκε από την Ειρηνοδίκη Αικατερίνη Τοκιάν, την οποία όρισε η Πρόεδρος του Τριμελούς Συμβουλίου Διοίκησης του Ειρηνοδικείου Αθηνών και τον γραμματέα Γρηγόριο Κονιαβίτη.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριο του στις 23-11-2015, για να δικάσει κατά την τακτική διαδικασία την υπόθεση μεταξύ:
ΤΗΣ ΕΝΑΓΟΥΣΑΣ:…………….., κατοίκου Αναβύσσου Αττικής επί της οδού…………., η οποία παραστάθηκε μετά του πληρεξουσίου δικηγόρου της ΠΦ.
ΤΩΝ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ : 1) Ανώνυμης Ασφαλιστικής Εταιρίας με την επωνυμία «……………..», όπως μετονομάστηκε η ασφαλιστική εταιρία με την επωνυμία «....... Α.Ε.», η οποία εδρεύει στην Αθήνα (………….), όπως νομίμως εκπροσωπείται, 2)…………….., ασφαλιστή, κατοίκου Αργυρουπόλεως Αττικής, επί της οδού ………….και 3)…………….., ασφαλίστριας, κατοίκου Χαλανδρίου Αττικής, επί της……………….., εκ των οποίων η πρώτη παραστάθηκε δια και οι υπόλοιποι μετά της πληρεξούσιας δικηγόρου τους EΚ.
Η ενάγουσα ζητεί να γίνει δεκτή η από ……….. αγωγή της, που κατατέθηκε στη Γραμματεία του Δικαστηρίου τούτου με αριθμό………., γράφτηκε στο πινάκιο και προσδιορίστηκε να συζητηθεί στη παραπάνω δικάσιμο.
Ακολούθησε συζήτηση όπως σημειώνεται στα πρακτικό.
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Κατά τη διάταξη του όρθρου 2 παρ. 6 του Ν. 2251/1994, «γενικοί όροι των συναλλαγών», που έχουν αποτέλεσμα την υπέρμετρη διατάραξη της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων σε βάρος του καταναλωτή, απαγορεύονται και είναι άκυροι. Κατά την έννοια των παραπάνω διατάξεων, οι οποίες αποτελούν εξειδίκευση του γενικού κανόνα του άρθρου 281 του ΑΚ με τα αναφερόμενα σε αυτές κριτήρια, για την κρίση της ακυρότητας ή μη ως καταχρηστικών των όρων αυτών, λαμβάνεται υπόψη κατά κύριο λόγο το συμφέρον του καταναλωτή, με συνεκτίμηση όμως της φύσεως των αγαθών ή υπηρεσιών που αφορά η σχετική σύμβαση, καθώς και του σκοπού της και των ειδικών συνθηκών κατά τη σύναψη της, πάντοτε δε στα πλαίσια επίτευξης σχετικής ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων μερών (ΑΠ 904/2011, ΑΠ 1430/2005 δημ Νόμος). Μετά δε την αντικατάσταση της παρ. 6 του όρθρου 2 του παραπάνω νόμου, με το άρθρο 10 παρ, 24 εδ. β του Ν. 2741/1999, αρκεί να επέρχεται απλή και όχι υπέρμετρη διατάραξη της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων από τη ρύθμιση του γενικού όρου (ΑΠ 1219/2001 Ε.Δ. 2001.1603, ΕΦΑΘ 3956/2008 ΔΕΕ 2009.873, ΕΦΑΘ 2386/2006 Ε.Δ.2006.1467, ΕΦΑΘ 730/2005 ΕΕμπΔ 2005.741). Περαιτέρω, στην παρ, 7 του ίδιου άρθρου 2 του Ν 2251/1994, ορίζονται ενδεικτικά Γενικοί Όροι των Συναλλαγών που είναι καταχρηστικοί. Η ρύθμιση αυτή αποτελεί, επίσης, εξειδίκευση του βασικού κανόνα του άρθρου 281 Α.Κ, που απαγορεύει την κατάχρηση του θεσμού (της συμβατικής ελευθερίας). Ενόψει τούτου, ο έλεγχος του κύρους του περιεχομένου ΓΟΣ προσανατολίζεται βασικά προς τη διάταξη του άρθρου 281 Α.Κ. Με τους ΓΟΣ δεν απαγορεύεται η απόκλιση από οποιαδήποτε ρύθμιση ενδοτικού δικαίου, αλλά μόνο από εκείνες που φέρουν «καθοδηγητικό» χαρακτήρα ή, σε περίπτωση άτυπων συναλλακτικών μορφών, από τα ουσιώδη για την επίτευξη του σκοπού και τη διατήρηση της φύσεως της συμβάσεως δικαιώματα και υποχρεώσεις των μερών που απηχούν πράγματι δικαιολογημένες προσδοκίες του πελάτη για το συγκεκριμένο είδος συναλλαγής. Εξάλλου, κατά τη διάταξη της παρ. 4 του άρθρου 2 του ίδιου Ν 2251/1994: «όροι που συμφωνήθηκαν ύστερα από διαπραγμάτευση μεταξύ των συμβαλλομένων (ειδικοί όροι) είναι επικρατέστεροι από τους αντίστοιχους γενικούς όρους». Όμως η αποδοχή ΓΟΣ εκ μέρους του καταναλωτή, με την ένταξη τούτων στη συναφθείσα σύμβαση, δεν τους καθιστά έγκυρους, αν βέβαια ήταν άκυροι, διότι οι κανόνες για τον έλεγχο της καταχρηστικότητάς τους, με βάση τα κριτήρια των παρ. 6 και 7 του άρθρου 2 του Ν. 2251/1994, είναι κανόνες αναγκαστικού δικαίου, από την εφαρμογή των οποίων δεν είναι δυνατή η συμβατική παραίτηση (άρθρο 3 Α.Κ), που απαγορεύει την κατάχρηση ενός θεσμού (ΕΦΑΘ 2057/2010 δημ Νόμος). Περαιτέρω, μεταξύ των ΓΟΣ, που απαριθμούνται στην παρ. 7 του άρθρου 2 του ν. 2251/1994 και θεωρούνται άνευ ετέρου (per se), καταχρηστικοί περιλαμβάνεται και η υπό στοιχείο ια’ περίπτωση, σύμφωνα με την οποία καταχρηστικοί είναι και εκείνοι οι όροι, που, χωρίς σπουδαίο λόγο, αφήνουν το τίμημα αόριστο και δεν επιτρέπουν τον προσδιορισμό του με κριτήρια ειδικό καθορισμένα στη σύμβαση και εύλογα για τον καταναλωτή. Η σωρευτική εφαρμογή από το Δικαστήριο των παρ. 6 και 7 του αρθ. 2 του ν. 2251/1994 δεν αποκλείεται, καθώς η επίκληση του γενικού αξιολογικού κριτηρίου "της διατάραξης της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων σε βάρος του καταναλωτή", είναι δυνατό να έχει αξία και χρησιμότητα για την εξειδίκευση των αόριστων νομικών εννοιών και αόριστων αξιολογικών κριτηρίων, που χρησιμοποιεί ο νόμος στις επιμέρους περιπτώσεις του ενδεικτικού καταλόγου. Εξάλλου, και οι περιγραφόμενες από το νόμο ειδικές, κατά αμάχητο τεκμήριο, περιπτώσεις καταχρηστικότητας αποτελούν ενδείκτες, που καθοδηγούν στην ερμηνεία της γενικής ρήτρας και, συγκεκριμένα, της έννοιας της διατάραξης της συμβατικής ισορροπίας. Μεταξύ των καθοδηγητικών αρχών, που συνάγονται από τις ειδικές αυτές περιπτώσεις, είναι και η αρχή της διαφάνειας, καθώς και η αρχή της απαγόρευσης της χωρίς λόγο ανάθεσης του προσδιορισμού της παροχής ή των επιμέρους στοιχείων της, στην απόλυτη κρίση του προμηθευτή. Ειδικότερα, σύμφωνα με την αρχή της διαφάνειας, η οποία ρητά διατυπώνεται και στο άρθρο 5 της Οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 5.4.1993 «Σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες συμβάσεων που συνάπτονται με τους καταναλωτές», της οποίας ενσωμάτωση στο εθνικό δίκαιο αποτελεί ο νόμος 2251/1994, οι ΓΟΣ πρέπει να είναι διατυπωμένοι με τρόπο σαφή και κατανοητό, ώστε ο καταναλωτής να είναι σε θέση να διαγνώσει, εκ των προτέρων, κρίσιμα στοιχεία ή μεγέθη της σύμβασης, όπως τη διάρκεια της και τα μεγέθη, που περικλείονται στη βασική σχέση, παροχής και αντιπαροχής. Η σχέση αυτή παροχής και αντιπαροχής, κατ΄ αρχήν, δεν λαμβάνεται υπόψη, για την εκτίμηση του καταχρηστικού χαρακτήρα κάποιου ΓΟΣ. Εντούτοις, σύμφωνα και με το άρθ. 4 παρ. 2 της Οδηγίας, ελέγχεται, εάν ο σχετικός όρος δεν είναι διατυπωμένος κατά τρόπο σαφή και κατανοητό, εάν έχει, δηλαδή, παραβιασθεί η αρχή της διαφάνειας (ΟλΑΠ 15/2007 ΔΕΕ 2007.975, ΑΠ 904/2011 δημ Νόμος, ΑΠ 1219/2001 ΔΕΕ 2001.1128, ΕΦΑΘ 5101/2011 ΝοΒ 2011.2139). Η ως άνω απαίτηση περί διαφάνειας των ΓΟΣ δεν αφορά, εξάλλου, απλά και μόνο τον κατανοητό αυτών χαρακτήρα, από τυπική και γραμματική άποψη, παρά αναφέρεται και στη λειτουργία τους, ούτως ώστε ο καταναλωτής να μπορεί να εκτιμήσει, βάσει σαφών και κατανοητών κριτηρίων, τις οικονομικές συνέπειες και μεταβολές, που κάθε όρος συνεπάγεται γι' αυτόν (βλ. ΔΕΚ, απόφαση της 30ης Απριλίου 2014, υπόθεση C-26/13, Arpad Kasler, Hajnalka Kaslerne Rabai κατά OTPJelzalogbank Zrt, σκέψεις 71 - 75).
Η παραπάνω σαφήνεια, δηλαδή, αφορά και τις νομικές συνέπειες μίας ρήτρας, ήτοι τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του καταναλωτή. Για τον λόγο δε αυτό, ασαφείς ή πολυσήμαντες ρήτρες δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται από τον προμηθευτή, με σκοπό να ενισχύσει τη θέση του απέναντι στον καταναλωτή.
Ειδικά, όσον αφορά τις δυσμενείς οικονομικές συνέπειες και επιβαρύνσεις, αυτές θα πρέπει να είναι ευκρινείς, με την έννοια ότι μπορούν να γίνουν άμεσα κατανοητές από το μέσο καταναλωτή, ο οποίος δεν διαθέτει εξειδικευμένες νομικές ή οικονομικές γνώσεις. Η διαφάνεια, λοιπόν, αφορά στη σαφή και κατανοητή διατύπωση, στην αρχή του ορισμένου ή οριστού περιεχομένου και στην αρχή της προβλεψιμότητας της ύπαρξης των όρων. Αδιαφανείς ρήτρες, που αποκρύπτουν την πραγματική, νομική και οικονομική κατάσταση, δημιουργούν τον κίνδυνο ο καταναλωτής είτε να απόσχει από την άσκηση ορισμένων δικαιωμάτων του, είτε να αποδεχθεί αξιώσεις, που, κατά το φαινόμενο, έχει ο προμηθευτής. Υπό το πρίσμα αυτό, οι αδιαφανείς ρήτρες μπορεί να οδηγήσουν, ακριβώς λόγω της αδιαφάνειας τους, στη διατάραξη της συμβατικής ισορροπίας, κατά το άρθρο 2 παρ. 6 του ν. 2251/1994. Για το λόγο αυτό και οι ΓΟΣ, υπακούοντας στην παραπάνω αρχή, πρέπει να παρουσιάζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μερών, κατά τρόπο ορισμένο, ορθό και σαφή (ΑΠ 652/2010 ΔΕΕ 2010.943, ΑΠ 430/2005 ΕλλΔνη 2005.802 ΠΠρΘεσσαλ 135/2016 δημ Νόμος).
Με τη κρινόμενη αγωγή, η ενάγουσα εκθέτει ότι στις 6-5-1991 υπέβαλε προς τον δεύτερο των εναγομένων, με την ιδιότητα του ως ασφαλιστικού συμβούλου-πράκτορα της πρώτης των εναγομένων, αίτηση σύμβασης ασφάλισης ζωής και συμπληρωματικών κινδύνων και έτσι υπογράφτηκε μεταξύ αυτής και της πρώτης εναγομένης το αναφερόμενο ασφαλιστήριο συμβόλαιο, που της παρείχε πλήρη ασφαλιστική κάλυψη. Ότι δύο έτη αργότερα, στις 30-7-1993, εμφανίστηκε στην οικία της ο δεύτερος των εναγομένων, ο οποίος την ενημέρωσε ότι με βάση το περιεχόμενο της πρόσθετης πράξης και του ασφαλιστηρίου συμβολαίου της επρόκειτο να εκδοθεί ταυτάριθμο κατά την τακτική της εταιρείας, όπως της είπε, συμβόλαιο, υπογραμμίζοντας πόσο ευνοϊκοί ήταν οι όροι του. Ότι κατά την αποχώρηση του από την οικία της, ο δεύτερος των εναγομένων, χωρίς να κάνει λόγο για έκδοση νέου συμβολαίου ή για αντικατάσταση του ανωτέρω ασφαλιστηρίου της, άφησε στην οικία της ένα αντίγραφο του συμβολαίου της, όπως της είπε. Ότι εκείνη στη συνέχεια αντιλήφθηκε, ότι δεν πρόκειται για αντίγραφο του αρχικού της συμβολαίου, αλλά για άλλο με διαφορετικό αριθμό, το οποίο ήταν ήδη υπογεγραμμένο, υποτίθεται από αυτήν, χωρίς όμως η ίδια να το γνωρίζει, ούτε είχε υπογράψει, ούτε είχε συγκατατεθεί ή δώσει την εξουσιοδότηση της για να υπογραφεί από άλλον και για λογαριασμό της. Ότι σε επικοινωνία της με τον δεύτερο των εναγομένων, αυτός τη διαβεβαίωσε ότι το συμβόλαιο που της είχε αφήσει αποτελούσε επιβεβαίωση-βελτίωση του αρχικού της, τονίζοντας της ότι είχε τον ίδιο αριθμό με αυτό που υπέγραψε το 1991, Ότι της το παρουσίασε ως πολύ βελτιωμένο και ότι η διαφορά του με το προηγούμενο ήταν ότι οι όροι του ήταν πολύ ευνοϊκότεροι, μεταξύ των οποίων ήταν και ο όρος για απεριόριστη νοσοκομειακή κάλυψη. Ότι πειθόμενη και θεωρώντας ότι επρόκειτο για επιβεβαίωση-βελτίωση του αρχικού της συμβολαίου, εξακολούθησε να καταβάλει κανονικά τα ασφάλιστρα της. Ότι από το 1993 δεν χρειάστηκε να κάνει χρήση των όρων της ασφαλιστικής της κάλυψης, μέχρι και τις 25-2-1997, ότε και εισήχθη στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, λόγω κοιλιακού άλγους, και αφού κρίθηκε ιατρικά επιβεβλημένο, νοσηλεύτηκε για μία μόνο ημέρα μέχρι δηλ. και την 26-2-1997, οπότε και εξήλθε, Ότι η πρώτη των εναγομένων με την τότε επωνυμία της «………………...», ανέλαβε το κόστος της νοσηλείας της, το οποίο ανερχόταν στο ποσό των 128,197 €.
Έκτοτε, κατέστη αναγκαία η νοσηλεία της στις 642-2011, οπότε και εισήχθη στη πνευμονολογική κλινική του ιδιωτικού θεραπευτηρίου Metropolitan, όπου και διαπιστώθηκε μόρφωμα άνω λοβού και για το λόγο αυτό κρίθηκε απαραίτητη η νοσηλεία της στο ως άνω θεραπευτήριο από τις 6-12-2011 μέχρι και τις 8-12-2011, καθώς και από τις 20-12-2011 μέχρι τις 26-12-2011, οπότε και υποβλήθηκε σε θωρακοτομή. Ότι το κόστος των ανωτέρω νοσηλειών ανήλθε στο συνολικό ποσό των 16,117,79 €, χωρίς την αμοιβή του θωρακοχειρουργού, η οποία ανήλθε στο ποσό των 3.650 €. Ότι στις 23-1-2012 υποχρεώθηκε να εισαχθεί εκ νέου στο ως άνω θεραπευτήριο, κατόπιν μετεγχειρητικών ανωμαλιών, από όπου εξήλθε στις 25-1-2012, το δε κόστος της νοσηλείας της αυτής, ανήλθε στο ποσό των 1.808,79 €. Ότι κατά την επείγουσα εισαγωγή της στο νοσοκομείο στις 6-12-2011, ζήτησε από τον δεύτερο εναγόμενο να ενημερωθεί σχετικά με τις καλύψεις του συμβολαίου της, ύστερα δε επικοινωνία της με τη τρίτη των εναγομένων, κόρη του δεύτερου εξ αυτών, την οποία της σύστησε ο τελευταίος ως διάδοχο του στο χαρτοφυλάκειο του, της γνωστοποιήθηκε ότι εγκρίθηκε η εισαγωγή της στο ανωτέρω νοσοκομείο. Ότι η τρίτη των εναγομένων, τη διαβεβαίωσε ότι θα καλυφθούν όλα τα έξοδα νοσηλείας και ιατρικών αμοιβών από την πρώτη ασφαλιστική εταιρεία, βάσει της ασφαλιστικής της σύμβασης και γι αυτό το λόγο αποφάσισε να παραμείνει για την αναγκαία επέμβαση και νοσηλεία της στο ως άνω ιδιωτικό θεραπευτήριο. Ότι κατά την έξοδο της από το νοσοκομείο Metropolitan, το λογιστήριο αυτού την ενημέρωσε ότι η πρώτη εναγομένη θα κάλυπτε τη δαπάνη νοσηλείας της απολογιστικά, καθώς και την αμοιβή θωρακοχειρουργού και έτσι κλήθηκε να καταβάλει η ίδια το συνολικό ποσό των 7.681,61 €, όπως αναλυτικά παραθέτει, παρά τις διαβεβαιώσεις της τρίτης των εναγομένων ότι επρόκειτο να έχει πλήρη ασφαλιστική κάλυψη από την πρώτη των εναγομένων. Ότι ο λόγος που επικαλέστηκε η πρώτη των εναγομένων για τη μη καταβολή των εξόδων της νοσηλείας της στο νοσοκομείο, βρίσκει έρεισμα στον με αριθμ. 7 όρο του από 30-7-2003 ασφαλιστηρίου συμβολαίου, με το οποίο αντικαταστάθηκε το αρχικό της συμβόλαιο, σύμφωνα με τον οποίο όρο, τα έξοδα νοσηλείας και οι εξωνοσοκομειακές χειρουργικές επεμβάσεις, αυξάνονται απεριόριστα σε περίπτωση που ο ασφαλισμένος δεν νοσηλευτεί κατά τη πρώτη τετραετία από την ημερομηνία έναρξης της κάλυψης αυτής ή την επαναφορά της σε ισχύ. Ότι η πρώτη των εναγομένων αρνείται να καλύψει το σύνολο των ιατρικών της εξόδων στο ως άνω νοσοκομείο, με την αιτιολογία ότι είχε νοσηλευθεί για μία ημέρα στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών κατά το έτος 1997, ήτοι από 25-2-1997 μέχρι και 26-2-2007, το δε κόστος νοσηλείας που κάλυψε η εναγομένη ήταν 128,197 €. Ότι εφαρμόζοντας τον 7° όρο του συμβολαίου, που δεν είχε υπογραφεί από την ίδια και δεν θα δεχόταν εάν γνώριζε τους όρους του, η πρώτη των αντιδίκων της αρνήθηκε να της καταβάλει το σύνολο των ιατρικών της εξόδων. Ότι εάν γνώριζε ότι δεν ίσχυε η απεριόριστη αύξηση των παροχών του 7ου όρου της ασφαλιστικής της σύμβασης, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις της τρίτης των εναγομένων, θα είχε επισκεφτεί δημόσιο νοσοκομείο και όχι ιδιωτικό. Ότι οι όροι του από 30-7-1993 ασφαλιστηρίου συμβολαίου της, μεταξύ των οποίων και ο επίμαχος 7°ς όρος αυτού, αποτελούν Γενικούς Όρους των Συναλλαγών. Ότι από την εφαρμογή της εξαίρεσης του όρου 7 του ασφαλιστηρίου της, το οποίο θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση της απεριόριστης κάλυψης, γενικώς και αορίστως, το να μην νοσηλευτεί ο ασφαλισμένος κατά τη πρώτη τετραετία από την ημερομηνία έναρξης της κάλυψης, χωρίς να γίνεται σαφής και ρητή αναφορά σε αριθμό ημερών νοσηλείας, ούτε και στο κόστος της νοσηλείας, ανατρέπεται το δικαίωμα της απεριόριστης κάλυψης της, στο οποίο και στήριξε τη σύναψη της ασφαλιστικής της σύμβασης. Ότι πρόκειται για όρο εντελώς αόριστο, ασαφή και καταχρηστικό από την εφαρμογή του οποίου, εξισώνεται παρανόμως και καταχρηστικώς η δική της περίπτωση που συνίσταται σε νοσηλεία μίας και μόνο ημέρας με κόστος περίπου 130 €, με άλλες περιπτώσεις, που ο ασφαλισμένος μπορεί να έχει νοσηλευθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα με υψηλό κόστος. Ότι η πρώτη των εναγομένων αρνείται να εκπληρώσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις απέναντι της, διαταράσσοντας έτσι και μάλιστα υπέρμετρα τη συμβατική ισορροπία και, ανατρέποντας τις δικαιολογημένες προσδοκίες της με βάση τη φύση των παρεχομένων υπηρεσιών, το ύψος των ασφαλίστρων, καθώς και τις" διαβεβαιώσεις του δευτέρου των εναγομένων για το περιεχόμενο της ασφαλιστικής κάλυψης, που της παρείχε κατά τα λεγόμενα του, πλήρη και απεριόριστη κάλυψη με τους ευνοϊκότερους όρους της αγοράς. Ότι λόγω της καταχρηστικότητάς του είναι άκυρος ο συγκεκριμένος όρος ΓΟΣ. Ότι ακόμη, η πρώτη των εναγομένων κατά παράβαση των αρχών της καλής πίστης, αρνείται να της καταβάλει τον ΦΠΑ που επιβλήθηκε στα έξοδα νοσηλείας της, παρόλο που αυτός συμπεριλαμβάνεται αναπόσπαστα στα έξοδα που καταβάλει ο ασφαλισμένος για τη νοσηλεία του και δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη στη σύμβαση που να τον εξαιρεί. Ότι ο δεύτερος των εναγομένων-ασφαλιστής ενήργησε κατά παράβαση του Κώδικα Δεοντολογίας, εφόσον την έπεισε να δεχτεί τη νέα υπογεγραμμένη αντ' αυτής και για λογαριασμό της, χωρίς σχετική εξουσιοδότηση της ασφαλιστική σύμβαση, υποστηρίζοντας πως πρόκειται για ταυτάριθμο ασφαλιστικό συμβόλαιο με το προηγούμενο και ότι θα της παρείχε πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, χωρίς ωστόσο, να της υποδείξει ρητά και να της εξηγήσει τους όρους υπό τους οποίους συναπτόταν η σύμβαση. Ότι κατά την επέλευση του ασφαλιστικού κινδύνου, που ήταν η εισαγωγή της στο ιδιωτικό θεραπευτήριο και υποβολή της στην αναγκαία επέμβαση, η τρίτη των εναγομένων, που είναι ο μόνος συνδετικός της κρίκος με την ασφαλιστική εταιρεία, δεν της παρείχε κάθε αναγκαία συνδρομή, αλλά κατά παραβίαση των χρηστών συναλλακτικών ηθών, τη διαβεβαίωνε περί μη ύπαρξης οποιουδήποτε προβλήματος, χωρίς να ασχοληθεί με τη περίπτωση της και να έλθει σε επικοινωνία με την ασφαλιστική για να πληροφορηθεί τι συνέβαινε, με αποτέλεσμα να υποβληθεί σε όλες τις παραπάνω δαπάνες. Ότι οι δεύτερος και τρίτη των εναγομένων, διέπραξαν σε βάρος της αδικοπραξία, εξαιτίας της οποίας αυτή ζημιώθηκε τα ανωτέρω ποσά. Ότι ακόμη από την αδικοπρακτική τους συμπεριφορά υπέστη και ηθική βλάβη, για την αποκατάσταση της οποίας θεωρεί ως εύλογη χρηματική ικανοποίηση το ποσό των 10.100 €, μείον το ποσό των 100 €, που επιφυλάσσεται να διεκδικήσει από τα ποινικά δικαστήρια. Ζητεί λοιπόν, να υποχρεωθεί η πρώτη των εναγομένων, με απόφαση που θα κηρυχθεί προσωρινά εκτελεστή, αφού αναγνωριστεί η ακυρότητα του όρου με αριθμ. 7 των ΓΟΣ της σύμβασης ασφάλισης της, να της καταβάλει το συνολικό ποσό των 7.681,61 €, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση. Επικουρικώς ζητεί, να υποχρεωθούν όλοι οι εναγόμενοι, με απόφαση που επίσης θα κηρυχθεί προσωρινά εκτελεστή, να της καταβάλουν, ευθυνόμενοι εις ολόκληρον έκαστος, λόγω αδικοπραξίας, η δε πρώτη, ως προστήσασα τους άλλους δύο, το ποσό των 7.681,61 €, ως αποζημίωση για τις δαπάνες νοσηλείας της και το ποσό των 10.000 €, λόγω ηθικής βλάβης που υπέστη από τη παράνομη και υπαίτια συμπεριφορά τους, και συνολικά το ποσό των 17.681,61 €, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση και να καταδικαστούν στη πληρωμή των δικαστικών της εξόδων. Η αγωγή παραδεκτώς και αρμοδίως φέρεται προς συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου (αρθρ. 14 παρ. 1, 25 ΚΠολΔ) κατά τη προκειμένη τακτική διαδικασία. Η δε ένσταση των εναγομένων περί έλλειψης δικαιοδοσίας των πολιτικών δικαστηρίων, διότι υπάρχει έγκυρη διαιτητική ρήτρα στο με αριθμ. 93Ζ24007/1993 ασφαλιστήριο συμβόλαιο (άρθρο 10 των Γενικών Όρων αυτού), με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό της δικαιοδοσίας του παρόντος πολιτικού Δικαστηρίου, είναι απορριπτέα ως αβάσιμη κατ' ουσίαν. Και τούτο διότι, σύμφωνα με το άρθρο 7 του ως άνω ασφαλιστηρίου με τίτλο -αρμοδιότητα δικαστηρίων-, ορίζεται ότι κάθε διαφορά που μπορεί να προκύψει από την ασφαλιστική σύμβαση μεταξύ εταιρείας και συμβαλλομένου, ασφαλισμένου ή άλλου ενδιαφερόμενου, υπάγεται στην αποκλειστική αρμοδιότητα των Δικαστηρίων του Ελληνικού Κράτους. Ενώ στο άρθρο 10 του ιδίου ασφαλιστηρίου με τίτλο διαιτησία, αναφέρεται ότι σε περίπτωση οποιασδήποτε διαφωνίας μεταξύ συμβαλλόμενου ή ασφαλισμένου ή δικαιούχου και της εταιρείας, θα υποδεικνύεται και από τα δύο μέρη και ύστερα από κοινή συμφωνία τρίτο πρόσωπο, ειδικευμένο πάνω στο αντικείμενο της διαφοράς, σαν επιδιαιτητής. Αν δεν υπάρχει συμφωνία για το διορισμό του επιδιαιτητή, αυτός ορίζεται από τον Πρόεδρο του Πρωτοδικείου Αθηνών, ύστερα από γραπτή αίτηση του ενός από τους ενδιαφερόμενους... Από το περιεχόμενο του του ανωτέρω άρθρου, προκύπτει σαφώς ότι δεν αποκλείεται η αρμοδιότητα των πολιτικών δικαστηρίων, αλλά ακόμη και εάν ίσχυε τούτο, θα οδηγούσε σε καταχρηστικοτητα και άρα ακυρότητα του αντιστοίχου Γ.Ο.Σ, εφόσον θα μπορούσε να υπαχθεί στις περιπτώσεις που χαρακτηρίζονται καταχρηστικοί οι όροι, σύμφωνα με το άρθρο 2 του Ν. 2251/1994 παραγρ. 7, περ. λα, που αποκλείουν την υπαγωγή των διαφορών από σύμβαση στο φυσικό τους δικαστή με τη πρόβλεψη αποκλειστικής αλλοδαπής δικαιοδοσίας ή διαιτησίας (εγχώριας, όπως εν προκειμένω). Επίσης και η ένσταση καθ' ύλην αναρμοδιότητας του Δικαστηρίου τούτου, που προβάλουν οι εναγόμενοι, ισχυριζόμενοι ότι το αίτημα περί ακυρότητας του με αριθμ. 7 όρου της ασφαλιστικής σύμβασης, είναι μη αποτιμητό σε χρήμα και για το λόγο αυτό η διαφορά υπάγεται στην αρμοδιότητα του Πολυμελούς Πρωτοδικείου, πρέπει ν' απορριφθεί ως αβάσιμη κατ' ουσίαν. Καθόσον, το κύριο αίτημα της αγωγής είναι καταψηφιστικό και υπάγεται λόγω ποσού στην αρμοδιότητα του παρόντος Δικαστηρίου, αφού με τη κύρια βάση της αγωγής που στηρίζεται στη συμβατική ευθύνη, η ενάγουσα ζητεί να της καταβάλει η εναγομένη ασφαλιστική εταιρεία, τα ποσά που δαπάνησε η ενάγουσα για την νοσοκομειακή της περίθαλψη, σύμφωνα με το ασφαλιστήριο, ενόψει της επέλευσης του ασφαλιστικού κινδύνου, στηριζόμενη στη καταχρηστικοτητα και συνακόλουθα ακυρότητα όρου της ασφαλιστικής σύμβασης, που η εξέταση του όμως αποτελεί παρεμπίπτον ζήτημα, έστω και αναγκαίο για την επίλυση της κύριας διαφοράς. Ακόμη, οι εναγόμενοι ισχυρίζονται ότι η αγωγή είναι απαράδεκτη λόγω της ακυρότητας που δημιουργείται από την επικουρική εναγωγή του δευτέρου και τρίτης εξ αυτών, λόγω άσκησης της αγωγής (κατά την επικουρική της βάση που στηρίζεται στις διατάξεις περί αδικοπραξιών), υπό την αίρεση της απόρριψης της κύριας βάσης αυτής. Σχετικά με τον ισχυρισμό αυτό, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 68, 74, 75, 79, 118, 216 § 1, 218 και 219 ΚΠολΔ, συνάγεται ότι δεν επιτρέπεται η διαζευκτική ή επικουρική εναγωγή, γιατί το πρόσωπο του δικαιούχου ενάγοντος και του υπόχρεου εναγομένου πρέπει να είναι ορισμένο και θετικό και να συνάπτεται με τα πραγματικά περιστατικά που δικαιολογούν την ιδιότητα αυτού, ως ενάγοντος ή εναγομένου. Διαζευκτική εναγωγή υπάρχει όταν ενάγουν ή ενάγονται περισσότερα πρόσωπα, χωρίς να προσδίδεται σε ένα από αυτά, κατά τρόπο οριστικό ή θετικό, η ιδιότητα του ενάγοντος ή του εναγομένου και δικαιούχου ή υπόχρεου αντίστοιχα, από την έννομη σχέση της δίκης. Επικουρική εναγωγή υπάρχει, όταν ο δεύτερος και οι επόμενοι ενάγουν ή ενάγονται για την περίπτωση της απόρριψης της αγωγής κατά του αμέσως προηγούμενου αυτών. Και στις δύο περιπτώσεις δεν πρόκειται για ενεργητική ή παθητική ομοδικία, αντίστοιχα, των άρθρων 74 επ. ΚΠολΔ, καθόσον οι ενάγοντες ή οι εναγόμενοι δεν είναι κοινωνοί της ίδιας απαίτησης ή υποχρέωσης, αντίστοιχα, έναντι του εναγομένου ή ενάγοντος, αντίστοιχα, αφού ένας μόνο είναι ο δικαιούχος ή ευθύνεται, αλλά υπάρχει αμφιβολία προς αυτούς. Επομένως, επί διαζευκτικής ή επικουρικής εναγωγής, περισσοτέρων προσώπων η αγωγή είναι απαράδεκτη, λόγω της ακυρότητας του δικογράφου που δημιουργείται, επί μεν διαζευκτικής εναγωγής από την πλήρη αοριστία της αγωγής, ως προς το πρόσωπο του διαδίκου, επί δε της επικουρικής εναγωγής, λόγω της άσκησης της αγωγής υπό την αίρεση της απόρριψης αυτής, ως προς τον ενάγοντα ή τον εναγόμενο, η οποία δεν επιτρέπεται και συνεπώς απορρίπτεται και με αυτεπάγγελτη έρευνα από το δικαστήριο (ΑΠ 1134/2014 δημ Νόμος, ΑΠ 605/2013, 670/2011, 1543/2009, 1821/2007). Σύμφωνα δε, με το άρθρο 219 παρ. 1 και 2 ΚΠολΔ, αγωγή υπό αίρεση δεν επιτρέπεται, μπορεί όμως ο ενάγων για την περίπτωση που απορριφθεί η πρώτη βάση ή αίτηση της αγωγής να τη στηρίξει σε άλλη βάση ή να υποβάλει αίτηση που στηρίζεται στην ίδια ή σε άλλη βάση. Η επιβοηθητική άσκηση της αγωγής μπορεί να γίνει με το ίδιο ή άλλο δικόγραφο. Η επιγενόμενη επικουρική σώρευση επιτρέπεται ως την πρώτη συζήτηση της κύριας αγωγής (ΑΠ 488/2014 δημ Νόμος). Στην υπό κρίση περίπτωση, υπάρχει επικουρική σώρευση αγωγής που στηρίζεται στις διατάξεις των αδικοπραξιών (άρθρ, 914 επ. ΑΚ), και η οποία ασκείται κατά ρητή δήλωση της ενάγουσας, επικουρικά και μόνο, για τη περίπτωση απόρριψης της αγωγής που στηρίζεται κατά τη κύρια βάση της στην ενδοσυμβατική ευθύνη. Επικουρικώς δε, και μόνο για την αδικοπραξία, εναγάγει και τους δεύτερο και τρίτη των εναγομένων, ως συνυπεύθυνους και ευθυνόμενους εις ολόκληρον μετά της πρώτης των εναγομένων προς αποζημίωση, χωρίς την αίρεση της απόρριψης της αγωγής κατά του αμέσως προηγούμενου αυτών εναγομένου, που είναι η ασφαλιστική εταιρεία. Συνεπώς, δεν υπάρχει επικουρική εναγωγή, αφού η επικουρικώς σωρευόμενη αγωγή δεν ασκείται υπό την αίρεση της απόρριψης της κύριας, ως προς την πρώτη των εναγομένων ασφαλιστική εταιρεία, η οποία και δεν θα επιτρεπόταν, αλλά αντιθέτως λόγω της ύπαρξης παθητικής ομοδικίας, κατ' άρθρο 74 επ. ΚΠολΔ, η πρώτη των εναγομένων, παραμένει διάδικος-εναγομένη και κατά τις διατάξεις των αδικοπραξιών, οι δε υπόλοιποι δύο εναγόμενοι ασφαλιστές, είναι (φέρονται ως) κοινωνοί της ίδιας υποχρέωσης, αντιστοίχως, έναντι της ενάγουσας, ευθυνόμενοι αλληλεγγύως και εις ολόκληρον μετά της ασφαλιστικής, έναντι της ιδίας ενάγουσας, χωρίς να υπάρχει καμία αμφιβολία ως προς αυτούς. Μετά από αυτά, ο σχετικός ισχυρισμός των εναγομένων περί απαραδέκτου της αγωγής λόγω επικουρικής εναγωγής των δευτέρου και τρίτης εξ αυτών, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος κατ' ουσίαν. Κατά τα λοιπά, η αγωγή είναι νόμιμη στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 1, 2, 6, 7, 27, 31, 32 του Ν. 2496/1997, 2, 8 του Ν. 2251/1994, 288, 361, 346, 914, 932 ΑΚ και 219, 74, 907, 908, 176 ΚΠολΔ. Πρέπει επομένως, να εξεταστεί περαιτέρω κατ' ουσίαν, δεδομένου ότι έχει καταβληθεί το απαιτούμενο για το αντικείμενο της τέλος δικαστικού ενσήμου με τις νόμιμες υπέρ τρίτων προσαυξήσεις (βλ. τα με αριθμ. ............ Σειράς Α αγωγόσημα με τα επικολληθέντα επ' αυτών κινητά ένσημα υπέρ των ΕΤΑΑ ΤΑ.Ν και Τ.Π.Δ.Α.).
Από τις ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων των διαδίκων στο ακροατήριο, που περιέχονται στα ταυτάριθμα με την απόφαση απομαγνητοφωνημένα πρακτικά, και από όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, αποδείχτηκαν τα ακόλουθα : Η ενάγουσα ήταν ασφαλισμένη από το έτος 1991 (9-5-1991) στην ασφαλιστική εταιρεία με την επωνυμία «……...», η οποία κατόπιν μετονομάστηκε σε …………..Ανώνυμη Ασφαλιστική Εταιρεία, με τη με αριθμ. ....... σύμβαση ασφάλισης ζωής και συμπληρωματικών κινδύνων. Το νοσοκομειακό πρόγραμμα της ως άνω σύμβασης ήταν το «Νοσοκομειακή Υπερκάλυψη ……………με ανώτατο όριο ασφαλισμένου κεφαλαίου 4.402,05 € (1.500.000 δρχ.). Σ' αυτό το συμβόλαιο δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη για το ενδεχόμενο απεριόριστης κάλυψης των εξόδων νοσηλείας της ενάγουσας. Στη συνέχεια, η ενάγουσα κατήρτισε τη με αριθμ. 93224007 σύμβαση με την………., η οποία έχει έναρξη 30-7-1993 με διαφορετικό νοσοκομειακό πρόγραμμα, με ετήσια αναπροσαρμογή ασφαλίστρου 6% και με ανώτατο όριο τότε, ασφαλισμένου κεφαλαίου 5.896,40 € (2.000.000 δρχ), όπως προκύπτει και από τον προσκομιζόμενο αντίστοιχο Πίνακα Παροχών και Ασφαλίστρων και έτσι η ασφαλιστική εταιρεία ανέλαβε να ασφαλίσει την ενάγουσα σε περίπτωση νοσηλείας της, ως προς τα έξοδα που θα κατέβαλε μέχρι του ποσού που αναφέρεται στον Πίνακα Παροχών της Σύμβασης. Το πρόγραμμα αυτό, σύμφωνα με τον όρο 7 της σύμβασης, θα μπορούσε να μετατραπεί σε απεριόριστης κάλυψης, εφόσον συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις, που όριζε και αναγράφονται σ' αυτόν και κυρίως, εάν δεν νοσηλευτεί ο ασφαλισμένος, κατά την πρώτη τετραετία από την ημερομηνία έναρξης της κάλυψης. Κατόπιν, το 1999, την εταιρεία «……………...», την απορρόφησε η πρώτη των εναγομένων…………….., αναδεχόμενη και όλες τις σχετικές υποχρεώσεις της. Οι ισχυρισμοί της ενάγουσας ότι νόμιζε ότι το δεύτερο ασφαλιστήριο θα ήταν συμπληρωματικό του πρώτου ή ότι θα ήταν ταυτάριθμο αυτού, δεν αποδείχτηκαν από κανένα στοιχείο, δεδομένου ότι το δεύτερο ασφαλιστήριο είχε διαφορετικό αριθμό, αλλά και κυρίως εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, ως προς τη κάλυψη των νοσοκομειακών εξόδων, Ο δε δεύτερος των εναγομένων και τότε ασφαλιστής της, ενόψει των καινούργιων προγραμμάτων της εταιρείας και αφού της εξέθεσε τις διαφορές και τα πλεονεκτήματα του καινούργιου δευτέρου, ως προς τη νοσοκομειακή κάλυψη, προχώρησε, μετά την ακύρωση του πρώτου, στην έκδοση του νέου με αριθμ. 93Ζ24007 ασφαλιστηρίου συμβολαίου. Εξάλλου, η πρόθεση της ενάγουσας να καταρτίσει το νέο ασφαλιστήριο συμβόλαιο, προκύπτει και από τη προσκόμιση εκ μέρους του συζύγου της ενάγουσας, στον δεύτερο των εναγομένων-ασφαλιστή, του νέου ιατρικού ιστορικού της, πράγμα που γίνεται μόνο στη κατάρτιση νέου ασφαλιστηρίου. Αλλά και ο έτερος ισχυρισμός της ότι το δεύτερο συμβόλαιο, δεν φέρει την υπογραφή της, ούτε είχε εξουσιοδότηση κάποιος άλλος να υπογράψει αντ' αυτής ή ότι δεν υπήρξε μεταγενέστερη έγκριση εκ μέρους της δεν μπορεί να ευσταθήσει και ανατρέπεται από τα ίδια τα γεγονότα, αφού όπως η ίδια συνομολογεί, πλήρωνε κανονικά τις δόσεις του συμβολαίου, πράγμα που δείχνει ότι το είχε αποδεχτεί, εγκρίνει και αναγνωρίσει, ήταν πάντα συνεπής και ακόμη, όταν νοσηλεύτηκε για πρώτη φορά στις 25-2-2007 μέχρι και την 26-2-2007 στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, δηλ. μετά από 14 χρόνια από τη κατάρτιση του ασφαλιστηρίου, έκανε χρήση της ασφάλισης της, και η εναγομένη κάλυψε τα έξοδα νοσηλείας της, ποσού 128,197 €. Στη συνέχεια, και δη, στις 6-12-2011 κατέστη αναγκαία η νοσηλεία της ενάγουσας, οπότε και εισήχθη στη πνευμονολογική κλινική του ιδιωτικού θεραπευτηρίου Metropolitan, όπου και διαπιστώθηκε μόρφωμα άνω λοβού και για το λόγο αυτό κρίθηκε απαραίτητη η νοσηλεία της στο ανωτέρω θεραπευτήριο από τις 6-12-2011 μέχρι και τις 8-12-2011, καθώς και από τις 20-12-2011 μέχρι και τις 26-12-2011, οπότε και υποβλήθηκε σε θωρακοτομή. Το κόστος των ανωτέρω νοσηλειών ανήλθε στο ποσό των 16.117,79 €, εκτός από την αμοιβή του θωρακοχειρουργού, η οποία ανήλθε στο ποσό των 3.650 €. Συγκεκριμένα, για τη νοσηλεία της στο ανωτέρω ιδιωτικό θεραπευτήριο από τις 6-12-2011 μέχρι και τις 8-12-2011 απαιτήθηκε το ποσό των 3.173,53 € και για τη νοσηλεία της για τη περίοδο από 20-12-2011 μέχρι και 26-12-2011, το ποσό των 12.944,26 €. Κατόπιν, στις 23-1-2012 υποχρεώθηκε να εισαχθεί εκ νέου στο ίδιο ως άνω θεραπευτήριο, κατόπιν μετεγχειρητικών ανωμαλιών, εξήλθε δε στις 25-1-2012, το δε κόστος της νοσηλείας της αυτής, ανήλθε στο ποσό των 1.808,79 €. Στις 28-12-2011 υπήρξε επιστολή της πρώτης των εναγομένων προς την αρμόδια υπηρεσία του νοσοκομείου ΠΕΡΣΕΥΣ ΥΓΕΙΟΝ. ΜΕΡΙΜΝΑ Α.Ε., με την οποία ενημέρωνε ότι σχετικά με τις νοσηλείες της ασφαλισμένης της ενάγουσας, από τις 6-12-2011 και 20-12-2011, αναλαμβάνει τα έξοδα νοσηλείας της με 100% με ανώτατο όριο το ποσό των 16.753,26 € συνολικά και για τις δύο νοσηλείες. Συμπληρωματικά ενημέρωνε, ότι η ασφαλιστική δεν πρόκειται να αναλάβει σε καμία περίπτωση να καλύψει δαπάνες εξετάσεων οι οποίες δεν σχετίζονται άμεσα με την ένδειξη εισαγωγής, εκτός εάν έχει δοθεί γραπτή προέγκριση. Στο τέλος δε, επεσήμανε ότι ο ΦΠΑ, πρέπει να εξοφληθεί από την ασφαλισμένη.
Όπως αποδεικνύεται δε, από την 14-3-2012 εξοφλητική απόδειξη του λογιστηρίου του νοσοκομείου, η πρώτη των εναγομένων κατέβαλε στο νοσοκομείο, το ποσό των 16.225,97 €, με την ισόποση από ……… επιταγή της Τράπεζας E.FG EYROBANK ERGASIAS SA, Αντιθέτως, η πρώτη των εναγομένων ασφαλιστική, δεν κατέβαλλε τα παρακάτω ποσά, των οποίων το ύψος δεν αμφισβητείται : α) το ποσό των 365,10 €, το οποίο αντιστοιχούσε στον ΦΠΑ, για το κόστος νοσηλείας της ενάγουσας στο θεραπευτήριο Metropolitan, κατά τη περίοδο από 6-12-2011 μέχρι και 8-12-2011, με βάση την με αριθμ. 0128605/13-12-2011 απόδειξη είσπραξης του νοσοκομείου Metropolitan, β) το ποσό των 1.489,22 €, που αντιστοιχούσε στον Φ.Π.Α. για το κόστος νοσηλείας της στο ως άνω θεραπευτήριο, κατά τη περίοδο από 20-12-2011 μέχρι και 26-12-2011, με βάση την με αριθμ. 019443/10-1-2012 απόδειξη είσπραξης του ανωτέρω νοσοκομείου, γ) το ποσό των 74,25 € για τη με κωδικό 7002 εξέταση θώρακος F-P F2, με βάση την με αριθμ. Δ 0402967 απόδειξη παροχής του νοσοκομείου, δ) το ποσό των 74,25 €, για την με κωδικό 7002 εξέταση θώρακος F-P F2, με βάση την με αριθμ. Δ 0401342 απόδειξη παροχής υπηρεσιών του νοσοκομείου, ε) το ποσό των 1.808,79 € για το κόστος της νοσηλείας της στο παραπάνω νοσοκομείο από 23-1-2012 μέχρι 25-1-2012 με βάση το με αριθμ............. τιμολόγιο του νοσοκομείου στ) το ποσό των 220 € για την αμοιβή του πνευμονολόγου του νοσοκομείου και ζ) το ποσό των 3.650 € για την αμοιβή του θωρακοχειρουργού του νοσοκομείου. Και συνολικά το ποσό των 7.681,61 €. Η ενάγουσα ισχυρίζεται ότι η πρώτη των εναγομένων ήταν υποχρεωμένη, βάσει του ασφαλιστηρίου συμβολαίου της, να της καλύψει απεριορίστως όλα τα έξοδα στα οποία είχε υποβληθεί και ότι η άρνηση της προς τούτο, βασιζόμενη στη μίας και μόνο, ημέρας νοσηλεία της το 1997, δηλ. πριν την εκπνοή της τετραετίας από την έναρξη ισχύος του ασφαλιστηρίου συμβολαίου της, με κάλυψη ποσού 128,97 €, και όπως καθορίζεται στο άρθρο 7 αυτού, είναι εντελώς καταχρηστική, όπως επίσης και ο συγκεκριμένος όρος. Συγκεκριμένα, το άρθρο 7 του με αριθμ. ........... ασφαλιστηρίου συμβολαίου της ενάγουσας, με τίτλο απεριόριστη αύξηση των παροχών, ορίζει ότι : «Τα έξοδα νοσηλείας και οι εξωνοσοκομειακές χειρουργικές επεμβάσεις όπως αναγράφονται στα άρθρα ί & 5 αντίστοιχα, αυξάνονται απεριόριστα σε περίπτωση που ο Ασφαλισμένος (ο κυρίως Ασφαλισμένος ή κάποιο εξαρτημένο μέλος του που καλύπτεται με το παρόν προσάρτημα) δεν νοσηλευτεί κατά την πρώτη τετραετία από την ημερομηνία έναρξης της κάλυψης αυτής ή την επαναφορά της σε ισχύ. Απαραίτητη προϋπόθεση για την απεριόριστη αύξηση είναι, το προσάρτημα αυτό να είναι αναπροσαρμοζόμενο τουλάχιστον 6 % ετησίως επί των εκάστοτε διαμορφωμένων κεφαλαίων και ασφαλίστρων και μέχρι τη λήξη του συμβολαίου. Σε περίπτωση νοσηλείας λόγω τοκετού (φυσιολογικού ή με καισαρική τομή) η ασφαλισμένη μητέρα δεν χάνει το δικαίωμα του απεριόριστου». Σύμφωνα δε, με το άρθρο 13 των γενικών όρων ατομικών ασφαλίσεων του ιδίου ως άνω ασφαλιστηρίου, που τιτλοφορείται συμπληρωματικοί ορισμοί, ως νοσηλεία νοείται μία τουλάχιστον διανυκτέρευση σε νοσοκομείο ή κλινική. Για να αποδειχτεί η νοσηλεία πρέπει απαραίτητα ο Ασφαλισμένος να προσκομίσει στην Εταιρεία τα σχετικά έγγραφα του Νοσοκομείου... Δύο ή περισσότερες νοσηλείες που οφείλονται στην ίδια αιτία, ή σε επιπλοκές από την ίδια αιτία, θεωρούνται σαν μία, εκτός εάν απέχουν μεταξύ τους περισσότερο από 90 ημέρες. Από τα παραπάνω συνάγεται ότι διατυπώνεται με σαφήνεια ο όρος αυτός, καθόσον από τη διατύπωση και σύνταξη του, δεν προκύπτει αοριστία ή αδιαφάνεια, που να δημιουργεί στον ασφαλισμένο διαφορετικές προσδοκίες πέραν των ρητών αναγραφομένων. Η φράση «εάν δεν νοσηλευτεί κατά τη πρώτη τετραετία», σε συνδυασμό με τον ορισμό της «νοσηλείας»/ σύμφωνα με το ίδιο συμβόλαιο και όπως ήδη προεκτέθηκε, δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολίας ή παρερμηνείας του όρου, εφόσον πουθενά δεν αναγράφεται ότι η σύντομη ή βραχεία νοσηλεία μίας ημέρας δεν υπάγεται στη περίπτωση αυτή και συνεπώς ο ασφαλισμένος δικαιούται την απεριόριστη αύξηση των παροχών εκ μέρους της ασφαλιστικής εταιρείας. Ούτε είναι αόριστος ο όρος αυτός, με την έλλειψη των φράσεων «ουδόλως» ή «ούτε για μία ημέρα» ή άλλων παρεμφερών, που μόνο εμφατικά και όχι επεξηγηματικά θα μπορούσε να συμπληρωθεί, ούτε επίσης θα μπορούσε η ίδια ασφαλιστική να ορίσει, εντελώς αυθαιρέτως κατώτερο πλαφόν εξόδων, που πέραν τούτων θα εδικαιούτο ο ασφαλισμένος απεριόριστη αύξηση των παροχών εκ μέρους της. Παρόλο δε, που στην εξέταση των ΓΟΣ, λαμβάνεται υπόψη κατά κύριο λόγο το συμφέρον του καταναλωτή, στη προκειμένη περίπτωση, συνεκτιμώντας ιδίως τη φύση των αγαθών και υπηρεσιών που αφορά η σχετική σύμβαση ασφάλισης, με την απεριόριστη κάλυψη των εξόδων νοσηλείας και των εξωνοσοκομειακών χειρουργικών επεμβάσεων αντιστοίχως του εκάστοτε ασφαλισμένου, καθώς και του σκοπού της και των ειδικών συνθηκών κατά τη σύναψη της κατά τη κρίση του Δικαστηρίου, δεν διαταράσσεται η σχετική ισορροπία των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων μερών. Καθόσον η μη νοσηλεία του ασφαλισμένου, έστω και για μία ημέρα (αφού άλλωστε αυτή είναι η έννοια της νοσηλείας κατά τα ως άνω), για τη πρώτη τετραετία της ασφαλιστικής του κάλυψης, παρέχει στον ασφαλισμένο ένα τρόπο να μεταβεί σε απεριόριστο πρόγραμμα, χωρίς να χρειαστεί επαναξιολόγηση της κατάστασης υγείας του από την ασφαλιστική και αποτελεί για τη τελευταία εγγύηση για τη συνολικά καλή κατάσταση της υγείας του ασφαλισμένου, αλλά και προϋπόθεση και βάση, ώστε να του παρέχει την απεριόριστη αύξηση των συγκεκριμένων παροχών της. Από αυτά συνάγεται ότι εκτός από τη σαφήνεια και το ορισμένο του ανωτέρω όρου, δεν υπάρχει ούτε αναντιστοιχία της παροχής με την αντιπαροχή. Επίσης, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες νομικές, λογιστικές ή γραμματικές γνώσεις για να κατανοηθεί το περιεχόμενο του όρου αυτού, που αυτός διαφοροποιεί το συγκεκριμένο ασφαλιστήριο έναντι των άλλων, και λόγω της ιδιαίτερης και πλεονεκτικής σημασίας του είναι προτιμητέο ως προς την αγορά του, και γι αυτό άλλωστε το επέλεξε η ενάγουσα, αντικαθιστώντας το παλαιότερο που είχε. Η ίδια η ενάγουσα δε, συνομολογεί στο δικόγραφο της αγωγής της, ότι στήριξε τη σύναψη της (νέας) ασφαλιστικής της σύμβασης στη περίπτωση της εξαίρεσης του άρθρου 7 (σελ. 10 της αγωγής), και παραπέρα (σελ. 1ί), ότι η δυνατότητα για απεριόριστη νοσοκομειακή κάλυψη την οδήγησε στη σύναψη της ασφαλιστικής της σύμβασης. Κατ' ακολουθιαν των ανωτέρω, Tromaktiko
ΑΡΙΘΜΟΣ 2011/2016
Συγκροτήθηκε από την Ειρηνοδίκη Αικατερίνη Τοκιάν, την οποία όρισε η Πρόεδρος του Τριμελούς Συμβουλίου Διοίκησης του Ειρηνοδικείου Αθηνών και τον γραμματέα Γρηγόριο Κονιαβίτη.
Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριο του στις 23-11-2015, για να δικάσει κατά την τακτική διαδικασία την υπόθεση μεταξύ:
ΤΗΣ ΕΝΑΓΟΥΣΑΣ:…………….., κατοίκου Αναβύσσου Αττικής επί της οδού…………., η οποία παραστάθηκε μετά του πληρεξουσίου δικηγόρου της ΠΦ.
ΤΩΝ ΕΝΑΓΟΜΕΝΩΝ : 1) Ανώνυμης Ασφαλιστικής Εταιρίας με την επωνυμία «……………..», όπως μετονομάστηκε η ασφαλιστική εταιρία με την επωνυμία «....... Α.Ε.», η οποία εδρεύει στην Αθήνα (………….), όπως νομίμως εκπροσωπείται, 2)…………….., ασφαλιστή, κατοίκου Αργυρουπόλεως Αττικής, επί της οδού ………….και 3)…………….., ασφαλίστριας, κατοίκου Χαλανδρίου Αττικής, επί της……………….., εκ των οποίων η πρώτη παραστάθηκε δια και οι υπόλοιποι μετά της πληρεξούσιας δικηγόρου τους EΚ.
Η ενάγουσα ζητεί να γίνει δεκτή η από ……….. αγωγή της, που κατατέθηκε στη Γραμματεία του Δικαστηρίου τούτου με αριθμό………., γράφτηκε στο πινάκιο και προσδιορίστηκε να συζητηθεί στη παραπάνω δικάσιμο.
Ακολούθησε συζήτηση όπως σημειώνεται στα πρακτικό.
ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ
ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ
Κατά τη διάταξη του όρθρου 2 παρ. 6 του Ν. 2251/1994, «γενικοί όροι των συναλλαγών», που έχουν αποτέλεσμα την υπέρμετρη διατάραξη της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων σε βάρος του καταναλωτή, απαγορεύονται και είναι άκυροι. Κατά την έννοια των παραπάνω διατάξεων, οι οποίες αποτελούν εξειδίκευση του γενικού κανόνα του άρθρου 281 του ΑΚ με τα αναφερόμενα σε αυτές κριτήρια, για την κρίση της ακυρότητας ή μη ως καταχρηστικών των όρων αυτών, λαμβάνεται υπόψη κατά κύριο λόγο το συμφέρον του καταναλωτή, με συνεκτίμηση όμως της φύσεως των αγαθών ή υπηρεσιών που αφορά η σχετική σύμβαση, καθώς και του σκοπού της και των ειδικών συνθηκών κατά τη σύναψη της, πάντοτε δε στα πλαίσια επίτευξης σχετικής ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων μερών (ΑΠ 904/2011, ΑΠ 1430/2005 δημ Νόμος). Μετά δε την αντικατάσταση της παρ. 6 του όρθρου 2 του παραπάνω νόμου, με το άρθρο 10 παρ, 24 εδ. β του Ν. 2741/1999, αρκεί να επέρχεται απλή και όχι υπέρμετρη διατάραξη της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων από τη ρύθμιση του γενικού όρου (ΑΠ 1219/2001 Ε.Δ. 2001.1603, ΕΦΑΘ 3956/2008 ΔΕΕ 2009.873, ΕΦΑΘ 2386/2006 Ε.Δ.2006.1467, ΕΦΑΘ 730/2005 ΕΕμπΔ 2005.741). Περαιτέρω, στην παρ, 7 του ίδιου άρθρου 2 του Ν 2251/1994, ορίζονται ενδεικτικά Γενικοί Όροι των Συναλλαγών που είναι καταχρηστικοί. Η ρύθμιση αυτή αποτελεί, επίσης, εξειδίκευση του βασικού κανόνα του άρθρου 281 Α.Κ, που απαγορεύει την κατάχρηση του θεσμού (της συμβατικής ελευθερίας). Ενόψει τούτου, ο έλεγχος του κύρους του περιεχομένου ΓΟΣ προσανατολίζεται βασικά προς τη διάταξη του άρθρου 281 Α.Κ. Με τους ΓΟΣ δεν απαγορεύεται η απόκλιση από οποιαδήποτε ρύθμιση ενδοτικού δικαίου, αλλά μόνο από εκείνες που φέρουν «καθοδηγητικό» χαρακτήρα ή, σε περίπτωση άτυπων συναλλακτικών μορφών, από τα ουσιώδη για την επίτευξη του σκοπού και τη διατήρηση της φύσεως της συμβάσεως δικαιώματα και υποχρεώσεις των μερών που απηχούν πράγματι δικαιολογημένες προσδοκίες του πελάτη για το συγκεκριμένο είδος συναλλαγής. Εξάλλου, κατά τη διάταξη της παρ. 4 του άρθρου 2 του ίδιου Ν 2251/1994: «όροι που συμφωνήθηκαν ύστερα από διαπραγμάτευση μεταξύ των συμβαλλομένων (ειδικοί όροι) είναι επικρατέστεροι από τους αντίστοιχους γενικούς όρους». Όμως η αποδοχή ΓΟΣ εκ μέρους του καταναλωτή, με την ένταξη τούτων στη συναφθείσα σύμβαση, δεν τους καθιστά έγκυρους, αν βέβαια ήταν άκυροι, διότι οι κανόνες για τον έλεγχο της καταχρηστικότητάς τους, με βάση τα κριτήρια των παρ. 6 και 7 του άρθρου 2 του Ν. 2251/1994, είναι κανόνες αναγκαστικού δικαίου, από την εφαρμογή των οποίων δεν είναι δυνατή η συμβατική παραίτηση (άρθρο 3 Α.Κ), που απαγορεύει την κατάχρηση ενός θεσμού (ΕΦΑΘ 2057/2010 δημ Νόμος). Περαιτέρω, μεταξύ των ΓΟΣ, που απαριθμούνται στην παρ. 7 του άρθρου 2 του ν. 2251/1994 και θεωρούνται άνευ ετέρου (per se), καταχρηστικοί περιλαμβάνεται και η υπό στοιχείο ια’ περίπτωση, σύμφωνα με την οποία καταχρηστικοί είναι και εκείνοι οι όροι, που, χωρίς σπουδαίο λόγο, αφήνουν το τίμημα αόριστο και δεν επιτρέπουν τον προσδιορισμό του με κριτήρια ειδικό καθορισμένα στη σύμβαση και εύλογα για τον καταναλωτή. Η σωρευτική εφαρμογή από το Δικαστήριο των παρ. 6 και 7 του αρθ. 2 του ν. 2251/1994 δεν αποκλείεται, καθώς η επίκληση του γενικού αξιολογικού κριτηρίου "της διατάραξης της ισορροπίας των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων σε βάρος του καταναλωτή", είναι δυνατό να έχει αξία και χρησιμότητα για την εξειδίκευση των αόριστων νομικών εννοιών και αόριστων αξιολογικών κριτηρίων, που χρησιμοποιεί ο νόμος στις επιμέρους περιπτώσεις του ενδεικτικού καταλόγου. Εξάλλου, και οι περιγραφόμενες από το νόμο ειδικές, κατά αμάχητο τεκμήριο, περιπτώσεις καταχρηστικότητας αποτελούν ενδείκτες, που καθοδηγούν στην ερμηνεία της γενικής ρήτρας και, συγκεκριμένα, της έννοιας της διατάραξης της συμβατικής ισορροπίας. Μεταξύ των καθοδηγητικών αρχών, που συνάγονται από τις ειδικές αυτές περιπτώσεις, είναι και η αρχή της διαφάνειας, καθώς και η αρχή της απαγόρευσης της χωρίς λόγο ανάθεσης του προσδιορισμού της παροχής ή των επιμέρους στοιχείων της, στην απόλυτη κρίση του προμηθευτή. Ειδικότερα, σύμφωνα με την αρχή της διαφάνειας, η οποία ρητά διατυπώνεται και στο άρθρο 5 της Οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου της 5.4.1993 «Σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες συμβάσεων που συνάπτονται με τους καταναλωτές», της οποίας ενσωμάτωση στο εθνικό δίκαιο αποτελεί ο νόμος 2251/1994, οι ΓΟΣ πρέπει να είναι διατυπωμένοι με τρόπο σαφή και κατανοητό, ώστε ο καταναλωτής να είναι σε θέση να διαγνώσει, εκ των προτέρων, κρίσιμα στοιχεία ή μεγέθη της σύμβασης, όπως τη διάρκεια της και τα μεγέθη, που περικλείονται στη βασική σχέση, παροχής και αντιπαροχής. Η σχέση αυτή παροχής και αντιπαροχής, κατ΄ αρχήν, δεν λαμβάνεται υπόψη, για την εκτίμηση του καταχρηστικού χαρακτήρα κάποιου ΓΟΣ. Εντούτοις, σύμφωνα και με το άρθ. 4 παρ. 2 της Οδηγίας, ελέγχεται, εάν ο σχετικός όρος δεν είναι διατυπωμένος κατά τρόπο σαφή και κατανοητό, εάν έχει, δηλαδή, παραβιασθεί η αρχή της διαφάνειας (ΟλΑΠ 15/2007 ΔΕΕ 2007.975, ΑΠ 904/2011 δημ Νόμος, ΑΠ 1219/2001 ΔΕΕ 2001.1128, ΕΦΑΘ 5101/2011 ΝοΒ 2011.2139). Η ως άνω απαίτηση περί διαφάνειας των ΓΟΣ δεν αφορά, εξάλλου, απλά και μόνο τον κατανοητό αυτών χαρακτήρα, από τυπική και γραμματική άποψη, παρά αναφέρεται και στη λειτουργία τους, ούτως ώστε ο καταναλωτής να μπορεί να εκτιμήσει, βάσει σαφών και κατανοητών κριτηρίων, τις οικονομικές συνέπειες και μεταβολές, που κάθε όρος συνεπάγεται γι' αυτόν (βλ. ΔΕΚ, απόφαση της 30ης Απριλίου 2014, υπόθεση C-26/13, Arpad Kasler, Hajnalka Kaslerne Rabai κατά OTPJelzalogbank Zrt, σκέψεις 71 - 75).
Η παραπάνω σαφήνεια, δηλαδή, αφορά και τις νομικές συνέπειες μίας ρήτρας, ήτοι τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του καταναλωτή. Για τον λόγο δε αυτό, ασαφείς ή πολυσήμαντες ρήτρες δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται από τον προμηθευτή, με σκοπό να ενισχύσει τη θέση του απέναντι στον καταναλωτή.
Ειδικά, όσον αφορά τις δυσμενείς οικονομικές συνέπειες και επιβαρύνσεις, αυτές θα πρέπει να είναι ευκρινείς, με την έννοια ότι μπορούν να γίνουν άμεσα κατανοητές από το μέσο καταναλωτή, ο οποίος δεν διαθέτει εξειδικευμένες νομικές ή οικονομικές γνώσεις. Η διαφάνεια, λοιπόν, αφορά στη σαφή και κατανοητή διατύπωση, στην αρχή του ορισμένου ή οριστού περιεχομένου και στην αρχή της προβλεψιμότητας της ύπαρξης των όρων. Αδιαφανείς ρήτρες, που αποκρύπτουν την πραγματική, νομική και οικονομική κατάσταση, δημιουργούν τον κίνδυνο ο καταναλωτής είτε να απόσχει από την άσκηση ορισμένων δικαιωμάτων του, είτε να αποδεχθεί αξιώσεις, που, κατά το φαινόμενο, έχει ο προμηθευτής. Υπό το πρίσμα αυτό, οι αδιαφανείς ρήτρες μπορεί να οδηγήσουν, ακριβώς λόγω της αδιαφάνειας τους, στη διατάραξη της συμβατικής ισορροπίας, κατά το άρθρο 2 παρ. 6 του ν. 2251/1994. Για το λόγο αυτό και οι ΓΟΣ, υπακούοντας στην παραπάνω αρχή, πρέπει να παρουσιάζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μερών, κατά τρόπο ορισμένο, ορθό και σαφή (ΑΠ 652/2010 ΔΕΕ 2010.943, ΑΠ 430/2005 ΕλλΔνη 2005.802 ΠΠρΘεσσαλ 135/2016 δημ Νόμος).
Με τη κρινόμενη αγωγή, η ενάγουσα εκθέτει ότι στις 6-5-1991 υπέβαλε προς τον δεύτερο των εναγομένων, με την ιδιότητα του ως ασφαλιστικού συμβούλου-πράκτορα της πρώτης των εναγομένων, αίτηση σύμβασης ασφάλισης ζωής και συμπληρωματικών κινδύνων και έτσι υπογράφτηκε μεταξύ αυτής και της πρώτης εναγομένης το αναφερόμενο ασφαλιστήριο συμβόλαιο, που της παρείχε πλήρη ασφαλιστική κάλυψη. Ότι δύο έτη αργότερα, στις 30-7-1993, εμφανίστηκε στην οικία της ο δεύτερος των εναγομένων, ο οποίος την ενημέρωσε ότι με βάση το περιεχόμενο της πρόσθετης πράξης και του ασφαλιστηρίου συμβολαίου της επρόκειτο να εκδοθεί ταυτάριθμο κατά την τακτική της εταιρείας, όπως της είπε, συμβόλαιο, υπογραμμίζοντας πόσο ευνοϊκοί ήταν οι όροι του. Ότι κατά την αποχώρηση του από την οικία της, ο δεύτερος των εναγομένων, χωρίς να κάνει λόγο για έκδοση νέου συμβολαίου ή για αντικατάσταση του ανωτέρω ασφαλιστηρίου της, άφησε στην οικία της ένα αντίγραφο του συμβολαίου της, όπως της είπε. Ότι εκείνη στη συνέχεια αντιλήφθηκε, ότι δεν πρόκειται για αντίγραφο του αρχικού της συμβολαίου, αλλά για άλλο με διαφορετικό αριθμό, το οποίο ήταν ήδη υπογεγραμμένο, υποτίθεται από αυτήν, χωρίς όμως η ίδια να το γνωρίζει, ούτε είχε υπογράψει, ούτε είχε συγκατατεθεί ή δώσει την εξουσιοδότηση της για να υπογραφεί από άλλον και για λογαριασμό της. Ότι σε επικοινωνία της με τον δεύτερο των εναγομένων, αυτός τη διαβεβαίωσε ότι το συμβόλαιο που της είχε αφήσει αποτελούσε επιβεβαίωση-βελτίωση του αρχικού της, τονίζοντας της ότι είχε τον ίδιο αριθμό με αυτό που υπέγραψε το 1991, Ότι της το παρουσίασε ως πολύ βελτιωμένο και ότι η διαφορά του με το προηγούμενο ήταν ότι οι όροι του ήταν πολύ ευνοϊκότεροι, μεταξύ των οποίων ήταν και ο όρος για απεριόριστη νοσοκομειακή κάλυψη. Ότι πειθόμενη και θεωρώντας ότι επρόκειτο για επιβεβαίωση-βελτίωση του αρχικού της συμβολαίου, εξακολούθησε να καταβάλει κανονικά τα ασφάλιστρα της. Ότι από το 1993 δεν χρειάστηκε να κάνει χρήση των όρων της ασφαλιστικής της κάλυψης, μέχρι και τις 25-2-1997, ότε και εισήχθη στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, λόγω κοιλιακού άλγους, και αφού κρίθηκε ιατρικά επιβεβλημένο, νοσηλεύτηκε για μία μόνο ημέρα μέχρι δηλ. και την 26-2-1997, οπότε και εξήλθε, Ότι η πρώτη των εναγομένων με την τότε επωνυμία της «………………...», ανέλαβε το κόστος της νοσηλείας της, το οποίο ανερχόταν στο ποσό των 128,197 €.
Έκτοτε, κατέστη αναγκαία η νοσηλεία της στις 642-2011, οπότε και εισήχθη στη πνευμονολογική κλινική του ιδιωτικού θεραπευτηρίου Metropolitan, όπου και διαπιστώθηκε μόρφωμα άνω λοβού και για το λόγο αυτό κρίθηκε απαραίτητη η νοσηλεία της στο ως άνω θεραπευτήριο από τις 6-12-2011 μέχρι και τις 8-12-2011, καθώς και από τις 20-12-2011 μέχρι τις 26-12-2011, οπότε και υποβλήθηκε σε θωρακοτομή. Ότι το κόστος των ανωτέρω νοσηλειών ανήλθε στο συνολικό ποσό των 16,117,79 €, χωρίς την αμοιβή του θωρακοχειρουργού, η οποία ανήλθε στο ποσό των 3.650 €. Ότι στις 23-1-2012 υποχρεώθηκε να εισαχθεί εκ νέου στο ως άνω θεραπευτήριο, κατόπιν μετεγχειρητικών ανωμαλιών, από όπου εξήλθε στις 25-1-2012, το δε κόστος της νοσηλείας της αυτής, ανήλθε στο ποσό των 1.808,79 €. Ότι κατά την επείγουσα εισαγωγή της στο νοσοκομείο στις 6-12-2011, ζήτησε από τον δεύτερο εναγόμενο να ενημερωθεί σχετικά με τις καλύψεις του συμβολαίου της, ύστερα δε επικοινωνία της με τη τρίτη των εναγομένων, κόρη του δεύτερου εξ αυτών, την οποία της σύστησε ο τελευταίος ως διάδοχο του στο χαρτοφυλάκειο του, της γνωστοποιήθηκε ότι εγκρίθηκε η εισαγωγή της στο ανωτέρω νοσοκομείο. Ότι η τρίτη των εναγομένων, τη διαβεβαίωσε ότι θα καλυφθούν όλα τα έξοδα νοσηλείας και ιατρικών αμοιβών από την πρώτη ασφαλιστική εταιρεία, βάσει της ασφαλιστικής της σύμβασης και γι αυτό το λόγο αποφάσισε να παραμείνει για την αναγκαία επέμβαση και νοσηλεία της στο ως άνω ιδιωτικό θεραπευτήριο. Ότι κατά την έξοδο της από το νοσοκομείο Metropolitan, το λογιστήριο αυτού την ενημέρωσε ότι η πρώτη εναγομένη θα κάλυπτε τη δαπάνη νοσηλείας της απολογιστικά, καθώς και την αμοιβή θωρακοχειρουργού και έτσι κλήθηκε να καταβάλει η ίδια το συνολικό ποσό των 7.681,61 €, όπως αναλυτικά παραθέτει, παρά τις διαβεβαιώσεις της τρίτης των εναγομένων ότι επρόκειτο να έχει πλήρη ασφαλιστική κάλυψη από την πρώτη των εναγομένων. Ότι ο λόγος που επικαλέστηκε η πρώτη των εναγομένων για τη μη καταβολή των εξόδων της νοσηλείας της στο νοσοκομείο, βρίσκει έρεισμα στον με αριθμ. 7 όρο του από 30-7-2003 ασφαλιστηρίου συμβολαίου, με το οποίο αντικαταστάθηκε το αρχικό της συμβόλαιο, σύμφωνα με τον οποίο όρο, τα έξοδα νοσηλείας και οι εξωνοσοκομειακές χειρουργικές επεμβάσεις, αυξάνονται απεριόριστα σε περίπτωση που ο ασφαλισμένος δεν νοσηλευτεί κατά τη πρώτη τετραετία από την ημερομηνία έναρξης της κάλυψης αυτής ή την επαναφορά της σε ισχύ. Ότι η πρώτη των εναγομένων αρνείται να καλύψει το σύνολο των ιατρικών της εξόδων στο ως άνω νοσοκομείο, με την αιτιολογία ότι είχε νοσηλευθεί για μία ημέρα στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών κατά το έτος 1997, ήτοι από 25-2-1997 μέχρι και 26-2-2007, το δε κόστος νοσηλείας που κάλυψε η εναγομένη ήταν 128,197 €. Ότι εφαρμόζοντας τον 7° όρο του συμβολαίου, που δεν είχε υπογραφεί από την ίδια και δεν θα δεχόταν εάν γνώριζε τους όρους του, η πρώτη των αντιδίκων της αρνήθηκε να της καταβάλει το σύνολο των ιατρικών της εξόδων. Ότι εάν γνώριζε ότι δεν ίσχυε η απεριόριστη αύξηση των παροχών του 7ου όρου της ασφαλιστικής της σύμβασης, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις της τρίτης των εναγομένων, θα είχε επισκεφτεί δημόσιο νοσοκομείο και όχι ιδιωτικό. Ότι οι όροι του από 30-7-1993 ασφαλιστηρίου συμβολαίου της, μεταξύ των οποίων και ο επίμαχος 7°ς όρος αυτού, αποτελούν Γενικούς Όρους των Συναλλαγών. Ότι από την εφαρμογή της εξαίρεσης του όρου 7 του ασφαλιστηρίου της, το οποίο θέτει ως απαραίτητη προϋπόθεση της απεριόριστης κάλυψης, γενικώς και αορίστως, το να μην νοσηλευτεί ο ασφαλισμένος κατά τη πρώτη τετραετία από την ημερομηνία έναρξης της κάλυψης, χωρίς να γίνεται σαφής και ρητή αναφορά σε αριθμό ημερών νοσηλείας, ούτε και στο κόστος της νοσηλείας, ανατρέπεται το δικαίωμα της απεριόριστης κάλυψης της, στο οποίο και στήριξε τη σύναψη της ασφαλιστικής της σύμβασης. Ότι πρόκειται για όρο εντελώς αόριστο, ασαφή και καταχρηστικό από την εφαρμογή του οποίου, εξισώνεται παρανόμως και καταχρηστικώς η δική της περίπτωση που συνίσταται σε νοσηλεία μίας και μόνο ημέρας με κόστος περίπου 130 €, με άλλες περιπτώσεις, που ο ασφαλισμένος μπορεί να έχει νοσηλευθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα με υψηλό κόστος. Ότι η πρώτη των εναγομένων αρνείται να εκπληρώσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις απέναντι της, διαταράσσοντας έτσι και μάλιστα υπέρμετρα τη συμβατική ισορροπία και, ανατρέποντας τις δικαιολογημένες προσδοκίες της με βάση τη φύση των παρεχομένων υπηρεσιών, το ύψος των ασφαλίστρων, καθώς και τις" διαβεβαιώσεις του δευτέρου των εναγομένων για το περιεχόμενο της ασφαλιστικής κάλυψης, που της παρείχε κατά τα λεγόμενα του, πλήρη και απεριόριστη κάλυψη με τους ευνοϊκότερους όρους της αγοράς. Ότι λόγω της καταχρηστικότητάς του είναι άκυρος ο συγκεκριμένος όρος ΓΟΣ. Ότι ακόμη, η πρώτη των εναγομένων κατά παράβαση των αρχών της καλής πίστης, αρνείται να της καταβάλει τον ΦΠΑ που επιβλήθηκε στα έξοδα νοσηλείας της, παρόλο που αυτός συμπεριλαμβάνεται αναπόσπαστα στα έξοδα που καταβάλει ο ασφαλισμένος για τη νοσηλεία του και δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη στη σύμβαση που να τον εξαιρεί. Ότι ο δεύτερος των εναγομένων-ασφαλιστής ενήργησε κατά παράβαση του Κώδικα Δεοντολογίας, εφόσον την έπεισε να δεχτεί τη νέα υπογεγραμμένη αντ' αυτής και για λογαριασμό της, χωρίς σχετική εξουσιοδότηση της ασφαλιστική σύμβαση, υποστηρίζοντας πως πρόκειται για ταυτάριθμο ασφαλιστικό συμβόλαιο με το προηγούμενο και ότι θα της παρείχε πλήρη ασφαλιστική κάλυψη, χωρίς ωστόσο, να της υποδείξει ρητά και να της εξηγήσει τους όρους υπό τους οποίους συναπτόταν η σύμβαση. Ότι κατά την επέλευση του ασφαλιστικού κινδύνου, που ήταν η εισαγωγή της στο ιδιωτικό θεραπευτήριο και υποβολή της στην αναγκαία επέμβαση, η τρίτη των εναγομένων, που είναι ο μόνος συνδετικός της κρίκος με την ασφαλιστική εταιρεία, δεν της παρείχε κάθε αναγκαία συνδρομή, αλλά κατά παραβίαση των χρηστών συναλλακτικών ηθών, τη διαβεβαίωνε περί μη ύπαρξης οποιουδήποτε προβλήματος, χωρίς να ασχοληθεί με τη περίπτωση της και να έλθει σε επικοινωνία με την ασφαλιστική για να πληροφορηθεί τι συνέβαινε, με αποτέλεσμα να υποβληθεί σε όλες τις παραπάνω δαπάνες. Ότι οι δεύτερος και τρίτη των εναγομένων, διέπραξαν σε βάρος της αδικοπραξία, εξαιτίας της οποίας αυτή ζημιώθηκε τα ανωτέρω ποσά. Ότι ακόμη από την αδικοπρακτική τους συμπεριφορά υπέστη και ηθική βλάβη, για την αποκατάσταση της οποίας θεωρεί ως εύλογη χρηματική ικανοποίηση το ποσό των 10.100 €, μείον το ποσό των 100 €, που επιφυλάσσεται να διεκδικήσει από τα ποινικά δικαστήρια. Ζητεί λοιπόν, να υποχρεωθεί η πρώτη των εναγομένων, με απόφαση που θα κηρυχθεί προσωρινά εκτελεστή, αφού αναγνωριστεί η ακυρότητα του όρου με αριθμ. 7 των ΓΟΣ της σύμβασης ασφάλισης της, να της καταβάλει το συνολικό ποσό των 7.681,61 €, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση. Επικουρικώς ζητεί, να υποχρεωθούν όλοι οι εναγόμενοι, με απόφαση που επίσης θα κηρυχθεί προσωρινά εκτελεστή, να της καταβάλουν, ευθυνόμενοι εις ολόκληρον έκαστος, λόγω αδικοπραξίας, η δε πρώτη, ως προστήσασα τους άλλους δύο, το ποσό των 7.681,61 €, ως αποζημίωση για τις δαπάνες νοσηλείας της και το ποσό των 10.000 €, λόγω ηθικής βλάβης που υπέστη από τη παράνομη και υπαίτια συμπεριφορά τους, και συνολικά το ποσό των 17.681,61 €, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής και μέχρι την εξόφληση και να καταδικαστούν στη πληρωμή των δικαστικών της εξόδων. Η αγωγή παραδεκτώς και αρμοδίως φέρεται προς συζήτηση ενώπιον του Δικαστηρίου τούτου (αρθρ. 14 παρ. 1, 25 ΚΠολΔ) κατά τη προκειμένη τακτική διαδικασία. Η δε ένσταση των εναγομένων περί έλλειψης δικαιοδοσίας των πολιτικών δικαστηρίων, διότι υπάρχει έγκυρη διαιτητική ρήτρα στο με αριθμ. 93Ζ24007/1993 ασφαλιστήριο συμβόλαιο (άρθρο 10 των Γενικών Όρων αυτού), με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό της δικαιοδοσίας του παρόντος πολιτικού Δικαστηρίου, είναι απορριπτέα ως αβάσιμη κατ' ουσίαν. Και τούτο διότι, σύμφωνα με το άρθρο 7 του ως άνω ασφαλιστηρίου με τίτλο -αρμοδιότητα δικαστηρίων-, ορίζεται ότι κάθε διαφορά που μπορεί να προκύψει από την ασφαλιστική σύμβαση μεταξύ εταιρείας και συμβαλλομένου, ασφαλισμένου ή άλλου ενδιαφερόμενου, υπάγεται στην αποκλειστική αρμοδιότητα των Δικαστηρίων του Ελληνικού Κράτους. Ενώ στο άρθρο 10 του ιδίου ασφαλιστηρίου με τίτλο διαιτησία, αναφέρεται ότι σε περίπτωση οποιασδήποτε διαφωνίας μεταξύ συμβαλλόμενου ή ασφαλισμένου ή δικαιούχου και της εταιρείας, θα υποδεικνύεται και από τα δύο μέρη και ύστερα από κοινή συμφωνία τρίτο πρόσωπο, ειδικευμένο πάνω στο αντικείμενο της διαφοράς, σαν επιδιαιτητής. Αν δεν υπάρχει συμφωνία για το διορισμό του επιδιαιτητή, αυτός ορίζεται από τον Πρόεδρο του Πρωτοδικείου Αθηνών, ύστερα από γραπτή αίτηση του ενός από τους ενδιαφερόμενους... Από το περιεχόμενο του του ανωτέρω άρθρου, προκύπτει σαφώς ότι δεν αποκλείεται η αρμοδιότητα των πολιτικών δικαστηρίων, αλλά ακόμη και εάν ίσχυε τούτο, θα οδηγούσε σε καταχρηστικοτητα και άρα ακυρότητα του αντιστοίχου Γ.Ο.Σ, εφόσον θα μπορούσε να υπαχθεί στις περιπτώσεις που χαρακτηρίζονται καταχρηστικοί οι όροι, σύμφωνα με το άρθρο 2 του Ν. 2251/1994 παραγρ. 7, περ. λα, που αποκλείουν την υπαγωγή των διαφορών από σύμβαση στο φυσικό τους δικαστή με τη πρόβλεψη αποκλειστικής αλλοδαπής δικαιοδοσίας ή διαιτησίας (εγχώριας, όπως εν προκειμένω). Επίσης και η ένσταση καθ' ύλην αναρμοδιότητας του Δικαστηρίου τούτου, που προβάλουν οι εναγόμενοι, ισχυριζόμενοι ότι το αίτημα περί ακυρότητας του με αριθμ. 7 όρου της ασφαλιστικής σύμβασης, είναι μη αποτιμητό σε χρήμα και για το λόγο αυτό η διαφορά υπάγεται στην αρμοδιότητα του Πολυμελούς Πρωτοδικείου, πρέπει ν' απορριφθεί ως αβάσιμη κατ' ουσίαν. Καθόσον, το κύριο αίτημα της αγωγής είναι καταψηφιστικό και υπάγεται λόγω ποσού στην αρμοδιότητα του παρόντος Δικαστηρίου, αφού με τη κύρια βάση της αγωγής που στηρίζεται στη συμβατική ευθύνη, η ενάγουσα ζητεί να της καταβάλει η εναγομένη ασφαλιστική εταιρεία, τα ποσά που δαπάνησε η ενάγουσα για την νοσοκομειακή της περίθαλψη, σύμφωνα με το ασφαλιστήριο, ενόψει της επέλευσης του ασφαλιστικού κινδύνου, στηριζόμενη στη καταχρηστικοτητα και συνακόλουθα ακυρότητα όρου της ασφαλιστικής σύμβασης, που η εξέταση του όμως αποτελεί παρεμπίπτον ζήτημα, έστω και αναγκαίο για την επίλυση της κύριας διαφοράς. Ακόμη, οι εναγόμενοι ισχυρίζονται ότι η αγωγή είναι απαράδεκτη λόγω της ακυρότητας που δημιουργείται από την επικουρική εναγωγή του δευτέρου και τρίτης εξ αυτών, λόγω άσκησης της αγωγής (κατά την επικουρική της βάση που στηρίζεται στις διατάξεις περί αδικοπραξιών), υπό την αίρεση της απόρριψης της κύριας βάσης αυτής. Σχετικά με τον ισχυρισμό αυτό, από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 68, 74, 75, 79, 118, 216 § 1, 218 και 219 ΚΠολΔ, συνάγεται ότι δεν επιτρέπεται η διαζευκτική ή επικουρική εναγωγή, γιατί το πρόσωπο του δικαιούχου ενάγοντος και του υπόχρεου εναγομένου πρέπει να είναι ορισμένο και θετικό και να συνάπτεται με τα πραγματικά περιστατικά που δικαιολογούν την ιδιότητα αυτού, ως ενάγοντος ή εναγομένου. Διαζευκτική εναγωγή υπάρχει όταν ενάγουν ή ενάγονται περισσότερα πρόσωπα, χωρίς να προσδίδεται σε ένα από αυτά, κατά τρόπο οριστικό ή θετικό, η ιδιότητα του ενάγοντος ή του εναγομένου και δικαιούχου ή υπόχρεου αντίστοιχα, από την έννομη σχέση της δίκης. Επικουρική εναγωγή υπάρχει, όταν ο δεύτερος και οι επόμενοι ενάγουν ή ενάγονται για την περίπτωση της απόρριψης της αγωγής κατά του αμέσως προηγούμενου αυτών. Και στις δύο περιπτώσεις δεν πρόκειται για ενεργητική ή παθητική ομοδικία, αντίστοιχα, των άρθρων 74 επ. ΚΠολΔ, καθόσον οι ενάγοντες ή οι εναγόμενοι δεν είναι κοινωνοί της ίδιας απαίτησης ή υποχρέωσης, αντίστοιχα, έναντι του εναγομένου ή ενάγοντος, αντίστοιχα, αφού ένας μόνο είναι ο δικαιούχος ή ευθύνεται, αλλά υπάρχει αμφιβολία προς αυτούς. Επομένως, επί διαζευκτικής ή επικουρικής εναγωγής, περισσοτέρων προσώπων η αγωγή είναι απαράδεκτη, λόγω της ακυρότητας του δικογράφου που δημιουργείται, επί μεν διαζευκτικής εναγωγής από την πλήρη αοριστία της αγωγής, ως προς το πρόσωπο του διαδίκου, επί δε της επικουρικής εναγωγής, λόγω της άσκησης της αγωγής υπό την αίρεση της απόρριψης αυτής, ως προς τον ενάγοντα ή τον εναγόμενο, η οποία δεν επιτρέπεται και συνεπώς απορρίπτεται και με αυτεπάγγελτη έρευνα από το δικαστήριο (ΑΠ 1134/2014 δημ Νόμος, ΑΠ 605/2013, 670/2011, 1543/2009, 1821/2007). Σύμφωνα δε, με το άρθρο 219 παρ. 1 και 2 ΚΠολΔ, αγωγή υπό αίρεση δεν επιτρέπεται, μπορεί όμως ο ενάγων για την περίπτωση που απορριφθεί η πρώτη βάση ή αίτηση της αγωγής να τη στηρίξει σε άλλη βάση ή να υποβάλει αίτηση που στηρίζεται στην ίδια ή σε άλλη βάση. Η επιβοηθητική άσκηση της αγωγής μπορεί να γίνει με το ίδιο ή άλλο δικόγραφο. Η επιγενόμενη επικουρική σώρευση επιτρέπεται ως την πρώτη συζήτηση της κύριας αγωγής (ΑΠ 488/2014 δημ Νόμος). Στην υπό κρίση περίπτωση, υπάρχει επικουρική σώρευση αγωγής που στηρίζεται στις διατάξεις των αδικοπραξιών (άρθρ, 914 επ. ΑΚ), και η οποία ασκείται κατά ρητή δήλωση της ενάγουσας, επικουρικά και μόνο, για τη περίπτωση απόρριψης της αγωγής που στηρίζεται κατά τη κύρια βάση της στην ενδοσυμβατική ευθύνη. Επικουρικώς δε, και μόνο για την αδικοπραξία, εναγάγει και τους δεύτερο και τρίτη των εναγομένων, ως συνυπεύθυνους και ευθυνόμενους εις ολόκληρον μετά της πρώτης των εναγομένων προς αποζημίωση, χωρίς την αίρεση της απόρριψης της αγωγής κατά του αμέσως προηγούμενου αυτών εναγομένου, που είναι η ασφαλιστική εταιρεία. Συνεπώς, δεν υπάρχει επικουρική εναγωγή, αφού η επικουρικώς σωρευόμενη αγωγή δεν ασκείται υπό την αίρεση της απόρριψης της κύριας, ως προς την πρώτη των εναγομένων ασφαλιστική εταιρεία, η οποία και δεν θα επιτρεπόταν, αλλά αντιθέτως λόγω της ύπαρξης παθητικής ομοδικίας, κατ' άρθρο 74 επ. ΚΠολΔ, η πρώτη των εναγομένων, παραμένει διάδικος-εναγομένη και κατά τις διατάξεις των αδικοπραξιών, οι δε υπόλοιποι δύο εναγόμενοι ασφαλιστές, είναι (φέρονται ως) κοινωνοί της ίδιας υποχρέωσης, αντιστοίχως, έναντι της ενάγουσας, ευθυνόμενοι αλληλεγγύως και εις ολόκληρον μετά της ασφαλιστικής, έναντι της ιδίας ενάγουσας, χωρίς να υπάρχει καμία αμφιβολία ως προς αυτούς. Μετά από αυτά, ο σχετικός ισχυρισμός των εναγομένων περί απαραδέκτου της αγωγής λόγω επικουρικής εναγωγής των δευτέρου και τρίτης εξ αυτών, πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος κατ' ουσίαν. Κατά τα λοιπά, η αγωγή είναι νόμιμη στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 1, 2, 6, 7, 27, 31, 32 του Ν. 2496/1997, 2, 8 του Ν. 2251/1994, 288, 361, 346, 914, 932 ΑΚ και 219, 74, 907, 908, 176 ΚΠολΔ. Πρέπει επομένως, να εξεταστεί περαιτέρω κατ' ουσίαν, δεδομένου ότι έχει καταβληθεί το απαιτούμενο για το αντικείμενο της τέλος δικαστικού ενσήμου με τις νόμιμες υπέρ τρίτων προσαυξήσεις (βλ. τα με αριθμ. ............ Σειράς Α αγωγόσημα με τα επικολληθέντα επ' αυτών κινητά ένσημα υπέρ των ΕΤΑΑ ΤΑ.Ν και Τ.Π.Δ.Α.).
Από τις ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων των διαδίκων στο ακροατήριο, που περιέχονται στα ταυτάριθμα με την απόφαση απομαγνητοφωνημένα πρακτικά, και από όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα που επικαλούνται και προσκομίζουν οι διάδικοι, αποδείχτηκαν τα ακόλουθα : Η ενάγουσα ήταν ασφαλισμένη από το έτος 1991 (9-5-1991) στην ασφαλιστική εταιρεία με την επωνυμία «……...», η οποία κατόπιν μετονομάστηκε σε …………..Ανώνυμη Ασφαλιστική Εταιρεία, με τη με αριθμ. ....... σύμβαση ασφάλισης ζωής και συμπληρωματικών κινδύνων. Το νοσοκομειακό πρόγραμμα της ως άνω σύμβασης ήταν το «Νοσοκομειακή Υπερκάλυψη ……………με ανώτατο όριο ασφαλισμένου κεφαλαίου 4.402,05 € (1.500.000 δρχ.). Σ' αυτό το συμβόλαιο δεν υπήρχε καμία πρόβλεψη για το ενδεχόμενο απεριόριστης κάλυψης των εξόδων νοσηλείας της ενάγουσας. Στη συνέχεια, η ενάγουσα κατήρτισε τη με αριθμ. 93224007 σύμβαση με την………., η οποία έχει έναρξη 30-7-1993 με διαφορετικό νοσοκομειακό πρόγραμμα, με ετήσια αναπροσαρμογή ασφαλίστρου 6% και με ανώτατο όριο τότε, ασφαλισμένου κεφαλαίου 5.896,40 € (2.000.000 δρχ), όπως προκύπτει και από τον προσκομιζόμενο αντίστοιχο Πίνακα Παροχών και Ασφαλίστρων και έτσι η ασφαλιστική εταιρεία ανέλαβε να ασφαλίσει την ενάγουσα σε περίπτωση νοσηλείας της, ως προς τα έξοδα που θα κατέβαλε μέχρι του ποσού που αναφέρεται στον Πίνακα Παροχών της Σύμβασης. Το πρόγραμμα αυτό, σύμφωνα με τον όρο 7 της σύμβασης, θα μπορούσε να μετατραπεί σε απεριόριστης κάλυψης, εφόσον συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις, που όριζε και αναγράφονται σ' αυτόν και κυρίως, εάν δεν νοσηλευτεί ο ασφαλισμένος, κατά την πρώτη τετραετία από την ημερομηνία έναρξης της κάλυψης. Κατόπιν, το 1999, την εταιρεία «……………...», την απορρόφησε η πρώτη των εναγομένων…………….., αναδεχόμενη και όλες τις σχετικές υποχρεώσεις της. Οι ισχυρισμοί της ενάγουσας ότι νόμιζε ότι το δεύτερο ασφαλιστήριο θα ήταν συμπληρωματικό του πρώτου ή ότι θα ήταν ταυτάριθμο αυτού, δεν αποδείχτηκαν από κανένα στοιχείο, δεδομένου ότι το δεύτερο ασφαλιστήριο είχε διαφορετικό αριθμό, αλλά και κυρίως εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο, ως προς τη κάλυψη των νοσοκομειακών εξόδων, Ο δε δεύτερος των εναγομένων και τότε ασφαλιστής της, ενόψει των καινούργιων προγραμμάτων της εταιρείας και αφού της εξέθεσε τις διαφορές και τα πλεονεκτήματα του καινούργιου δευτέρου, ως προς τη νοσοκομειακή κάλυψη, προχώρησε, μετά την ακύρωση του πρώτου, στην έκδοση του νέου με αριθμ. 93Ζ24007 ασφαλιστηρίου συμβολαίου. Εξάλλου, η πρόθεση της ενάγουσας να καταρτίσει το νέο ασφαλιστήριο συμβόλαιο, προκύπτει και από τη προσκόμιση εκ μέρους του συζύγου της ενάγουσας, στον δεύτερο των εναγομένων-ασφαλιστή, του νέου ιατρικού ιστορικού της, πράγμα που γίνεται μόνο στη κατάρτιση νέου ασφαλιστηρίου. Αλλά και ο έτερος ισχυρισμός της ότι το δεύτερο συμβόλαιο, δεν φέρει την υπογραφή της, ούτε είχε εξουσιοδότηση κάποιος άλλος να υπογράψει αντ' αυτής ή ότι δεν υπήρξε μεταγενέστερη έγκριση εκ μέρους της δεν μπορεί να ευσταθήσει και ανατρέπεται από τα ίδια τα γεγονότα, αφού όπως η ίδια συνομολογεί, πλήρωνε κανονικά τις δόσεις του συμβολαίου, πράγμα που δείχνει ότι το είχε αποδεχτεί, εγκρίνει και αναγνωρίσει, ήταν πάντα συνεπής και ακόμη, όταν νοσηλεύτηκε για πρώτη φορά στις 25-2-2007 μέχρι και την 26-2-2007 στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, δηλ. μετά από 14 χρόνια από τη κατάρτιση του ασφαλιστηρίου, έκανε χρήση της ασφάλισης της, και η εναγομένη κάλυψε τα έξοδα νοσηλείας της, ποσού 128,197 €. Στη συνέχεια, και δη, στις 6-12-2011 κατέστη αναγκαία η νοσηλεία της ενάγουσας, οπότε και εισήχθη στη πνευμονολογική κλινική του ιδιωτικού θεραπευτηρίου Metropolitan, όπου και διαπιστώθηκε μόρφωμα άνω λοβού και για το λόγο αυτό κρίθηκε απαραίτητη η νοσηλεία της στο ανωτέρω θεραπευτήριο από τις 6-12-2011 μέχρι και τις 8-12-2011, καθώς και από τις 20-12-2011 μέχρι και τις 26-12-2011, οπότε και υποβλήθηκε σε θωρακοτομή. Το κόστος των ανωτέρω νοσηλειών ανήλθε στο ποσό των 16.117,79 €, εκτός από την αμοιβή του θωρακοχειρουργού, η οποία ανήλθε στο ποσό των 3.650 €. Συγκεκριμένα, για τη νοσηλεία της στο ανωτέρω ιδιωτικό θεραπευτήριο από τις 6-12-2011 μέχρι και τις 8-12-2011 απαιτήθηκε το ποσό των 3.173,53 € και για τη νοσηλεία της για τη περίοδο από 20-12-2011 μέχρι και 26-12-2011, το ποσό των 12.944,26 €. Κατόπιν, στις 23-1-2012 υποχρεώθηκε να εισαχθεί εκ νέου στο ίδιο ως άνω θεραπευτήριο, κατόπιν μετεγχειρητικών ανωμαλιών, εξήλθε δε στις 25-1-2012, το δε κόστος της νοσηλείας της αυτής, ανήλθε στο ποσό των 1.808,79 €. Στις 28-12-2011 υπήρξε επιστολή της πρώτης των εναγομένων προς την αρμόδια υπηρεσία του νοσοκομείου ΠΕΡΣΕΥΣ ΥΓΕΙΟΝ. ΜΕΡΙΜΝΑ Α.Ε., με την οποία ενημέρωνε ότι σχετικά με τις νοσηλείες της ασφαλισμένης της ενάγουσας, από τις 6-12-2011 και 20-12-2011, αναλαμβάνει τα έξοδα νοσηλείας της με 100% με ανώτατο όριο το ποσό των 16.753,26 € συνολικά και για τις δύο νοσηλείες. Συμπληρωματικά ενημέρωνε, ότι η ασφαλιστική δεν πρόκειται να αναλάβει σε καμία περίπτωση να καλύψει δαπάνες εξετάσεων οι οποίες δεν σχετίζονται άμεσα με την ένδειξη εισαγωγής, εκτός εάν έχει δοθεί γραπτή προέγκριση. Στο τέλος δε, επεσήμανε ότι ο ΦΠΑ, πρέπει να εξοφληθεί από την ασφαλισμένη.
Όπως αποδεικνύεται δε, από την 14-3-2012 εξοφλητική απόδειξη του λογιστηρίου του νοσοκομείου, η πρώτη των εναγομένων κατέβαλε στο νοσοκομείο, το ποσό των 16.225,97 €, με την ισόποση από ……… επιταγή της Τράπεζας E.FG EYROBANK ERGASIAS SA, Αντιθέτως, η πρώτη των εναγομένων ασφαλιστική, δεν κατέβαλλε τα παρακάτω ποσά, των οποίων το ύψος δεν αμφισβητείται : α) το ποσό των 365,10 €, το οποίο αντιστοιχούσε στον ΦΠΑ, για το κόστος νοσηλείας της ενάγουσας στο θεραπευτήριο Metropolitan, κατά τη περίοδο από 6-12-2011 μέχρι και 8-12-2011, με βάση την με αριθμ. 0128605/13-12-2011 απόδειξη είσπραξης του νοσοκομείου Metropolitan, β) το ποσό των 1.489,22 €, που αντιστοιχούσε στον Φ.Π.Α. για το κόστος νοσηλείας της στο ως άνω θεραπευτήριο, κατά τη περίοδο από 20-12-2011 μέχρι και 26-12-2011, με βάση την με αριθμ. 019443/10-1-2012 απόδειξη είσπραξης του ανωτέρω νοσοκομείου, γ) το ποσό των 74,25 € για τη με κωδικό 7002 εξέταση θώρακος F-P F2, με βάση την με αριθμ. Δ 0402967 απόδειξη παροχής του νοσοκομείου, δ) το ποσό των 74,25 €, για την με κωδικό 7002 εξέταση θώρακος F-P F2, με βάση την με αριθμ. Δ 0401342 απόδειξη παροχής υπηρεσιών του νοσοκομείου, ε) το ποσό των 1.808,79 € για το κόστος της νοσηλείας της στο παραπάνω νοσοκομείο από 23-1-2012 μέχρι 25-1-2012 με βάση το με αριθμ............. τιμολόγιο του νοσοκομείου στ) το ποσό των 220 € για την αμοιβή του πνευμονολόγου του νοσοκομείου και ζ) το ποσό των 3.650 € για την αμοιβή του θωρακοχειρουργού του νοσοκομείου. Και συνολικά το ποσό των 7.681,61 €. Η ενάγουσα ισχυρίζεται ότι η πρώτη των εναγομένων ήταν υποχρεωμένη, βάσει του ασφαλιστηρίου συμβολαίου της, να της καλύψει απεριορίστως όλα τα έξοδα στα οποία είχε υποβληθεί και ότι η άρνηση της προς τούτο, βασιζόμενη στη μίας και μόνο, ημέρας νοσηλεία της το 1997, δηλ. πριν την εκπνοή της τετραετίας από την έναρξη ισχύος του ασφαλιστηρίου συμβολαίου της, με κάλυψη ποσού 128,97 €, και όπως καθορίζεται στο άρθρο 7 αυτού, είναι εντελώς καταχρηστική, όπως επίσης και ο συγκεκριμένος όρος. Συγκεκριμένα, το άρθρο 7 του με αριθμ. ........... ασφαλιστηρίου συμβολαίου της ενάγουσας, με τίτλο απεριόριστη αύξηση των παροχών, ορίζει ότι : «Τα έξοδα νοσηλείας και οι εξωνοσοκομειακές χειρουργικές επεμβάσεις όπως αναγράφονται στα άρθρα ί & 5 αντίστοιχα, αυξάνονται απεριόριστα σε περίπτωση που ο Ασφαλισμένος (ο κυρίως Ασφαλισμένος ή κάποιο εξαρτημένο μέλος του που καλύπτεται με το παρόν προσάρτημα) δεν νοσηλευτεί κατά την πρώτη τετραετία από την ημερομηνία έναρξης της κάλυψης αυτής ή την επαναφορά της σε ισχύ. Απαραίτητη προϋπόθεση για την απεριόριστη αύξηση είναι, το προσάρτημα αυτό να είναι αναπροσαρμοζόμενο τουλάχιστον 6 % ετησίως επί των εκάστοτε διαμορφωμένων κεφαλαίων και ασφαλίστρων και μέχρι τη λήξη του συμβολαίου. Σε περίπτωση νοσηλείας λόγω τοκετού (φυσιολογικού ή με καισαρική τομή) η ασφαλισμένη μητέρα δεν χάνει το δικαίωμα του απεριόριστου». Σύμφωνα δε, με το άρθρο 13 των γενικών όρων ατομικών ασφαλίσεων του ιδίου ως άνω ασφαλιστηρίου, που τιτλοφορείται συμπληρωματικοί ορισμοί, ως νοσηλεία νοείται μία τουλάχιστον διανυκτέρευση σε νοσοκομείο ή κλινική. Για να αποδειχτεί η νοσηλεία πρέπει απαραίτητα ο Ασφαλισμένος να προσκομίσει στην Εταιρεία τα σχετικά έγγραφα του Νοσοκομείου... Δύο ή περισσότερες νοσηλείες που οφείλονται στην ίδια αιτία, ή σε επιπλοκές από την ίδια αιτία, θεωρούνται σαν μία, εκτός εάν απέχουν μεταξύ τους περισσότερο από 90 ημέρες. Από τα παραπάνω συνάγεται ότι διατυπώνεται με σαφήνεια ο όρος αυτός, καθόσον από τη διατύπωση και σύνταξη του, δεν προκύπτει αοριστία ή αδιαφάνεια, που να δημιουργεί στον ασφαλισμένο διαφορετικές προσδοκίες πέραν των ρητών αναγραφομένων. Η φράση «εάν δεν νοσηλευτεί κατά τη πρώτη τετραετία», σε συνδυασμό με τον ορισμό της «νοσηλείας»/ σύμφωνα με το ίδιο συμβόλαιο και όπως ήδη προεκτέθηκε, δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολίας ή παρερμηνείας του όρου, εφόσον πουθενά δεν αναγράφεται ότι η σύντομη ή βραχεία νοσηλεία μίας ημέρας δεν υπάγεται στη περίπτωση αυτή και συνεπώς ο ασφαλισμένος δικαιούται την απεριόριστη αύξηση των παροχών εκ μέρους της ασφαλιστικής εταιρείας. Ούτε είναι αόριστος ο όρος αυτός, με την έλλειψη των φράσεων «ουδόλως» ή «ούτε για μία ημέρα» ή άλλων παρεμφερών, που μόνο εμφατικά και όχι επεξηγηματικά θα μπορούσε να συμπληρωθεί, ούτε επίσης θα μπορούσε η ίδια ασφαλιστική να ορίσει, εντελώς αυθαιρέτως κατώτερο πλαφόν εξόδων, που πέραν τούτων θα εδικαιούτο ο ασφαλισμένος απεριόριστη αύξηση των παροχών εκ μέρους της. Παρόλο δε, που στην εξέταση των ΓΟΣ, λαμβάνεται υπόψη κατά κύριο λόγο το συμφέρον του καταναλωτή, στη προκειμένη περίπτωση, συνεκτιμώντας ιδίως τη φύση των αγαθών και υπηρεσιών που αφορά η σχετική σύμβαση ασφάλισης, με την απεριόριστη κάλυψη των εξόδων νοσηλείας και των εξωνοσοκομειακών χειρουργικών επεμβάσεων αντιστοίχως του εκάστοτε ασφαλισμένου, καθώς και του σκοπού της και των ειδικών συνθηκών κατά τη σύναψη της κατά τη κρίση του Δικαστηρίου, δεν διαταράσσεται η σχετική ισορροπία των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των συμβαλλομένων μερών. Καθόσον η μη νοσηλεία του ασφαλισμένου, έστω και για μία ημέρα (αφού άλλωστε αυτή είναι η έννοια της νοσηλείας κατά τα ως άνω), για τη πρώτη τετραετία της ασφαλιστικής του κάλυψης, παρέχει στον ασφαλισμένο ένα τρόπο να μεταβεί σε απεριόριστο πρόγραμμα, χωρίς να χρειαστεί επαναξιολόγηση της κατάστασης υγείας του από την ασφαλιστική και αποτελεί για τη τελευταία εγγύηση για τη συνολικά καλή κατάσταση της υγείας του ασφαλισμένου, αλλά και προϋπόθεση και βάση, ώστε να του παρέχει την απεριόριστη αύξηση των συγκεκριμένων παροχών της. Από αυτά συνάγεται ότι εκτός από τη σαφήνεια και το ορισμένο του ανωτέρω όρου, δεν υπάρχει ούτε αναντιστοιχία της παροχής με την αντιπαροχή. Επίσης, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες νομικές, λογιστικές ή γραμματικές γνώσεις για να κατανοηθεί το περιεχόμενο του όρου αυτού, που αυτός διαφοροποιεί το συγκεκριμένο ασφαλιστήριο έναντι των άλλων, και λόγω της ιδιαίτερης και πλεονεκτικής σημασίας του είναι προτιμητέο ως προς την αγορά του, και γι αυτό άλλωστε το επέλεξε η ενάγουσα, αντικαθιστώντας το παλαιότερο που είχε. Η ίδια η ενάγουσα δε, συνομολογεί στο δικόγραφο της αγωγής της, ότι στήριξε τη σύναψη της (νέας) ασφαλιστικής της σύμβασης στη περίπτωση της εξαίρεσης του άρθρου 7 (σελ. 10 της αγωγής), και παραπέρα (σελ. 1ί), ότι η δυνατότητα για απεριόριστη νοσοκομειακή κάλυψη την οδήγησε στη σύναψη της ασφαλιστικής της σύμβασης. Κατ' ακολουθιαν των ανωτέρω, Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΝΤΕ ΛΑ ΜΠΕΓΙΑ : ΑΝ ΔΕΝ ΒΑΖΕΙΣ ΓΚΟΛ...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δημόσιο: Πώς η αξιολόγηση δίνει ταχύτερη προαγωγή
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
