ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Η προβολή του εαυτού μας στα αντικείμενα (και συγκεκριμένα στα παπούτσια)

Μια γυναίκα βλέπει σε ένα πανύψηλο ψηλοτάκουνο ένα κομμάτι του εαυτού της που με το οποίο δεν έχει ασχοληθεί πολύ (το προκλητικό) Σήμερα είχα ένα ραντεβού για μια συνέντευξη που μου ζήτησαν από ένα site. Συναντήθηκα με μια πραγματικά πολύ όμορφη και πολύ στιλάτη κοπέλα η οποία μου έκανε διάφορες ερωτήσεις και φυσικά μέσα σε αυτές ήταν η ερώτηση που μου έχει κάνει πολύς κόσμος και της οποίας καταλαβαίνω την πηγή της απορίας.

Γιατί παπούτσια;

Ο Στάθης Σαμαντάς, σχεδιαστής παπουτσιών και γνωστός στην πιάστα ως Manolo Blahnik της Ελλάδας, γράφει για στυλ.

Έχω σπουδάσει βιομηχανικό σχέδιο και όταν ακόμα ήμουν στη σχολή ζωγράφιζα παπούτσια πάνω στα σχεδιαστήρια της σχολής. Η επιλογή του παπουτσιού δεν ήρθε μετά από σκέψη. Ήρθε απλά, βγήκε διότι πάντα υπήρχε μέσα μου, ίσως σε ασυνείδητο επίπεδο στην αρχή. Έγινε αυτό που συνηθίζω να λέω. Η επιθυμία πάντα βρίσκει το δρόμο της. Το παπούτσι είναι εκείνο το πλαίσιο στο οποίο εκφράζονται απόλυτα οι σχεδιαστικές μου γραμμές και τα στοιχεία του χαρακτήρα μου.

Η συζήτηση προχώρησε στη σχέση των γυναικών με τα παπούτσια τους και τι είναι αυτό που μπορεί να σκέφτεται μια γυναίκα για να επιλέξει ένα παπούτσι. Για μένα έχει σχέση με την προβολή. Με την προβολή των επιθυμιών μας ή με την προβολή ενος κομματιού του εαυτού μας στο αντικείμενο της επιθυμίας. Αυτό το θέμα είναι και το βασικό υλικό της δουλειά μου, οι γυναίκες να βλέπουν στοιχεία δικά τους στα παπούτσια τους, να τους γεννάω τις επιθυμίες.

Τι θέλω να πω με αυτό. Όταν βλέπουμε ένα ρούχο, μια τσάντα, ένα παπούτσι ή ένα αντικείμενο το οποίο μας αρέσει πάρα πολύ, βλέπουμε πάνω σε αυτό στοιχεία του χαρακτήρα μας, κομμάτια του εαυτού μας. Για παράδειγμα, όταν βλέπουμε ένα ακριβό έπιπλο, φανταζόμαστε το lifestyle μας, το σπίτι μας και εμάς μέσα στον χώρο με το έπιπλο αυτό, ίσως τον φαντασιακό χώρο που δεν μπορούμε ακόμα να αποκτήσουμε διότι συνήθως οι φαντασιώσεις μας είναι ακραίες και απέχουν πολύ από τη πραγματικότητα (γι’ αυτό είναι και τόσο αγχωτικές μερικές φορές). Βλέπουμε τον εαυτό μας να χρησιμοποιεί αυτό το έπιπλο, να ζει μέσα στο σπίτι αυτό. Προβάλουμε όλα τα παραπάνω πάνω στο αντικείμενο και γι’αυτό τα αντικείμενα αποκτούν τόση μεγάλη αξία στη ζωή μας αλλά και γι’ αυτό μπορούν κάποια στιγμή να μην τα θέλουμε πια. Διότι τα έχουμε ξεπεράσει, έχουμε ξεπεράσει εκείνη τη φάση και είμαστε κάπου αλλού, ζητάμε κάτι άλλο (γι’ αυτό και η έντονη διάθεση για αλλαγή της ντουλάπας μας μερικές φορές ή η αλλαγή ενός στυλ πάνω μας).

Το ίδιο συμβαίνει και με τα παπούτσια. Μια γυναίκα βλέπει σε ένα πανύψηλο ψηλοτάκουνο ένα κομμάτι του εαυτού της που με το οποίο δεν έχει ασχοληθεί πολύ (το προκλητικό), μια άλλη γυναίκα μπορεί να βλέπει πάνω σε ένα ρετρό, σοφιστικέ παπούτσια εκείνο το κομμάτι της το οποίο δεν τη θέλει τόσο εύκολη αλλά λίγο πιο δύσκολη και όχι για τους πολλούς, όχι για τη μάζα. Ερμηνείες δίνω, δεν είναι αυστηρά οι συγκεκριμένες. Εγώ έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να ‘’με βλέπει’’ μέσα σε ένα ζευγάρι παπούτσια. Μια φορά να βλέπει τον ροκ εαυτό μου σε ένα μποτάκι με καρφιά και μια φορά να ‘’με βλέπει’’ σε ένα κλασσικό ζευγάρι brogues για πιο κομψό και σοφιστικέ στυλ. Μόνο έτσι μπορούμε να συνδεθούμε με τα πράγματα, καθότι άψυχα.

Και τώρα σε κάτι έμψυχο. Αυτό το καιρό διαβάζω το βιβλίο μιας Γαλλίδας ψυχαναλύτριας η οποία δίνει την δική της ερμηνεία πάνω στα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης. Όπως σας είπα για να συνδεθούμε με τα αντικείμενα πρέπει να προβάλουμε στοιχεία δικά μας πάνω τους. Το ίδιο συμβαίνει και με κάτι πιο σοβαρό. Με τους ανθρώπους. Δεύτερη σύνδεση λοιπόν, αυτή του βιβλίου. Περιγράφει ότι η συμπόνοια μας προς τους συνανθρώπους γίνεται μόνο μέσω της προβολής. Δηλαδή αν βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση τους, να προβάλουμε τον εαυτό μας. Να προσπαθήσουμε να νιώσουμε, τι νιώθουν αυτοί που είναι σε μια δύσκολη κατάσταση.
Πηγή
Tromaktiko