Τα λόγια που δε λες ...

2016-09-23 19:18:15

Είναι βασανιστικό να σε φιμώνουν. Ακόμα χειρότερο όμως είναι να σου στερούν το δικαίωμα να εκφράσεις αυτά που σκέφτεσαι. Να δώσεις πνοή σε αυτά που σε πνίγουν. Γιατί έτσι σε εγκλωβίζουν στο να μην μπορείς ποτέ να λυτρωθείς. Η επικοινωνία, λένε, είναι ένα προτέρημα. Και συχνά η συζήτηση καταφέρνει να λύσει πολλά προβλήματα. Αν είμαστε λίγο διατεθειμένοι να ακούσουμε. Και να αποδεχτούμε κάτι άλλο πέρα από το δικό μας.

Ο άνθρωπος εκ φύσεως είναι εγωιστής. Έτσι μας έμαθαν. Να είμαστε περήφανοι και να μη συμβιβαζόμαστε εύκολα. Να στοχεύουμε πάντα για το καλύτερο. Και κάπου στην πορεία, αρχίσαμε να αγνοούμε τους άλλους, τα συναισθήματα τους, και μερικές φορές ακόμη την ύπαρξή τους, απλά επειδή δεν χωράνε στη δική μας λογική.

Είμαστε και εμείς οι άλλοι όμως, οι υπερ-ευαίσθητοι. Που μας πειράζει όταν μας πετάνε στην άκρη, πίσω από τοίχους που υψώνουν οι σιωπές και οι απόμακρες συμπεριφορές. Γιατί μας ενοχλεί που δεν μπορούμε ήρεμα κι ωραία να λύσουμε μαζί τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε. Γιατί σε όλα υπάρχει λύση. Όποια κι αν είναι, όσο κι αν δε μας αρέσει. Αρκεί να θέλουμε να τη δούμε.

Είμαστε κι εμείς που αντί να θυμώνουμε όταν μας φέρονται ανάξια, αντιθέτως, φέρνουμε στο μυαλό μας μόνο τις υπέροχες στιγμές και θλιβόμαστε. Όταν ο πόνος γίνεται στεναχώρια και η οργή μελαγχολία μας αγάπης που δε μας αφήνουν να εκφράσουμε.

Όταν ερωτεύεσαι είσαι διατεθειμένος να κάνεις πολλά. Και το χειρότερο, είναι ότι συγχωρείς ακόμα περισσότερα. Ακόμα και τα λόγια που θες να ακούσεις, αλλά ποτέ δεν έρχονται. Τις πράξεις που ονειρεύεσαι αλλά δεν πραγματοποιούνται. Και αρρωσταίνεις καταπίνοντας τα λόγια που δε λες.
Πηγή Tromaktiko

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ