2016-09-27 10:22:27
Έρχεται στην Πάτρα την Τρίτη για το ...βιβλίο του «game over- H Αλήθεια για την Κρίση». Υπήρξε, από τα πιο πολυσυζητημένα πρόσωπα της μνημονιακής εποχής, η οποία τσουρούφλισε και τον ίδιον, μετακινώντας τον στο περιθώριο του δημόσιου βίου. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ωστόσο δεν επέλεξε το ημίφως. Επιδίωξε να καταθέσει τη (δική του) αλήθεια μέσα από το βιβλίο του, το οποίο υποστήριξε με ανοιχτές τοποθετήσεις στα κεντρικά ΜΜΕ. Λίγο πριν έρθει στην Πάτρα η «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» του ζήτησε μια συνέντευξη, έχοντας στη μνήμη της έναν προσηνή, γήινο άνθρωπο με τον οποίο είχαμε διασταυρωθεί προ 4ετίας, όταν μεσουρανούσε, στη Θεσσαλονίκη και που είχε δεχθεί με απλότητα να μας πει κάποια πράγματα, ψύχραιμος αλλά και προβληματισμένος, γιατί τα δύσκολα είχαν έρθει.
Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, ποια επιλογή σας κατά τον χειρισμό της κρίσης θα θέλατε να είχατε διορθώσει ή αποτρέψει;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω... Αλλά ας κάνουμε την άσκηση. Η βασική επιλογή της προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης από τη στιγμή που αναλάβαμε δεν ήταν λάθος- ήταν αναπόφευκτη αλλά και σωτήρια γιατί μας γλύτωσε από την άτακτη χρεοκοπία. Το μνημόνιο μπορούσε να είχε αποφευχθεί μόνο αν λαμβάνονταν γενναία μέτρα (δημοσιονομικά και διαρθρωτικά) 1-2 χρόνια νωρίτερα, από την κυβέρνηση Καραμανλή. Από εκεί και πέρα, προφανώς αρκετές επιμέρους επιλογές κατά τη διάρκεια της κρίσης θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικές. Μία ταχύτερη, για παράδειγμα, αναδιάρθρωση του χρέους θα βοηθούσε να περιορίσει την ύφεση (αλλά ήταν τότε κάθετα αντίθετες οι χώρες της Ευρωζώνης και η ΕΚΤ). Το ίδιο και μία πιο αργή δημοσιονομική προσαρμογή με λιγότερα μέτρα (αλλά εκεί το πρόβλημα ήταν ότι για να γίνει αυτό θα έπρεπε να μας δανείσουν περισσότερα χρήματα οι εταίροι για να καλύπτουν ελλείμματα). Ταχύτερες μεταρρυθμίσεις θα επέτρεπαν να επιστρέψει πιο γρήγορα η εμπιστοσύνη (εκεί θα βοηθούσε μεγαλύτερη στήριξη από τα άλλα κόμματα - ήμασταν όμως μόνοι μας). Και θα ήθελα να είχα διαθέσει περισσότερο χρόνο για να εξηγήσω τι προσπαθούσαμε να κάνουμε - αφήσαμε πολύ χώρο στις φωνές του λαϊκισμού.
Διαβάζουμε ότι το βιβλίο σας σημειώνει επιτυχία. Πώς το ερμηνεύετε αυτό; Αναγνώριση; Συμπάθεια; Περιέργεια;
Πράγματι το βιβλίο πάει καλά -είναι στην τρίτη έκδοση, αλλά και γενικά έχει συγκεντρώσει θετικές κριτικές. Το κυριότερο: ουδείς έχει αμφισβητήσει τα γεγονότα που περιγράφω. Χωρίς αμφιβολία, το βιβλίο αυτό θα είχε πολύ διαφορετική αντιμετώπιση αν η έκδοσή του ήταν μερικά χρόνια νωρίτερα. Η σημερινή συγκυρία επιτρέπει μία πιο νηφάλια ανάγνωση της περιόδου της κρίσης. Σήμερα πλέον μετά από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και τη σύναψη του τρίτου -και χειρότερου- μνημονίου έχουν διαλυθεί πολλές αυταπάτες. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια πως όλοι οι αναγνώστες του βιβλίου πείθονται από τα γραφόμενά μου - θεωρώ όμως σημαντικό πως διαβάζεται και από ανθρώπους με διαφορετική ανάγνωση της κρίσης και διαφωνίες για τους χειρισμούς που έγιναν. Αρα είναι μάλλον ένας συνδυασμός των λόγων που αναφέρατε: Αναγνώριση για τον ρόλο που αναλάβαμε κάποιοι όταν ξέσπασε η κρίση, συμπάθεια για το γεγονός ότι πήραμε επάνω μας ευθύνες που εν πολλοίς δεν μας αναλογούσαν, αλλά εν τέλει και περιέργεια για το τι έχει να πει ένας άνθρωπος που έχει τόσο πολύ δαιμονοποιηθεί τα τελευταία χρόνια.
Ο Α. Τσίπρας -και όχι μόνον εκείνος- έχει υποστηρίξει ότι πολλές παραγγελίες-απαιτήσεις των εκπροσώπων των Δανειστών (τρόικας- κουαρτέτου κ.λπ.) μάλλον υπαγορεύθηκαν από εσωτερικούς συνομιλητές, παρά είχαν διορθωτικό χαρακτήρα; Ας πούμε, κάποιες απελευθερώσεις επαγγελμάτων ή ρυθμίσεις στα εργασιακά. Το συμμερίζεστε;
Αντίθετα, οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις -το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων είναι καλό παράδειγμα- έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά καμία κυβέρνηση δεν το τολμούσε γιατί φοβόταν τα ισχυρά συμφέροντα και μειοψηφίες που αντιδρούσαν στο εσωτερικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις των μνημονίων δεν υπήρχαν και μέτρα που εξέφραζαν ιδεοληψίες των πιστωτών και τα οποία δεν ήταν απαραίτητα προσαρμοσμένες στις ανάγκες της χώρας μας (κάποιες - όχι όλες - από τις ρυθμίσεις στα εργασιακά ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία). Ομως, η λογική ότι υπάρχει μία «τρόικα εσωτερικού» που υπαγορεύει ρυθμίσεις στην τρόικα των δανειστών δεν ισχύει. Αυτό είναι απλώς μία προσπάθεια κατασκευής εσωτερικών εχθρών για μικροπολιτικούς λόγους - και κυρίως ένα τρόπος για να αποφύγουν κάποιοι τις ευθύνες που έχουν για την ανακολουθία ανάμεσα σε όσα φώναζαν όλα αυτά τα χρόνια και στα όσα εφαρμόζουν ασμένως σήμερα.
Ηταν προφανές ότι οι προβλέψεις των μνημονίων, ως προς την ένταση έστω, αν όχι και ως προς το περιεχόμενο, θα αφυδάτωναν την οικονομία και θα ανατροφοδοτούσαν το πρόβλημα. Ως υπουργός δεν το βλέπατε ή εκβιαστήκατε εκ των συνθηκών;
Δεν υπάρχει δημοσιονομική προσαρμογή που να μην έχει υφεσιακό χαρακτήρα - κάθε μείωση δαπανών και αύξηση φόρων αφαιρεί από την οικονομία. Πόσω μάλλον στην ελληνική περίπτωση που η αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή ήταν κολοσσιαία και χρειάστηκε να γίνει σε μικρό σχετικά χρόνο. Αρα όσοι λένε ότι έπρεπε να αντικατασταθούν τα «υφεσιακά μέτρα» με άλλα υποτίθεται «αναπτυξιακά», απλώς κοροϊδεύουν τον κόσμο. Η ανάπτυξη έρχεται όταν επανέρθει η εμπιστοσύνη και η διεθνής επενδυτική κοινότητα πειστεί για την οικονομική και πολιτική σταθερότητα στη χώρα. Από εκεί και πέρα, σίγουρα μία προσαρμογή σε μεγαλύτερο χρόνο (αν και μας δόθηκαν 5 χρόνια για να μειωθεί το έλλειμμα κάτω του 3%, περισσότερο από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα) θα βοηθούσε να μετριάσει την ύφεση. Ομως για να γίνει αυτό, θα έπρεπε οι δανειστές το 2010 να βάλουν ακόμα περισσότερα χρήματα πάνω στο τραπέζι -όταν ήδη έδιναν το μεγαλύτερο δάνειο στην παγκόσμια ιστορία.
Πέραν της ομολογημένης ανακολουθίας δεσμεύσεων- κυβερνητικών αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, τι θα του καταλογίζατε;
Πολλά. Κυρίως, το γεγονός ότι -μετά από μεγάλη προσπάθεια, θυσίες αλλά και λάθη- η χώρα πλέον στο τέλος του 2014 μπορούσε να βγει από το τούνελ, αφήνοντας πίσω της τα μνημόνια, με την οικονομία να αναπτύσσεται πάλι, με τεράστια ακόμα προβλήματα αλλά τουλάχιστον με προοπτική. Αντί γι' αυτό, οι επιλογές του πρώτου εξαμήνου του 2015 και κυρίως το καταστροφικό δημοψήφισμα μας οδήγησαν σε ένα τρίτο -και αχρείαστο- μνημόνιο, και απομάκρυναν την έξοδο από την κρίση. Η χώρα παρά λίγο να οδηγηθεί εκτός Ευρωζώνης, και το οικονομικό και κοινωνικό κόστος είναι σε κάθε περίπτωση τεράστιο. Πέρα όμως από την οικονομία, τους καταλογίζω μία συνειδητή προσπάθεια διάλυσης των θεσμών και ελέγχου όλων των εξουσιών, και εγκαθίδρυσης ενός ιδιότυπου καθεστώτος με αυταρχικά χαρακτηριστικά που όλο και λιγότερο μοιάζει με σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Κυρίως δε, μία προσπάθεια διαίρεσης της κοινωνίας με την κατασκευή εχθρών κάθε είδους και την άσκηση πολιτικής ως αντιπαράθεση ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους. Ολα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την ανανεωτική αριστερά που ξέραμε. Και ούτε πρόκειται να πετύχουν γιατί δεν είναι αυτό που χρειάζεται και θέλει σήμερα η χώρα και οι πολίτες της.
Οι σημερινές συντεταγμένες που ακολουθεί ο Γ. Παπανδρέου είναι συμβατές προς την πολιτική που από κοινού εφαρμόσατε;
Ο κ. Παπανδρέου -παρά τα όσο του έχουν κατά καιρούς καταλογιστεί- έλαβε εξαιρετικά δύσκολες αποφάσεις που αποδείχτηκαν οι μόνες δυνατές για τη χώρα (γιατί αν δεν ήταν έτσι, όσοι ακολούθησαν θα έκαναν στη συνέχεια εντελώς άλλα πράγματα). Λοιδωρήθηκε όσο λίγοι, αλλά ανέλαβε τις ευθύνες του ρόλου που του επιφύλαξε η ιστορία και ένα τεράστιο προσωπικό κόστος. Κινήθηκε πάντα με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και όχι την προσωπική πολιτική του επιβίωση. Σήμερα, δεν έχω αμφιβολία πως τον ενδιαφέρει πάνω από όλα να μην πάνε χαμένες οι θυσίες όλων των τελευταίων ετών και να μπορέσει η χώρα να βγει επιτέλους από την κρίση. Απαραίτητο γι' αυτό βέβαια είναι να γίνει κατανοητό γιατί μπήκε σε αυτήν. Γι' αυτό και τόσο αυτός όσο και εγώ επιμένουμε σε αυτό και στην ανάγκη να δούμε την περίοδο αυτή πέρα από λαϊκισμούς και από την προσπάθεια να αποφύγουν κάποιοι να τους καταλογιστούν οι ευθύνες που τους αναλογούν - και τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΚΩΝ. ΜΑΓΝΗ
"ΠτΔ"
Πηγή
Tromaktiko
Αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω, ποια επιλογή σας κατά τον χειρισμό της κρίσης θα θέλατε να είχατε διορθώσει ή αποτρέψει;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω... Αλλά ας κάνουμε την άσκηση. Η βασική επιλογή της προσφυγής στον μηχανισμό στήριξης από τη στιγμή που αναλάβαμε δεν ήταν λάθος- ήταν αναπόφευκτη αλλά και σωτήρια γιατί μας γλύτωσε από την άτακτη χρεοκοπία. Το μνημόνιο μπορούσε να είχε αποφευχθεί μόνο αν λαμβάνονταν γενναία μέτρα (δημοσιονομικά και διαρθρωτικά) 1-2 χρόνια νωρίτερα, από την κυβέρνηση Καραμανλή. Από εκεί και πέρα, προφανώς αρκετές επιμέρους επιλογές κατά τη διάρκεια της κρίσης θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικές. Μία ταχύτερη, για παράδειγμα, αναδιάρθρωση του χρέους θα βοηθούσε να περιορίσει την ύφεση (αλλά ήταν τότε κάθετα αντίθετες οι χώρες της Ευρωζώνης και η ΕΚΤ). Το ίδιο και μία πιο αργή δημοσιονομική προσαρμογή με λιγότερα μέτρα (αλλά εκεί το πρόβλημα ήταν ότι για να γίνει αυτό θα έπρεπε να μας δανείσουν περισσότερα χρήματα οι εταίροι για να καλύπτουν ελλείμματα). Ταχύτερες μεταρρυθμίσεις θα επέτρεπαν να επιστρέψει πιο γρήγορα η εμπιστοσύνη (εκεί θα βοηθούσε μεγαλύτερη στήριξη από τα άλλα κόμματα - ήμασταν όμως μόνοι μας). Και θα ήθελα να είχα διαθέσει περισσότερο χρόνο για να εξηγήσω τι προσπαθούσαμε να κάνουμε - αφήσαμε πολύ χώρο στις φωνές του λαϊκισμού.
Διαβάζουμε ότι το βιβλίο σας σημειώνει επιτυχία. Πώς το ερμηνεύετε αυτό; Αναγνώριση; Συμπάθεια; Περιέργεια;
Πράγματι το βιβλίο πάει καλά -είναι στην τρίτη έκδοση, αλλά και γενικά έχει συγκεντρώσει θετικές κριτικές. Το κυριότερο: ουδείς έχει αμφισβητήσει τα γεγονότα που περιγράφω. Χωρίς αμφιβολία, το βιβλίο αυτό θα είχε πολύ διαφορετική αντιμετώπιση αν η έκδοσή του ήταν μερικά χρόνια νωρίτερα. Η σημερινή συγκυρία επιτρέπει μία πιο νηφάλια ανάγνωση της περιόδου της κρίσης. Σήμερα πλέον μετά από την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο και τη σύναψη του τρίτου -και χειρότερου- μνημονίου έχουν διαλυθεί πολλές αυταπάτες. Δεν ισχυρίζομαι βέβαια πως όλοι οι αναγνώστες του βιβλίου πείθονται από τα γραφόμενά μου - θεωρώ όμως σημαντικό πως διαβάζεται και από ανθρώπους με διαφορετική ανάγνωση της κρίσης και διαφωνίες για τους χειρισμούς που έγιναν. Αρα είναι μάλλον ένας συνδυασμός των λόγων που αναφέρατε: Αναγνώριση για τον ρόλο που αναλάβαμε κάποιοι όταν ξέσπασε η κρίση, συμπάθεια για το γεγονός ότι πήραμε επάνω μας ευθύνες που εν πολλοίς δεν μας αναλογούσαν, αλλά εν τέλει και περιέργεια για το τι έχει να πει ένας άνθρωπος που έχει τόσο πολύ δαιμονοποιηθεί τα τελευταία χρόνια.
Ο Α. Τσίπρας -και όχι μόνον εκείνος- έχει υποστηρίξει ότι πολλές παραγγελίες-απαιτήσεις των εκπροσώπων των Δανειστών (τρόικας- κουαρτέτου κ.λπ.) μάλλον υπαγορεύθηκαν από εσωτερικούς συνομιλητές, παρά είχαν διορθωτικό χαρακτήρα; Ας πούμε, κάποιες απελευθερώσεις επαγγελμάτων ή ρυθμίσεις στα εργασιακά. Το συμμερίζεστε;
Αντίθετα, οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις -το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων είναι καλό παράδειγμα- έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλά χρόνια, αλλά καμία κυβέρνηση δεν το τολμούσε γιατί φοβόταν τα ισχυρά συμφέροντα και μειοψηφίες που αντιδρούσαν στο εσωτερικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις των μνημονίων δεν υπήρχαν και μέτρα που εξέφραζαν ιδεοληψίες των πιστωτών και τα οποία δεν ήταν απαραίτητα προσαρμοσμένες στις ανάγκες της χώρας μας (κάποιες - όχι όλες - από τις ρυθμίσεις στα εργασιακά ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία). Ομως, η λογική ότι υπάρχει μία «τρόικα εσωτερικού» που υπαγορεύει ρυθμίσεις στην τρόικα των δανειστών δεν ισχύει. Αυτό είναι απλώς μία προσπάθεια κατασκευής εσωτερικών εχθρών για μικροπολιτικούς λόγους - και κυρίως ένα τρόπος για να αποφύγουν κάποιοι τις ευθύνες που έχουν για την ανακολουθία ανάμεσα σε όσα φώναζαν όλα αυτά τα χρόνια και στα όσα εφαρμόζουν ασμένως σήμερα.
Ηταν προφανές ότι οι προβλέψεις των μνημονίων, ως προς την ένταση έστω, αν όχι και ως προς το περιεχόμενο, θα αφυδάτωναν την οικονομία και θα ανατροφοδοτούσαν το πρόβλημα. Ως υπουργός δεν το βλέπατε ή εκβιαστήκατε εκ των συνθηκών;
Δεν υπάρχει δημοσιονομική προσαρμογή που να μην έχει υφεσιακό χαρακτήρα - κάθε μείωση δαπανών και αύξηση φόρων αφαιρεί από την οικονομία. Πόσω μάλλον στην ελληνική περίπτωση που η αναγκαία δημοσιονομική προσαρμογή ήταν κολοσσιαία και χρειάστηκε να γίνει σε μικρό σχετικά χρόνο. Αρα όσοι λένε ότι έπρεπε να αντικατασταθούν τα «υφεσιακά μέτρα» με άλλα υποτίθεται «αναπτυξιακά», απλώς κοροϊδεύουν τον κόσμο. Η ανάπτυξη έρχεται όταν επανέρθει η εμπιστοσύνη και η διεθνής επενδυτική κοινότητα πειστεί για την οικονομική και πολιτική σταθερότητα στη χώρα. Από εκεί και πέρα, σίγουρα μία προσαρμογή σε μεγαλύτερο χρόνο (αν και μας δόθηκαν 5 χρόνια για να μειωθεί το έλλειμμα κάτω του 3%, περισσότερο από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα) θα βοηθούσε να μετριάσει την ύφεση. Ομως για να γίνει αυτό, θα έπρεπε οι δανειστές το 2010 να βάλουν ακόμα περισσότερα χρήματα πάνω στο τραπέζι -όταν ήδη έδιναν το μεγαλύτερο δάνειο στην παγκόσμια ιστορία.
Πέραν της ομολογημένης ανακολουθίας δεσμεύσεων- κυβερνητικών αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, τι θα του καταλογίζατε;
Πολλά. Κυρίως, το γεγονός ότι -μετά από μεγάλη προσπάθεια, θυσίες αλλά και λάθη- η χώρα πλέον στο τέλος του 2014 μπορούσε να βγει από το τούνελ, αφήνοντας πίσω της τα μνημόνια, με την οικονομία να αναπτύσσεται πάλι, με τεράστια ακόμα προβλήματα αλλά τουλάχιστον με προοπτική. Αντί γι' αυτό, οι επιλογές του πρώτου εξαμήνου του 2015 και κυρίως το καταστροφικό δημοψήφισμα μας οδήγησαν σε ένα τρίτο -και αχρείαστο- μνημόνιο, και απομάκρυναν την έξοδο από την κρίση. Η χώρα παρά λίγο να οδηγηθεί εκτός Ευρωζώνης, και το οικονομικό και κοινωνικό κόστος είναι σε κάθε περίπτωση τεράστιο. Πέρα όμως από την οικονομία, τους καταλογίζω μία συνειδητή προσπάθεια διάλυσης των θεσμών και ελέγχου όλων των εξουσιών, και εγκαθίδρυσης ενός ιδιότυπου καθεστώτος με αυταρχικά χαρακτηριστικά που όλο και λιγότερο μοιάζει με σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Κυρίως δε, μία προσπάθεια διαίρεσης της κοινωνίας με την κατασκευή εχθρών κάθε είδους και την άσκηση πολιτικής ως αντιπαράθεση ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους. Ολα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με την ανανεωτική αριστερά που ξέραμε. Και ούτε πρόκειται να πετύχουν γιατί δεν είναι αυτό που χρειάζεται και θέλει σήμερα η χώρα και οι πολίτες της.
Οι σημερινές συντεταγμένες που ακολουθεί ο Γ. Παπανδρέου είναι συμβατές προς την πολιτική που από κοινού εφαρμόσατε;
Ο κ. Παπανδρέου -παρά τα όσο του έχουν κατά καιρούς καταλογιστεί- έλαβε εξαιρετικά δύσκολες αποφάσεις που αποδείχτηκαν οι μόνες δυνατές για τη χώρα (γιατί αν δεν ήταν έτσι, όσοι ακολούθησαν θα έκαναν στη συνέχεια εντελώς άλλα πράγματα). Λοιδωρήθηκε όσο λίγοι, αλλά ανέλαβε τις ευθύνες του ρόλου που του επιφύλαξε η ιστορία και ένα τεράστιο προσωπικό κόστος. Κινήθηκε πάντα με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και όχι την προσωπική πολιτική του επιβίωση. Σήμερα, δεν έχω αμφιβολία πως τον ενδιαφέρει πάνω από όλα να μην πάνε χαμένες οι θυσίες όλων των τελευταίων ετών και να μπορέσει η χώρα να βγει επιτέλους από την κρίση. Απαραίτητο γι' αυτό βέβαια είναι να γίνει κατανοητό γιατί μπήκε σε αυτήν. Γι' αυτό και τόσο αυτός όσο και εγώ επιμένουμε σε αυτό και στην ανάγκη να δούμε την περίοδο αυτή πέρα από λαϊκισμούς και από την προσπάθεια να αποφύγουν κάποιοι να τους καταλογιστούν οι ευθύνες που τους αναλογούν - και τις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΚΩΝ. ΜΑΓΝΗ
"ΠτΔ"
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γκρεμίζουν το ασφαλιστικό Υπερταμείο πριν καν λειτουργήσει
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
