ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

« Έλα μωρέ, μιλάς κι εσύ με το ένα παιδί;» – Kι όμως, το να έχεις μοναχοπαίδι δεν είναι απλό

Μεγάλωσα σε μεγάλη οικογένεια Πολλά αδέρφια, πολλά ξαδέλφια, πολύς κόσμος.

Το μόνο που ήξερα είναι τι είναι να μαγειρεύεις  3 πακέτα μακαρόνια τη φορά, τι είναι να μην φτάνει το φαγητό «γιατί πεινούσε ο αδελφός σου», τι είναι το «φάε ότι βρεις αλλιώς θα μείνεις νηστικός», τι είναι να μπαινοβγαίνει κόσμος στο σπίτι και εσύ να ξέρεις τους μισούς, τι είναι να παίζεις κρυφτό και παιχνίδια στο δρόμο από 5 χρονών γιατί σε έσερναν τα αδέρφια σου, να πηγαίνεις γήπεδο από τα 6 για τον ίδιο λόγο, να ξέρεις τι είναι το Subuteo και πως κολλάς ένα σπασμένο παίχτη. Επίσης ξέρω, στο πετσί μου, τι σημαίνει δεν έχω πάρει ποτέ καινούργιο ποδήλατο «γιατί είναι σαν καινούργια των αδερφών σου», πόσο σιδέρωμα και μαγείρεμα έχει μια πενταμελής οικογένεια, τι σημαίνει παίζει η ΑΕΚ τις Κυριακές, κάθε ποτέ έβγαινε το MAD και οι 4 τροχοί, πως δεν μιλάμε την ώρα της αθλητικής Κυριακής και κυρίως πως ποτέ οι άντρες, ποτέ οι άντρες, δεν σηκώνουν το καπάκι της λεκάνης. Αυτά τα ξέρω γιατί είμαι παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας. Έτσι έχω μεγαλώσει, δεν ξέρω πως είναι αλλιώς και ένα μεγάλο, ίσως το σημαντικότερο, μέρος του χαρακτήρα μου και της συμπεριφοράς μου, έχει καθοριστεί από αυτό.

Είμαι στο τρένο, στην άλλη άκρη του χεριού μου είναι το δικό της. Είναι το κορίτσι μου, το μοναχοπαίδι μου. Την κοιτάω, εδώ και 7 χρόνια που κρατώ αυτό το χέρι και ακόμα δεν το πιστεύω πως είναι παιδί μου. Με λέει μαμά και λιώνω… ακόμη και κάθε φορά. Και είναι μοναχοπαίδι, παρά τις πολλές προσπάθειες, παρά τους αγώνες, είναι μοναχοπαίδι. Και είναι οκ, δεν είναι κάτι κακό. Όμως κάθε φορά που την κοιτάζω αναρωτιέμαι πόσο ωραία θα ήταν αν είχαν έρθει αλλά δυο-τρία, εξίσου μοναδικά πλάσματα. Αν αυτή η αγάπη που είναι στην άκρη του χεριού μου, είχε γίνει επί δυο, επί τρία. Αν είχε πολλαπλασιαστεί η αγάπη και είχε τριπλασιαστεί η ευτυχία μας. Τι ωραία που θα ήταν! Μα είναι όλα οκ.

Πλέον έχω μάθει άλλα πράγματα : ξέρω πως είναι να σε ρωτάει το παιδί σου σχεδόν για τρία χρόνια ποτέ θα φουσκώσει η κοιλιά σου για να έρθει ένα μωρό, ξέρω πως είναι να υπάρχει ένα και μόνο τόσο σημαντικό κέντρο στην κοινή ζωή του ζευγαριού, ξέρω πως είναι να ψάχνεις φιλίες και σχέσεις που να αντικαταστήσουν αυτή  την έλλειψη των αδερφών (ναι γίνεται, μην το αρνείσαι!), να έχει παρέες και ερεθίσματα για να μην είναι μόνη, να καταπιέζεις αυτό το πόσο πολύτιμη την θεωρείς με το φόβο να μην κακομάθει, να μην γίνει άπληστη.

Ξέρω τι σημαίνει να χωράει όλη σου η οικογένεια σε ένα μονό κρεβάτι αν χρειαστεί, τι είναι να σου λέει το παιδί σου πως «βαριέμαι μόνο οι τρεις μας, να βρούμε παρέα με παιδιά», τι είναι το «μαμά θα κάνω τη Λάρα το μωρό μας για το παιχνίδι και θα την ντύσω», τι είναι να θέλει στις συγκεντρώσεις στα σπίτια φίλων, να  «μην φύγουμε ακόμη δεν θέλω να γυρίσω στο σπίτι που είμαι μόνη».

Ξέρω και τα σπουδαία, τα πολύτιμα, τις  χαρές που μόνο ένα παιδί μπορεί να στις προσφέρει. Δεν θα στις πω αυτές, τις ξέρεις, δεν θέλω να σου λέω αυτά που ξέρεις. Αυτά που δεν ξέρεις και ίσως σε πονούν και εσένα, θέλω να σου πω. Θέλω να σου πω για τις φορές που θες να γκρινιάξεις κάπου για το πόσο κουράζεσαι με το ένα παιδί αλλά «έλα μωρέ μιλάς και εσύ με το ένα παιδί;», για το πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεις πάντα κάτι για να μην δείχνει ζόρικη αυτή η μοναδικότητα  (δεν είναι μοναξιά) μέσα στην οικογένεια.

Για αυτά θα σου πω γιατί τα νιώθω και εγώ. Και φορές φορές, με πονούν κιόλας. Μα πιο πολύ από όλα με πονάει η σκέψη στο όταν αυτό το μοναδικό, μοναχοπαίδι παιδί μου, μείνει μόνο. Που δεν θα έχει κάποιον να μοιραστεί εκείνο τον πόνο που μόνο αυτός που χάνει κάτι ίδιο, ξέρει να μοιράζεται. Θα μου πεις αργεί. Οκ, μακάρι. Όμως ποτέ δεν σου είπα πως σκέφτομαι νορμάλ. Είμαι παιδί πολυμελούς οικογένειας και μάνα μοναχοπαιδιού. Μόνιμα πανικός μέσα στο κεφάλι μου.

Το χέρι στην άκρη του χεριού μου, με σφίγγει:

«Μαμά, μου αρέσει που είμαστε οι δυο μας σήμερα στο τρένο. Είσαι όλη δική μου.»

Ε ναι, είναι και αυτό. Tromaktiko