2016-10-13 12:59:13
Ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης πρόκειται να συμμετάσχει σήμερα ως κεντρικός ομιλητής στο διεθνές συνέδριο με τίτλο: «Η Στροφή της Ελλάδας; Λυδία λίθος για την Ευρώπη», που συνδιοργανώνεται από τη Σχολή Νομικών Σπουδών και Διπλωματίας Φλέτσερ και το Ίδρυμα Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής.
Ο τίτλος της ομιλίας του είναι «η Ελλάδα σε κρίση, ο πολιτικός λαϊκισμός σε έξαρση». Το RizopoulosPost εξασφάλισε σημεία ομιλίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, τα οποία και δηλώνουν την στόχευση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην ανάγκη για δομικές μεταρρυθμίσεις, στην ανάπτυξη μέσα από την τήρηση συγκεκριμένων προϋποθέσεων αλλά και στην ανάγκη για μια «Συμφωνία Αλήθειας» που ο ίδιος θέλει να χτίσει με τους πολίτες ως ανάχωμα στον λαϊκισμό.
Ακολουθούν τα σημαντικότερα σημεία της σημερινής του ομιλίας:
«Έπειτα από έξι χρόνια οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα παραμένει ένα άλυτο πρόβλημα στην Ευρώπη
. Η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που υπέγραψε συμφωνία διάσωσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση το 2010. Από τότε, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Κύπρος επίσης υπέγραψαν και εφάρμοσαν μνημόνια. Όλες οι παραπάνω χώρες ολοκλήρωσαν τα προγράμματα διάσωσης. Όλες οι παραπάνω χώρες, τώρα πλέον, μπορούν και δανείζονται από τις διεθνείς αγορές και διαθέτουν λειτουργικά τραπεζικά συστήματα. Την ίδια ώρα, η Ελλάδα εφαρμόζει το τρίτο μνημόνιο και παραμένει μια χώρα σε κρίση. Το ΑΕΠ της χώρας συρρικνώνεται ενώ οι δύσκολες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους δανειστές βρίσκονται σε εξέλιξη. Το ερώτημα παραμένει: Γιατί είναι η Ελλάδα η μόνη χώρα που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση; Ένα σημαντικό κομμάτι της απάντησης σχετίζεται με την πολιτική κουλτούρα και ειδικότερα με την επικράτηση του λαϊκισμού στο δημόσιο λόγο. Ο λαϊκισμός ήταν κυρίαρχος στη χώρα ήδη από τη δεκαετία του ’80. Υπήρξε μια διαχρονική ασυνέπεια ανάμεσα στις προεκλογικές υποσχέσεις και τις κυβερνητικές πολιτικές. «Στις προεκλογικές καμπάνιες ποίηση, στη διακυβέρνηση πεζογραφία» είχε πει ο Μάριο Κουόμο. Από το 2015 και έπειτα, λόγω της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η Ελλάδα έχει απολέσει δύο χρόνια από τη μεταρρυθμιστική της πορεία. Σήμερα, προσπαθούμε να επανακτήσουμε ότι είχαμε κατακτήσει το 2014.
Τα αίτια το ελληνικού προβλήματος
Σε μεγάλο βαθμό, τα αίτια της κρίσης εντοπίζονται στο προβληματικό θεσμικό σχεδιασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνδυασμό με την αποτυχία του ελληνικού πολιτικο-οικονομικού μοντέλου. Πιστεύω ότι μια ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να έχει αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες. Πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ανακυκλώνει ελλείμματα και πλεονάσματα, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ και εντός της ομοσπονδιακής Γερμανίας.
Ανάγκη για δομικές μεταρρυθμίσεις
Το πρώτο πρόγραμμα διάσωσης που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα είχε ορισμένα σχεδιαστικά λάθη. Η γνώση γύρω από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ήταν περιορισμένη. Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν ήταν υφεσιακές. Δεν έγινε καμία πρόβλεψη αναφορικά με το θέμα του χρέους. Κατά την άποψή μου, οι μεταρρυθμίσεις είναι σαν τις μεταμοσχεύσεις. Δεν είναι βέβαιο ότι θα είναι επιτυχημένη η συμβατότητα δότη – λήπτη. Με λίγα λόγια, μια πρακτική που αποδίδει σε ένα κράτος δεν σημαίνει ότι μπορεί να έχει τα αντίστοιχα αποτελέσματα σε ένα άλλο κράτος. Η εμπειρία έξι χρόνων κρίσης και τριών μνημονίων δείχνει ότι η Ελλάδα προχώρησε σε οριζόντιες δημοσιονομικές περικοπές – σε μισθούς και συντάξεις – αλλά δυσκολεύτηκε να εφαρμόσει συγκεκριμένες δομικές μεταρρυθμίσεις. Αυτές οι στοχευμένες και δομικές μεταρρυθμίσεις είναι ακριβώς ότι χρειάζεται άμεσα η χώρα.
Η συναίνεση ως συστατικό αποτελεσματικότητας
Ιστορικά, η πολιτική σκηνή στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από αυτό που αποκαλούμε «δομική αντιπαράθεση». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης παραδοσιακά καταψηφίζουν τις προτάσεις των κυβερνητικών κομμάτων. Η Νέα Δημοκρατία αποφάσισε να αλλάξει τακτική και να συναινεί όπου υπήρχε πολιτική συμφωνία. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο νόμος για τη μεταρρύθμιση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που ψηφίστηκε από 255 βουλευτές σε σύνολο 300 στο ελληνικό κοινοβούλιο. Από το 2012 έως τις αρχές του 2015, η Νέα Δημοκρατία κυβέρνησε μαζί με τον παραδοσιακό της αντίπαλο, το ΠΑΣΟΚ. Παρά τις διαφωνίες μας, εργαστήκαμε ώστε η χώρα να προοδεύσει, γεγονός που αποδεικνύεται από τα πρωτογενή πλεονάσματα της Ελλάδας και το ότι κατάφερε περιορισμένα να βγει στις διεθνείς αγορές.
Άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, επιβολή capital controls
Η πορεία διακόπηκε τον Ιανουάριο του 2015 με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Ανάμεσα στις θέσεις που προέτασσε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά ήταν ότι οι κυβερνώντες διαπραγματευτές «ξεπουλούσαν τη χώρα». Η άνοδος το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, σύμφωνα με τους ίδιους, θα τους επέτρεπε να διαπραγματευτούν καλύτερους όρους υπό την απειλή της «μετάδοσης» του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Δια μέσου αυτής της λαϊκίστικης καμπάνιας, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε στους Έλληνες ψηφοφόρους μια εύκολη λύση. Σήμερα, όλοι γνωρίζουμε ότι το αποτέλεσμα αυτής της αφελούς προσέγγισης είναι ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, οδήγησε τη χώρα στην επιβολή capital controls, φτάνοντας ένα βήμα πριν την επιστροφή στη δραχμή και την χρεωκοπία. Παράλληλα, η υιοθέτηση από πλευράς του μιας πλήρως διαφορετικής πολιτικής οδήγησε στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόστος της διαπραγμάτευσης
Ο κυβερνητικός συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τελικώς υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, ωστόσο, το κόστος των διαπραγματευτικών τακτικών που ακολούθησαν ήταν υψηλότατο. Για το λόγο αυτό, η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για τα επιπλέον μέτρα που καλείται σήμερα να λάβει εις βάρος των πολιτών της χώρας.
Αντιμεταρρυθμιστική πολιτική, υπερφορολόγηση και υποβάθμιση της Παιδείας
Η σημερινή κυβέρνηση είναι αντιμεταρρυθμιστική. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να υιοθετήσει μια φοροεισπρακτική πολιτική που έχει καθηλώσει την οικονομία. Η ιδέα περικοπής δημοσίων δαπανών δεν τίθεται καν προς συζήτηση. Επιπλέον, αναφορικά με πολιτικές που δεν περιλαμβάνονται στο τρίτο μνημόνιο, όπως η μεταρρύθμιση στην Παιδεία, εκλαμβάνονται από την κυβέρνηση ως παιδία επιβολής ιδεολογικών συμπλεγματικών πολιτικών.
Αντί η δημόσια Παιδεία να ακολουθεί διεθνείς πρακτικές, επιστρέφει σε αναχρονιστικές σοσιαλιστικές πρακτικές της δεκαετίας του ’80. Η ίδια υποβάθμιση λαμβάνει χώρα και σε άλλους τομείς της δημόσιας ζωής όπως τα μέσα ενημέρωσης, η Δικαιοσύνη αλλά και στο ίδιο το θεσμικό πλαίσιο του πολιτικού μας συστήματος.
Διεθνής άνοδος του λαϊκισμού
Ο λαϊκισμός δεν αποτελεί ελληνικό προνόμιο. Οι περιπτώσεις των Ποδέμος στην Ισπανία, του Κόρμπιν και του Φάρατζ στη Μεγάλη Βρετανία και της ΛεΠεν στη Γαλλία, είναι ενδεικτικές της ανόδου του λαϊκισμού σε διεθνές επίπεδο. Από την πλευρά μας, πιστεύουμε ακράδαντα ότι πρέπει να προτείνουμε μια «Συμφωνία Αλήθειας» στον ελληνικό λαό. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να ανακόψουμε την πορεία του λαϊκισμού.
Απάντηση στο λαϊκισμό η «Συμφωνία Αλήθειας»
Σε επίπεδο δημοσκοπήσεων, είναι πλέον σαφές ότι η «Συμφωνία Αλήθειας» κερδίζει έδαφος καθημερινά. Η «Συμφωνία Αλήθειας», την οποία ανέπτυξα κατά την πρόσφατη ομιλία μου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, αποτελείται από ένα μείγμα σκληρών διαπιστώσεων σε συνδυασμό με έναν οδικό χάρτη εξόδου της χώρας από την κρίση. Ο οδικός χάρτης, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει τη δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, μέσω επενδύσεων ύψους 100 δισ. ευρώ στην Ελλάδα την επόμενη πενταετία.
Το ποσοστό των ιδιωτικών επενδύσεων πρέπει να επιστρέψει στο επίπεδο του 20% του ΑΕΠ. Το ποσοστό των εξαγωγών και των υπηρεσιών πρέπει να ξεπεράσει το 40% του ΑΕΠ, από 30% που είναι σήμερα. Παράλληλα, πρέπει να επιτύχουμε βιώσιμη ανάπτυξη 4% του ΑΕΠ ανά έτος από το 2018 ώστε να κατορθώσουμε να δημιουργούμε 120.000 νέες θέσεις εργασίας ετησίως.
Περικοπές δαπανών και μειώσεις εισφορών
Προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι μας, πρέπει να γίνουν στοχευμένες περικοπές δημοσίων δαπανών. Συνολικά, μπορούν να εξοικονομηθούν περίπου 2 δισ. ευρώ ετησίως. Με τον τρόπο αυτό, θα μπορούν να υπάρξουν μειώσεις στο ΦΠΑ και στον ΕΝΦΙΑ.
Οι εισφορές πρέπει επίσης να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα. Το μείγμα πολιτική που προτείνουμε είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η οικονομία της Ελλάδας για να επανεκκινήσει.
Τρεις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη
Τρεις είναι οι προϋποθέσεις για να έρθει η ανάπτυξη στην Ελλάδα. Η πρώτη είναι η υιοθέτηση δομικών μεταρρυθμίσεων. Όπως η ώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, προκειμένου να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις. Αλλά και μια σειρά από πρωτοβουλίες ώστε να βελτιώσουμε την επιχειρηματικότητα. Η μείωση της φορολογίας και των εισφορών είναι αναγκαία αλλά δεν φτάνει. Οφείλουμε να καλλιεργήσουμε μια επιχειρηματική κουλτούρα, σε μια χώρα όπου μέχρι πρόσφατα η επιχειρηματικότητα διασυρόταν. Χρειαζόμαστε πανεπιστήμια συνδεδεμένα με την αγορά εργασίας, επαγγελματικό προσανατολισμό στα σχολεία αλλά και ένα κράτος φιλικό προς την επιχειρηματικότητα. Ακόμη, η Δικαιοσύνη πρέπει να μην κωλυσιεργεί και να θεσπιστεί ένα σταθερό φορολογικό σύστημα.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η αποκατάσταση του τραπεζικού συστήματος, που έχει τη δυνατότητα να τροφοδοτεί με ρευστότητα την αγορά. Απαραίτητο βήμα είναι η υιοθέτηση μιας ολοκληρωμένης πολιτικής για τα «κόκκινα δάνεια». Η ακινησία του τραπεζικού συστήματος είναι ένα κόστος που δεν μπορούμε πλέον να αντέξουμε.
Η τρίτη προϋπόθεση συνεπάγεται μια διαφορετική δημοσιονομική πολιτική, στην οποία πρέπει να συμφωνήσουμε με τους πιστωτές μας. Αυτή η νέα προσέγγιση θα μας επιτρέψει να χαλαρώσουμε τους δημοσιονομικούς μας στόχους αναφορικά με το ύψος του ετήσιου πρωτογενούς μας πλεονάσματος και την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Αντιλαμβανόμαστε ότι η χαλάρωση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί αυτομάτως. Πρωτίστως, πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των εταίρων μας. Η υιοθέτηση δομικών μεταρρυθμίσεων από πλευράς μας, θα μας νομιμοποιήσει να ζητήσουμε χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα.
Αλλαγή νοοτροπίας
Προκειμένου να πετύχουμε τους στόχους μας πρέπει η ελληνική κοινωνία να αλλάξει νοοτροπία. Οφείλουμε να ξεπεράσουμε τα συμπλέγματα του παρελθόντος αναφορικά με τον τρόπο που το κράτος και η οικονομία πρέπει να ρυθμίζονται και να διαχειρίζονται. Η Παιδεία δεν πρέπει να αφορά τους δασκάλους αλλά τους μαθητές. Η δημόσια υγεία δεν πρέπει να αφορά τους γιατρούς αλλά τους ασθενείς. Για να αναπτυχθούμε χρειαζόμαστε ένα νέο θεσμικό και οικονομικό μοντέλο και επιπρόσθετα να ξεπεράσουμε πολιτικές δεκαετιών που αργοσβήνουν.
Παράδειγμα οι διεθνείς πρακτικές
Από το 2010 και έπειτα, περισσότεροι από 500.000 Έλληνες έχουν μεταναστεύσει. Ορισμένοι από αυτούς, βρίσκονται σήμερα στο ακροατήριο. Ως Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και υποψήφιος πρωθυπουργός στην Ελλάδα, αντιλαμβάνομαι ότι για να βγούμε από την κρίση πρέπει να υιοθετήσουμε πετυχημένες διεθνείς πρακτικές. Πρέπει να εφαρμόσουμε μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, τη δημόσια διοίκηση και την επιχειρηματικότητα. Για να πετύχουμε αυτό το στόχο, οφείλουμε να επιδείξουμε σύγχρονο πνεύμα. Ίσως όμως, όχι και τόσο σύγχρονο. Θυμάμαι πάντοτε την ιστορία σχετικά με τη μάχη της Σαλαμίνας. Το μαντείο των Δελφών στην προφητεία του προειδοποίησε τους Αθηναίους ότι «τα ξύλινα τείχη είναι εκείνα που θα σώσουν την πόλη». Όσοι σκέφτονταν αναχρονιστικά, αντιλήφθηκαν το χρησμό με τρόπο ρεαλιστικό και ζήτησαν να υψωθούν νέα τείχη γύρω από την πόλη. Ωστόσο, ο Θεμιστοκλής αποφάσισε ότι η ορθή ερμηνεία του χρησμού ήταν η παραγγελία ενός νέου στόλου πλοίων, ικανού να κερδίσει τον πόλεμο. Όπως και έγινε. Αυτό είναι πιθανώς ένα μάθημα για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για το μέλλον της Ελλάδας: Ας μην υψώνουμε τείχη που θα μας προστατεύουν από την πρόοδο, αλλά, ας αγκαλιάσουμε την αλλαγή και ας δημιουργήσουμε μια χώρα όπως εμείς θέλουμε να είναι η Ελλάδα του μέλλοντος».
Πηγή Tromaktiko
Ο τίτλος της ομιλίας του είναι «η Ελλάδα σε κρίση, ο πολιτικός λαϊκισμός σε έξαρση». Το RizopoulosPost εξασφάλισε σημεία ομιλίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, τα οποία και δηλώνουν την στόχευση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην ανάγκη για δομικές μεταρρυθμίσεις, στην ανάπτυξη μέσα από την τήρηση συγκεκριμένων προϋποθέσεων αλλά και στην ανάγκη για μια «Συμφωνία Αλήθειας» που ο ίδιος θέλει να χτίσει με τους πολίτες ως ανάχωμα στον λαϊκισμό.
Ακολουθούν τα σημαντικότερα σημεία της σημερινής του ομιλίας:
«Έπειτα από έξι χρόνια οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα παραμένει ένα άλυτο πρόβλημα στην Ευρώπη
Τα αίτια το ελληνικού προβλήματος
Σε μεγάλο βαθμό, τα αίτια της κρίσης εντοπίζονται στο προβληματικό θεσμικό σχεδιασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνδυασμό με την αποτυχία του ελληνικού πολιτικο-οικονομικού μοντέλου. Πιστεύω ότι μια ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να έχει αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες. Πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ανακυκλώνει ελλείμματα και πλεονάσματα, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ και εντός της ομοσπονδιακής Γερμανίας.
Ανάγκη για δομικές μεταρρυθμίσεις
Το πρώτο πρόγραμμα διάσωσης που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα είχε ορισμένα σχεδιαστικά λάθη. Η γνώση γύρω από τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ήταν περιορισμένη. Οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν ήταν υφεσιακές. Δεν έγινε καμία πρόβλεψη αναφορικά με το θέμα του χρέους. Κατά την άποψή μου, οι μεταρρυθμίσεις είναι σαν τις μεταμοσχεύσεις. Δεν είναι βέβαιο ότι θα είναι επιτυχημένη η συμβατότητα δότη – λήπτη. Με λίγα λόγια, μια πρακτική που αποδίδει σε ένα κράτος δεν σημαίνει ότι μπορεί να έχει τα αντίστοιχα αποτελέσματα σε ένα άλλο κράτος. Η εμπειρία έξι χρόνων κρίσης και τριών μνημονίων δείχνει ότι η Ελλάδα προχώρησε σε οριζόντιες δημοσιονομικές περικοπές – σε μισθούς και συντάξεις – αλλά δυσκολεύτηκε να εφαρμόσει συγκεκριμένες δομικές μεταρρυθμίσεις. Αυτές οι στοχευμένες και δομικές μεταρρυθμίσεις είναι ακριβώς ότι χρειάζεται άμεσα η χώρα.
Η συναίνεση ως συστατικό αποτελεσματικότητας
Ιστορικά, η πολιτική σκηνή στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από αυτό που αποκαλούμε «δομική αντιπαράθεση». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης παραδοσιακά καταψηφίζουν τις προτάσεις των κυβερνητικών κομμάτων. Η Νέα Δημοκρατία αποφάσισε να αλλάξει τακτική και να συναινεί όπου υπήρχε πολιτική συμφωνία. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο νόμος για τη μεταρρύθμιση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που ψηφίστηκε από 255 βουλευτές σε σύνολο 300 στο ελληνικό κοινοβούλιο. Από το 2012 έως τις αρχές του 2015, η Νέα Δημοκρατία κυβέρνησε μαζί με τον παραδοσιακό της αντίπαλο, το ΠΑΣΟΚ. Παρά τις διαφωνίες μας, εργαστήκαμε ώστε η χώρα να προοδεύσει, γεγονός που αποδεικνύεται από τα πρωτογενή πλεονάσματα της Ελλάδας και το ότι κατάφερε περιορισμένα να βγει στις διεθνείς αγορές.
Άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, επιβολή capital controls
Η πορεία διακόπηκε τον Ιανουάριο του 2015 με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Ανάμεσα στις θέσεις που προέτασσε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά ήταν ότι οι κυβερνώντες διαπραγματευτές «ξεπουλούσαν τη χώρα». Η άνοδος το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, σύμφωνα με τους ίδιους, θα τους επέτρεπε να διαπραγματευτούν καλύτερους όρους υπό την απειλή της «μετάδοσης» του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Δια μέσου αυτής της λαϊκίστικης καμπάνιας, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε στους Έλληνες ψηφοφόρους μια εύκολη λύση. Σήμερα, όλοι γνωρίζουμε ότι το αποτέλεσμα αυτής της αφελούς προσέγγισης είναι ότι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, οδήγησε τη χώρα στην επιβολή capital controls, φτάνοντας ένα βήμα πριν την επιστροφή στη δραχμή και την χρεωκοπία. Παράλληλα, η υιοθέτηση από πλευράς του μιας πλήρως διαφορετικής πολιτικής οδήγησε στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόστος της διαπραγμάτευσης
Ο κυβερνητικός συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ τελικώς υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, ωστόσο, το κόστος των διαπραγματευτικών τακτικών που ακολούθησαν ήταν υψηλότατο. Για το λόγο αυτό, η κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για τα επιπλέον μέτρα που καλείται σήμερα να λάβει εις βάρος των πολιτών της χώρας.
Αντιμεταρρυθμιστική πολιτική, υπερφορολόγηση και υποβάθμιση της Παιδείας
Η σημερινή κυβέρνηση είναι αντιμεταρρυθμιστική. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να υιοθετήσει μια φοροεισπρακτική πολιτική που έχει καθηλώσει την οικονομία. Η ιδέα περικοπής δημοσίων δαπανών δεν τίθεται καν προς συζήτηση. Επιπλέον, αναφορικά με πολιτικές που δεν περιλαμβάνονται στο τρίτο μνημόνιο, όπως η μεταρρύθμιση στην Παιδεία, εκλαμβάνονται από την κυβέρνηση ως παιδία επιβολής ιδεολογικών συμπλεγματικών πολιτικών.
Αντί η δημόσια Παιδεία να ακολουθεί διεθνείς πρακτικές, επιστρέφει σε αναχρονιστικές σοσιαλιστικές πρακτικές της δεκαετίας του ’80. Η ίδια υποβάθμιση λαμβάνει χώρα και σε άλλους τομείς της δημόσιας ζωής όπως τα μέσα ενημέρωσης, η Δικαιοσύνη αλλά και στο ίδιο το θεσμικό πλαίσιο του πολιτικού μας συστήματος.
Διεθνής άνοδος του λαϊκισμού
Ο λαϊκισμός δεν αποτελεί ελληνικό προνόμιο. Οι περιπτώσεις των Ποδέμος στην Ισπανία, του Κόρμπιν και του Φάρατζ στη Μεγάλη Βρετανία και της ΛεΠεν στη Γαλλία, είναι ενδεικτικές της ανόδου του λαϊκισμού σε διεθνές επίπεδο. Από την πλευρά μας, πιστεύουμε ακράδαντα ότι πρέπει να προτείνουμε μια «Συμφωνία Αλήθειας» στον ελληνικό λαό. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να ανακόψουμε την πορεία του λαϊκισμού.
Απάντηση στο λαϊκισμό η «Συμφωνία Αλήθειας»
Σε επίπεδο δημοσκοπήσεων, είναι πλέον σαφές ότι η «Συμφωνία Αλήθειας» κερδίζει έδαφος καθημερινά. Η «Συμφωνία Αλήθειας», την οποία ανέπτυξα κατά την πρόσφατη ομιλία μου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, αποτελείται από ένα μείγμα σκληρών διαπιστώσεων σε συνδυασμό με έναν οδικό χάρτη εξόδου της χώρας από την κρίση. Ο οδικός χάρτης, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει τη δημιουργία θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, μέσω επενδύσεων ύψους 100 δισ. ευρώ στην Ελλάδα την επόμενη πενταετία.
Το ποσοστό των ιδιωτικών επενδύσεων πρέπει να επιστρέψει στο επίπεδο του 20% του ΑΕΠ. Το ποσοστό των εξαγωγών και των υπηρεσιών πρέπει να ξεπεράσει το 40% του ΑΕΠ, από 30% που είναι σήμερα. Παράλληλα, πρέπει να επιτύχουμε βιώσιμη ανάπτυξη 4% του ΑΕΠ ανά έτος από το 2018 ώστε να κατορθώσουμε να δημιουργούμε 120.000 νέες θέσεις εργασίας ετησίως.
Περικοπές δαπανών και μειώσεις εισφορών
Προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι μας, πρέπει να γίνουν στοχευμένες περικοπές δημοσίων δαπανών. Συνολικά, μπορούν να εξοικονομηθούν περίπου 2 δισ. ευρώ ετησίως. Με τον τρόπο αυτό, θα μπορούν να υπάρξουν μειώσεις στο ΦΠΑ και στον ΕΝΦΙΑ.
Οι εισφορές πρέπει επίσης να προσαρμοστούν σε νέα δεδομένα. Το μείγμα πολιτική που προτείνουμε είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η οικονομία της Ελλάδας για να επανεκκινήσει.
Τρεις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη
Τρεις είναι οι προϋποθέσεις για να έρθει η ανάπτυξη στην Ελλάδα. Η πρώτη είναι η υιοθέτηση δομικών μεταρρυθμίσεων. Όπως η ώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, προκειμένου να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις. Αλλά και μια σειρά από πρωτοβουλίες ώστε να βελτιώσουμε την επιχειρηματικότητα. Η μείωση της φορολογίας και των εισφορών είναι αναγκαία αλλά δεν φτάνει. Οφείλουμε να καλλιεργήσουμε μια επιχειρηματική κουλτούρα, σε μια χώρα όπου μέχρι πρόσφατα η επιχειρηματικότητα διασυρόταν. Χρειαζόμαστε πανεπιστήμια συνδεδεμένα με την αγορά εργασίας, επαγγελματικό προσανατολισμό στα σχολεία αλλά και ένα κράτος φιλικό προς την επιχειρηματικότητα. Ακόμη, η Δικαιοσύνη πρέπει να μην κωλυσιεργεί και να θεσπιστεί ένα σταθερό φορολογικό σύστημα.
Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η αποκατάσταση του τραπεζικού συστήματος, που έχει τη δυνατότητα να τροφοδοτεί με ρευστότητα την αγορά. Απαραίτητο βήμα είναι η υιοθέτηση μιας ολοκληρωμένης πολιτικής για τα «κόκκινα δάνεια». Η ακινησία του τραπεζικού συστήματος είναι ένα κόστος που δεν μπορούμε πλέον να αντέξουμε.
Η τρίτη προϋπόθεση συνεπάγεται μια διαφορετική δημοσιονομική πολιτική, στην οποία πρέπει να συμφωνήσουμε με τους πιστωτές μας. Αυτή η νέα προσέγγιση θα μας επιτρέψει να χαλαρώσουμε τους δημοσιονομικούς μας στόχους αναφορικά με το ύψος του ετήσιου πρωτογενούς μας πλεονάσματος και την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Αντιλαμβανόμαστε ότι η χαλάρωση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί αυτομάτως. Πρωτίστως, πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των εταίρων μας. Η υιοθέτηση δομικών μεταρρυθμίσεων από πλευράς μας, θα μας νομιμοποιήσει να ζητήσουμε χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα.
Αλλαγή νοοτροπίας
Προκειμένου να πετύχουμε τους στόχους μας πρέπει η ελληνική κοινωνία να αλλάξει νοοτροπία. Οφείλουμε να ξεπεράσουμε τα συμπλέγματα του παρελθόντος αναφορικά με τον τρόπο που το κράτος και η οικονομία πρέπει να ρυθμίζονται και να διαχειρίζονται. Η Παιδεία δεν πρέπει να αφορά τους δασκάλους αλλά τους μαθητές. Η δημόσια υγεία δεν πρέπει να αφορά τους γιατρούς αλλά τους ασθενείς. Για να αναπτυχθούμε χρειαζόμαστε ένα νέο θεσμικό και οικονομικό μοντέλο και επιπρόσθετα να ξεπεράσουμε πολιτικές δεκαετιών που αργοσβήνουν.
Παράδειγμα οι διεθνείς πρακτικές
Από το 2010 και έπειτα, περισσότεροι από 500.000 Έλληνες έχουν μεταναστεύσει. Ορισμένοι από αυτούς, βρίσκονται σήμερα στο ακροατήριο. Ως Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και υποψήφιος πρωθυπουργός στην Ελλάδα, αντιλαμβάνομαι ότι για να βγούμε από την κρίση πρέπει να υιοθετήσουμε πετυχημένες διεθνείς πρακτικές. Πρέπει να εφαρμόσουμε μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, τη δημόσια διοίκηση και την επιχειρηματικότητα. Για να πετύχουμε αυτό το στόχο, οφείλουμε να επιδείξουμε σύγχρονο πνεύμα. Ίσως όμως, όχι και τόσο σύγχρονο. Θυμάμαι πάντοτε την ιστορία σχετικά με τη μάχη της Σαλαμίνας. Το μαντείο των Δελφών στην προφητεία του προειδοποίησε τους Αθηναίους ότι «τα ξύλινα τείχη είναι εκείνα που θα σώσουν την πόλη». Όσοι σκέφτονταν αναχρονιστικά, αντιλήφθηκαν το χρησμό με τρόπο ρεαλιστικό και ζήτησαν να υψωθούν νέα τείχη γύρω από την πόλη. Ωστόσο, ο Θεμιστοκλής αποφάσισε ότι η ορθή ερμηνεία του χρησμού ήταν η παραγγελία ενός νέου στόλου πλοίων, ικανού να κερδίσει τον πόλεμο. Όπως και έγινε. Αυτό είναι πιθανώς ένα μάθημα για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για το μέλλον της Ελλάδας: Ας μην υψώνουμε τείχη που θα μας προστατεύουν από την πρόοδο, αλλά, ας αγκαλιάσουμε την αλλαγή και ας δημιουργήσουμε μια χώρα όπως εμείς θέλουμε να είναι η Ελλάδα του μέλλοντος».
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ψευδής η καταγγελία για το βιασμό 25χρονου Μαροκινού στη Μυτιλήνη
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Το τελευταίο "χρυσό" συμβόλαιο του Ρονάλντο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
