2016-10-29 18:50:25
Ανοίγοντας χθες το φέισμπουκ, μου εμφάνισε ένα από αυτά τα «Σαν σήμερα». Ήταν μια ανάρτηση που σχολίαζε μια φωτογραφία που είχα βγάλει εκείνη την ημέρα, μια ανάρτηση σκοπίμως φτιαγμένη σαν να μιλούσε για κάποιο παρελθοντικό γεγονός, σκοπίμως φτιαγμένη σαν να μιλούσε για μια ανάμνηση:
Κάποια εθνική γιορτή ήταν. Νομίζω 28η Οκτωβρίου. Πόσο να ήσουν, 6 στα 7, 7 στα 8; Μάλλον το δεύτερο, αν και δεν παίρνω κι όρκο. Είχες μια μικρή σημαιούλα και κυνηγούσες περιστέρια. Εκείνο που σίγουρα θυμάμαι είναι ότι ήδη από εκείνη τη στιγμή ζούσα τη στιγμή σαν ανάμνηση. Ποιός είπε ότι η νοσταλγία πρέπει πάντα να έπεται του βιώματος; Καμιά φορά συμβαίνουν μαζί, κλειδώνει το ένα πάνω στο άλλο, ζεις νοσταλγώντας αυτό που ζεις.
Τώρα λοιπόν ξανακοιτάζω τη φωτογραφία, ανακαλώ πάλι τη στιγμή κι αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να νοσταλγήσει κανείς το εξαρχής νοσταλγηθέν.
Μου έρχεται στο μυαλό κάτι που είχα γράψει αρκετά χρόνια πριν, όταν η όλη εμπειρία του να έχεις παιδί ήταν ακόμη στα πρώτα της βήματα: από ένα σημείο και ύστερα η αγάπη είναι ταυτόχρονα οδύνη, είναι ίσως η άλλη όψη της οδύνης, μιας οδύνης ανεξαρτητοποιημένης πάντως από οτιδήποτε δυσοίωνο, καθώς στα συστατικά της δεν θα βρεις τόσο τον φόβο τυχόν μελλοντικού κακού, όσο το δυσβάσταχτο του παρόντος καλού, δεν θα βρεις τόσο τον φόβο τυχόν μελλοντικής απώλειας
. όσο το δυσβάσταχτο της παρούσας εγγύτητας. Πονά.
Η αγάπη και η ευτυχία, όταν εννοούν τον εαυτό τους, συνομιλούν απευθείας με την άβυσσο. Αν δεν καταφέρνεις να τις βιώνεις με αποστασιοποιητικά τρικ και διαμεσολαβητικά φίλτρα, παύεις να είσαι άνθρωπος και γίνεσαι στοιχειό. Αν δεν θες να εκραγεί ο εγκέφαλός σου από την πλήρη συνειδητοποίηση και το είναι σου από το πλήρες συναίσθημα, ψάχνεις από κάπου να κρατηθείς για να παραμείνεις άνθρωπος: προσποιείσαι τον ημίνεκρο, λες ότι αυτά συμβαίνουν στο μακρινό αλλά οικείο όνειρο κάποιου άλλου που είσαι και δεν είσαι εσύ, γράφεις λεξούλες για να πετύχεις την έκπτωση και τον εκφυλισμό αυτού που συμβαίνει, μήπως και το αχνότατο ξεθώριασμά του που θα απομείνει καταγραμμένο είναι κάτι που αντέχεται, καθώς ο λόγος δεν συνομίλησε ποτέ με την άβυσσο, ο λόγος είναι η καθήλωση στο εδώ και το τώρα, ο λόγος κατασκευάζοντας λέξεις και έννοιες όπως το εδώ και το τώρα, προσπαθεί να σε πείσει ότι το εδώ και το τώρα αφού κατονομάστηκαν υπάρχουν κιόλας. Ενώ όταν ο γιος σου κυνηγούσε περιστέρια ήξερες ότι αυτό που συμβαίνει δεν συμβαίνει εδώ και τώρα, ήξερε ότι αυτό που νιώθεις δεν το νιώθεις εδώ και τώρα, ήξερες ότι αυτή η έκσταση ανάγεται εξαρχής στο σαν σήμερα.
Old Boy
Κάποια εθνική γιορτή ήταν. Νομίζω 28η Οκτωβρίου. Πόσο να ήσουν, 6 στα 7, 7 στα 8; Μάλλον το δεύτερο, αν και δεν παίρνω κι όρκο. Είχες μια μικρή σημαιούλα και κυνηγούσες περιστέρια. Εκείνο που σίγουρα θυμάμαι είναι ότι ήδη από εκείνη τη στιγμή ζούσα τη στιγμή σαν ανάμνηση. Ποιός είπε ότι η νοσταλγία πρέπει πάντα να έπεται του βιώματος; Καμιά φορά συμβαίνουν μαζί, κλειδώνει το ένα πάνω στο άλλο, ζεις νοσταλγώντας αυτό που ζεις.
Τώρα λοιπόν ξανακοιτάζω τη φωτογραφία, ανακαλώ πάλι τη στιγμή κι αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να νοσταλγήσει κανείς το εξαρχής νοσταλγηθέν.
Μου έρχεται στο μυαλό κάτι που είχα γράψει αρκετά χρόνια πριν, όταν η όλη εμπειρία του να έχεις παιδί ήταν ακόμη στα πρώτα της βήματα: από ένα σημείο και ύστερα η αγάπη είναι ταυτόχρονα οδύνη, είναι ίσως η άλλη όψη της οδύνης, μιας οδύνης ανεξαρτητοποιημένης πάντως από οτιδήποτε δυσοίωνο, καθώς στα συστατικά της δεν θα βρεις τόσο τον φόβο τυχόν μελλοντικού κακού, όσο το δυσβάσταχτο του παρόντος καλού, δεν θα βρεις τόσο τον φόβο τυχόν μελλοντικής απώλειας
Η αγάπη και η ευτυχία, όταν εννοούν τον εαυτό τους, συνομιλούν απευθείας με την άβυσσο. Αν δεν καταφέρνεις να τις βιώνεις με αποστασιοποιητικά τρικ και διαμεσολαβητικά φίλτρα, παύεις να είσαι άνθρωπος και γίνεσαι στοιχειό. Αν δεν θες να εκραγεί ο εγκέφαλός σου από την πλήρη συνειδητοποίηση και το είναι σου από το πλήρες συναίσθημα, ψάχνεις από κάπου να κρατηθείς για να παραμείνεις άνθρωπος: προσποιείσαι τον ημίνεκρο, λες ότι αυτά συμβαίνουν στο μακρινό αλλά οικείο όνειρο κάποιου άλλου που είσαι και δεν είσαι εσύ, γράφεις λεξούλες για να πετύχεις την έκπτωση και τον εκφυλισμό αυτού που συμβαίνει, μήπως και το αχνότατο ξεθώριασμά του που θα απομείνει καταγραμμένο είναι κάτι που αντέχεται, καθώς ο λόγος δεν συνομίλησε ποτέ με την άβυσσο, ο λόγος είναι η καθήλωση στο εδώ και το τώρα, ο λόγος κατασκευάζοντας λέξεις και έννοιες όπως το εδώ και το τώρα, προσπαθεί να σε πείσει ότι το εδώ και το τώρα αφού κατονομάστηκαν υπάρχουν κιόλας. Ενώ όταν ο γιος σου κυνηγούσε περιστέρια ήξερες ότι αυτό που συμβαίνει δεν συμβαίνει εδώ και τώρα, ήξερε ότι αυτό που νιώθεις δεν το νιώθεις εδώ και τώρα, ήξερες ότι αυτή η έκσταση ανάγεται εξαρχής στο σαν σήμερα.
Old Boy
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Άσχημα τα νέα για την παιδική παχυσαρκία
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Επιμελητήριο Αχαΐας: Ενημέρωση για τα κόκκινα δάνεια
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
