2012-05-18 18:27:08
Του Γιάννη Σπ. Παργινού
Οικονομολόγου - Δημοσιογράφου
Στις μέρες μας, συμβαίνει πραγματικά κάτι το πρωτόγνωρο. Η Ελλάδα, ως χώρα κι ως κοινωνία, έχει γίνει το πειραματόζωο των δανειστών της και των εταίρων της. Το παραδέχτηκε κι ο πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, σε πρόσφατη συνέντευξή του σε μεγάλο ΜΜΕ της αλλοδαπής.
Η ελληνική κοινωνία έχει κυριολεκτικά γονατίσει, η οικονομία έχει πλήρως καταρρεύσει, οι δομές υγείας, παιδείας, πρόνοιας κι ασφάλισης έχουν στην κυριολεξία αποσαθρωθεί. Στο εξωτερικό καθημερινά πολλαπλασιάζονται οι φωνές πολιτικών, συνδικαλιστών, τεχνοκρατών και φιλοσόφων , - ακόμα και μέσα στο λόμπι - , των εμπνευστών της εφαρμοζόμενης πολιτικής, πως τα μέτρα που αποφασίστηκαν είναι αδιέξοδα, αναποτελεσματικά και απόλυτα καταστροφικά.
Παρά ταύτα, οι μέχρι τώρα κυβερνώντες, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, κατά έναν περίεργο έως και λίαν δυσνόητο τρόπο και σε πλήρη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα και τα λίαν διακριτά αρνητικά αποτελέσματα της πολιτικής τους επιμένουν στην λάθος συνταγή. Ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που άρθρωσε σαφή, πειστική, εφικτή κι αδιαπραγμάτευτη εναλλακτική πρόταση ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Η δε πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία, δικαίως, τον αναγόρευσε σε ηγέτιδα δύναμη της
κεντροαριστεράς και μπροστάρη της επερχόμενης πολιτικής αλλαγής στη χώρα μας. Δικαίως, επίσης, ο πρόεδρός του, Αλέξης Τσίπρας ανεδείχθη αδιαφιλονίκητος πρωτοστάτης ενός αδάμαστου λαϊκού κινήματος ενάντια σε κάθε μορφή υποταγής της κοινωνίας σε συμφέροντα αντιλαϊκά, αντιδημοκρατικά, αντεθνικά και καταστροφικά.
Τι προηγήθηκε όμως και φτάσαμε σ αυτή τη φάση της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας…???
Στην πρώτη μεταπολιτευτική μας περίοδο, η οποία έκλεισε με τις εκλογές της 6ης Μαΐου, πρωτοστάτησαν ηγέτες, οι οποίοι, παρά τις όποιες πολιτικές αδυναμίες, ολιγωρίες, αντιθέσεις ή παραλήψεις τους, ο οποιοσδήποτε μπορεί να τους προσάψει, έκτισαν την Α΄ ελληνική μεταδικτατορική δημοκρατία.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το 1974, έθεσε στόχο και τον πέτυχε να εντάξει την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που τον διαδέχτηκε και παρά τις αντίθετες στις πολιτικές επιλογές του Καραμανλή κορώνες του, εδραίωσε τη θέση της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, πέτυχε την πρώτη αναδιανομή του εθνικού μας πλούτου υπέρ των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων και διεκδίκησε τα περίφημα ΜΟΠ, ( Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα ), με τα οποία , - παρά την καθομολογούμενη κακοδιαχείριση -, εισέρευσε ευρωπαϊκό χρήμα στην ελληνική αγορά. Οι ιστορικοί ηγέτες της αριστεράς, ο Χαρίλαος Φλωράκης κι ο Λεωνίδας Κύρκος, κάθισαν στο ίδιο τραπέζι και συγκυβέρνησαν με τους ταξικούς αντιπάλους τους, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όλοι μαζί, κι ο καθένας χωριστά, συνέβαλαν, για πρώτη φορά στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, στην ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Σ αυτό που όλοι εμείς, οι σύγχρονοι, θα προσδιορίζαμε ως αστική δημοκρατία, δυτικού ευρωπαϊκού τύπου.
Ακολούθησε, ο εκσυγχρονιστής, Κώστας Σημίτης, που έθεσε και πέτυχε τον πολιτικό του στόχο, την ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ και οργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Μέχρι εδώ, το σκάφος « ΕΛΛΑΣ», - παρά τις όποιες ολιγωρίες, ελλείψεις, παραλείψεις, αντιρρήσεις, αντιθέσεις, σφάλματα -, είχε βρει την ρότα του…!!! Οι κύριοι, κομβικοί και στρατηγικοί στόχοι είχαν επιτευχθεί. Για τους κυβερνήτες που τους διαδέχτηκαν είχαν μείνει τα απλά μερεμέτια. Ένα σύστημα φορολόγησης δίκαιο και αποτελεσματικό, μια δημόσια διοίκηση αξιοκρατικά δομημένη, λιγότερο κουραστική για τον πολίτη και περισσότερο αποτελεσματική για το κράτος, ένα σύστημα υγείας κι ασφάλισης αξιοπρεπές, μια παιδεία ανταποκρινόμενη στις ανάγκες των καιρών και μια δημόσια τάξη ικανή να κάνει τον πολίτη να νιώθει ασφαλής κι άνετος στην πατρίδα του.
Αντ αυτών όλων, η ολική διάψευση αν όχι και πλήρης προδοσία κάθε ελπίδας κι οράματος. Κι αυτά όλα από τους δύο πρίγκιπες της σύγχρονης Ελλάδας σε καιρό δημοκρατίας. Τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο πρώτος βαριόταν και δεν κυβέρνησε. Ο δεύτερος κυβέρνησε και πούλησε την Ελλάδα.
Αποτέλεσμα, η πλήρης εθνική ταπείνωση σε όλες της τις εκφάνσεις.
Και μέσα στην γενική εθνική ομίχλη, προβάλλει ο 37χρονος Αλέξης. Μπήκε στην πολιτική σκηνή λίαν θορυβωδώς. Στην αρχή φόβισε. Σε δεύτερη φάση συζητήθηκε το όνομά του σε όλες τις κοινωνικές εστίες. Ακολούθως προβλημάτισε. Τελικά, έπεισε, συνεπήρε, διέγειρε και τώρα, δικαίως, ηγείται …!!!
communenews
Οικονομολόγου - Δημοσιογράφου
Στις μέρες μας, συμβαίνει πραγματικά κάτι το πρωτόγνωρο. Η Ελλάδα, ως χώρα κι ως κοινωνία, έχει γίνει το πειραματόζωο των δανειστών της και των εταίρων της. Το παραδέχτηκε κι ο πρώην πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, σε πρόσφατη συνέντευξή του σε μεγάλο ΜΜΕ της αλλοδαπής.
Η ελληνική κοινωνία έχει κυριολεκτικά γονατίσει, η οικονομία έχει πλήρως καταρρεύσει, οι δομές υγείας, παιδείας, πρόνοιας κι ασφάλισης έχουν στην κυριολεξία αποσαθρωθεί. Στο εξωτερικό καθημερινά πολλαπλασιάζονται οι φωνές πολιτικών, συνδικαλιστών, τεχνοκρατών και φιλοσόφων , - ακόμα και μέσα στο λόμπι - , των εμπνευστών της εφαρμοζόμενης πολιτικής, πως τα μέτρα που αποφασίστηκαν είναι αδιέξοδα, αναποτελεσματικά και απόλυτα καταστροφικά.
Παρά ταύτα, οι μέχρι τώρα κυβερνώντες, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, κατά έναν περίεργο έως και λίαν δυσνόητο τρόπο και σε πλήρη αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα και τα λίαν διακριτά αρνητικά αποτελέσματα της πολιτικής τους επιμένουν στην λάθος συνταγή. Ο μόνος πολιτικός σχηματισμός που άρθρωσε σαφή, πειστική, εφικτή κι αδιαπραγμάτευτη εναλλακτική πρόταση ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Η δε πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία, δικαίως, τον αναγόρευσε σε ηγέτιδα δύναμη της
κεντροαριστεράς και μπροστάρη της επερχόμενης πολιτικής αλλαγής στη χώρα μας. Δικαίως, επίσης, ο πρόεδρός του, Αλέξης Τσίπρας ανεδείχθη αδιαφιλονίκητος πρωτοστάτης ενός αδάμαστου λαϊκού κινήματος ενάντια σε κάθε μορφή υποταγής της κοινωνίας σε συμφέροντα αντιλαϊκά, αντιδημοκρατικά, αντεθνικά και καταστροφικά.
Τι προηγήθηκε όμως και φτάσαμε σ αυτή τη φάση της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας…???
Στην πρώτη μεταπολιτευτική μας περίοδο, η οποία έκλεισε με τις εκλογές της 6ης Μαΐου, πρωτοστάτησαν ηγέτες, οι οποίοι, παρά τις όποιες πολιτικές αδυναμίες, ολιγωρίες, αντιθέσεις ή παραλήψεις τους, ο οποιοσδήποτε μπορεί να τους προσάψει, έκτισαν την Α΄ ελληνική μεταδικτατορική δημοκρατία.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το 1974, έθεσε στόχο και τον πέτυχε να εντάξει την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, που τον διαδέχτηκε και παρά τις αντίθετες στις πολιτικές επιλογές του Καραμανλή κορώνες του, εδραίωσε τη θέση της χώρας στην ευρωπαϊκή οικογένεια, πέτυχε την πρώτη αναδιανομή του εθνικού μας πλούτου υπέρ των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων και διεκδίκησε τα περίφημα ΜΟΠ, ( Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα ), με τα οποία , - παρά την καθομολογούμενη κακοδιαχείριση -, εισέρευσε ευρωπαϊκό χρήμα στην ελληνική αγορά. Οι ιστορικοί ηγέτες της αριστεράς, ο Χαρίλαος Φλωράκης κι ο Λεωνίδας Κύρκος, κάθισαν στο ίδιο τραπέζι και συγκυβέρνησαν με τους ταξικούς αντιπάλους τους, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Όλοι μαζί, κι ο καθένας χωριστά, συνέβαλαν, για πρώτη φορά στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, στην ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Σ αυτό που όλοι εμείς, οι σύγχρονοι, θα προσδιορίζαμε ως αστική δημοκρατία, δυτικού ευρωπαϊκού τύπου.
Ακολούθησε, ο εκσυγχρονιστής, Κώστας Σημίτης, που έθεσε και πέτυχε τον πολιτικό του στόχο, την ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ και οργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Μέχρι εδώ, το σκάφος « ΕΛΛΑΣ», - παρά τις όποιες ολιγωρίες, ελλείψεις, παραλείψεις, αντιρρήσεις, αντιθέσεις, σφάλματα -, είχε βρει την ρότα του…!!! Οι κύριοι, κομβικοί και στρατηγικοί στόχοι είχαν επιτευχθεί. Για τους κυβερνήτες που τους διαδέχτηκαν είχαν μείνει τα απλά μερεμέτια. Ένα σύστημα φορολόγησης δίκαιο και αποτελεσματικό, μια δημόσια διοίκηση αξιοκρατικά δομημένη, λιγότερο κουραστική για τον πολίτη και περισσότερο αποτελεσματική για το κράτος, ένα σύστημα υγείας κι ασφάλισης αξιοπρεπές, μια παιδεία ανταποκρινόμενη στις ανάγκες των καιρών και μια δημόσια τάξη ικανή να κάνει τον πολίτη να νιώθει ασφαλής κι άνετος στην πατρίδα του.
Αντ αυτών όλων, η ολική διάψευση αν όχι και πλήρης προδοσία κάθε ελπίδας κι οράματος. Κι αυτά όλα από τους δύο πρίγκιπες της σύγχρονης Ελλάδας σε καιρό δημοκρατίας. Τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο πρώτος βαριόταν και δεν κυβέρνησε. Ο δεύτερος κυβέρνησε και πούλησε την Ελλάδα.
Αποτέλεσμα, η πλήρης εθνική ταπείνωση σε όλες της τις εκφάνσεις.
Και μέσα στην γενική εθνική ομίχλη, προβάλλει ο 37χρονος Αλέξης. Μπήκε στην πολιτική σκηνή λίαν θορυβωδώς. Στην αρχή φόβισε. Σε δεύτερη φάση συζητήθηκε το όνομά του σε όλες τις κοινωνικές εστίες. Ακολούθως προβλημάτισε. Τελικά, έπεισε, συνεπήρε, διέγειρε και τώρα, δικαίως, ηγείται …!!!
communenews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένα video game για ασθενείς που έχουν υποστεί εγκεφαλικό
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Aπειλή για το ευρώ η "τεχνική" κυβέρνηση !
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
