2016-11-29 19:17:06
Έχουμε δει κι άλλες εξωφρενικές μετατροπές με βάση παλιά Mini Cooper, με κινητήρα τοποθετημένο στο κέντρο και κίνηση πίσω, αλλά πρώτη φορά πετυχαίνουμε πισωμήχανο προσθιοκίνητο.
Οι άνθρωποι που συνέλαβαν την ιδέα και εκτέλεσαν αυτό το πείραμα ήταν οι Harry Ratcliffe και Jeff Goodliff, ιδιοκτήτες της βρετανικής εταιρίας B.R.T. Developments, η οποία από τη δεκαετία του ’60 ειδικευόταν στη συντήρηση και αγωνιστική προετοιμασία των πρώτων Mini. Και παρότι δύσκολα πιστεύει κανείς ότι αυτό το αυτοκίνητο φτιάχτηκε για κάποιον ουσιαστικό λόγο, πέρα από το να αποτελέσει μια επίδειξη ικανοτήτων της εταιρίας, οι άνθρωποι το είχαν φτιάξει... σοβαρά, για αγωνιστικό!
Το 1964 λοιπόν, στο πίσω μέρος αυτού του Mini, ακριβώς μεταξύ των πίσω τροχών, τοποθέτησαν κατά μήκος έναν V8 3,5 lt από κάποια Buick. Σύμφωνα με το Autosport εκείνης της εποχής (το άρθρο του οποίου μπορείτε να δείτε στη gallery) η αρχική απόδοση του κινητήρα ήταν 155 PS στις 4.400 rpm, ενώ η B.R.T
. είχε σκοπό να τον βελτιώσει ως τα 220 PS στις 5.800 rpm, χωρίς βέβαια να ξέρουμε αν τα κατάφερε τελικά. Στο βολάν του κουμπώθηκε ένα 4άρι κιβώτιο από Jaguar E-Type. Από εκεί, ένας άξονας μετάδοσης πέρασε ανάμεσα από τα καθίσματα οδηγού και συνοδηγού, για να καταλήξει μεταξύ των εμπρός τροχών, σε ένα διαφορικό επίσης από E-Type, τοποθετημένο ανάποδα, και το Cooper-Buick ήταν έτοιμο.
Πίσω παρέμειναν οι εργοστασιακοί τροχοί, όμως μπροστά τοποθετήθηκαν μεγαλύτερες –για Mini– 13άρες ζάντες με ψηλοπρόφιλα λάστιχα, για να βελτιωθεί η πρόσφυση και να μακρύνει το βήμα. Κάτω από το εμπρός καπό, στη θέση του original κινητήρα, υπήρχε πλέον το ρεζερβουάρ βενζίνης και η μπαταρία. Αν φαντάζεστε πως αυτό το κατασκεύασμα θα ήταν πολύ δύσκολο να οδηγηθεί γρήγορα, έχετε δίκιο. Το επιβεβαιώνει ο ιδιοκτήτης, ο οποίος φαίνεται ότι πράγματι είχε το θάρρος να το χρησιμοποιήσει σε αγώνες!
«Ήταν σαν να πετάς ένα σφυρί με τη λαβή προς τα εμπρός», είχε δηλώσει ο Ratcliffe. «Ήταν ταυτόχρονα το καλύτερο και το χειρότερο πράγμα που έχουμε κάνει. Το καλύτερο, επειδή μας έφερε πολλή δημοσιότητα, ειδικά όταν το τρέξαμε στο Oulton Park με τον Stuart Hall. Και το χειρότερο, επειδή ήταν φονικό. Στον αγώνα ήταν πολύ πιθανό να μην επιχειρούσε κανείς να σε περάσει, αφού το αυτοκίνητο γλιστρούσε σε όλο το πλάτος της πίστας».
Μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, το Cooper-Buick παρέμεινε κλεισμένο σε ένα γκαράζ για περισσότερα από 30 χρόνια. Μέχρι τη στιγμή που η JD Classics το ανακάλυψε και το πούλησε σε κάποιον που το ήθελε, έστω σε άθλια κατάσταση και χωρίς τον κινητήρα του, όπως φαίνεται στις πιο πρόσφατες φωτογραφίες.
Πηγή Tromaktiko
Οι άνθρωποι που συνέλαβαν την ιδέα και εκτέλεσαν αυτό το πείραμα ήταν οι Harry Ratcliffe και Jeff Goodliff, ιδιοκτήτες της βρετανικής εταιρίας B.R.T. Developments, η οποία από τη δεκαετία του ’60 ειδικευόταν στη συντήρηση και αγωνιστική προετοιμασία των πρώτων Mini. Και παρότι δύσκολα πιστεύει κανείς ότι αυτό το αυτοκίνητο φτιάχτηκε για κάποιον ουσιαστικό λόγο, πέρα από το να αποτελέσει μια επίδειξη ικανοτήτων της εταιρίας, οι άνθρωποι το είχαν φτιάξει... σοβαρά, για αγωνιστικό!
Το 1964 λοιπόν, στο πίσω μέρος αυτού του Mini, ακριβώς μεταξύ των πίσω τροχών, τοποθέτησαν κατά μήκος έναν V8 3,5 lt από κάποια Buick. Σύμφωνα με το Autosport εκείνης της εποχής (το άρθρο του οποίου μπορείτε να δείτε στη gallery) η αρχική απόδοση του κινητήρα ήταν 155 PS στις 4.400 rpm, ενώ η B.R.T
Πίσω παρέμειναν οι εργοστασιακοί τροχοί, όμως μπροστά τοποθετήθηκαν μεγαλύτερες –για Mini– 13άρες ζάντες με ψηλοπρόφιλα λάστιχα, για να βελτιωθεί η πρόσφυση και να μακρύνει το βήμα. Κάτω από το εμπρός καπό, στη θέση του original κινητήρα, υπήρχε πλέον το ρεζερβουάρ βενζίνης και η μπαταρία. Αν φαντάζεστε πως αυτό το κατασκεύασμα θα ήταν πολύ δύσκολο να οδηγηθεί γρήγορα, έχετε δίκιο. Το επιβεβαιώνει ο ιδιοκτήτης, ο οποίος φαίνεται ότι πράγματι είχε το θάρρος να το χρησιμοποιήσει σε αγώνες!
«Ήταν σαν να πετάς ένα σφυρί με τη λαβή προς τα εμπρός», είχε δηλώσει ο Ratcliffe. «Ήταν ταυτόχρονα το καλύτερο και το χειρότερο πράγμα που έχουμε κάνει. Το καλύτερο, επειδή μας έφερε πολλή δημοσιότητα, ειδικά όταν το τρέξαμε στο Oulton Park με τον Stuart Hall. Και το χειρότερο, επειδή ήταν φονικό. Στον αγώνα ήταν πολύ πιθανό να μην επιχειρούσε κανείς να σε περάσει, αφού το αυτοκίνητο γλιστρούσε σε όλο το πλάτος της πίστας».
Μετά την απόσυρσή του από την ενεργό δράση, το Cooper-Buick παρέμεινε κλεισμένο σε ένα γκαράζ για περισσότερα από 30 χρόνια. Μέχρι τη στιγμή που η JD Classics το ανακάλυψε και το πούλησε σε κάποιον που το ήθελε, έστω σε άθλια κατάσταση και χωρίς τον κινητήρα του, όπως φαίνεται στις πιο πρόσφατες φωτογραφίες.
Πηγή Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ