2016-11-30 05:49:10
Το παρόν κείμενο-απάντηση προς τον συντάκτη κ. Χάρη Ζάβαλο του ένθετου «Νόστιμον ήμαρ», το οποίο συμπεριλαμβάνεται στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», εστάλη προς δημοσίευση στην εφημερίδα, την περασμένη Δευτέρα 21/11/2016, στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της εφημερίδας. Την Παρασκευή 25/11, επικοινώνησε μαζί μας εκπρόσωπος της εφημερίδας και μας ενημέρωσε ότι αποφασίστηκε να μη δημοσιευθεί το κείμενό μας με την αιτιολογία ότι είναι μεγάλο. Αντίθετα, η εφημερίδα είχε δημοσιεύσει στις 12/11/2016 ολοσέλιδη απάντηση αναγνωστών.
Ο εκπρόσωπος της εφημερίδας μας παρέπεμψε στο «Νόστιμον ήμαρ». Στείλαμε το κείμενο (την Παρασκευή 25/11) στο μπλογκ «Νόστιμον ήμαρ», μιας κι εκεί είχε δημοσιευθεί η συκοφαντική φράση ενάντια στον Μίκη Θεοδωράκη, με την παράκληση να αναρτηθεί στο διαδίκτυο. Μέχρι σήμερα, 28/11, η απάντησή μας δεν έχει αναρτηθεί.
Επί 40 και πλέον χρόνια, ο λόγος τού Θεοδωράκη φιμώνεται και από την Αριστερά. Τώρα φιμωνόμαστε και εμείς, οι φίλοι τού Θεοδωράκη. Και πάλι από την Αριστερά. Καμία έκπληξη από εμάς. Απαντάμε στη λάσπη και στη φίμωση και συνεχίζουμε τη διάδοση της μουσικής, της σκέψης και των αγώνων τού συναγωνιστή μας Μίκη.
Πολυτεχνείο είναι και ο Μίκης Θεοδωράκης
Απάντηση στον Χάρη Ζάβαλο
Είναι, τουλάχιστον, απρεπές να σπιλώνεται και να συκοφαντείται η αγωνιστική δράση τού Μίκη Θεοδωράκη, ειδικά κατά την περίοδο της δικτατορίας.
Ο λόγος για το άρθρο του κυρίου Ζάβαλου με τίτλο «Το Πολυτεχνείο είναι…» στο ένθετο «Νόστιμον ήμαρ», της εφημερίδας «Δρόμος της Αριστεράς» (φ.334, 19/11/2016). Με το κείμενό του ο αρθογράφος υπαινίσσεται ότι ο Θεοδωράκης είχε συμβιβαστεί με τη δικτατορία και «μίλαγε για ψευτοδιλήμματα περί Καραμανλή και τανκς». Εκτός από απρεπής είναι και ανιστόρητη αυτή η φράση του κ. Ζάβαλου.
Οι πρώτες αντιστασιακές πράξεις
Την 21η Απριλίου 1967, στις 6 το πρωί, ο Θεοδωράκης έχει ήδη βγει στην παρανομία και συντάσσει την πρώτη έκκληση για αντίσταση. Στις 23 Απριλίου συντάσσει τη δεύτερη. Στις 28 Απριλίου, συναντιέται με τους «Λαμπράκηδες» Χρόνη Μίσσιο και Αριστείδη Μανωλάκο και αποφασίζουν να ιδρύσουν την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση, το ΠΑΜ. Μαζί τους είναι και ο δημοσιογράφος Γιώργος Βότσης.
Σύλληψη-φυλακίσεις-εκτοπισμός
Συλλαμβάνεται στις 21 Αυγούστου από τον Μπάμπαλη, ο οποίος του κάνει εικονική εκτέλεση. Ο Μίκης οδηγείται στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, την περίφημη «Μπουμπουλίνας».
Μετά την ανάκριση, τον κλείνουν στην απομόνωση. Μένει εκεί, ξυπόλητος, μισόγυμνος και δεμένος πισθάγκωνα επί 33 ημέρες. Στη συνέχεια τον ανεβάζουν στον τέταρτο όροφο στο κελί με αριθμό 4.
Στις 2 Νοεμβρίου ξεκινά απεργία πείνας. Στις 12 Νοεμβρίου τον μεταφέρουν ετοιμοθάνατο στο νοσοκομείο των φυλακών Αβέρωφ. Σώζεται από θαύμα.
Στις 27 Ιανουαρίου 1968, χάρη στις διεθνείς αντιδράσεις, τον μεταφέρουν στο σπίτι του στο Βραχάτι, σε κατ’ οίκον περιορισμό. Από εκεί απευθύνει έκκληση για τη στήριξη της Αντίστασης.
Στις 21 Αυγούστου εκτοπίζεται, μαζί με την οικογένειά του, στη Ζάτουνα. Τα παιδιά του υφίστανται ψυχολογικά και σωματικά μαρτύρια.
Στις 16 Μαρτίου καταφέρνει να δώσει στον Άγγλο δημοσιογράφο Τζον Μπάρι επιστολή προς τον Γ.Γ. του ΟΗΕ Ου Θάντ, στην οποία περιγράφει τις συνθήκες στην Ελλάδα και στις φυλακές.
Στις 19 Οκτωβρίου ο Μίκης μεταφέρεται από τη Ζάτουνα στο στρατόπεδο του Ωρωπού κι από κει στο νοσοκομείο «Σωτηρία», επειδή η παλιά φυματίωση της Μακρονήσου έχει υποτροπιάσει και η υγεία του κινδυνεύει σοβαρά.
Εν τω μεταξύ, έχει δημιουργηθεί διεθνής επιτροπή για την απελευθέρωσή του. Προσωπικότητες, όπως ο Άρθρουρ Μίλλερ, ο Σοστακόβιτς, ο Λέονταρντ Μπερνστάιν, ο Χάρι Μπελαφόντε, ο Χατζατουριάν, ο Λόρενς Ολιβιέ, ο Λουί Αραγκόν και άλλοι, υπογράφουν έκκληση για την απελευθέρωσή τού Μίκη. Οι συνθέτες Χανς Βέρνερ και Πωλ Ντεσσώ του αφιερώνουν έργα τους.
Εξόριστος στο εξωτερικό
Στις 13 Απριλίου του 1970, ο Γάλλος πολιτικός Ζαν Ζακ Σερβάν Σρεμπέρ κατορθώνει να αποσπάσει τον Μίκη από τα νύχια της Ασφάλειας, ενώ η ΚΥΠ είχε ήδη ρητή εντολή να σκοτώσει τον Θεοδωράκη. Μόλις φθάνει στο Παρίσι, αν και βαριά άρρωστος από τη φυματίωση, δίνει συνέντευξη τύπου -μπροστά σε 700 δημοσιογράφους, παρουσία του Αντώνη Μπριλλάκη (υπεύθυνου του ΚΚΕεσωτ.) και της Μελίνας Μερκούρη- και προτείνει τη δημιουργία του Εθνικού Αντιστασιακού Συμβουλίου (ΕΑΣ).
Στο εξωτερικό, συνεχίζει τον αγώνα κατά της δικτατορίας. Συσπειρώνει τους λαούς της Ευρώπης, της Λ. Αμερικής, των ΗΠΑ και του Καναδά, ενάντια στη δικτατορία. Η Ελλάδα γίνεται παγκόσμιο ζήτημα.
150 κρατούμενοι του Ωρωπού έχουν στείλει, από το 1970, επιστολή στον Καραμανλή και του ζητούν να συμβάλλει στην αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Το 1971, ο Μίκης ιδρύει το Εθνικό Αντιστασιακό Συμβούλιο και κατορθώνει να ενώσει όλες τις αντιστασιακές δυνάμεις.
Ο Γ.Γ. του ΟΗΕ Ου Θαντ καλεί τον Θεοδωράκη στη Νέα Υόρκη. Παρίσταται στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και μιλά κατά της χούντας.
Για τη «λύση Καραμανλή»
Μετά την διάλυση τού ΕΑΣ, (Δεκέμβριος 1972) με ευθύνη του Ανδρέα Παπανδρέου (το ΚΚΕ ήταν εξαρχής αντίθετο με το ΕΑΣ) και τη διάσπαση της Αντίστασης στην Ελλάδα (λόγω της διάσπασης του ΚΚΕ), ο Μίκης, με τη σύμφωνη γνώμη και των δύο Κ.Κ, προτείνει τη «λύση Καραμανλή» (Λονδίνο-17/1/73).
Ο Θεοδωράκης ουδέποτε έθεσε το δίλλημα «Καραμανλής ή τανκς» στον ελληνικό λαό. Είναι τουλάχιστον θλιβερό, ειδικά για την Αριστερά και τον προοδευτικό κόσμο γενικά, να χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα ενάντια στον Μίκη το κατασκευασμένο πρωτοσέλιδο μιας δεξιάς εφημερίδας. Και είναι επονείδιστο να χρησιμοποιείται ένα δημοσίευμα τού 1977 σαν επιχείρημα για τη στάση τού Μίκη κατά την περίοδο 1967-1973. Για να αποδειχθεί τι; Ότι τάχα ο Θεοδωράκης συμβιβάστηκε; Μα το ίδιο έγραφαν τότε και τα προπαγανδιστικά έντυπα της χούντας. Το ίδιο γράφουν σήμερα και τα διάφορα νεοφασιστικά μπλογκς. Αυτήν την ταύτιση επιχειρημάτων πρέπει να την προσέξουν οι διάφοροι προοδευτικοί και αριστεροί Ο Θεοδωράκης το χρέος του προς την Ελλάδα το έχει κάνει και με το παραπάνω και εξακολουθεί να το κάνει. Είναι ντροπή να συνεχίζεται, επί 40 και πλέον χρόνια, το μπούλινγκ ενάντια στον αγωνιστή Θεοδωράκη. Είναι θλιβερό, τη στιγμή που ο Θεοδωράκης έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια αντιφασιστική προσωπικότητα, κάποιοι όχι μόνο να αγνοούν την νεότερη πολιτική ιστορία, αλλά να έχουν και άποψη γι αυτήν και μάλιστα δημόσια!
Υποκλινόμαστε σε όλους τους αγωνιστές του Αντιδικτατορικού Αγώνα, αλλά δεν επιτρέπουμε σε κανέναν όψιμο «επαναστάτη» (τιμητή ποιας επαναστατικότητας άραγε;) να συκοφαντεί την αγωνιστική δράση, το αγωνιστικό ήθος και τις θυσίες ενός Μίκη Θεοδωράκη. Ναι στη δημιουργική κριτική, ναι στον διάλογο, όχι στη λασπολογία.
***
«Όταν έπεσε η Χούντα συνέβη η μεγαλύτερη ιστορική απάτη στα χρονικά όλων των λαών : Χιλιάδες επώνυμοι, αυτοί που άφησαν τη Χούντα να πυρπολεί την Ελλάδα, έγιναν, ή μάλλον δήλωσαν αντιστασιακοί. Αντί να σβήσουν τη φωτιά τότε που μας έκαιγε, έγιναν πυροσβέστες στο Αιγαίο, δηλαδή έκαναν… “αντίσταση” εκ των υστέρων. Ήταν τόσοι πολλοί και φώναζαν τόσο δυνατά ώστε στο τέλος φαίνεται πως πίστεψαν και οι ίδιοι ότι είναι αντιστασιακοί, πως είναι δηλαδή “αριστεροί”. Τελικά κυριάρχησαν και πιστεύοντας πως ξεγέλασαν οριστικά την ιστορία, προσπαθούν να βαφτίσουν τους λίγους αντιστασιακούς “δεξιούς”».
Μίκης Θεοδωράκης, απόσπασμα από το κείμενό του
«Οι έννοιες Δεξιά-Αριστερά» 16/02/1989.
Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών
«Σπίθες» Χολαργού και Θεσσαλονίκης
20 Νοεμβρίου 2016 Tromaktiko
Ο εκπρόσωπος της εφημερίδας μας παρέπεμψε στο «Νόστιμον ήμαρ». Στείλαμε το κείμενο (την Παρασκευή 25/11) στο μπλογκ «Νόστιμον ήμαρ», μιας κι εκεί είχε δημοσιευθεί η συκοφαντική φράση ενάντια στον Μίκη Θεοδωράκη, με την παράκληση να αναρτηθεί στο διαδίκτυο. Μέχρι σήμερα, 28/11, η απάντησή μας δεν έχει αναρτηθεί.
Επί 40 και πλέον χρόνια, ο λόγος τού Θεοδωράκη φιμώνεται και από την Αριστερά. Τώρα φιμωνόμαστε και εμείς, οι φίλοι τού Θεοδωράκη. Και πάλι από την Αριστερά. Καμία έκπληξη από εμάς. Απαντάμε στη λάσπη και στη φίμωση και συνεχίζουμε τη διάδοση της μουσικής, της σκέψης και των αγώνων τού συναγωνιστή μας Μίκη.
Πολυτεχνείο είναι και ο Μίκης Θεοδωράκης
Απάντηση στον Χάρη Ζάβαλο
Είναι, τουλάχιστον, απρεπές να σπιλώνεται και να συκοφαντείται η αγωνιστική δράση τού Μίκη Θεοδωράκη, ειδικά κατά την περίοδο της δικτατορίας.
Ο λόγος για το άρθρο του κυρίου Ζάβαλου με τίτλο «Το Πολυτεχνείο είναι…» στο ένθετο «Νόστιμον ήμαρ», της εφημερίδας «Δρόμος της Αριστεράς» (φ.334, 19/11/2016). Με το κείμενό του ο αρθογράφος υπαινίσσεται ότι ο Θεοδωράκης είχε συμβιβαστεί με τη δικτατορία και «μίλαγε για ψευτοδιλήμματα περί Καραμανλή και τανκς». Εκτός από απρεπής είναι και ανιστόρητη αυτή η φράση του κ. Ζάβαλου.
Οι πρώτες αντιστασιακές πράξεις
Την 21η Απριλίου 1967, στις 6 το πρωί, ο Θεοδωράκης έχει ήδη βγει στην παρανομία και συντάσσει την πρώτη έκκληση για αντίσταση. Στις 23 Απριλίου συντάσσει τη δεύτερη. Στις 28 Απριλίου, συναντιέται με τους «Λαμπράκηδες» Χρόνη Μίσσιο και Αριστείδη Μανωλάκο και αποφασίζουν να ιδρύσουν την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση, το ΠΑΜ. Μαζί τους είναι και ο δημοσιογράφος Γιώργος Βότσης.
Σύλληψη-φυλακίσεις-εκτοπισμός
Συλλαμβάνεται στις 21 Αυγούστου από τον Μπάμπαλη, ο οποίος του κάνει εικονική εκτέλεση. Ο Μίκης οδηγείται στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών, την περίφημη «Μπουμπουλίνας».
Μετά την ανάκριση, τον κλείνουν στην απομόνωση. Μένει εκεί, ξυπόλητος, μισόγυμνος και δεμένος πισθάγκωνα επί 33 ημέρες. Στη συνέχεια τον ανεβάζουν στον τέταρτο όροφο στο κελί με αριθμό 4.
Στις 2 Νοεμβρίου ξεκινά απεργία πείνας. Στις 12 Νοεμβρίου τον μεταφέρουν ετοιμοθάνατο στο νοσοκομείο των φυλακών Αβέρωφ. Σώζεται από θαύμα.
Στις 27 Ιανουαρίου 1968, χάρη στις διεθνείς αντιδράσεις, τον μεταφέρουν στο σπίτι του στο Βραχάτι, σε κατ’ οίκον περιορισμό. Από εκεί απευθύνει έκκληση για τη στήριξη της Αντίστασης.
Στις 21 Αυγούστου εκτοπίζεται, μαζί με την οικογένειά του, στη Ζάτουνα. Τα παιδιά του υφίστανται ψυχολογικά και σωματικά μαρτύρια.
Στις 16 Μαρτίου καταφέρνει να δώσει στον Άγγλο δημοσιογράφο Τζον Μπάρι επιστολή προς τον Γ.Γ. του ΟΗΕ Ου Θάντ, στην οποία περιγράφει τις συνθήκες στην Ελλάδα και στις φυλακές.
Στις 19 Οκτωβρίου ο Μίκης μεταφέρεται από τη Ζάτουνα στο στρατόπεδο του Ωρωπού κι από κει στο νοσοκομείο «Σωτηρία», επειδή η παλιά φυματίωση της Μακρονήσου έχει υποτροπιάσει και η υγεία του κινδυνεύει σοβαρά.
Εν τω μεταξύ, έχει δημιουργηθεί διεθνής επιτροπή για την απελευθέρωσή του. Προσωπικότητες, όπως ο Άρθρουρ Μίλλερ, ο Σοστακόβιτς, ο Λέονταρντ Μπερνστάιν, ο Χάρι Μπελαφόντε, ο Χατζατουριάν, ο Λόρενς Ολιβιέ, ο Λουί Αραγκόν και άλλοι, υπογράφουν έκκληση για την απελευθέρωσή τού Μίκη. Οι συνθέτες Χανς Βέρνερ και Πωλ Ντεσσώ του αφιερώνουν έργα τους.
Εξόριστος στο εξωτερικό
Στις 13 Απριλίου του 1970, ο Γάλλος πολιτικός Ζαν Ζακ Σερβάν Σρεμπέρ κατορθώνει να αποσπάσει τον Μίκη από τα νύχια της Ασφάλειας, ενώ η ΚΥΠ είχε ήδη ρητή εντολή να σκοτώσει τον Θεοδωράκη. Μόλις φθάνει στο Παρίσι, αν και βαριά άρρωστος από τη φυματίωση, δίνει συνέντευξη τύπου -μπροστά σε 700 δημοσιογράφους, παρουσία του Αντώνη Μπριλλάκη (υπεύθυνου του ΚΚΕεσωτ.) και της Μελίνας Μερκούρη- και προτείνει τη δημιουργία του Εθνικού Αντιστασιακού Συμβουλίου (ΕΑΣ).
Στο εξωτερικό, συνεχίζει τον αγώνα κατά της δικτατορίας. Συσπειρώνει τους λαούς της Ευρώπης, της Λ. Αμερικής, των ΗΠΑ και του Καναδά, ενάντια στη δικτατορία. Η Ελλάδα γίνεται παγκόσμιο ζήτημα.
150 κρατούμενοι του Ωρωπού έχουν στείλει, από το 1970, επιστολή στον Καραμανλή και του ζητούν να συμβάλλει στην αποκατάσταση της δημοκρατίας.
Το 1971, ο Μίκης ιδρύει το Εθνικό Αντιστασιακό Συμβούλιο και κατορθώνει να ενώσει όλες τις αντιστασιακές δυνάμεις.
Ο Γ.Γ. του ΟΗΕ Ου Θαντ καλεί τον Θεοδωράκη στη Νέα Υόρκη. Παρίσταται στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και μιλά κατά της χούντας.
Για τη «λύση Καραμανλή»
Μετά την διάλυση τού ΕΑΣ, (Δεκέμβριος 1972) με ευθύνη του Ανδρέα Παπανδρέου (το ΚΚΕ ήταν εξαρχής αντίθετο με το ΕΑΣ) και τη διάσπαση της Αντίστασης στην Ελλάδα (λόγω της διάσπασης του ΚΚΕ), ο Μίκης, με τη σύμφωνη γνώμη και των δύο Κ.Κ, προτείνει τη «λύση Καραμανλή» (Λονδίνο-17/1/73).
Ο Θεοδωράκης ουδέποτε έθεσε το δίλλημα «Καραμανλής ή τανκς» στον ελληνικό λαό. Είναι τουλάχιστον θλιβερό, ειδικά για την Αριστερά και τον προοδευτικό κόσμο γενικά, να χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα ενάντια στον Μίκη το κατασκευασμένο πρωτοσέλιδο μιας δεξιάς εφημερίδας. Και είναι επονείδιστο να χρησιμοποιείται ένα δημοσίευμα τού 1977 σαν επιχείρημα για τη στάση τού Μίκη κατά την περίοδο 1967-1973. Για να αποδειχθεί τι; Ότι τάχα ο Θεοδωράκης συμβιβάστηκε; Μα το ίδιο έγραφαν τότε και τα προπαγανδιστικά έντυπα της χούντας. Το ίδιο γράφουν σήμερα και τα διάφορα νεοφασιστικά μπλογκς. Αυτήν την ταύτιση επιχειρημάτων πρέπει να την προσέξουν οι διάφοροι προοδευτικοί και αριστεροί Ο Θεοδωράκης το χρέος του προς την Ελλάδα το έχει κάνει και με το παραπάνω και εξακολουθεί να το κάνει. Είναι ντροπή να συνεχίζεται, επί 40 και πλέον χρόνια, το μπούλινγκ ενάντια στον αγωνιστή Θεοδωράκη. Είναι θλιβερό, τη στιγμή που ο Θεοδωράκης έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια αντιφασιστική προσωπικότητα, κάποιοι όχι μόνο να αγνοούν την νεότερη πολιτική ιστορία, αλλά να έχουν και άποψη γι αυτήν και μάλιστα δημόσια!
Υποκλινόμαστε σε όλους τους αγωνιστές του Αντιδικτατορικού Αγώνα, αλλά δεν επιτρέπουμε σε κανέναν όψιμο «επαναστάτη» (τιμητή ποιας επαναστατικότητας άραγε;) να συκοφαντεί την αγωνιστική δράση, το αγωνιστικό ήθος και τις θυσίες ενός Μίκη Θεοδωράκη. Ναι στη δημιουργική κριτική, ναι στον διάλογο, όχι στη λασπολογία.
***
«Όταν έπεσε η Χούντα συνέβη η μεγαλύτερη ιστορική απάτη στα χρονικά όλων των λαών : Χιλιάδες επώνυμοι, αυτοί που άφησαν τη Χούντα να πυρπολεί την Ελλάδα, έγιναν, ή μάλλον δήλωσαν αντιστασιακοί. Αντί να σβήσουν τη φωτιά τότε που μας έκαιγε, έγιναν πυροσβέστες στο Αιγαίο, δηλαδή έκαναν… “αντίσταση” εκ των υστέρων. Ήταν τόσοι πολλοί και φώναζαν τόσο δυνατά ώστε στο τέλος φαίνεται πως πίστεψαν και οι ίδιοι ότι είναι αντιστασιακοί, πως είναι δηλαδή “αριστεροί”. Τελικά κυριάρχησαν και πιστεύοντας πως ξεγέλασαν οριστικά την ιστορία, προσπαθούν να βαφτίσουν τους λίγους αντιστασιακούς “δεξιούς”».
Μίκης Θεοδωράκης, απόσπασμα από το κείμενό του
«Οι έννοιες Δεξιά-Αριστερά» 16/02/1989.
Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών
«Σπίθες» Χολαργού και Θεσσαλονίκης
20 Νοεμβρίου 2016 Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι αεροπορικές τραγωδίες του αθλητισμού!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η ΓΣΕΕ χαιρετίζει τη δικαίωση του Ουαλιντ Ταλέμπ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
