2016-12-10 22:04:13
Ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα δημοσίευσε κατ’ αποκλειστικότητα πριν μερικές ώρες ο έγκυρος στα θέματα αεροπορικής ισχύος «Aviationist» το οποίο αναπαράχθηκε από τη γνωστή βρετανική εφημερίδα Daily Mail για να περάσει και σε ελληνικά μέσα τα οποία με τη συνήθη δόση από «σανό» για όσους πείθονται εύκολα και καταλήγουν βορά στις επιδιώξεις επιτήδειων που ταΐζουν την ελληνική κοινωνία με φθηνό εντυπωσιασμό ακόμα και στα πιο κρίσιμα θέματα.
Αφορά το κυνήγι ρωσικού υποβρυχίου – με ενδεχόμενο για ένα ακόμα – το οποίο κινείται στον χώρο της Μεσογείου ώστε να ορθώνει τείχος αποτροπής, σε μια προσπάθεια εξισορρόπησης του συντριπτικού τακτικού μειονεκτήματος του μοναδικού ρωσικού αεροπλανοφόρου «Admiral Kuznetsov» που βρίσκεται στα ανοιχτά της Συρίας και εξαπολύει επιθέσεις κατά στόχων του αυτοαποκαλούμενου ως «ισλαμικού κράτους», καθώς στην περιοχή βρίσκονται το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Dwight D. Eisenhower (CVN 69) και το γαλλικό Charles de Gaulle (R91), χωρίς τα προβλήματα παλαιότητας που έχει παρουσιάσει το ρωσικό με αποτέλεσμα την απώλεια δύο μαχητικών αεροσκαφών.
Ο «Aviationist» κάνει λόγο για ένα υποβρύχιο τύπου Oscar II, ενδεχομένως και ένα δεύτερο, το οποίο με εκτόπισμα 18.000 τόνων, είναι το μεγαλύτερο υποβρύχιο που έχει ποτέ ναυπηγηθεί. Τα υποβρύχια του τύπου είναι εξειδικευμένα στο να διεισδύουν στην «περίφραξη» που προσπαθούν να δημιουργήσουν τα πλοία συνοδείας ενός αεροπλανοφόρου, την ομάδα μάχης του δηλαδή και να επιδιώξουν να τα εξουδετερώσουν με τα ισχυρά όπλα που διαθέτουν.
Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ φέρονται να αναζητούν το ρωσικό υποβρύχιο, κάτι που είναι λογικό αν πιστεύουν ότι βρίσκεται στην περιοχή, μια αποστολή στην οποία συμμετέχουν αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας (ΑΦΝΣ) τύπου P-8 Poseidon του αμερικανικού Ναυτικού, τα οποία απογειώνονται από την ιταλική βάση Σιγκονέλα στη Σικελία. Φυσικά, το δημοσίευμα δεν θα μπορούσε, ακόμα και να γνώριζε ο συντάκτης, να αναφέρει πόσα υποβρύχια χωρών-μελών του ΝΑΤΟ και όχι μόνο, βρίσκονται στην περιοχή.
Είναι προφανές ότι αναφορές περί… εικονικής επίθεσης του ρωσικού υποβρυχίου στο αμερικανικό αεροπλανοφόρο είναι «παραμύθια της Χαλιμάς», συνήθεις κατασκευασμένες ειδήσεις, για δυο απλούστατους λόγους. Ο πρώτος είναι διότι κάθε υποβρύχιο που θα έκανε κάτι τέτοιο, ουσιαστικά θα είχε προδώσει τη θέση του, άρα μόνο ένας ηλίθιος θα έδινε τέτοια εντολή, αφού όπως εξηγήθηκε στόχος είναι να υπάρχει αποτροπή για το απευκταίο ενδεχόμενο κλιμάκωσης για κάποιον λόγο.
Ο δεύτερος είναι διότι κάτι τέτοιο θα ήταν κίνηση κάθετης κλιμάκωσης, μια πρωτοβουλία την οποία -πάλι- μόνο ένας ηλίθιος θα ελάμβανε, τη στιγμή που δεν υπάρχει ούτε στοιχειώδης ισορροπία δυνάμεων, ενώ η γεωγραφική διαμόρφωση… προδίδει ότι ένα υποβρύχιο που θα συμπεριφερόταν με αυτό τον τρόπο, ειδικά στη Μεσόγειο, θα είχε ένα πρόβλημα αποχώρησης από την περιοχή.
Η δε ρωσική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, σίγουρα δεν έχει τη φήμη παράλογου διεθνούς δρώντα, μένοντας πιστή στο αυτονόητο, ότι η στρατιωτική ισχύς είναι μέσο επίτευξης πολιτικών στόχων. Και στην τρέχουσα τουλάχιστον συγκυρία, πέραν του ότι θα ήταν ανόητο να συμβεί κάτι τέτοιο στον συγκεκριμένο χώρο, η Μόσχα επε΄νδύει στην προοπτική εξομάλυνσης των σχέσεων με την Ουάσιγκτον, άρα η λογική υπαγορεύει, ότι θα αποφύγει να προκαλέσει. Και αυτό κάνει σε γενικές γραμμές, ώστε να μη δώσει λαβή για ανατροπή σε όσα έκαναν το Κρεμλίνο να προτιμά τον Τραμπ από τη Χίλαρι Κλίντον.
Παρότι δε διστάζει να επιδείξει τη στρατιωτική της ισχύ, όπως φαίνεται με τις σκανδιναβικές χώρες για παράδειγμα, το κάνει εκεί που διαθέτει σαφές πλεονέκτημα, ενώ ακόμα και εκεί οι επιπτώσεις είναι σοβαρές, αφού αποδεικνύεται ότι η συμπεριφορά αυτή τελικά έχει ως αποτέλεσμα να φέρει πιο κοντά αυτό που υποτίθεται ότι η Μόσχα θέλει να αποτρέψει.
Η υπερβολική επίδειξη ισχύος και «στρατιωτικής υπεροψίας» με στόχο να τρομοκρατήσει τον αντίπαλο, μπορεί να πετυχαίνει τον στόχο του, δεν πετυχαίνει όμως να τον ωθήσει να επιλέξει την επιθυμητή συμπεριφορά. Έτσι, βρισκόμαστε σε μια φάση όπου παραδοσιακά «ουδέτερες» πολιτικά χώρες, όπως η Σουηδία και η Φινλανδία (τυπικά μόνο στην πρώτη περίπτωση…), πλέον συζητούν ανοικτά για το ενδεχόμενο να ζητήσου την ένταξή τους στην Ατλαντική Συμμαχία, κάτι το οποίο θα αποτελούσε εξαιρετικά δυσάρεστη εξέλιξη για τη Ρωσία. Η περιοχή της ΝΑ Μεσογείου επίσης δεν προσφέρεται για τέτοιες ενέργειες, καθώς η πιθανότητα για παρόμοιες αρνητικές συνέπειες θα ήταν ιδιαίτερα αυξημένες.
Την ίδια στιγμή, όπως ειπώθηκε ήδη, η ρωσική ηγεσία δεν έχει κρύψει στις δηλώσεις της ότι επενδύει στην προοπτική -μερικής έστω- αποκατάστασης των σχέσεων με τις ΗΠΑ μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, που θα επιτρέψει την εξεύρεση λύσης στη Συρία και την απεμπλοκή των ρωσικών δυνάμεων από τη χώρα.
Η παραμονή των δυνάμεων της Ρωσίας στη περιοχή, αποτελεί πραγματική οικονομική «αιμορραγία» για τον αμυντικό προϋπολογισμό σε πολύ δύσκολες εποχές, ένας προϋπολογισμός ο οποίος προσφάτως υπέστη σημαντικές περικοπές οπότε καταλήγει να υπονομεύει την προσπάθεια επανεξοπλισμού των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων με οπλικά συστήματα νέας γενιάς.
Ο «Aviationist» ενημερώνει ότι τα οχτώ υποβρύχια Oscar II που βρίσκονται ακόμα σε υπηρεσία, έχουν ναυπηγηθεί τη δεκαετία του 1980 και εισήλθαν σε υπηρεσία μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν δηλαδή εξαφανιζόταν από τον χάρτη η Σοβιετική Ένωση και επικρατούσε το απόλυτο χάος. Όσο αξιόπλοα και αποτελεσματικά και να είναι, δεν παύουν να είναι «σκαριά» που διανύουν τουλάχιστον το μέσο της τρίτης δεκαετίας του επιχειρησιακού τους βίου.
Σύμφωνα πάλι με την ίδια πηγή, φέτος ξεκίνησε ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα (Project 949A) εκσυγχρονισμού των υποβρυχίων τύπου Oscar II, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται η αντικατάσταση των 24 πυραύλων εναντίον πλοίων SS-N-19 που φέρουν, με έως και 72 νεότερους 3M55 Oniks (κωδικός κατά ΝΑΤΟ: SS-N-26 ‘Strobile’) ή 3M54 Klub (κωδικός κατά ΝΑΤΟ: SS-N-27 ‘Sizzler’).
Πηγή Tromaktiko
Αφορά το κυνήγι ρωσικού υποβρυχίου – με ενδεχόμενο για ένα ακόμα – το οποίο κινείται στον χώρο της Μεσογείου ώστε να ορθώνει τείχος αποτροπής, σε μια προσπάθεια εξισορρόπησης του συντριπτικού τακτικού μειονεκτήματος του μοναδικού ρωσικού αεροπλανοφόρου «Admiral Kuznetsov» που βρίσκεται στα ανοιχτά της Συρίας και εξαπολύει επιθέσεις κατά στόχων του αυτοαποκαλούμενου ως «ισλαμικού κράτους», καθώς στην περιοχή βρίσκονται το αμερικανικό αεροπλανοφόρο Dwight D. Eisenhower (CVN 69) και το γαλλικό Charles de Gaulle (R91), χωρίς τα προβλήματα παλαιότητας που έχει παρουσιάσει το ρωσικό με αποτέλεσμα την απώλεια δύο μαχητικών αεροσκαφών.
Ο «Aviationist» κάνει λόγο για ένα υποβρύχιο τύπου Oscar II, ενδεχομένως και ένα δεύτερο, το οποίο με εκτόπισμα 18.000 τόνων, είναι το μεγαλύτερο υποβρύχιο που έχει ποτέ ναυπηγηθεί. Τα υποβρύχια του τύπου είναι εξειδικευμένα στο να διεισδύουν στην «περίφραξη» που προσπαθούν να δημιουργήσουν τα πλοία συνοδείας ενός αεροπλανοφόρου, την ομάδα μάχης του δηλαδή και να επιδιώξουν να τα εξουδετερώσουν με τα ισχυρά όπλα που διαθέτουν.
Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ φέρονται να αναζητούν το ρωσικό υποβρύχιο, κάτι που είναι λογικό αν πιστεύουν ότι βρίσκεται στην περιοχή, μια αποστολή στην οποία συμμετέχουν αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας (ΑΦΝΣ) τύπου P-8 Poseidon του αμερικανικού Ναυτικού, τα οποία απογειώνονται από την ιταλική βάση Σιγκονέλα στη Σικελία. Φυσικά, το δημοσίευμα δεν θα μπορούσε, ακόμα και να γνώριζε ο συντάκτης, να αναφέρει πόσα υποβρύχια χωρών-μελών του ΝΑΤΟ και όχι μόνο, βρίσκονται στην περιοχή.
Είναι προφανές ότι αναφορές περί… εικονικής επίθεσης του ρωσικού υποβρυχίου στο αμερικανικό αεροπλανοφόρο είναι «παραμύθια της Χαλιμάς», συνήθεις κατασκευασμένες ειδήσεις, για δυο απλούστατους λόγους. Ο πρώτος είναι διότι κάθε υποβρύχιο που θα έκανε κάτι τέτοιο, ουσιαστικά θα είχε προδώσει τη θέση του, άρα μόνο ένας ηλίθιος θα έδινε τέτοια εντολή, αφού όπως εξηγήθηκε στόχος είναι να υπάρχει αποτροπή για το απευκταίο ενδεχόμενο κλιμάκωσης για κάποιον λόγο.
Ο δεύτερος είναι διότι κάτι τέτοιο θα ήταν κίνηση κάθετης κλιμάκωσης, μια πρωτοβουλία την οποία -πάλι- μόνο ένας ηλίθιος θα ελάμβανε, τη στιγμή που δεν υπάρχει ούτε στοιχειώδης ισορροπία δυνάμεων, ενώ η γεωγραφική διαμόρφωση… προδίδει ότι ένα υποβρύχιο που θα συμπεριφερόταν με αυτό τον τρόπο, ειδικά στη Μεσόγειο, θα είχε ένα πρόβλημα αποχώρησης από την περιοχή.
Η δε ρωσική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, σίγουρα δεν έχει τη φήμη παράλογου διεθνούς δρώντα, μένοντας πιστή στο αυτονόητο, ότι η στρατιωτική ισχύς είναι μέσο επίτευξης πολιτικών στόχων. Και στην τρέχουσα τουλάχιστον συγκυρία, πέραν του ότι θα ήταν ανόητο να συμβεί κάτι τέτοιο στον συγκεκριμένο χώρο, η Μόσχα επε΄νδύει στην προοπτική εξομάλυνσης των σχέσεων με την Ουάσιγκτον, άρα η λογική υπαγορεύει, ότι θα αποφύγει να προκαλέσει. Και αυτό κάνει σε γενικές γραμμές, ώστε να μη δώσει λαβή για ανατροπή σε όσα έκαναν το Κρεμλίνο να προτιμά τον Τραμπ από τη Χίλαρι Κλίντον.
Παρότι δε διστάζει να επιδείξει τη στρατιωτική της ισχύ, όπως φαίνεται με τις σκανδιναβικές χώρες για παράδειγμα, το κάνει εκεί που διαθέτει σαφές πλεονέκτημα, ενώ ακόμα και εκεί οι επιπτώσεις είναι σοβαρές, αφού αποδεικνύεται ότι η συμπεριφορά αυτή τελικά έχει ως αποτέλεσμα να φέρει πιο κοντά αυτό που υποτίθεται ότι η Μόσχα θέλει να αποτρέψει.
Η υπερβολική επίδειξη ισχύος και «στρατιωτικής υπεροψίας» με στόχο να τρομοκρατήσει τον αντίπαλο, μπορεί να πετυχαίνει τον στόχο του, δεν πετυχαίνει όμως να τον ωθήσει να επιλέξει την επιθυμητή συμπεριφορά. Έτσι, βρισκόμαστε σε μια φάση όπου παραδοσιακά «ουδέτερες» πολιτικά χώρες, όπως η Σουηδία και η Φινλανδία (τυπικά μόνο στην πρώτη περίπτωση…), πλέον συζητούν ανοικτά για το ενδεχόμενο να ζητήσου την ένταξή τους στην Ατλαντική Συμμαχία, κάτι το οποίο θα αποτελούσε εξαιρετικά δυσάρεστη εξέλιξη για τη Ρωσία. Η περιοχή της ΝΑ Μεσογείου επίσης δεν προσφέρεται για τέτοιες ενέργειες, καθώς η πιθανότητα για παρόμοιες αρνητικές συνέπειες θα ήταν ιδιαίτερα αυξημένες.
Την ίδια στιγμή, όπως ειπώθηκε ήδη, η ρωσική ηγεσία δεν έχει κρύψει στις δηλώσεις της ότι επενδύει στην προοπτική -μερικής έστω- αποκατάστασης των σχέσεων με τις ΗΠΑ μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, που θα επιτρέψει την εξεύρεση λύσης στη Συρία και την απεμπλοκή των ρωσικών δυνάμεων από τη χώρα.
Η παραμονή των δυνάμεων της Ρωσίας στη περιοχή, αποτελεί πραγματική οικονομική «αιμορραγία» για τον αμυντικό προϋπολογισμό σε πολύ δύσκολες εποχές, ένας προϋπολογισμός ο οποίος προσφάτως υπέστη σημαντικές περικοπές οπότε καταλήγει να υπονομεύει την προσπάθεια επανεξοπλισμού των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων με οπλικά συστήματα νέας γενιάς.
Ο «Aviationist» ενημερώνει ότι τα οχτώ υποβρύχια Oscar II που βρίσκονται ακόμα σε υπηρεσία, έχουν ναυπηγηθεί τη δεκαετία του 1980 και εισήλθαν σε υπηρεσία μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν δηλαδή εξαφανιζόταν από τον χάρτη η Σοβιετική Ένωση και επικρατούσε το απόλυτο χάος. Όσο αξιόπλοα και αποτελεσματικά και να είναι, δεν παύουν να είναι «σκαριά» που διανύουν τουλάχιστον το μέσο της τρίτης δεκαετίας του επιχειρησιακού τους βίου.
Σύμφωνα πάλι με την ίδια πηγή, φέτος ξεκίνησε ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα (Project 949A) εκσυγχρονισμού των υποβρυχίων τύπου Oscar II, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται η αντικατάσταση των 24 πυραύλων εναντίον πλοίων SS-N-19 που φέρουν, με έως και 72 νεότερους 3M55 Oniks (κωδικός κατά ΝΑΤΟ: SS-N-26 ‘Strobile’) ή 3M54 Klub (κωδικός κατά ΝΑΤΟ: SS-N-27 ‘Sizzler’).
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ξέσπασε στον Λεβαδειακό η ΑΕΚ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
