2016-12-13 11:20:16
Την ερχόμενη Τετάρτη, στις 7 το απόγευμα, διοργανώνεται στη Νομική Σχολή της Αθήνας εκδήλωση αλληλεγγύης στον Δημήτρη Κουφοντίνα με βασικό αίτημα να του χορηγηθεί η άδεια που δικαιούται εδώ και εφτά χρόνια (μετά τη συμπλήρωση οχταετούς συνεχούς φυλάκισης) και δεν του τη δίνουν, απαντώντας του προκλητικά ότι πρέπει να κάνει δήλωση μετάνοιας (γράψαμε αναλυτικά και στο προηγούμενο φύλλο).
Εχει σημασία να είναι ιδιαίτερα ηχηρό το μήνυμα που θα βγει απ' αυτή την εκδήλωση, γιατί το σύστημα παγιώνει ένα καθεστώς εξαίρεσης σε βάρος των πολιτικών κρατούμενων, που θυμίζει τις περιόδους του μοναρχοφασισμού και της χούντας. Από τη μια τους δικάζει ως κατηγορούμενους του κοινού ποινικού δικαίου, αρνούμενο τον πολιτικό χαρακτήρα των κατηγοριών που τους προσάπτει (με σκοπό, όχι μόνο να αποπολιτικοποιήσει και να εγκληματοποιήσει την ένοπλη επαναστατική δράση, αλλά και να κρατήσει τις δίκες στον έλεγχο των επαγγελματικών δικαστηρίων, αποφεύγοντας την παραπομπή τους στα Μεικτά Ορκωτά Δικαστήρια, όπως προβλέπει το αστικό σύνταγμα για τα πολιτικά αδικήματα). Από την άλλη, τους αρνείται δικαιώματα που έχουν όλοι οι κρατούμενοι, επικαλούμενο τις ιδέες τους και το ότι δεν τις απορρίπτουν.
Μετά τον Δ. Κουφοντίνα, ήρθε η ώρα του Κώστα Γουρνά. Του απέρριψαν και αυτού το αίτημα για άδεια, με πανομοιότυπα επιχειρήματα. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του Γουρνά μειοψήφισε η εισαγγελέας, η οποία όμως έχει θωρακιστεί με δικαίωμα βέτο.
«Δηλαδή εσείς είστε αμετανόητος, ε!». Σ' αυτή τη φράση συμπύκνωσε η αρμόδια για τις φυλακές εισαγγελέας την άρνησή της για χορήγηση της άδειας, όπως κατήγγειλε ο Κ. Γουρνάς. Είχε προηγηθεί μια συζήτηση «που εξαντλήθηκε αποκλειστικά στην, υπό τον μανδύα της εκτίμησης κινδύνου τέλεσης νέων “συναφών“ αδικημάτων, αναζήτηση μιας δήλωσης αποκήρυξης ή καταδίκης της ένοπλης δράσης».
«Από τη μεριά μου», λέει ο Κ. Γουρνάς, «η μόνη δήλωση που έχω να κάνω είναι αυτή της στράτευσής μου στον κόσμο του αγώνα, της ολόψυχης διάθεσης της ζωής μου στην υπηρεσία των ιδανικών της κοινωνικής επανάστασης, για έναν κόσμο όπου το δίκιο θα συμβαδίζει με την ελευθερία. Θα συνεχίσω να υπερασπίζομαι τα δικαιώματα που κατέκτησαν κρατούμενοι πριν από μένα με σκληρούς αγώνες, χωρίς τη διάθεση να χαρίσω σε κανέναν το δικαίωμα της άδειας. Απέναντι στο καθεστώς εξαίρεσης που μας έχει επιβληθεί κι ενάντια σε λογικές διαχωρισμού που περιχαρακώνουν τις θέσεις μας, με το σύνολο των αγωνιζόμενων πολιτικών κρατουμένων για το σπάσιμο της ειδικής μεταχείρισης που βιώνουμε».
Εχουμε πει πολλές φορές ότι ένα κίνημα που εγκαταλείπει αγωνιστές στα νύχια του αστικού κράτους και των κατασταλτικών του μηχανισμών δεν μπορεί να έχει μέλλον. Οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι κομμάτι του κινήματος της επαναστατικής ανατροπής, είναι σύντροφοί μας και η αλληλεγγύη προς αυτούς είναι επαναστατική υποχρέωση.
Και παραπέρα, όμως, κανένας (πολύ περισσότερο καμιά συλλογικότητα που αναφέρεται στην αριστερά, στον κομμουνισμό ή στην αναρχία) δε δικαιούται να «κάνει το κορόιδο». Μπορεί να έχει οποιαδήποτε άποψη για την τακτική των οργανώσεων ένοπλης επαναστατικής δράσης, όμως δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια μπροστά στην ωμή παραβίαση δικαιωμάτων, μπροστά στην καθιέρωση ντε φάκτο ενός καθεστώτος εξαίρεσης. Γιατί αυτό το καθεστώς, που εφαρμόζεται σήμερα σ' ένα μικρό αριθμό επαναστατών πολιτικών κρατούμενων, αύριο θα εφαρμοστεί σε περισσότερους και περισσότερους κι ακόμα περισσότερους. Ας ξαναθυμηθούμε όλοι τα λόγια του πάστορα Νιμέλερ: «Οταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί»…
Tromaktiko
Εχει σημασία να είναι ιδιαίτερα ηχηρό το μήνυμα που θα βγει απ' αυτή την εκδήλωση, γιατί το σύστημα παγιώνει ένα καθεστώς εξαίρεσης σε βάρος των πολιτικών κρατούμενων, που θυμίζει τις περιόδους του μοναρχοφασισμού και της χούντας. Από τη μια τους δικάζει ως κατηγορούμενους του κοινού ποινικού δικαίου, αρνούμενο τον πολιτικό χαρακτήρα των κατηγοριών που τους προσάπτει (με σκοπό, όχι μόνο να αποπολιτικοποιήσει και να εγκληματοποιήσει την ένοπλη επαναστατική δράση, αλλά και να κρατήσει τις δίκες στον έλεγχο των επαγγελματικών δικαστηρίων, αποφεύγοντας την παραπομπή τους στα Μεικτά Ορκωτά Δικαστήρια, όπως προβλέπει το αστικό σύνταγμα για τα πολιτικά αδικήματα). Από την άλλη, τους αρνείται δικαιώματα που έχουν όλοι οι κρατούμενοι, επικαλούμενο τις ιδέες τους και το ότι δεν τις απορρίπτουν.
Μετά τον Δ. Κουφοντίνα, ήρθε η ώρα του Κώστα Γουρνά. Του απέρριψαν και αυτού το αίτημα για άδεια, με πανομοιότυπα επιχειρήματα. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του Γουρνά μειοψήφισε η εισαγγελέας, η οποία όμως έχει θωρακιστεί με δικαίωμα βέτο.
«Δηλαδή εσείς είστε αμετανόητος, ε!». Σ' αυτή τη φράση συμπύκνωσε η αρμόδια για τις φυλακές εισαγγελέας την άρνησή της για χορήγηση της άδειας, όπως κατήγγειλε ο Κ. Γουρνάς. Είχε προηγηθεί μια συζήτηση «που εξαντλήθηκε αποκλειστικά στην, υπό τον μανδύα της εκτίμησης κινδύνου τέλεσης νέων “συναφών“ αδικημάτων, αναζήτηση μιας δήλωσης αποκήρυξης ή καταδίκης της ένοπλης δράσης».
«Από τη μεριά μου», λέει ο Κ. Γουρνάς, «η μόνη δήλωση που έχω να κάνω είναι αυτή της στράτευσής μου στον κόσμο του αγώνα, της ολόψυχης διάθεσης της ζωής μου στην υπηρεσία των ιδανικών της κοινωνικής επανάστασης, για έναν κόσμο όπου το δίκιο θα συμβαδίζει με την ελευθερία. Θα συνεχίσω να υπερασπίζομαι τα δικαιώματα που κατέκτησαν κρατούμενοι πριν από μένα με σκληρούς αγώνες, χωρίς τη διάθεση να χαρίσω σε κανέναν το δικαίωμα της άδειας. Απέναντι στο καθεστώς εξαίρεσης που μας έχει επιβληθεί κι ενάντια σε λογικές διαχωρισμού που περιχαρακώνουν τις θέσεις μας, με το σύνολο των αγωνιζόμενων πολιτικών κρατουμένων για το σπάσιμο της ειδικής μεταχείρισης που βιώνουμε».
Εχουμε πει πολλές φορές ότι ένα κίνημα που εγκαταλείπει αγωνιστές στα νύχια του αστικού κράτους και των κατασταλτικών του μηχανισμών δεν μπορεί να έχει μέλλον. Οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι κομμάτι του κινήματος της επαναστατικής ανατροπής, είναι σύντροφοί μας και η αλληλεγγύη προς αυτούς είναι επαναστατική υποχρέωση.
Και παραπέρα, όμως, κανένας (πολύ περισσότερο καμιά συλλογικότητα που αναφέρεται στην αριστερά, στον κομμουνισμό ή στην αναρχία) δε δικαιούται να «κάνει το κορόιδο». Μπορεί να έχει οποιαδήποτε άποψη για την τακτική των οργανώσεων ένοπλης επαναστατικής δράσης, όμως δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια μπροστά στην ωμή παραβίαση δικαιωμάτων, μπροστά στην καθιέρωση ντε φάκτο ενός καθεστώτος εξαίρεσης. Γιατί αυτό το καθεστώς, που εφαρμόζεται σήμερα σ' ένα μικρό αριθμό επαναστατών πολιτικών κρατούμενων, αύριο θα εφαρμοστεί σε περισσότερους και περισσότερους κι ακόμα περισσότερους. Ας ξαναθυμηθούμε όλοι τα λόγια του πάστορα Νιμέλερ: «Οταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί»…
Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Πρόεδρος του Ε.Ε.Σ. στο 12ο Πανελλήνιο Συνέδριο Υγείας 2016
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μεταφορά της έκθεσης «Δρόμοι επιβίωσης» στη Δράμα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
