Η δική μου ιστορία, σου θυμίζει τη δική σου;

2017-01-09 20:56:06

Αν κάποτε μου έλεγαν ότι κάποια στιγμή θα έλεγα "κουράστηκα" και νιώθω "μοναξιά" θα γελούσα με ένταση. Αυτός ήμουν. Ένιωθα ατρόμητος, έτοιμος να ρίξω γροθιά στο σίδερο, να το... δαγκώσω και να το σπάσω. Αν κάποτε μου έλεγαν ότι θα "λυγίσω", φούσκωνα τα πνευμόνια μου με αέρα και διέλυα ότι υπήρχε μπροστά μου. Αν κάποτε μου έλεγαν ότι θα νιώσω "μοναξιά", έλεγα απλά αποκλείεται. Κάποτε όμως Σήμερα, νιώθω ότι κουράστηκα. Κουράστηκα πριν ακόμα γράψει το κοντέρ 40. Κουράστηκα να ζω με το άγχος, την ανασφάλεια και την κατάντια. Κουράστηκα να ελπίζω, χωρίς αντίκρισμα. Να περιμένω για κάτι ουτοπικό. Για κάτι που δεν πρόκειται να έρθει ποτέ.

Σήμερα, νιώθω ότι λυγίζω. Λυγίζω πριν ακόμα γράψω τα δεύτερα -άντα. Λυζίγω γιατί νιώθω αδύναμος να προσφέρω όλα όσα ονειρεύτηκα. Όλα όσα μπορούσα και έδινα απλόχερα στους γύρω μου ανιδιοτελώς. Μα τώρα, δεν μπορώ. Λυγίζω, που κάθε πρωί βαριέμαι να ανταλλάξω μηνύματα με φίλους, συνεργάτες και συγγενείς. Ξέρω τι θα εισπράξω. Πόνο, δυστυχία, απογοήτευση και προβλήματα. Πολλά προβλήματα. Τόσα, που με λυγίζουν. Τόσα που μου χαλάνε το "mood" με αποτέλεσμα να μην μπορώ να διαχειριστώ το υπόλοιπο της ημέρας.

Σήμερα όμως, νιώθω απέραντη μοναξιά. Μοναξιά και δεν έχω ακόμα πατήσει τα 40. Είμαι σε αυτή την κωλογενειά που παραμυθιάστηκε από τα πάντα, επένδυσε σε οικογένεια, επιχειρήσεις και ψεύτικες υποσχέσεις. Ανήκω στη γενιά που με έκαναν να νιώθω εγκλωβισμένος, φιμωμένος και με απέραντη μοναξιά. Προδομένη μοναξιά από όλους και από όλα. Χωρίς όρεξη για τίποτα. Το χειρότερο απ΄όλα είναι ότι για όλα αυτά που νιώθω δεν φέρω καμία ευθύνη. Δεν έχω κάνει κάτι λάθος και χωρίς πρόγραμμα. Δεν έχω κάνει
Tromaktiko

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ