2017-01-12 18:53:09
O Brian Eno, θεμελιωτής της ambient μουσικής, πρωτοπόρος καλλιτέχνης και ιδιοφυής guru για τους θαυμαστές του ανά τον κόσμο. Για το νέο έτος έγραψε αυτό το κείμενο και το... ανάρτησε στην προσωπική του σελίδα στο fb.
«Οι περισσότεροι φίλοι μου συμφωνούν στο ότι το 2016 ήταν μια φοβερή χρονιά, και η αρχή μιας μακράς παρακμής σε κάτι που δεν θέλουμε καν να φανταστούμε. Το 2016 ήταν πράγματι μια πολύ δύσκολη χρονιά, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι το τέλος -και όχι η αρχή- μιας μακράς παρακμής. Ή τουλάχιστον η αρχή του τέλους... Διότι νομίζω πως είμαστε σε πτώση εδώ και περίπου 40 χρόνια, υπομένοντας μια αργή διαδικασία του απο-πολιτισμού, αλλά δεν το είχαμε να παρατηρήσει αρκετά μέχρι τώρα.
Η πτώση αυτή περιλαμβάνει τη μετάβαση από την ασφαλή εργασία στην επισφαλή απασχόληση, την καταστροφή των συνδικάτων και τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, την ώρα μηδέν για τις συμβάσεις, τη διάλυση της τοπικής αυτοδιοίκησης, ένα σύστημα υγείας που καταρρέει, ένα υποχρηματοδοτούμενο εκπαιδευτικό σύστημα που κυβερνιέται από ανούσια αποτελέσματα εξετάσεων και πίνακες πρωταθλητισμού, τον ολοένα και πιο αποδεκτό στιγματισμό των μεταναστών, τον σπασμωδικό εθνικισμό, και τη συγκέντρωση της προκατάληψης που έχει ενεργοποιηθεί από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το ίντερνετ.
Αυτή η διαδικασία του απο-πολιτισμού προέκυψε από μια ιδεολογία που σάρκασε την κοινωνική γενναιοδωρία και υπερασπίστηκε ένα είδος δίκαιου ανταγωνισμού
. (Θάτσερ: «Η φτώχεια είναι ένα ελάττωμα της προσωπικότητας», Ayn Rand: «Ο αλτρουισμός είναι κακός»).
Η έμφαση στον ανεξέλεγκτο ατομικισμό είχε δύο αποτελέσματα: τη δημιουργία πλούτου, και τη διοχέτευση αυτού σε όλο και λιγότερα χέρια. Αυτή τη στιγμή οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο είναι τόσο πλούσιοι όσο όλοι οι φτωχότεροι του πληθυσμού μαζί. Η φαντασίωση των Θάτσερ / Ρήγκαν ότι όλος αυτός ο πλούτος θα είχε ως συνέπεια να πλουτίσουν και όλοι οι άλλοι, απλά δεν συνέβη. Στην πραγματικότητα, οι μισθοί των περισσότερων ανθρώπων είναι σε παρακμή για τουλάχιστον δύο δεκαετίες, ενώ την ίδια στιγμή οι προοπτικές τους -και οι προοπτικές των παιδιών τους– έγιναν όλο και πιο αμυδρές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι, και στρέφονται μακριά από τις κυβερνήσεις για λύσεις. Όταν οι κυβερνήσεις δείχνουν μεγαλύτερη προσοχή σε όποιον έχει περισσότερα χρήματα, οι τεράστιες ανισότητες πλούτου μας κάνουν να βλέπουμε μια παρωδία της δημοκρατίας. Όπως είπε ο George Monbiot: «Η πένα μπορεί να είναι ισχυρότερη από το σπαθί, αλλά το πορτοφόλι είναι ισχυρότερο από το στυλό».
Οι άνθρωποι άρχισαν να ξυπνάνε. Πολλοί από αυτούς, πάνω στο θυμό τους, άρπαξαν το πλησιέστερο αντικείμενο τύπου Trump και χτύπησαν με αυτό το κατεστημένο στο κεφάλι. Ήταν οι πιο εμφανείς στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Εν τω μεταξύ, έχει υπάρξει μια πιο ήσυχη, αλλά εξίσου ισχυρή ανάδευση: οι άνθρωποι επανεξετάζουν το τι σημαίνει δημοκρατία, τι σημαίνει κοινωνία και τι πρέπει να κάνουμε για να λειτουργήσουν και πάλι. Οι άνθρωποι σκέφτονται σκληρά, και, το σημαντικότερο, σκέφτονται φωναχτά, σκέφτονται μαζί. Νομίζω ότι υποβληθήκαμε σε μια μαζική απογοήτευση και τελικά συνειδητοποιήσαμε ότι ήρθε η ώρα να πηδήξουμε έξω από την κατσαρόλα.
Αυτή είναι η αρχή κάτι μεγάλου. Θα περιλαμβάνει δέσμευση: όχι μόνο tweets και Likes, αλλά προσεκτική και δημιουργική κοινωνική και πολιτική δράση επίσης. Θα περιλαμβάνει τη συνειδητοποίηση ότι κάποια πράγματα που έχουμε λάβει ως δεδομένα –όπως μια κάποια αλήθεια στα ρεπορτάζ των ΜΜΕ- δεν θα μπορεί πλέον να αναμένεται πως θα υπάρχουν δωρεάν. Αν θέλουμε καλές αναφορές και καλή ανάλυση, θα πρέπει να πληρώσουμε για αυτό. Αυτό σημαίνει χρήμα: άμεση χρηματοδοτική στήριξη για τις δημοσιεύσεις και τις ιστοσελίδες που αγωνίζονται για να πουν τη μη κατεστημένη άποψη. Κατά τον ίδιο τρόπο, αν θέλουμε ευτυχισμένα και δημιουργικά παιδιά θα πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη της εκπαίδευσης. Αν θέλουμε κοινωνική γενναιοδωρία, τότε θα πρέπει να πληρώσουμε τους φόρους μας και να απαλλαγούμε από τους φορολογικούς παραδείσους μας. Και αν θέλουμε προσεκτικούς πολιτικούς, θα πρέπει να σταματήσουμε να υποστηρίζουμε τους απλώς χαρισματικούς.
Η ανισότητα κατατρώει την καρδιά μιας κοινωνίας, καλλιεργεί την περιφρόνηση, την αγανάκτηση, τον φθόνο, την καχυποψία, τον εκφοβισμό, την αλαζονεία και την αναισθησία. Αν θέλουμε ένα αξιοπρεπές μέλλον θα πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτά και νομίζω πως έχουμε ήδη αρχίσει.
Υπάρχουν τόσα πολλά να κάνουμε, τόσες πολλές δυνατότητες. Το 2017 θα πρέπει να είναι μια εκπληκτική χρονιά».
Πηγή
Tromaktiko
«Οι περισσότεροι φίλοι μου συμφωνούν στο ότι το 2016 ήταν μια φοβερή χρονιά, και η αρχή μιας μακράς παρακμής σε κάτι που δεν θέλουμε καν να φανταστούμε. Το 2016 ήταν πράγματι μια πολύ δύσκολη χρονιά, αλλά αναρωτιέμαι αν είναι το τέλος -και όχι η αρχή- μιας μακράς παρακμής. Ή τουλάχιστον η αρχή του τέλους... Διότι νομίζω πως είμαστε σε πτώση εδώ και περίπου 40 χρόνια, υπομένοντας μια αργή διαδικασία του απο-πολιτισμού, αλλά δεν το είχαμε να παρατηρήσει αρκετά μέχρι τώρα.
Η πτώση αυτή περιλαμβάνει τη μετάβαση από την ασφαλή εργασία στην επισφαλή απασχόληση, την καταστροφή των συνδικάτων και τη συρρίκνωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, την ώρα μηδέν για τις συμβάσεις, τη διάλυση της τοπικής αυτοδιοίκησης, ένα σύστημα υγείας που καταρρέει, ένα υποχρηματοδοτούμενο εκπαιδευτικό σύστημα που κυβερνιέται από ανούσια αποτελέσματα εξετάσεων και πίνακες πρωταθλητισμού, τον ολοένα και πιο αποδεκτό στιγματισμό των μεταναστών, τον σπασμωδικό εθνικισμό, και τη συγκέντρωση της προκατάληψης που έχει ενεργοποιηθεί από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το ίντερνετ.
Αυτή η διαδικασία του απο-πολιτισμού προέκυψε από μια ιδεολογία που σάρκασε την κοινωνική γενναιοδωρία και υπερασπίστηκε ένα είδος δίκαιου ανταγωνισμού
Η έμφαση στον ανεξέλεγκτο ατομικισμό είχε δύο αποτελέσματα: τη δημιουργία πλούτου, και τη διοχέτευση αυτού σε όλο και λιγότερα χέρια. Αυτή τη στιγμή οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο είναι τόσο πλούσιοι όσο όλοι οι φτωχότεροι του πληθυσμού μαζί. Η φαντασίωση των Θάτσερ / Ρήγκαν ότι όλος αυτός ο πλούτος θα είχε ως συνέπεια να πλουτίσουν και όλοι οι άλλοι, απλά δεν συνέβη. Στην πραγματικότητα, οι μισθοί των περισσότερων ανθρώπων είναι σε παρακμή για τουλάχιστον δύο δεκαετίες, ενώ την ίδια στιγμή οι προοπτικές τους -και οι προοπτικές των παιδιών τους– έγιναν όλο και πιο αμυδρές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι άνθρωποι είναι θυμωμένοι, και στρέφονται μακριά από τις κυβερνήσεις για λύσεις. Όταν οι κυβερνήσεις δείχνουν μεγαλύτερη προσοχή σε όποιον έχει περισσότερα χρήματα, οι τεράστιες ανισότητες πλούτου μας κάνουν να βλέπουμε μια παρωδία της δημοκρατίας. Όπως είπε ο George Monbiot: «Η πένα μπορεί να είναι ισχυρότερη από το σπαθί, αλλά το πορτοφόλι είναι ισχυρότερο από το στυλό».
Οι άνθρωποι άρχισαν να ξυπνάνε. Πολλοί από αυτούς, πάνω στο θυμό τους, άρπαξαν το πλησιέστερο αντικείμενο τύπου Trump και χτύπησαν με αυτό το κατεστημένο στο κεφάλι. Ήταν οι πιο εμφανείς στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Εν τω μεταξύ, έχει υπάρξει μια πιο ήσυχη, αλλά εξίσου ισχυρή ανάδευση: οι άνθρωποι επανεξετάζουν το τι σημαίνει δημοκρατία, τι σημαίνει κοινωνία και τι πρέπει να κάνουμε για να λειτουργήσουν και πάλι. Οι άνθρωποι σκέφτονται σκληρά, και, το σημαντικότερο, σκέφτονται φωναχτά, σκέφτονται μαζί. Νομίζω ότι υποβληθήκαμε σε μια μαζική απογοήτευση και τελικά συνειδητοποιήσαμε ότι ήρθε η ώρα να πηδήξουμε έξω από την κατσαρόλα.
Αυτή είναι η αρχή κάτι μεγάλου. Θα περιλαμβάνει δέσμευση: όχι μόνο tweets και Likes, αλλά προσεκτική και δημιουργική κοινωνική και πολιτική δράση επίσης. Θα περιλαμβάνει τη συνειδητοποίηση ότι κάποια πράγματα που έχουμε λάβει ως δεδομένα –όπως μια κάποια αλήθεια στα ρεπορτάζ των ΜΜΕ- δεν θα μπορεί πλέον να αναμένεται πως θα υπάρχουν δωρεάν. Αν θέλουμε καλές αναφορές και καλή ανάλυση, θα πρέπει να πληρώσουμε για αυτό. Αυτό σημαίνει χρήμα: άμεση χρηματοδοτική στήριξη για τις δημοσιεύσεις και τις ιστοσελίδες που αγωνίζονται για να πουν τη μη κατεστημένη άποψη. Κατά τον ίδιο τρόπο, αν θέλουμε ευτυχισμένα και δημιουργικά παιδιά θα πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη της εκπαίδευσης. Αν θέλουμε κοινωνική γενναιοδωρία, τότε θα πρέπει να πληρώσουμε τους φόρους μας και να απαλλαγούμε από τους φορολογικούς παραδείσους μας. Και αν θέλουμε προσεκτικούς πολιτικούς, θα πρέπει να σταματήσουμε να υποστηρίζουμε τους απλώς χαρισματικούς.
Η ανισότητα κατατρώει την καρδιά μιας κοινωνίας, καλλιεργεί την περιφρόνηση, την αγανάκτηση, τον φθόνο, την καχυποψία, τον εκφοβισμό, την αλαζονεία και την αναισθησία. Αν θέλουμε ένα αξιοπρεπές μέλλον θα πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτά και νομίζω πως έχουμε ήδη αρχίσει.
Υπάρχουν τόσα πολλά να κάνουμε, τόσες πολλές δυνατότητες. Το 2017 θα πρέπει να είναι μια εκπληκτική χρονιά».
Πηγή
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Λεβέντης: Ή θα προχωρούμε σε συμφωνία ή πάμε σε εκλογές
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
