2017-01-21 23:37:49
Το μυαλό μου έλεγε "όχι", η καρδιά μου "ναι". Εκείνη τη Κυριακή επέμεινα. Ήξερα ότι ήταν λάθος. Αλλά βαρέθηκα να ακούω τα "όχι" του μυαλού μου και ακολούθησα το "ναι" της καρδιάς μου. Μάλλον σε ήθελα. Αλλά μέσα μου δεν ήθελα.
Ήταν και η ημερομηνία που την θεωρούσα "καταστροφική". Τα προσπέρασα όλα. Άδειασα το κεφάλι μου από το άγχος, τις σκέψεις, τα μη και τα δεν πρέπει. Δεν έπρεπε όμως...
Ήθελα να ακούσω για μια και μοναδική φορά τα λόγια του ψυχολόγου. Νόμιζα πως τα έλεγε καλά τρια χρόνια πριν. Τότε που μου έλεγε σχεδόν πάντα "Δες πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους άλλους. Αν δεν τον προσέξεις, δεν θα μπορείς να προσφέρεις και στους γύρω σου".
Όταν το μυαλό μου λέει "όχι", κάτι ουσιαστικό συμβαίνει. Είναι αλάνθαστο ή σχεδόν αλάνθαστο. Δεν θυμάμαι να έχει πέσει σχεδόν ποτέ έξω. Η καρδιά μου πάλι, πολλές φορές. Ήθελα όμως να δοκιμάσω, να ξεφύγω, να "τριπάρω", να πάρω τη χαρά του "ναρκωτικού" της νιότης, του "απαγορευμένου", αυτού που μου ερχόταν με διάφορες μορφές μπροστά μου και το απέρριπτα συνεχώς υψώνοντας το γνωστό απροσπέλαστο τοίχος.
Το πιο βασανιστικό απ' όλα, είναι που δόθηκα, χαλάρωσα, τσαλακώθηκα, έσπασα τα "μη" και τα δεν πρέπει. Κατέρριψα τα ταμπού και τις θεωρίες μου. Έγινα αληθινός και όχι ξύλινος. Έγινα γλυκός και όχι ξινός. Έγινα μαλάκας και όχι κάφρος. Και έκανα πράγματα που δεν έκανα σχεδόν ποτέ στη ζωή μου. Περπάτησα χεράκι χεράκι μέσα στον κόσμο, φίλησα και έτριψα τη μύτη μου δημόσια. Ποιος; Εγώ; Από που και ως που; Και συνέχισα να τσαλακώνομαι. Άνοιξα ξένο κινητό, πίεσα, στρέσαρα, απαίτησα. Χα... Ποιος; Εγώ; Όχι ρε φίλε. Που να το πω και να το πιστέψουν; Και αν το πω, θα μου πουν ότι αδίκησα. Και θα έχουν και δίκιο. Όταν μου έδιναν τα πάντα και έλεγα όχι. Σκεφτόμουν με το μυαλό μου. Τι μαλακία όμως...
Μέσα σε πέντε μήνες άλλαξαν όλα. Άλλαξε το είναι μου. Άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου. Τι στο διάολο μου συμβαίνει; Που είμαι και που πάω; Και γιατί να αλλάξω; Επειδή ένας παπάρας μου είπε κάπου, κάποτε, μια "καραμέλα"; Άκου εκεί, κοίτα πρώτα τον εαυτό σου; Ε, και; Τον κοίταξα; Το θέμα είναι τι εισέπραξα κύριε ψυχολόγε του κώλου. Πάρε τον απολογισμό μου μέσα σε πέντε μήνες...
Ερωτεύτηκα και είμαι δυστυχισμένος
Ζήλεψα και είμαι ταπεινωμένος
Εμπιστεύτηκα και νιώθω προδομένος
Χαμογέλασα και είμαι λυπημένος
Έμαθα και είμαι "άδειος"
Συμβιβάστηκα και έφαγα τα μούτρα μου
Έδωσα το "είναι" μου και είμαι "καβάντζα" μέχρι τον "κανονικό"...
Έμαθα όμως κάτι πολύ καλό από το κεφάλαιο αυτό:
Ότι πρέπει να ντυθώ καλά, γιατί "φυσάει" αδιαφορία. Ο καθένας κοιτάει το δικό του "είναι", τις δικές του ανασφάλειες, την δική του "πάρτη". Πρέπει να σταματήσω να είμαι ρομαντικός. Ο κόσμος είναι διαφορετικός...
Από εκείνη τη Κυριακή τελείωσα σήμερα (τι σύμπτωση, Κυριακή) το βιβλίο με τίτλο "Εκείνη τη Κυριακή"...
Καληνύχτα και καλή τύχη... Tromaktiko
Ήταν και η ημερομηνία που την θεωρούσα "καταστροφική". Τα προσπέρασα όλα. Άδειασα το κεφάλι μου από το άγχος, τις σκέψεις, τα μη και τα δεν πρέπει. Δεν έπρεπε όμως...
Ήθελα να ακούσω για μια και μοναδική φορά τα λόγια του ψυχολόγου. Νόμιζα πως τα έλεγε καλά τρια χρόνια πριν. Τότε που μου έλεγε σχεδόν πάντα "Δες πρώτα τον εαυτό σου και μετά τους άλλους. Αν δεν τον προσέξεις, δεν θα μπορείς να προσφέρεις και στους γύρω σου".
Όταν το μυαλό μου λέει "όχι", κάτι ουσιαστικό συμβαίνει. Είναι αλάνθαστο ή σχεδόν αλάνθαστο. Δεν θυμάμαι να έχει πέσει σχεδόν ποτέ έξω. Η καρδιά μου πάλι, πολλές φορές. Ήθελα όμως να δοκιμάσω, να ξεφύγω, να "τριπάρω", να πάρω τη χαρά του "ναρκωτικού" της νιότης, του "απαγορευμένου", αυτού που μου ερχόταν με διάφορες μορφές μπροστά μου και το απέρριπτα συνεχώς υψώνοντας το γνωστό απροσπέλαστο τοίχος.
Το πιο βασανιστικό απ' όλα, είναι που δόθηκα, χαλάρωσα, τσαλακώθηκα, έσπασα τα "μη" και τα δεν πρέπει. Κατέρριψα τα ταμπού και τις θεωρίες μου. Έγινα αληθινός και όχι ξύλινος. Έγινα γλυκός και όχι ξινός. Έγινα μαλάκας και όχι κάφρος. Και έκανα πράγματα που δεν έκανα σχεδόν ποτέ στη ζωή μου. Περπάτησα χεράκι χεράκι μέσα στον κόσμο, φίλησα και έτριψα τη μύτη μου δημόσια. Ποιος; Εγώ; Από που και ως που; Και συνέχισα να τσαλακώνομαι. Άνοιξα ξένο κινητό, πίεσα, στρέσαρα, απαίτησα. Χα... Ποιος; Εγώ; Όχι ρε φίλε. Που να το πω και να το πιστέψουν; Και αν το πω, θα μου πουν ότι αδίκησα. Και θα έχουν και δίκιο. Όταν μου έδιναν τα πάντα και έλεγα όχι. Σκεφτόμουν με το μυαλό μου. Τι μαλακία όμως...
Μέσα σε πέντε μήνες άλλαξαν όλα. Άλλαξε το είναι μου. Άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου. Τι στο διάολο μου συμβαίνει; Που είμαι και που πάω; Και γιατί να αλλάξω; Επειδή ένας παπάρας μου είπε κάπου, κάποτε, μια "καραμέλα"; Άκου εκεί, κοίτα πρώτα τον εαυτό σου; Ε, και; Τον κοίταξα; Το θέμα είναι τι εισέπραξα κύριε ψυχολόγε του κώλου. Πάρε τον απολογισμό μου μέσα σε πέντε μήνες...
Ερωτεύτηκα και είμαι δυστυχισμένος
Ζήλεψα και είμαι ταπεινωμένος
Εμπιστεύτηκα και νιώθω προδομένος
Χαμογέλασα και είμαι λυπημένος
Έμαθα και είμαι "άδειος"
Συμβιβάστηκα και έφαγα τα μούτρα μου
Έδωσα το "είναι" μου και είμαι "καβάντζα" μέχρι τον "κανονικό"...
Έμαθα όμως κάτι πολύ καλό από το κεφάλαιο αυτό:
Ότι πρέπει να ντυθώ καλά, γιατί "φυσάει" αδιαφορία. Ο καθένας κοιτάει το δικό του "είναι", τις δικές του ανασφάλειες, την δική του "πάρτη". Πρέπει να σταματήσω να είμαι ρομαντικός. Ο κόσμος είναι διαφορετικός...
Από εκείνη τη Κυριακή τελείωσα σήμερα (τι σύμπτωση, Κυριακή) το βιβλίο με τίτλο "Εκείνη τη Κυριακή"...
Καληνύχτα και καλή τύχη... Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πως αλλάζοντας την καθημερινότητα μου, αλλάζω τον κόσμο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
