2017-01-25 13:36:26
Λες ότι μετάνιωσες που δόθηκες Που δόθηκες συγκεκριμένα σε μένα, αφού δεν ήμουν σε θέση να σου δώσω «τα πάντα», όπως κάποια άλλη μπορούσε, μάλλον, στο παρελθόν. Τι εγωιστικό…
Εσύ δεν μπορούσες και είχες ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι δεν ήσουν σε θέση να μου δώσεις αυτό που ζητούσα. Εγώ πάλι, από την αρχή, δεν ζήτησα τίποτα που δεν μπορούσες να μου δώσεις. Δεν πίεσα και όσες φορές και αν αισθάνθηκα αδικημένη από τη θέση στην οποία βρισκόμουν, δεν μίλησα… Και βασικά ΔΕΝ ΕΦΥΓΑ… Εσύ πάλι, μάλλον, τα ήθελες ΟΛΑ. Και για αυτό και φεύγεις…
Ήθελα να ζήσω μαζί σου αυτό που μου συνέβαινε και πραγματικά το χαμόγελο στα μάτια σου, ήταν το μεγαλύτερο δώρο για μένα. Δεν είχα σκοπό ποτέ μου, ούτε να κοροϊδέψω, αλλά φυσικά ούτε και να σε απογοητεύσω. Αντιθέτως, ακόμα και αν δεν το είδες, μονίμως προσπαθούσα για το αντίθετο. Ήθελα να σε βλέπω ευτυχισμένο, χωρίς άγχη, χωρίς κούραση. Ήθελα να σου τα παίρνω… Πάνω από όλα, ήθελα να με εμπιστευτείς… Θα μπορούσα να ασχοληθώ με τόσα άλλα πράγματα «της ηλικίας μου» αυτούς τους 5 μήνες
. Στο κάτω κάτω, από την αρχή μέχρι και σήμερα έμοιαζε δύσκολο. Και τελικά ήταν… Ήταν πολύ δύσκολο να συνυπάρξω μαζί σου αλλά και να συμβιβαστώ με την πραγματικότητα. Ήσουν ξύλινος, σχεδόν ψυχρός και απόμακρος. Μέσα σε 5 μήνες, ξεκλειδώθηκες και πάνω που χαιρόμουν την τεράστια αλλαγή σου, ξαφνικά φεύγεις.
Φεύγεις γιατί θεωρείς τον εαυτό σου «καβάτζα». Γιατί πιστεύεις ότι σε πρόδωσα. Πώς ακριβώς σε πρόδωσα; Θεωρούσες ότι αυτή η ιστορία μπορεί να τραβήξει επ ‘ άπειρον ή μέχρι να σου περάσει εσένα και απλά να επιστρέψεις στην καθημερινότητα σου ή ακόμα ακόμα και σε κάποια επόμενη; Θεωρείς σωστό ένας άνθρωπος να πατάει pause στη ζωή του για σένα, ενώ εσύ απλά μια μέρα θα.. πας παρακάτω με ό,τι έχεις ήδη επιλέξει μέχρι σήμερα να είσαι; Να σε κυνηγάει για να σε δει για δυο ή τρεις ώρες, όταν εσύ έχεις χρόνο και να νιώθει και τύψεις που αυτές τις ώρες λείπεις από κάπου για να είσαι μαζί του; Δυστυχώς ή ευτυχώς, εσύ έχεις ζωή να σε περιμένει, έξω από εμένα. Το δέχτηκα, από την αρχή, δεν αντιλέγω. Σου πέρασε όμως από το μυαλό ότι μπορεί εγώ να θέλω να ζήσω με έναν άνθρωπο και άλλα πράγματα; Nα έχω έναν άνθρωπο δικό μου, να περιμένει μόνο εμένα για να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, να πάμε βόλτα, να ξαπλώσουμε μαζί, να φάμε μαζί, να περάσουμε ουσιαστικό χρόνο μαζί…
Θεωρείς ότι ήταν εύκολο να κάνω όλα αυτά τα «θέλω» και τις ανάγκες μου στην άκρη; Γιατί, ειλικρινά, δεν ήταν! Και εγώ δέθηκα μαζί σου. Και δεν θα ξεχάσω τις στιγμές μας. Για την ακρίβεια, θα ήθελα να μην τελειώσουν αυτές οι λίγες στιγμές που σε ένιωθα κοντά μου. Που χάιδευα το προσωπάκι σου και σε κοιτούσα.
Φοβήθηκες να με εμπιστευτείς και δεν σε κατηγορώ για αυτό. Μπορεί να έκανα λάθη. Όμως το λάθος μου δεν είχε σκοπό ούτε να σε πληγώσει, ούτε να σε απογοητεύσει. Συνειδητά, επέλεξα να ζήσω κάτι μαζί σου και ας μην το πίστεψες ποτέ. Το δικό σου λάθος όμως είναι που ζητούσες από μένα κάτι που ούτε ο ίδιος δεν ήξερες τι στο καλό είναι. Έχεις μάθει να τα έχεις όλα δικά σου, ούτε για αυτό σε κατηγορώ. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, δεν γίνεται. Δεν γίνεται, από τη μία να με «επαινείς» που δεν σου ζητάω τίποτα (ξέροντας φυσικά πως αν το κάνω, δεν μπορείς και να δώσεις κάτι παραπάνω) και από την άλλη όταν σου λέω ότι αφού δεν μπορείς να μου δώσεις αυτό που θέλω, αν βρεθεί κάποιος άλλος στο δρόμο μου που θα μπορέσει, ε μάλλον θα προχωρήσω, να κατεβάζεις ρολά. Ναι, η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να ήσουν εσύ στη θέση αυτού του άλλου. Να μου τα «έδινες» εσύ. Πιστεύεις ότι θα είχα τέτοιου είδους δεύτερες σκέψεις αν κατάφερνα να είχα μαζί σου μια όμορφη υγιή σχέση κάτω από νορμάλ συνθήκες;
Εγώ δέχομαι τη θέση σου, εσύ γιατί δεν καταλαβαίνεις τη δική μου; Και αν νοιάζεσαι τόσο όσο λες για μένα, πως είναι δυνατόν να προτιμάς να τρέχω από πίσω σου και ας μην βγάζει πουθενά, ακόμα και αν κάποια στιγμή βρεθεί ο επόμενος «σωστός» για μένα;
Και κάτι τελευταίο… Εσένα ήθελα. Δεν ψαχνόμουν… Είπα συνειδητά και πάλι, όμως, πως θα κοιτάξω τη ζωή μου, όπως ακριβώς κάνεις και εσύ, όπως ακριβώς κάνουμε όλοι. Γιατί με κατηγορείς;;;;;
Tromaktiko
Εσύ δεν μπορούσες και είχες ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι δεν ήσουν σε θέση να μου δώσεις αυτό που ζητούσα. Εγώ πάλι, από την αρχή, δεν ζήτησα τίποτα που δεν μπορούσες να μου δώσεις. Δεν πίεσα και όσες φορές και αν αισθάνθηκα αδικημένη από τη θέση στην οποία βρισκόμουν, δεν μίλησα… Και βασικά ΔΕΝ ΕΦΥΓΑ… Εσύ πάλι, μάλλον, τα ήθελες ΟΛΑ. Και για αυτό και φεύγεις…
Ήθελα να ζήσω μαζί σου αυτό που μου συνέβαινε και πραγματικά το χαμόγελο στα μάτια σου, ήταν το μεγαλύτερο δώρο για μένα. Δεν είχα σκοπό ποτέ μου, ούτε να κοροϊδέψω, αλλά φυσικά ούτε και να σε απογοητεύσω. Αντιθέτως, ακόμα και αν δεν το είδες, μονίμως προσπαθούσα για το αντίθετο. Ήθελα να σε βλέπω ευτυχισμένο, χωρίς άγχη, χωρίς κούραση. Ήθελα να σου τα παίρνω… Πάνω από όλα, ήθελα να με εμπιστευτείς… Θα μπορούσα να ασχοληθώ με τόσα άλλα πράγματα «της ηλικίας μου» αυτούς τους 5 μήνες
Φεύγεις γιατί θεωρείς τον εαυτό σου «καβάτζα». Γιατί πιστεύεις ότι σε πρόδωσα. Πώς ακριβώς σε πρόδωσα; Θεωρούσες ότι αυτή η ιστορία μπορεί να τραβήξει επ ‘ άπειρον ή μέχρι να σου περάσει εσένα και απλά να επιστρέψεις στην καθημερινότητα σου ή ακόμα ακόμα και σε κάποια επόμενη; Θεωρείς σωστό ένας άνθρωπος να πατάει pause στη ζωή του για σένα, ενώ εσύ απλά μια μέρα θα.. πας παρακάτω με ό,τι έχεις ήδη επιλέξει μέχρι σήμερα να είσαι; Να σε κυνηγάει για να σε δει για δυο ή τρεις ώρες, όταν εσύ έχεις χρόνο και να νιώθει και τύψεις που αυτές τις ώρες λείπεις από κάπου για να είσαι μαζί του; Δυστυχώς ή ευτυχώς, εσύ έχεις ζωή να σε περιμένει, έξω από εμένα. Το δέχτηκα, από την αρχή, δεν αντιλέγω. Σου πέρασε όμως από το μυαλό ότι μπορεί εγώ να θέλω να ζήσω με έναν άνθρωπο και άλλα πράγματα; Nα έχω έναν άνθρωπο δικό μου, να περιμένει μόνο εμένα για να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, να πάμε βόλτα, να ξαπλώσουμε μαζί, να φάμε μαζί, να περάσουμε ουσιαστικό χρόνο μαζί…
Θεωρείς ότι ήταν εύκολο να κάνω όλα αυτά τα «θέλω» και τις ανάγκες μου στην άκρη; Γιατί, ειλικρινά, δεν ήταν! Και εγώ δέθηκα μαζί σου. Και δεν θα ξεχάσω τις στιγμές μας. Για την ακρίβεια, θα ήθελα να μην τελειώσουν αυτές οι λίγες στιγμές που σε ένιωθα κοντά μου. Που χάιδευα το προσωπάκι σου και σε κοιτούσα.
Φοβήθηκες να με εμπιστευτείς και δεν σε κατηγορώ για αυτό. Μπορεί να έκανα λάθη. Όμως το λάθος μου δεν είχε σκοπό ούτε να σε πληγώσει, ούτε να σε απογοητεύσει. Συνειδητά, επέλεξα να ζήσω κάτι μαζί σου και ας μην το πίστεψες ποτέ. Το δικό σου λάθος όμως είναι που ζητούσες από μένα κάτι που ούτε ο ίδιος δεν ήξερες τι στο καλό είναι. Έχεις μάθει να τα έχεις όλα δικά σου, ούτε για αυτό σε κατηγορώ. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως, δεν γίνεται. Δεν γίνεται, από τη μία να με «επαινείς» που δεν σου ζητάω τίποτα (ξέροντας φυσικά πως αν το κάνω, δεν μπορείς και να δώσεις κάτι παραπάνω) και από την άλλη όταν σου λέω ότι αφού δεν μπορείς να μου δώσεις αυτό που θέλω, αν βρεθεί κάποιος άλλος στο δρόμο μου που θα μπορέσει, ε μάλλον θα προχωρήσω, να κατεβάζεις ρολά. Ναι, η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα να ήσουν εσύ στη θέση αυτού του άλλου. Να μου τα «έδινες» εσύ. Πιστεύεις ότι θα είχα τέτοιου είδους δεύτερες σκέψεις αν κατάφερνα να είχα μαζί σου μια όμορφη υγιή σχέση κάτω από νορμάλ συνθήκες;
Εγώ δέχομαι τη θέση σου, εσύ γιατί δεν καταλαβαίνεις τη δική μου; Και αν νοιάζεσαι τόσο όσο λες για μένα, πως είναι δυνατόν να προτιμάς να τρέχω από πίσω σου και ας μην βγάζει πουθενά, ακόμα και αν κάποια στιγμή βρεθεί ο επόμενος «σωστός» για μένα;
Και κάτι τελευταίο… Εσένα ήθελα. Δεν ψαχνόμουν… Είπα συνειδητά και πάλι, όμως, πως θα κοιτάξω τη ζωή μου, όπως ακριβώς κάνεις και εσύ, όπως ακριβώς κάνουμε όλοι. Γιατί με κατηγορείς;;;;;
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
