2017-02-19 13:57:36
Από πολιτικής απόψεως, η προσέγγιση της πολιτικής και του φαινομένου Τραμπ, στη χώρα μας και διεθνώς κυρίως δε στην Ευρώπη, διεκδικεί βραβείο Νόμπελ Ανοησίας, το οποίο επειδή δεν υπάρχει προτείνω να δημιουργηθεί. Η Ανοησία μάλιστα αυτή, συνεπικουρείται από μια άκρα σύγχυση για δυο σημαντικούς λόγους : Πρώτον διότι διακρίνεται μια δυνητική με ισχυρές προοπτικές να μεταβληθεί το «φαινόμενο Τραμπ» σε πραγματική απειλή της Νεοφιλελεύθερης Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων. Δεύτερον, διότι η απειλή αυτή προέρχεται από την τρεχόντως πρυτανεύουσα Παγκόσμια Υπερδύναμη, τις ΗΠΑ, η οποία, αν τα στυλώσει, δεν πρόκειται να ιδρώσει το αυτί της από κανένα τευτονικό λυκιθμό.
Για να το πούμε εν συντομία :
Το τι θα συμβεί στον υπόλοιπο πλην ΗΠΑ κόσμο, θα εξαρτηθεί από το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Αν οι πολιτικές του Τραμπ, επουλώσουν έστω και στοιχειωδώς αισθητά, τα οικονομικά και κοινωνικά τραύματα της μεσαίας τάξης στη χώρα του από την Παγκοσμιοποίηση, ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, ισχυρά επιχειρηματικά και οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ, δεν είναι ανάγκη στο σύνολό τους, οπωσδήποτε όμως τόσα ώστε να στηρίζουν επαρκώς τα παγκόσμια γεωστρατηγικά συμφέροντα, έτσι όπως αυτά διαμορφώνονται την κάθε φορά, πεισθούν ότι σχετικά μακροπρόθεσμα ωφελούνται από μια πρόσκαιρη έστω στροφή προς έναν ήπιο ή και λιγότερο ήπιο προστατευτισμό, ώστε να ανασυνταχθούν και η Παγκοσμιοποίηση να τεθεί πιο αποτελεσματικά υπό την αδιαμφισβήτητη ηγεσία και την καθοδήγησή τους, «βάζοντας στη θέση τους» όσους ορέγονταν τη θέση της πρυτανεύουσας ηγεμονίας (ΗΠΑ) ή συνηγεμονίας (με τις ΗΠΑ) ενός Παγκοσμιοποιημένου κόσμου, όπως π.χ
. η Γερμανία, τότε, δεν είμαι διόλου βέβαιος αν στο τέλος της θητείας Τραμπ, θα αντικρίσουμε μια απαξιωτική τοποθέτηση απέναντί του όμοια μ' αυτή που βλέπουμε σήμερα.
Σε ό,τι δε αφορά την Ευρώπη, αυτή, ακόμα και σήμερα, που κινδυνεύει να βιώσει την προοπτική της επιτυχίας του Τραμπ ως την δική της αποτυχία αν όχι καταστροφή, βλέπουμε να εισπράττει τα επίχειρα της άφρονης τυφλής υποταγής της στις επιλογές του Βερολίνου, το οποίο την χρησιμοποιεί απροκάλυπτα ως τον ζωτικό του χώρο, με αποτέλεσμα στη πρώτη σοβαρή απειλή εναντίον της (ούτως ή άλλως υποτιθέμενης) ενότητάς της, να μην διαθέτει κανένα άξιο λόγου πολιτικό και κυρίως ΚΟΙΝΟ κοινωνικό έρεισμα, πέραν της βαθιάς διαίρεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης σε Βορρά και Νότο με μηδενική αίσθηση κοινού πεπρωμένου ανάμεσα στους λαούς, και το χειρότερο, με βαθιά την αίσθηση, πως αποτελούν όχι μονάχα οικονομικά μα κυρίως πολιτισμικά, δύο ξεχωριστούς κόσμους, με προφανείς αν όχι αξεπέραστες δυσκολίες επικοινωνίας μεταξύ τους.
Η Ευρώπη ως ολότητα έχοντας επενδύσει τα πάντα στις αγορές και καθόλου στην προοπτική της πολιτικής της ενοποίησης, διαπιστώνει έντρομη τι σημαίνει να διαθέτει ενοποιημένη αγορά με διχασμένες κοινωνίες και λαούς, κυρίως δε, τι σημαίνει να διαθέτει αγορά μα παγκόσμιες βλέψεις, χωρίς ενιαία κρατική οντότητα από πίσω, που με το ειδικό πολιτικό, στρατιωτικό και γεωστρατηγικό της βάρος, να υποστηρίζει την αγορά που διεκδικεί να παίξει έναν παγκόσμιο ρόλο.
Και φυσικά, αναδεικνύει την μεγάλη αυταπάτη του τέλους του εθνικού κράτους. Όπως έχω σημειώσει σε παλιότερα άρθρα μου, ΚΑΜΙΑ από τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη, για να περιοριστούμε σε αυτές, δεν απεμπόλησαν ποτέ το ΕΘΝΙΚΟ τους συμφέρον, και ΠΟΤΕ δεν ενήργησαν υπέρ ουδενός ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟΥ συμφέροντος αν πρωτίστως δεν εξυπηρετούνταν το εθνικό τους συμφέρον. Το ίδιο έπραξαν και τα σοβαρά κράτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με πρώτο τη Γερμανία, σε αντίθεση με έναν ανιστόρητο και εντελώς κούφιο από άποψη πρακτικής σημασίας, αντίθετα, εξαιρετικά επικίνδυνο στις προοπτικές του, εθνομηδενισμό, που κάποιοι συγχέουν με τα διεθνιστικά ή τα παγκοσμιοποιητικά του πιστεύω, χωρίς να αντιλαμβάνονται ούτε σε ποια φάση της ιστορικής πραγματικότητας βρισκόμαστε, ούτε πως συντελείται και κυρίως ούτε εν ονόματι ποιών συμφερόντων συντελείται. Είναι σαν να θέλεις να καταργήσεις τις ένοπλες δυνάμεις, διότι «αποφάνθηκες», αν δεν «διέταξες» με νομοθετήματα, πως το φαινόμενο «πόλεμος» τέλειωσε, ή, να θωρείς πως θα εγκαθιδρύσεις μια παγκόσμια πολυπολιτισμική κουλτούρα μέσω νομοθετημάτων. Όμως, όποιος μιλά για εθνικό συμφέρον και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ για την ανάγκη να τελειώνουμε με τα εθνικά κράτη, διότι κι αυτής της ανοησίας τυγχάνουμε συχνά μάρτυρες, χρειάζεται επειγόντως ψυχολόγο. Κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον θα υπάρξει τότε και μόνο τότε, όταν και ΑΝ υπάρξει ΕΝΙΑΙΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, με ό,τι αυτό σημαίνει και προϋποθέτει. Μέχρι τότε μπορούμε να μιλάμε για ένα πολιτικό, οικονομικό και αγοραίο έκτρωμα, από το οποίο όσο γρηγορότερα απαλλαγούμε τόσο το καλύτερο, ιδίως αν αυτό το μόρφωμα είναι made in Berlin, όπου υπάρχει μεγάλη προϊστορία στο θέμα αυτό.
Παρόλα αυτά, αυτό το έκτρωμα λειτουργούσε, λειτουργεί και θα δούμε πόσο θα λειτουργεί ακόμα, λόγω του ότι στις διεθνείς του σχέσεις, ιδίως τις πολιτικές και τις οικονομικές, αλλά και τις γεωστρατηγικές, υποκαθιστόταν από το Γερμανικό Κράτος, το οποίο ασφαλώς, μιλώντας και ενεργώντας εν ονόματι της Ευρώπης, στην ουσία λειτουργούσε και λειτουργεί δι' ίδιον ΕΘΝΙΚΟ όφελος. Φυσικά, ουδέποτε το Βερολίνο αλλά και οι λοιπόν θλιβεροί του εταίροι -πλην Βρετανίας την οποία πάντα εξαιρούσα στα άρθρα μου από τον ευρωπαϊκό θίασο σκιών-, θα αποδεχτούν το αποδεχτούν αυτό. Όμως η τέτοια τους άρνηση είναι μια εξίσου θλιβερή προσπάθεια και μάλιστα υποκριτική για να κρύψουν τη παραπάνω θλιβερή πραγματικότητα, και οι πάντες γνωρίζουν πως αυτό που κάποτε λέγονταν ως ευφυολόγημα, αν δηλαδή ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ήθελε για κάποιο επείγον όσο και σοβαρό θέμα, είχε το ερώτημα και την αγωνία σε ποιόν αρχηγό κυβέρνησης ή κράτους στην Ευρώπη να τηλεφωνήσει, το πρόβλημα έχει λυθεί από καιρό : στην/στον επικεφαλής της ομοσπονδιακής γερμανικής καγκελαρίας. Τελεία και παύλα. Οι άλλοι περισσεύουν όλως διόλου. Άντε για λόγους αβροφροσύνης, να πέσει και κανένα τηλέφωνο στο προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων στο Παρίσι, για να μην δείξουν ότι αγνοούν εντελώς το Παρίσι.
Από τη στιγμή που οι προοπτικές σου, ετεροπροσδιορίζονται σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό, με λίγα λόγια, το τι θα κάνεις ή δεν κάνεις, προσδιορίζεται κυρίως από τις κινήσεις ενός μεγαλύτερου «παίκτη», παύεις να έχεις το πάνω χέρι στο παιχνίδι, τουλάχιστον με τον «παίκτη» που προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό τις δικές σου στρατηγικές. Όπως π.χ. πολλές κυβερνήσεις στην Ευρώπη, αν όχι όλες (πλην γερμανικής), οι οποίες για κάθε σοβαρή τους απόφαση, το πρώτο που σκέφτονται, είναι : «το Βερολίνο τι σκέφτεται γι’ αυτό;», χωρίς το Βερολίνο να ρωτάει ποτέ τι σκέφτονται οι άλλοι όταν αποφασίζει για τις δικές του κρίσιμες πολιτικές. Μάλιστα, δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα ούτε για τη θέση των ΗΠΑ σε ό,τι αφορά τα ευρωπαϊκά θέματα, χάρη όμως στην ανοχή των τελευταίων και μόνο, αφού συνέπλεαν σε μείζονα θέματα που απασχολούσαν την διαδικασία θωράκισης και λειτουργίας της Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων, κι αφού το ζήτημα της ασφάλειας της Ευρώπης λειτουργούσε χωρίς προβλήματα μέσω του ΝΑΤΟ.
Σήμερα, αυτές οι μέχρι χτες βεβαιότητες και καταστάσεις, τίθενται υπό αμφισβήτηση, και μένει να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Είναι όμως βέβαιο, πως αν ο Τραμ δείξει την ίδια αποφασιστικότητα να διαλύσει την Ευρωζώνη ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ, (μάλλον μια Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς ευρώ, είναι κάτι που εξυπηρετεί αφάνταστα τις ΗΠΑ), με την ίδια αποφασιστικότητα που το Βερολίνο προωθεί ξεκάθαρα, (τουλάχιστον στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων), ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, την διάλυση της Ευρωζώνης και την υποκατάστασή της, με μια συμμαχία πέντε-έξη βορείων όμορων Κρατών, (με δυσκολία βλέπω περισσότερους πρόθυμους), τότε, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολα για το Βερολίνο, και ίσως, τότε, να δούμε και ένα Βερολίνο πραγματικά αγνώριστο σε ζητήματα ηπιότητας των απόψεών του, ακόμα και υποχωρητικότητας, ποιούμενο την ανάγκη φιλοτιμία. Σ’ αυτή όμως τη τελευταία περίπτωση, επειδή η αλλαγή του δέρματος του λύκου δεν σημαίνει και πως ο λύκος άλλαξε, ασφαλώς και μόλις τα πράγματα γίνουν στο μέλλον πιο ευνοϊκά για τη Γερμανία, θα επιδιώξει αναδρομικά να πάρει πίσω ό,τι υπό την πίεση της ανάγκης παραχώρησε. Αυτό το καταθέτω εν είδει επιχειρηματολογικού στοιχήματος.
Όμως, τελειώνοντας, σημειώνω πως δεν αποκλείεται, εν τέλει, το Βερολίνο, να μετατρέψει την «απειλή Τραμπ» σε «ευκαιρία» για τις δικές του βλέψεις. Τούτη την εκδοχή μάλιστα, τη θεωρώ πιθανή, σε σημείο ώστε, μια τυχόν υποχώρηση του Τραμπ στο ζήτημα του ευρώ, να δυσαρεστήσει πρώτα απ’ όλα το Βερολίνο. Αφού οι ΗΠΑ δεν θέλουν το ευρώ, κι αφού είναι δηλωμένη από χρόνια η θέση της Γερμανίας για μια Ευρωζώνη πιο ομογενή και ομοιογενή από άποψη δυναμικότητας και προοπτικών των εθνικών οικονομιών που την απαρτίζουν, ποια καλύτερη ευκαιρία η Γερμανία εκουσίως να μετατραπεί κι αυτή σε «θύμα» των ΗΠΑ στο ζήτημα του ευρώ, ώστε να μη χρεωθεί η ίδια τη διάλυση της Ευρωζώνης όπως τη γνωρίζουμε, ώστε, στη συνέχεια, να μπορέσει από την αρχή να δομήσει τον δικό της άριστο νομισματικό χώρο, που θα περιλαμβάνει την ίδια με μερικές ακόμα χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά (μη τη Γαλλία να αποτελεί το μεγάλο ερωτηματικό).
Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Tromaktiko
Για να το πούμε εν συντομία :
Το τι θα συμβεί στον υπόλοιπο πλην ΗΠΑ κόσμο, θα εξαρτηθεί από το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Αν οι πολιτικές του Τραμπ, επουλώσουν έστω και στοιχειωδώς αισθητά, τα οικονομικά και κοινωνικά τραύματα της μεσαίας τάξης στη χώρα του από την Παγκοσμιοποίηση, ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, ισχυρά επιχειρηματικά και οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ, δεν είναι ανάγκη στο σύνολό τους, οπωσδήποτε όμως τόσα ώστε να στηρίζουν επαρκώς τα παγκόσμια γεωστρατηγικά συμφέροντα, έτσι όπως αυτά διαμορφώνονται την κάθε φορά, πεισθούν ότι σχετικά μακροπρόθεσμα ωφελούνται από μια πρόσκαιρη έστω στροφή προς έναν ήπιο ή και λιγότερο ήπιο προστατευτισμό, ώστε να ανασυνταχθούν και η Παγκοσμιοποίηση να τεθεί πιο αποτελεσματικά υπό την αδιαμφισβήτητη ηγεσία και την καθοδήγησή τους, «βάζοντας στη θέση τους» όσους ορέγονταν τη θέση της πρυτανεύουσας ηγεμονίας (ΗΠΑ) ή συνηγεμονίας (με τις ΗΠΑ) ενός Παγκοσμιοποιημένου κόσμου, όπως π.χ
Σε ό,τι δε αφορά την Ευρώπη, αυτή, ακόμα και σήμερα, που κινδυνεύει να βιώσει την προοπτική της επιτυχίας του Τραμπ ως την δική της αποτυχία αν όχι καταστροφή, βλέπουμε να εισπράττει τα επίχειρα της άφρονης τυφλής υποταγής της στις επιλογές του Βερολίνου, το οποίο την χρησιμοποιεί απροκάλυπτα ως τον ζωτικό του χώρο, με αποτέλεσμα στη πρώτη σοβαρή απειλή εναντίον της (ούτως ή άλλως υποτιθέμενης) ενότητάς της, να μην διαθέτει κανένα άξιο λόγου πολιτικό και κυρίως ΚΟΙΝΟ κοινωνικό έρεισμα, πέραν της βαθιάς διαίρεσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης σε Βορρά και Νότο με μηδενική αίσθηση κοινού πεπρωμένου ανάμεσα στους λαούς, και το χειρότερο, με βαθιά την αίσθηση, πως αποτελούν όχι μονάχα οικονομικά μα κυρίως πολιτισμικά, δύο ξεχωριστούς κόσμους, με προφανείς αν όχι αξεπέραστες δυσκολίες επικοινωνίας μεταξύ τους.
Η Ευρώπη ως ολότητα έχοντας επενδύσει τα πάντα στις αγορές και καθόλου στην προοπτική της πολιτικής της ενοποίησης, διαπιστώνει έντρομη τι σημαίνει να διαθέτει ενοποιημένη αγορά με διχασμένες κοινωνίες και λαούς, κυρίως δε, τι σημαίνει να διαθέτει αγορά μα παγκόσμιες βλέψεις, χωρίς ενιαία κρατική οντότητα από πίσω, που με το ειδικό πολιτικό, στρατιωτικό και γεωστρατηγικό της βάρος, να υποστηρίζει την αγορά που διεκδικεί να παίξει έναν παγκόσμιο ρόλο.
Και φυσικά, αναδεικνύει την μεγάλη αυταπάτη του τέλους του εθνικού κράτους. Όπως έχω σημειώσει σε παλιότερα άρθρα μου, ΚΑΜΙΑ από τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη, για να περιοριστούμε σε αυτές, δεν απεμπόλησαν ποτέ το ΕΘΝΙΚΟ τους συμφέρον, και ΠΟΤΕ δεν ενήργησαν υπέρ ουδενός ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΟΥ συμφέροντος αν πρωτίστως δεν εξυπηρετούνταν το εθνικό τους συμφέρον. Το ίδιο έπραξαν και τα σοβαρά κράτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με πρώτο τη Γερμανία, σε αντίθεση με έναν ανιστόρητο και εντελώς κούφιο από άποψη πρακτικής σημασίας, αντίθετα, εξαιρετικά επικίνδυνο στις προοπτικές του, εθνομηδενισμό, που κάποιοι συγχέουν με τα διεθνιστικά ή τα παγκοσμιοποιητικά του πιστεύω, χωρίς να αντιλαμβάνονται ούτε σε ποια φάση της ιστορικής πραγματικότητας βρισκόμαστε, ούτε πως συντελείται και κυρίως ούτε εν ονόματι ποιών συμφερόντων συντελείται. Είναι σαν να θέλεις να καταργήσεις τις ένοπλες δυνάμεις, διότι «αποφάνθηκες», αν δεν «διέταξες» με νομοθετήματα, πως το φαινόμενο «πόλεμος» τέλειωσε, ή, να θωρείς πως θα εγκαθιδρύσεις μια παγκόσμια πολυπολιτισμική κουλτούρα μέσω νομοθετημάτων. Όμως, όποιος μιλά για εθνικό συμφέρον και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ για την ανάγκη να τελειώνουμε με τα εθνικά κράτη, διότι κι αυτής της ανοησίας τυγχάνουμε συχνά μάρτυρες, χρειάζεται επειγόντως ψυχολόγο. Κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον θα υπάρξει τότε και μόνο τότε, όταν και ΑΝ υπάρξει ΕΝΙΑΙΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, με ό,τι αυτό σημαίνει και προϋποθέτει. Μέχρι τότε μπορούμε να μιλάμε για ένα πολιτικό, οικονομικό και αγοραίο έκτρωμα, από το οποίο όσο γρηγορότερα απαλλαγούμε τόσο το καλύτερο, ιδίως αν αυτό το μόρφωμα είναι made in Berlin, όπου υπάρχει μεγάλη προϊστορία στο θέμα αυτό.
Παρόλα αυτά, αυτό το έκτρωμα λειτουργούσε, λειτουργεί και θα δούμε πόσο θα λειτουργεί ακόμα, λόγω του ότι στις διεθνείς του σχέσεις, ιδίως τις πολιτικές και τις οικονομικές, αλλά και τις γεωστρατηγικές, υποκαθιστόταν από το Γερμανικό Κράτος, το οποίο ασφαλώς, μιλώντας και ενεργώντας εν ονόματι της Ευρώπης, στην ουσία λειτουργούσε και λειτουργεί δι' ίδιον ΕΘΝΙΚΟ όφελος. Φυσικά, ουδέποτε το Βερολίνο αλλά και οι λοιπόν θλιβεροί του εταίροι -πλην Βρετανίας την οποία πάντα εξαιρούσα στα άρθρα μου από τον ευρωπαϊκό θίασο σκιών-, θα αποδεχτούν το αποδεχτούν αυτό. Όμως η τέτοια τους άρνηση είναι μια εξίσου θλιβερή προσπάθεια και μάλιστα υποκριτική για να κρύψουν τη παραπάνω θλιβερή πραγματικότητα, και οι πάντες γνωρίζουν πως αυτό που κάποτε λέγονταν ως ευφυολόγημα, αν δηλαδή ο Πρόεδρος των ΗΠΑ ήθελε για κάποιο επείγον όσο και σοβαρό θέμα, είχε το ερώτημα και την αγωνία σε ποιόν αρχηγό κυβέρνησης ή κράτους στην Ευρώπη να τηλεφωνήσει, το πρόβλημα έχει λυθεί από καιρό : στην/στον επικεφαλής της ομοσπονδιακής γερμανικής καγκελαρίας. Τελεία και παύλα. Οι άλλοι περισσεύουν όλως διόλου. Άντε για λόγους αβροφροσύνης, να πέσει και κανένα τηλέφωνο στο προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων στο Παρίσι, για να μην δείξουν ότι αγνοούν εντελώς το Παρίσι.
Από τη στιγμή που οι προοπτικές σου, ετεροπροσδιορίζονται σε ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό, με λίγα λόγια, το τι θα κάνεις ή δεν κάνεις, προσδιορίζεται κυρίως από τις κινήσεις ενός μεγαλύτερου «παίκτη», παύεις να έχεις το πάνω χέρι στο παιχνίδι, τουλάχιστον με τον «παίκτη» που προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό τις δικές σου στρατηγικές. Όπως π.χ. πολλές κυβερνήσεις στην Ευρώπη, αν όχι όλες (πλην γερμανικής), οι οποίες για κάθε σοβαρή τους απόφαση, το πρώτο που σκέφτονται, είναι : «το Βερολίνο τι σκέφτεται γι’ αυτό;», χωρίς το Βερολίνο να ρωτάει ποτέ τι σκέφτονται οι άλλοι όταν αποφασίζει για τις δικές του κρίσιμες πολιτικές. Μάλιστα, δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα ούτε για τη θέση των ΗΠΑ σε ό,τι αφορά τα ευρωπαϊκά θέματα, χάρη όμως στην ανοχή των τελευταίων και μόνο, αφού συνέπλεαν σε μείζονα θέματα που απασχολούσαν την διαδικασία θωράκισης και λειτουργίας της Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων, κι αφού το ζήτημα της ασφάλειας της Ευρώπης λειτουργούσε χωρίς προβλήματα μέσω του ΝΑΤΟ.
Σήμερα, αυτές οι μέχρι χτες βεβαιότητες και καταστάσεις, τίθενται υπό αμφισβήτηση, και μένει να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.
Είναι όμως βέβαιο, πως αν ο Τραμ δείξει την ίδια αποφασιστικότητα να διαλύσει την Ευρωζώνη ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ, (μάλλον μια Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς ευρώ, είναι κάτι που εξυπηρετεί αφάνταστα τις ΗΠΑ), με την ίδια αποφασιστικότητα που το Βερολίνο προωθεί ξεκάθαρα, (τουλάχιστον στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων), ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ, την διάλυση της Ευρωζώνης και την υποκατάστασή της, με μια συμμαχία πέντε-έξη βορείων όμορων Κρατών, (με δυσκολία βλέπω περισσότερους πρόθυμους), τότε, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολα για το Βερολίνο, και ίσως, τότε, να δούμε και ένα Βερολίνο πραγματικά αγνώριστο σε ζητήματα ηπιότητας των απόψεών του, ακόμα και υποχωρητικότητας, ποιούμενο την ανάγκη φιλοτιμία. Σ’ αυτή όμως τη τελευταία περίπτωση, επειδή η αλλαγή του δέρματος του λύκου δεν σημαίνει και πως ο λύκος άλλαξε, ασφαλώς και μόλις τα πράγματα γίνουν στο μέλλον πιο ευνοϊκά για τη Γερμανία, θα επιδιώξει αναδρομικά να πάρει πίσω ό,τι υπό την πίεση της ανάγκης παραχώρησε. Αυτό το καταθέτω εν είδει επιχειρηματολογικού στοιχήματος.
Όμως, τελειώνοντας, σημειώνω πως δεν αποκλείεται, εν τέλει, το Βερολίνο, να μετατρέψει την «απειλή Τραμπ» σε «ευκαιρία» για τις δικές του βλέψεις. Τούτη την εκδοχή μάλιστα, τη θεωρώ πιθανή, σε σημείο ώστε, μια τυχόν υποχώρηση του Τραμπ στο ζήτημα του ευρώ, να δυσαρεστήσει πρώτα απ’ όλα το Βερολίνο. Αφού οι ΗΠΑ δεν θέλουν το ευρώ, κι αφού είναι δηλωμένη από χρόνια η θέση της Γερμανίας για μια Ευρωζώνη πιο ομογενή και ομοιογενή από άποψη δυναμικότητας και προοπτικών των εθνικών οικονομιών που την απαρτίζουν, ποια καλύτερη ευκαιρία η Γερμανία εκουσίως να μετατραπεί κι αυτή σε «θύμα» των ΗΠΑ στο ζήτημα του ευρώ, ώστε να μη χρεωθεί η ίδια τη διάλυση της Ευρωζώνης όπως τη γνωρίζουμε, ώστε, στη συνέχεια, να μπορέσει από την αρχή να δομήσει τον δικό της άριστο νομισματικό χώρο, που θα περιλαμβάνει την ίδια με μερικές ακόμα χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά (μη τη Γαλλία να αποτελεί το μεγάλο ερωτηματικό).
Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
"Από τον ΠΑΟΚ λείπει ένας...καλός Γκαρσία"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
