2012-05-22 16:47:44
‘Όταν αποκαλύφτηκε ότι η Ελλάδα μαγείρευε τα λογιστικά της στοιχεία, εν μέσω οικονομικής δυσχέρειας, χάνοντας κάθε αξιοπιστία στη διεθνή σκηνή, η απόφαση να την απομακρύνουν από την νομισματική ένωση κατέστη αναπόφευκτη.
Αυτά συνέβησαν το 1908.
Μετά από την «αραίωση» του χρυσού στα νομίσματά της, η Ελλάδα βγήκε από την Λατινική Νομισματική Ένωση, τα ιδρυτικά μέλη της οποίας ήταν, μεταξύ άλλων, η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, και η Ελβετία. Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται, κάτω από διαφορετικές συνθήκες.
Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα κρατών που μπήκαν και βγήκαν σε διάφορες νομισματικές ενώσεις. Τι μας διδάσκει όμως η ιστορία, για τις επιλογές που έχει μια τέτοια ένωση, που αποτελείται από έναν ανταγωνιστικό πυρήνα, και μια μη ανταγωνιστική περιφέρεια; Από διαμάχες μεταξύ λιτότητας και ανάπτυξης; Από ένα όλο και αυξανόμενο χάσμα μεταξύ αυτών που θέλουν την Ελλάδα να παραμείνει μέλος, και αυτών που την θέλουν εκτός;
Αν η Ελλάδα τα καταφέρει να επιβιώσει της κρίσης και να παραμείνει στο ευρώ, θα θυμίσει την επανένωση της Γερμανίας το 1989. Η περίοδος προσαρμογής θα κρατήσει δεκαετίες, και θα εμπεριέχει μεγάλη μετανάστευση, δισεκατομμύρια ευρώ σε μεταφορές κεφαλαίων, και την ανάδυση ακραίων κομμάτων, τόσο στην ίδια, όσο και στα κράτη που θα κληθούν να πληρώσουν τον λογαριασμό.
Όπως η πρώην Ανατολική Γερμανία, έτσι και η Ελλάδα πάσχει από μια παραλυτική έλλειψη ανταγωνιστικότητας, και είναι κλειδωμένη στο ευρώ. Οι Ανατολικογερμανοί δεν μέτρησαν στην αγορά εργασίας, επειδή το γερμανικό μάρκο αντιστοιχούσε στα δυτικογερμανικά επίπεδα παραγωγικότητας, και όχι σε αυτά της Ανατολικής Γερμανίας.
Στα πρώτα πέντε χρόνια που ακολούθησαν την επανένωση των δυο Γερμανιών, 14.000 επιχειρήσεις έκλεισαν, και 4 εκατ. θέσεις εργασίας χάθηκαν.
Από την πτώση του τοίχους και μετά, περισσότεροι από 2 εκατ. Ανατολικογερμανοί μετανάστευσαν στα δυτικά. Η ανεργία, και η καθήλωση των ημερομισθίων ενίσχυσαν τα ξενοφοβικά, και τα αριστερά κόμματα, με το Αριστερό Κόμμα που ξεπήδησε από το πάλαι ποτέ Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας, να ελπίζει πως το 2013 θα κυβερνήσει.
20 χρόνια μετά, τα βιοτικά επίπεδα έχουν συγκλίνει, αν και στην Ανατολή παραμένουν 20% πιο κάτω, με την ανεργία διπλάσια του μέσου όρου της Δύσης.
Και όλα αυτά σε ένα ενιαίο έθνος με την ίδια γλώσσα, την δυνατότητα ελεύθερης διακίνησης, και την δυνατότητα δημοσιονομικών μεταφορών κεφαλαίου, που απουσιάζει στην ευρωζώνη. Οι Γερμανοί φορολογούμενοι επιδότησαν τον εκσυγχρονισμό της Ανατολικής Γερμανίας με περίπου $2.17 τρισεκατομμύρια!
Αν η Ευρώπη αποφασίσει να κάνει το ίδιο για την Ελλάδα, ή για άλλα περιφερειακά κράτη, θα της κοστίζει πανάκριβα, τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά.
Αν δεν το κάνει, και αφήσει την Ελλάδα να φύγει από το ευρώ, το κόστος θα είναι ακόμη πιο ακριβό. Προηγούμενες διαλύσεις νομισματικών ενώσεων προκάλεσαν χάος, φυγή κεφαλαίων, bank runs, και χρεοκοπίες.
Εν έτει 2012, η επιστροφή στην δραχμή θα είναι ηλεκτρονική, στη διάρκεια κάποιας τραπεζικής αργίας, με απαγόρευση ηλεκτρονικής διακίνησης κεφαλαίων προς το εξωτερικό, και αυστηρή επιτήρηση των συνόρων, προκειμένου να μην προσπαθήσει κάποιος να βγάλει τα χρήματά του έξω. Μια περίεργη δηλαδή εξέλιξη για την σημερινή Ευρώπη.
Στη συνέχεια θα ακολουθήσει μια στάση πληρωμών επί του ελληνικού ιδιωτικού και δημοσίου χρέους. Το νέο νόμισμα θα είναι κατά 50-80% υποτιμημένο έναντι του ευρώ.
Σύμφωνα με τον οικονομολόγο Nouriel Roubini, η απομάκρυνση της Αμερικής από τον κανόνα του χρυσού το 1933, και της Αργεντινής από την σύνδεση με το δολάριο το 2001, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το ελληνικό χρέος σε ευρώ (δημόσιο και ιδιωτικό) θα πρέπει να «δραχμοποιηθεί».
Αφού υποτίμησε το δολάριο κατά 69%, το αμερικανικό κογκρέσο ψήφισε να ακυρωθεί οποιαδήποτε υπόσχεση υπήρχε σε αποπληρωμή χρέους με νόμισμα που θα αναφέρεται στο χρυσό. Η Αργεντινή «πεσοποίησε» όχι μόνο τα χρέη του δημοσίου, αλλά και αυτά των τραπεζών και των επιχειρήσεων, κηρύσσοντας στην ουσία χρεοκοπία του ιδιωτικού τομέα, χωρίς την οποία θα χρεοκοπούσε ολόκληρη η οικονομία.
Ένα άλλο μάθημα από την περίπτωση της Αργεντινής, σύμφωνα με τον καθηγητή Simon Johnson πρώην επικεφαλή οικονομολόγο του ΔΝΤ, είναι ότι αν σχεδιάζεις να φύγεις από ένα νόμισμα, θα πρέπει να το κάνεις σύντομα, διότι όσο καθυστερείς τόσο αυξάνονται τα κόστη.
Όπως λέει, η Αργεντινή απέδειξε ότι τα χρόνια λιτότητας δεν οδηγούν πουθενά. Απλά καταστρέφουν επιχειρήσεις, και προκαλούν πολιτικό αντίκτυπο.
Οι εξαγωγές βοήθησαν την Αργεντινή στην σταδιακή ανάκαμψη. Όπως σημειώνει ο καθηγητής, «μόλις αλλάξεις την αξία του νομίσματός σου, μπορείς να πουλήσεις το οτιδήποτε», προσθέτοντας πως η Ελλάδα, αν και δεν διαθέτει σημαντικό εξαγωγικό τομέα, εν τούτοις μπορεί να κάνει την έκπληξη, αν φθηνύνουν τα πάντα.
Κατά τον καθηγητή Barry Eichengreen, ο αστάθμητος παράγοντας είναι ότι το σύγχρονο και διασυνδεδεμένο χρηματοοικονομικό σύστημα της Ευρώπης μπορεί κάλλιστα να πέσει θύμα της μεταδοτικότητας μιας ελληνικής χρεοκοπίας. «Υπάρχει η απειλή της τραπεζικής κατάρρευσης», λέει, επιμένοντας στην ανάγκη επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών της ευρωζώνης, ακόμη κι αν η Ελλάδα παραμείνει σ αυτήν. Όπως και να έχει, είτε φύγει, είτε μείνει, η όποια επιλογή θα κοστίσει ακριβά!
Οι ιστορικοί της οικονομίας του πανεπιστημίου Princeton, Reinhart και James, προτείνουν για την Ελλάδα την λύση ενός παράλληλου νομίσματος, που δεν χρειάζεται έξοδο από τη ευρωζώνη, δεν είναι τόσο δραματικό ως μέτρο, και προσφέρει ελαστικότητα στο όλο σύστημα.
Το διπλό νόμισμα έχει ιστορικά προηγούμενα. Στην Φλωρεντία του 14ου αιώνα, το διεθνές εμπόριο διεξάγονταν σε φιορίνια, με βάση τον χρυσό, ενώ το εσωτερικό σε νομίσματα με βάση το ασήμι.
Πιο πρόσφατα το είδαμε στον Παναμά, που όπως η Ελλάδα διατηρεί μεγάλο δημόσιο τομέα, και που υιοθέτησε το δολάριο το 1904. ‘Όταν το 1988 τέσσερις αμερικανικές τράπεζες πάγωσαν τα περιουσιακά στοιχείς του κράτους, αρνούμενες να καταβάλουν τις ετήσιες πληρωμές για χρήση της διώρυγας, διακόπτοντας έτσι την προσφορά δολαρίων, το κράτος πλήρωσε τους δημοσίους υπαλλήλους σε κρατικές επιταγές, που διαιρέθηκαν σε διάφορες μικρότερες αξίες, και που ήταν αποδεκτές για αποπληρωμή φόρων.
Δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες για το πώς θα αποσοβηθεί η σημερινή κρίση, αλλά ένα είναι σίγουρο: χωρίς πολιτική ένωση, που θα επέτρεπε δημοσιονομικές ανακατανομές χρημάτων, και χωρίς οικονομική σύγκλιση, οι νομισματικές ενώσεις συνήθως αποτυγχάνουν.
http://www.nytimes.com/2012/05/22/world/europe/what-history-can-explain-about-greek-crisis.html?_r=1&ref=katrinbennhold
S.A.
πηγή: antinews.gr
Αυτά συνέβησαν το 1908.
Μετά από την «αραίωση» του χρυσού στα νομίσματά της, η Ελλάδα βγήκε από την Λατινική Νομισματική Ένωση, τα ιδρυτικά μέλη της οποίας ήταν, μεταξύ άλλων, η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, και η Ελβετία. Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται, κάτω από διαφορετικές συνθήκες.
Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα κρατών που μπήκαν και βγήκαν σε διάφορες νομισματικές ενώσεις. Τι μας διδάσκει όμως η ιστορία, για τις επιλογές που έχει μια τέτοια ένωση, που αποτελείται από έναν ανταγωνιστικό πυρήνα, και μια μη ανταγωνιστική περιφέρεια; Από διαμάχες μεταξύ λιτότητας και ανάπτυξης; Από ένα όλο και αυξανόμενο χάσμα μεταξύ αυτών που θέλουν την Ελλάδα να παραμείνει μέλος, και αυτών που την θέλουν εκτός;
Αν η Ελλάδα τα καταφέρει να επιβιώσει της κρίσης και να παραμείνει στο ευρώ, θα θυμίσει την επανένωση της Γερμανίας το 1989. Η περίοδος προσαρμογής θα κρατήσει δεκαετίες, και θα εμπεριέχει μεγάλη μετανάστευση, δισεκατομμύρια ευρώ σε μεταφορές κεφαλαίων, και την ανάδυση ακραίων κομμάτων, τόσο στην ίδια, όσο και στα κράτη που θα κληθούν να πληρώσουν τον λογαριασμό.
Όπως η πρώην Ανατολική Γερμανία, έτσι και η Ελλάδα πάσχει από μια παραλυτική έλλειψη ανταγωνιστικότητας, και είναι κλειδωμένη στο ευρώ. Οι Ανατολικογερμανοί δεν μέτρησαν στην αγορά εργασίας, επειδή το γερμανικό μάρκο αντιστοιχούσε στα δυτικογερμανικά επίπεδα παραγωγικότητας, και όχι σε αυτά της Ανατολικής Γερμανίας.
Στα πρώτα πέντε χρόνια που ακολούθησαν την επανένωση των δυο Γερμανιών, 14.000 επιχειρήσεις έκλεισαν, και 4 εκατ. θέσεις εργασίας χάθηκαν.
Από την πτώση του τοίχους και μετά, περισσότεροι από 2 εκατ. Ανατολικογερμανοί μετανάστευσαν στα δυτικά. Η ανεργία, και η καθήλωση των ημερομισθίων ενίσχυσαν τα ξενοφοβικά, και τα αριστερά κόμματα, με το Αριστερό Κόμμα που ξεπήδησε από το πάλαι ποτέ Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας, να ελπίζει πως το 2013 θα κυβερνήσει.
20 χρόνια μετά, τα βιοτικά επίπεδα έχουν συγκλίνει, αν και στην Ανατολή παραμένουν 20% πιο κάτω, με την ανεργία διπλάσια του μέσου όρου της Δύσης.
Και όλα αυτά σε ένα ενιαίο έθνος με την ίδια γλώσσα, την δυνατότητα ελεύθερης διακίνησης, και την δυνατότητα δημοσιονομικών μεταφορών κεφαλαίου, που απουσιάζει στην ευρωζώνη. Οι Γερμανοί φορολογούμενοι επιδότησαν τον εκσυγχρονισμό της Ανατολικής Γερμανίας με περίπου $2.17 τρισεκατομμύρια!
Αν η Ευρώπη αποφασίσει να κάνει το ίδιο για την Ελλάδα, ή για άλλα περιφερειακά κράτη, θα της κοστίζει πανάκριβα, τόσο οικονομικά, όσο και πολιτικά.
Αν δεν το κάνει, και αφήσει την Ελλάδα να φύγει από το ευρώ, το κόστος θα είναι ακόμη πιο ακριβό. Προηγούμενες διαλύσεις νομισματικών ενώσεων προκάλεσαν χάος, φυγή κεφαλαίων, bank runs, και χρεοκοπίες.
Εν έτει 2012, η επιστροφή στην δραχμή θα είναι ηλεκτρονική, στη διάρκεια κάποιας τραπεζικής αργίας, με απαγόρευση ηλεκτρονικής διακίνησης κεφαλαίων προς το εξωτερικό, και αυστηρή επιτήρηση των συνόρων, προκειμένου να μην προσπαθήσει κάποιος να βγάλει τα χρήματά του έξω. Μια περίεργη δηλαδή εξέλιξη για την σημερινή Ευρώπη.
Στη συνέχεια θα ακολουθήσει μια στάση πληρωμών επί του ελληνικού ιδιωτικού και δημοσίου χρέους. Το νέο νόμισμα θα είναι κατά 50-80% υποτιμημένο έναντι του ευρώ.
Σύμφωνα με τον οικονομολόγο Nouriel Roubini, η απομάκρυνση της Αμερικής από τον κανόνα του χρυσού το 1933, και της Αργεντινής από την σύνδεση με το δολάριο το 2001, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το ελληνικό χρέος σε ευρώ (δημόσιο και ιδιωτικό) θα πρέπει να «δραχμοποιηθεί».
Αφού υποτίμησε το δολάριο κατά 69%, το αμερικανικό κογκρέσο ψήφισε να ακυρωθεί οποιαδήποτε υπόσχεση υπήρχε σε αποπληρωμή χρέους με νόμισμα που θα αναφέρεται στο χρυσό. Η Αργεντινή «πεσοποίησε» όχι μόνο τα χρέη του δημοσίου, αλλά και αυτά των τραπεζών και των επιχειρήσεων, κηρύσσοντας στην ουσία χρεοκοπία του ιδιωτικού τομέα, χωρίς την οποία θα χρεοκοπούσε ολόκληρη η οικονομία.
Ένα άλλο μάθημα από την περίπτωση της Αργεντινής, σύμφωνα με τον καθηγητή Simon Johnson πρώην επικεφαλή οικονομολόγο του ΔΝΤ, είναι ότι αν σχεδιάζεις να φύγεις από ένα νόμισμα, θα πρέπει να το κάνεις σύντομα, διότι όσο καθυστερείς τόσο αυξάνονται τα κόστη.
Όπως λέει, η Αργεντινή απέδειξε ότι τα χρόνια λιτότητας δεν οδηγούν πουθενά. Απλά καταστρέφουν επιχειρήσεις, και προκαλούν πολιτικό αντίκτυπο.
Οι εξαγωγές βοήθησαν την Αργεντινή στην σταδιακή ανάκαμψη. Όπως σημειώνει ο καθηγητής, «μόλις αλλάξεις την αξία του νομίσματός σου, μπορείς να πουλήσεις το οτιδήποτε», προσθέτοντας πως η Ελλάδα, αν και δεν διαθέτει σημαντικό εξαγωγικό τομέα, εν τούτοις μπορεί να κάνει την έκπληξη, αν φθηνύνουν τα πάντα.
Κατά τον καθηγητή Barry Eichengreen, ο αστάθμητος παράγοντας είναι ότι το σύγχρονο και διασυνδεδεμένο χρηματοοικονομικό σύστημα της Ευρώπης μπορεί κάλλιστα να πέσει θύμα της μεταδοτικότητας μιας ελληνικής χρεοκοπίας. «Υπάρχει η απειλή της τραπεζικής κατάρρευσης», λέει, επιμένοντας στην ανάγκη επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών της ευρωζώνης, ακόμη κι αν η Ελλάδα παραμείνει σ αυτήν. Όπως και να έχει, είτε φύγει, είτε μείνει, η όποια επιλογή θα κοστίσει ακριβά!
Οι ιστορικοί της οικονομίας του πανεπιστημίου Princeton, Reinhart και James, προτείνουν για την Ελλάδα την λύση ενός παράλληλου νομίσματος, που δεν χρειάζεται έξοδο από τη ευρωζώνη, δεν είναι τόσο δραματικό ως μέτρο, και προσφέρει ελαστικότητα στο όλο σύστημα.
Το διπλό νόμισμα έχει ιστορικά προηγούμενα. Στην Φλωρεντία του 14ου αιώνα, το διεθνές εμπόριο διεξάγονταν σε φιορίνια, με βάση τον χρυσό, ενώ το εσωτερικό σε νομίσματα με βάση το ασήμι.
Πιο πρόσφατα το είδαμε στον Παναμά, που όπως η Ελλάδα διατηρεί μεγάλο δημόσιο τομέα, και που υιοθέτησε το δολάριο το 1904. ‘Όταν το 1988 τέσσερις αμερικανικές τράπεζες πάγωσαν τα περιουσιακά στοιχείς του κράτους, αρνούμενες να καταβάλουν τις ετήσιες πληρωμές για χρήση της διώρυγας, διακόπτοντας έτσι την προσφορά δολαρίων, το κράτος πλήρωσε τους δημοσίους υπαλλήλους σε κρατικές επιταγές, που διαιρέθηκαν σε διάφορες μικρότερες αξίες, και που ήταν αποδεκτές για αποπληρωμή φόρων.
Δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες για το πώς θα αποσοβηθεί η σημερινή κρίση, αλλά ένα είναι σίγουρο: χωρίς πολιτική ένωση, που θα επέτρεπε δημοσιονομικές ανακατανομές χρημάτων, και χωρίς οικονομική σύγκλιση, οι νομισματικές ενώσεις συνήθως αποτυγχάνουν.
http://www.nytimes.com/2012/05/22/world/europe/what-history-can-explain-about-greek-crisis.html?_r=1&ref=katrinbennhold
S.A.
πηγή: antinews.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η παγίδα με τις αποδείξεις και πώς να μην την πατήσετε
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πώς θα σταματήσει η μαζική τραπεζική φυγή
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
