2017-07-11 08:55:00
Συλλογική Έκφραση Στρατιωτικών (Ν.4407/2016)
Με αφορμή τις πρόσφατες καταιγιστικές εξελίξεις στο χώρο της συλλογικής έκφρασης των Ελλήνων στρατιωτικών, θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το συγκεκριμένο θέμα ενδοσκοπικά, με σκοπό την παράθεση των γεγονότων που συνθέτουν τη μετεξέλιξη ή κατ’ άλλους τη μετάλλαξη της συλλογικής εκπροσώπησης του κλάδου και τη διατύπωση προτάσεων, με ενωτική πάντα διάθεση, προς την κατεύθυνση της καταλαγής και της υπέρβασης των αντιθέσεων.
Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες της διαμάχης, των αντεγκλήσεων και της δικαστικής διένεξης, που έχουν ξεσπάσει σε επίπεδο δευτεροβάθμιων σωματείων (Ομοσπονδιών) μεταξύ των Π.Ο.Ε.Σ και Π.ΟΜ.ΕΝ.Σ, με αντικείμενο την εκπροσώπηση στο υψηλότερο θεσμικό επίπεδο των πρωτοβάθμιων Ενώσεων. Η μεν Π.ΟΜ.ΕΝ.Σ εκμεταλλευόμενη την αξιοσημείωτη δυναμική που έχει αναπτύξει πρόσφατα και τη διεισδυτικότητά της στο χώρο, το ηθικό της πλεονέκτημα ως άφθαρτη συλλογική οντότητα, καθώς και τη φερόμενη θεσμική υπεροχή της, ως το μοναδικό δευτεροβάθμιο σωματείο που είναι εναρμονισμένο με το ισχύον νομικό πλαίσιο, απαξιώνει την Π.Ο.Ε.Σ, προβάλλοντας ισχυρισμούς ότι πρόκειται για αστικό και όχι επαγγελματικό σωματείο
. Η δε Π.Ο.Ε.Σ, όντας περιχαρακωμένη στην εσωστρέφεια, προβάλλει ως βασικό προσόν την παρεμβατικότητα της, η οποία -δεν το κρύβει ότι- οφείλεται στον εναγκαλισμό της με την πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ. Συνεχίζει με αμείωτους ρυθμούς, μέσω παρασκηνιακών μεθοδεύσεων την προσπάθεια υποβάθμισης και περιθωριοποίησης ορισμένων ιδρυτικών μελών της, που δεν ποδηγετούνται και δεν υποτάσσονται στις βουλές του Προεδρείου της Π.Ο.Ε.Σ, αλλά αρθρώνουν διακριτό λόγο. Εμμένει στις ηθικολογικές ακαμψίες της και στη γνώριμη στάση, της δήθεν αυθεντίας, που επιμελώς ατημέλητα προβάλλει για να στηρίξει το επικοινωνιακό αφήγημά της.
Η πρωτογενής συλλογική έκφραση, μέσω των μητρικών Περιφερειακών Ενώσεων, που ίδρυσαν την Πανελλήνια Ομοσπονδία (Π.Ο.Ε.Σ) από μαζικό, πλουραλιστικό, πολυσυλλεκτικό, ανεξάρτητο και αδέσμευτο δημοκρατικό ρεύμα, κινδυνεύει προϊόντος του χρόνου να μετατραπεί σε άνευρο μόρφωμα, καθώς υπάρχει πλέον περιορισμένος αριθμός Ενώσεων με προσωποπαγή χαρακτηριστικά, που εκπροσωπούν ένα σχετικά μικρό αριθμό μελών, με ηγεσίες ευάλωτες στις πιέσεις των μελών, καθώς και στις επιδιώξεις της τοπικής κοινωνίας απ’ όπου προέρχονται. Τα παραπάνω σωματεία, πέραν του ότι πιθανώς έχουν περιορισμένο χρονικό ορίζοντα δράσης, δυστυχώς διαφαίνεται ότι μπορεί να αποτελέσουν το μέσον εξυπηρέτησης προσωπικών ιδιοτελών επιδιώξεων και συμφερόντων, με συνηθέστερο στόχο την εκπλήρωση της ματαιοδοξίας επιφανών μελών και των κεκαλυμμένων επιδιώξεων ορισμένων προβεβλημένων κύκλων, που λειτουργούν ως «πάτρωνες» των διάσπαρτων αυτών ομάδων. Στο ευρύ κοινό αποκρυσταλλώνεται η άποψη ότι το μόρφωμα αυτό, εφόσον απολέσει την αρχική επικοινωνιακή ώθηση που εκπορεύεται σε κεντρικό επίπεδο με την έκδοση ανακοινώσεων κατά παραγγελία, θα παρασυρθεί και να ενσωματωθεί στις δυνάμεις τις αδράνειας (που εξυπηρετούν το συντεχνιακό κατεστημένο), διαλύοντας τα αποθέματα ελπίδας.
Η βλάβη την οποία έχει υποστεί η αξιοπιστία ορισμένων προβεβλημένων παραγόντων του χώρου είναι ανήκεστος, αλλά δυστυχώς δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνονται. Σίγουρο είναι ότι όσοι συνάδελφοι, ποντάρουν στην περιχαράκωση σε στεγανά και θεσμικούς ρόλους, όσοι δεν σέβονται όσα με κόπους και θυσίες χτίστηκαν τα προηγούμενα έτη και όσοι συνεχίσουν να προκαλούν, υποκινούν ή ενθαρρύνουν τη διαιώνιση της ανωμαλίας και τη διχαστική πόλωση, νομοτελειακά θα απομονωθούν, θα εκπέσουν από τη συνείδηση των συναδέλφων. Ως εκ τούτου, θα μπουν στιγματισμένοι στο περιθώριο του συλλογικού υποσυνείδητου των συναδέλφων.
Θα μπορούσαν να ειπωθούν και άλλα πολλά, αλλά δεν είναι σκοπός μου να ασκήσω στείρα κριτική. Όλοι έχουμε τις ευθύνες μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και το λέω μετά λόγου γνώσεως και ανυπόκριτη διάθεση αυτοκριτικής. Το ζητούμενο είναι το τι μέλλει γενέσθαι. Υπάρχει διέξοδος; Εκτιμώ πως ναι, υπάρχουν επιλογές που απαιτούν όμως μεγαλοθυμία και διορατικότητα. Προσωπικά, πιστεύω ότι η Ε.Σ.ΠΕ.Θ έχει την υποχρέωση να αναλάβει πρωτοβουλία διατύπωσης προτάσεων και πρόσκλησης των εμπλεκομένων σε κοινό διάλογο, εφόσον βρεθεί πρόσφορο έδαφος. Επιπρόσθετα, εκτιμώ ότι απαιτείται να επιλέξουμε τη συνδιαμόρφωση, ως συλλογικό μέσο λήψης των σοβαρών αποφάσεων στρατηγικού χαρακτήρα, βασισμένη σε μια ιδιότυπη «αντι-ιεραρχική» λογική του Πρώτου μεταξύ Ίσων (Πρόεδρος Ομοσπονδίας). Κατ’ αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να αλληλεπιδράσουμε όλοι μαζί, διαμορφώνοντας κοινές συνισταμένες αναγκών και προτάσεων. Πρέπει να βρούμε ένα ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας, χωρίς να είμαστε στείρα επικριτικοί ή απαξιωτικοί, προσκολλημένοι στα σφάλματα του χθες.
Σε αυτή την ενωτική κατεύθυνση πρέπει να αναπτύξουμε και ως Ε.Σ.ΠΕ.Θ προτιθέμεθα αυτό να το κάνουμε πράξη, πρωτοβουλία για έναν ευρύ διάλογο με στόχο τη δημιουργία ενός ενιαίου φορέα ή έστω ενός ανυπέρβλητου πλειοψηφικού ρεύματος που θα επισκιάσει προσωπικές αντιπαλότητες και αντιθέσεις. Διάλογος επί της βάσης ενός κοινού πλαισίου αρχών και αξιών, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα. Στη βάση μιας κοινής αντίληψης για αλλαγή πορείας και ανιδιοτελή προσφορά στον συνάδελφο. Επιβάλλεται η δημιουργική ανατροπή του κλίματος εσωστρέφειας και αντεγκλήσεων, ένα δυναμικό ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός, αλλά όχι στο κενό, συμπαρατάσσοντας δυνάμεις που επιζητούν μια νέα αρχή, χωρίς ιδεοληψίες και αγκυλώσεις, σεβόμενοι τους συναδέλφους που μας έχουν εμπιστευτεί και έχουν εναποθέσει σε εμάς τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Το κάλεσμα ενότητας και συστράτευσης πρέπει να είναι ειλικρινές, συνεχές και σταθερό, με συνταύτιση λόγων και πράξεων. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η ανερμάτιστη και επαμφοτερίζουσα τακτική, κατά το δοκούν. Οι συνθήκες επιτάσσουν τη minimum συνεννόηση στα αυτονόητα, αφού προσδιοριστεί το έδαφος των συγκλίσεων. Χρειαζόμαστε μια συλλογική σύλληψη για το ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι Ενώσεις και το καθεστώς υπό το οποίο θα λειτουργήσουν. Είναι αλήθεια ότι στην περιγραφή των προβλημάτων, λίγο - πολύ, όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε. Εκεί που υπάρχει χάσμα, είναι στον εντοπισμό των αιτιών, στον προσδιορισμό των λύσεων, στο σχεδιασμό των δράσεων που πρέπει να αναληφθούν και στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, καθόσον υπεισέρχονται παράγοντες όπως η ιδιοτέλεια και η προσωπική προβολή.
Επιβάλλεται λοιπόν να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, κάνοντας την παρουσία μας ισχυρή, ώστε να λαμβάνεται υπόψη στα κέντρα λήψης των αποφάσεων που καθορίζουν τις εξελίξεις. Στην κοινή μας πορεία, δεν έχουν θέση τα προσωπικά «θέλω», ούτε μπορεί και φυσικά δεν πρέπει να υπάρχουν θέσφατα και ατομικά «φέουδα». Να καταστεί εφικτή η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και σκέψεων, μια σύνθεση απόψεων, με προαπαιτούμενο το σεβασμό της άρρητης αξίας των διαφωνούντων. Πρέπει να πάψουν ορισμένοι να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα του ατομικού ωφελισμού. Έχει έρθει η ώρα του ρεαλισμού και της αλήθειας, καθόσον είναι επιβεβλημένη η αλλαγή πορείας, μακρά της εύκολης δημαγωγίας και του εύπεπτου λαϊκισμού. Προσπαθώντας ορισμένοι να πείσουν τους συναδέλφους για την ορθότητα των παρεμβάσεών τους, μετερχόμενοι φθηνών επικοινωνιακών πρακτικών, επιτυγχάνουν πρόσκαιρα αποτελέσματα και αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό απ' όλους μας.
Πρέπει να εξαλείψουμε ως έννοια το εγώ καθυποτάσσοντάς το στο εμείς, να περιορίσουμε τις ατομικές φιλοδοξίες μας, να δράσουμε υπερβατικά για τη συλλογική εκπλήρωση των στόχων μας. Επιδίωξή μας είναι να υπάρξει ειλικρινής διάλογος, με όρους εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού, με την Πολιτεία για να δοθούν λύσεις στα προβλήματα που δημιούργησε η διαχρονική απαξίωση του κλάδου μας. Να καταρτίσουμε και να αναδείξουμε ενιαία και δυναμικά, τεκμηριωμένες θέσεις και στοιχειοθετημένες προτάσεις. Η πιστή τήρηση των παραπάνω, η ανιδιοτελής συμπεριφορά, θα αποτελέσει για τον καθέναν μας ξεχωριστά και συνολικά για το χώρο, μια τολμηρή πράξη με εξαιρετικά ιστορική σημασία. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι αυτός της απάθειας. Όταν κάποιος συνηθίζει τη μιζέρια και αποδέχεται βιωματικά την ατολμία που επικρατεί γύρω του, χάνει αρχικά τις ελπίδες του και εν τέλει παραιτείται κάθε προσπάθειας ανάκαμψης από το τέλμα. Έχουμε ηθικό χρέος, οι υγιώς σκεπτόμενοι συνάδελφοι, να μη συμβιβαστούμε με την κατάσταση αυτή.
Συνεννόηση δε σημαίνει ταύτιση απόψεων, δε σημαίνει κατάργηση της διαφωνίας. Η συνεννόηση δε συνιστά υποτέλεια. Συνεννόηση, όταν προκύπτει από γόνιμο διάλογο, χωρίς παθογένειες, σημαίνει διαλεκτική σύνθεση των αντιθέσεων σε μια κοινά αποδεκτή συνισταμένη. Το ζητούμενο είναι τα οράματα να γίνουν σχέδια και τα λόγια να γίνουν πράξεις. Οι έριδες, οι φιλονικίες και οι διχαστικές πρακτικές, πρέπει επιτέλους να εκλείψουν από το προσκήνιο, αλλά και το παρασκήνιο. Η χώρα μας, ιστορικά, έχει πληρώσει ακριβά την τάση αυτή.
Απαιτείται να ανακαλύψουμε νέους τρόπους προσέγγισης των συναδέλφων που να αγγίζουν τον ψυχισμό τους, ώστε να πείσουμε για τις προθέσεις μας, να μεταλαμπαδεύσουμε τα οράματά μας, να εμφυσήσουμε μηνύματα αισιοδοξίας, προκειμένου κάθε σκεπτόμενος/η συνάδελφος, να συνταχθεί και να συμπορευτεί, με όποιο τρόπο αυτός/η κρίνει σκόπιμο, στην κοινή συλλογική προσπάθεια και αυτό πρέπει να γίνει σήμερα, γιατί αύριο θα είναι ίσως πολύ αργά και οι υπεύθυνοι θα έχουν πλέον ονοματεπώνυμο …
-Ο-
Πρόεδρος της Ε.Σ.ΠΕ.Θ
Στέφανος Κουκουράβας
Σημείωση: Το περιεχόμενο του παρόντος άρθρου, εκφράζει απολύτως προσωπικές απόψεις του συντάκτη.
kranos
Με αφορμή τις πρόσφατες καταιγιστικές εξελίξεις στο χώρο της συλλογικής έκφρασης των Ελλήνων στρατιωτικών, θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το συγκεκριμένο θέμα ενδοσκοπικά, με σκοπό την παράθεση των γεγονότων που συνθέτουν τη μετεξέλιξη ή κατ’ άλλους τη μετάλλαξη της συλλογικής εκπροσώπησης του κλάδου και τη διατύπωση προτάσεων, με ενωτική πάντα διάθεση, προς την κατεύθυνση της καταλαγής και της υπέρβασης των αντιθέσεων.
Το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες της διαμάχης, των αντεγκλήσεων και της δικαστικής διένεξης, που έχουν ξεσπάσει σε επίπεδο δευτεροβάθμιων σωματείων (Ομοσπονδιών) μεταξύ των Π.Ο.Ε.Σ και Π.ΟΜ.ΕΝ.Σ, με αντικείμενο την εκπροσώπηση στο υψηλότερο θεσμικό επίπεδο των πρωτοβάθμιων Ενώσεων. Η μεν Π.ΟΜ.ΕΝ.Σ εκμεταλλευόμενη την αξιοσημείωτη δυναμική που έχει αναπτύξει πρόσφατα και τη διεισδυτικότητά της στο χώρο, το ηθικό της πλεονέκτημα ως άφθαρτη συλλογική οντότητα, καθώς και τη φερόμενη θεσμική υπεροχή της, ως το μοναδικό δευτεροβάθμιο σωματείο που είναι εναρμονισμένο με το ισχύον νομικό πλαίσιο, απαξιώνει την Π.Ο.Ε.Σ, προβάλλοντας ισχυρισμούς ότι πρόκειται για αστικό και όχι επαγγελματικό σωματείο
Η πρωτογενής συλλογική έκφραση, μέσω των μητρικών Περιφερειακών Ενώσεων, που ίδρυσαν την Πανελλήνια Ομοσπονδία (Π.Ο.Ε.Σ) από μαζικό, πλουραλιστικό, πολυσυλλεκτικό, ανεξάρτητο και αδέσμευτο δημοκρατικό ρεύμα, κινδυνεύει προϊόντος του χρόνου να μετατραπεί σε άνευρο μόρφωμα, καθώς υπάρχει πλέον περιορισμένος αριθμός Ενώσεων με προσωποπαγή χαρακτηριστικά, που εκπροσωπούν ένα σχετικά μικρό αριθμό μελών, με ηγεσίες ευάλωτες στις πιέσεις των μελών, καθώς και στις επιδιώξεις της τοπικής κοινωνίας απ’ όπου προέρχονται. Τα παραπάνω σωματεία, πέραν του ότι πιθανώς έχουν περιορισμένο χρονικό ορίζοντα δράσης, δυστυχώς διαφαίνεται ότι μπορεί να αποτελέσουν το μέσον εξυπηρέτησης προσωπικών ιδιοτελών επιδιώξεων και συμφερόντων, με συνηθέστερο στόχο την εκπλήρωση της ματαιοδοξίας επιφανών μελών και των κεκαλυμμένων επιδιώξεων ορισμένων προβεβλημένων κύκλων, που λειτουργούν ως «πάτρωνες» των διάσπαρτων αυτών ομάδων. Στο ευρύ κοινό αποκρυσταλλώνεται η άποψη ότι το μόρφωμα αυτό, εφόσον απολέσει την αρχική επικοινωνιακή ώθηση που εκπορεύεται σε κεντρικό επίπεδο με την έκδοση ανακοινώσεων κατά παραγγελία, θα παρασυρθεί και να ενσωματωθεί στις δυνάμεις τις αδράνειας (που εξυπηρετούν το συντεχνιακό κατεστημένο), διαλύοντας τα αποθέματα ελπίδας.
Η βλάβη την οποία έχει υποστεί η αξιοπιστία ορισμένων προβεβλημένων παραγόντων του χώρου είναι ανήκεστος, αλλά δυστυχώς δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνονται. Σίγουρο είναι ότι όσοι συνάδελφοι, ποντάρουν στην περιχαράκωση σε στεγανά και θεσμικούς ρόλους, όσοι δεν σέβονται όσα με κόπους και θυσίες χτίστηκαν τα προηγούμενα έτη και όσοι συνεχίσουν να προκαλούν, υποκινούν ή ενθαρρύνουν τη διαιώνιση της ανωμαλίας και τη διχαστική πόλωση, νομοτελειακά θα απομονωθούν, θα εκπέσουν από τη συνείδηση των συναδέλφων. Ως εκ τούτου, θα μπουν στιγματισμένοι στο περιθώριο του συλλογικού υποσυνείδητου των συναδέλφων.
Θα μπορούσαν να ειπωθούν και άλλα πολλά, αλλά δεν είναι σκοπός μου να ασκήσω στείρα κριτική. Όλοι έχουμε τις ευθύνες μας, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και το λέω μετά λόγου γνώσεως και ανυπόκριτη διάθεση αυτοκριτικής. Το ζητούμενο είναι το τι μέλλει γενέσθαι. Υπάρχει διέξοδος; Εκτιμώ πως ναι, υπάρχουν επιλογές που απαιτούν όμως μεγαλοθυμία και διορατικότητα. Προσωπικά, πιστεύω ότι η Ε.Σ.ΠΕ.Θ έχει την υποχρέωση να αναλάβει πρωτοβουλία διατύπωσης προτάσεων και πρόσκλησης των εμπλεκομένων σε κοινό διάλογο, εφόσον βρεθεί πρόσφορο έδαφος. Επιπρόσθετα, εκτιμώ ότι απαιτείται να επιλέξουμε τη συνδιαμόρφωση, ως συλλογικό μέσο λήψης των σοβαρών αποφάσεων στρατηγικού χαρακτήρα, βασισμένη σε μια ιδιότυπη «αντι-ιεραρχική» λογική του Πρώτου μεταξύ Ίσων (Πρόεδρος Ομοσπονδίας). Κατ’ αυτό τον τρόπο θα μπορέσουμε να αλληλεπιδράσουμε όλοι μαζί, διαμορφώνοντας κοινές συνισταμένες αναγκών και προτάσεων. Πρέπει να βρούμε ένα ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας, χωρίς να είμαστε στείρα επικριτικοί ή απαξιωτικοί, προσκολλημένοι στα σφάλματα του χθες.
Σε αυτή την ενωτική κατεύθυνση πρέπει να αναπτύξουμε και ως Ε.Σ.ΠΕ.Θ προτιθέμεθα αυτό να το κάνουμε πράξη, πρωτοβουλία για έναν ευρύ διάλογο με στόχο τη δημιουργία ενός ενιαίου φορέα ή έστω ενός ανυπέρβλητου πλειοψηφικού ρεύματος που θα επισκιάσει προσωπικές αντιπαλότητες και αντιθέσεις. Διάλογος επί της βάσης ενός κοινού πλαισίου αρχών και αξιών, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς προϋποθέσεις και προαπαιτούμενα. Στη βάση μιας κοινής αντίληψης για αλλαγή πορείας και ανιδιοτελή προσφορά στον συνάδελφο. Επιβάλλεται η δημιουργική ανατροπή του κλίματος εσωστρέφειας και αντεγκλήσεων, ένα δυναμικό ποιοτικό άλμα προς τα εμπρός, αλλά όχι στο κενό, συμπαρατάσσοντας δυνάμεις που επιζητούν μια νέα αρχή, χωρίς ιδεοληψίες και αγκυλώσεις, σεβόμενοι τους συναδέλφους που μας έχουν εμπιστευτεί και έχουν εναποθέσει σε εμάς τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Το κάλεσμα ενότητας και συστράτευσης πρέπει να είναι ειλικρινές, συνεχές και σταθερό, με συνταύτιση λόγων και πράξεων. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η ανερμάτιστη και επαμφοτερίζουσα τακτική, κατά το δοκούν. Οι συνθήκες επιτάσσουν τη minimum συνεννόηση στα αυτονόητα, αφού προσδιοριστεί το έδαφος των συγκλίσεων. Χρειαζόμαστε μια συλλογική σύλληψη για το ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν οι Ενώσεις και το καθεστώς υπό το οποίο θα λειτουργήσουν. Είναι αλήθεια ότι στην περιγραφή των προβλημάτων, λίγο - πολύ, όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε. Εκεί που υπάρχει χάσμα, είναι στον εντοπισμό των αιτιών, στον προσδιορισμό των λύσεων, στο σχεδιασμό των δράσεων που πρέπει να αναληφθούν και στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, καθόσον υπεισέρχονται παράγοντες όπως η ιδιοτέλεια και η προσωπική προβολή.
Επιβάλλεται λοιπόν να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, κάνοντας την παρουσία μας ισχυρή, ώστε να λαμβάνεται υπόψη στα κέντρα λήψης των αποφάσεων που καθορίζουν τις εξελίξεις. Στην κοινή μας πορεία, δεν έχουν θέση τα προσωπικά «θέλω», ούτε μπορεί και φυσικά δεν πρέπει να υπάρχουν θέσφατα και ατομικά «φέουδα». Να καταστεί εφικτή η ελεύθερη διακίνηση ιδεών και σκέψεων, μια σύνθεση απόψεων, με προαπαιτούμενο το σεβασμό της άρρητης αξίας των διαφωνούντων. Πρέπει να πάψουν ορισμένοι να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα μέσα από το πρίσμα του ατομικού ωφελισμού. Έχει έρθει η ώρα του ρεαλισμού και της αλήθειας, καθόσον είναι επιβεβλημένη η αλλαγή πορείας, μακρά της εύκολης δημαγωγίας και του εύπεπτου λαϊκισμού. Προσπαθώντας ορισμένοι να πείσουν τους συναδέλφους για την ορθότητα των παρεμβάσεών τους, μετερχόμενοι φθηνών επικοινωνιακών πρακτικών, επιτυγχάνουν πρόσκαιρα αποτελέσματα και αυτό πρέπει να γίνει αντιληπτό απ' όλους μας.
Πρέπει να εξαλείψουμε ως έννοια το εγώ καθυποτάσσοντάς το στο εμείς, να περιορίσουμε τις ατομικές φιλοδοξίες μας, να δράσουμε υπερβατικά για τη συλλογική εκπλήρωση των στόχων μας. Επιδίωξή μας είναι να υπάρξει ειλικρινής διάλογος, με όρους εμπιστοσύνης και αλληλοσεβασμού, με την Πολιτεία για να δοθούν λύσεις στα προβλήματα που δημιούργησε η διαχρονική απαξίωση του κλάδου μας. Να καταρτίσουμε και να αναδείξουμε ενιαία και δυναμικά, τεκμηριωμένες θέσεις και στοιχειοθετημένες προτάσεις. Η πιστή τήρηση των παραπάνω, η ανιδιοτελής συμπεριφορά, θα αποτελέσει για τον καθέναν μας ξεχωριστά και συνολικά για το χώρο, μια τολμηρή πράξη με εξαιρετικά ιστορική σημασία. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι αυτός της απάθειας. Όταν κάποιος συνηθίζει τη μιζέρια και αποδέχεται βιωματικά την ατολμία που επικρατεί γύρω του, χάνει αρχικά τις ελπίδες του και εν τέλει παραιτείται κάθε προσπάθειας ανάκαμψης από το τέλμα. Έχουμε ηθικό χρέος, οι υγιώς σκεπτόμενοι συνάδελφοι, να μη συμβιβαστούμε με την κατάσταση αυτή.
Συνεννόηση δε σημαίνει ταύτιση απόψεων, δε σημαίνει κατάργηση της διαφωνίας. Η συνεννόηση δε συνιστά υποτέλεια. Συνεννόηση, όταν προκύπτει από γόνιμο διάλογο, χωρίς παθογένειες, σημαίνει διαλεκτική σύνθεση των αντιθέσεων σε μια κοινά αποδεκτή συνισταμένη. Το ζητούμενο είναι τα οράματα να γίνουν σχέδια και τα λόγια να γίνουν πράξεις. Οι έριδες, οι φιλονικίες και οι διχαστικές πρακτικές, πρέπει επιτέλους να εκλείψουν από το προσκήνιο, αλλά και το παρασκήνιο. Η χώρα μας, ιστορικά, έχει πληρώσει ακριβά την τάση αυτή.
Απαιτείται να ανακαλύψουμε νέους τρόπους προσέγγισης των συναδέλφων που να αγγίζουν τον ψυχισμό τους, ώστε να πείσουμε για τις προθέσεις μας, να μεταλαμπαδεύσουμε τα οράματά μας, να εμφυσήσουμε μηνύματα αισιοδοξίας, προκειμένου κάθε σκεπτόμενος/η συνάδελφος, να συνταχθεί και να συμπορευτεί, με όποιο τρόπο αυτός/η κρίνει σκόπιμο, στην κοινή συλλογική προσπάθεια και αυτό πρέπει να γίνει σήμερα, γιατί αύριο θα είναι ίσως πολύ αργά και οι υπεύθυνοι θα έχουν πλέον ονοματεπώνυμο …
-Ο-
Πρόεδρος της Ε.Σ.ΠΕ.Θ
Στέφανος Κουκουράβας
Σημείωση: Το περιεχόμενο του παρόντος άρθρου, εκφράζει απολύτως προσωπικές απόψεις του συντάκτη.
kranos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Εκατοντάδες "λουκέτα" επιχειρήσεων σε Μύκονο, Σαντορίνη και Νάξο...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
