2017-11-26 23:00:17
Νύχτα πάνω από τους δυο με πανσέληνο Εγώ βάλθηκα να κλαίω κι εσύ γελούσες...
Η καταφρόνια σου ήταν ένας Θεός...
Τα δικά μου παράπονα στιγμές και περιστέρια αλυσοδεμένα...
Νύχτα κάτω από τους δυο...
Κρύσταλλο οδύνης, έκλαιγες εσύ από βάθη απόμακρα...
Ο πόνος μου ήταν ένας σωρός από αγωνίες...
Πάνω στην αδύναμη καρδιά σου από άμμο...
Η αυγή μας έσμιξε πάνω στο κρεβάτι...
Τα στόματα βαλμένα πάνω στο παγωμένο σιντριβάνι...
Του αίματος τ' αστείρευτου που χύνεται...
Κι ο ήλιος μπήκε απo το κλειστό μπαλκόνι...
Και το κοράλλι της ζωής άπλωσε το κλαδί του...
Πάνω στην καρδιά μου τη σαβανωμένη...
Federico García Lorca
olalathos
Η καταφρόνια σου ήταν ένας Θεός...
Τα δικά μου παράπονα στιγμές και περιστέρια αλυσοδεμένα...
Νύχτα κάτω από τους δυο...
Κρύσταλλο οδύνης, έκλαιγες εσύ από βάθη απόμακρα...
Ο πόνος μου ήταν ένας σωρός από αγωνίες...
Πάνω στην αδύναμη καρδιά σου από άμμο...
Η αυγή μας έσμιξε πάνω στο κρεβάτι...
Τα στόματα βαλμένα πάνω στο παγωμένο σιντριβάνι...
Του αίματος τ' αστείρευτου που χύνεται...
Κι ο ήλιος μπήκε απo το κλειστό μπαλκόνι...
Και το κοράλλι της ζωής άπλωσε το κλαδί του...
Πάνω στην καρδιά μου τη σαβανωμένη...
Federico García Lorca
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Για έναν πατέρα που "έφυγε"
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η μοναχική πολιτεία – Κυριακή ΙΓ’ Λουκά
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ