2017-12-03 11:00:25
Σήμερα (2/12),η αγαπημένη μας «δημοκρατία» κλείνει 7 χρόνια ζωής.
Δεν είναι πολλά για μια εφημερίδα. Είναι πολλά, όμως, για μια εφημερίδα που γεννήθηκε και μεγάλωσε -γιατί είναι μεγάλη πλέον η εφημερίδα μας- με πενιχρά μέσα στη δυσκολότερη περίοδο της πατρίδας μας αλλά και του Τύπου.
Ξεφύλλιζα με νοσταλγία το πρώτο φύλλο μας. Διάβασα ξανά και ξανά το πρώτο μου editorial, αλλά και το συμβόλαιο με τους αναγνώστες μας. Και τα δύο σαν να γράφτηκαν χθες. Πέρασαν σαν ταινία από το μυαλό μου όλες οι στιγμές αυτής της επτάχρονης πορείας· μιας πορείας γεμάτης μάχες, ανατροπές, αντιπαραθέσεις, επιτυχίες, αποκαλύψεις. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα σε όσα με θάρρος και πολλές φορές ανεξήγητη τόλμη μπήκαμε μπροστά και υπερασπιστήκαμε.
Ίσως να έχω μετανιώσει που η αστική ευγένειά μας,μας εμπόδισε να είμαστε ακόμη πιο σκληροί με όσους αυτά τα χρόνια μάς εξαπάτησαν, μας στέρησαν τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε, μας έκαναν παρατηρητές μιας συνεχιζόμενης καταστροφής, μας ανάγκασαν να γίνουμε νοσταλγοί μιας άλλης Ελλάδας
. Σε όσους ακόμη και σήμερα λεηλατούν τα ψυχικά αποθέματα του Έλληνα. Σε όσους απαξιούν να κατέβουν από τις πριγκιπικές τους άμαξες και να κατανοήσουν πώς είναι να επιχειρείς και να δουλεύεις σε αυτή τη χώρα. Αλλά, ακόμη περισσότερο, σε όσους πέρασαν στην άλλη όχθη, της ευκολίας, της διαφθοράς, της εξαπάτησης.
Σήμερα, 7 χρόνια μετά, αναπολώ τις μέρες της προετοιμασίας, που ήταν γεμάτες ένταση και γλυκειά αναμονή. Αλλά και την πρώτη μέρα έκδοσης! Με το πρώτο φύλλο στα χέρια της μικρής παρέας που πίστεψε και τόλμησε! Του Γιώργου, του οποίου η σοφία και η σύνεση μας λείπει, αλλά ελπίζω από εκεί ψηλά που είναι να μας βλέπει και να μας καμαρώνει. Του Δημήτρη, που οι δρόμοι μας χώρισαν, αλλά πάντα θα θυμόμαστε τις εκρηκτικές αντιδράσεις του. Και, βέβαια, της Χριστίνας και του Νίκου, που εξακολουθούν μαζί μου να δίνουν την άνιση αυτή μάχη με τα θηρία· να υπομένουμε μαζί τις απειλές, τους εκβιασμούς, τις πάσης φύσεως επιθέσεις -χυδαίες και μη-, που δεν αφήνουμε να μας πτοήσουν.
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ Η δημοκρατία (ΣΑΣ)! Τις αγωνίες για το σήμερα και το αύριο μιας εφημεριδάδικης επιχείρησης βγαλμένης από τα παλιά. Γιατί η «δημοκρατία», με τα αδελφάκια της, είναι μία από τις ελάχιστες επιχειρήσεις Τύπου του τόπου μας που προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς δάνεια και υπέρογκα χρέη, χωρίς κρυφούς ή φανερούς χρηματοδότες-μεγιστάνες με άνομα συμφέροντα. Απέναντι σε κάθε αλήτικη συμπεριφορά.
Και να είστε βέβαιοι ότι βιώσαμε και δυστυχώς θα βιώσουμε πολλές ακόμη. Με τη συμπαράσταση, την υπομονή, και τη σκληρή δουλειά των διακοσίων και πλέον συνεργατών μας. Με την αυταπάρνηση όλων όσοι από την πρώτη μέρα έως σήμερα στάθηκαν δίπλα μου, αγνοώντας πολλές φορές ακόμη και αυτή την ευκολία που τους προσφέρθηκε υπό τη μορφή των «τριάκοντα αργυρίων». Αλλά και όσων ανέβηκαν με περίσσια τόλμη στο τρένο της «δημοκρατίας» ενώ εκείνο τροχοδρομούσε σε δύσκολες, αντισυστημικές ράγες.
Και, κυρίως, με την αγάπη τη δική σας, των αναγνωστών μας, που με βροχές και χιόνια, με καύσωνες και δυσκολίες δίνετε το πολύτιμο ευρώ σας κάθε μέρα. Θέλω να γνωρίζετε ότι είναι για εμάς το οξυγόνο που μας κρατάει στη ζωή. Χωρίς εσάς δεν θα μπορούσαμε να δίνουμε την καθημερινή μάχη για την αλήθεια. Δεν θα μπορούσαμε να λέμε «ΟΧΙ» στις γλυκές Σειρήνες της διαπλοκής. Γιατί σας διαβεβαιώ: Ο,τι διαβάζετε, αυτό είναι. Τίποτα δεν κρύβεται από πίσω, τίποτε άλλο δεν θα βρείτε, όσο κι αν ψάξετε. Και ένα σας υπόσχομαι: Όταν θα πάψω να μπορώ να κοιτάζω στα μάτια τον γιο μου, τους γονείς μου και κάθε αναγνώστη μας, θα πάψω να είμαι και ο εκδότης αυτής της μοναχικής και έντιμης φωνής στον Τύπο!
του εκδότη Ι.Ν. Φιλιππάκη.
http://www.tvnea.com
Δεν είναι πολλά για μια εφημερίδα. Είναι πολλά, όμως, για μια εφημερίδα που γεννήθηκε και μεγάλωσε -γιατί είναι μεγάλη πλέον η εφημερίδα μας- με πενιχρά μέσα στη δυσκολότερη περίοδο της πατρίδας μας αλλά και του Τύπου.
Ξεφύλλιζα με νοσταλγία το πρώτο φύλλο μας. Διάβασα ξανά και ξανά το πρώτο μου editorial, αλλά και το συμβόλαιο με τους αναγνώστες μας. Και τα δύο σαν να γράφτηκαν χθες. Πέρασαν σαν ταινία από το μυαλό μου όλες οι στιγμές αυτής της επτάχρονης πορείας· μιας πορείας γεμάτης μάχες, ανατροπές, αντιπαραθέσεις, επιτυχίες, αποκαλύψεις. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα σε όσα με θάρρος και πολλές φορές ανεξήγητη τόλμη μπήκαμε μπροστά και υπερασπιστήκαμε.
Ίσως να έχω μετανιώσει που η αστική ευγένειά μας,μας εμπόδισε να είμαστε ακόμη πιο σκληροί με όσους αυτά τα χρόνια μάς εξαπάτησαν, μας στέρησαν τη δυνατότητα να ονειρευόμαστε, μας έκαναν παρατηρητές μιας συνεχιζόμενης καταστροφής, μας ανάγκασαν να γίνουμε νοσταλγοί μιας άλλης Ελλάδας
Σήμερα, 7 χρόνια μετά, αναπολώ τις μέρες της προετοιμασίας, που ήταν γεμάτες ένταση και γλυκειά αναμονή. Αλλά και την πρώτη μέρα έκδοσης! Με το πρώτο φύλλο στα χέρια της μικρής παρέας που πίστεψε και τόλμησε! Του Γιώργου, του οποίου η σοφία και η σύνεση μας λείπει, αλλά ελπίζω από εκεί ψηλά που είναι να μας βλέπει και να μας καμαρώνει. Του Δημήτρη, που οι δρόμοι μας χώρισαν, αλλά πάντα θα θυμόμαστε τις εκρηκτικές αντιδράσεις του. Και, βέβαια, της Χριστίνας και του Νίκου, που εξακολουθούν μαζί μου να δίνουν την άνιση αυτή μάχη με τα θηρία· να υπομένουμε μαζί τις απειλές, τους εκβιασμούς, τις πάσης φύσεως επιθέσεις -χυδαίες και μη-, που δεν αφήνουμε να μας πτοήσουν.
ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ Η δημοκρατία (ΣΑΣ)! Τις αγωνίες για το σήμερα και το αύριο μιας εφημεριδάδικης επιχείρησης βγαλμένης από τα παλιά. Γιατί η «δημοκρατία», με τα αδελφάκια της, είναι μία από τις ελάχιστες επιχειρήσεις Τύπου του τόπου μας που προσπαθεί να επιβιώσει χωρίς δάνεια και υπέρογκα χρέη, χωρίς κρυφούς ή φανερούς χρηματοδότες-μεγιστάνες με άνομα συμφέροντα. Απέναντι σε κάθε αλήτικη συμπεριφορά.
Και να είστε βέβαιοι ότι βιώσαμε και δυστυχώς θα βιώσουμε πολλές ακόμη. Με τη συμπαράσταση, την υπομονή, και τη σκληρή δουλειά των διακοσίων και πλέον συνεργατών μας. Με την αυταπάρνηση όλων όσοι από την πρώτη μέρα έως σήμερα στάθηκαν δίπλα μου, αγνοώντας πολλές φορές ακόμη και αυτή την ευκολία που τους προσφέρθηκε υπό τη μορφή των «τριάκοντα αργυρίων». Αλλά και όσων ανέβηκαν με περίσσια τόλμη στο τρένο της «δημοκρατίας» ενώ εκείνο τροχοδρομούσε σε δύσκολες, αντισυστημικές ράγες.
Και, κυρίως, με την αγάπη τη δική σας, των αναγνωστών μας, που με βροχές και χιόνια, με καύσωνες και δυσκολίες δίνετε το πολύτιμο ευρώ σας κάθε μέρα. Θέλω να γνωρίζετε ότι είναι για εμάς το οξυγόνο που μας κρατάει στη ζωή. Χωρίς εσάς δεν θα μπορούσαμε να δίνουμε την καθημερινή μάχη για την αλήθεια. Δεν θα μπορούσαμε να λέμε «ΟΧΙ» στις γλυκές Σειρήνες της διαπλοκής. Γιατί σας διαβεβαιώ: Ο,τι διαβάζετε, αυτό είναι. Τίποτα δεν κρύβεται από πίσω, τίποτε άλλο δεν θα βρείτε, όσο κι αν ψάξετε. Και ένα σας υπόσχομαι: Όταν θα πάψω να μπορώ να κοιτάζω στα μάτια τον γιο μου, τους γονείς μου και κάθε αναγνώστη μας, θα πάψω να είμαι και ο εκδότης αυτής της μοναχικής και έντιμης φωνής στον Τύπο!
του εκδότη Ι.Ν. Φιλιππάκη.
http://www.tvnea.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο απόλυτος συγκεντρωτισμός στο ν/σ για τις ιατρικές εταιρίες
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποιες γυναίκες κινδυνεύουν να μείνουν στο… ράφι;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
