2017-12-06 19:04:16
Ακολουθούμε μονοπάτια πλάι σε ποτάμια που κελαρύζουν, παραγγέλνουμε ελληνικό καφέ στη σκιά των πλατάνων και εξερευνούμε πανέμορφα άγνωστα χωριά.
«Θα μπορούσαν να το αξιοποιήσουν αυτό το μέρος. Θα είχε ζωή πάλι το χωριό. Απ’ όλο τον κόσμο θα ερχόντουσαν για να το δουν. Δεν τους ενδιαφέρει όμως. Μόνο φόρους ξέρουν να παίρνουν». Ο κύριος Θόδωρος θα ‘ναι 60-65 χρονών. Μας οδηγεί μέσα από το χωράφι του, δίπλα από τη στάνη με τα κατσικάκια και πάνω από μισογκρεμισμένες ξερολιθιές, στον αρχαιολογικό χώρο που σύμφωνα με τον αρχαιολόγο και καθηγητή Θόδωρο Σπυρόπουλο ενδέχεται να είναι το παλάτι του Μενέλαου και της Ελένης. Δρόμος –ή έστω μονοπάτι– που να καταλήγει εδώ δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο λίγες ξεθωριασμένες πινακίδες στον κεντρικό δρόμο του χωριού Πελλάνα, που γράφουν «προς Κάστρο».
Και υπάρχει και ο κύριος Θόδωρος, που όταν τον ρωτάμε πώς θα φτάσουμε στο «Κάστρο» μας απαντά «αφήστε το αμάξι εδώ, να σας πάω εγώ».
Στο δρόμο, μας μιλάει για το χωριό του, την Πελλάνα του Βόρειου Ταΰγετου, που είχε κάποτε πολύ κόσμο, αλλά τώρα στέκεται μισο-ερειπωμένο αφού «οι γυναίκες δεν γεννάνε πια, γιατί δεν υπάρχουν λεφτά», για τους έλληνες πολιτικούς που αν μπορούσε «θα τους κρέμαγε από τα δέντρα, όπως κρεμάει τα φίδια», για τις εννιά ώρες ποδαρόδρομου που απέχει από εδώ ο κόμβος της Νεστάνης στην Εθνική «χωρίς παπούτσια. Με παπούτσια μπορεί να είναι και λιγότερο» και για τους θολωτούς τάφους που ανακαλύφθηκαν κοντά στο χωριό και «έφεραν δέκα φορτηγά με χαλίκι και τους κουκούλωσαν». Όταν τον ρωτάω γιατί, αρκείται μόνο να ανασηκώσει τους ώμους.
Στα βορεινά λημέρια του Ταΰγετου
Απάτητες διαδρομές, χωριουδάκια που δεν έχεις ξανακούσει το όνομά τους, μονοπάτια που ακολουθούν την διαδρομή ποταμών των οποίων την ύπαρξη αγνοούσες, πέτρινα αιωνόβια γεφύρια και φιλόξενοι κάτοικοι, έτοιμοι να μοιραστούν κάθε πιθανή κι απίθανη ιστορία της περιοχής τους. Τι και αν πολλές από αυτές θυμίζουν ανησυχητικά θεωρίες συνωμοσίας; Όταν πέφτει το σκοτάδι πάνω από τα ήσυχα χωριά τους, αυτό είναι που τις κάνει πιο ενδιαφέρουσες. Και κάπου εκεί ξεκινά μια ακόμα συζήτηση για το αν η πυραμίδα που στολίζει την ψηλότερη κορυφή του Ταΰγετου είναι φυσική ή τεχνητή.
Τα χωριά και οι διαδρομές του Βόρειου Ταΰγετου, γνωστά και ως «στράτα του Μυστρά» στους κατοίκους των γύρω περιοχών, είναι ελάχιστα αξιοποιημένα –λιγότερο και από τα «αδερφάκια» τους στο Νότο, για τα οποία σας τα είπαμε αναλυτικά το 2011. Όσα, όμως, στερούνται σε ποικιλία υποδομών, τα αναπληρώνουν σε φυσική ομορφιά, ειδυλλιακές διαδρομές, λαχταριστή σπιτική κουζίνα, ιστορίες που μετρούν χιλιετίες και «συναπαντήματα» από αυτά που καταλήγουν σε καινούριες φιλίες. Και, βέβαια, σε απολαυστικές βόλτες που ξεκινούν απαρεγκλίτως από τον …Μυστρά και τα κάστρα του
Δεν χρειάζεται να είσαι… ιστοριοδίφης για να απολαύσεις μια βόλτα στην καστροπολιτεία του Μυστρά. Δεν χρειάζεται καν να συμπαθείς την κουλτούρα και τον θρύλο εκείνης της αυτοκρατορίας που σήμερα ονομάζουμε Βυζάντιο. Αρκούν μερικά βήματα κάτω από τις πέτρινες καμάρες του, επάνω στα πετρόχτιστα μονοπάτια με θέα την καταπράσινη απεραντοσύνη της Κοιλάδας του Ευρώτα, ανάμεσα στις μαργαρίτες και τις παπαρούνες που πλημμυρίζουν τις αυλές κάθε μικρής εκκλησίας, κάθε σπιτιού και κάθε παλατιού, για να αναγνωρίσετε την σπάνια ομορφιά του, είτε σας συγκινούν είτε σας αφήνουν παγερά αδιάφορους τα ταξίδια στον χρόνο.
Η Καστροπολιτεία του Μυστρά έχει δύο εισόδους: την κάτω, που οδηγεί στο νότιο τμήμα της πόλης, όπου βρίσκεται η κτισμένη το 1249 φράγκικη Ακρόπολη του Κάστρου και τα παλάτια των δεσποτών. Το εισιτήριο, που κοστίζει 5€, ισχύει για πολλαπλές εισόδους και από τις δύο πύλες. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι οι αθλητικότεροι εξ υμών δεν μπορείτε να ανηφορίσετε με τα πόδια από την κάτω είσοδο μέχρι το κάστρο. Απλώς, το εγχείρημα απαιτεί (γερές) αντοχές και χρόνο, ο οποίος μέχρι να τεθεί σε ισχύ το καλοκαιρινό ωράριο (πιθανότατα μέσα στον Μάιο, όπως μας είπαν) δεν είναι με το μέρος σας: Αυτές τις μέρες, ο χώρος κλείνει στις 15.00 το μεσημέρι.
Μονοπάτια που διασχίζουν μαγεμένα φαράγγια
Ακριβώς όπως και το νότιο κομμάτι του ο Βόρειος Ταΰγετος διατρέχεται από ένα εξαιρετικά οργανωμένο δίκτυο μονοπατιών, με σήμανση κάθε λίγα βήματα που εγγυάται ότι ακόμη και αν ακολουθείτε μονοπάτι για πρώτη φορά στη ζωή σας, δεν υπάρχει περίπτωση να χάσετε τον δρόμο σας. Οι διαδρομές είναι όλες μαγευτικές, ενώ οι βαθμοί δυσκολίας κυμαίνονται από αυτόν που οι Αγγλοσάξωνες θα ονόμαζαν «μια βόλτα στο πάρκο» μέχρι τα σοκαριστικά για εμάς τους ανειδίκευτους εξάωρα που καταλήγουν στις κορυφές του βουνού.
Μια από τις ωραιότερες, και ευκολότερες, διαδρομές είναι εκείνη που ξεκινά λίγο έξω από το Καστόρι, και ακολουθεί την πορεία του ποταμού Κάστορα, ο οποίος βάφτισε το χωριό –και πήρε με τη σειρά του το όνομα του μυθικού αδερφού της Ωραίας Ελένης. Η διαδρομή είναι σχεδόν επίπεδη, με το μονοπάτι να κινείται κάτω από αιωνόβια δέντρα που σχεδόν κρύβουν τον ουρανό, πάνω σε ξύλινα γεφυράκια, πλάι σε ερείπια παλιών νερόμυλων και πάντα παράλληλα με τον Κάστορα, το κελάρυσμα του οποίου αποτελεί το μόνιμο soundtrack της διαδρομής. Μετά από σαράντα περίπου λεπτά πεζοπορίας, το μονοπάτι καταλήγει στο Μαρμαρογέφυρο, το παλιό, τοξωτό γεφύρι του Κάστορα, που βρίσκεται πολύ κοντά στο ομώνυμο χωριό.
Τα χωριά του Βόρειου Ταΰγετου
Καστόρι: Πέτρινα σπιτάκια με κόκκινες κεραμιδοσκεπές και χρωματιστά παραθυρόφυλλα, τοξωτές αυλόπορτες, πέτρινες βρύσες, βυζαντινές εκκλησίες και δροσερές πλατείες που στις λιακάδες πλημμυρίζουν με πολύχρωμα τραπεζάκια και σας περιμένουν για αχνιστό ελληνικό καφέ ή ολόφρεσκη ποταμίσια πέστροφα. Το Καστόρι είναι το «κέντρο» της περιοχής, και ένα από τα πιο ζωντανά χωριά της. Στα δυνατά χαρτιά του, πέρα από το προαναφερθέν φαράγγι του Κάστορα που ξεκινά δυο βήματα έξω από το χωριό, συγκαταλέγονται οι κρυστάλλινες πηγές του Αγίου Μάμα, οι παλιοί νερόμυλοι – σήμα κατατεθέν του χωριού, και το Μαρμαρογέφυρο, το τοξωτό γεφύρι που περνά πάνω από τα ορμητικά νερά τον Κάστορα.
Πηγή Tromaktiko
«Θα μπορούσαν να το αξιοποιήσουν αυτό το μέρος. Θα είχε ζωή πάλι το χωριό. Απ’ όλο τον κόσμο θα ερχόντουσαν για να το δουν. Δεν τους ενδιαφέρει όμως. Μόνο φόρους ξέρουν να παίρνουν». Ο κύριος Θόδωρος θα ‘ναι 60-65 χρονών. Μας οδηγεί μέσα από το χωράφι του, δίπλα από τη στάνη με τα κατσικάκια και πάνω από μισογκρεμισμένες ξερολιθιές, στον αρχαιολογικό χώρο που σύμφωνα με τον αρχαιολόγο και καθηγητή Θόδωρο Σπυρόπουλο ενδέχεται να είναι το παλάτι του Μενέλαου και της Ελένης. Δρόμος –ή έστω μονοπάτι– που να καταλήγει εδώ δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο λίγες ξεθωριασμένες πινακίδες στον κεντρικό δρόμο του χωριού Πελλάνα, που γράφουν «προς Κάστρο».
Και υπάρχει και ο κύριος Θόδωρος, που όταν τον ρωτάμε πώς θα φτάσουμε στο «Κάστρο» μας απαντά «αφήστε το αμάξι εδώ, να σας πάω εγώ».
Στο δρόμο, μας μιλάει για το χωριό του, την Πελλάνα του Βόρειου Ταΰγετου, που είχε κάποτε πολύ κόσμο, αλλά τώρα στέκεται μισο-ερειπωμένο αφού «οι γυναίκες δεν γεννάνε πια, γιατί δεν υπάρχουν λεφτά», για τους έλληνες πολιτικούς που αν μπορούσε «θα τους κρέμαγε από τα δέντρα, όπως κρεμάει τα φίδια», για τις εννιά ώρες ποδαρόδρομου που απέχει από εδώ ο κόμβος της Νεστάνης στην Εθνική «χωρίς παπούτσια. Με παπούτσια μπορεί να είναι και λιγότερο» και για τους θολωτούς τάφους που ανακαλύφθηκαν κοντά στο χωριό και «έφεραν δέκα φορτηγά με χαλίκι και τους κουκούλωσαν». Όταν τον ρωτάω γιατί, αρκείται μόνο να ανασηκώσει τους ώμους.
Στα βορεινά λημέρια του Ταΰγετου
Απάτητες διαδρομές, χωριουδάκια που δεν έχεις ξανακούσει το όνομά τους, μονοπάτια που ακολουθούν την διαδρομή ποταμών των οποίων την ύπαρξη αγνοούσες, πέτρινα αιωνόβια γεφύρια και φιλόξενοι κάτοικοι, έτοιμοι να μοιραστούν κάθε πιθανή κι απίθανη ιστορία της περιοχής τους. Τι και αν πολλές από αυτές θυμίζουν ανησυχητικά θεωρίες συνωμοσίας; Όταν πέφτει το σκοτάδι πάνω από τα ήσυχα χωριά τους, αυτό είναι που τις κάνει πιο ενδιαφέρουσες. Και κάπου εκεί ξεκινά μια ακόμα συζήτηση για το αν η πυραμίδα που στολίζει την ψηλότερη κορυφή του Ταΰγετου είναι φυσική ή τεχνητή.
Τα χωριά και οι διαδρομές του Βόρειου Ταΰγετου, γνωστά και ως «στράτα του Μυστρά» στους κατοίκους των γύρω περιοχών, είναι ελάχιστα αξιοποιημένα –λιγότερο και από τα «αδερφάκια» τους στο Νότο, για τα οποία σας τα είπαμε αναλυτικά το 2011. Όσα, όμως, στερούνται σε ποικιλία υποδομών, τα αναπληρώνουν σε φυσική ομορφιά, ειδυλλιακές διαδρομές, λαχταριστή σπιτική κουζίνα, ιστορίες που μετρούν χιλιετίες και «συναπαντήματα» από αυτά που καταλήγουν σε καινούριες φιλίες. Και, βέβαια, σε απολαυστικές βόλτες που ξεκινούν απαρεγκλίτως από τον …Μυστρά και τα κάστρα του
Δεν χρειάζεται να είσαι… ιστοριοδίφης για να απολαύσεις μια βόλτα στην καστροπολιτεία του Μυστρά. Δεν χρειάζεται καν να συμπαθείς την κουλτούρα και τον θρύλο εκείνης της αυτοκρατορίας που σήμερα ονομάζουμε Βυζάντιο. Αρκούν μερικά βήματα κάτω από τις πέτρινες καμάρες του, επάνω στα πετρόχτιστα μονοπάτια με θέα την καταπράσινη απεραντοσύνη της Κοιλάδας του Ευρώτα, ανάμεσα στις μαργαρίτες και τις παπαρούνες που πλημμυρίζουν τις αυλές κάθε μικρής εκκλησίας, κάθε σπιτιού και κάθε παλατιού, για να αναγνωρίσετε την σπάνια ομορφιά του, είτε σας συγκινούν είτε σας αφήνουν παγερά αδιάφορους τα ταξίδια στον χρόνο.
Η Καστροπολιτεία του Μυστρά έχει δύο εισόδους: την κάτω, που οδηγεί στο νότιο τμήμα της πόλης, όπου βρίσκεται η κτισμένη το 1249 φράγκικη Ακρόπολη του Κάστρου και τα παλάτια των δεσποτών. Το εισιτήριο, που κοστίζει 5€, ισχύει για πολλαπλές εισόδους και από τις δύο πύλες. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι οι αθλητικότεροι εξ υμών δεν μπορείτε να ανηφορίσετε με τα πόδια από την κάτω είσοδο μέχρι το κάστρο. Απλώς, το εγχείρημα απαιτεί (γερές) αντοχές και χρόνο, ο οποίος μέχρι να τεθεί σε ισχύ το καλοκαιρινό ωράριο (πιθανότατα μέσα στον Μάιο, όπως μας είπαν) δεν είναι με το μέρος σας: Αυτές τις μέρες, ο χώρος κλείνει στις 15.00 το μεσημέρι.
Μονοπάτια που διασχίζουν μαγεμένα φαράγγια
Ακριβώς όπως και το νότιο κομμάτι του ο Βόρειος Ταΰγετος διατρέχεται από ένα εξαιρετικά οργανωμένο δίκτυο μονοπατιών, με σήμανση κάθε λίγα βήματα που εγγυάται ότι ακόμη και αν ακολουθείτε μονοπάτι για πρώτη φορά στη ζωή σας, δεν υπάρχει περίπτωση να χάσετε τον δρόμο σας. Οι διαδρομές είναι όλες μαγευτικές, ενώ οι βαθμοί δυσκολίας κυμαίνονται από αυτόν που οι Αγγλοσάξωνες θα ονόμαζαν «μια βόλτα στο πάρκο» μέχρι τα σοκαριστικά για εμάς τους ανειδίκευτους εξάωρα που καταλήγουν στις κορυφές του βουνού.
Μια από τις ωραιότερες, και ευκολότερες, διαδρομές είναι εκείνη που ξεκινά λίγο έξω από το Καστόρι, και ακολουθεί την πορεία του ποταμού Κάστορα, ο οποίος βάφτισε το χωριό –και πήρε με τη σειρά του το όνομα του μυθικού αδερφού της Ωραίας Ελένης. Η διαδρομή είναι σχεδόν επίπεδη, με το μονοπάτι να κινείται κάτω από αιωνόβια δέντρα που σχεδόν κρύβουν τον ουρανό, πάνω σε ξύλινα γεφυράκια, πλάι σε ερείπια παλιών νερόμυλων και πάντα παράλληλα με τον Κάστορα, το κελάρυσμα του οποίου αποτελεί το μόνιμο soundtrack της διαδρομής. Μετά από σαράντα περίπου λεπτά πεζοπορίας, το μονοπάτι καταλήγει στο Μαρμαρογέφυρο, το παλιό, τοξωτό γεφύρι του Κάστορα, που βρίσκεται πολύ κοντά στο ομώνυμο χωριό.
Τα χωριά του Βόρειου Ταΰγετου
Καστόρι: Πέτρινα σπιτάκια με κόκκινες κεραμιδοσκεπές και χρωματιστά παραθυρόφυλλα, τοξωτές αυλόπορτες, πέτρινες βρύσες, βυζαντινές εκκλησίες και δροσερές πλατείες που στις λιακάδες πλημμυρίζουν με πολύχρωμα τραπεζάκια και σας περιμένουν για αχνιστό ελληνικό καφέ ή ολόφρεσκη ποταμίσια πέστροφα. Το Καστόρι είναι το «κέντρο» της περιοχής, και ένα από τα πιο ζωντανά χωριά της. Στα δυνατά χαρτιά του, πέρα από το προαναφερθέν φαράγγι του Κάστορα που ξεκινά δυο βήματα έξω από το χωριό, συγκαταλέγονται οι κρυστάλλινες πηγές του Αγίου Μάμα, οι παλιοί νερόμυλοι – σήμα κατατεθέν του χωριού, και το Μαρμαρογέφυρο, το τοξωτό γεφύρι που περνά πάνω από τα ορμητικά νερά τον Κάστορα.
Πηγή Tromaktiko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
