2017-12-11 22:46:51
Αναπολώντας το παρελθόν οι συμμετέχοντες στις πρωτοβάθμιες Ενώσεις Περιφερειών, αφουγκραζόμενοι τις ανάγκες των καιρών και την απαίτηση για ισχυρή θεσμική εκπροσώπηση στον
στίβο των διεκδικήσεων για αναβάθμιση της επαγγελματικής και κοινωνικής θέσης των συναδέλφων, για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας των Ελλήνων στρατιωτικών, αναλάβαμε την πρωτοβουλία και ιδρύσαμε μέσα από συλλεκτικό, πλουραλιστικό, ανεξάρτητο και δημοκρατικό ρεύμα την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών, γεγονός ιστορικής σημασίας. Που για όλους εμάς αποτελεί εξαιρετική τιμή. Για την πρωτοβουλία μας αυτή λοιδορηθήκαμε, κατηγορηθήκαμε, αντιμετωπίσαμε εκ μέρους της πολιτικής και φυσικής ηγεσίας διώξεις, απαξίωση και από περιορισμένο αριθμό συναδέλφων κακόπιστη κριτική και δυσπιστία.
Αναλάβαμε πρωτοβουλίες ενεργώντας με παρρησία και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ε.Σ.ΠΕ.Θ την οποία εκπροσωπώ, πάντα στο προσκήνιο, επωνύμως, με ανοιχτά χαρτιά, με δημόσιες παρεμβάσεις (επιστολές, άρθρα, συνεντεύξεις κλπ), διατυπώσαμε θέσεις, απόψεις, καινοτόμες προτάσεις. Με την πάροδο του χρόνου πείσαμε την πολιτική εξουσία για την αναγκαιότητα του ρόλου μας, με αποτέλεσμα τη θεσμοθέτηση των Ενώσεων, ως επαγγελματικά σωματεία, σύμφωνα με το Ν.4407/2016.
Η παραπάνω νομοθέτηση υπήρξε ιστορικό ορόσημο για την πορεία των Ενώσεων, αλλά δυστυχώς «απελευθέρωσε» και τυπικά πλέον τις δυνάμεις εκείνες, που βασική τους επιδίωξη αποτέλεσε η επικυριαρχία στο χώρο, ως δήθεν αυθεντίες και γνώστες επί παντός επιστητού. Οι εν λόγω συνάδελφοι, προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη δεσπόζουσα θέση τους, για να υποβαθμίσουν και φιμώσουν όσους είχαν διακριτή θέση, διαφοροποιούμενη απ’ αυτή του Προεδρείου της Ομοσπονδίας. Προσπάθησαν απροκάλυπτα να περιστείλουν κάθε πιθανό ή ορατό, κατά τη γνώμη τους, κίνδυνο ανατροπής της καθεστώσας τάξης, σε επερχόμενες αρχαιρεσίες. Μετήλθαν κάθε μέσο για προσαρμογή του θεσμικού πλαισίου στα μέτρα τους και τέλος υποδαύλισαν παντελώς ανεύθυνα την ενότητα του χώρου, υποκινώντας την ίδρυση κατά συρροή και «παραγγελία» νέων Πρωτοβάθμιων επί της βάσης των Περιφερειακών Ενοτήτων, ακόμη και σε περιοχές που υπήρχαν Πρωτοβάθμια σωματεία, ιδρυτικά μέλη της Ομοσπονδίας (μητροκτονία εν ολίγοις).
Η τακτική επιλογή του Προεδρείου της ΠΟΕΣ να στραφεί στο εσωτερικό ακροατήριο, εκεί που αισθάνεται μεγαλύτερη ασφάλεια, αναζωπυρώνοντας τις εσωτερικές έριδες και διχόνοιες, μια τακτική που γνωρίζει άλλωστε πολύ καλά, υπήρξε απολύτως λανθασμένη και στέρησε από τον χώρο πολύτιμο χρόνο και πόρους ανθρώπινους. Η επαχθέστερη όμως συνέπεια, πέραν της εσωστρέφειας και της διάσπασης, υπήρξε η δυσπιστία και απόρριψη του χώρου από μεγάλη μερίδα συναδέλφων που δεν αρέσκεται, ορθώς πράττοντας, στις παρασκηνιακές διαμάχες, δικαστικές αντεγκλήσεις και στον άστοχο «εμφύλιο» ανταγωνισμό.
Φτάνοντας στο σήμερα, διαπιστώνουμε σε ορισμένες περιπτώσεις ότι υπάρχουν στο χώρο σωματεία «σφραγίδες», υπό την έννοια ότι αποτελούνται από πολύ μικρό αριθμό μελών. Αποτελούν θνησιγενείς οντότητες που εξυπηρετούν ιδιοτελείς στοχεύσεις των ηγετικών πυρήνων τους, καθώς και όσων τις πατρονάρουν προκλητικά. Είναι πολύ ανησυχητικό το γεγονός αυτό και όποιος το παραβλέπει δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στο συνάδελφο.
Πρόσφατα, συναισθανόμενοι την ιστορική μας ευθύνη, στην Ε.Σ.ΠΕ.Θ λάβαμε μια απόφαση σταθμό για την πορεία της, τη σύμπραξή μας με το μοναδικό θεσμικά αναγνωρισμένο δευτεροβάθμιο όργανο συλλογικής εκπροσώπησης την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών (Π.ΟΜ.ΕΝ.Σ), η οποία διακατέχεται από στέρεες δημοκρατικές αντιλήψεις, υψηλούς στόχους και ευγενή οράματα.
Αυτά όμως αφορούν στο εχθές.
Αλήθεια όμως τι γίνεται με το αύριο;
Έχουμε ειλικρινά κάτι να προσδοκούμε;
Έχουμε λόγους να είμαστε αισιόδοξοι για τις εξελίξεις στο χώρο της συλλογικής έκφρασης;
Κατηγορηματικά και με απόλυτη ειλικρίνεια απαντώ ΝΑΙ!
Πρέπει όσοι ασχολούμαστε ενεργά με το αντικείμενο να πείσουμε τους συναδέλφους για τις προθέσεις μας και τη στρατηγική μας έναντι όλων των προβλημάτων του χώρου.
Αλίμονο αν εμείς ως στρατιωτικοί δεν τηρούμε τους νόμους και πολύ περισσότερο το πλαίσιο που αφορά στη θεσμική μας λειτουργία. Κατανοώ ότι σε ορισμένες περιπτώσεις υπήρξαν ενδεχομένως κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά δεν συμφωνώ σε καμία περίπτωση ότι δεν υπήρχε όλος εκείνος ο απαραίτητος χρόνος για να διευθετηθούν οι όποιες εκκρεμότητες και δυσκολίες, έτσι ώστε να δώσουμε στο συνάδελφο να αντιληφθεί τα οφέλη από τη δημιουργία και λειτουργία των Ενώσεων στρατιωτικών ανά την Ελλάδα, ώστε να συμπαραταχθεί και να συμπορευτεί στην προσπάθεια αυτή. Είναι εδραία πεποίθησή μου ότι ο δρόμος της ενότητας είναι ο μοναδικά αποδοτικός. Πρέπει άπαντες οι συνάδελφοι να δώσουν το δικό τους δυναμικό παρόν στα δρώμενα του χώρου συμμετέχοντας ενεργά στις Περιφερειακές Ενώσεις και στα θεσμικά όργανα αυτών, ώστε να διαμορφώνει τάσεις και να συναποφασίσει και ο ίδιος.
Εξανίσταμαι όταν ακούω κακόπιστη κριτική του τύπου ότι, ενδιαφερόμαστε για τις θεσμικές ιδιότητες, τα οφίτσια, (αξιώματα) την προβολή, όπως εσκεμμένα διατείνονται κάποιοι συκοφάντες και λασπολόγοι, που φυσικά δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την πραγματικότητα. Βασικό κριτήριο και πρώτιστο μέλημα μας, ήταν και είναι ο συνάδελφος και η επίλυση των κοινών προβλημάτων του κλάδου. Δεν υπάρχει χρόνος για άλλες προφάσεις, δικαιολογίες και διχόνοια. Ενδεχομένως, κάποιοι να έχουν άλλες προτεραιότητες και να σκιαμαχούν ακόμα με το παρελθόν ή ακόμα περισσότερο να προστρέχουν σε εξέχοντα προβεβλημένα πρόσωπα για την επίλυση του προσωπικού προβλήματος, σε κάποιους που δυστυχώς δεν έχουν αντιληφθεί ότι τα προβλήματα του χώρου είναι κοινά και όχι ατομικά και ότι με λογική «λαφυραγωγίας» δεν προάγεται το συμφέρον του μέσου συναδέλφου που είναι μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Η Ε.Σ.ΠΕ.Θ κι εγώ προσωπικά ως πρόεδρός της δεν θα επιτρέψω να σταθεί κανείς εμπόδιο στην δυναμική μας πορεία και παρουσία στο χώρο, ιδίως σε μια εποχή που πρέπει όλοι μαζί να δείξουμε τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση και αφοσίωση στον κοινό μας αγώνα. Πρέπει όμως να ξεπερνούμε το χθες, να προσαρμοζόμαστε στο σήμερα και να οραματιζόμαστε το αύριο. Τα μέτωπα που έχουν ανοίξει είναι πολλά και δυστυχώς τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι που ψηφίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση, απειλούν την επαγγελματική μας υπόσταση, υποβαθμίζουν την κοινωνική μας θέση και καθιστούν δυσχερέστερη τη διαβίωση των οικογενειών μας. Ζήσαμε στο παρελθόν δυστυχώς ανθρώπινες τραγωδίες, τις οποίες εύχομαι να μην ξαναζήσουμε ως κλάδος.
Δυστυχώς ο στρατιωτικός εδώ και πολλές δεκαετίες βιώνει συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, σε ότι αφορά στο ωράριο εργασίας και στην αποζημίωση της υπερωριακής απασχόλησης (εργάσιμες και αργίες). Καλείται να αντέξει το μη ανεκτό, να παράγει το αδύνατον και να επιβιώσει μέσα στον εκμηδενισμό. Όλα αυτά με τη συνενοχή της Πολιτείας που βολεύεται να διαθέτει φθηνό μηχανισμό «διαχείρισης κρίσεων», τις οποίες αδυνατεί να αντιμετωπίσει έγκαιρα και αποτελεσματικά ο υπό αποσύνθεση κρατικός μηχανισμός. Το κόστος σε αυτές τις περιπτώσεις θα ήταν πολλαπλάσιο.
Ο στρατιωτικός, ως αναπόσπαστο μέλος της κοινωνίας, βρίσκεται σε διαρκή και δυναμική αλληλεπίδραση και ζύμωση με τον κοινωνικό περίγυρο και αξιώνει την υπέρβαση παγιωμένων αγκυλώσεων. Δεν ανέχεται πλέον να βιώνει την κρατική αδιαφορία και να υποβαθμίζεται καθημερινά η αξιοπρέπειά του, με δεδομένο ότι έως πρόσφατα υπήρξε το εύκολο θύμα. Αρκετοί συνάδελφοι έχουν εγκαταλείψει την ελπίδα, ζουν περιχαρακωμένοι στον μικρόκοσμό τους και περιμένουν ορισμένους από εμάς, τους λίγους ρομαντικούς ή ιδεαλιστές, να «πολεμήσουν» και για τα δικά τους συμφέροντα. Η έκβαση ετούτου όμως του ιδιότυπου «πολέμου» (μεταφορικά πάντα) εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τον αριθμό των «μαχητών» (συναδέλφων) και σαφώς λιγότερο απ’ τους άλλους παράγοντες. Δεν μπορεί να αποδεχόμαστε τη λογική του «συνηθίσαμε τόσα χρόνια στο σκοτάδι, επομένως δεν υπάρχει λόγος επιδίωξης να βγούμε στο φως».
Τέλος, όποιος νομίζει ότι ο υποφαινόμενος είναι εξαρτημένος από τον θώκο του προέδρου, πλανάται πλάνη οικτρά. Αυτά ίσως τα πιστεύουν όσοι επιθυμούν να εναντιωθούν την Ε.Σ.ΠΕ.Θ και να υποβαθμίσουν τον ρόλο της, που αναγνωρίζεται σε ευρύτερο εθνικό επίπεδο. Το δόγμα μας ότι «οι αριθμοί σε κάνουν μεγάλο (μέλη), αλλά η εμπιστοσύνη (των συναδέλφων) σε κάνει μεγαλύτερο» φαντάζει προς όλους εμάς βαριά παρακαταθήκη και είναι πιο επίκαιρο από ποτέ! Είμαι εδώ παρόν με όλο μου το είναι και όσο μπορώ θα συνεχίσω να αγωνίζομαι, εγώ και οι συνεργάτες μου, για το συνάδελφο. Δεν εκβιαζόμαστε από κανέναν και δεν υποκύπτουμε σε όσους μετέρχονται παρασκηνιακά κάθε μέσο, για να διαμορφώσουν την τακτική και τη στρατηγική μας, η οποία θα παραμείνει αδέσμευτη, διακριτή και με ανθρωποκεντρική προσήλωση υπέρ του μέσου και χαμηλόβαθμού προσωπικού. Οι συνάδελφοι διαθέτουν το κριτήριο, την γνώση και την πείρα για να κρίνουν. Δημοκρατία άλλωστε έχουμε, πρέπει να επιδιώκουμε την κριτική, αλλά ταυτόχρονα να κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Δυστυχώς βέβαια, το δεύτερο είναι πράγμα ξένο προς την ιδιοσυγκρασία του νεοέλληνα.
Ελπίζω όλα αυτά που σας προανέφερα να ήταν η αρχή ενός δίαυλου επικοινωνίας μεταξύ μας, ώστε ο καθένας να προσεγγίσει και να κρίνει τα πράγματα ορθά και αντικειμενικά. Πρέπει να αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και να αρχίσουμε από τα μικρά, τα οποία σίγουρα είναι αυτά που μας ενώνουν, έτσι ώστε να πετύχουμε τους μεγάλους στόχους. Να γνωρίζετε συνάδελφοι ότι δεν περισσεύει κανένας από το αγωνιστικό μέτωπό της συλλογικής μας έκφρασης.
Για το λόγο αυτό για μια ακόμη φορά, κάνω έκκληση να πλαισιώσετε τις Ενώσεις στρατιωτικών και να συμπορευτείτε μαζί μας. Η Ε.Σ.ΠΕ.Θ είναι εδώ και σας χρειάζεται, σας περιμένει να δυναμώσετε τον παρεμβατικό της λόγο. Έχουμε το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, διαθέτουμε την εμπειρία και την ικανότητα να εκπροσωπήσουμε αποτελεσματικά τον/την συνάδελφο, προσβλέπουμε στο αύριο με ακόμη μεγαλύτερες προοπτικές και είμαστε προσηλωμένοι δογματικά στο τρίπτυχο ΗΘΟΣ - ΠΑΘΟΣ - ΛΟΓΟΣ, που αδιαπραγμάτευτα συγκροτεί το θεμέλιο λίθο δραστηριοποίησης και ανάπτυξης της Ε.Σ.ΠΕ.Θ. Γι’ αυτούς τους λόγους διαφέρουμε, διακρινόμαστε και μας τιμάτε με την εμπιστοσύνη σας!
-Ο-
Πρόεδρος της Ε.Σ.ΠΕ.Θ
Στέφανος Κουκουράβας
Σημείωση: Το περιεχόμενο του παρόντος άρθρου, εκφράζει απολύτως προσωπικές απόψεις του συντάκτη.
_
bloko
στίβο των διεκδικήσεων για αναβάθμιση της επαγγελματικής και κοινωνικής θέσης των συναδέλφων, για βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας των Ελλήνων στρατιωτικών, αναλάβαμε την πρωτοβουλία και ιδρύσαμε μέσα από συλλεκτικό, πλουραλιστικό, ανεξάρτητο και δημοκρατικό ρεύμα την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών, γεγονός ιστορικής σημασίας. Που για όλους εμάς αποτελεί εξαιρετική τιμή. Για την πρωτοβουλία μας αυτή λοιδορηθήκαμε, κατηγορηθήκαμε, αντιμετωπίσαμε εκ μέρους της πολιτικής και φυσικής ηγεσίας διώξεις, απαξίωση και από περιορισμένο αριθμό συναδέλφων κακόπιστη κριτική και δυσπιστία.
Αναλάβαμε πρωτοβουλίες ενεργώντας με παρρησία και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ε.Σ.ΠΕ.Θ την οποία εκπροσωπώ, πάντα στο προσκήνιο, επωνύμως, με ανοιχτά χαρτιά, με δημόσιες παρεμβάσεις (επιστολές, άρθρα, συνεντεύξεις κλπ), διατυπώσαμε θέσεις, απόψεις, καινοτόμες προτάσεις. Με την πάροδο του χρόνου πείσαμε την πολιτική εξουσία για την αναγκαιότητα του ρόλου μας, με αποτέλεσμα τη θεσμοθέτηση των Ενώσεων, ως επαγγελματικά σωματεία, σύμφωνα με το Ν.4407/2016.
Η παραπάνω νομοθέτηση υπήρξε ιστορικό ορόσημο για την πορεία των Ενώσεων, αλλά δυστυχώς «απελευθέρωσε» και τυπικά πλέον τις δυνάμεις εκείνες, που βασική τους επιδίωξη αποτέλεσε η επικυριαρχία στο χώρο, ως δήθεν αυθεντίες και γνώστες επί παντός επιστητού. Οι εν λόγω συνάδελφοι, προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη δεσπόζουσα θέση τους, για να υποβαθμίσουν και φιμώσουν όσους είχαν διακριτή θέση, διαφοροποιούμενη απ’ αυτή του Προεδρείου της Ομοσπονδίας. Προσπάθησαν απροκάλυπτα να περιστείλουν κάθε πιθανό ή ορατό, κατά τη γνώμη τους, κίνδυνο ανατροπής της καθεστώσας τάξης, σε επερχόμενες αρχαιρεσίες. Μετήλθαν κάθε μέσο για προσαρμογή του θεσμικού πλαισίου στα μέτρα τους και τέλος υποδαύλισαν παντελώς ανεύθυνα την ενότητα του χώρου, υποκινώντας την ίδρυση κατά συρροή και «παραγγελία» νέων Πρωτοβάθμιων επί της βάσης των Περιφερειακών Ενοτήτων, ακόμη και σε περιοχές που υπήρχαν Πρωτοβάθμια σωματεία, ιδρυτικά μέλη της Ομοσπονδίας (μητροκτονία εν ολίγοις).
Η τακτική επιλογή του Προεδρείου της ΠΟΕΣ να στραφεί στο εσωτερικό ακροατήριο, εκεί που αισθάνεται μεγαλύτερη ασφάλεια, αναζωπυρώνοντας τις εσωτερικές έριδες και διχόνοιες, μια τακτική που γνωρίζει άλλωστε πολύ καλά, υπήρξε απολύτως λανθασμένη και στέρησε από τον χώρο πολύτιμο χρόνο και πόρους ανθρώπινους. Η επαχθέστερη όμως συνέπεια, πέραν της εσωστρέφειας και της διάσπασης, υπήρξε η δυσπιστία και απόρριψη του χώρου από μεγάλη μερίδα συναδέλφων που δεν αρέσκεται, ορθώς πράττοντας, στις παρασκηνιακές διαμάχες, δικαστικές αντεγκλήσεις και στον άστοχο «εμφύλιο» ανταγωνισμό.
Φτάνοντας στο σήμερα, διαπιστώνουμε σε ορισμένες περιπτώσεις ότι υπάρχουν στο χώρο σωματεία «σφραγίδες», υπό την έννοια ότι αποτελούνται από πολύ μικρό αριθμό μελών. Αποτελούν θνησιγενείς οντότητες που εξυπηρετούν ιδιοτελείς στοχεύσεις των ηγετικών πυρήνων τους, καθώς και όσων τις πατρονάρουν προκλητικά. Είναι πολύ ανησυχητικό το γεγονός αυτό και όποιος το παραβλέπει δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στο συνάδελφο.
Πρόσφατα, συναισθανόμενοι την ιστορική μας ευθύνη, στην Ε.Σ.ΠΕ.Θ λάβαμε μια απόφαση σταθμό για την πορεία της, τη σύμπραξή μας με το μοναδικό θεσμικά αναγνωρισμένο δευτεροβάθμιο όργανο συλλογικής εκπροσώπησης την Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών (Π.ΟΜ.ΕΝ.Σ), η οποία διακατέχεται από στέρεες δημοκρατικές αντιλήψεις, υψηλούς στόχους και ευγενή οράματα.
Αυτά όμως αφορούν στο εχθές.
Αλήθεια όμως τι γίνεται με το αύριο;
Έχουμε ειλικρινά κάτι να προσδοκούμε;
Έχουμε λόγους να είμαστε αισιόδοξοι για τις εξελίξεις στο χώρο της συλλογικής έκφρασης;
Κατηγορηματικά και με απόλυτη ειλικρίνεια απαντώ ΝΑΙ!
Πρέπει όσοι ασχολούμαστε ενεργά με το αντικείμενο να πείσουμε τους συναδέλφους για τις προθέσεις μας και τη στρατηγική μας έναντι όλων των προβλημάτων του χώρου.
Αλίμονο αν εμείς ως στρατιωτικοί δεν τηρούμε τους νόμους και πολύ περισσότερο το πλαίσιο που αφορά στη θεσμική μας λειτουργία. Κατανοώ ότι σε ορισμένες περιπτώσεις υπήρξαν ενδεχομένως κάποιες αντικειμενικές δυσκολίες, αλλά δεν συμφωνώ σε καμία περίπτωση ότι δεν υπήρχε όλος εκείνος ο απαραίτητος χρόνος για να διευθετηθούν οι όποιες εκκρεμότητες και δυσκολίες, έτσι ώστε να δώσουμε στο συνάδελφο να αντιληφθεί τα οφέλη από τη δημιουργία και λειτουργία των Ενώσεων στρατιωτικών ανά την Ελλάδα, ώστε να συμπαραταχθεί και να συμπορευτεί στην προσπάθεια αυτή. Είναι εδραία πεποίθησή μου ότι ο δρόμος της ενότητας είναι ο μοναδικά αποδοτικός. Πρέπει άπαντες οι συνάδελφοι να δώσουν το δικό τους δυναμικό παρόν στα δρώμενα του χώρου συμμετέχοντας ενεργά στις Περιφερειακές Ενώσεις και στα θεσμικά όργανα αυτών, ώστε να διαμορφώνει τάσεις και να συναποφασίσει και ο ίδιος.
Εξανίσταμαι όταν ακούω κακόπιστη κριτική του τύπου ότι, ενδιαφερόμαστε για τις θεσμικές ιδιότητες, τα οφίτσια, (αξιώματα) την προβολή, όπως εσκεμμένα διατείνονται κάποιοι συκοφάντες και λασπολόγοι, που φυσικά δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με την πραγματικότητα. Βασικό κριτήριο και πρώτιστο μέλημα μας, ήταν και είναι ο συνάδελφος και η επίλυση των κοινών προβλημάτων του κλάδου. Δεν υπάρχει χρόνος για άλλες προφάσεις, δικαιολογίες και διχόνοια. Ενδεχομένως, κάποιοι να έχουν άλλες προτεραιότητες και να σκιαμαχούν ακόμα με το παρελθόν ή ακόμα περισσότερο να προστρέχουν σε εξέχοντα προβεβλημένα πρόσωπα για την επίλυση του προσωπικού προβλήματος, σε κάποιους που δυστυχώς δεν έχουν αντιληφθεί ότι τα προβλήματα του χώρου είναι κοινά και όχι ατομικά και ότι με λογική «λαφυραγωγίας» δεν προάγεται το συμφέρον του μέσου συναδέλφου που είναι μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Η Ε.Σ.ΠΕ.Θ κι εγώ προσωπικά ως πρόεδρός της δεν θα επιτρέψω να σταθεί κανείς εμπόδιο στην δυναμική μας πορεία και παρουσία στο χώρο, ιδίως σε μια εποχή που πρέπει όλοι μαζί να δείξουμε τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση και αφοσίωση στον κοινό μας αγώνα. Πρέπει όμως να ξεπερνούμε το χθες, να προσαρμοζόμαστε στο σήμερα και να οραματιζόμαστε το αύριο. Τα μέτωπα που έχουν ανοίξει είναι πολλά και δυστυχώς τα μνημόνια και οι εφαρμοστικοί νόμοι που ψηφίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση, απειλούν την επαγγελματική μας υπόσταση, υποβαθμίζουν την κοινωνική μας θέση και καθιστούν δυσχερέστερη τη διαβίωση των οικογενειών μας. Ζήσαμε στο παρελθόν δυστυχώς ανθρώπινες τραγωδίες, τις οποίες εύχομαι να μην ξαναζήσουμε ως κλάδος.
Δυστυχώς ο στρατιωτικός εδώ και πολλές δεκαετίες βιώνει συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, σε ότι αφορά στο ωράριο εργασίας και στην αποζημίωση της υπερωριακής απασχόλησης (εργάσιμες και αργίες). Καλείται να αντέξει το μη ανεκτό, να παράγει το αδύνατον και να επιβιώσει μέσα στον εκμηδενισμό. Όλα αυτά με τη συνενοχή της Πολιτείας που βολεύεται να διαθέτει φθηνό μηχανισμό «διαχείρισης κρίσεων», τις οποίες αδυνατεί να αντιμετωπίσει έγκαιρα και αποτελεσματικά ο υπό αποσύνθεση κρατικός μηχανισμός. Το κόστος σε αυτές τις περιπτώσεις θα ήταν πολλαπλάσιο.
Ο στρατιωτικός, ως αναπόσπαστο μέλος της κοινωνίας, βρίσκεται σε διαρκή και δυναμική αλληλεπίδραση και ζύμωση με τον κοινωνικό περίγυρο και αξιώνει την υπέρβαση παγιωμένων αγκυλώσεων. Δεν ανέχεται πλέον να βιώνει την κρατική αδιαφορία και να υποβαθμίζεται καθημερινά η αξιοπρέπειά του, με δεδομένο ότι έως πρόσφατα υπήρξε το εύκολο θύμα. Αρκετοί συνάδελφοι έχουν εγκαταλείψει την ελπίδα, ζουν περιχαρακωμένοι στον μικρόκοσμό τους και περιμένουν ορισμένους από εμάς, τους λίγους ρομαντικούς ή ιδεαλιστές, να «πολεμήσουν» και για τα δικά τους συμφέροντα. Η έκβαση ετούτου όμως του ιδιότυπου «πολέμου» (μεταφορικά πάντα) εξαρτάται κατά κύριο λόγο από τον αριθμό των «μαχητών» (συναδέλφων) και σαφώς λιγότερο απ’ τους άλλους παράγοντες. Δεν μπορεί να αποδεχόμαστε τη λογική του «συνηθίσαμε τόσα χρόνια στο σκοτάδι, επομένως δεν υπάρχει λόγος επιδίωξης να βγούμε στο φως».
Τέλος, όποιος νομίζει ότι ο υποφαινόμενος είναι εξαρτημένος από τον θώκο του προέδρου, πλανάται πλάνη οικτρά. Αυτά ίσως τα πιστεύουν όσοι επιθυμούν να εναντιωθούν την Ε.Σ.ΠΕ.Θ και να υποβαθμίσουν τον ρόλο της, που αναγνωρίζεται σε ευρύτερο εθνικό επίπεδο. Το δόγμα μας ότι «οι αριθμοί σε κάνουν μεγάλο (μέλη), αλλά η εμπιστοσύνη (των συναδέλφων) σε κάνει μεγαλύτερο» φαντάζει προς όλους εμάς βαριά παρακαταθήκη και είναι πιο επίκαιρο από ποτέ! Είμαι εδώ παρόν με όλο μου το είναι και όσο μπορώ θα συνεχίσω να αγωνίζομαι, εγώ και οι συνεργάτες μου, για το συνάδελφο. Δεν εκβιαζόμαστε από κανέναν και δεν υποκύπτουμε σε όσους μετέρχονται παρασκηνιακά κάθε μέσο, για να διαμορφώσουν την τακτική και τη στρατηγική μας, η οποία θα παραμείνει αδέσμευτη, διακριτή και με ανθρωποκεντρική προσήλωση υπέρ του μέσου και χαμηλόβαθμού προσωπικού. Οι συνάδελφοι διαθέτουν το κριτήριο, την γνώση και την πείρα για να κρίνουν. Δημοκρατία άλλωστε έχουμε, πρέπει να επιδιώκουμε την κριτική, αλλά ταυτόχρονα να κάνουμε και την αυτοκριτική μας. Δυστυχώς βέβαια, το δεύτερο είναι πράγμα ξένο προς την ιδιοσυγκρασία του νεοέλληνα.
Ελπίζω όλα αυτά που σας προανέφερα να ήταν η αρχή ενός δίαυλου επικοινωνίας μεταξύ μας, ώστε ο καθένας να προσεγγίσει και να κρίνει τα πράγματα ορθά και αντικειμενικά. Πρέπει να αφήσουμε τα μεγάλα λόγια και να αρχίσουμε από τα μικρά, τα οποία σίγουρα είναι αυτά που μας ενώνουν, έτσι ώστε να πετύχουμε τους μεγάλους στόχους. Να γνωρίζετε συνάδελφοι ότι δεν περισσεύει κανένας από το αγωνιστικό μέτωπό της συλλογικής μας έκφρασης.
Για το λόγο αυτό για μια ακόμη φορά, κάνω έκκληση να πλαισιώσετε τις Ενώσεις στρατιωτικών και να συμπορευτείτε μαζί μας. Η Ε.Σ.ΠΕ.Θ είναι εδώ και σας χρειάζεται, σας περιμένει να δυναμώσετε τον παρεμβατικό της λόγο. Έχουμε το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, διαθέτουμε την εμπειρία και την ικανότητα να εκπροσωπήσουμε αποτελεσματικά τον/την συνάδελφο, προσβλέπουμε στο αύριο με ακόμη μεγαλύτερες προοπτικές και είμαστε προσηλωμένοι δογματικά στο τρίπτυχο ΗΘΟΣ - ΠΑΘΟΣ - ΛΟΓΟΣ, που αδιαπραγμάτευτα συγκροτεί το θεμέλιο λίθο δραστηριοποίησης και ανάπτυξης της Ε.Σ.ΠΕ.Θ. Γι’ αυτούς τους λόγους διαφέρουμε, διακρινόμαστε και μας τιμάτε με την εμπιστοσύνη σας!
-Ο-
Πρόεδρος της Ε.Σ.ΠΕ.Θ
Στέφανος Κουκουράβας
Σημείωση: Το περιεχόμενο του παρόντος άρθρου, εκφράζει απολύτως προσωπικές απόψεις του συντάκτη.
_
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
![ΠΡΟΣΟΧΗ: Αυτό είναι ο,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει με τους παγωμένους δρόμους [video]](https://images.newsnowgreece.com/107/1073555/prosoxi-afto-einai-oti-xeirotero-mporei-na-sou-tyxei-me-tous-pagomenous-dromous-video-1-124x78.jpg)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
