2012-05-28 13:38:03
Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος γράφει για το "τέλειο" ημίχρονο του Ολυμπιακού, την "καλή" πεντάδα του Παναθηναϊκού, το ΣΕΦ που μοιάζει με το... Deathstar του "Star Wars" και την ταμπέλα "Προσοχή... Ντόρσι δαγκώνει".
Πλέον δεν ξέρω τι είναι σημαντικότερο. Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τον τρίτο τελικό (Ολυμπιακος-Παναθηναικός: 84-72), ή το ερώτημα "τι θα γίνει στον 4ο τελικό". Ας τα πάρουμε ένα-ένα και βλέπουμε.
Αναλύοντας κανείς το κυριακάτικο ματς στο ΣΕΦ μπορεί να υποστηρίξει τα εξής:
Ο Ολυμπιακός έκανε το "τέλειο" πρώτο ημίχρονο: ξεκίνησε καλά (7-0), είχε υψηλά ποσοστά ευστοχίας ακόμη και σε δύσκολα σουτ (υπό πίεση αντιπάλου, υπό πίεση χρόνου, ακόμη και με... ταμπλό), δεν έκανε λάθη (το πρώτο στο 17'!!!) και ανανέωσε πολλές επιθέσεις.
Συγκεκριμένα οι Πειραιώτες πήραν 13 επιθετικά ριμπάουντ σε 20 λεπτά. Εντυπωσιακό νούμερο από κάθε άποψη, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι είχαν α) μόλις 6 αμυντική β) είχαν ούτως ή άλλως καλά ποσοστά, άρα λίγα άστοχα κατέληξαν προς διεκδίκηση γ) ανανέωσαν 13 επιθέσεις την ώρα που είχαν 20 άστοχα εντός πεδιάς σουτ σε ένα ημίχρονο!
Η φιλοσοφία του Ολυμπιακού κατά το χτίσιμο της - σύμφωνα με τον Βαγγέλη Αγγέλου- ήταν η κυριαρχία στις κατοχές. Κι οι "ερυθρόλευκοι" το κατάφεραν πλήρως. Στα πρώτα 20 λεπτά είχαν επιχειρήσει 44 προσπάθειες για σουτ (υπολογίζω δύο βολές = μια επίθεση), ενώ ο Παναθηναϊκός μόλις 28. Αυτό από μόνο του δικαιολογεί πλήρως τη διαφορά των 18 πόντων.
Θα πρέπει ακόμη να υπολογίσουμε τη διαφορά στα λάθη (2 - 12), με τους παίκτες του Ομπράντοβιτς να κάνουν αρκετά/μαζεμένα/παιδαριώδη/στα χέρια του αντιπάλου. Ο χειρότερος, δηλαδή, συνδυασμό, καθώς έτσι μέσα σε όλα ο Ολυμπιακός βρήκε και ευκαιρία να σκοράρει στο ανοιχτό γήπεδο.
Συν τοις άλλοις -κι είναι το πιο σημαντικό- οι γηπεδούχοι είχαν εκπληκτική ισορροπία. Όποιος κι αν σηκωνόταν από τον πάγκο έδινε πολύτιμες λύσεις. Έμπαιναν κι έβγαιναν παίκτες, η ομάδα διατηρώντας έτσι φρέσκια, χωρίς παράλληλα να χάνει τίποτα από την ποιότητα ή την αποτελεσματικότητα της. Το τέλειο παιχνίδι δηλαδή.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη φαίνεται ότι έχει "μετρημένα κουκιά" στο δικό του ρόστερ. Υπάρχουν λίγοι παίκτες που μπορούν να ανταποκριθούν με συνέπεια σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι, οι υπόλοιποι δεν δίνουν λύσεις κι έτσι υπάρχει μοιραία μια σημαντική διαφορά με τον "αιώνιο" αντίπαλο.
Είδαμε, δηλαδή, ότι ο Ομπράντοβιτς επιχείρησε από νωρίς να μεγαλώσει το δικό του rotation (στη βασική ο Σμιθ, νωρίς ο Βουγιούκας κι ο Καλάθης στο παρκέ, ξεκίνησε τον Σάτο για να του δώσει ώθηση) για να έχει πιο "φρέσκια" ομάδα και να ανταπεξέλθει στο physical game του Ολυμπιακού. Απέτυχε, όμως, παταγωδώς και μέσα σε λίγα λεπτά -όταν η διαφορά ήταν ήδη σε υψηλά επίπεδα- να κάνει μαζεμένες αλλαγές και να βάλει μέσα τους γνωστούς αυτούς παίκτες που εμπιστεύεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι άφησε για 12 σερί λεπτά τον Διαμαντίδη, ενώ έριξε στο ματς και τα τρία του "5άρια" μέσα σε 7 αγωνιστικά λεπτά.
Οι παίκτες του πάγκου δεν δίνουν τις αναμενόμενες λύσεις κι έτσι αναγκαστικά το "τριφύλλι" υποχρεώνεται να παίξει με τους "λίγους και καλούς". Έτσι μετά το καταστροφικό δεύτερο δεκάλεπτο (έχασε την επαφή με το σκορ όταν χρεώθηκε με 3ο φάουλ ο Καϊμακόγλου), οι "πράσινοι" έπαιξαν πραγματικά καλά στην τρίτη περίοδο με το εξής σχήμα: Διαμαντίδης, Γιασικεβίτσιους, Περπέρογλου, Καϊμακόγλου και Μπατίστ.
Αυτοί οι πέντε ήταν μέσα στο πνεύμα του αγώνα, αλλά με μια πεντάδα δεν βγαίνει ένα ημίχρονο. Κι ήταν φανερό ότι όταν αρχίσουν οι αλλαγές η εικόνα του αγώνα θα άλλαζε. Οπότε θεωρώ ότι πέρα από τα τρία συνεχόμενα εύστοχα "ερυθρόλευκα" τρίποντα, το παιχνίδι κρίθηκε στο τέλος του δεκαλέπτου, όταν ο Παναθηναϊκός αναγκάστηκε να κάνει αλλαγές. Στο αντίστοιχο διάστημα ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε την πολυτέλεια να σηκώσει από τον δικό του πάγκο παίκτες όπως ο Χάινς, ο Πρίντεζης, ο Λο κι ο Παπανικολάου. Αυτούς δηλαδή που έδωσαν σε εκείνο το σημείο το κάτι παραπάνω.
Και μια καλή (θέλω να πιστεύω) αλληγορική σκηνή θα ήταν σαν να φανταζόμαστε ένα τσούρμο πολεμιστών που πολεμούν μεν ηρωικά, αλλά καλούνται να αντιμετωπίζουν αντιπάλους που έρχονται κατά... κύματα. Και για να το πάμε σε όρους "Star Wars" έμοιαζε ο Παναθηναϊκός να βρίσκεται στο Death Star και να πολεμάει με τα φωτόσπαθα του κι ο Darth Vader (βλέπε Ίβκοβιτς) να στέλνει δεκάδες Stormtroopers (οι κακοί με τα άσπρα). Έτσι ήταν. Έβγαινε Ντόρσι, έμπαινε Χάινς. Έβγαινε Άντιτς. Έμπαινε Πρίντεζης.
Το τελευταίο δεκάλεπτο ήταν καθαρά διαδικαστικό. Υπήρξε χαλάρωση -την οποία εκμεταλλεύτηκε ο Παναθηναϊκός- την ώρα που ο Ίβκοβιτς έκανε αλλαγές κι ο Ομπράντοβιτς προφύλλαξε τους δικούς του βασικούς, προτιμώντας να μην τους ταλαιπωρήσει ενόψει του 4ου ματς της Τετάρτης. Οπότε ότι είδαμε είναι σαν να μην έγινε. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η εικόνα ενός αγώνα είναι εντελώς διαφορετική όταν η διαφορά είναι στους 20 πόντους και τελείως διαφορετική όταν βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού.
Σε ένα παιχνίδι που εξελίσσεται σε μια άνετη επικράτηση συνήθως είναι δύσκολο να εντοπίσεις τον πολυτιμότερο από την ομάδα που χάνει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει το αντίθετο. Η επικίνδυνη αποστολή είναι να ονοματίσεις τον έναν και μοναδικό MVP από μια ομάδα που ήταν γεμάτη διακριθέντες. Ήταν ο καλύτερος -ως τώρα- Σπανούλης σε αγώνα εναντίον του Παναθηναϊκού; Ήταν ο Πρίντεζης που πλέον χάνει ένα σουτ κάθε βδομάδα; Ήταν ο "Ελ Σιντ" Έισι Λο;
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μόνο έναν, αυτός θα ήταν ο Τζόι Ντόρσι. Ο Αμερικανός σέντερ έμοιαζε με τον άγριο σκύλο που είχε δέσει ο Ολυμπιακός γύρω από τη ρακέτα του.
Θωράκισε στην άμυνα τη ρακέτα, ενώ στην επίθεση έκανε όλα τα μικρά πράγματα σωστά: έστησε καλά σκριν, ρόλαρε δυνατά στο καλάθι, πάσαρε εκπληκτικά και κυρίως "σάρωσε" στα επιθετικά ριμπάουντ.
Και τώρα στο δια ταύτα... Και στο καυτό ερώτημα: θα πάει η σειρά σε πέντε παιχνίδια ή θα επιστρέψει ο Ολυμπιακός στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος μετά από 15 χρόνια; Απάντηση δεν υπάρχει και μην την περιμένετε σε αυτές εδώ τις γραμμές. Από τη μια μπορεί να πει κανείς ότι οι "ερυθρόλευκοι" που βρίσκονται σε εκπληκτική κατάσταση, στο top της φόρμας τους, έχουν ένα μεγάλο ψυχολογικό -και πρακτικό- αβαντάζ, αλλά από την άλλη δεν μπορεί κανείς να ξεγράψει τον έμπειρο Παναθηναϊκό, που θα έχει μεγαλύτερες πιθανότητες στο γήπεδο του -στην ασφάλεια δηλαδή ενός εντός έδρας αγώνα- να πάρει από τους άλλους παίκτες τις λύσεις που χρειάζεται.
Το ζητούμενο, δηλαδή, είναι αν ο Ολυμπιακός καταφέρει -όπως έκανε στο Φάληρο- να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τη φυσική/αθλητική/ποσοτική υπεροχή, ή αν οι "παλιές καραβάνες" του Παναθηναϊκού θα μπορέσουν να πάνε το ματς στα δικά τους μέτρα;
πηγή: sport24.gr
Πλέον δεν ξέρω τι είναι σημαντικότερο. Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τον τρίτο τελικό (Ολυμπιακος-Παναθηναικός: 84-72), ή το ερώτημα "τι θα γίνει στον 4ο τελικό". Ας τα πάρουμε ένα-ένα και βλέπουμε.
Αναλύοντας κανείς το κυριακάτικο ματς στο ΣΕΦ μπορεί να υποστηρίξει τα εξής:
Ο Ολυμπιακός έκανε το "τέλειο" πρώτο ημίχρονο: ξεκίνησε καλά (7-0), είχε υψηλά ποσοστά ευστοχίας ακόμη και σε δύσκολα σουτ (υπό πίεση αντιπάλου, υπό πίεση χρόνου, ακόμη και με... ταμπλό), δεν έκανε λάθη (το πρώτο στο 17'!!!) και ανανέωσε πολλές επιθέσεις.
Συγκεκριμένα οι Πειραιώτες πήραν 13 επιθετικά ριμπάουντ σε 20 λεπτά. Εντυπωσιακό νούμερο από κάθε άποψη, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι είχαν α) μόλις 6 αμυντική β) είχαν ούτως ή άλλως καλά ποσοστά, άρα λίγα άστοχα κατέληξαν προς διεκδίκηση γ) ανανέωσαν 13 επιθέσεις την ώρα που είχαν 20 άστοχα εντός πεδιάς σουτ σε ένα ημίχρονο!
Η φιλοσοφία του Ολυμπιακού κατά το χτίσιμο της - σύμφωνα με τον Βαγγέλη Αγγέλου- ήταν η κυριαρχία στις κατοχές. Κι οι "ερυθρόλευκοι" το κατάφεραν πλήρως. Στα πρώτα 20 λεπτά είχαν επιχειρήσει 44 προσπάθειες για σουτ (υπολογίζω δύο βολές = μια επίθεση), ενώ ο Παναθηναϊκός μόλις 28. Αυτό από μόνο του δικαιολογεί πλήρως τη διαφορά των 18 πόντων.
Θα πρέπει ακόμη να υπολογίσουμε τη διαφορά στα λάθη (2 - 12), με τους παίκτες του Ομπράντοβιτς να κάνουν αρκετά/μαζεμένα/παιδαριώδη/στα χέρια του αντιπάλου. Ο χειρότερος, δηλαδή, συνδυασμό, καθώς έτσι μέσα σε όλα ο Ολυμπιακός βρήκε και ευκαιρία να σκοράρει στο ανοιχτό γήπεδο.
Συν τοις άλλοις -κι είναι το πιο σημαντικό- οι γηπεδούχοι είχαν εκπληκτική ισορροπία. Όποιος κι αν σηκωνόταν από τον πάγκο έδινε πολύτιμες λύσεις. Έμπαιναν κι έβγαιναν παίκτες, η ομάδα διατηρώντας έτσι φρέσκια, χωρίς παράλληλα να χάνει τίποτα από την ποιότητα ή την αποτελεσματικότητα της. Το τέλειο παιχνίδι δηλαδή.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη φαίνεται ότι έχει "μετρημένα κουκιά" στο δικό του ρόστερ. Υπάρχουν λίγοι παίκτες που μπορούν να ανταποκριθούν με συνέπεια σε ένα εκτός έδρας παιχνίδι, οι υπόλοιποι δεν δίνουν λύσεις κι έτσι υπάρχει μοιραία μια σημαντική διαφορά με τον "αιώνιο" αντίπαλο.
Είδαμε, δηλαδή, ότι ο Ομπράντοβιτς επιχείρησε από νωρίς να μεγαλώσει το δικό του rotation (στη βασική ο Σμιθ, νωρίς ο Βουγιούκας κι ο Καλάθης στο παρκέ, ξεκίνησε τον Σάτο για να του δώσει ώθηση) για να έχει πιο "φρέσκια" ομάδα και να ανταπεξέλθει στο physical game του Ολυμπιακού. Απέτυχε, όμως, παταγωδώς και μέσα σε λίγα λεπτά -όταν η διαφορά ήταν ήδη σε υψηλά επίπεδα- να κάνει μαζεμένες αλλαγές και να βάλει μέσα τους γνωστούς αυτούς παίκτες που εμπιστεύεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι άφησε για 12 σερί λεπτά τον Διαμαντίδη, ενώ έριξε στο ματς και τα τρία του "5άρια" μέσα σε 7 αγωνιστικά λεπτά.
Οι παίκτες του πάγκου δεν δίνουν τις αναμενόμενες λύσεις κι έτσι αναγκαστικά το "τριφύλλι" υποχρεώνεται να παίξει με τους "λίγους και καλούς". Έτσι μετά το καταστροφικό δεύτερο δεκάλεπτο (έχασε την επαφή με το σκορ όταν χρεώθηκε με 3ο φάουλ ο Καϊμακόγλου), οι "πράσινοι" έπαιξαν πραγματικά καλά στην τρίτη περίοδο με το εξής σχήμα: Διαμαντίδης, Γιασικεβίτσιους, Περπέρογλου, Καϊμακόγλου και Μπατίστ.
Αυτοί οι πέντε ήταν μέσα στο πνεύμα του αγώνα, αλλά με μια πεντάδα δεν βγαίνει ένα ημίχρονο. Κι ήταν φανερό ότι όταν αρχίσουν οι αλλαγές η εικόνα του αγώνα θα άλλαζε. Οπότε θεωρώ ότι πέρα από τα τρία συνεχόμενα εύστοχα "ερυθρόλευκα" τρίποντα, το παιχνίδι κρίθηκε στο τέλος του δεκαλέπτου, όταν ο Παναθηναϊκός αναγκάστηκε να κάνει αλλαγές. Στο αντίστοιχο διάστημα ο Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε την πολυτέλεια να σηκώσει από τον δικό του πάγκο παίκτες όπως ο Χάινς, ο Πρίντεζης, ο Λο κι ο Παπανικολάου. Αυτούς δηλαδή που έδωσαν σε εκείνο το σημείο το κάτι παραπάνω.
Και μια καλή (θέλω να πιστεύω) αλληγορική σκηνή θα ήταν σαν να φανταζόμαστε ένα τσούρμο πολεμιστών που πολεμούν μεν ηρωικά, αλλά καλούνται να αντιμετωπίζουν αντιπάλους που έρχονται κατά... κύματα. Και για να το πάμε σε όρους "Star Wars" έμοιαζε ο Παναθηναϊκός να βρίσκεται στο Death Star και να πολεμάει με τα φωτόσπαθα του κι ο Darth Vader (βλέπε Ίβκοβιτς) να στέλνει δεκάδες Stormtroopers (οι κακοί με τα άσπρα). Έτσι ήταν. Έβγαινε Ντόρσι, έμπαινε Χάινς. Έβγαινε Άντιτς. Έμπαινε Πρίντεζης.
Το τελευταίο δεκάλεπτο ήταν καθαρά διαδικαστικό. Υπήρξε χαλάρωση -την οποία εκμεταλλεύτηκε ο Παναθηναϊκός- την ώρα που ο Ίβκοβιτς έκανε αλλαγές κι ο Ομπράντοβιτς προφύλλαξε τους δικούς του βασικούς, προτιμώντας να μην τους ταλαιπωρήσει ενόψει του 4ου ματς της Τετάρτης. Οπότε ότι είδαμε είναι σαν να μην έγινε. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η εικόνα ενός αγώνα είναι εντελώς διαφορετική όταν η διαφορά είναι στους 20 πόντους και τελείως διαφορετική όταν βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού.
Σε ένα παιχνίδι που εξελίσσεται σε μια άνετη επικράτηση συνήθως είναι δύσκολο να εντοπίσεις τον πολυτιμότερο από την ομάδα που χάνει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει το αντίθετο. Η επικίνδυνη αποστολή είναι να ονοματίσεις τον έναν και μοναδικό MVP από μια ομάδα που ήταν γεμάτη διακριθέντες. Ήταν ο καλύτερος -ως τώρα- Σπανούλης σε αγώνα εναντίον του Παναθηναϊκού; Ήταν ο Πρίντεζης που πλέον χάνει ένα σουτ κάθε βδομάδα; Ήταν ο "Ελ Σιντ" Έισι Λο;
Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μόνο έναν, αυτός θα ήταν ο Τζόι Ντόρσι. Ο Αμερικανός σέντερ έμοιαζε με τον άγριο σκύλο που είχε δέσει ο Ολυμπιακός γύρω από τη ρακέτα του.
Θωράκισε στην άμυνα τη ρακέτα, ενώ στην επίθεση έκανε όλα τα μικρά πράγματα σωστά: έστησε καλά σκριν, ρόλαρε δυνατά στο καλάθι, πάσαρε εκπληκτικά και κυρίως "σάρωσε" στα επιθετικά ριμπάουντ.
Και τώρα στο δια ταύτα... Και στο καυτό ερώτημα: θα πάει η σειρά σε πέντε παιχνίδια ή θα επιστρέψει ο Ολυμπιακός στην κορυφή του ελληνικού πρωταθλήματος μετά από 15 χρόνια; Απάντηση δεν υπάρχει και μην την περιμένετε σε αυτές εδώ τις γραμμές. Από τη μια μπορεί να πει κανείς ότι οι "ερυθρόλευκοι" που βρίσκονται σε εκπληκτική κατάσταση, στο top της φόρμας τους, έχουν ένα μεγάλο ψυχολογικό -και πρακτικό- αβαντάζ, αλλά από την άλλη δεν μπορεί κανείς να ξεγράψει τον έμπειρο Παναθηναϊκό, που θα έχει μεγαλύτερες πιθανότητες στο γήπεδο του -στην ασφάλεια δηλαδή ενός εντός έδρας αγώνα- να πάρει από τους άλλους παίκτες τις λύσεις που χρειάζεται.
Το ζητούμενο, δηλαδή, είναι αν ο Ολυμπιακός καταφέρει -όπως έκανε στο Φάληρο- να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τη φυσική/αθλητική/ποσοτική υπεροχή, ή αν οι "παλιές καραβάνες" του Παναθηναϊκού θα μπορέσουν να πάνε το ματς στα δικά τους μέτρα;
πηγή: sport24.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΝΤΑΜΠΛΟΥΧΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΑΠΟ ΤΗΝ UEFA!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
