2018-02-10 23:17:11
Όλοι οι Αστυνομικοί έχουμε διδαχθεί και γνωρίζουμε τα δέκα θανατηφόρα σφάλματα. Αυτό που ενδεχομένως δε γνωρίζουμε είναι η προέλευσή τους, το ποιός τα τυποποίησε και τις συνθήκες κάτω
από τις οποίες αυτά «ανακαλύφθηκαν». Ο άνθρωπος που αναφέρθηκε σε αυτά ήταν άραγε κάποιος tacticaloperator αστυνομικός ή μήπως κάποιος lowprofile ερευνητής αστυνομικός; Πώς κατάφερε να είναι τόσο εύστοχος, ώστε τα δέκα θανατηφόρα λάθη να διδάσκονται σχεδόν αυτούσια 45 χρόνια μετά;
Πριν από σχεδόν 90 χρόνια, στη μακρινή δεκαετία του 1930, οι ερευνητές ανθρωποκτονιών των αστυνομιών των Η.Π.Α., τυποποίησαν μία checklist, μέσω της οποίας έκαναν τον τελικό έλεγχο στις αναφορές τους με σκοπό να εξακριβώσουν αν έχουν καλύψει πλήρως την ερευνώμενη υπόθεση. Η λίστα αυτή είναι πλέον γνωστή και στην Ελλάδα, καθώς εφαρμόζεται προανακριτικά(!) και αποτελείται από τα ερωτήματα «Ποιός; Πού; Πότε; Τί; Πώς; Γιατί;»
. Πίσω στις Η.Π.Α., ερευνώντας παράλληλα τους φόνους αστυνομικών κατά τη διάρκεια ελέγχων ή περιστατικών - αδικημάτων σε εξέλιξη, όταν οι ερευνητές καλούνταν να απαντήσουν στο «γιατί;» διαπίστωναν την ύπαρξη ενός μοτίβου, με την απάντηση σε αυτό το «γιατί;» να προέρχεται σχεδόν πάντα από μια λίγο πολύ επαναλαμβανόμενη γκάμα απαντήσεων. Επιπροσθέτως, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1950 οπότε γίνονταν σε μεγάλη έκταση συνέδρια με τη συμμετοχή αστυνομικών από όλον τον κόσμο, διαπιστώθηκε ότι αυτή η επαναλαμβανόμενη γκάμα απαντήσεων στο «γιατί» σκοτώνονται οι αστυνομικοί, παρέμενε ίδια όχι μόνο στις Η.Π.Α., αλλά και στην Ευρώπη, τον Καναδά, την Ασία, την Αφρική, την Αυστραλία κλπ. Το 1975, ένας εκ των εμπειρότερων ντετέκτιβ – αστυνομικών ερευνητών του τμήματος ανθρωποκτονιών της Αστυνομίας του Λος Άντζελες των Η.Π.Α., ο Αστυνόμος Πιρς Μπρούκς (L.A.P.D. CaptainPierceBrooks), έγραψε ένα βιβλίο στο οποίο τυποποίησε την προρρηθείσα γκάμα απαντήσεων σε δέκα σημεία. Με τον κίνδυνο να χτυπήσει «νεύρο» στις αστυνομικές υπηρεσίες και να τον χαρακτηρίσουν ασεβή, έθεσε με γενικούς όρους το πλαίσιο λαθών τακτικής των αστυνομικών, όχι για να «ρεζιλέψει» τους νεκρούς, αλλά για να σώσει ζωές αστυνομικών. Και τα κατάφερε Αυτά τα σημεία, τα χαρακτήρισε ως «τα δέκα θανατηφόρα σφάλματα των αστυνομικών» και είχαν προκύψει από την πολυετή εμπειρία του σε υποθέσεις ανθρωποκτονιών και δη αστυνομικών, την παρατηρητικότητα του, την αγάπη του για την έρευνα και την ανταλλαγή απόψεων με άλλους συναδέλφους του.
Το βιβλίο του Pierce Brooks έχει τον τίτλο “Officer down, code three” και θεωρείται το πρώτο βιβλίο αστυνομικής αυτοπροστασίας, ενώ πολλοί το έχουν χαρακτηρίσει ως τη «Βίβλο των Αστυνομικών».
Από τότε, τα δέκα θανατηφόρα σφάλματα διδάσκονται ανελλιπώς σε όλες σχεδόν τις αστυνομικές ακαδημίες παγκοσμίως, ενώ έχουν εμφανιστεί πολλές παραλλαγές τους κατά καιρούς, με το νόημα όμως να παραμένει το ίδιο. Στο παρόν άρθρο θα παρουσιασθούν τα «γνήσια» θανατηφόρα λάθη, όπως τα τυποποίησε ο Μπρούκς στο σπάνιο πλέον βιβλίο του, ένα αντίτυπο του οποίου έχω την τύχη να κατέχω:
1)Αποτυχία του αστυνομικού να διατηρήσει ικανότητα στη χρήση και τη συντήρηση του όπλου του, του οχήματός του και του εξοπλισμού του.
2)Κακή σωματική έρευνα και ασφάλιση υπόπτου/δράστη.
3) Κατάσταση υπνηλίας ή/και ύπνος.
4) Γρήγορος εφησυχασμός - επανάπαυση.
5)‘Έλλειψη προσοχής σε σήμα κινδύνου.
6) Ανάπτυξη σε κακή χωροταξική θέση.
7) Έλλειψη συνεχούς οπτικής/φυσικής επαφής με τα χέρια του υπόπτου/δράστη.
8) Θάρρος ταφόπλακας.
9) Ανάλωση σκέψης σε τρίτες - άσχετες έγνοιες και προβλήματα.
10) Απάθεια.
O Pierce Brooks κατά τη διάρκεια της πολυετούς καριέρας του χειρίστηκε πολλές υποθέσεις ανθρωποκτονιών και κατά συρροή δολοφόνων.
Η μεγαλύτερη «νίκη» του Μπρούκς ήταν το γεγονός ότι κατάφερε να ξεπεράσει τη νοοτροπία της υποκουλτούρας ηρώων που έχουμε οι Αστυνομικοί σε σχέση με τους νεκρούς συναδέλφους μας. Ο έμπειρος αυτός ντετέκτιβ είχε διαπιστώσει πως όταν οι συνάδελφοί του ερευνούσαν θανάτους αστυνομικών και καλούνταν να απαντήσουν στα «Ποιός; Πού; Πότε; Τί; Πώς; Γιατί;», εκουσίως απέφευγαν να απαντήσουν και να αναλύσουν το «γιατί». Η απάντηση σε αυτό το βασανιστικό «γιατί» καλυπτόταν συνήθως με αυτή του «πώς» και με την ανακήρυξη του νεκρού αστυνομικού ως ήρωα, καθώς έτσι «κουκουλώνονταν» η έλλειψη σωστής νοοτροπίας, εκπαίδευσης, τακτικών, υλικών κλπ. Ο Μπρούκς όμως, με την τυποποίηση των δέκα θανατηφόρων σφαλμάτων, κατάφερε να κάνει τους συναδέλφους του να αντιληφθούν πως ο θάνατος ενός αστυνομικού δεν είναι σύμπτωση, ούτε κακοτυχία. Τους έπεισε για την αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας πως πίσω από ένα τέτοιο δυσάρεστο συμβάν κρύβονται λάθη και παραλείψεις τακτικής ή/και στρατηγικής. Επίσης, τους δίδαξε πως οι υπόλοιποι εν ζωή συνάδελφοι του νεκρού χρωστούσαν σε αυτόν, στην οικογένειά του και τις επόμενες γενιές αστυνομικών την αλήθεια, τον εντοπισμό του λάθους και τους τρόπους αντιμετώπισης αυτού, ώστε αυτό να μη στοιχίσει άλλη ζωή αστυνομικού Κάθε θανάσιμος τραυματισμός αστυνομικού, είναι μια επίπονη εμπειρία για τους συναδέλφους του, η οποία δύναται να τους «εμποδίσει» να διαπιστώσουν τα σφάλματα του νεκρού.
http://policenet.gr
_
από τις οποίες αυτά «ανακαλύφθηκαν». Ο άνθρωπος που αναφέρθηκε σε αυτά ήταν άραγε κάποιος tacticaloperator αστυνομικός ή μήπως κάποιος lowprofile ερευνητής αστυνομικός; Πώς κατάφερε να είναι τόσο εύστοχος, ώστε τα δέκα θανατηφόρα λάθη να διδάσκονται σχεδόν αυτούσια 45 χρόνια μετά;
Πριν από σχεδόν 90 χρόνια, στη μακρινή δεκαετία του 1930, οι ερευνητές ανθρωποκτονιών των αστυνομιών των Η.Π.Α., τυποποίησαν μία checklist, μέσω της οποίας έκαναν τον τελικό έλεγχο στις αναφορές τους με σκοπό να εξακριβώσουν αν έχουν καλύψει πλήρως την ερευνώμενη υπόθεση. Η λίστα αυτή είναι πλέον γνωστή και στην Ελλάδα, καθώς εφαρμόζεται προανακριτικά(!) και αποτελείται από τα ερωτήματα «Ποιός; Πού; Πότε; Τί; Πώς; Γιατί;»
Το βιβλίο του Pierce Brooks έχει τον τίτλο “Officer down, code three” και θεωρείται το πρώτο βιβλίο αστυνομικής αυτοπροστασίας, ενώ πολλοί το έχουν χαρακτηρίσει ως τη «Βίβλο των Αστυνομικών».
Από τότε, τα δέκα θανατηφόρα σφάλματα διδάσκονται ανελλιπώς σε όλες σχεδόν τις αστυνομικές ακαδημίες παγκοσμίως, ενώ έχουν εμφανιστεί πολλές παραλλαγές τους κατά καιρούς, με το νόημα όμως να παραμένει το ίδιο. Στο παρόν άρθρο θα παρουσιασθούν τα «γνήσια» θανατηφόρα λάθη, όπως τα τυποποίησε ο Μπρούκς στο σπάνιο πλέον βιβλίο του, ένα αντίτυπο του οποίου έχω την τύχη να κατέχω:
1)Αποτυχία του αστυνομικού να διατηρήσει ικανότητα στη χρήση και τη συντήρηση του όπλου του, του οχήματός του και του εξοπλισμού του.
2)Κακή σωματική έρευνα και ασφάλιση υπόπτου/δράστη.
3) Κατάσταση υπνηλίας ή/και ύπνος.
4) Γρήγορος εφησυχασμός - επανάπαυση.
5)‘Έλλειψη προσοχής σε σήμα κινδύνου.
6) Ανάπτυξη σε κακή χωροταξική θέση.
7) Έλλειψη συνεχούς οπτικής/φυσικής επαφής με τα χέρια του υπόπτου/δράστη.
8) Θάρρος ταφόπλακας.
9) Ανάλωση σκέψης σε τρίτες - άσχετες έγνοιες και προβλήματα.
10) Απάθεια.
O Pierce Brooks κατά τη διάρκεια της πολυετούς καριέρας του χειρίστηκε πολλές υποθέσεις ανθρωποκτονιών και κατά συρροή δολοφόνων.
Η μεγαλύτερη «νίκη» του Μπρούκς ήταν το γεγονός ότι κατάφερε να ξεπεράσει τη νοοτροπία της υποκουλτούρας ηρώων που έχουμε οι Αστυνομικοί σε σχέση με τους νεκρούς συναδέλφους μας. Ο έμπειρος αυτός ντετέκτιβ είχε διαπιστώσει πως όταν οι συνάδελφοί του ερευνούσαν θανάτους αστυνομικών και καλούνταν να απαντήσουν στα «Ποιός; Πού; Πότε; Τί; Πώς; Γιατί;», εκουσίως απέφευγαν να απαντήσουν και να αναλύσουν το «γιατί». Η απάντηση σε αυτό το βασανιστικό «γιατί» καλυπτόταν συνήθως με αυτή του «πώς» και με την ανακήρυξη του νεκρού αστυνομικού ως ήρωα, καθώς έτσι «κουκουλώνονταν» η έλλειψη σωστής νοοτροπίας, εκπαίδευσης, τακτικών, υλικών κλπ. Ο Μπρούκς όμως, με την τυποποίηση των δέκα θανατηφόρων σφαλμάτων, κατάφερε να κάνει τους συναδέλφους του να αντιληφθούν πως ο θάνατος ενός αστυνομικού δεν είναι σύμπτωση, ούτε κακοτυχία. Τους έπεισε για την αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας πως πίσω από ένα τέτοιο δυσάρεστο συμβάν κρύβονται λάθη και παραλείψεις τακτικής ή/και στρατηγικής. Επίσης, τους δίδαξε πως οι υπόλοιποι εν ζωή συνάδελφοι του νεκρού χρωστούσαν σε αυτόν, στην οικογένειά του και τις επόμενες γενιές αστυνομικών την αλήθεια, τον εντοπισμό του λάθους και τους τρόπους αντιμετώπισης αυτού, ώστε αυτό να μη στοιχίσει άλλη ζωή αστυνομικού Κάθε θανάσιμος τραυματισμός αστυνομικού, είναι μια επίπονη εμπειρία για τους συναδέλφους του, η οποία δύναται να τους «εμποδίσει» να διαπιστώσουν τα σφάλματα του νεκρού.
http://policenet.gr
_
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Οι δικαστικοί στη Ρωσία μπορούν να οδηγούν μεθυσμένοι!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
