2018-03-05 14:17:23
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 5η Μαρτίου 2018
ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΒΛΑΣΦΗΜΗ, ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΗ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Έγινε πλέον «θεσμός», σε κάθε μεγάλη εορτή, ή ιερή περίοδο, να προσβάλλεται βάναυσα την πίστη μας, με τις λοιδορίες των οσίων και ιερών προσώπων της Εκκλησίας μας.
Με το άνοιγμα του ιερού Τριωδίου και την έναρξη της πνευματικής μας πορείας προς το Άγιο Πάσχα, ανασύρθηκε από τα σκονισμένα ντουλάπια το ανιστόρητο, κακόγουστο και βλάσφημο μιούζικαλ «Jesus Christ Superstar» (Ιησούς Χριστός Σούπερ Σταρ) και ανέβηκε ως θεατρική παράσταση σε θέατρο των Αθηνών. Μάλιστα, όπως ανακοινώθηκε, η παράσταση θα παίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, την Μεγάλη Εβδομάδα και την Πασχάλια περίοδο, μέχρι τα τέλη Απριλίου!
Για την ιστορία αναφέρουμε ότι «Το "Jesus Christ Superstar", η πασίγνωστη ροκ όπερα σε μουσική του Andrew Lloyd Webber και λιμπρέτο του Tim Rice, κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1970 σε LP, με θέμα την τελευταία εβδομάδα της ζωής του Ιησού – από την είσοδο στα Ιεροσόλυμα μέχρι και την Σταύρωση – σε μια τελείως καινούργια και τολμηρή προσέγγιση του Θείου δράματος, απελευθερωμένη από την εκκλησιαστική "μεταφυσική" και επικεντρωμένη στην ανθρώπινη – και αληθινή – πλευρά των πρωταγωνιστών της»
. «Η ιστορία του "Jesus Christ Superstar" ξεκίνησε το 1969, όταν οι νεότατοι – εικοσάρηδες – και άγνωστοι τότε Andrew Lloyd Webber και Tim Rice, συνέθεσαν μια από τις πιο γνωστές όπερες στην ιστορία της ροκ μουσικής. Η πρώτη ιδέα ήταν να δώσουν το ρόλο του Χριστού στον Τζον Λένον, με τον οποίον ήρθαν σε επαφή. Ο Λένον είδε θετικά την πρόταση, αλλά έθεσε ως όρο της συμμετοχής του στην ηχογράφηση, την παρουσία της Γιόκο Όνο ως Μαρίας Μαγδαληνής» (Πηγή: news247.gr /eidiseis/psixagogia/music/ o- ihsous-twn-loyloydiwn. 618962.html).
Στο θεατρικό αυτό δρώμενο κακοποιείται βάναυσα η ιστορική πραγματικότητα και ανατρέπεται ολόκληρη η χριστιανική διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Επαναλαμβάνεται η εδώ και αιώνες γνωστή πολεμική κατά της Θεότητος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και του απολυτρωτικού Του έργου. Επιχειρείται να απομειωθεί η πίστη της Εκκλησίας προς το πανάγιο πρόσωπο του Κυρίου μας, να κλονιστεί η αγάπη και η αφοσίωση των πιστών προς Αυτόν και το έργο Του, να απαξιωθούν τα άγια και ιερά πρόσωπα, όπως της Παναγίας και των αγίων Αποστόλων, να αμφισβητηθεί η αξιοπιστία των βιβλικών κειμένων και να προβληθεί ο κοσμικός «ορθολογισμός», στον οποίο δεν χωρούν «μεταφυσικές προσεγγίσεις».
Πιο συγκεκριμένα ο Χριστός παρουσιάζεται, ως ένας «μοντέρνος» νέος, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των περιθωριακών χίπηδων της δεκαετίας του 1960 – 70. Ως ένας «ανατρεπτικός» νέος, ο οποίος εναντιώθηκε στο «σύστημα» της εποχής του, αλλά συνεχίζει να «εναντιώνεται» και στο «σύστημα» της εποχής μας και ο οποίος δεν δέχεται περιορισμούς. Ο «επαναστάτης Ιησούς» της παράστασης «ανατρέποντας» το θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής του, ανατρέπει, (σύμφωνα με το σενάριο που έπλασε με τη φαντασία του ο σκηνοθέτης), τους ηθικούς κώδικες, όπως οι «ανατρεπτικοί» χίπηδες της εποχής που γράφηκε το μιούζικαλ. Όπως δηλαδή οι χίπηδες δεν είχαν αναστολές, έτσι και ο «Ιησούς» παρουσιάζεται, ως ένας από αυτούς, ο οποίος κυριαρχείται από ανθρώπινα πάθη και ικανοποιεί τα ταπεινά του ορμέμφυτα. Φέρεται να έχει σχέσεις με την Μαρία τη Μαγδαληνή. «Αυτό από μόνο του ήταν αρκετό να φρικάρει εκκλησίες και παπάδες, αλλά οι Webber και Rice το χόντρυναν και άλλο, βάζοντας δίπλα στον Ιησού την Μαρία Μαγδαληνή. Όχι στα γόνατα ως πόρνη να ζητάει συγχώρεση, ούτε πίσω του ως γυναίκα που πρέπει να αντιληφθεί τη θέση της, αλλά δίπλα του. Ως σύντροφο και έμπιστη που προσπαθεί να τον βοηθήσει, να τον ερμηνεύσει και να τον αγαπήσει, όπως όταν στο "I don’t know how to love him" τραγουδάει τον έρωτά της για τον Ιησού που "είναι άντρας, είναι απλά ένας άντρας και είχα πολλούς άντρες μέχρι τώρα", κλείνοντας με τους στίχους "τον θέλω τόσο, τον αγαπώ πολύ". Ντελίριο "ασέβειας"!»! (όπου ανωτ.).
Το αξιοθρήνητο, για την πίστη της Εκκλησίας μας πρόσωπο του προδότη Ιούδα μεταλλάσσεται στο έργο. Δεν προβάλλεται ως προδότης, αλλά ως ένας αγνός ιδεαλιστής επαναστάτης! «Στο έργο των Webber & Rice κεντρικό πρόσωπο είναι ο Ιούδας, για πρώτη φορά είναι η δική του σκοπιά που μετράει και όχι αυτή των Γραφών. Ο ανυπόμονος επαναστάτης, ανατρεπτικός ιδεαλιστής, κοινωνικά ευαίσθητος – και καθόλου τυχαία μαύρος στην ταινία του Jewison – Ιούδας δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον εκκλησιαστικό "προδότη" που πλήρωσε την αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός αποδιοπομπαίου τράγου, όταν στηνόταν στα Ευαγγέλια το "αφήγημα" της καινούργιας θρησκείας, με απώτερο σκοπό να ξεχωρίσει μια κι έξω η ανθρώπινη και άρα αμαρτωλή φύση, από τη θεϊκή υπόσταση του Ιησού» (όπου ανωτ.). Πλήρης ανατροπή της ιστορικής αλήθειας και διαστροφή της πίστεως της Εκκλησίας μας. Ο Ιούδας, είναι ο διαχρονικά αγαπημένος «ήρωας» των εχθρών του Χριστού, διότι είναι αυτός ο οποίος έπαιξε κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράδοση του Κυρίου μας στο σταυρικό θάνατο. Ιδού γιατί ωραιοποιείται στο βλάσφημο μιούζικαλ. Ιδού γιατί το έργο αυτό είναι πέρα για πέρα αντίχριστο!
Σ’ ολόκληρο το έργο, από την αρχή μέχρι το τέλος, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει την αγωνιώδη και εργώδη προσπάθεια του σκηνοθέτου να απογυμνώσει το θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας από τη θεία Του φύση και να τον παρουσιάσει ως έναν απλό άνθρωπο. Να τον εξισώσει με τους διάφορους διαχρονικούς ιδρυτές θρησκειών, φιλοσόφων και κοινωνικών αναμορφωτών, ώστε να πάψει να θεωρείται ο σωτήρας και λυτρωτής του κόσμου. «Στο "Jesus Christ Superstar" δεν έχει θέση ο Υιός του Θεού, αλλά ο συναισθηματικός και "ανθρώπινα" ανασφαλής Ιησούς που δεν γνωρίζει πώς να διαχειριστεί τους καρπούς της διδασκαλίας του, πέφτοντας στην παγίδα ενός "ανθρώπινου" ναρκισσισμού, που τον παρασύρει σε λανθασμένες επιλογές και "ανθρώπινες" αδυναμίες». «Και βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το έργο σταματάει στη Σταύρωση. Δεν υπάρχουν αποκαθήλωση και ταφή, αλλά πάνω απ’ όλα δεν υπάρχει Ανάσταση. Ο συμβολισμός είναι κάτι περισσότερο από φανερός και ευθύς: ο τελευταίος σταθμός είναι ο θάνατος, αυτή είναι η ανθρώπινη κατάληξη. Τα παρακάτω περισσεύουν ή απλά δεν ενδιαφέρουν. Αυτή η ωμή "παράλειψη" χαρακτηρίστηκε από πολλές Εκκλησίες ως βλασφημία» (όπου ανωτ.).
Η θεατρική παράσταση, όπως ήταν φυσικό, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από πληθώρα πιστών, (κληρικών και λαϊκών), οι οποίοι διαμαρτύρονται σε κάθε παράσταση, έξω από το θέατρο. Αλλά η δικαιολογημένη αυτή αντίδραση ενόχλησε τους χριστιανομάχους, οι οποίοι και πάλι επετέθησαν με πρωτοφανή μανία και μίσος με τις γνωστές κατηγορίες του «σκοταδισμού», του «μεσαιωνισμού», της «μισαλλοδοξίας», του «φανατισμού»,κλπ. Μόνο οι διαμαρτυρίες των πιστών ενοχλούν, όχι όμως και των «προοδευτικών», και ας συνοδεύονται συχνά με βανδαλισμούς και καταστροφές! Οι «δημοκρατικές»τους ευαισθησίες δεν αγγίζουν τους ορθοδόξους πιστούς, οι οποίοι δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται για την πίστη τους, διότι οι ίδιοι δεν πιστεύουν! Όταν όμως θιγεί στο ελάχιστο η πίστη αιρετικών, ή αλλοθρήσκων, «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» και κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο να τους υπερασπίσουν!
Λαλίστατοι κληρικοί όλων των βαθμών, για άλλα θέματα, δεν ύψωσαν την παραμικρή φωνή διαμαρτυρίας. Ελάχιστοι μόνον επίσκοποι ήρθαν να σπάσουν τη συνοδική σιγή, μεταξύ των οποίων και ο σεπτός ποιμενάρχης μας, ο οποίος δημοσίευσε θαρραλέα Εγκύκλιο και υπέβαλλε μήνυση κατά των συντελεστών της βλάσφημης θεατρικής παράστασης. Όπως παρατηρεί στην μηνυτήρια αναφορά του «η παραπάνω θεατρική παράσταση περιλαμβάνει πράξεις και εκδηλώσεις χλευασμού, φράσεις απρεπείς και προσβλητικές κατά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και γενικά κατά της επίσημης, συνταγματικά κατοχυρωμένης, θρησκείας της χώρας μας, της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού».Το ίδιο έκαμαν και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Κυθήρων κ. Σεραφείμ και Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας.
Εκφράζουμε την πικρία μας για την νέα αυτή ενορχηστρωμένη και πολύ έξυπνα «στημένη» προσπάθεια κατασπιλώσεως του αρχηγού της πίστεώς μας Ιησού Χριστού, έχουμε συνηθίσει άλλωστε σε τέτοιου είδους ενέργειες από πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν. Δηλώνουμε παράλληλα πως δεν εκφράζουμε κανενός είδους μίσος προς τους παραγωγούς και εν γένει τους συντελεστές του θεατρικού αυτού εκτρώματος, ούτε βέβαια προς τους ηθοποιούς, οι οποίοι χάριν του χρηματικού κέρδους δέχθηκαν να γίνουν μιμητές των στρατιωτών του Πιλάτου, οι οποίοι ενέπαιξαν και χλεύασαν τον Χριστό με τον ακάνθινο στέφανο, την κόκκινη χλαμύδα και τον κάλαμο. Προσευχόμαστε, (πρέπει να προσευχόμαστε), για όλους αυτούς, διότι γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι συνειδητά, ή ασυνείδητα, γίνονται όργανα του αντιθέου διαβόλου και των επί γης οργάνων του, για την ματαίωση του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου μας.
Τελειώνουμε με ένα καίριο ερώτημά μας: Οι παράγοντες της βλάσφημης αυτής παράστασης, (επιχειρηματίες, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, κλπ.), θα αποτολμούσαν να ανεβάσουν παρόμοια παράσταση για τον Μωάμεθ; Προφανώς δεν χρειάζεται απάντηση στο ερώτημά μας, διότι είναι αυτονόητη!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
thriskeftika
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 5η Μαρτίου 2018
ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΒΛΑΣΦΗΜΗ, ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΗ ΚΑΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Έγινε πλέον «θεσμός», σε κάθε μεγάλη εορτή, ή ιερή περίοδο, να προσβάλλεται βάναυσα την πίστη μας, με τις λοιδορίες των οσίων και ιερών προσώπων της Εκκλησίας μας.
Με το άνοιγμα του ιερού Τριωδίου και την έναρξη της πνευματικής μας πορείας προς το Άγιο Πάσχα, ανασύρθηκε από τα σκονισμένα ντουλάπια το ανιστόρητο, κακόγουστο και βλάσφημο μιούζικαλ «Jesus Christ Superstar» (Ιησούς Χριστός Σούπερ Σταρ) και ανέβηκε ως θεατρική παράσταση σε θέατρο των Αθηνών. Μάλιστα, όπως ανακοινώθηκε, η παράσταση θα παίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, την Μεγάλη Εβδομάδα και την Πασχάλια περίοδο, μέχρι τα τέλη Απριλίου!
Για την ιστορία αναφέρουμε ότι «Το "Jesus Christ Superstar", η πασίγνωστη ροκ όπερα σε μουσική του Andrew Lloyd Webber και λιμπρέτο του Tim Rice, κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1970 σε LP, με θέμα την τελευταία εβδομάδα της ζωής του Ιησού – από την είσοδο στα Ιεροσόλυμα μέχρι και την Σταύρωση – σε μια τελείως καινούργια και τολμηρή προσέγγιση του Θείου δράματος, απελευθερωμένη από την εκκλησιαστική "μεταφυσική" και επικεντρωμένη στην ανθρώπινη – και αληθινή – πλευρά των πρωταγωνιστών της»
Στο θεατρικό αυτό δρώμενο κακοποιείται βάναυσα η ιστορική πραγματικότητα και ανατρέπεται ολόκληρη η χριστιανική διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Επαναλαμβάνεται η εδώ και αιώνες γνωστή πολεμική κατά της Θεότητος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και του απολυτρωτικού Του έργου. Επιχειρείται να απομειωθεί η πίστη της Εκκλησίας προς το πανάγιο πρόσωπο του Κυρίου μας, να κλονιστεί η αγάπη και η αφοσίωση των πιστών προς Αυτόν και το έργο Του, να απαξιωθούν τα άγια και ιερά πρόσωπα, όπως της Παναγίας και των αγίων Αποστόλων, να αμφισβητηθεί η αξιοπιστία των βιβλικών κειμένων και να προβληθεί ο κοσμικός «ορθολογισμός», στον οποίο δεν χωρούν «μεταφυσικές προσεγγίσεις».
Πιο συγκεκριμένα ο Χριστός παρουσιάζεται, ως ένας «μοντέρνος» νέος, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των περιθωριακών χίπηδων της δεκαετίας του 1960 – 70. Ως ένας «ανατρεπτικός» νέος, ο οποίος εναντιώθηκε στο «σύστημα» της εποχής του, αλλά συνεχίζει να «εναντιώνεται» και στο «σύστημα» της εποχής μας και ο οποίος δεν δέχεται περιορισμούς. Ο «επαναστάτης Ιησούς» της παράστασης «ανατρέποντας» το θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής του, ανατρέπει, (σύμφωνα με το σενάριο που έπλασε με τη φαντασία του ο σκηνοθέτης), τους ηθικούς κώδικες, όπως οι «ανατρεπτικοί» χίπηδες της εποχής που γράφηκε το μιούζικαλ. Όπως δηλαδή οι χίπηδες δεν είχαν αναστολές, έτσι και ο «Ιησούς» παρουσιάζεται, ως ένας από αυτούς, ο οποίος κυριαρχείται από ανθρώπινα πάθη και ικανοποιεί τα ταπεινά του ορμέμφυτα. Φέρεται να έχει σχέσεις με την Μαρία τη Μαγδαληνή. «Αυτό από μόνο του ήταν αρκετό να φρικάρει εκκλησίες και παπάδες, αλλά οι Webber και Rice το χόντρυναν και άλλο, βάζοντας δίπλα στον Ιησού την Μαρία Μαγδαληνή. Όχι στα γόνατα ως πόρνη να ζητάει συγχώρεση, ούτε πίσω του ως γυναίκα που πρέπει να αντιληφθεί τη θέση της, αλλά δίπλα του. Ως σύντροφο και έμπιστη που προσπαθεί να τον βοηθήσει, να τον ερμηνεύσει και να τον αγαπήσει, όπως όταν στο "I don’t know how to love him" τραγουδάει τον έρωτά της για τον Ιησού που "είναι άντρας, είναι απλά ένας άντρας και είχα πολλούς άντρες μέχρι τώρα", κλείνοντας με τους στίχους "τον θέλω τόσο, τον αγαπώ πολύ". Ντελίριο "ασέβειας"!»! (όπου ανωτ.).
Το αξιοθρήνητο, για την πίστη της Εκκλησίας μας πρόσωπο του προδότη Ιούδα μεταλλάσσεται στο έργο. Δεν προβάλλεται ως προδότης, αλλά ως ένας αγνός ιδεαλιστής επαναστάτης! «Στο έργο των Webber & Rice κεντρικό πρόσωπο είναι ο Ιούδας, για πρώτη φορά είναι η δική του σκοπιά που μετράει και όχι αυτή των Γραφών. Ο ανυπόμονος επαναστάτης, ανατρεπτικός ιδεαλιστής, κοινωνικά ευαίσθητος – και καθόλου τυχαία μαύρος στην ταινία του Jewison – Ιούδας δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον εκκλησιαστικό "προδότη" που πλήρωσε την αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός αποδιοπομπαίου τράγου, όταν στηνόταν στα Ευαγγέλια το "αφήγημα" της καινούργιας θρησκείας, με απώτερο σκοπό να ξεχωρίσει μια κι έξω η ανθρώπινη και άρα αμαρτωλή φύση, από τη θεϊκή υπόσταση του Ιησού» (όπου ανωτ.). Πλήρης ανατροπή της ιστορικής αλήθειας και διαστροφή της πίστεως της Εκκλησίας μας. Ο Ιούδας, είναι ο διαχρονικά αγαπημένος «ήρωας» των εχθρών του Χριστού, διότι είναι αυτός ο οποίος έπαιξε κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράδοση του Κυρίου μας στο σταυρικό θάνατο. Ιδού γιατί ωραιοποιείται στο βλάσφημο μιούζικαλ. Ιδού γιατί το έργο αυτό είναι πέρα για πέρα αντίχριστο!
Σ’ ολόκληρο το έργο, από την αρχή μέχρι το τέλος, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει την αγωνιώδη και εργώδη προσπάθεια του σκηνοθέτου να απογυμνώσει το θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου μας από τη θεία Του φύση και να τον παρουσιάσει ως έναν απλό άνθρωπο. Να τον εξισώσει με τους διάφορους διαχρονικούς ιδρυτές θρησκειών, φιλοσόφων και κοινωνικών αναμορφωτών, ώστε να πάψει να θεωρείται ο σωτήρας και λυτρωτής του κόσμου. «Στο "Jesus Christ Superstar" δεν έχει θέση ο Υιός του Θεού, αλλά ο συναισθηματικός και "ανθρώπινα" ανασφαλής Ιησούς που δεν γνωρίζει πώς να διαχειριστεί τους καρπούς της διδασκαλίας του, πέφτοντας στην παγίδα ενός "ανθρώπινου" ναρκισσισμού, που τον παρασύρει σε λανθασμένες επιλογές και "ανθρώπινες" αδυναμίες». «Και βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το έργο σταματάει στη Σταύρωση. Δεν υπάρχουν αποκαθήλωση και ταφή, αλλά πάνω απ’ όλα δεν υπάρχει Ανάσταση. Ο συμβολισμός είναι κάτι περισσότερο από φανερός και ευθύς: ο τελευταίος σταθμός είναι ο θάνατος, αυτή είναι η ανθρώπινη κατάληξη. Τα παρακάτω περισσεύουν ή απλά δεν ενδιαφέρουν. Αυτή η ωμή "παράλειψη" χαρακτηρίστηκε από πολλές Εκκλησίες ως βλασφημία» (όπου ανωτ.).
Η θεατρική παράσταση, όπως ήταν φυσικό, ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από πληθώρα πιστών, (κληρικών και λαϊκών), οι οποίοι διαμαρτύρονται σε κάθε παράσταση, έξω από το θέατρο. Αλλά η δικαιολογημένη αυτή αντίδραση ενόχλησε τους χριστιανομάχους, οι οποίοι και πάλι επετέθησαν με πρωτοφανή μανία και μίσος με τις γνωστές κατηγορίες του «σκοταδισμού», του «μεσαιωνισμού», της «μισαλλοδοξίας», του «φανατισμού»,κλπ. Μόνο οι διαμαρτυρίες των πιστών ενοχλούν, όχι όμως και των «προοδευτικών», και ας συνοδεύονται συχνά με βανδαλισμούς και καταστροφές! Οι «δημοκρατικές»τους ευαισθησίες δεν αγγίζουν τους ορθοδόξους πιστούς, οι οποίοι δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται για την πίστη τους, διότι οι ίδιοι δεν πιστεύουν! Όταν όμως θιγεί στο ελάχιστο η πίστη αιρετικών, ή αλλοθρήσκων, «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» και κατεβαίνουν στο πεζοδρόμιο να τους υπερασπίσουν!
Λαλίστατοι κληρικοί όλων των βαθμών, για άλλα θέματα, δεν ύψωσαν την παραμικρή φωνή διαμαρτυρίας. Ελάχιστοι μόνον επίσκοποι ήρθαν να σπάσουν τη συνοδική σιγή, μεταξύ των οποίων και ο σεπτός ποιμενάρχης μας, ο οποίος δημοσίευσε θαρραλέα Εγκύκλιο και υπέβαλλε μήνυση κατά των συντελεστών της βλάσφημης θεατρικής παράστασης. Όπως παρατηρεί στην μηνυτήρια αναφορά του «η παραπάνω θεατρική παράσταση περιλαμβάνει πράξεις και εκδηλώσεις χλευασμού, φράσεις απρεπείς και προσβλητικές κατά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και γενικά κατά της επίσημης, συνταγματικά κατοχυρωμένης, θρησκείας της χώρας μας, της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού».Το ίδιο έκαμαν και οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Κυθήρων κ. Σεραφείμ και Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας.
Εκφράζουμε την πικρία μας για την νέα αυτή ενορχηστρωμένη και πολύ έξυπνα «στημένη» προσπάθεια κατασπιλώσεως του αρχηγού της πίστεώς μας Ιησού Χριστού, έχουμε συνηθίσει άλλωστε σε τέτοιου είδους ενέργειες από πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις στο παρελθόν. Δηλώνουμε παράλληλα πως δεν εκφράζουμε κανενός είδους μίσος προς τους παραγωγούς και εν γένει τους συντελεστές του θεατρικού αυτού εκτρώματος, ούτε βέβαια προς τους ηθοποιούς, οι οποίοι χάριν του χρηματικού κέρδους δέχθηκαν να γίνουν μιμητές των στρατιωτών του Πιλάτου, οι οποίοι ενέπαιξαν και χλεύασαν τον Χριστό με τον ακάνθινο στέφανο, την κόκκινη χλαμύδα και τον κάλαμο. Προσευχόμαστε, (πρέπει να προσευχόμαστε), για όλους αυτούς, διότι γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι συνειδητά, ή ασυνείδητα, γίνονται όργανα του αντιθέου διαβόλου και των επί γης οργάνων του, για την ματαίωση του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου μας.
Τελειώνουμε με ένα καίριο ερώτημά μας: Οι παράγοντες της βλάσφημης αυτής παράστασης, (επιχειρηματίες, σκηνοθέτες, ηθοποιοί, κλπ.), θα αποτολμούσαν να ανεβάσουν παρόμοια παράσταση για τον Μωάμεθ; Προφανώς δεν χρειάζεται απάντηση στο ερώτημά μας, διότι είναι αυτονόητη!
Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών
thriskeftika
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
