ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Κι αν κάτι διέγραφε όλο σας το παρελθόν;

Δεν υπάρχει στο σύμπαν πιο εξωτικό ουράνιο αντικείμενο από τις μαύρες τρύπες. Δεν τις έχουμε δει, αλλά ξέρουμε ότι υπάρχουν από τις τροχιές αστέρων γύρω από ένα κέντρο όπου δεν υπάρχει τίποτα. Εκεί βρίσκεται μια μαύρη τρύπα. Η βαρύτητά της φτάνει στο άπειρο, ούτε το φως δεν μπορεί να διαφύγει – εξ ου και μαύρες.Την ύπαρξή τους προέβλεψε το 1916 ο Αυστριακός Καρλ Σβάρτσιλντ βασισμένος στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Αϊνστάιν. Ο Σβάρτσιλντ έλυνε εξισώσεις στα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου, όπου και πέθανε. Τις εξισώσεις του εκτίμησε δεόντως ο μέγας Αλβέρτος, πλην όμως ήταν σίγουρος πως τέτοια αντικείμενα (μαύρες τρύπες τις βάφτισε το 1967 ο Αμερικανός αστροφυσικός Τζον Αρτσιμπαλντ Ουίλερ) αποκλείεται να υπάρχουν διότι η φύση θα έχει προβλέψει μια ασφαλιστική δικλίδα. Σήμερα ξέρουμε ότι εδώ ο Αϊνστάιν έπεσε έξω.

Ο κύριος Γκρι μου υπενθυμίζει ότι το διεθνές αστρονομικό πρότζεκτ «Ορίζοντας Γεγονότων» («κολεκτίβα» από πανίσχυρα ραδιοτηλεσκόπια σε διάφορα μέρη της Γης) ίσως μας δώσει φέτος την πρώτη επεξεργασμένη φωτογραφία μιας υπερμεγέθους μαύρης τρύπας που βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία μας, γνωστής ως Τοξότης Α*. «Το πρότζεκτ», εξηγεί ο κύριος Γκρι, «λέγεται “Ορίζοντας Γεγονότων” διότι αυτό είναι το νοητό όριο που περιβάλλει μια μαύρη τρύπα. Πέρα από αυτό, τα γεγονότα όπως τα ξέρουμε στο σύμπαν παύουν να ισχύουν».

Υποτίθεται ότι εάν ένας ταξιδιώτης διαβεί τον ορίζοντα γεγονότων θα συνθλιβεί από τις βαρυτικές δυνάμεις που οδηγούν στο κέντρο της μαύρης τρύπας, στη λεγόμενη ανωμαλία (singularity). Ωστόσο, σε άρθρο του πριν από ένα μήνα στο έντυπο Physical Review Letters, ο μεταδιδακτορικός φοιτητής του Μπέρκλεϊ, Peter Hintz, ισχυρίστηκε ότι σε ορισμένους τύπους μαύρων τρυπών, όπως στις υπερμεγέθεις στα κέντρα των γαλαξιών, οι εξισώσεις δείχνουν ότι όχι μόνον επιβιώνει ο ταξιδιώτης αλλά κι ότι συμβαίνει κάτι εξωφρενικό: διαγράφεται όλο του το παρελθόν ανοίγοντας ταυτόχρονα μια βεντάλια με άπειρα μέλλοντα. Οσο περισσότερο πλησιάζει στο κέντρο της μαύρης τρύπας, ο ταξιδιώτης βιώνει μια υπερβατική εμπειρία όπου ο χρόνος μοιάζει με μονομπλόκ: τίποτα δεν έχει συμβεί και τα πάντα δύναται να συμβούν. Κάθε γνωστός ντετερμινιστικός μηχανισμός καταρρέει.

Για τον κύριο Γκρι, οι μαύρες τρύπες των αστροφυσικών είναι σαν το ασυνείδητο των ψυχαναλυτών – και του κάθε απλού, καθημερινού ανθρώπου. «Ναι, διότι και εκεί δεν ξέρουμε τι συμβαίνει», λέει. «Στου καθενός μας το ασυνείδητο τα πάντα είναι σκοτεινά, βουβά. Ψυχανεμιζόμαστε πράγματα στο ντιβάνι και στα όνειρα, όταν τρομάζουμε ή όταν ερωτευόμαστε, μα ώς εκεί. Ολοι οι χρόνοι που ζήσαμε και θα ζήσουμε, εκεί κάπου βρίσκονται, αφρός που κοχλάζει. Αν οι μαύρες τρύπες στο Διάστημα είναι μία φορά εξωτικές, το ανθρώπινο ασυνείδητο είναι χίλιες. Και όπως οι μαύρες τρύπες, είναι και αυτό πολύ τρομακτικό. Στην κυριολεξία, η καρδιά του σκότους. Γύρω από αυτή δεν έχουμε όλοι μας έναν ορίζοντα γεγονότων;».

Πηγή: Καθημερινή του Ηλία Μαγκλίνη