2018-04-24 10:16:27
Ανήκει στο 2% του πληθυσμού με πολύ υψηλό IQ - Αναγνωρίζεται ως άτομα με "ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες" - Ο πατέρας του μιλά ως γονιός και δάσκαλος για τα παιδιά που μπορεί να "χαθούν" στο ταλέντο τους
Όταν ήταν 1,5 ετών γνώριζε τους αριθμούς ενώ πριν καλά καλά μιλήσει αντί για λέξεις «συλλάβιζε» αριθμούς και μπορούσε με άνεση να γράψει τριψήφιους αριθμούς. Πριν πάει σχολείο μπορούσε φυσικά να διαβάζει και να συμπληρώνει δύσκολες ακολουθίες, όταν ήταν 9 ετών η «μαθηματική» του ηλικία αντιστοιχούσε σε 17χρονο ενώ όταν ήταν 12 ετών "τερμάτισε" το αντίστοιχο τεστ ευφυΐας της MENSA απαντώντας σωστά σε όλες τις ερωτήσεις. Οι γονείς του κατάλαβαν ότι «κάτι τρέχει» με το παιδί τους όταν εκείνος ήταν ακόμα μηνών και συνειδητοποίησαν ότι οι αριθμοί που αναφωνούσε σε κάθε τραγούδι της Λιλιπούπολης αντιστοιχούσαν στον αριθμό τους στο cd.
Ο Επιμενίδης (Μίνως) Κουντουράκης, μαθητής β’Λυκείου στο σχολείο της Σούδας, με ένα ιδιαίτερο χάρισμα στα Μαθηματικά, από μικρός έβλεπε τον κόσμο μέσα από νούμερα, αριθμούς και ακολουθίες ενώ ανήκει στο 2% του πληθυσμού με πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης.
Οι γονείς του, αναγνωρίζοντας αρκετά νωρίς το ταλέντο του στα Μαθηματικά, φρόντισαν να δίνουν τα κατάλληλα ερεθίσματα στο γιο τους για να αναπτύξει τις ιδιαίτερες ικανότητές του και κυρίως να ασχολείται με ένα αντικείμενο που ανταποκρίνεται στο "είναι του" και του αρέσει πραγματικά πολύ. Και ενώ στο εξωτερικό, ταλέντα σαν τον Επιμενίδη μπορούν, μέσα από ένα ευέλικτο σχολικό πρόγραμμα σπουδών, να μεταπηδούν ακόμα και τάξεις, ώστε να συμβαδίζουν με την πραγματική τους νοητική ηλικία, στην Ελλάδα το σχολείο γίνεται εχθρικό απέναντι σε χαρισματικά ή με ιδιαίτερα ταλέντα παιδιά.(χαρισματικά είναι τα παιδιά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης που διακρίνονται σε πολλούς τομείς ταυτόχρονα ενώ ταλέντα θεωρούνται όταν έχουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης και ιδιαίτερο ταλέντο σε έναν τομέα).
Στο μυαλό του Επιμενίδη την... ωρα της Φυσικής
"Τα περισσότερα μαθήματα τα βαριέμαι., κάποια δεν μου αρέσουν καθόλου αλλά υποχρεούμαι να τα παρακολουθώ, όμως και σε αυτά είμαι καλός χωρίς να δίνω ιδιαίτερη βάση". Υπάρχουν μαθήματα που με ενδιαφέρουν επειδή είναι κοντά στις ικανότητές μου τα οποία τα μελετάω παραπάνω. Δεν νιώθω περιθωριοποιημένος στην τάξη γιατί στα περισσότερα μαθήματα είμαι σαν τα άλλα παιδιά απλά σε μαθήματα που σχετίζονται με τα μαθηματικά εκεί είμαι από "μόνος μου εκτός", ανέφερε στο Flashnews.gr ο Επιμενίδης ο οποίος μας βοήθησε να μπούμε στο μυαλό του για να δούμε πώς σκέφτεται ένας μαθητής που το νοητικό του επίπεδο υπερβαίνει κατά πολύ το μέσο όρο, αλλά και στο συναίσθημά του απαντώντας αν νιώθει.... μόνος εκεί έξω.
"Όταν ο καθηγητής παραδίδει σε ένα μάθημα, πχ μας λέει μια βασική αρχή στην Φυσική , τα υπόλοιπα παιδιά κάνουν τις πράξεις για να λύσουν την άσκηση. Εγώ δεν κοιτάω καθόλου τις πράξεις απλά σκέφτομαι "τι παίζει εκεί πέρα", να εμβαθύνω, τι σχέση έχει αυτό που ανέφερε ο καθηγητής με κάτι που μάθαμε την περασμένη εβδομάδα, μήνα, χρόνο ή τι σχέση έχει με κάποιο φαινόμενο της πραγματικής ζωής". ... "Ξεχωριστός νιώθω, όχι όμως και μόνος. Στον τομέα των Μαθηματικών νιώθω μόνος. Δεν υπάρχουν πολλά παιδιά στα Χανιά να μιλήσω για τα Μαθηματικά, να αλληλεπιδράσω, σε αυτό το επίπεδο μπορώ να πω δεν υπάρχει τώρα άλλος στα Χανιά"
Και μπορεί οι ικανότητες του Επιμενίδη να είναι αξιοζήλευτες όμως αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν και "κατάρα" για ένα άτομο, στην περίπτωση που δεν υπάρχει το κατάλληλο υποστηρικτικό, οικογενειακό, σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον.
Χαρισματικά και ταλαντούχα παιδιά που καταλήγουν στην πόρτα παιδοψυχιάτρων
Υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών που κατέληξαν στην πόρτα παιδοψυχιάτρων επειδή οι γονείς ανησυχούσαν που το παιδί τους δεν παίζει όπως όλα τα άλλα παιδιά και δείχνει να "βαριέται" με τις δραστηριότητες των συνομηλίκων του. Υπάρχουν ταλαντούχα και χαρισματικά παιδιά που δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ από τους γονείς και το σχολείο με αποτέλεσμα να "χαθούν" στο σκοτάδι της ιδιαιτερότητάς τους. Έρευνες έχουν δείξει οτι ο τρόπος αντιμετώπισης αυτών των παιδιών από μικρή ηλικία είναι καθοριστικός για την εξέλιξή τους αφού βλέπουν τον κόσμο με πιο συνθετική ματιά από τον μέσο όρο και αυτό μπορεί να τους οδηγήσει ακόμα και σε ψυχολογικά προβλήματα που εκφράζονται ως περιθωριοποίηση, αδιαφορία, αντικοινωνικότητα και επιθετικότητα.
Στην Ελλάδα μόλις το 2000 υπήρξε ειδική μέριμνα από το Υπουργείο Παιδείας για την αγωγή των χαρισματικών και ταλαντούχων μαθητών, ωστόσο επί της ουσίας αποτελεί μια απλή πρόβλεψη σε νομοσχέδιο χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα στο πρόγραμμα σπουδών ή στο μοντέλο διδασκαλίας. Αργότερα, ο νόμος 3699/2008, για την ειδική αγωγή και εκπαίδευση ατόμων με αναπηρία ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, συμπεριέλαβε τους μαθητές με ανεπτυγμένες νοητικές ικανότητες «σε βαθμό που υπερβαίνει κατά πολύ τα προσδοκώμενα για την ηλικία τους» στους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
Η ανεπάρκεια του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και σε αυτόν τον τομέα είναι εκκωφαντική και όπως σημειώνει ο πατέρας του Επιμενίδη Νίκος Κουντουράκης, εκτός από τις αλλαγές στο σχολείο η ελληνική κοινωνία πρέπει να αλλάξει συνολικά ως νοοτροπία για το πώς αντιμετωπίζει αυτά τα παιδιά. Με την διπλή ιδιότητα του γονέα ενός ευφυούς, ταλαντούχου παιδιού και του δασκάλου σε δημόσιο σχολείο, ο κ.Κουντουράκης μίλησε στο Flashnews.gr για τα σημάδια που τον βοήθησαν να αναγνωρίσει το ταλέντο του γιου του, το πώς πρέπει να αντιδράσει ένας γονιός όταν αντιληφθεί οτι έχει ένα χαρισματικό - ταλαντούχο παιδί, αλλά και το τι συμβαίνει όταν το παιδί ξεκινήσει το σχολείο και την κοινωνικοποίησή του σε ένα περιβάλλον που αποτελεί μειονότητα. Ο κ. Κουντουράκης θέτει σε ένα ευρύτερο πλαίσιο το ζητημα της ελλιπούς ανταπόκρισης του σχολείου στις ιδιαιτερότητες των παιδιών αυτών, ως ένα θέμα που άπτεται του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η αναγνώριση του ταλέντου του Μίνωα όταν ήταν ακόμη μωρό
Ο Μίνως είναι ταλέντο στα μαθηματικά. Να τον ανακαλύψουμε δεν ήταν δύσκολο, γιατί από πολύ μικρός έδειξε τα χαρακτηριστικά που έχουν αυτά τα παιδιά. Από 1,5 - 2 χρονών ήξερε τους αριθμούς, μετά αντιλαμβανόταν πολύ άνετα τους αριθμούς μέχρι το 1000. Γύρω στα 2,5 μπορούσε να συμπληρώσει απλές ακολουθίες αριθμών. Φυσικά ήξερε πολύ νωρίς, από μόνος του να πολλαπλασιάζει, να διαιρεί κτλ. Όταν πήγε νηπιαγωγείο ήξερε να διαβάζει, να κάνει διάφορους υπολογισμούς. Θυμάμαι όταν τέλειωνε το νηπιαγωγείο κάναμε συζήτηση για τις γωνίες, τις 360 μοίρες, τα σημεία του ορίζοντα και μόνος του κατάλαβε και την έννοια του οτι η γωνία δεν σταματάει στις 360 μοίρες, την έννοια του κοχλία. Όταν είχε τελειώσει την πρώτη δημοτικού, είχε ανακαλύψει μόνος του αυτό που λέμε "παραγοντικό".
Δεν ήταν πολύ δύσκολο ως εκπαιδευτικός να έχω μέτρο σύγκρισης και αντιλήφθηκα πόσο πιο μπροστά ήταν από την ηλικία του. Από την Τετάρτη δημοτικού και μετά εγώ δεν μπορούσα να τον "καταφέρω". Η ταχύτητα σκέψης και η ικανότητα να λύνει προβλήματα, ήταν ανώτερη από την δική μου. Δύο χρονιές στο δημοτικό τον είχαμε δηλώσει στο σχολείο ως ΑμεΑ οπότε είχα δικαίωμα κάποιες ώρες να τις κάνω ως φροντιστηριακή άσκηση και έπαιρνα τον Μίνωα και κάναμε μαθήματα τριών τεσσάρων ετών πάνω από την ύλη του. Στη συνέχεια είχε καθηγητές εκτός σχολείου και οι εκπαιδευτικοί γνώριζαν τις ιδιαίτερες ικανότητές του. Υπήρχε μια σιωπηρή συμφωνία και ο Επιμενίδης αφήνονταν στην τάξη να κάνει επιπλέον πράγματα.
Τι πρέπει να κάνει ένας γονιός όταν αντιλαμβάνεται οτι το παιδί του είναι χαρισματικό ή έχει ιδιαίτερες ικανότητες
Το καλύτερο που έχει να κάνει ο γονιός όταν αντιλαμβάνεται οτι το παιδί του έχει τέτοιο ταλέντο, είναι να του δίνει ερεθίσματα. Δεν χρειάζεται να πιέσει το παιδί αλλά από τη στιγμή που έχει ιδιαίτερες ικανότητες σε ένα τομέα, πρέπει να του δίνει ερεθίσματα και το παιδί μετά παίρνει οτι θέλει, το επεκτείνει και εμβαθύνει όσο θέλει. Διαφορετικά είναι σαν να το καταδικάζεις στο σκοτάδι. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο γονιός πρέπει να δίνει ένα υποστηρικτικό πλαίσιο και πολλές δραστηριότητες ώστε να μπορεί το παιδί να αναπτύξει αυτό που θέλει.
Ακατάλληλο το σχολείο να υποστηρίξει το ταλέντο του - Νομοθετική ρύθμιση άνευ αντικρίσματος
Στο σχολείο δεν υπάρχει καμιά υποστηρικτική δραστηριότητα, το σχολείο δεν του προσφέρει τίποτα γιατί η ύλη που κάνουν την γνωρίζει εδώ και χρόνια. Όταν ήταν στο δημοτικό ήταν τουλάχιστον 4 χρόνια μπροστά από την τάξη του. Δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία σύσταση σε εκπαιδευτικούς για το πώς μπορούν να αναγνωρίσουν χαρισματικά ή ευφυή παιδιά και πώς θα πρέπει έπειτα να τα αντιμετωπίζουν.
Υπάρχει μια νομοθετική ρύθμιση που ορίζει τα παιδιά αυτά ως παιδιά με "ειδικές ικανότητες". Τα εντάσσουν στην ίδια κατηγορία με τα παιδιά που είναι από την αντίθετη πλευρά της "καμπύλης του Gauss". Από την δεξιά πλευρά υπάρχει το 2% που χαρακτηρίζονται ως ευφυή και χαρισματικά και από την αριστερή, το άλλο 2% που αντιμετωπίζουν νοητικά προβλήματα. Για την τελευταία κατηγορία, υπάρχουν ειδικά σχολεία υπάρχουν εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής και είναι εκπαιδευμένοι να αντιμετωπίσουν αυτά τα παιδιά, στα σχολεία υπάρχουν τμήματα ένταξης. Για τα παιδιά που είναι στο δεξί άκρο, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική πρόβλεψη, ούτε έχω δει ποτέ στη ζωή μου να τα αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο.
Στην ελληνική κοινωνία δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο, ούτε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, δεν έχουν καμία εξειδίκευση για το πώς θα αντιμετωπίσουν αυτά τα παιδιά. Ουσιαστικά αυτό που λένε είναι "δώστου κάποιες παραπάνω ασκήσεις". Αυτό όμως είναι στη διακριτική προαίρεση του δασκάλου και στην ικανότητά του αλλά και στο αν έχει αντιληφθεί την ιδιαιτερότητα κάποιου παιδιού.
Ο μεγάλος κίνδυνος για παιδιά που κανείς δεν τα ανακαλύπτει
Μη βλέπουμε την περίπτωση του Επιμενίδη, που οι ικανότητες του είναι ορατές. Τα Μαθηματικά είναι ένα πεδίο του αναλυτικού προγράμματος του σχολείου οπότε ένας δάσκαλος, ακόμα και αν είναι άσχετος μπορεί να αντιληφθεί την ικανότητά του και να του δώσει επιπλέον ασκήσεις, έχοντας έτσι ήσυχη την συνείδησή του. Να φανταστούμε όμως οτι υπάρχουν παιδιά που είναι εξαιρετικά ευφυή και ικανά σε άλλους τομείς που δεν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα του σχολείου. Πχ η διαπροσωπική ευφυΐα, η ενδοπροσωπική ευφυΐα, κάποια είδη καλλιτεχνικής ευφυΐας, κτλ. αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να τα αντιληφθεί ένας εκπαιδευτικός αφού δεν είναι στο πρόγραμμα του και δεν βλέπει το παιδί σε σχετικές δραστηριότητες.
Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που είναι εξαιρετικά σε πολλούς τομείς και δεν τα ανακαλύπτουμε ποτέ. Υπάρχουν παιδιά με ικανότητες πολύ χρήσιμες και σημαντικές και αυτές δεν τις "πιάνουμε" καθόλου στα σχολεία ούτε τους δίνουμε σημασία για να μην πω οτι τις καταπιέζουμε κιόλας. Αν κάποιος έχει ηγετική ικανότητα, στο σχολείο θα την καταπιέσουμε αυτήν την ικανότητα. Μπορεί κάποιος να έχει επιχειρηματική ικανότητα, ξέρετε υπάρχουν παιδιά που δείχνουν επιχειρηματική ικανότητα και είναι ικανά να γίνουν εξαιρετικοί επιχειρηματίες. Στο σχολείο είτε λόγω ιδεολογίας ή κλίματος δεν θέλουν οι εκπαιδευτικοί να ακούσουν για τέτοια πράγματα. Να το πάμε βαθύτερα; Τα παιδιά που έχουν μια έντονη ικανότητα για ενδοσκόπηση; Αυτά μπορεί να τα βγάλουν στο σχολείο οτι είναι και ψυχοπαθείς, οτι είναι κλεισμένα στον εαυτό τους. Και όμως αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι εξαιρετικά στην ενσυναίσθηση. Το ίδιο με παιδιά που έχουν πολλές διαπροσωπικές ικανότητες. Αντιλαμβάνονται τους άλλους.
Που νοσεί το σχολείο - Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας
Έχουμε ένα μεγάλο θέμα, καταρχήν στην αναγνώριση., γιατί το σχολείο δεν καλύπτει όλα τα πεδία ούτε ο δάσκαλος έχει τα εργαλεία ή την εκπαίδευση να αναγνωρίζει ιδιαίτερες ικανότητες σε άλλα πεδία. Ένα άλλο θέμα είναι κυρίως η αντίληψη - που για μένα είναι το βασικότερο που πρέπει να αλλάξει - και αφορά σε δύο σημεία που κάνουν σφάλμα οι εκπαιδευτικοί, είτε λόγω ελλιπούς στοχασμού σχετικά με αυτό το θέμα είτε λόγω πολιτικών αντιλήψεων. Η μια αντίληψη που είναι προβληματική λέει οτι αυτά τα παιδιά μόνα τους, αφού είναι τόσο ευφυή θα τα καταφέρουν. Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ειδικά για τα άλλα είδη ευφυΐας που δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμα νωρίς, ενδεχομένως αν δεν καλλιεργηθούν να μην αναπτυχθούν στο βαθμό που θα έπρεπε. Τα παιδιά αυτά θέλουν βοήθεια και κατεύθυνση, γιατί και μερικά από αυτά χάνονται εντελώς μέσα στο σχολείο. Όταν είναι βαρετά για αυτά τα προγράμματα μαθημάτων, δεν τους δίνονται τα ερεθίσματα που χρειάζονται καταλήγουν να είναι ανήσυχα, θεωρούμε οτι είναι αδιάφορα, οτι έχουν διάσπαση προσοχής ενώ στην πραγματικότητα το λάθος είναι καθαρά των εκπαιδευτικών. Τα παιδιά αυτά χρειάζονται βοήθεια όπως χρειάζεται το "αριστερό μέρος της καμπύλης του Gauss" που αναφέρουμε, το ίδιο χρειάζεται και το δεξί κομμάτι.
Το άλλο σφάλμα που γίνεται έχει να κάνει με την πολιτική αντίληψη, οτι πάμε να δημιουργήσουμε παιδιά ελίτ. Σε αυτό θα ήθελα να απαντήσω, οτι αποτελεί ένα είδος ρατσισμού, που υπάρχει πολύ στα σχολεία από εκπαιδευτικούς και συναντάται πολύ προς στα παιδιά που έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα Μαθηματικά και τη Φυσική. Δεχόμαστε οτι πρέπει να υπάρχου αθλητικά γυμνάσια για τα αθλητικά μας ταλέντα ή μουσικά γυμνάσια και λύκεια. Όταν προτείνεις όμως να γίνει ένα γυμνάσιο - λύκειο θετικών επιστημών όπως αντίστοιχα φιλολογικό και ονομαστεί είτε πειραματικό ή πρότυπο, οι μισοί εκπαιδευτικοί "πηδάνε μέχρι το ταβάνι". Αυτά τα παιδιά είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού; Δεν έχουν δικαίωμα να αναπτύξουν και να ασχοληθούν με αυτά που τους αρέσει;
Ζήτημα που άπτεται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Να το πάρουμε από άποψη ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αναγνωρίζουμε τα δικαιώματα των μεταναστών και κάθε είδους μειονότητας και προσπαθούμε να τους δώσουμε την ελευθερία και έναν τρόπο ζωής σύμφωνα με τις ανάγκες τους και τις επιθυμίες τους. Όλο αυτό γιατί δεν τα αναγνωρίζουμε σε αυτά τα παιδιά και να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο γύρω τους, κοινωνικοπολιτισμικό και εκπαιδευτικό στο οποίο αυτά τα παιδιά να ανθίσουν; Γιατί πρέπει να τσακωνόμαστε ακόμα και για τον αν θα δημιουργήσουμε πρότυπα ή πειραματικά σχολεία. Μα για να ικανοποιήσουμε θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Να έχουν και αυτά τα παιδιά δικαίωμα να ασχολούνται με αυτά που τους αρέσουν και τα ενδιαφέρουν και να κάνουν και παρέα με ανθρώπους που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με αυτά. Ο Επιμενίδης δεν έχει παιδιά να συζητήσει για τα μαθηματικά.
Πώς ένα χαρισματικό/ταλαντούχο παιδί μπορεί να μετατραπεί σε επιθετικό/απομονωμένο παιδί
Αυτά τα παιδιά τα οποία ξεκάθαρα έχουν ταλέντο σε ένα τομέα που υπάρχει στο εκπαιδευτικό σύστημα, πχ να γράφει ωραία κείμενα ή να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, εκεί τα πράγματα είναι ορατά. Το σύστημα μπορεί να μην βοηθάει αλλά δεν τους κάνουν και τρομερό κακό. Το μεγάλο πρόβλημα είναι με τα παιδιά που δεν τα ανιχνεύουμε. Αυτά τα παιδιά μέσα στην τάξη βαριούνται αφόρητα. Είναι σαν να πάρεις έναν ενήλικα και τον βάλεις σε μια τάξη νηπιαγωγείου, με τις δραστηριότητες που κάνουν. Όταν νιώθουν ότι όλη αυτή η διαδικασία δεν τα ενδιαφέρει, αναπτύσσουν μια νοοτροπία σχεδόν του "αντάρτη", του άτακτου και εκεί αρχίζει ένας φαύλος κύκλος. Όταν ο εκπαιδευτικός βλέπει το παιδί να είναι απρόσεκτος, κινητικός, "εκτός πλαισίου", συνήθως τον θεωρεί μεγάλο μπελά. Αρχίζουν οι φασαρίες με τους γονείς κτλ και ο μαθητής συνεχίζει το ίδιο και αν είναι μεγάλος μπορεί να εκφράσει την αντίρρησή του όταν όμως είναι μικρό παιδί, τι θα μπορέει να εκφράσει;
Λόγω της μη ανίχνευσής τους στο σχολείο, θέτουμε αυτά τα παιδιά στο περιθώριο με αποτέλεσμα να βλέπουν τη διαδικασία του σχολείου ως εχθρική και αναπτύσσουν επιθετική συμπεριφορά με ότι αυτό συνεπάγεται για τον ψυχισμό του και για την κοινωνική του εξέλιξη κτλ. Εδώ η ευθύνη ανήκει ξεκάθαρα στους εκπαιδευτικούς. Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να έχει αλλαγές συνολικά.
Το πρώτο θέμα είναι επομένως η αλλαγή νοοτροπίας, να είμαστε πιο θετικοί προς τις ικανότητες των παιδιών. Δεύτερον να μάθουμε να τα ανιχνεύουμε και τρίτον να τους δίνουμε ευκαιρίες και να μην τα θεωρούμε οτι είναι ένας κακός μπελάς που κάνει περίεργες ερωτήσεις. Ξέρετε οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν να τους θέτεις πολύ δύσκολα ερωτήματα, όπως και οι γονείς.
Το άγχος των γονιών όταν έχουν χαρισματικά ή ευφυή παιδιά
Φυσικά και με αγχώνει η ευφυία του Επιμενίδη. Αν είχα πλήρη άγνοια, δεν θα με άγχωνε γιατί δεν θα ήξερα τι "έχω στα χέρια μου", αλλά όταν είσαι συνειδητοποιημένος εκπαιδευτικός και έχεις και μέτρα σύγκρισης, έχεις διπλό άγχος, προς δύο κατευθύνσεις. Με αυτά τα παιδιά όλα είναι θέμα ισορροπίας. Από τη μια φοβάσαι μήπως δεν τους δώσεις τα κατάλληλα ερεθίσματα όσο είναι μικρά και από την άλλη φοβάσαι μήπως το παρακάνεις. Μη τα σπρώξουμε να κάνουν παραπάνω πράγματα παρά τη θέλησή τους, μην τα πιέσουμε εκεί που δεν θέλει. Το να κρατήσεις την ισορροπία είναι δύσκολο πράγμα. Με τον Επιμενίδη εκεί είναι όλο μου το άγχος, αν 17 χρόνια τώρα έχω καταφέρει να κρατήσω μια ισορροπία και φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει μόνο για τον Επιμενίδη, δεν είναι ξεκομμένος από την υπόλοιπη οικογένεια. Θα πρέπει να τηρηθούν οι ισορροπίες με τον αδελφό του, που είναι δίδυμοι και επίσης είναι πολύ έξυπνο παιδί, υπάρχει ο κοινωνικός περίγυρος που πρέπει να φροντίσεις το παιδί να διαμορφώσει μια προσωπικότητα που να μην λειτουργεί τόσο "εκτός πλαισίου" και να οδηγείται σε αλαζονική συμπεριφορά κλτ.
Πηγή Tromaktiko
Όταν ήταν 1,5 ετών γνώριζε τους αριθμούς ενώ πριν καλά καλά μιλήσει αντί για λέξεις «συλλάβιζε» αριθμούς και μπορούσε με άνεση να γράψει τριψήφιους αριθμούς. Πριν πάει σχολείο μπορούσε φυσικά να διαβάζει και να συμπληρώνει δύσκολες ακολουθίες, όταν ήταν 9 ετών η «μαθηματική» του ηλικία αντιστοιχούσε σε 17χρονο ενώ όταν ήταν 12 ετών "τερμάτισε" το αντίστοιχο τεστ ευφυΐας της MENSA απαντώντας σωστά σε όλες τις ερωτήσεις. Οι γονείς του κατάλαβαν ότι «κάτι τρέχει» με το παιδί τους όταν εκείνος ήταν ακόμα μηνών και συνειδητοποίησαν ότι οι αριθμοί που αναφωνούσε σε κάθε τραγούδι της Λιλιπούπολης αντιστοιχούσαν στον αριθμό τους στο cd.
Ο Επιμενίδης (Μίνως) Κουντουράκης, μαθητής β’Λυκείου στο σχολείο της Σούδας, με ένα ιδιαίτερο χάρισμα στα Μαθηματικά, από μικρός έβλεπε τον κόσμο μέσα από νούμερα, αριθμούς και ακολουθίες ενώ ανήκει στο 2% του πληθυσμού με πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης.
Οι γονείς του, αναγνωρίζοντας αρκετά νωρίς το ταλέντο του στα Μαθηματικά, φρόντισαν να δίνουν τα κατάλληλα ερεθίσματα στο γιο τους για να αναπτύξει τις ιδιαίτερες ικανότητές του και κυρίως να ασχολείται με ένα αντικείμενο που ανταποκρίνεται στο "είναι του" και του αρέσει πραγματικά πολύ. Και ενώ στο εξωτερικό, ταλέντα σαν τον Επιμενίδη μπορούν, μέσα από ένα ευέλικτο σχολικό πρόγραμμα σπουδών, να μεταπηδούν ακόμα και τάξεις, ώστε να συμβαδίζουν με την πραγματική τους νοητική ηλικία, στην Ελλάδα το σχολείο γίνεται εχθρικό απέναντι σε χαρισματικά ή με ιδιαίτερα ταλέντα παιδιά.(χαρισματικά είναι τα παιδιά με υψηλό δείκτη νοημοσύνης που διακρίνονται σε πολλούς τομείς ταυτόχρονα ενώ ταλέντα θεωρούνται όταν έχουν υψηλό δείκτη νοημοσύνης και ιδιαίτερο ταλέντο σε έναν τομέα).
Στο μυαλό του Επιμενίδη την... ωρα της Φυσικής
"Τα περισσότερα μαθήματα τα βαριέμαι., κάποια δεν μου αρέσουν καθόλου αλλά υποχρεούμαι να τα παρακολουθώ, όμως και σε αυτά είμαι καλός χωρίς να δίνω ιδιαίτερη βάση". Υπάρχουν μαθήματα που με ενδιαφέρουν επειδή είναι κοντά στις ικανότητές μου τα οποία τα μελετάω παραπάνω. Δεν νιώθω περιθωριοποιημένος στην τάξη γιατί στα περισσότερα μαθήματα είμαι σαν τα άλλα παιδιά απλά σε μαθήματα που σχετίζονται με τα μαθηματικά εκεί είμαι από "μόνος μου εκτός", ανέφερε στο Flashnews.gr ο Επιμενίδης ο οποίος μας βοήθησε να μπούμε στο μυαλό του για να δούμε πώς σκέφτεται ένας μαθητής που το νοητικό του επίπεδο υπερβαίνει κατά πολύ το μέσο όρο, αλλά και στο συναίσθημά του απαντώντας αν νιώθει.... μόνος εκεί έξω.
"Όταν ο καθηγητής παραδίδει σε ένα μάθημα, πχ μας λέει μια βασική αρχή στην Φυσική , τα υπόλοιπα παιδιά κάνουν τις πράξεις για να λύσουν την άσκηση. Εγώ δεν κοιτάω καθόλου τις πράξεις απλά σκέφτομαι "τι παίζει εκεί πέρα", να εμβαθύνω, τι σχέση έχει αυτό που ανέφερε ο καθηγητής με κάτι που μάθαμε την περασμένη εβδομάδα, μήνα, χρόνο ή τι σχέση έχει με κάποιο φαινόμενο της πραγματικής ζωής". ... "Ξεχωριστός νιώθω, όχι όμως και μόνος. Στον τομέα των Μαθηματικών νιώθω μόνος. Δεν υπάρχουν πολλά παιδιά στα Χανιά να μιλήσω για τα Μαθηματικά, να αλληλεπιδράσω, σε αυτό το επίπεδο μπορώ να πω δεν υπάρχει τώρα άλλος στα Χανιά"
Και μπορεί οι ικανότητες του Επιμενίδη να είναι αξιοζήλευτες όμως αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν και "κατάρα" για ένα άτομο, στην περίπτωση που δεν υπάρχει το κατάλληλο υποστηρικτικό, οικογενειακό, σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον.
Χαρισματικά και ταλαντούχα παιδιά που καταλήγουν στην πόρτα παιδοψυχιάτρων
Υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών που κατέληξαν στην πόρτα παιδοψυχιάτρων επειδή οι γονείς ανησυχούσαν που το παιδί τους δεν παίζει όπως όλα τα άλλα παιδιά και δείχνει να "βαριέται" με τις δραστηριότητες των συνομηλίκων του. Υπάρχουν ταλαντούχα και χαρισματικά παιδιά που δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ από τους γονείς και το σχολείο με αποτέλεσμα να "χαθούν" στο σκοτάδι της ιδιαιτερότητάς τους. Έρευνες έχουν δείξει οτι ο τρόπος αντιμετώπισης αυτών των παιδιών από μικρή ηλικία είναι καθοριστικός για την εξέλιξή τους αφού βλέπουν τον κόσμο με πιο συνθετική ματιά από τον μέσο όρο και αυτό μπορεί να τους οδηγήσει ακόμα και σε ψυχολογικά προβλήματα που εκφράζονται ως περιθωριοποίηση, αδιαφορία, αντικοινωνικότητα και επιθετικότητα.
Στην Ελλάδα μόλις το 2000 υπήρξε ειδική μέριμνα από το Υπουργείο Παιδείας για την αγωγή των χαρισματικών και ταλαντούχων μαθητών, ωστόσο επί της ουσίας αποτελεί μια απλή πρόβλεψη σε νομοσχέδιο χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα στο πρόγραμμα σπουδών ή στο μοντέλο διδασκαλίας. Αργότερα, ο νόμος 3699/2008, για την ειδική αγωγή και εκπαίδευση ατόμων με αναπηρία ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, συμπεριέλαβε τους μαθητές με ανεπτυγμένες νοητικές ικανότητες «σε βαθμό που υπερβαίνει κατά πολύ τα προσδοκώμενα για την ηλικία τους» στους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
Η ανεπάρκεια του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και σε αυτόν τον τομέα είναι εκκωφαντική και όπως σημειώνει ο πατέρας του Επιμενίδη Νίκος Κουντουράκης, εκτός από τις αλλαγές στο σχολείο η ελληνική κοινωνία πρέπει να αλλάξει συνολικά ως νοοτροπία για το πώς αντιμετωπίζει αυτά τα παιδιά. Με την διπλή ιδιότητα του γονέα ενός ευφυούς, ταλαντούχου παιδιού και του δασκάλου σε δημόσιο σχολείο, ο κ.Κουντουράκης μίλησε στο Flashnews.gr για τα σημάδια που τον βοήθησαν να αναγνωρίσει το ταλέντο του γιου του, το πώς πρέπει να αντιδράσει ένας γονιός όταν αντιληφθεί οτι έχει ένα χαρισματικό - ταλαντούχο παιδί, αλλά και το τι συμβαίνει όταν το παιδί ξεκινήσει το σχολείο και την κοινωνικοποίησή του σε ένα περιβάλλον που αποτελεί μειονότητα. Ο κ. Κουντουράκης θέτει σε ένα ευρύτερο πλαίσιο το ζητημα της ελλιπούς ανταπόκρισης του σχολείου στις ιδιαιτερότητες των παιδιών αυτών, ως ένα θέμα που άπτεται του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η αναγνώριση του ταλέντου του Μίνωα όταν ήταν ακόμη μωρό
Ο Μίνως είναι ταλέντο στα μαθηματικά. Να τον ανακαλύψουμε δεν ήταν δύσκολο, γιατί από πολύ μικρός έδειξε τα χαρακτηριστικά που έχουν αυτά τα παιδιά. Από 1,5 - 2 χρονών ήξερε τους αριθμούς, μετά αντιλαμβανόταν πολύ άνετα τους αριθμούς μέχρι το 1000. Γύρω στα 2,5 μπορούσε να συμπληρώσει απλές ακολουθίες αριθμών. Φυσικά ήξερε πολύ νωρίς, από μόνος του να πολλαπλασιάζει, να διαιρεί κτλ. Όταν πήγε νηπιαγωγείο ήξερε να διαβάζει, να κάνει διάφορους υπολογισμούς. Θυμάμαι όταν τέλειωνε το νηπιαγωγείο κάναμε συζήτηση για τις γωνίες, τις 360 μοίρες, τα σημεία του ορίζοντα και μόνος του κατάλαβε και την έννοια του οτι η γωνία δεν σταματάει στις 360 μοίρες, την έννοια του κοχλία. Όταν είχε τελειώσει την πρώτη δημοτικού, είχε ανακαλύψει μόνος του αυτό που λέμε "παραγοντικό".
Δεν ήταν πολύ δύσκολο ως εκπαιδευτικός να έχω μέτρο σύγκρισης και αντιλήφθηκα πόσο πιο μπροστά ήταν από την ηλικία του. Από την Τετάρτη δημοτικού και μετά εγώ δεν μπορούσα να τον "καταφέρω". Η ταχύτητα σκέψης και η ικανότητα να λύνει προβλήματα, ήταν ανώτερη από την δική μου. Δύο χρονιές στο δημοτικό τον είχαμε δηλώσει στο σχολείο ως ΑμεΑ οπότε είχα δικαίωμα κάποιες ώρες να τις κάνω ως φροντιστηριακή άσκηση και έπαιρνα τον Μίνωα και κάναμε μαθήματα τριών τεσσάρων ετών πάνω από την ύλη του. Στη συνέχεια είχε καθηγητές εκτός σχολείου και οι εκπαιδευτικοί γνώριζαν τις ιδιαίτερες ικανότητές του. Υπήρχε μια σιωπηρή συμφωνία και ο Επιμενίδης αφήνονταν στην τάξη να κάνει επιπλέον πράγματα.
Τι πρέπει να κάνει ένας γονιός όταν αντιλαμβάνεται οτι το παιδί του είναι χαρισματικό ή έχει ιδιαίτερες ικανότητες
Το καλύτερο που έχει να κάνει ο γονιός όταν αντιλαμβάνεται οτι το παιδί του έχει τέτοιο ταλέντο, είναι να του δίνει ερεθίσματα. Δεν χρειάζεται να πιέσει το παιδί αλλά από τη στιγμή που έχει ιδιαίτερες ικανότητες σε ένα τομέα, πρέπει να του δίνει ερεθίσματα και το παιδί μετά παίρνει οτι θέλει, το επεκτείνει και εμβαθύνει όσο θέλει. Διαφορετικά είναι σαν να το καταδικάζεις στο σκοτάδι. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο γονιός πρέπει να δίνει ένα υποστηρικτικό πλαίσιο και πολλές δραστηριότητες ώστε να μπορεί το παιδί να αναπτύξει αυτό που θέλει.
Ακατάλληλο το σχολείο να υποστηρίξει το ταλέντο του - Νομοθετική ρύθμιση άνευ αντικρίσματος
Στο σχολείο δεν υπάρχει καμιά υποστηρικτική δραστηριότητα, το σχολείο δεν του προσφέρει τίποτα γιατί η ύλη που κάνουν την γνωρίζει εδώ και χρόνια. Όταν ήταν στο δημοτικό ήταν τουλάχιστον 4 χρόνια μπροστά από την τάξη του. Δεν υπάρχει ουσιαστικά καμία σύσταση σε εκπαιδευτικούς για το πώς μπορούν να αναγνωρίσουν χαρισματικά ή ευφυή παιδιά και πώς θα πρέπει έπειτα να τα αντιμετωπίζουν.
Υπάρχει μια νομοθετική ρύθμιση που ορίζει τα παιδιά αυτά ως παιδιά με "ειδικές ικανότητες". Τα εντάσσουν στην ίδια κατηγορία με τα παιδιά που είναι από την αντίθετη πλευρά της "καμπύλης του Gauss". Από την δεξιά πλευρά υπάρχει το 2% που χαρακτηρίζονται ως ευφυή και χαρισματικά και από την αριστερή, το άλλο 2% που αντιμετωπίζουν νοητικά προβλήματα. Για την τελευταία κατηγορία, υπάρχουν ειδικά σχολεία υπάρχουν εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής και είναι εκπαιδευμένοι να αντιμετωπίσουν αυτά τα παιδιά, στα σχολεία υπάρχουν τμήματα ένταξης. Για τα παιδιά που είναι στο δεξί άκρο, δεν υπάρχει καμία ουσιαστική πρόβλεψη, ούτε έχω δει ποτέ στη ζωή μου να τα αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο.
Στην ελληνική κοινωνία δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο, ούτε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, δεν έχουν καμία εξειδίκευση για το πώς θα αντιμετωπίσουν αυτά τα παιδιά. Ουσιαστικά αυτό που λένε είναι "δώστου κάποιες παραπάνω ασκήσεις". Αυτό όμως είναι στη διακριτική προαίρεση του δασκάλου και στην ικανότητά του αλλά και στο αν έχει αντιληφθεί την ιδιαιτερότητα κάποιου παιδιού.
Ο μεγάλος κίνδυνος για παιδιά που κανείς δεν τα ανακαλύπτει
Μη βλέπουμε την περίπτωση του Επιμενίδη, που οι ικανότητες του είναι ορατές. Τα Μαθηματικά είναι ένα πεδίο του αναλυτικού προγράμματος του σχολείου οπότε ένας δάσκαλος, ακόμα και αν είναι άσχετος μπορεί να αντιληφθεί την ικανότητά του και να του δώσει επιπλέον ασκήσεις, έχοντας έτσι ήσυχη την συνείδησή του. Να φανταστούμε όμως οτι υπάρχουν παιδιά που είναι εξαιρετικά ευφυή και ικανά σε άλλους τομείς που δεν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα του σχολείου. Πχ η διαπροσωπική ευφυΐα, η ενδοπροσωπική ευφυΐα, κάποια είδη καλλιτεχνικής ευφυΐας, κτλ. αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να τα αντιληφθεί ένας εκπαιδευτικός αφού δεν είναι στο πρόγραμμα του και δεν βλέπει το παιδί σε σχετικές δραστηριότητες.
Υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που είναι εξαιρετικά σε πολλούς τομείς και δεν τα ανακαλύπτουμε ποτέ. Υπάρχουν παιδιά με ικανότητες πολύ χρήσιμες και σημαντικές και αυτές δεν τις "πιάνουμε" καθόλου στα σχολεία ούτε τους δίνουμε σημασία για να μην πω οτι τις καταπιέζουμε κιόλας. Αν κάποιος έχει ηγετική ικανότητα, στο σχολείο θα την καταπιέσουμε αυτήν την ικανότητα. Μπορεί κάποιος να έχει επιχειρηματική ικανότητα, ξέρετε υπάρχουν παιδιά που δείχνουν επιχειρηματική ικανότητα και είναι ικανά να γίνουν εξαιρετικοί επιχειρηματίες. Στο σχολείο είτε λόγω ιδεολογίας ή κλίματος δεν θέλουν οι εκπαιδευτικοί να ακούσουν για τέτοια πράγματα. Να το πάμε βαθύτερα; Τα παιδιά που έχουν μια έντονη ικανότητα για ενδοσκόπηση; Αυτά μπορεί να τα βγάλουν στο σχολείο οτι είναι και ψυχοπαθείς, οτι είναι κλεισμένα στον εαυτό τους. Και όμως αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι εξαιρετικά στην ενσυναίσθηση. Το ίδιο με παιδιά που έχουν πολλές διαπροσωπικές ικανότητες. Αντιλαμβάνονται τους άλλους.
Που νοσεί το σχολείο - Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας
Έχουμε ένα μεγάλο θέμα, καταρχήν στην αναγνώριση., γιατί το σχολείο δεν καλύπτει όλα τα πεδία ούτε ο δάσκαλος έχει τα εργαλεία ή την εκπαίδευση να αναγνωρίζει ιδιαίτερες ικανότητες σε άλλα πεδία. Ένα άλλο θέμα είναι κυρίως η αντίληψη - που για μένα είναι το βασικότερο που πρέπει να αλλάξει - και αφορά σε δύο σημεία που κάνουν σφάλμα οι εκπαιδευτικοί, είτε λόγω ελλιπούς στοχασμού σχετικά με αυτό το θέμα είτε λόγω πολιτικών αντιλήψεων. Η μια αντίληψη που είναι προβληματική λέει οτι αυτά τα παιδιά μόνα τους, αφού είναι τόσο ευφυή θα τα καταφέρουν. Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ειδικά για τα άλλα είδη ευφυΐας που δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμα νωρίς, ενδεχομένως αν δεν καλλιεργηθούν να μην αναπτυχθούν στο βαθμό που θα έπρεπε. Τα παιδιά αυτά θέλουν βοήθεια και κατεύθυνση, γιατί και μερικά από αυτά χάνονται εντελώς μέσα στο σχολείο. Όταν είναι βαρετά για αυτά τα προγράμματα μαθημάτων, δεν τους δίνονται τα ερεθίσματα που χρειάζονται καταλήγουν να είναι ανήσυχα, θεωρούμε οτι είναι αδιάφορα, οτι έχουν διάσπαση προσοχής ενώ στην πραγματικότητα το λάθος είναι καθαρά των εκπαιδευτικών. Τα παιδιά αυτά χρειάζονται βοήθεια όπως χρειάζεται το "αριστερό μέρος της καμπύλης του Gauss" που αναφέρουμε, το ίδιο χρειάζεται και το δεξί κομμάτι.
Το άλλο σφάλμα που γίνεται έχει να κάνει με την πολιτική αντίληψη, οτι πάμε να δημιουργήσουμε παιδιά ελίτ. Σε αυτό θα ήθελα να απαντήσω, οτι αποτελεί ένα είδος ρατσισμού, που υπάρχει πολύ στα σχολεία από εκπαιδευτικούς και συναντάται πολύ προς στα παιδιά που έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα Μαθηματικά και τη Φυσική. Δεχόμαστε οτι πρέπει να υπάρχου αθλητικά γυμνάσια για τα αθλητικά μας ταλέντα ή μουσικά γυμνάσια και λύκεια. Όταν προτείνεις όμως να γίνει ένα γυμνάσιο - λύκειο θετικών επιστημών όπως αντίστοιχα φιλολογικό και ονομαστεί είτε πειραματικό ή πρότυπο, οι μισοί εκπαιδευτικοί "πηδάνε μέχρι το ταβάνι". Αυτά τα παιδιά είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού; Δεν έχουν δικαίωμα να αναπτύξουν και να ασχοληθούν με αυτά που τους αρέσει;
Ζήτημα που άπτεται των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
Να το πάρουμε από άποψη ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αναγνωρίζουμε τα δικαιώματα των μεταναστών και κάθε είδους μειονότητας και προσπαθούμε να τους δώσουμε την ελευθερία και έναν τρόπο ζωής σύμφωνα με τις ανάγκες τους και τις επιθυμίες τους. Όλο αυτό γιατί δεν τα αναγνωρίζουμε σε αυτά τα παιδιά και να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο γύρω τους, κοινωνικοπολιτισμικό και εκπαιδευτικό στο οποίο αυτά τα παιδιά να ανθίσουν; Γιατί πρέπει να τσακωνόμαστε ακόμα και για τον αν θα δημιουργήσουμε πρότυπα ή πειραματικά σχολεία. Μα για να ικανοποιήσουμε θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Να έχουν και αυτά τα παιδιά δικαίωμα να ασχολούνται με αυτά που τους αρέσουν και τα ενδιαφέρουν και να κάνουν και παρέα με ανθρώπους που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με αυτά. Ο Επιμενίδης δεν έχει παιδιά να συζητήσει για τα μαθηματικά.
Πώς ένα χαρισματικό/ταλαντούχο παιδί μπορεί να μετατραπεί σε επιθετικό/απομονωμένο παιδί
Αυτά τα παιδιά τα οποία ξεκάθαρα έχουν ταλέντο σε ένα τομέα που υπάρχει στο εκπαιδευτικό σύστημα, πχ να γράφει ωραία κείμενα ή να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, εκεί τα πράγματα είναι ορατά. Το σύστημα μπορεί να μην βοηθάει αλλά δεν τους κάνουν και τρομερό κακό. Το μεγάλο πρόβλημα είναι με τα παιδιά που δεν τα ανιχνεύουμε. Αυτά τα παιδιά μέσα στην τάξη βαριούνται αφόρητα. Είναι σαν να πάρεις έναν ενήλικα και τον βάλεις σε μια τάξη νηπιαγωγείου, με τις δραστηριότητες που κάνουν. Όταν νιώθουν ότι όλη αυτή η διαδικασία δεν τα ενδιαφέρει, αναπτύσσουν μια νοοτροπία σχεδόν του "αντάρτη", του άτακτου και εκεί αρχίζει ένας φαύλος κύκλος. Όταν ο εκπαιδευτικός βλέπει το παιδί να είναι απρόσεκτος, κινητικός, "εκτός πλαισίου", συνήθως τον θεωρεί μεγάλο μπελά. Αρχίζουν οι φασαρίες με τους γονείς κτλ και ο μαθητής συνεχίζει το ίδιο και αν είναι μεγάλος μπορεί να εκφράσει την αντίρρησή του όταν όμως είναι μικρό παιδί, τι θα μπορέει να εκφράσει;
Λόγω της μη ανίχνευσής τους στο σχολείο, θέτουμε αυτά τα παιδιά στο περιθώριο με αποτέλεσμα να βλέπουν τη διαδικασία του σχολείου ως εχθρική και αναπτύσσουν επιθετική συμπεριφορά με ότι αυτό συνεπάγεται για τον ψυχισμό του και για την κοινωνική του εξέλιξη κτλ. Εδώ η ευθύνη ανήκει ξεκάθαρα στους εκπαιδευτικούς. Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να έχει αλλαγές συνολικά.
Το πρώτο θέμα είναι επομένως η αλλαγή νοοτροπίας, να είμαστε πιο θετικοί προς τις ικανότητες των παιδιών. Δεύτερον να μάθουμε να τα ανιχνεύουμε και τρίτον να τους δίνουμε ευκαιρίες και να μην τα θεωρούμε οτι είναι ένας κακός μπελάς που κάνει περίεργες ερωτήσεις. Ξέρετε οι εκπαιδευτικοί δεν θέλουν να τους θέτεις πολύ δύσκολα ερωτήματα, όπως και οι γονείς.
Το άγχος των γονιών όταν έχουν χαρισματικά ή ευφυή παιδιά
Φυσικά και με αγχώνει η ευφυία του Επιμενίδη. Αν είχα πλήρη άγνοια, δεν θα με άγχωνε γιατί δεν θα ήξερα τι "έχω στα χέρια μου", αλλά όταν είσαι συνειδητοποιημένος εκπαιδευτικός και έχεις και μέτρα σύγκρισης, έχεις διπλό άγχος, προς δύο κατευθύνσεις. Με αυτά τα παιδιά όλα είναι θέμα ισορροπίας. Από τη μια φοβάσαι μήπως δεν τους δώσεις τα κατάλληλα ερεθίσματα όσο είναι μικρά και από την άλλη φοβάσαι μήπως το παρακάνεις. Μη τα σπρώξουμε να κάνουν παραπάνω πράγματα παρά τη θέλησή τους, μην τα πιέσουμε εκεί που δεν θέλει. Το να κρατήσεις την ισορροπία είναι δύσκολο πράγμα. Με τον Επιμενίδη εκεί είναι όλο μου το άγχος, αν 17 χρόνια τώρα έχω καταφέρει να κρατήσω μια ισορροπία και φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει μόνο για τον Επιμενίδη, δεν είναι ξεκομμένος από την υπόλοιπη οικογένεια. Θα πρέπει να τηρηθούν οι ισορροπίες με τον αδελφό του, που είναι δίδυμοι και επίσης είναι πολύ έξυπνο παιδί, υπάρχει ο κοινωνικός περίγυρος που πρέπει να φροντίσεις το παιδί να διαμορφώσει μια προσωπικότητα που να μην λειτουργεί τόσο "εκτός πλαισίου" και να οδηγείται σε αλαζονική συμπεριφορά κλτ.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η συνταγή της Ημέρας: Παέλια με παγκάσιους και κοτόπουλο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
