2018-06-04 09:55:37
Ὁ πανοικτίρμων καὶ παντοδύναμος Θεός, ὁ ὑπανοίγων τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο, κάθε χρόνο χαρίζει στὸν καθένα μας περιβόλες μὲ πολλὴ ἁπλοχεριά. Ὁ πρῶτος κῆπος εἶναι δύσκολος, πλούσιος σὲ δένδρα καὶ φυλλωσιές, δύσβατος, στερεῖται καὶ τοῦ νεροῦ ἀκόμη, ἔχει πορεῖες μὲ καύσωνες, δὲν θὰ βρῆς παγκάκι νὰ ἀναπαυθῆς. Ἡ πορεία γίνεται μέσα σὲ συνεχῆ διαδρομή. Ἄγγελοι ἀκατάπαυστα σὲ παρακινοῦνε σὲ ἱδρῶτες καὶ καμάτους. Τὰ πηγαδάκια ἀπαγορεύονται· εἶναι χάσιμο χρόνου καὶ ἐπιστροφή. Αὐτὸς ὁ κῆπος λέγεται Μεγάλη Σαρακοστή.
Ἀπὸτὴν πρώτη μέρα, ἡσάλπιγγα ἠχεῖκαὶλέγει «ἠνέωκται τὸστάδιον τῶν
ἀρετῶν». Ὅλοι σὲθέλουν σὲταχεῖα πορεία. Τρέχεις νὰφθάσης ἕνα ὀπωρικὸκαὶὅλοι σοῦλένε: «ὑπομονή· ἐν ἐκείνῃτῇἡμέρᾳθὰἀπολαύσης τοὺς κόπους σου». Ἔχει καθαρὰἐσχατολογικὸχαρακτῆρα. «Ζῆσε Μάη –ὅπως λέει ὁλαός– νὰφᾶς τριφύλλι.» Ὁκῆπος αὐτὸς ἔχει μόνον σταυρούς, ἱδρῶτες καὶκαμάτους. Βασιλεύει παντοῦἡβία. Ἡμόνη παρηγοριὰεἶναι ἡἀπόλαυση τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. Ὁἕνας στὸν ἄλλο λέγει:
– Προχώρα. ΟἱΓεροντάδες εἶναι ἀμείλικτοι. Δὲν δέχονται γέλια καὶκουβέντες.
Ὅσο ὅμως σκληρὸς εἶναι ὁἀγώνας, τόσο τὰγέρα εἶναι ἀληθινά. Γλυκὺς ὁπαράδεισος αὐτός, μεστὸς τρυφῆς ἀδάπανης. Οἱγεύσεις τῶν φαγητῶν εἶναι πικρὰχόρτα. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺθέλει τὸν καθαρισμὸτῆς ψυχῆς του προχωρεῖχωρὶς νὰὑπολογίζη κόπους καὶστερήσεις.
Κάθε φορὰποὺσυναντοῦσα Γέροντα, τὸν ρωτοῦσα:
– Ἔχει πολὺδρόμο ἀκόμη;
– Ἔχει, ἀλλὰμὴφοβᾶσαι. Κοίτα τὸτέλος τοῦδρόμου. Μὴμετρᾶς αὐτὸποὺπέρασες. Λογάριαζε αὐτὸποὺἔχεις νὰπεράσης. Λογαριασμὸστὸν λογαριασμό, φθάνης στὸτέρμα καὶκαταλαμβάνεσαι ἀπὸστενοχωρία γιατὶδὲν ἐπιτάχυνες τὸβῆμα. Καὶὅταν φθάνης στὸτέλος τοῦδρόμου, ἐνοπτρίζεσαι τὰἀγαθὰ «ἃ ἡτοίμασεν ὁΘεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν». Βλέπεις τὸν ψηλὸΣταυρὸκαὶτὰπάντα γιὰσένα γίνονται ἕνα τίποτα.
Τὸβιβλίο τῆς περιβόλας αὐτῆς εἶναι τὸπιὸκατάφυτο. Στὰὑμνολογικά του κείμενα οἱπατέρες μέσα ἀπὸτὰἔγκατα τῆς ψυχῆς τους ἀφῆκαν τὴν ἐξομολόγηση στὰπόδια τοῦΧριστοῦ. Τίποτα δὲν εἶναι πεζό· ὅλα εἶναι μεγαλειώδη, ὅλα εἶναι ἀληθινά. ΤὸΤριῴδιο εἶναι τὸἀρχαιότερο ἐκκλησιαστικὸβιβλίο τῆς λατρείας μας. Χαρά στονε ποὺτὸμελετᾶ, τὸἀπολαμβάνει, τὸἔχει ἐντρύφημα στὴν ζωή του.
Τὸἄλλο περιβόλι εἶναι τὸΠεντηκοστάριο. Χαρὰμηνύει σὲὅλο τὸν κόσμο. Γίνεται πιὰἁπτὴἡἀνάσταση. Ὅλα γελοῦνε· ἡφύση, τὰπουλιά· ὅλα σοῦτραγουδοῦνε. Ὅλοι βαστᾶνε τὸβραβεῖο τῆς νίκης. Ὅλοι παιανίζουν «Χριστὸς ἀνέστη». Μοσχοβολιὰἀπὸπαντοῦσοῦτρυπᾶτὰρουθούνια τῆς μύτης. Σὲτέτοιο σημεῖο παροξυσμοῦχαρᾶς φθάνει ἡἘκκλησία, ποὺλέγει «μηδεὶς θρηνείτω πταίσματα». Βλέπω τὴν χαρὰτῶν ἀνθρώπων στὸπρόσωπό τους καὶξεχνῶκάθε κάματο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Θὲς συνεχῶς νὰλειτουργῆς, συνεχῶς νὰκροτῆς παιάνα καὶνὰψάλλης μαζὶμὲὅλη τὴν φύση ὕμνους δοξολογικοὺς στὸν Θεό. Ὁμολογεῖς μὲτὴν ψυχή σου: «κόρον οὐλαμβάνω τοῦμεγαλύνειν σε».
Ὅλα αὐτὰτὰπεριβόλια ἔχουν κατάληξη τὴν γιορτὴτῆς Πεντηκοστῆς. Ἐκεῖτελειώνουν τὰπεριβόλια καὶγεμᾶτοι ἀπὸτὸἍγιο Πνεῦμα εἰσερχόμαστε στὴν πάλη τῆς ζωῆς. Πλήρεις ἀγαθῶν ἁγιοπνευματικῶν εἰσερχόμαστε πάλι στὸν ἀγῶνα, λησμονοῦντες τοὺς καμάτους τοῦπροτέρου βίου. ΚαὶοἱἍγιοι ποὺγιορτάζουμε σήμερα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰοἱκαρποὶτοῦἉγίου Πνεύματος. Ἀπαραίτητα βέβαια τὰπεριβόλια. Χωρὶς αὐτά, δὲν θὰεἴχαμε καρπούς.
Στὴν περίοδο ἀπὸτὴν Πεντηκοστὴμέχρι τὴν Μεγάλη Σαρακοστή, ἂν ἐξαιρέσουμε κάποιες γιορτές, εἶναι πεζὰτὰπράγματα, ἀλλὰκατάφορτοι ἀπὸτὴν χάρη τοῦΠαναγίου Πνεύματος διερχόμαστε καὶ αὐτὴν τὴν περίοδο τοῦἐκκλησιαστικοῦἔτους. Μὲτὴν ἁγία ὑπομονὴἀναμένουμε τὶς ἡμέρες τῶν ἐνθουσιασμῶν, τῶν φαιδρῶν σπαραγμῶν τῆς καρδιᾶς μας. Ἔτσι, γιὰτὸν χριστιανὸδὲν ὑπάρχουν ἡμέρες ποὺνὰμὴφαιδρύνεται καὶνὰμὴν ἑορτάζη ἡψυχή του. Γιὰμένα οἱμέρες τοῦἐκκλησιαστικοῦἔτους κυλᾶνε χωρὶς νὰὑπάρχη οὔτε στιγμὴποὺνὰμὴφαίνεται ἡχαρὰτῆς Ἀναστάσεως. Ἔτσι, μποροῦμε νὰλέμε «ἡμέρα τῇἡμέρᾳἐρεύγεται ῥῆμα καὶνὺξ νυκτὶἀναγγέλλει γνῶσιν». Δὲν ὑπάρχει μέρα οὔτε νύχτα κοντὰστὸν Χριστό, ποὺνὰμὴν ἔχη τὸφῶς τῆς Ἀναστάσεως. Νά οἱκῆποι οἱκατάφορτοι. Νά τὰδῶρα τῆς αἰώνιας ἐπαγγελίας.
Μὴν ὀκνήσουμε, ἀδελφοί μου. Τώρα ποὺξεπεριβολίσαμε, μὴδειλανδρίσουμε. ΚαὶτὸἍγιον Πνεῦμα τὸαὐτὸκαὶεἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης
agioritikesmnimes
Ἀπὸτὴν πρώτη μέρα, ἡσάλπιγγα ἠχεῖκαὶλέγει «ἠνέωκται τὸστάδιον τῶν
ἀρετῶν». Ὅλοι σὲθέλουν σὲταχεῖα πορεία. Τρέχεις νὰφθάσης ἕνα ὀπωρικὸκαὶὅλοι σοῦλένε: «ὑπομονή· ἐν ἐκείνῃτῇἡμέρᾳθὰἀπολαύσης τοὺς κόπους σου». Ἔχει καθαρὰἐσχατολογικὸχαρακτῆρα. «Ζῆσε Μάη –ὅπως λέει ὁλαός– νὰφᾶς τριφύλλι.» Ὁκῆπος αὐτὸς ἔχει μόνον σταυρούς, ἱδρῶτες καὶκαμάτους. Βασιλεύει παντοῦἡβία. Ἡμόνη παρηγοριὰεἶναι ἡἀπόλαυση τῶν μελλόντων ἀγαθῶν. Ὁἕνας στὸν ἄλλο λέγει:
– Προχώρα. ΟἱΓεροντάδες εἶναι ἀμείλικτοι. Δὲν δέχονται γέλια καὶκουβέντες.
Ὅσο ὅμως σκληρὸς εἶναι ὁἀγώνας, τόσο τὰγέρα εἶναι ἀληθινά. Γλυκὺς ὁπαράδεισος αὐτός, μεστὸς τρυφῆς ἀδάπανης. Οἱγεύσεις τῶν φαγητῶν εἶναι πικρὰχόρτα. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺθέλει τὸν καθαρισμὸτῆς ψυχῆς του προχωρεῖχωρὶς νὰὑπολογίζη κόπους καὶστερήσεις.
Κάθε φορὰποὺσυναντοῦσα Γέροντα, τὸν ρωτοῦσα:
– Ἔχει πολὺδρόμο ἀκόμη;
– Ἔχει, ἀλλὰμὴφοβᾶσαι. Κοίτα τὸτέλος τοῦδρόμου. Μὴμετρᾶς αὐτὸποὺπέρασες. Λογάριαζε αὐτὸποὺἔχεις νὰπεράσης. Λογαριασμὸστὸν λογαριασμό, φθάνης στὸτέρμα καὶκαταλαμβάνεσαι ἀπὸστενοχωρία γιατὶδὲν ἐπιτάχυνες τὸβῆμα. Καὶὅταν φθάνης στὸτέλος τοῦδρόμου, ἐνοπτρίζεσαι τὰἀγαθὰ «ἃ ἡτοίμασεν ὁΘεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν». Βλέπεις τὸν ψηλὸΣταυρὸκαὶτὰπάντα γιὰσένα γίνονται ἕνα τίποτα.
Τὸβιβλίο τῆς περιβόλας αὐτῆς εἶναι τὸπιὸκατάφυτο. Στὰὑμνολογικά του κείμενα οἱπατέρες μέσα ἀπὸτὰἔγκατα τῆς ψυχῆς τους ἀφῆκαν τὴν ἐξομολόγηση στὰπόδια τοῦΧριστοῦ. Τίποτα δὲν εἶναι πεζό· ὅλα εἶναι μεγαλειώδη, ὅλα εἶναι ἀληθινά. ΤὸΤριῴδιο εἶναι τὸἀρχαιότερο ἐκκλησιαστικὸβιβλίο τῆς λατρείας μας. Χαρά στονε ποὺτὸμελετᾶ, τὸἀπολαμβάνει, τὸἔχει ἐντρύφημα στὴν ζωή του.
Τὸἄλλο περιβόλι εἶναι τὸΠεντηκοστάριο. Χαρὰμηνύει σὲὅλο τὸν κόσμο. Γίνεται πιὰἁπτὴἡἀνάσταση. Ὅλα γελοῦνε· ἡφύση, τὰπουλιά· ὅλα σοῦτραγουδοῦνε. Ὅλοι βαστᾶνε τὸβραβεῖο τῆς νίκης. Ὅλοι παιανίζουν «Χριστὸς ἀνέστη». Μοσχοβολιὰἀπὸπαντοῦσοῦτρυπᾶτὰρουθούνια τῆς μύτης. Σὲτέτοιο σημεῖο παροξυσμοῦχαρᾶς φθάνει ἡἘκκλησία, ποὺλέγει «μηδεὶς θρηνείτω πταίσματα». Βλέπω τὴν χαρὰτῶν ἀνθρώπων στὸπρόσωπό τους καὶξεχνῶκάθε κάματο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Θὲς συνεχῶς νὰλειτουργῆς, συνεχῶς νὰκροτῆς παιάνα καὶνὰψάλλης μαζὶμὲὅλη τὴν φύση ὕμνους δοξολογικοὺς στὸν Θεό. Ὁμολογεῖς μὲτὴν ψυχή σου: «κόρον οὐλαμβάνω τοῦμεγαλύνειν σε».
Ὅλα αὐτὰτὰπεριβόλια ἔχουν κατάληξη τὴν γιορτὴτῆς Πεντηκοστῆς. Ἐκεῖτελειώνουν τὰπεριβόλια καὶγεμᾶτοι ἀπὸτὸἍγιο Πνεῦμα εἰσερχόμαστε στὴν πάλη τῆς ζωῆς. Πλήρεις ἀγαθῶν ἁγιοπνευματικῶν εἰσερχόμαστε πάλι στὸν ἀγῶνα, λησμονοῦντες τοὺς καμάτους τοῦπροτέρου βίου. ΚαὶοἱἍγιοι ποὺγιορτάζουμε σήμερα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρὰοἱκαρποὶτοῦἉγίου Πνεύματος. Ἀπαραίτητα βέβαια τὰπεριβόλια. Χωρὶς αὐτά, δὲν θὰεἴχαμε καρπούς.
Στὴν περίοδο ἀπὸτὴν Πεντηκοστὴμέχρι τὴν Μεγάλη Σαρακοστή, ἂν ἐξαιρέσουμε κάποιες γιορτές, εἶναι πεζὰτὰπράγματα, ἀλλὰκατάφορτοι ἀπὸτὴν χάρη τοῦΠαναγίου Πνεύματος διερχόμαστε καὶ αὐτὴν τὴν περίοδο τοῦἐκκλησιαστικοῦἔτους. Μὲτὴν ἁγία ὑπομονὴἀναμένουμε τὶς ἡμέρες τῶν ἐνθουσιασμῶν, τῶν φαιδρῶν σπαραγμῶν τῆς καρδιᾶς μας. Ἔτσι, γιὰτὸν χριστιανὸδὲν ὑπάρχουν ἡμέρες ποὺνὰμὴφαιδρύνεται καὶνὰμὴν ἑορτάζη ἡψυχή του. Γιὰμένα οἱμέρες τοῦἐκκλησιαστικοῦἔτους κυλᾶνε χωρὶς νὰὑπάρχη οὔτε στιγμὴποὺνὰμὴφαίνεται ἡχαρὰτῆς Ἀναστάσεως. Ἔτσι, μποροῦμε νὰλέμε «ἡμέρα τῇἡμέρᾳἐρεύγεται ῥῆμα καὶνὺξ νυκτὶἀναγγέλλει γνῶσιν». Δὲν ὑπάρχει μέρα οὔτε νύχτα κοντὰστὸν Χριστό, ποὺνὰμὴν ἔχη τὸφῶς τῆς Ἀναστάσεως. Νά οἱκῆποι οἱκατάφορτοι. Νά τὰδῶρα τῆς αἰώνιας ἐπαγγελίας.
Μὴν ὀκνήσουμε, ἀδελφοί μου. Τώρα ποὺξεπεριβολίσαμε, μὴδειλανδρίσουμε. ΚαὶτὸἍγιον Πνεῦμα τὸαὐτὸκαὶεἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.
Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης
agioritikesmnimes
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Άρθρο του Καθηγουμένου της Ι.Μ. Δοχειαρίου Γέροντα Γρηγορίου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
