2018-06-11 12:21:22
Στον αυτόματο πιλότο τέθηκαν οι δημόσιες συγκοινωνίες λόγω των προβλημάτων που παρουσιάστηκαν κατά καιρούς, των οικονομικών διεκδικήσεων του κράτους από τη μια και των εταιρειών από την άλλη, του γεγονότος ότι η παρούσα σύμβαση οδηγείται προς τη λήξη της, της αβεβαιότητας για το αύριο και άλλων παραγόντων που δεν αποκλείεται να οδηγήσουν το σύστημα σε κατάρρευση, παρά το γεγονός ότι από το 2010 και εντεύθεν οι φορολογούμενοι κατέβαλαν περίπου €400 εκατ. χωρίς να υπάρχουν αποτελεσματικές αστικές συγκοινωνίες.
Ο στόχος της αύξησης της χρήσης του λεωφορείου από 2% (το 2010) σε ποσοστό μεγαλύτερο του 10%, μέχρι το 2019 φαίνεται άπιστο όνειρο ενώ η εξυπηρέτηση των πολιτών αναβαθμίστηκε μεν, σε σχέση με προηγουμένως, αλλά απέχει από την εξυπηρέτηση που παρέχεται σε άλλες χώρες της ΕΕ.
Για το τι πήγε στραβά υπάρχουν διάφορες απόψεις. Σύμφωνα με μία από αυτές, αντί η κυβέρνηση να στηρίξει χωρίς αμφιταλαντεύσεις τις δημόσιες συγκοινωνίες, προσπάθησε να ισορροπήσει μεταξύ διαφόρων ομάδων που δραστηριοποιούνταν στις συγκοινωνίες κάτι το οποίο είχε και ως αποτέλεσμα το εισιτήριο να μην είναι τόσο ελκυστικό όσο θα ανέμεναν οι πολίτες, οι οποίοι δεν αγκάλιασαν όσο ήταν επιθυμητό τα λεωφορεία.
Παράλληλα, παρά τις βελτιώσεις στα δρομολόγια, μέχρι και σήμερα πολλοί πολίτες γνωρίζοντας ότι θα ταλαιπωρηθούν ή θα καθυστερήσουν να φτάσουν στον προορισμό τους, χρησιμοποιούν τα ιδιωτικά τους οχήματα. Αυτό οδηγεί στην αύξηση της τροχαίας κίνησης εντός των πόλεων αντί στην άμβλυνση του κυκλοφοριακού και εκτός από το ότι αυξάνει τα έσοδα της κυβέρνησης από τους φόρους καυσίμων, δεν έχει οτιδήποτε άλλο θετικό.
Συναφές προς αυτό είναι και το γεγονός ότι επειδή η πολιτεία δεν έδωσε εναλλακτική λύση στους πολίτες να διακινούνται, δεν έλαβε ούτε αποτρεπτικά μέτρα όσον αφορά την είσοδο οχημάτων στις πόλεις.
Όσον αφορά το κόστος για τους φορολογούμενους, αξίζει να σημειωθεί πως πριν την έναρξη των τρεχουσών συμβάσεων το κράτος πλήρωνε για τη μεταφορά μαθητών, εθνοφρουρών και συνταξιούχων περίπου €32 εκατ. ευρώ το χρόνο. Με την υπογραφή των συμβάσεων το κράτος εκλήθη να πληρώνει άλλα περίπου €20 εκατ. ετησίως αν και αν υλοποιούνταν οι απαιτήσεις αναδόχων το κόστος αντί €50 εκατ-€55 εκατ. θα εκτοξευόταν στα €90 εκατ. το χρόνο.
Στη δημιουργία αρνητικού κλίματος στις δημόσιες συγκοινωνίες συνέτειναν και στελέχη εταιρειών τα οποία φέρονται να εκμεταλλεύθηκαν την κατάσταση και να επιχείρησαν να αισχροκερδήσουν εις βάρος του δημοσίου. Κινήθηκαν ποινικές διαδικασίες, διεξήχθησαν έρευνες (κάποιες εκ των οποίων βρίσκονται σε εξέλιξη ή και ενώπιον της Δικαιοσύνης) αλλά το στοιχείο της εμπιστοσύνης μολύνθηκε με αποτέλεσμα να ασκούνται αυστηρότεροι έλεγχοι.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί, πως εταιρείες δεν υπέβαλλαν εγκαίρως τις οικονομικές τους καταστάσεις αλλά εξακολουθούσαν να εισπράττουν χρήματα με το σκεπτικό ότι έπρεπε να επιβιώσουν, κάτι το οποίο φαίνεται να οδήγησε σε υπερπληρωμές οι οποίες, σύμφωνα με στοιχεία του ιδίου του υπουργείου ανέρχονται συνολικά στα €30 εκατ.
Σημειώνεται επίσης, πως σε κάποιες περιπτώσεις, εταιρείες για να καταφέρουν να εισπράξουν χρήματα συνειδητά δεν πλήρωναν τους εργαζόμενους οι οποίοι κατέρχονταν σε απεργιακές κινητοποιήσεις οι οποίες καθιστούσαν το κράτος όμηρο των εταιρειών υπό την έννοια ότι για να εξυπηρετηθούν είτε οι μαθητές είτε άλλες ομάδες του πληθυσμού, η κυβέρνηση πίεζε προς την κατεύθυνση καταβολής των δόσεων που (θεωρητικά) αναλογούσαν στις υπό αναφορά εταιρείες χωρίς επαρκή έλεγχο αν όντως οι εταιρείες δικαιούνταν τα χρήματα που εισέπρατταν κάθε φορά.
Πηγή Tromaktiko
Ο στόχος της αύξησης της χρήσης του λεωφορείου από 2% (το 2010) σε ποσοστό μεγαλύτερο του 10%, μέχρι το 2019 φαίνεται άπιστο όνειρο ενώ η εξυπηρέτηση των πολιτών αναβαθμίστηκε μεν, σε σχέση με προηγουμένως, αλλά απέχει από την εξυπηρέτηση που παρέχεται σε άλλες χώρες της ΕΕ.
Για το τι πήγε στραβά υπάρχουν διάφορες απόψεις. Σύμφωνα με μία από αυτές, αντί η κυβέρνηση να στηρίξει χωρίς αμφιταλαντεύσεις τις δημόσιες συγκοινωνίες, προσπάθησε να ισορροπήσει μεταξύ διαφόρων ομάδων που δραστηριοποιούνταν στις συγκοινωνίες κάτι το οποίο είχε και ως αποτέλεσμα το εισιτήριο να μην είναι τόσο ελκυστικό όσο θα ανέμεναν οι πολίτες, οι οποίοι δεν αγκάλιασαν όσο ήταν επιθυμητό τα λεωφορεία.
Παράλληλα, παρά τις βελτιώσεις στα δρομολόγια, μέχρι και σήμερα πολλοί πολίτες γνωρίζοντας ότι θα ταλαιπωρηθούν ή θα καθυστερήσουν να φτάσουν στον προορισμό τους, χρησιμοποιούν τα ιδιωτικά τους οχήματα. Αυτό οδηγεί στην αύξηση της τροχαίας κίνησης εντός των πόλεων αντί στην άμβλυνση του κυκλοφοριακού και εκτός από το ότι αυξάνει τα έσοδα της κυβέρνησης από τους φόρους καυσίμων, δεν έχει οτιδήποτε άλλο θετικό.
Συναφές προς αυτό είναι και το γεγονός ότι επειδή η πολιτεία δεν έδωσε εναλλακτική λύση στους πολίτες να διακινούνται, δεν έλαβε ούτε αποτρεπτικά μέτρα όσον αφορά την είσοδο οχημάτων στις πόλεις.
Όσον αφορά το κόστος για τους φορολογούμενους, αξίζει να σημειωθεί πως πριν την έναρξη των τρεχουσών συμβάσεων το κράτος πλήρωνε για τη μεταφορά μαθητών, εθνοφρουρών και συνταξιούχων περίπου €32 εκατ. ευρώ το χρόνο. Με την υπογραφή των συμβάσεων το κράτος εκλήθη να πληρώνει άλλα περίπου €20 εκατ. ετησίως αν και αν υλοποιούνταν οι απαιτήσεις αναδόχων το κόστος αντί €50 εκατ-€55 εκατ. θα εκτοξευόταν στα €90 εκατ. το χρόνο.
Στη δημιουργία αρνητικού κλίματος στις δημόσιες συγκοινωνίες συνέτειναν και στελέχη εταιρειών τα οποία φέρονται να εκμεταλλεύθηκαν την κατάσταση και να επιχείρησαν να αισχροκερδήσουν εις βάρος του δημοσίου. Κινήθηκαν ποινικές διαδικασίες, διεξήχθησαν έρευνες (κάποιες εκ των οποίων βρίσκονται σε εξέλιξη ή και ενώπιον της Δικαιοσύνης) αλλά το στοιχείο της εμπιστοσύνης μολύνθηκε με αποτέλεσμα να ασκούνται αυστηρότεροι έλεγχοι.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί, πως εταιρείες δεν υπέβαλλαν εγκαίρως τις οικονομικές τους καταστάσεις αλλά εξακολουθούσαν να εισπράττουν χρήματα με το σκεπτικό ότι έπρεπε να επιβιώσουν, κάτι το οποίο φαίνεται να οδήγησε σε υπερπληρωμές οι οποίες, σύμφωνα με στοιχεία του ιδίου του υπουργείου ανέρχονται συνολικά στα €30 εκατ.
Σημειώνεται επίσης, πως σε κάποιες περιπτώσεις, εταιρείες για να καταφέρουν να εισπράξουν χρήματα συνειδητά δεν πλήρωναν τους εργαζόμενους οι οποίοι κατέρχονταν σε απεργιακές κινητοποιήσεις οι οποίες καθιστούσαν το κράτος όμηρο των εταιρειών υπό την έννοια ότι για να εξυπηρετηθούν είτε οι μαθητές είτε άλλες ομάδες του πληθυσμού, η κυβέρνηση πίεζε προς την κατεύθυνση καταβολής των δόσεων που (θεωρητικά) αναλογούσαν στις υπό αναφορά εταιρείες χωρίς επαρκή έλεγχο αν όντως οι εταιρείες δικαιούνταν τα χρήματα που εισέπρατταν κάθε φορά.
Πηγή Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η συνταγή της Ημέρας: Στραπατσάδα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κρήτη: Βρέφος 20 μηνών νοσηλεύεται στην Εντατική
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
