2018-07-21 21:00:32
Κι έπειτα ήρθες να που έπρεπε βέβαια να έρθεις
Αγάλι σέρνοντας τη φρίκη μιας πληγής παντοτινής
Μέσα στου πιο αποτρόπαιου τέλους τον κρότο
Στο μαύρο αδιέξοδο στην άβυσσο του νου
Να που έπρεπε την καρδιά σου κομμάτια να ’βλεπα
Κάτω από ’να ξεθωριασμένο πράσινο κοστούμι
Τυπικό και άψογο σ’ ένα λευκό τραπεζομάντιλο σκυμμένο
Πέρασαν τόσα χρόνια πέρασε ο καιρός
Πλυμένο κίτρινο παλιό το φως
Έπεφτε πάνω σου σαν τίποτα και σαν ανυπαρξία.
Νύχτα της Τετάρτης 29 του Γενάρη 1974
Από τη συλλογή Η κλεψύδρα με τις στάχτες (1975) του Αλέξη Τραϊανού
olalathos
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πώς να απαλλαγείτε από τα σπυράκια στην πλάτη
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
