2018-08-02 07:30:34
Αναδημοσίευση από indymedia
1/8/2018
Στις 23/7/2018 στο Μάτι Αττικής δεν ζήσαμε απλώς μια εθνική τραγωδία. Ζήσαμε μια μαζική κρατική δολοφονία. Δύο ανάσες από την Αθήνα, με μια πυρκαγιά που ξεκίνησε από την Πεντέλη, κάηκαν ή τσακίστηκαν στα βράχια δεκάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών: παιδιά, νέοι, ηλικιωμένοι. Οι δολοφόνοι που κρατούν στα χέρια τους την τύχη 11 εκατομμυρίων ανθρώπων στην χώρα, αυτοί που κατέχουν την πολιτική εξουσία, αυτοί που ελέγχουν τις δομές κοινωνικής προστασίας και κρατούν τον κοινωνικό πλούτο στα χέρια τους, δεν ντράπηκαν να προσβάλουν τους νεκρούς, αποκαλύπτοντας το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας.
Αρχικά η κυβέρνηση μίλησε για ‘‘ασύμμετρη απειλή’’, για εμπρησμό με πολιτικό στόχο να πλήξει την ‘‘καλή, αριστερή’’ κυβέρνηση.Το ίδιο παραμύθι της ασύμμετρης απειλής χρησιμοποίησε και η κυβέρνηση της Ν.Δ το 2007, όταν ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Β
. Πολύδωρας, είχε χρησιμοποιήσει τον ίδιο όρο ενώ η κυβέρνηση έλεγε με περισσό θράσος ότι οι φωτιές που είχαν κάψει μεγάλο μέρος της χώρας και είχαν αφήσει πίσω τους πολλούς νεκρούς, ‘‘τις είχαν βάλει αναρχικοί’’ (sic). Τo ίδιο παραμύθι χρησιμοποιεί κάθε κυβέρνηση σε μεγάλης διάστασης καταστροφές, επιδιώκοντας να δημιουργήσει ‘‘κακούς’’, να στιγματίσει πολιτικούς αντιπάλους να προκαλέσει ένα ιδιότυπο πολιτικό ‘‘κυνήγι μαγισσών’’. Η σημερινή κυβέρνηση Σύριζα –ΑΝΕΛ έκανε αρχικά το ίδιο. Και τελικά, πάντα αποδεικνύονται όλα τα μυθεύματα τα οποία αντιστοιχούν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ως ολοκληρωτικό καθεστώς κινήθηκε η σημερινή κυβέρνηση καθ’ όλη την διάρκεια της τραγωδίας στο Μάτι από την πρώτη στιγμή ως τώρα. Έφτυσαν κυριολεκτικά πάνω στους νεκρούς όταν δήλωσαν ότι φταίνε τα αυθαίρετα. Τα αυθαίρετα υπάρχουν στην περιοχή – όπως και σε όλη την χώρα – εδώ και πολλές δεκαετίες. Κάποια από αυτά ίσως χτίστηκαν ακόμα και την δεκαετία του ’60. Μιλώντας όμως για αυθαίρετα σε μια τέτοια στιγμή, αυτό που σαφώς δηλώνουν οι κυβερνητικοί παράγοντες και οι διάφοροι κολαούζοι της εξουσίας, είναι ότι φταίνε οι ίδιοι οι νεκροί που κάηκαν ή σκοτώθηκαν. Φταίνε αυτοί γιατί κατοικούν σε αυθαίρετα, γιατί παραθερίζουν σε αυθαίρετα. Πρόκειται για δηλώσεις που αποκαλύπτουν το πραγματικό τους πρόσωπο, ότι πρόκειται για αμετανόητους εγκληματίες. Αποκαλύφθηκε με την συνέντευξη τύπου που έδωσε ο Τόσκας και ο Τζανακόπουλος με την ηγεσία των σωμάτων ασφαλείας όπου δηλώθηκε με περισσή αλαζονεία από τον Τόσκα, πως όλα έγιναν όπως έπρεπε, πως δεν βρίσκει λάθη!
Πόσο ψυχρός εκτελεστής πρέπει να είναι κάποιος για να κάνει μετά από τέτοιο γεγονός, μια τέτοια δήλωση; Φυσικά, όλοι διαμαρτύρονται δημόσια για την κυβερνητική αλαζονεία και απαιτούν να ακούσουν μια συγνώμη. Πόσο όμως ειλικρινή είναι όλα αυτά; Πάνω από το πιο τραγικό γεγονός της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, όπου αναδεικνύει πόσο έχει απαξιωθεί η ανθρώπινη ζωή διεξάγεται ένα ατελείωτο θέατρο χυδαίας υποκρισίας. Και στο τέλος πάντα ‘‘φταίει ο καιρός’’. Το 2007 ο Πολύδωρας τα ‘‘έριχνε’’ στον ‘‘στρατηγό άνεμο’’. Το 2018 η κυβέρνηση Σύριζα – ΑΝΕΛ δηλώνει ότι δεν έγιναν λάθη γιατί οι ‘‘άνεμοι ήταν πολύ δυνατοί’’. Όλοι δήθεν, αναζητούν ποιος φταίει. Δόθηκε εντολή για εκκένωση ή όχι; Φταίει η τάδε υπηρεσία ή όχι; Όμως κανένας δεν τολμάει να προσεγγίσει την πραγματική αιτία του μαζικού αυτού φονικού.
Η απαξίωση της ζωής των ανθρώπων που ζουν σε αυτό τον τόπο – πλην λίγων μειοψηφικών εξαιρέσεων – έχει ξεκινήσει χρόνια πριν, όμως αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς από το 2010 που μπήκε η χώρα στο καθεστώς των μνημονίων και της επιτήρησης. Όλες οι κυβερνήσεις είναι συνυπεύθυνες για αυτό που έγινε στο Μάτι. Όλες οι κυβερνήσεις είναι συνένοχες στη μαζική αυτή δολοφονία. Από την πρώτη μνημονική σύμβαση με την οποία εκχωρήθηκε η κυριαρχία της χώρας στους δανειστές, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην ΕΚΤ, το ΔΝΤ που στην ουσία εκχωρήθηκε η κυριαρχία της χώρας στην υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ, με όλα τα μνημόνια που επιβάλλονται οι πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, με την υφαρπαγή του κοινωνικού πλούτου μέσω της υπερφορολόγησης και την διοχέτευσή του στην αποπληρωμή ενός υπέρογκου και δυσβάστακτου χρέους που αυξάνεται συνεχώς και που θα είναι θηλιά στο λαιμό για τις πολλές επόμενες γενιές, οι δημόσιες δομές κοινωνικής προστασίας έχουν καταρρεύσει. Μαζί με τις υποδομές υγείας, παιδείας, μαζί με τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας όπως τα ασφαλιστικά ταμεία, έχουν καταρρεύσει και οι υποδομές για την πυρασφάλεια. Ο κοινωνικός πλούτος κατευθύνεται σε αυτούς που είναι ήδη πλούσιοι, μέρος του υφαρπάζουν οι πολιτικοί άρχοντες με τους μισθούς των πολλών εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο που όλοι τους μαζί εισπράττουν και που ένα μόνο μικρό μέρος αυτού του ποσού θα αρκούσε για να μην πεθάνουν τόσοι άνθρωποι. Ένας μόνο από τους ετήσιους μισθούς που παίρνουν τα κοινωνικά παράσιτα της βουλής, θα αρκούσε για να συντηρηθεί ένα εναέριο πυροσβεστικό μέσο. Μιλούσαν για τον δυνατό άνεμο που ‘‘καθιστούσε αδύνατο να πετάξουν εναέρια πυροσβεστικά μέσα’’. Άλλα ήταν χωρίς συντήρηση, άλλα αδυνατούσαν λόγω των ανέμων να πετάξουν. Μα πότε άλλοτε είναι τόσο απαραίτητο ένα τέτοιο μέσο, αν όχι όταν υπάρχουν ισχυροί άνεμοι; Ποια φωτιά μπορεί να πάρει διαστάσεις, αν όχι όταν υπάρχουν ισχυροί άνεμοι; Και γιατί εναέρια μέσα παντός καιρού υπάρχουν για να τα χρησιμοποιούν μόνο οι πολιτικοί και κρατικοί μεγαλοπαράγοντες για τις ασφαλείς μεταφορές τους, αλλά δεν υπάρχουν τέτοια μέσα για να σβήσουν μια φωτιά, για να διασφαλίσουν ότι δεν θα καεί κόσμος; Γιατί για την σωτηρία των ανθρώπων και της φύσης υπάρχουν μόνο λίγα ιπτάμενα ‘‘μουσειακά είδη’’ που αν δεν είναι παροπλισμένα εντελώς, αδυνατούν να πετάξουν όταν… φυσάει;
Όταν μια ανάσα από την Αθήνα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μια φωτιά γιατί η υποδομή της πυρασφάλειας έχει διαλυθεί, γιατί δεν υπάρχουν πυροσβεστικά μέσα, γιατί έχουν απαξιωθεί και αχρηστευθεί πυροσβεστικά οχήματα, γιατί οι πυροσβεστικοί κρουνοί δεν έχουν νερό, και όταν ο καθένας τους – και ο πλέον ηλίθιος από όσους μας κυβερνούν, αλλά και όσοι προηγήθηκαν αυτών – γνωρίζουν πως η αποδοχή της διάλυσης μιας τέτοιας υποδομής θα στοιχίσει ανθρώπινες ζωές, τότε δεν θα μιλάμε απλώς για λάθη. Δεν μιλάμε απλώς για ελλείψεις. Δεν μιλάμε για αμέλεια. Μιλάμε για συνειδητό κοινωνικό έγκλημα που φθάνει στα όρια του εγκλήματος πολέμου. Και μάλιστα όταν η 23η Ιούλη έχει οριστεί από πριν ως η πιο επικίνδυνη μέρα του καλοκαιριού για την εκδήλωση σημαντικής πυρκαγιάς.
Είναι εγκληματίες πολέμου, γιατί αυτό που ζούμε τα τελευταία 8 χρόνια είναι πόλεμος. Είναι ένας σφοδρός ταξικός και κοινωνικός πόλεμος. Ήδη μετράμε χιλιάδες νεκρούς πριν το φονικό στο Μάτι. Νεκρούς από αυτοκτονίες, από ασθένειες που δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν λόγω οικονομικού κόστους και γιατί δομές δημόσιας υγείας είναι διαλυμένες. Νεκρούς από την απελπισία. Από την σφοδρή οικονομική και πολιτική βία που ασκεί η υπερεθνική οικονομική και πολιτική εξουσία μέσω των υποταγμένων, των δουλικών της που κατέχουν την εγχώρια πολιτική εξουσία.
Η μαζική δολοφονία που έλαβε χώρα στο Μάτι Αττικής στις 23/7, είναι μια κορύφωση αυτής της βίας που ασκείται τα τελευταία 8 χρόνια πάνω στην χώρα, πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία. Γιατί όταν η κυβέρνηση Σύριζα – ΑΝΕΛ ξεζουμίζει έναν λαό για να έχει τα πλεονάσματα που απαιτούν τα αφεντικά της προκειμένου να δείξει ‘‘καλή διαγωγή’’, να αποδείξει ότι μπορεί να πληρώνει τόκους και δάνεια και προκειμένου να γίνει αυτό διαλύει όλες τις δομές κοινωνικής προστασίας, αυτό έχει μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Αυτή η πορεία καταλήγει σε γεγονότα όπως αυτό της 23ης/7. Το αν θα μπορούν να αποφευχθούν, είναι απλώς θέμα τύχης.
Για την δολοφονία αυτή, εννοείται πως κατά την πολιτική εξουσία θα έφταιγαν οι ίδιοι οι άνθρωποι που διαβιούν στην περιοχή. Για την πολιτική εξουσία, φταίνε τα αυθαίρετα, δηλαδή, αυτοί που τα έχουν ή ζουν σε αυτά. Όπως για τα μνημόνια ‘‘φταίει ο ελληνικός λαός που καταναλώνει περισσότερο από όσα παράγει’’, όπως έλεγαν οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ των βορείων χωρών στην Ευρώπη. ‘‘Για τον θάνατό σου, φταις εσύ ο ίδιος’’. ‘‘Για το ότι κάηκες, φταις εσύ ο ίδιος’’. Υπάρχει μεγαλύτερος κυνισμός από αυτό; Και όμως. Αυτές ήταν δηλώσεις που ειπώθηκαν πολλές φορές, από τους κυβερνητικούς παράγοντες. Αφού η αλαζονεία της κυβέρνησης ξεχείλισε με την αποκαλυπτική για το ήθος και τις αξίες τους συνέντευξη τύπου του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Τόσκα πλάι στον κυβερνητικό εκπρόσωπο Τζανακόπουλο, και αφού η κατακραυγή γι’ αυτή τους την στάση ήταν μεγάλη, ο Τσίπρας βγήκε και ‘‘ανέλαβε την πολιτική ευθύνη’’. Πόσο υποκριτές είναι!
Πολιτική ευθύνη για ποιο πράγμα ακριβώς; Δεν είπε. Γιατί ανάληψη πολιτικής ευθύνης σημαίνει κόστος.Σημαίνει ότι αποδέχεσαι να υπερασπιστείς μια επιλογή, όταν αυτό για το οποίο αποδέχεσαι την πολιτική ευθύνη, είναι μέσα στις πολιτικές σου επιδιώξεις και στοχεύσεις. Αν δεν πρόκειται για μια συνειδητή πολιτική επιλογή, αν πρόκειται για ένα έγκλημα όπως αυτό που έγινε στο Μάτι, ανάληψη πολιτικής ευθύνης σημαίνει ότι οι πολιτικές σου επιλογές είναι υπεύθυνες για τον θάνατο τόσων ανθρώπων. Και ποιο πρακτικό αντίκρισμα έχει αυτό στον ίδιο; Κανένα. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Τι είναι αυτό που απαιτούν τώρα μέσω των ΜΜΕ οι λοιποί καθεστωτικοί υποκριτές και εγκληματίες; Την παραίτηση της κυβέρνησης Σύριζα – ΑΝΕΛ. Πρόκειται για έναν διαφορετικά διατυπωμένο κυνισμό. Να παραιτηθούν για να αναλάβουν οι ίδιοι την εξουσία.
Οι νεκροί της φωτιάς δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παίγνιο στην διεκδίκηση της εξουσίας, όταν όλοι τους μηδενός εξαιρουμένου είναι συνυπεύθυνοι γι’ αυτή την εξέλιξη. Είναι συνυπεύθυνοι αυτοί που υπέγραψαν και επέβαλαν τα μνημόνια, και αυτοί που ξερογλύφονται για λίγη δόση εξουσίας συμμετέχοντας στο πολιτικό σύστημα. Καμία τιμωρία δεν θα επιβληθεί στους δολοφόνους της κυβέρνησης. Καμία δικαιοσύνη δεν θα αποδοθεί. Και το πρωτοφανές αυτό έγκλημα θα μείνει ως μια τραγική στιγμή στην ιστορία του τόπου. Μια τραγωδία χωρίς υπεύθυνους παρά μόνο με θύματα.
Η δικαιοσύνη είναι δική τους. Η δικαιοσύνη είναι στα χέρια τους. Την ασκούν και ρίχνουν τον ‘‘πέλεκυ’’ όπου αυτοί θέλουν. Οι ίδιοι παραμένουν πάντα στο απυρόβλητο.
Οι κοινωνικά αδύναμοι υφίστανται κάθε μορφής οικονομική βία, γιατί είναι ‘‘νόμιμη’’, γιατί ασκείται από την οργανωμένη εξουσία και το κράτος. Χάνουν τις δουλειές τους, περικόπτονται οι μισθοί τους, εξαϋλώνονται οι συντάξεις τους, γίνεται κατάσχεση σε κινητή και ακίνητη περιουσία τους. Χάνουν την αξιοπρέπειά τους, την τιμή τους, την ζωή τους. Όμως αυτά δεν είναι έγκλημα. Είναι ‘‘δίκαιο’’.
Η δικαιοσύνη είναι δική τους υπόθεση κα την προσαρμόζουν στα συμφέροντα των ισχυρών, αλλά και στα δικά τους συμφέροντα. Έτσι έσκισαν το ίδιο το Σύνταγμα το 2010 με την υπογραφή των πρώτων δανειακών συμβάσεων καταπατώντας σωρεία άρθρων, ‘‘νομιμοποιώντας’’ την ασύστολη οικονομική και πολιτική βία που ήθελαν να επιβληθεί στην χώρα οι δανειστές. ‘‘Νομιμοποίησαν’’ αυτό το έγκλημα, της μόνιμης υποδούλωσης της χώρας στην χούντα των κεφαλαιαγορών και των υπερεθνικών θεσμών. ‘‘Νομιμοποίησαν’’ τις πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας που δεν έχουν τέλος, ‘‘νομιμοποίησαν’’ την συνεχή άσκηση οικονομικής και πολιτικής βίας πάνω σε εκατομμύρια ανθρώπους, ‘‘νομιμοποίησαν’’ πολιτικές που όχι απλώς απαξιώνουν την ανθρώπινη ζωή, αλλά οδηγούν στην εξόντωση ανθρώπους.
Θα έχουν την οποιαδήποτε συστολή απέναντι στην φωτιά και τους νεκρούς στο Μάτι; Οι άνθρωποι πεθαίνουν γιατί πλημμυρίζουν τα σπίτια τους, ο τόπος τους όπως έγινε στην Μάνδρα το ’17. Καίγονται ζωντανοί γιατί καίγεται ο τόπος τους. Αυτά ‘‘δεν είναι εγκλήματα’’. Γιατί οι ισχυροί έχουν το ‘‘δίκαιο’’.
Στον αντίποδα της ασυλίας που απολαμβάνουν οι δολοφόνοι της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, αγωνιστές που τους πολεμούν, αγωνιστές που σήκωσαν ανάστημα στην βία των αγορών, της υπερεθνικής ελίτ και των κυβερνήσεων-κολαούζων της, αγωνιστές που σήκωσαν ανάστημα απέναντι στην χούντα, την κατοχή των μνημονίων, φυλακίζονται με εκατοντάδες χρόνια φυλακή, ακόμα και ισόβια. Στον αντίποδα αυτής της καθεστωτικής βίας και τρομοκρατίας που όχι μόνο μένει ατιμώρητη, αλλά αποτελεί το ‘‘δίκαιο’’, εμείς καταδικαστήκαμε από τη ‘‘δικαιοσύνη’’ τους σε ισόβια γιατί αγωνιστήκαμε ενάντια στην τρόικα και τα μνημόνια.
Καταδικαστήκαμε σε ισόβια γιατί το 2014 ο Επαναστατικός Αγώνας, η οργάνωση που έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή σε αυτήν, τοποθέτησε 75 κιλά εκρηκτικά στο κτίριο της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας, στο στρατηγείο της δηλαδή, όπου βρισκόταν και το γραφείο του ΔΝΤ στην χώρα. Καταδικαστήκαμε σε ισόβια γιατί ο Επαναστατικός Αγώνας επιτέθηκε στο στρατηγείο δύο εκ των τριών θεσμών που απαρτίζουν την τρόικα. Δύο εκ των τριών θεσμών που επέβαλαν τα μνημόνια, που έβαλαν την χώρα στην πιο σκοτεινή περίοδο της σύγχρονης ιστορίας, της οποίας μια κατάληξη είναι η μαζική δολοφονία στο Μάτι.
Μας καταδίκασαν σε ισόβια γιατί προσπαθήσαμε να εκτρέψουμε αυτή την καταστροφική για τον τόπο πορεία. Και για την ανάληψη πολιτικής ευθύνης για εμάς, για την στάση μας απέναντι στην σύγχρονη τυραννία, ‘‘πρέπει να πληρώσουμε το κόστος’’: Ισόβια. Για τους 94 (μέχρι αυτή τη στιγμή) νεκρούς που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, εγκαταλειμμένοι απολύτως στην φωτιά και πάνω στους οποίους φτύνουν όλοι οι καθεστωτικοί πολιτικοί, κανένας δεν θα πληρώσει.
Οι πραγματικοί εγκληματίες, οι πραγματικοί τρομοκράτες είναι και θα παραμείνουν ελεύθεροι. Θα ρίχνουν στην φυλακή για πολλά χρόνια, για ισόβια, εμάς που πολεμάμε την εξουσία και τα εγκλήματά τους. Οι πραγματικοί εγκληματίες, οι πραγματικοί τρομοκράτες θα παραμείνουν ελεύθεροι. Θα απολαμβάνουν τα προνόμιά τους και θα πλουτίζουν ενώ θα ξεζουμίζουν την κοινωνική πλειοψηφία, ενώ οδηγούν την ανθρώπινη ζωή στην απελπισία και τον θάνατο.
Οι πραγματικοί τρομοκράτες, οι δολοφόνοι ανθρώπων και ανήλικων παιδιών θα νομοθετούν υπέρ της εξουσίας τους και της μόνιμης ασυλίας των εγκλημάτων τους και ενάντια στους φτωχούς, σε αυτούς που δεν έχουν καμία εξουσία, καμία φωνή. Και πόσο είναι το μέγεθος της κοινωνικής ηττοπάθειας και της παραίτησης που ούτε καν μια διαδήλωση γι’ αυτό το γεγονός δεν έγινε; Πώς είναι δυνατόν να αποδεχόμαστε τέτοιου μεγέθους έγκλημα; Ανάλογα δολοφονικά γεγονότα θα ξανασυμβούν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Από την στιγμή που η χώρα και η κοινωνική βάση είναι και θα παραμένει αλυσοδεμένη με το χρέος και με τα μνημόνια, από την στιγμή που η δικτατορία των αγορών, του μεγάλου κεφαλαίου θα παραμένει η μόνιμη μεγάλη εξουσία πάνω στον τόπο, από την στιγμή που θα υποχρεωνόμαστε εμείς και οι πολλές επόμενες γενιές να πληρώνουμε με το αίμα μας τους δανειστές, τους πλούσιους, τους καθεστωτικούς πολιτικούς, το κράτος της βίας, αυτά θα ξανασυμβούν.
Οι νεκροί στο Μάτι είναι μέσα στις συμβάσεις δανεισμού της χώρας. Είναι μέσα στο συμβόλαιο θανάτου που έχουνε κάνει με τον καπιταλισμό που αφαιρεί ζωές για να επιβιώσει. Είναι μέσα στο ‘‘κοινωνικό συμβόλαιο’’ με το κράτος που υπάρχει για να περιφρουρεί το οικονομικό και πολιτικό σύστημα εξουσίας, για να ασκεί το δίκαιο του ισχυρού και να πατάσσει τον αδύναμο. Και η μόνη διασφάλιση ότι τέτοια γεγονότα δεν θα ξανασυμβούν, είναι η ανατροπή όλων των παραγόντων που τα γεννούν. Είναι η ανατροπή των πολιτικών κοινωνικής γενοκτονίας που επιβάλλουν στην κοινωνία. Είναι το σκίσιμο των δανειακών συμβάσεων. Είναι η αθέτηση πληρωμής του χρέους. Είναι η ακύρωση όλων των πολιτικών που ασκούν την οικονομική βία πάνω στην κοινωνία. Είναι το σπάσιμο των αλυσίδων που έχουν περάσει γύρω από τον λαιμό όλων μας. Για να μπορεί ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος της χώρας να επιστρέψει σε τομείς που διασφαλίζουν μια αξιοπρεπή ζωή για όλους και όχι πλούτο για τους λίγους. Να επιστρέφει σε τομείς που διασφαλίζουν ότι κανένας δεν θα μένει, δεν θα πεθαίνει αβοήθητος. Η μόνη διασφάλιση ότι τέτοια γεγονότα δεν θα ξανασυμβούν είναι να κάνουμε αυτό που έπρεπε να είχαμε κάνει πράξη το 2010: Να εκθρονίσουμε όλους τους καθεστωτικούς πολιτικούς. Να ανατρέψουμε το καθεστώς της επιτήρησης και των μνημονίων. Να ανατρέψουμε το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που δολοφονεί. Για να αποτραπούν κυβερνητικά και κρατικά εγκλήματα στο μέλλον, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους εγκληματίες που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτά.
Για να έχουν ζωή και αξιοπρέπεια όλοι οι άνθρωποι.
ΥΓ. Για μια ακόμα φορά σε στιγμές μεγάλης κοινωνικής καταστροφής είδαμε να αναδύεται η κοινωνική αλληλεγγύη μέσα από τις στάχτες και τα συντρίμμια. Μιλάμε γι’ αυτή την ανώνυμη αλληλεγγύη, γι’ αυτούς τους ανώνυμους ανθρώπους που δεν δήλωσαν ποτέ και πουθενά τι έκαναν, τι πρόσφεραν. Μιλάμε για την ειλικρινή και χωρίς καμία σκοπιμότητα αλληλεγγύη.
Όμως για μια ακόμα φορά είδαμε και την ‘‘αλληλεγγύη’’ της σκοπιμότητας. Είτε αυτή αποσκοπεί σε πολιτικά οφέλη είτε σε προσωπική προβολή. Είδαμε την χυδαιότητα επωνύμων και πλουσίων που σπεύδουν ‘‘βοηθώντας’’ να χτίσουν κοινωνικό πρόσωπο. Είδαμε την ‘‘φιλανθρωπία’’ της κερδοσκοπίας. Την ‘‘φιλανθρωπία’’ της φθηνής αυτοπροβολής. Όλοι αυτοί οι επώνυμοι, οι πλούσιοι, οι αριβίστες, οι φιλόδοξοι βρίσκουν σε τέτοια γεγονότα πεδίο λαμπρό.
Είδαμε την ‘‘φιλανθρωπία’’ των ΜΚΟ που μόνο μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί δεν είναι και που δρουν για τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Είδαμε για άλλη μια φορά τους πλούσιους του τόπου να χτίζουν κοινωνικό πρόσωπο και να διαπραγματεύονται φοροαπαλλαγές και οικονομικά σχέδια με την κυβέρνηση, προσφέροντας ‘‘φιλανθρωπίες’’. Απαιτώντας ευγνωμοσύνη από τους πληγέντες ενώ είναι αυτοί που με τον πλούτο τους, τον κλεμμένο από την κοινωνική βάση πλούτο, είναι η πηγή του κακού.
Οι κεφαλαιοκράτες, οι οικονομικά ισχυροί, αυτοί για των οποίων τα συμφέροντα υπάρχει αυτό το άδικο και εγκληματικό σύστημα εξουσίας, θα ξεπλύνουν την αδικία που τροφοδοτεί η ίδια η ύπαρξή τους με την υποκρισία της ‘‘φιλανθρωπίας’’. Και είναι αυτοί οι ίδιοι που σε πλείστες των περιπτώσεων, τέτοιες καταστροφές, και κυρίως φωτιές μεγάλης έκτασης σε δασώδεις περιοχές, ευνοούν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα, ευνοούν την επέκταση της δύναμης και της ισχύος τους.
Για άλλη μια φορά, πάνω από τους νεκρούς, θα δούμε την αισχρότητα, την χυδαιότητα του καπιταλισμού και του πολιτικού συστήματος που τον στηρίζει.
Πόλα Ρούπα – Νίκος Μαζιώτης μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
****************
Πόλα Ρούπα: Οι φωτιές του 2007 και η δύναμη της αυτοοργάνωσης.
Μια προσωπική εμπειρία: Το καλοκαίρι του 2007 είχαν εκδηλωθεί οι πιο πολλές πυρκαγιές που είχαν κατακάψει εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων και κατοικημένων περιοχών στην χώρα και είχαν αφήσει πίσω τους πολλούς νεκρούς. Ο νομός Ηλείας τότε είχε υποστεί την μεγαλύτερη καταστροφή και είχε τους περισσότερους νεκρούς. Μεγάλο μέρος του δάσους στον Ταΰγετο είχε καταστραφεί.
Τις ίδιες ημέρες κάηκε η Πάρνηθα. Πολλοί νομοί στην χώρα (Μεσσηνίας, Αρκαδίας, Κορινθίας, Ευβοίας) είχαν κατακαεί. Κανένας κεντρικός σχεδιασμός δεν μπορούσε να λειτουργήσει και το γεγονός ό,τι σώθηκε ιδίως στην Πελοπόννησο από εκείνες τις φωτιές, οφείλεται στους εθελοντές. Χιλιάδες άνθρωποι από τις περιοχές που καίγονταν είχαν κινητοποιηθεί και ήταν αυτοί που στην ουσία οργάνωναν την πυρόσβεση. Τα πυροσβεστικά μέσα ‘‘τέθηκαν στην διάθεση’’ των κατοίκων, οι οποίοι γνώριζαν την περιοχή, γνώριζαν την μορφολογία του τόπου, τους τρόπους προσέγγισης και αποτροπής της επέκτασης της φωτιάς. Γνώριζαν που πρέπει να σπεύσουν τα πυροσβεστικά και πώς να πολεμήσουν τη φωτιά.
Σε εκείνη την περίπτωση αποδείχθηκε στην πράξη πως ένα συγκεντρωτικό μοντέλο διαχείρισης τέτοιας έκτασης κρίσης, είναι άχρηστο. Πώς να γνωρίζει ένα άτομο που ηγείται των δυνάμεων πυρόσβεσης στην χώρα πώς θα αντιμετωπιστεί μια τέτοια καταστροφή; Πώς άνθρωποι που δεν έχουν καμία γνώση μιας περιοχής και της μορφολογίας της να μπορούν να κάνουν τον οποιοδήποτε σχεδιασμό από τα γραφεία τους; Η έλλειψη επαρκών μέσων ήταν καθοριστική.
Όμως η πρωτοβουλία και η αυτοοργάνωση των ντόπιων κατάφερε να σώσει ό,τι σώθηκε. Χωρίς αυτήν, η Πελοπόννησος θα είχε σβηστεί από τον χάρτη.
Ήταν τότε που η κυβέρνηση της Ν.Δ είχε καταργήσει το σώμα της δασοπυρόσβεσης, το οποίο είχε απορροφηθεί από την πυροσβεστική. Εφαρμόζοντας ένα συγκεντρωτικό μοντέλο πυρόσβεσης και αφαιρώντας την δυνατότητα άνθρωποι ντόπιοι που μέχρι τότε δούλευαν στα δάση της Ελλάδας να δράσουν, εγγυήθηκε η τότε κυβέρνηση την καταστροφή μεγάλου μέρους της χώρας από τις φωτιές. Στις φωτιές του 2007 αποδείχθηκε πως το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας είναι εγκληματικό σε περιπτώσεις μεγάλων φυσικών και κοινωνικών κρίσεων. Αντιθέτως, αποκέντρωση και αυτοδιαχείριση είναι η μόνη μορφή οργάνωσης που αναδείχθηκε αποτελεσματική. Αυτή την εμπειρία την γνωρίζουμε από τις χιλιάδες μαρτυρίες ανθρώπων της ελληνικής υπαίθρου που συμμετείχαν στην πυρόσβεση, φτιάχνοντας οι ίδιοι το σχέδιο που αυτή έπρεπε να γίνει. Αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν από την πρώτη στιγμή τα μέσα στα χέρια τους να κινηθούν άμεσα, και δεν χρειαζόταν μια απόφαση και εντολή από κάποια απομακρυσμένα γραφεία για το που θα κινηθούν τα πυροσβεστικά μέσα, η καταστροφή θα ήταν πολύ μικρότερη. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω τι έγινε στον Ταΰγετο εκείνη την χρονιά. Πυροσβεστικά οχήματα χωρίς αντλίες με ανθρώπους που δήλωναν πως δεν έχουν αρμοδιότητα να βγουν από την άσφαλτο και να μπουν στο βουνό παρά τις προτροπές ντόπιων που ήταν εκεί, ήταν κυρίαρχα ως γεγονότα που έχουν καταγραφεί και δημοσιοποιηθεί. Οι εθελοντές αυτοί (από τις πρώτες ώρες που εκδηλώθηκε η φωτιά βασικό ρόλο για την πυρόσβεση έπαιξε ο ορειβατικός σύλλογος Καλαμάτας) που ήξεραν τον τόπο τελικά πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Βρήκαν οι ίδιοι αντλίες από άλλα πυροσβεστικά και οι ίδιοι όρμησαν νύχτα μέσα στις φλόγες στο δάσος και προσπάθησαν να σβήσουν την φωτιά.
Είναι γνωστό πως τα βουνά, ως ακατοίκητες περιοχές, δεν είναι στις προτεραιότητες των ‘‘στρατηγών’’ της πυροσβεστικής και πολλά αφήνονται να καούν. Όμως η καταστροφή ενός δάσους όπως αυτό του Ταϋγέτου, είχε τεράστιες επιπτώσεις για το οικοσύστημα και για την ζωή όλων.
Ανεβαίναμε μια ομάδα παλιών φίλων στον Ταΰγετο κάθε μέρα για να προφέρουμε υπηρεσίες στην πυρόσβεση του βουνού. Καταλήξαμε να είμαστε εμείς αυτοί που βρίσκαμε τις εστίες, ενημερώναμε τηλεφωνικώς κάποιο πυροσβεστικό όχημα που περίμενε τις πληροφορίες μας (ασύρματοι δεν υπήρχαν) και το κατευθύναμε στην εστία. Ένας πρώην δασοπυροσβέστης από την Μεσσηνία, ήταν από τους λίγους που έβγαιναν από τον δρόμο και έμπαιναν στις πλαγιές. Άνθρωποι της πυροσβεστικής που δεν πατούσαν εκτός της ασφάλτου, απλώς δεν συμμετείχαν. Αυτό ήταν ένα μικρό δείγμα της κυβερνητικής απόφασης για την κατάργηση της υπηρεσίας δασοπυρόσβεσης και των εντολών να τρέχουν πυροσβέστες από άσχετες περιοχές και ιδίως από την Αθήνα, στα βουνά της Ελλάδας.
Καταλήξαμε να φορτώνουμε οι ίδιοι με νερό το όχημα, να λέμε του οδηγού που να το πάει και βγαίναμε για να σβήνουμε εστίες και να προλαβαίνουμε αναζωπυρώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό όπου μια αναζωπύρωση επαπειλούσε να προκαλέσει ανάφλεξη σε άκαφτο τμήμα του δάσους. Η αντλία του πυροσβεστικού δεν έφτανε στο σημείο. Σπεύσαμε στον επικεφαλή που καθόταν σε ένα καφενείο να του δηλώσουμε το περιστατικό. Πέταξαν αρκετά στρατιωτικά ελικόπτερα, έριξαν αρκετό νερό όμως νύχτωσε και εγκατέλειψαν την εστία να καίει. Ο επικεφαλής μας δήλωσε ότι θα πάνε την επομένη πεζοπόρα τμήματα να σβήσουν την φωτιά. Όμως πεζοπόρα τμήματα ξέραμε ότι δεν υπάρχουν.
Την επομένη μια ομάδα ανθρώπων ανεβήκαμε με μικρό βυτιοφόρο στο βουνό και κατεβαίναμε την πλαγιά με πολλά λίτρα νερό στην πλάτη, με τσάπες και αξίνες για να απομονώσουμε την φωτιά. Παραμείναμε πολλές ώρες μέχρι που έσβησε η φωτιά .
Τέτοιες ιστορίες σίγουρα θα έχουν πολλοί να διηγούνται από εκείνες τις φωτιές. Ιδίως σε περιοχές κατοικημένες, σε χωριά της Πελοποννήσου.
Δύο είναι τα σημαντικά συμπεράσματα από εκείνα τα γεγονότα.
Η αναποτελεσματικότητα ενός συγκεντρωτικού μοντέλου διαχείρισης κρίσεων που αποδείχθηκε περίτρανα το 2007.
Από την άλλη φάνηκε η αποτελεσματικότητα της αυτοοργάνωσης σε τέτοιες περιπτώσεις. Σε περιπτώσεις σοβαρών κοινωνικών κρίσεων το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας αποδεικνύεται όχι απλώς αναποτελεσματικό, αλλά η ίδια η ύπαρξή του συνιστά εμπόδιο στην άμεση και αποτελεσματική αντιμετώπισή τους. Αν υπήρχε εξ’ αρχής αποκέντρωση στη διαχείριση των μέσων και αν μπορούσε η συλλογική ευφυΐα να λειτουργήσει από την αρχή ανεμπόδιστα έχοντας τα μέσα στα ίδια της τα χέρια, η καταστροφή θα ήταν πολύ μικρότερη.
Τα συγκεντρωτικά καθεστώτα, τα συγκεντρωτικά εξουσιαστικά μοντέλα όπως το κράτος είναι εκ φύσεως εγκληματικά αφού η ύπαρξή τους στοχεύει στην περιφρούρηση των συμφερόντων μειοψηφικών προνομιούχων κοινωνικών ομάδων. Ο ρόλος τους είναι ούτως ή άλλως να διατηρούν μια ιεραρχημένη και ταξικά διαιρεμένη κοινωνία. Να ευνοούν τους οικονομικά ισχυρούς, να καταπιέζουν και να ληστεύουν τους κοινωνικά αδύναμους. Όμως οι φωτιές του 2007 και όλα όσα ανέφερα, ανέδειξαν και κάτι πολύ σημαντικό.
Το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας είναι αναποτελεσματικό σε καταστάσεις κρίσεων τέτοιου μεγέθους. Εκεί μόνο η πρωτοβουλία των ανθρώπων, η συνεργασία τους, η οριζόντια οργάνωσή τους και η συλλογική ευφυΐα και γνώση μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Και όλα τα παραπάνω αναδύονται σε περιπτώσεις τέτοιων καταστροφών. Εκεί φαίνεται πώς πραγματικά μπορεί να λειτουργήσει η κοινωνική αλληλεγγύη και η αυτοοργάνωση. Είναι οι μόνες που είναι πραγματικά αποτελεσματικές.
1/8/2018 - Πόλα Ρούπα, Γ. Φ. Κορυδαλλού.
_
bloko
1/8/2018
Στις 23/7/2018 στο Μάτι Αττικής δεν ζήσαμε απλώς μια εθνική τραγωδία. Ζήσαμε μια μαζική κρατική δολοφονία. Δύο ανάσες από την Αθήνα, με μια πυρκαγιά που ξεκίνησε από την Πεντέλη, κάηκαν ή τσακίστηκαν στα βράχια δεκάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών: παιδιά, νέοι, ηλικιωμένοι. Οι δολοφόνοι που κρατούν στα χέρια τους την τύχη 11 εκατομμυρίων ανθρώπων στην χώρα, αυτοί που κατέχουν την πολιτική εξουσία, αυτοί που ελέγχουν τις δομές κοινωνικής προστασίας και κρατούν τον κοινωνικό πλούτο στα χέρια τους, δεν ντράπηκαν να προσβάλουν τους νεκρούς, αποκαλύπτοντας το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας.
Αρχικά η κυβέρνηση μίλησε για ‘‘ασύμμετρη απειλή’’, για εμπρησμό με πολιτικό στόχο να πλήξει την ‘‘καλή, αριστερή’’ κυβέρνηση.Το ίδιο παραμύθι της ασύμμετρης απειλής χρησιμοποίησε και η κυβέρνηση της Ν.Δ το 2007, όταν ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Β
Πόσο ψυχρός εκτελεστής πρέπει να είναι κάποιος για να κάνει μετά από τέτοιο γεγονός, μια τέτοια δήλωση; Φυσικά, όλοι διαμαρτύρονται δημόσια για την κυβερνητική αλαζονεία και απαιτούν να ακούσουν μια συγνώμη. Πόσο όμως ειλικρινή είναι όλα αυτά; Πάνω από το πιο τραγικό γεγονός της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, όπου αναδεικνύει πόσο έχει απαξιωθεί η ανθρώπινη ζωή διεξάγεται ένα ατελείωτο θέατρο χυδαίας υποκρισίας. Και στο τέλος πάντα ‘‘φταίει ο καιρός’’. Το 2007 ο Πολύδωρας τα ‘‘έριχνε’’ στον ‘‘στρατηγό άνεμο’’. Το 2018 η κυβέρνηση Σύριζα – ΑΝΕΛ δηλώνει ότι δεν έγιναν λάθη γιατί οι ‘‘άνεμοι ήταν πολύ δυνατοί’’. Όλοι δήθεν, αναζητούν ποιος φταίει. Δόθηκε εντολή για εκκένωση ή όχι; Φταίει η τάδε υπηρεσία ή όχι; Όμως κανένας δεν τολμάει να προσεγγίσει την πραγματική αιτία του μαζικού αυτού φονικού.
Η απαξίωση της ζωής των ανθρώπων που ζουν σε αυτό τον τόπο – πλην λίγων μειοψηφικών εξαιρέσεων – έχει ξεκινήσει χρόνια πριν, όμως αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς από το 2010 που μπήκε η χώρα στο καθεστώς των μνημονίων και της επιτήρησης. Όλες οι κυβερνήσεις είναι συνυπεύθυνες για αυτό που έγινε στο Μάτι. Όλες οι κυβερνήσεις είναι συνένοχες στη μαζική αυτή δολοφονία. Από την πρώτη μνημονική σύμβαση με την οποία εκχωρήθηκε η κυριαρχία της χώρας στους δανειστές, στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην ΕΚΤ, το ΔΝΤ που στην ουσία εκχωρήθηκε η κυριαρχία της χώρας στην υπερεθνική οικονομική και πολιτική ελίτ, με όλα τα μνημόνια που επιβάλλονται οι πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, με την υφαρπαγή του κοινωνικού πλούτου μέσω της υπερφορολόγησης και την διοχέτευσή του στην αποπληρωμή ενός υπέρογκου και δυσβάστακτου χρέους που αυξάνεται συνεχώς και που θα είναι θηλιά στο λαιμό για τις πολλές επόμενες γενιές, οι δημόσιες δομές κοινωνικής προστασίας έχουν καταρρεύσει. Μαζί με τις υποδομές υγείας, παιδείας, μαζί με τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας όπως τα ασφαλιστικά ταμεία, έχουν καταρρεύσει και οι υποδομές για την πυρασφάλεια. Ο κοινωνικός πλούτος κατευθύνεται σε αυτούς που είναι ήδη πλούσιοι, μέρος του υφαρπάζουν οι πολιτικοί άρχοντες με τους μισθούς των πολλών εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο που όλοι τους μαζί εισπράττουν και που ένα μόνο μικρό μέρος αυτού του ποσού θα αρκούσε για να μην πεθάνουν τόσοι άνθρωποι. Ένας μόνο από τους ετήσιους μισθούς που παίρνουν τα κοινωνικά παράσιτα της βουλής, θα αρκούσε για να συντηρηθεί ένα εναέριο πυροσβεστικό μέσο. Μιλούσαν για τον δυνατό άνεμο που ‘‘καθιστούσε αδύνατο να πετάξουν εναέρια πυροσβεστικά μέσα’’. Άλλα ήταν χωρίς συντήρηση, άλλα αδυνατούσαν λόγω των ανέμων να πετάξουν. Μα πότε άλλοτε είναι τόσο απαραίτητο ένα τέτοιο μέσο, αν όχι όταν υπάρχουν ισχυροί άνεμοι; Ποια φωτιά μπορεί να πάρει διαστάσεις, αν όχι όταν υπάρχουν ισχυροί άνεμοι; Και γιατί εναέρια μέσα παντός καιρού υπάρχουν για να τα χρησιμοποιούν μόνο οι πολιτικοί και κρατικοί μεγαλοπαράγοντες για τις ασφαλείς μεταφορές τους, αλλά δεν υπάρχουν τέτοια μέσα για να σβήσουν μια φωτιά, για να διασφαλίσουν ότι δεν θα καεί κόσμος; Γιατί για την σωτηρία των ανθρώπων και της φύσης υπάρχουν μόνο λίγα ιπτάμενα ‘‘μουσειακά είδη’’ που αν δεν είναι παροπλισμένα εντελώς, αδυνατούν να πετάξουν όταν… φυσάει;
Όταν μια ανάσα από την Αθήνα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μια φωτιά γιατί η υποδομή της πυρασφάλειας έχει διαλυθεί, γιατί δεν υπάρχουν πυροσβεστικά μέσα, γιατί έχουν απαξιωθεί και αχρηστευθεί πυροσβεστικά οχήματα, γιατί οι πυροσβεστικοί κρουνοί δεν έχουν νερό, και όταν ο καθένας τους – και ο πλέον ηλίθιος από όσους μας κυβερνούν, αλλά και όσοι προηγήθηκαν αυτών – γνωρίζουν πως η αποδοχή της διάλυσης μιας τέτοιας υποδομής θα στοιχίσει ανθρώπινες ζωές, τότε δεν θα μιλάμε απλώς για λάθη. Δεν μιλάμε απλώς για ελλείψεις. Δεν μιλάμε για αμέλεια. Μιλάμε για συνειδητό κοινωνικό έγκλημα που φθάνει στα όρια του εγκλήματος πολέμου. Και μάλιστα όταν η 23η Ιούλη έχει οριστεί από πριν ως η πιο επικίνδυνη μέρα του καλοκαιριού για την εκδήλωση σημαντικής πυρκαγιάς.
Είναι εγκληματίες πολέμου, γιατί αυτό που ζούμε τα τελευταία 8 χρόνια είναι πόλεμος. Είναι ένας σφοδρός ταξικός και κοινωνικός πόλεμος. Ήδη μετράμε χιλιάδες νεκρούς πριν το φονικό στο Μάτι. Νεκρούς από αυτοκτονίες, από ασθένειες που δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν λόγω οικονομικού κόστους και γιατί δομές δημόσιας υγείας είναι διαλυμένες. Νεκρούς από την απελπισία. Από την σφοδρή οικονομική και πολιτική βία που ασκεί η υπερεθνική οικονομική και πολιτική εξουσία μέσω των υποταγμένων, των δουλικών της που κατέχουν την εγχώρια πολιτική εξουσία.
Η μαζική δολοφονία που έλαβε χώρα στο Μάτι Αττικής στις 23/7, είναι μια κορύφωση αυτής της βίας που ασκείται τα τελευταία 8 χρόνια πάνω στην χώρα, πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία. Γιατί όταν η κυβέρνηση Σύριζα – ΑΝΕΛ ξεζουμίζει έναν λαό για να έχει τα πλεονάσματα που απαιτούν τα αφεντικά της προκειμένου να δείξει ‘‘καλή διαγωγή’’, να αποδείξει ότι μπορεί να πληρώνει τόκους και δάνεια και προκειμένου να γίνει αυτό διαλύει όλες τις δομές κοινωνικής προστασίας, αυτό έχει μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Αυτή η πορεία καταλήγει σε γεγονότα όπως αυτό της 23ης/7. Το αν θα μπορούν να αποφευχθούν, είναι απλώς θέμα τύχης.
Για την δολοφονία αυτή, εννοείται πως κατά την πολιτική εξουσία θα έφταιγαν οι ίδιοι οι άνθρωποι που διαβιούν στην περιοχή. Για την πολιτική εξουσία, φταίνε τα αυθαίρετα, δηλαδή, αυτοί που τα έχουν ή ζουν σε αυτά. Όπως για τα μνημόνια ‘‘φταίει ο ελληνικός λαός που καταναλώνει περισσότερο από όσα παράγει’’, όπως έλεγαν οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ των βορείων χωρών στην Ευρώπη. ‘‘Για τον θάνατό σου, φταις εσύ ο ίδιος’’. ‘‘Για το ότι κάηκες, φταις εσύ ο ίδιος’’. Υπάρχει μεγαλύτερος κυνισμός από αυτό; Και όμως. Αυτές ήταν δηλώσεις που ειπώθηκαν πολλές φορές, από τους κυβερνητικούς παράγοντες. Αφού η αλαζονεία της κυβέρνησης ξεχείλισε με την αποκαλυπτική για το ήθος και τις αξίες τους συνέντευξη τύπου του υπουργού Δημόσιας Τάξης, Τόσκα πλάι στον κυβερνητικό εκπρόσωπο Τζανακόπουλο, και αφού η κατακραυγή γι’ αυτή τους την στάση ήταν μεγάλη, ο Τσίπρας βγήκε και ‘‘ανέλαβε την πολιτική ευθύνη’’. Πόσο υποκριτές είναι!
Πολιτική ευθύνη για ποιο πράγμα ακριβώς; Δεν είπε. Γιατί ανάληψη πολιτικής ευθύνης σημαίνει κόστος.Σημαίνει ότι αποδέχεσαι να υπερασπιστείς μια επιλογή, όταν αυτό για το οποίο αποδέχεσαι την πολιτική ευθύνη, είναι μέσα στις πολιτικές σου επιδιώξεις και στοχεύσεις. Αν δεν πρόκειται για μια συνειδητή πολιτική επιλογή, αν πρόκειται για ένα έγκλημα όπως αυτό που έγινε στο Μάτι, ανάληψη πολιτικής ευθύνης σημαίνει ότι οι πολιτικές σου επιλογές είναι υπεύθυνες για τον θάνατο τόσων ανθρώπων. Και ποιο πρακτικό αντίκρισμα έχει αυτό στον ίδιο; Κανένα. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Τι είναι αυτό που απαιτούν τώρα μέσω των ΜΜΕ οι λοιποί καθεστωτικοί υποκριτές και εγκληματίες; Την παραίτηση της κυβέρνησης Σύριζα – ΑΝΕΛ. Πρόκειται για έναν διαφορετικά διατυπωμένο κυνισμό. Να παραιτηθούν για να αναλάβουν οι ίδιοι την εξουσία.
Οι νεκροί της φωτιάς δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παίγνιο στην διεκδίκηση της εξουσίας, όταν όλοι τους μηδενός εξαιρουμένου είναι συνυπεύθυνοι γι’ αυτή την εξέλιξη. Είναι συνυπεύθυνοι αυτοί που υπέγραψαν και επέβαλαν τα μνημόνια, και αυτοί που ξερογλύφονται για λίγη δόση εξουσίας συμμετέχοντας στο πολιτικό σύστημα. Καμία τιμωρία δεν θα επιβληθεί στους δολοφόνους της κυβέρνησης. Καμία δικαιοσύνη δεν θα αποδοθεί. Και το πρωτοφανές αυτό έγκλημα θα μείνει ως μια τραγική στιγμή στην ιστορία του τόπου. Μια τραγωδία χωρίς υπεύθυνους παρά μόνο με θύματα.
Η δικαιοσύνη είναι δική τους. Η δικαιοσύνη είναι στα χέρια τους. Την ασκούν και ρίχνουν τον ‘‘πέλεκυ’’ όπου αυτοί θέλουν. Οι ίδιοι παραμένουν πάντα στο απυρόβλητο.
Οι κοινωνικά αδύναμοι υφίστανται κάθε μορφής οικονομική βία, γιατί είναι ‘‘νόμιμη’’, γιατί ασκείται από την οργανωμένη εξουσία και το κράτος. Χάνουν τις δουλειές τους, περικόπτονται οι μισθοί τους, εξαϋλώνονται οι συντάξεις τους, γίνεται κατάσχεση σε κινητή και ακίνητη περιουσία τους. Χάνουν την αξιοπρέπειά τους, την τιμή τους, την ζωή τους. Όμως αυτά δεν είναι έγκλημα. Είναι ‘‘δίκαιο’’.
Η δικαιοσύνη είναι δική τους υπόθεση κα την προσαρμόζουν στα συμφέροντα των ισχυρών, αλλά και στα δικά τους συμφέροντα. Έτσι έσκισαν το ίδιο το Σύνταγμα το 2010 με την υπογραφή των πρώτων δανειακών συμβάσεων καταπατώντας σωρεία άρθρων, ‘‘νομιμοποιώντας’’ την ασύστολη οικονομική και πολιτική βία που ήθελαν να επιβληθεί στην χώρα οι δανειστές. ‘‘Νομιμοποίησαν’’ αυτό το έγκλημα, της μόνιμης υποδούλωσης της χώρας στην χούντα των κεφαλαιαγορών και των υπερεθνικών θεσμών. ‘‘Νομιμοποίησαν’’ τις πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας που δεν έχουν τέλος, ‘‘νομιμοποίησαν’’ την συνεχή άσκηση οικονομικής και πολιτικής βίας πάνω σε εκατομμύρια ανθρώπους, ‘‘νομιμοποίησαν’’ πολιτικές που όχι απλώς απαξιώνουν την ανθρώπινη ζωή, αλλά οδηγούν στην εξόντωση ανθρώπους.
Θα έχουν την οποιαδήποτε συστολή απέναντι στην φωτιά και τους νεκρούς στο Μάτι; Οι άνθρωποι πεθαίνουν γιατί πλημμυρίζουν τα σπίτια τους, ο τόπος τους όπως έγινε στην Μάνδρα το ’17. Καίγονται ζωντανοί γιατί καίγεται ο τόπος τους. Αυτά ‘‘δεν είναι εγκλήματα’’. Γιατί οι ισχυροί έχουν το ‘‘δίκαιο’’.
Στον αντίποδα της ασυλίας που απολαμβάνουν οι δολοφόνοι της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, αγωνιστές που τους πολεμούν, αγωνιστές που σήκωσαν ανάστημα στην βία των αγορών, της υπερεθνικής ελίτ και των κυβερνήσεων-κολαούζων της, αγωνιστές που σήκωσαν ανάστημα απέναντι στην χούντα, την κατοχή των μνημονίων, φυλακίζονται με εκατοντάδες χρόνια φυλακή, ακόμα και ισόβια. Στον αντίποδα αυτής της καθεστωτικής βίας και τρομοκρατίας που όχι μόνο μένει ατιμώρητη, αλλά αποτελεί το ‘‘δίκαιο’’, εμείς καταδικαστήκαμε από τη ‘‘δικαιοσύνη’’ τους σε ισόβια γιατί αγωνιστήκαμε ενάντια στην τρόικα και τα μνημόνια.
Καταδικαστήκαμε σε ισόβια γιατί το 2014 ο Επαναστατικός Αγώνας, η οργάνωση που έχουμε αναλάβει την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή σε αυτήν, τοποθέτησε 75 κιλά εκρηκτικά στο κτίριο της Διεύθυνσης Εποπτείας της Τράπεζας της Ελλάδας, στο στρατηγείο της δηλαδή, όπου βρισκόταν και το γραφείο του ΔΝΤ στην χώρα. Καταδικαστήκαμε σε ισόβια γιατί ο Επαναστατικός Αγώνας επιτέθηκε στο στρατηγείο δύο εκ των τριών θεσμών που απαρτίζουν την τρόικα. Δύο εκ των τριών θεσμών που επέβαλαν τα μνημόνια, που έβαλαν την χώρα στην πιο σκοτεινή περίοδο της σύγχρονης ιστορίας, της οποίας μια κατάληξη είναι η μαζική δολοφονία στο Μάτι.
Μας καταδίκασαν σε ισόβια γιατί προσπαθήσαμε να εκτρέψουμε αυτή την καταστροφική για τον τόπο πορεία. Και για την ανάληψη πολιτικής ευθύνης για εμάς, για την στάση μας απέναντι στην σύγχρονη τυραννία, ‘‘πρέπει να πληρώσουμε το κόστος’’: Ισόβια. Για τους 94 (μέχρι αυτή τη στιγμή) νεκρούς που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, εγκαταλειμμένοι απολύτως στην φωτιά και πάνω στους οποίους φτύνουν όλοι οι καθεστωτικοί πολιτικοί, κανένας δεν θα πληρώσει.
Οι πραγματικοί εγκληματίες, οι πραγματικοί τρομοκράτες είναι και θα παραμείνουν ελεύθεροι. Θα ρίχνουν στην φυλακή για πολλά χρόνια, για ισόβια, εμάς που πολεμάμε την εξουσία και τα εγκλήματά τους. Οι πραγματικοί εγκληματίες, οι πραγματικοί τρομοκράτες θα παραμείνουν ελεύθεροι. Θα απολαμβάνουν τα προνόμιά τους και θα πλουτίζουν ενώ θα ξεζουμίζουν την κοινωνική πλειοψηφία, ενώ οδηγούν την ανθρώπινη ζωή στην απελπισία και τον θάνατο.
Οι πραγματικοί τρομοκράτες, οι δολοφόνοι ανθρώπων και ανήλικων παιδιών θα νομοθετούν υπέρ της εξουσίας τους και της μόνιμης ασυλίας των εγκλημάτων τους και ενάντια στους φτωχούς, σε αυτούς που δεν έχουν καμία εξουσία, καμία φωνή. Και πόσο είναι το μέγεθος της κοινωνικής ηττοπάθειας και της παραίτησης που ούτε καν μια διαδήλωση γι’ αυτό το γεγονός δεν έγινε; Πώς είναι δυνατόν να αποδεχόμαστε τέτοιου μεγέθους έγκλημα; Ανάλογα δολοφονικά γεγονότα θα ξανασυμβούν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Από την στιγμή που η χώρα και η κοινωνική βάση είναι και θα παραμένει αλυσοδεμένη με το χρέος και με τα μνημόνια, από την στιγμή που η δικτατορία των αγορών, του μεγάλου κεφαλαίου θα παραμένει η μόνιμη μεγάλη εξουσία πάνω στον τόπο, από την στιγμή που θα υποχρεωνόμαστε εμείς και οι πολλές επόμενες γενιές να πληρώνουμε με το αίμα μας τους δανειστές, τους πλούσιους, τους καθεστωτικούς πολιτικούς, το κράτος της βίας, αυτά θα ξανασυμβούν.
Οι νεκροί στο Μάτι είναι μέσα στις συμβάσεις δανεισμού της χώρας. Είναι μέσα στο συμβόλαιο θανάτου που έχουνε κάνει με τον καπιταλισμό που αφαιρεί ζωές για να επιβιώσει. Είναι μέσα στο ‘‘κοινωνικό συμβόλαιο’’ με το κράτος που υπάρχει για να περιφρουρεί το οικονομικό και πολιτικό σύστημα εξουσίας, για να ασκεί το δίκαιο του ισχυρού και να πατάσσει τον αδύναμο. Και η μόνη διασφάλιση ότι τέτοια γεγονότα δεν θα ξανασυμβούν, είναι η ανατροπή όλων των παραγόντων που τα γεννούν. Είναι η ανατροπή των πολιτικών κοινωνικής γενοκτονίας που επιβάλλουν στην κοινωνία. Είναι το σκίσιμο των δανειακών συμβάσεων. Είναι η αθέτηση πληρωμής του χρέους. Είναι η ακύρωση όλων των πολιτικών που ασκούν την οικονομική βία πάνω στην κοινωνία. Είναι το σπάσιμο των αλυσίδων που έχουν περάσει γύρω από τον λαιμό όλων μας. Για να μπορεί ο παραγόμενος κοινωνικός πλούτος της χώρας να επιστρέψει σε τομείς που διασφαλίζουν μια αξιοπρεπή ζωή για όλους και όχι πλούτο για τους λίγους. Να επιστρέφει σε τομείς που διασφαλίζουν ότι κανένας δεν θα μένει, δεν θα πεθαίνει αβοήθητος. Η μόνη διασφάλιση ότι τέτοια γεγονότα δεν θα ξανασυμβούν είναι να κάνουμε αυτό που έπρεπε να είχαμε κάνει πράξη το 2010: Να εκθρονίσουμε όλους τους καθεστωτικούς πολιτικούς. Να ανατρέψουμε το καθεστώς της επιτήρησης και των μνημονίων. Να ανατρέψουμε το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που δολοφονεί. Για να αποτραπούν κυβερνητικά και κρατικά εγκλήματα στο μέλλον, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους εγκληματίες που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτά.
Για να έχουν ζωή και αξιοπρέπεια όλοι οι άνθρωποι.
ΥΓ. Για μια ακόμα φορά σε στιγμές μεγάλης κοινωνικής καταστροφής είδαμε να αναδύεται η κοινωνική αλληλεγγύη μέσα από τις στάχτες και τα συντρίμμια. Μιλάμε γι’ αυτή την ανώνυμη αλληλεγγύη, γι’ αυτούς τους ανώνυμους ανθρώπους που δεν δήλωσαν ποτέ και πουθενά τι έκαναν, τι πρόσφεραν. Μιλάμε για την ειλικρινή και χωρίς καμία σκοπιμότητα αλληλεγγύη.
Όμως για μια ακόμα φορά είδαμε και την ‘‘αλληλεγγύη’’ της σκοπιμότητας. Είτε αυτή αποσκοπεί σε πολιτικά οφέλη είτε σε προσωπική προβολή. Είδαμε την χυδαιότητα επωνύμων και πλουσίων που σπεύδουν ‘‘βοηθώντας’’ να χτίσουν κοινωνικό πρόσωπο. Είδαμε την ‘‘φιλανθρωπία’’ της κερδοσκοπίας. Την ‘‘φιλανθρωπία’’ της φθηνής αυτοπροβολής. Όλοι αυτοί οι επώνυμοι, οι πλούσιοι, οι αριβίστες, οι φιλόδοξοι βρίσκουν σε τέτοια γεγονότα πεδίο λαμπρό.
Είδαμε την ‘‘φιλανθρωπία’’ των ΜΚΟ που μόνο μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί δεν είναι και που δρουν για τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Είδαμε για άλλη μια φορά τους πλούσιους του τόπου να χτίζουν κοινωνικό πρόσωπο και να διαπραγματεύονται φοροαπαλλαγές και οικονομικά σχέδια με την κυβέρνηση, προσφέροντας ‘‘φιλανθρωπίες’’. Απαιτώντας ευγνωμοσύνη από τους πληγέντες ενώ είναι αυτοί που με τον πλούτο τους, τον κλεμμένο από την κοινωνική βάση πλούτο, είναι η πηγή του κακού.
Οι κεφαλαιοκράτες, οι οικονομικά ισχυροί, αυτοί για των οποίων τα συμφέροντα υπάρχει αυτό το άδικο και εγκληματικό σύστημα εξουσίας, θα ξεπλύνουν την αδικία που τροφοδοτεί η ίδια η ύπαρξή τους με την υποκρισία της ‘‘φιλανθρωπίας’’. Και είναι αυτοί οι ίδιοι που σε πλείστες των περιπτώσεων, τέτοιες καταστροφές, και κυρίως φωτιές μεγάλης έκτασης σε δασώδεις περιοχές, ευνοούν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα, ευνοούν την επέκταση της δύναμης και της ισχύος τους.
Για άλλη μια φορά, πάνω από τους νεκρούς, θα δούμε την αισχρότητα, την χυδαιότητα του καπιταλισμού και του πολιτικού συστήματος που τον στηρίζει.
Πόλα Ρούπα – Νίκος Μαζιώτης μέλη του Επαναστατικού Αγώνα
****************
Πόλα Ρούπα: Οι φωτιές του 2007 και η δύναμη της αυτοοργάνωσης.
Μια προσωπική εμπειρία: Το καλοκαίρι του 2007 είχαν εκδηλωθεί οι πιο πολλές πυρκαγιές που είχαν κατακάψει εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων και κατοικημένων περιοχών στην χώρα και είχαν αφήσει πίσω τους πολλούς νεκρούς. Ο νομός Ηλείας τότε είχε υποστεί την μεγαλύτερη καταστροφή και είχε τους περισσότερους νεκρούς. Μεγάλο μέρος του δάσους στον Ταΰγετο είχε καταστραφεί.
Τις ίδιες ημέρες κάηκε η Πάρνηθα. Πολλοί νομοί στην χώρα (Μεσσηνίας, Αρκαδίας, Κορινθίας, Ευβοίας) είχαν κατακαεί. Κανένας κεντρικός σχεδιασμός δεν μπορούσε να λειτουργήσει και το γεγονός ό,τι σώθηκε ιδίως στην Πελοπόννησο από εκείνες τις φωτιές, οφείλεται στους εθελοντές. Χιλιάδες άνθρωποι από τις περιοχές που καίγονταν είχαν κινητοποιηθεί και ήταν αυτοί που στην ουσία οργάνωναν την πυρόσβεση. Τα πυροσβεστικά μέσα ‘‘τέθηκαν στην διάθεση’’ των κατοίκων, οι οποίοι γνώριζαν την περιοχή, γνώριζαν την μορφολογία του τόπου, τους τρόπους προσέγγισης και αποτροπής της επέκτασης της φωτιάς. Γνώριζαν που πρέπει να σπεύσουν τα πυροσβεστικά και πώς να πολεμήσουν τη φωτιά.
Σε εκείνη την περίπτωση αποδείχθηκε στην πράξη πως ένα συγκεντρωτικό μοντέλο διαχείρισης τέτοιας έκτασης κρίσης, είναι άχρηστο. Πώς να γνωρίζει ένα άτομο που ηγείται των δυνάμεων πυρόσβεσης στην χώρα πώς θα αντιμετωπιστεί μια τέτοια καταστροφή; Πώς άνθρωποι που δεν έχουν καμία γνώση μιας περιοχής και της μορφολογίας της να μπορούν να κάνουν τον οποιοδήποτε σχεδιασμό από τα γραφεία τους; Η έλλειψη επαρκών μέσων ήταν καθοριστική.
Όμως η πρωτοβουλία και η αυτοοργάνωση των ντόπιων κατάφερε να σώσει ό,τι σώθηκε. Χωρίς αυτήν, η Πελοπόννησος θα είχε σβηστεί από τον χάρτη.
Ήταν τότε που η κυβέρνηση της Ν.Δ είχε καταργήσει το σώμα της δασοπυρόσβεσης, το οποίο είχε απορροφηθεί από την πυροσβεστική. Εφαρμόζοντας ένα συγκεντρωτικό μοντέλο πυρόσβεσης και αφαιρώντας την δυνατότητα άνθρωποι ντόπιοι που μέχρι τότε δούλευαν στα δάση της Ελλάδας να δράσουν, εγγυήθηκε η τότε κυβέρνηση την καταστροφή μεγάλου μέρους της χώρας από τις φωτιές. Στις φωτιές του 2007 αποδείχθηκε πως το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας είναι εγκληματικό σε περιπτώσεις μεγάλων φυσικών και κοινωνικών κρίσεων. Αντιθέτως, αποκέντρωση και αυτοδιαχείριση είναι η μόνη μορφή οργάνωσης που αναδείχθηκε αποτελεσματική. Αυτή την εμπειρία την γνωρίζουμε από τις χιλιάδες μαρτυρίες ανθρώπων της ελληνικής υπαίθρου που συμμετείχαν στην πυρόσβεση, φτιάχνοντας οι ίδιοι το σχέδιο που αυτή έπρεπε να γίνει. Αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν από την πρώτη στιγμή τα μέσα στα χέρια τους να κινηθούν άμεσα, και δεν χρειαζόταν μια απόφαση και εντολή από κάποια απομακρυσμένα γραφεία για το που θα κινηθούν τα πυροσβεστικά μέσα, η καταστροφή θα ήταν πολύ μικρότερη. Από προσωπική εμπειρία γνωρίζω τι έγινε στον Ταΰγετο εκείνη την χρονιά. Πυροσβεστικά οχήματα χωρίς αντλίες με ανθρώπους που δήλωναν πως δεν έχουν αρμοδιότητα να βγουν από την άσφαλτο και να μπουν στο βουνό παρά τις προτροπές ντόπιων που ήταν εκεί, ήταν κυρίαρχα ως γεγονότα που έχουν καταγραφεί και δημοσιοποιηθεί. Οι εθελοντές αυτοί (από τις πρώτες ώρες που εκδηλώθηκε η φωτιά βασικό ρόλο για την πυρόσβεση έπαιξε ο ορειβατικός σύλλογος Καλαμάτας) που ήξεραν τον τόπο τελικά πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Βρήκαν οι ίδιοι αντλίες από άλλα πυροσβεστικά και οι ίδιοι όρμησαν νύχτα μέσα στις φλόγες στο δάσος και προσπάθησαν να σβήσουν την φωτιά.
Είναι γνωστό πως τα βουνά, ως ακατοίκητες περιοχές, δεν είναι στις προτεραιότητες των ‘‘στρατηγών’’ της πυροσβεστικής και πολλά αφήνονται να καούν. Όμως η καταστροφή ενός δάσους όπως αυτό του Ταϋγέτου, είχε τεράστιες επιπτώσεις για το οικοσύστημα και για την ζωή όλων.
Ανεβαίναμε μια ομάδα παλιών φίλων στον Ταΰγετο κάθε μέρα για να προφέρουμε υπηρεσίες στην πυρόσβεση του βουνού. Καταλήξαμε να είμαστε εμείς αυτοί που βρίσκαμε τις εστίες, ενημερώναμε τηλεφωνικώς κάποιο πυροσβεστικό όχημα που περίμενε τις πληροφορίες μας (ασύρματοι δεν υπήρχαν) και το κατευθύναμε στην εστία. Ένας πρώην δασοπυροσβέστης από την Μεσσηνία, ήταν από τους λίγους που έβγαιναν από τον δρόμο και έμπαιναν στις πλαγιές. Άνθρωποι της πυροσβεστικής που δεν πατούσαν εκτός της ασφάλτου, απλώς δεν συμμετείχαν. Αυτό ήταν ένα μικρό δείγμα της κυβερνητικής απόφασης για την κατάργηση της υπηρεσίας δασοπυρόσβεσης και των εντολών να τρέχουν πυροσβέστες από άσχετες περιοχές και ιδίως από την Αθήνα, στα βουνά της Ελλάδας.
Καταλήξαμε να φορτώνουμε οι ίδιοι με νερό το όχημα, να λέμε του οδηγού που να το πάει και βγαίναμε για να σβήνουμε εστίες και να προλαβαίνουμε αναζωπυρώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό όπου μια αναζωπύρωση επαπειλούσε να προκαλέσει ανάφλεξη σε άκαφτο τμήμα του δάσους. Η αντλία του πυροσβεστικού δεν έφτανε στο σημείο. Σπεύσαμε στον επικεφαλή που καθόταν σε ένα καφενείο να του δηλώσουμε το περιστατικό. Πέταξαν αρκετά στρατιωτικά ελικόπτερα, έριξαν αρκετό νερό όμως νύχτωσε και εγκατέλειψαν την εστία να καίει. Ο επικεφαλής μας δήλωσε ότι θα πάνε την επομένη πεζοπόρα τμήματα να σβήσουν την φωτιά. Όμως πεζοπόρα τμήματα ξέραμε ότι δεν υπάρχουν.
Την επομένη μια ομάδα ανθρώπων ανεβήκαμε με μικρό βυτιοφόρο στο βουνό και κατεβαίναμε την πλαγιά με πολλά λίτρα νερό στην πλάτη, με τσάπες και αξίνες για να απομονώσουμε την φωτιά. Παραμείναμε πολλές ώρες μέχρι που έσβησε η φωτιά .
Τέτοιες ιστορίες σίγουρα θα έχουν πολλοί να διηγούνται από εκείνες τις φωτιές. Ιδίως σε περιοχές κατοικημένες, σε χωριά της Πελοποννήσου.
Δύο είναι τα σημαντικά συμπεράσματα από εκείνα τα γεγονότα.
Η αναποτελεσματικότητα ενός συγκεντρωτικού μοντέλου διαχείρισης κρίσεων που αποδείχθηκε περίτρανα το 2007.
Από την άλλη φάνηκε η αποτελεσματικότητα της αυτοοργάνωσης σε τέτοιες περιπτώσεις. Σε περιπτώσεις σοβαρών κοινωνικών κρίσεων το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας αποδεικνύεται όχι απλώς αναποτελεσματικό, αλλά η ίδια η ύπαρξή του συνιστά εμπόδιο στην άμεση και αποτελεσματική αντιμετώπισή τους. Αν υπήρχε εξ’ αρχής αποκέντρωση στη διαχείριση των μέσων και αν μπορούσε η συλλογική ευφυΐα να λειτουργήσει από την αρχή ανεμπόδιστα έχοντας τα μέσα στα ίδια της τα χέρια, η καταστροφή θα ήταν πολύ μικρότερη.
Τα συγκεντρωτικά καθεστώτα, τα συγκεντρωτικά εξουσιαστικά μοντέλα όπως το κράτος είναι εκ φύσεως εγκληματικά αφού η ύπαρξή τους στοχεύει στην περιφρούρηση των συμφερόντων μειοψηφικών προνομιούχων κοινωνικών ομάδων. Ο ρόλος τους είναι ούτως ή άλλως να διατηρούν μια ιεραρχημένη και ταξικά διαιρεμένη κοινωνία. Να ευνοούν τους οικονομικά ισχυρούς, να καταπιέζουν και να ληστεύουν τους κοινωνικά αδύναμους. Όμως οι φωτιές του 2007 και όλα όσα ανέφερα, ανέδειξαν και κάτι πολύ σημαντικό.
Το συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας είναι αναποτελεσματικό σε καταστάσεις κρίσεων τέτοιου μεγέθους. Εκεί μόνο η πρωτοβουλία των ανθρώπων, η συνεργασία τους, η οριζόντια οργάνωσή τους και η συλλογική ευφυΐα και γνώση μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Και όλα τα παραπάνω αναδύονται σε περιπτώσεις τέτοιων καταστροφών. Εκεί φαίνεται πώς πραγματικά μπορεί να λειτουργήσει η κοινωνική αλληλεγγύη και η αυτοοργάνωση. Είναι οι μόνες που είναι πραγματικά αποτελεσματικές.
1/8/2018 - Πόλα Ρούπα, Γ. Φ. Κορυδαλλού.
_
bloko
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένα τεστ που για να το λύσετε θα σας σπάσει τα νεύρα. Το αντέχετε;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Γιάννης Γαλάτης: Άνοιξε το σπίτι του στην Ραφήνα στους πυρόπληκτους [photos]](https://images.newsnowgreece.com/117/1173160/giannis-galatis-anoixe-to-spiti-tou-stin-rafina-stous-pyropliktous-photos-1-124x78.jpg)
