2018-08-21 18:18:35
Η Θεοδώρα Πετραλίφαινα, Βασίλισσα της Άρτας και κατοπινή Αγία, γεννήθηκε το 1210 στα Σέρβια. Ήταν κόρη του Ιωάννου Πετραλίφα, σεβαστοκράτορος και διοικητού της Θεσσαλίας και Μακεδονίας και τη μητέρα της την έλεγαν Ελένη και ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια της Κωνσταντινούπολης.
Σύμφωνα με τις πηγές, οι Πετραλίφες ήταν οικογένεια ιταλικής καταγωγής. Γενάρχης τους ήταν ο Πέτρος του Αλίφα (Πέτρος απόν το Αλίφε, πόλη της νοτίου Ιταλίας κοντά στην Καζέρτα), που πήρε μέρος στις νορμανδικές εισβολές του Ροβέρτου Γυισκάρδου και κατόπιν εισήλθε στη βυζαντινή υπηρεσία.
Η ταραχώδης και ρομαντική ιστορία μιας αρχόντισσας, που από νωρίς αξιώθηκε να γίνει βασίλισσα του Δεσποτάτου της Ηπείρου και μετά από ποικίλες προσωπικές δοκιμασίες να αντέξει και να αναδειχθεί μοναχή και αγία της Εκκλησίας.
Η ζωή της μοιάζει με παραμύθι. Και θα είχε ξεχαστεί, όπως ξεχάστηκαν πολλές παραμυθένιες ζωές στο διάβα της ιστορίας. Όμως αυτή η πριγκίπισσα είχε κάτι αλλιώτικο από τους άλλους .Ήταν μια πριγκίπισσα με μεγάλη καρδιά. Τόσο μεγάλη ήταν η καρδιά της, που χωρούσε όλους τους ανθρώπους μέσα της, και τους καλούς και τους κακούς.
Ήταν τόσο γερή και δυνατή, που κατάφερε να είναι ζωντανή ακόμα και σήμερα. Και έδωσε αίμα, για να έχουν ζωή οι κάτοικοι που έζησαν και ζουν σε αυτό τον τόπο. Τους κράτησε ανόθευτη την πίστη και ατόφια την βυζαντινή παράδοση και την ορθοδοξία μέσα τους..
Η ζωή της
Με τον θάνατο του πατέρα της μεταξύ 1224 - 1230, ο Δούκας της Ηπείρου Θεόδωρος ανέλαβε την προστασία της. Τον Θεόδωρο όμως μετά την ήττα του από τους Βουλγάρους το 1230 στη περιοχή μεταξύ Φιλιππούπολης και Ανδριανούπολης, διαδέχεται ο ανεψιός του Μιχαήλ Β΄, γιος του Μιχαήλ Α` Κομνηνού. Περνώντας από τα Σέρβια ο Μιχαήλ, συναντά τη Θεοδώρα, εντυπωσιάζεται από την ομορφιά της παντρεύονται τον ίδιο χρόνο και τη φέρνει μαζί του στη Ήπειρο.
Η Θεοδώρα, φύση ιδιαίτερα ευαίσθητη και αφιερωμένη στο Θεό δεν μπορεί να ακολουθήσει τους κοσμικούς ρυθμούς ζωής του συζύγου της και γίνεται όλο και περισσότερο υπόδειγμα αφιερωμένης και φιλάνθρωπης βασίλισσας. Ίσως γι’αυτό και ο γάμος τους δεν είχε καλή έκβαση αφού ο Μιχαήλ την εγκατέλειψε για την Αρτινή αρχόντισσα Γαγγρινή, την οποία μάλιστα εγκατέστησε στα ανάκτορα. Η Θεοδώρα δεν μπορεί να το αντέξει και αυτοεξορίζεται.
Για περίοδο πέντε χρόνων περιφέρεται στη περιοχή των Τζουμέρκων μαζί με τον πρωτότοκο γυιό της Νικηφόρο Κομνηνό και σαν απλή χωρική ζει από τα αγαθά που της προσφέρει η εξοχή. Σε αυτή την κατάσταση, και ενώ συνέλεγε χόρτα, λεπτομέρεια που ο βιογράφος της Ιώβ μοναχός μας μεταφέρει, την βρήκε ο ιερέας του χωριού Πρένιστα, σημερινό Κορφοβούνι.
Μόλις του αποκαλύπτει την ταυτοτητά της, την παίρνει μαζί του και στο πρόσωπο του βρίσκει παρηγοριά και συμπαράσταση. ΄Ομως ο λαός της Αρτας με επικεφαλής τους άρχοντές του, αγανακτισμένος από τη συμπεριφορά του Μιχαήλ, καταφέρνει να εκδιωχθεί η Γαγγρινή από τα ανάκτορα και να επανέλθει η Θεοδώρα.
Από το σημείο αυτό ξεκινάει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της. Η ίδια συνεχίζει το έργο της φιλανθρωπίας που είχε ξεκινήσει ενώ ο Μιχαήλ επιδίδεται σε έργα μετανοίας. Την περίοδο αυτή, η Αρτα κοσμείται με ναούς και μοναστήρια από τα οποία τα πιό γνωστά είναι η Μονή Κάτω Παναγιάς, η Μονή του Αγίου Γεωργίου και η Μονή της Παναγίας της Παντάνασσας έξω από την Φιλιππιάδα. Είναι η έμπρακτη μετάνοιά του που εκφράζετια κατ’αυτόν τον τρόπο. Επιπλέον αποκτούν άλλα τέσσαρα παιδιά τον Ιωάννη, το Δημήτριο, την Ελένη και την Αννα.
Μετά τον θάνατο του Μιχαήλ και σχεδόν σαράντα χρόνια έγγαμου βίου, η Θεοδώρα περιβάλλεται το μοναχικό σχήμα, ζώντας για μια δεκαετία ως μοναχή στη μονή του Αγίου Γεωργίου, που κατά παράδοση ίδρυσε η ίδια και σήμερα φέρει το ονομά της. Εκοιμήθη πιθανόν το 1280 σε ηλικία 70 ετών και ετάφη στον νάρθηκα του ναού του Αγίου Γεωργίου, σημερινός ναός της Αγίας Θεοδώρας.
Η μνήμη της τιμάται στις 11 Μαρτίου και είναι η πολιούχος της Αρτας. Στον ναό της βρίσκεται σε αργυρή λάρνακα το λειψανό της το οποίο με μεγαλοπρεπή λιτανεία περιφέρεται στους δρόμους της πόλεως τη μέρα της εορτής της.
Πηγή
paraklisi
Σύμφωνα με τις πηγές, οι Πετραλίφες ήταν οικογένεια ιταλικής καταγωγής. Γενάρχης τους ήταν ο Πέτρος του Αλίφα (Πέτρος απόν το Αλίφε, πόλη της νοτίου Ιταλίας κοντά στην Καζέρτα), που πήρε μέρος στις νορμανδικές εισβολές του Ροβέρτου Γυισκάρδου και κατόπιν εισήλθε στη βυζαντινή υπηρεσία.
Η ταραχώδης και ρομαντική ιστορία μιας αρχόντισσας, που από νωρίς αξιώθηκε να γίνει βασίλισσα του Δεσποτάτου της Ηπείρου και μετά από ποικίλες προσωπικές δοκιμασίες να αντέξει και να αναδειχθεί μοναχή και αγία της Εκκλησίας.
Η ζωή της μοιάζει με παραμύθι. Και θα είχε ξεχαστεί, όπως ξεχάστηκαν πολλές παραμυθένιες ζωές στο διάβα της ιστορίας. Όμως αυτή η πριγκίπισσα είχε κάτι αλλιώτικο από τους άλλους .Ήταν μια πριγκίπισσα με μεγάλη καρδιά. Τόσο μεγάλη ήταν η καρδιά της, που χωρούσε όλους τους ανθρώπους μέσα της, και τους καλούς και τους κακούς.
Ήταν τόσο γερή και δυνατή, που κατάφερε να είναι ζωντανή ακόμα και σήμερα. Και έδωσε αίμα, για να έχουν ζωή οι κάτοικοι που έζησαν και ζουν σε αυτό τον τόπο. Τους κράτησε ανόθευτη την πίστη και ατόφια την βυζαντινή παράδοση και την ορθοδοξία μέσα τους..
Η ζωή της
Με τον θάνατο του πατέρα της μεταξύ 1224 - 1230, ο Δούκας της Ηπείρου Θεόδωρος ανέλαβε την προστασία της. Τον Θεόδωρο όμως μετά την ήττα του από τους Βουλγάρους το 1230 στη περιοχή μεταξύ Φιλιππούπολης και Ανδριανούπολης, διαδέχεται ο ανεψιός του Μιχαήλ Β΄, γιος του Μιχαήλ Α` Κομνηνού. Περνώντας από τα Σέρβια ο Μιχαήλ, συναντά τη Θεοδώρα, εντυπωσιάζεται από την ομορφιά της παντρεύονται τον ίδιο χρόνο και τη φέρνει μαζί του στη Ήπειρο.
Η Θεοδώρα, φύση ιδιαίτερα ευαίσθητη και αφιερωμένη στο Θεό δεν μπορεί να ακολουθήσει τους κοσμικούς ρυθμούς ζωής του συζύγου της και γίνεται όλο και περισσότερο υπόδειγμα αφιερωμένης και φιλάνθρωπης βασίλισσας. Ίσως γι’αυτό και ο γάμος τους δεν είχε καλή έκβαση αφού ο Μιχαήλ την εγκατέλειψε για την Αρτινή αρχόντισσα Γαγγρινή, την οποία μάλιστα εγκατέστησε στα ανάκτορα. Η Θεοδώρα δεν μπορεί να το αντέξει και αυτοεξορίζεται.
Για περίοδο πέντε χρόνων περιφέρεται στη περιοχή των Τζουμέρκων μαζί με τον πρωτότοκο γυιό της Νικηφόρο Κομνηνό και σαν απλή χωρική ζει από τα αγαθά που της προσφέρει η εξοχή. Σε αυτή την κατάσταση, και ενώ συνέλεγε χόρτα, λεπτομέρεια που ο βιογράφος της Ιώβ μοναχός μας μεταφέρει, την βρήκε ο ιερέας του χωριού Πρένιστα, σημερινό Κορφοβούνι.
Μόλις του αποκαλύπτει την ταυτοτητά της, την παίρνει μαζί του και στο πρόσωπο του βρίσκει παρηγοριά και συμπαράσταση. ΄Ομως ο λαός της Αρτας με επικεφαλής τους άρχοντές του, αγανακτισμένος από τη συμπεριφορά του Μιχαήλ, καταφέρνει να εκδιωχθεί η Γαγγρινή από τα ανάκτορα και να επανέλθει η Θεοδώρα.
Από το σημείο αυτό ξεκινάει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της. Η ίδια συνεχίζει το έργο της φιλανθρωπίας που είχε ξεκινήσει ενώ ο Μιχαήλ επιδίδεται σε έργα μετανοίας. Την περίοδο αυτή, η Αρτα κοσμείται με ναούς και μοναστήρια από τα οποία τα πιό γνωστά είναι η Μονή Κάτω Παναγιάς, η Μονή του Αγίου Γεωργίου και η Μονή της Παναγίας της Παντάνασσας έξω από την Φιλιππιάδα. Είναι η έμπρακτη μετάνοιά του που εκφράζετια κατ’αυτόν τον τρόπο. Επιπλέον αποκτούν άλλα τέσσαρα παιδιά τον Ιωάννη, το Δημήτριο, την Ελένη και την Αννα.
Μετά τον θάνατο του Μιχαήλ και σχεδόν σαράντα χρόνια έγγαμου βίου, η Θεοδώρα περιβάλλεται το μοναχικό σχήμα, ζώντας για μια δεκαετία ως μοναχή στη μονή του Αγίου Γεωργίου, που κατά παράδοση ίδρυσε η ίδια και σήμερα φέρει το ονομά της. Εκοιμήθη πιθανόν το 1280 σε ηλικία 70 ετών και ετάφη στον νάρθηκα του ναού του Αγίου Γεωργίου, σημερινός ναός της Αγίας Θεοδώρας.
Η μνήμη της τιμάται στις 11 Μαρτίου και είναι η πολιούχος της Αρτας. Στον ναό της βρίσκεται σε αργυρή λάρνακα το λειψανό της το οποίο με μεγαλοπρεπή λιτανεία περιφέρεται στους δρόμους της πόλεως τη μέρα της εορτής της.
Πηγή
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σύγχρονο κτηνιατρείο εγκαινιάστηκε στην 115 Πτέρυγα Μάχης
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
H Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Πάτμος
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
