2018-09-10 19:55:39
Οι σκούρες κηλίδες στο δέρμα, που συχνά εμφανίζονται μετά τις διακοπές, φαίνεται ότι έχουν σοβαρή επίπτωση στην αυτοεκτίμηση των γυναικών.
Σύμφωνα με έρευνες, η επιτυχής θεραπεία τους, βοηθά τους πάσχοντες να βελτιώσουν την αίσθηση που έχουν για τον εαυτό τους.
«Ο ήλιος, που τόσο αγαπάμε και απολαύσαμε στις καλοκαιρινές διακοπές, μας χαρίζει -εκτός από το υπέροχο μπρονζέ χρώμα- υγεία και ευεξία. Όμως, είναι υπεύθυνος και για μεγάλο αριθμό δερματικών προβλημάτων στους ενήλικες, δεδομένου ότι αφυδατώνει το δέρμα, προκαλεί ρυτίδες και πολύ συχνά δυσχρωμικές κηλίδες. Αυτοί οι σκούροι λεκέδες στο δέρμα, οι γνωστές πανάδες, που συχνά εμφανίζονται κυρίως στις γυναίκες σε σημεία του προσώπου όπως το μέτωπο, τα μάγουλα ή μεταξύ μύτης και άνω χείλους, προκαλούν όχι μόνο αμηχανία, αλλά μπορεί να επηρεάσουν και τη διάθεση και επομένως την ποιότητα ζωής των ασθενών. Αυτή είναι και η αιτία που οι πάσχοντες αναζητούν οριστική θεραπεία», επισημαίνει η πλαστική χειρουργός προσώπου – ΩΡΛ δρ Γεωργία Κατσούλη.
Οι σκούρες κηλίδες, που ιατρικά ονομάζονται μέλασμα (χλόασμα παλαιότερα), είναι μια επίκτητη διαταραχή των μελανοκυττάρων, που προκαλεί συμμετρική συσσώρευσή τους. Εμφανίζεται συχνότερα στο πρόσωπο, κυρίως των γυναικών και ιδίως όσων έχουν σκούρο δέρμα. Οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στην έκθεση σε υπεριώδη (UV) ακτινοβολία και στις ορμονικές επιδράσεις.
Επιδημιολογικές μελέτες έχουν εκτιμήσει ότι περίπου το 1% του γενικού πληθυσμού εμφανίζει μέλασμα, ενώ το ποσοστό σε πληθυσμούς υψηλότερου κινδύνου ανέρχεται στο 9-50%. Αυτές οι διακυμάνσεις οφείλονται στον τύπο του δέρματος, σε κληρονομικούς λόγους και σε διαφορές των επιπέδων έκθεσης σε ακτινοβολία UV στις διάφορες γεωγραφικές τοποθεσίες. Ο μέσος όρος ηλικίας εμφάνισης του μελάσματος είναι μεταξύ 20 και 40 ετών.
Όπως εξηγεί η δρ Κατσούλη, ανάλογα με την εντόπιση της βλάβης στο πρόσωπο, το μέλασμα ταξινομείται σε 3 τύπους: τον κεντροπροσωπικό τύπο, τον παρειακό και τον γναθικό τύπο. Στο 50-80% των περιπτώσεων εμφανίζεται στην κεντρική γραμμή του προσώπου, δηλαδή στο μέτωπο, τη μύτη, το άνω χείλος και το πηγούνι.
Η δεύτερη συχνότερη μορφή είναι το παρειακό μέλασμα, το οποίο περιορίζεται στην περιοχή της μύτης και στα μάγουλα.
Σπανιότερη είναι η παρουσία του στο όριο της κάτω γνάθου που θεωρείται ότι εμφανίζεται σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και μπορεί να σχετίζεται περισσότερο με σοβαρή φωτογήρανση. Βέβαια, το μέλασμα μπορεί να δημιουργηθεί και σε σημεία εκτός προσώπου, όπως ο λαιμός, το στέρνο και τα άνω άκρα.
Η διάγνωση τίθεται με τη λήψη του ιστορικού, όπου συχνά αναφέρεται παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο, χρήση solarium, πρόσφατη κύηση, λήψη αντισυλληπτικής θεραπείας, ορμονικές διαταραχές ή κληρονομικότητα. Επίσης, η χρήση ορισμένων φαρμάκων (π.χ. αντιεπιληπτικά φάρμακα, ορισμένα αντιβιοτικά κλπ), και αρωματικών σαπουνιών, γαλακτωμάτων μπορεί να επιδεινώσουν την πάθηση.
Παρόλο που είναι συχνή αυτή η διαταραχή, η αντιμετώπισή της παραμένει πρόκληση, δεδομένης της πολύπλοκης παθογένειας και της συχνότητας υποτροπής της. Οι θεραπείες είναι τοπικές, από του στόματος ή συνδυαστικές.
Οι τοπικές θεραπείες, συμπεριλαμβανομένης της αντηλιακής προστασίας, είναι συνήθως οι θεραπείες πρώτης γραμμής. Οι λευκαντικοί παράγοντες που χρησιμοποιούνται είναι εκείνοι που αναστέλλουν την παραγωγή μελανίνης και τον πολλαπλασιασμό των μελανοκυττάρων, αλλά συχνά υπάρχουν περιπτώσεις επανεμφάνισης του προβλήματος. Στη σύγχρονη ιατρική, υπάρχουν καθοριστικοί τρόποι αντιμετώπισης αυτής της δερματικής διαταραχής.
Ο εξειδικευμένος γιατρός είναι εκείνος που ανάλογα με τον τύπο της βλάβης και τον τύπο του δέρματος θα επιλέξει την κατάλληλη θεραπεία για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Πηγή: healthreport.gr
_
Σύμφωνα με έρευνες, η επιτυχής θεραπεία τους, βοηθά τους πάσχοντες να βελτιώσουν την αίσθηση που έχουν για τον εαυτό τους.
«Ο ήλιος, που τόσο αγαπάμε και απολαύσαμε στις καλοκαιρινές διακοπές, μας χαρίζει -εκτός από το υπέροχο μπρονζέ χρώμα- υγεία και ευεξία. Όμως, είναι υπεύθυνος και για μεγάλο αριθμό δερματικών προβλημάτων στους ενήλικες, δεδομένου ότι αφυδατώνει το δέρμα, προκαλεί ρυτίδες και πολύ συχνά δυσχρωμικές κηλίδες. Αυτοί οι σκούροι λεκέδες στο δέρμα, οι γνωστές πανάδες, που συχνά εμφανίζονται κυρίως στις γυναίκες σε σημεία του προσώπου όπως το μέτωπο, τα μάγουλα ή μεταξύ μύτης και άνω χείλους, προκαλούν όχι μόνο αμηχανία, αλλά μπορεί να επηρεάσουν και τη διάθεση και επομένως την ποιότητα ζωής των ασθενών. Αυτή είναι και η αιτία που οι πάσχοντες αναζητούν οριστική θεραπεία», επισημαίνει η πλαστική χειρουργός προσώπου – ΩΡΛ δρ Γεωργία Κατσούλη.
Οι σκούρες κηλίδες, που ιατρικά ονομάζονται μέλασμα (χλόασμα παλαιότερα), είναι μια επίκτητη διαταραχή των μελανοκυττάρων, που προκαλεί συμμετρική συσσώρευσή τους. Εμφανίζεται συχνότερα στο πρόσωπο, κυρίως των γυναικών και ιδίως όσων έχουν σκούρο δέρμα. Οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στην έκθεση σε υπεριώδη (UV) ακτινοβολία και στις ορμονικές επιδράσεις.
Επιδημιολογικές μελέτες έχουν εκτιμήσει ότι περίπου το 1% του γενικού πληθυσμού εμφανίζει μέλασμα, ενώ το ποσοστό σε πληθυσμούς υψηλότερου κινδύνου ανέρχεται στο 9-50%. Αυτές οι διακυμάνσεις οφείλονται στον τύπο του δέρματος, σε κληρονομικούς λόγους και σε διαφορές των επιπέδων έκθεσης σε ακτινοβολία UV στις διάφορες γεωγραφικές τοποθεσίες. Ο μέσος όρος ηλικίας εμφάνισης του μελάσματος είναι μεταξύ 20 και 40 ετών.
Όπως εξηγεί η δρ Κατσούλη, ανάλογα με την εντόπιση της βλάβης στο πρόσωπο, το μέλασμα ταξινομείται σε 3 τύπους: τον κεντροπροσωπικό τύπο, τον παρειακό και τον γναθικό τύπο. Στο 50-80% των περιπτώσεων εμφανίζεται στην κεντρική γραμμή του προσώπου, δηλαδή στο μέτωπο, τη μύτη, το άνω χείλος και το πηγούνι.
Η δεύτερη συχνότερη μορφή είναι το παρειακό μέλασμα, το οποίο περιορίζεται στην περιοχή της μύτης και στα μάγουλα.
Σπανιότερη είναι η παρουσία του στο όριο της κάτω γνάθου που θεωρείται ότι εμφανίζεται σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και μπορεί να σχετίζεται περισσότερο με σοβαρή φωτογήρανση. Βέβαια, το μέλασμα μπορεί να δημιουργηθεί και σε σημεία εκτός προσώπου, όπως ο λαιμός, το στέρνο και τα άνω άκρα.
Η διάγνωση τίθεται με τη λήψη του ιστορικού, όπου συχνά αναφέρεται παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο, χρήση solarium, πρόσφατη κύηση, λήψη αντισυλληπτικής θεραπείας, ορμονικές διαταραχές ή κληρονομικότητα. Επίσης, η χρήση ορισμένων φαρμάκων (π.χ. αντιεπιληπτικά φάρμακα, ορισμένα αντιβιοτικά κλπ), και αρωματικών σαπουνιών, γαλακτωμάτων μπορεί να επιδεινώσουν την πάθηση.
Παρόλο που είναι συχνή αυτή η διαταραχή, η αντιμετώπισή της παραμένει πρόκληση, δεδομένης της πολύπλοκης παθογένειας και της συχνότητας υποτροπής της. Οι θεραπείες είναι τοπικές, από του στόματος ή συνδυαστικές.
Οι τοπικές θεραπείες, συμπεριλαμβανομένης της αντηλιακής προστασίας, είναι συνήθως οι θεραπείες πρώτης γραμμής. Οι λευκαντικοί παράγοντες που χρησιμοποιούνται είναι εκείνοι που αναστέλλουν την παραγωγή μελανίνης και τον πολλαπλασιασμό των μελανοκυττάρων, αλλά συχνά υπάρχουν περιπτώσεις επανεμφάνισης του προβλήματος. Στη σύγχρονη ιατρική, υπάρχουν καθοριστικοί τρόποι αντιμετώπισης αυτής της δερματικής διαταραχής.
Ο εξειδικευμένος γιατρός είναι εκείνος που ανάλογα με τον τύπο της βλάβης και τον τύπο του δέρματος θα επιλέξει την κατάλληλη θεραπεία για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Πηγή: healthreport.gr
_
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
