2018-11-30 08:20:30
Η αλήθεια είναι πως το «Καφέ της Χαράς» δεν το χώνεψα ποτέ και ας έκανε 45% τηλεθέαση.
Ακόμα θυμάμαι ένα από τα editorials του Nitro ή του DownTown της εποχής να αναρωτιέται ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που το 2004, πάνω στο απόγειο της εκσυγχρονισμένης Ελλάδας, του 2004, του Ζέπελιν και της Αττικής Οδού, κάθονταν να δουν μια παλιακιά σειρά, γεμάτη κλισέ.
Ποιος να το έλεγε πως το 2019 κάποιος θα ετοίμαζε νέα επεισόδια αυτής της καλτίλας για να παιχτούν στην ελληνική τηλεόραση σχεδόν του 2020 (γιατί για εκεί πάει το πράγμα, αν κάτσεις να τα βάλεις κάτω).
Κάθομαι και βλέπω να αγωνιούν παρουσιαστές, ηθοποιοί αλλά και (υποθετικά) οι τηλεθεατές για την επιστροφή μιας σειράς που απορούσαμε και τότε γιατί κάνει 40άρια στους πίνακες τηλεθέασης. Αλήθεια, ποιος πραγματικά θέλει να ξαναδεί το «Καφέ της Χαράς»; Στο ίντερνετ έχουμε δει πώς έχει μεγαλώσει κάθε παιδάκι της σειράς, είδαμε μέχρι και την Πωλίνα να κάνει το παιδί του αδελφού του Παντελίδη, κι εμείς θέλουμε να ξαναδούμε να νεκρανασταίνεται ο Πώποτας και το Κολοκοτρωνίτσι;
Πώς γίνεται να δώσεις ζωή σε ένα project που οι περισσότεροι συμμετέχοντες υπάρχουν σε κείμενα τύπου “ΣΟΚ! Δες πώς είναι σήμερα η Ρόδη από το “Καφέ της Χαράς”;
Από την άλλη, βλέπω μία mediaκή συμμαχία υποστήριξης του project και μια διαρκή ερώτηση στη Ρένια Λουιζίδου με την ατάκα «Τι συμβαίνει με το “Καφέ της Χαράς”;» που από κάτω κρύβεται η ερώτηση «Γιατί δεν θες να ξαναπαίξεις στο “Καφέ της Χαράς”;». Σαν να της λένε, "Έλα γιατί το χαλάς τώρα;". Προφανώς γιατί ξέρει να κάνει σωστά επαγγελματικά βήματα, είναι η απάντηση. Κακά τα ψέματα, η Ρένια Λουιζίδου είναι η μόνη που εξελίχθηκε πραγματικά και συνέχισε μια κούρσα προς την επιτυχία. Και γιατί να αφήσει μια σύγχρονη σειρά, με τεράστια επιτυχία όπως το "Σόι" που παίζει σε ένα κανάλι που σαρώνει στη μυθοπλασία, για να μπλεχτεί με ένα τόσο αμφιλεγόμενο project; Σε ποιον το χρωστάει;
Πολλοί από τους συμμετέχοντες είναι πολύ καλοί ηθοποιοί, με εξαιρετική πορεία. Για παράδειγμα, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, μπορεί να έκανε έναν από τους πιο περίεργους ρόλους της καριέρας του, αλλά δεν σημαίνει πως δεν υπήρχε πριν ή μετά τον Φατσέα. Και έχω την αίσθηση πως σήμερα δεν τον έχει καμία, μα καμία ανάγκη, πέρα από την οικονομική πρόταση που φαντάζομαι ότι θα του κάνει ο ΑΝΤ1 για να τον πείσει να συμμετέχει. Όπως και για εκείνον, έτσι και για τη Ρένια Λουιζίδου θεωρώ πως θα ήταν πισωγύρισμα να μπουν ξανά στα παπούτσια του Φατσέα ή της Χαράς αντίστοιχα και να υποδυθούν τους γονείς των 30άριδων παιδιών τους πια.
Καλώς ή κακώς, οι μεγάλες επιτυχίες – μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν – καλό είναι να μένουν εκεί, στη χρονική στιγμή που έγιναν και να μην πειράζονται. Ειδικά το “Καφέ της Χαράς” το έχουμε δει ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ σε επανάληψη που τελικά έχω την αίσθηση πως όταν αντικρίσω τον Πώποτα και τους άλλους 20 χρόνια μετά, περισσότερο θλίψη θα αισθανθώ για τα χρόνια που πέρασαν παρά χαρά για το αντάμωμα.
Την ίδια στιγμή κάνουμε σαν να ξεχνάμε ότι το “Καφέ” δεν ήταν μία σύγχρονη σειρά της εποχής της. Η τεράστια απήχηση που είχε δεν σημαίνει πως εξέλισσε το τηλεοπτικό τοπίο. Και όταν τέλος μιας σειράς συνέπεσε με το ΕΠΙΚΟ “Παρά 5” που πραγματικά παρουσίασε μια τηλεόραση που είχε πράγματι κάτι να σου πει, είναι κρίμα να (κάνουμε πως) αδημονούμε για τέτοια πισωγυρίσματα.
Και για να μην πει κάποιος ότι όλο αυτό που γράφω είναι μια επίθεση στο Χάρη Ρώμα, θα σας πω ότι ΕΧΩ ΘΑΥΜΑΣΕΙ το «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο» που πραγματικά τον ανέβασε (στα μάτια μου τουλάχιστον) σε ένα διαφορετικό καλλιτεχνικό επίπεδο. Μακάρι να επέλεγε να κάνει μία τέτοια δουλειά ξανά και όχι να βάλει απινιδωτή σε μια σειρά που έχουμε αφήσει πίσω ανεπιστρεπτί.
Υ.Γ. Κάτι ανάλογο ισχύει και για το εξαιρετικό στην εποχή του «Κωνσταντίνου & Ελένης» που αν παιζόταν σήμερα θα φάνταζε τόσο παλιό όσο το «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα».
yupiii.gr-Κωνσταντίνος Αντωνάτος
http://www.tvnea.com
Ακόμα θυμάμαι ένα από τα editorials του Nitro ή του DownTown της εποχής να αναρωτιέται ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που το 2004, πάνω στο απόγειο της εκσυγχρονισμένης Ελλάδας, του 2004, του Ζέπελιν και της Αττικής Οδού, κάθονταν να δουν μια παλιακιά σειρά, γεμάτη κλισέ.
Ποιος να το έλεγε πως το 2019 κάποιος θα ετοίμαζε νέα επεισόδια αυτής της καλτίλας για να παιχτούν στην ελληνική τηλεόραση σχεδόν του 2020 (γιατί για εκεί πάει το πράγμα, αν κάτσεις να τα βάλεις κάτω).
Κάθομαι και βλέπω να αγωνιούν παρουσιαστές, ηθοποιοί αλλά και (υποθετικά) οι τηλεθεατές για την επιστροφή μιας σειράς που απορούσαμε και τότε γιατί κάνει 40άρια στους πίνακες τηλεθέασης. Αλήθεια, ποιος πραγματικά θέλει να ξαναδεί το «Καφέ της Χαράς»; Στο ίντερνετ έχουμε δει πώς έχει μεγαλώσει κάθε παιδάκι της σειράς, είδαμε μέχρι και την Πωλίνα να κάνει το παιδί του αδελφού του Παντελίδη, κι εμείς θέλουμε να ξαναδούμε να νεκρανασταίνεται ο Πώποτας και το Κολοκοτρωνίτσι;
Πώς γίνεται να δώσεις ζωή σε ένα project που οι περισσότεροι συμμετέχοντες υπάρχουν σε κείμενα τύπου “ΣΟΚ! Δες πώς είναι σήμερα η Ρόδη από το “Καφέ της Χαράς”;
Από την άλλη, βλέπω μία mediaκή συμμαχία υποστήριξης του project και μια διαρκή ερώτηση στη Ρένια Λουιζίδου με την ατάκα «Τι συμβαίνει με το “Καφέ της Χαράς”;» που από κάτω κρύβεται η ερώτηση «Γιατί δεν θες να ξαναπαίξεις στο “Καφέ της Χαράς”;». Σαν να της λένε, "Έλα γιατί το χαλάς τώρα;". Προφανώς γιατί ξέρει να κάνει σωστά επαγγελματικά βήματα, είναι η απάντηση. Κακά τα ψέματα, η Ρένια Λουιζίδου είναι η μόνη που εξελίχθηκε πραγματικά και συνέχισε μια κούρσα προς την επιτυχία. Και γιατί να αφήσει μια σύγχρονη σειρά, με τεράστια επιτυχία όπως το "Σόι" που παίζει σε ένα κανάλι που σαρώνει στη μυθοπλασία, για να μπλεχτεί με ένα τόσο αμφιλεγόμενο project; Σε ποιον το χρωστάει;
Πολλοί από τους συμμετέχοντες είναι πολύ καλοί ηθοποιοί, με εξαιρετική πορεία. Για παράδειγμα, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, μπορεί να έκανε έναν από τους πιο περίεργους ρόλους της καριέρας του, αλλά δεν σημαίνει πως δεν υπήρχε πριν ή μετά τον Φατσέα. Και έχω την αίσθηση πως σήμερα δεν τον έχει καμία, μα καμία ανάγκη, πέρα από την οικονομική πρόταση που φαντάζομαι ότι θα του κάνει ο ΑΝΤ1 για να τον πείσει να συμμετέχει. Όπως και για εκείνον, έτσι και για τη Ρένια Λουιζίδου θεωρώ πως θα ήταν πισωγύρισμα να μπουν ξανά στα παπούτσια του Φατσέα ή της Χαράς αντίστοιχα και να υποδυθούν τους γονείς των 30άριδων παιδιών τους πια.
Καλώς ή κακώς, οι μεγάλες επιτυχίες – μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν – καλό είναι να μένουν εκεί, στη χρονική στιγμή που έγιναν και να μην πειράζονται. Ειδικά το “Καφέ της Χαράς” το έχουμε δει ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ σε επανάληψη που τελικά έχω την αίσθηση πως όταν αντικρίσω τον Πώποτα και τους άλλους 20 χρόνια μετά, περισσότερο θλίψη θα αισθανθώ για τα χρόνια που πέρασαν παρά χαρά για το αντάμωμα.
Την ίδια στιγμή κάνουμε σαν να ξεχνάμε ότι το “Καφέ” δεν ήταν μία σύγχρονη σειρά της εποχής της. Η τεράστια απήχηση που είχε δεν σημαίνει πως εξέλισσε το τηλεοπτικό τοπίο. Και όταν τέλος μιας σειράς συνέπεσε με το ΕΠΙΚΟ “Παρά 5” που πραγματικά παρουσίασε μια τηλεόραση που είχε πράγματι κάτι να σου πει, είναι κρίμα να (κάνουμε πως) αδημονούμε για τέτοια πισωγυρίσματα.
Και για να μην πει κάποιος ότι όλο αυτό που γράφω είναι μια επίθεση στο Χάρη Ρώμα, θα σας πω ότι ΕΧΩ ΘΑΥΜΑΣΕΙ το «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο» που πραγματικά τον ανέβασε (στα μάτια μου τουλάχιστον) σε ένα διαφορετικό καλλιτεχνικό επίπεδο. Μακάρι να επέλεγε να κάνει μία τέτοια δουλειά ξανά και όχι να βάλει απινιδωτή σε μια σειρά που έχουμε αφήσει πίσω ανεπιστρεπτί.
Υ.Γ. Κάτι ανάλογο ισχύει και για το εξαιρετικό στην εποχή του «Κωνσταντίνου & Ελένης» που αν παιζόταν σήμερα θα φάνταζε τόσο παλιό όσο το «Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα».
yupiii.gr-Κωνσταντίνος Αντωνάτος
http://www.tvnea.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αφαιρέστε τώρα τα Bloatware από τα Windows 10
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
