2019-03-24 12:18:31
Η 25η Μαρτίου δεν είναι μια συνήθης επέτειος. Είναι η ανάμνηση της μάχης δύο κόσμων. Ο ένας κόσμος λαμπρός σαν τον ήλιο, ξάστερος και διαυγής σαν τον καταγάλανο ουρανό, καθάριος σαν το
γάργαρο νερό, που κοσμεί την ανθρωπότητα. Ο άλλος σκοτεινός και οπισθοδρομικός, μισάνθρωπος και εγωιστικός, πνιγμένος στις ενοχές του και την εκδίκηση, στις απολαύσεις και την απανθρωπιά του.
Κάπως έτσι μπορεί να συγκριθεί η απόφαση ενός λαού, οι Έλληνες, με ιστορία πανάρχαια, με πολιτισμό αξεπέραστο και ασύγκριτο, να αποτινάξει την κατοχή και την υποδούλωσή του από έναν λαό δυνάστη και άξεστο, όπως ήταν οι Τούρκοι.
Στο τέλος νίκησε το δίκιο, η αλήθεια, η ψυχωμένη απόφαση ανυποχώρητη μέχρι θανάτου έναντι του άδικου, του ζωώδους, του καταπιεστικού.
Μαζί με τον λαό, που ξεχύθηκε στους δρόμους, πήρε τα βουνά, χωρίς βοήθεια, χωρίς όπλα, χωρίς χρήματα, χωρίς έμπειρους και σπουδαγμένους αρχηγούς, σχηματίζοντας πολεμικές ομάδες στην αρχή και κατόπιν κανονικό στρατό, αγκαλιά με τα καριοφίλια και το ευαγγέλιο ο ταπεινός και με πίστη κλήρος.
Όμως σήμερα η Επανάσταση του 1821, μπορεί να έχει διάφορες ερμηνείες και ένα σωρό τοποθετήσεις, ανάλογα από πια σκοπιά τη βλέπει ο σημερινός μελετητής, αλλά μία είναι η αλήθεια. Η ψυχωμένη και αντρίκια απόφαση μιας δράκας στην αρχή ελεύθερων ανθρώπων, νίκησε μια Αυτοκρατορία και ανάγκασε ολόκληρη την Ευρώπη, που τότε έβλεπε αυτές τις επαναστάσεις με κακό μάτι να υποκλιθεί.
Η νικητές μέχρι σήμερα, αποχαυνωμένοι από το τελικό αποτέλεσμα, σταμάτησαν να ψάχνουν την ιστορία. Σταμάτησαν να απαριθμούν τις προσπάθειες αγωνιστών κατά τα προηγούμενα χρόνια πικρής σκλαβιάς.
Μαζί με τις κιτρινισμένες αυτές σελίδες της ιστορίας, ξεθώριασαν και οι επαναστάτες της εποχής εκείνης, αλλά και τα κατορθώματά τους.
Ένας τέτοιος αγωνιστής και ήρωας, μάλλον ο σπουδαιότερος της Οθωμανικής περιόδου, ήταν και ο Πάνος (Παναγιώτης) Μεϊντάνης ή Μεγδάνης ή Τσολάκης. Ήταν πρόγονος του ιερέα και φιλοσόφου Χαρίσιου Μεγδάνη, που στην Κοζάνη, φιλοξενείται η ανάμνησή του σε ομώνυμο δρόμο.
Ήταν από το Πισοδέρι Φλώριναςκαι έδρασε κατά το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα. Το οικογενειακό επίθετο «Μεϊντάνης» δεν είναι το πραγματικό του. Η τουρκική λέξη «μεϊντάνης», που πήρε στα ελληνικά έχει τη σημασία του « ανένταχτος», «επαναστάτης, αντιδραστικός», «ληστής», «κλέφτης», πρέπει να του προσκολλήθηκε ως επίθετο δίπλα στο μικρό του όνομα ύστερα από τη δράση του.
Η δράση του επεκτείνονταν σε μια περιοχή από τη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, έως τη Δυτική Θεσσαλία και τα όρη του Βάλτου. Ο αγώνας του ξεκίνησε από την περιοχή της Κοζάνης, όπου έγινε γνωστός.
Το 1660 δρα στην περιοχή του Άσκιου στη Δυτική Μακεδονία, όπου εμφανίζεται ως προστάτης των ορεινών χωριών από τις Οθωμανικές φοροεισπρακτικές επιχειρήσεις. Συνεργάστηκε έτσι με τους Τούρκους και πήρε τον τίτλο του Αρματολού από το διοικητή των Τρικάλων.
Το αρματολίκι του καταλάμβανε όλη σχεδόν την Δυτική Μακεδονία και Πελαγονία, καθώς και τις περιοχές Ημαθίας και Πέλλας και τη Δυτική Θεσσαλία.
Τα επόμενα χρόνια εγκαθίσταται στην περιοχή του Ασπροποτάμου, στη Θεσσαλία, όπου όμως συμπλέκεται συνεχώς με τις Τουρκικές αρχές. Το 1684 στήνει τα λημέρια του στην περιοχή Βάλτου - Ξηρομέρου και συγκεκριμένα στην Κατούνα Αιτωλοακαρνανίας. Εκεί αναπτύσσει έντονη δράση κατά των Τούρκων, συνεργαζόμενος πολλές φορές και με ντόπιους Στερεοελλαδίτες οπλαρχηγούς. Ίσως ο τόπος κατοικίας του οδήγησε εσφαλμένα ορισμένους να τον θεωρούν ότι κατάγεται από εκεί.
Εν τω μεταξύ, την περίοδο εκείνη οι Βενετοί διεξάγουν πολλές επιχειρήσεις εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Έκτο Βενετοτουρκικό πόλεμο, και ο Μεϊντάνης συμμετέχει συνεργαζόμενος, σε πολλές από τις επιχειρήσεις για μια ολόκληρη δεκαετία (1684-1694). Τους χειμώνες που έπαυαν οι επιχειρήσεις των Βενετών, έστελνε τους άνδρες του στις ιδιαίτερες πατρίδες τους (κυρίως τη Δυτική Μακεδονία), για να επιστρέψουν ξανά την άνοιξη. Ο ίδιος με λιγοστή φρουρά, λημέριαζε στην περιοχή του Ασπροποτάμου, στο Γαρδίκι Τρικάλων και στην Αθαμανία. Το 1695 οι Οθωμανικές αρχές του αφαίρεσαν το αρματολίκι.
Τον Δεκέμβριο του 1700 οι Τούρκοι εντόπισαν το άντρο του, «με την προδοσία μερικών χωρικών» και οργάνωσαν γιγάντια επιχείρηση σύλληψής του. Ο Μεϊντάνης την παραμονή των Χριστουγέννων κατέβηκε στο Γαρδίκι, ώστε να λειτουργηθεί στην εκκλησία του χωριού. Εκεί αντιλήφθηκε ότι οι Τούρκοι του είχαν στήσει παγίδα και τράπηκε σε φυγή. Οχυρώθηκε με τους συντρόφους του σε ένα σπίτι, όπου ακολούθησε τετράωρη συμπλοκή με το Τουρκικό απόσπασμα. Σε στιγμή απελπισίας, ο Μεϊντάνης και οι σύντροφοί του επιχείρησαν έξοδο, όπου και τελικά πυροβολήθηκαν από τους Τούρκους. Καρατομήθηκε, και η κεφαλή του μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη, ώστε να γίνει γνωστό στο σουλτάνο, το τέλος του. Ο θάνατος του Πάνου Μεϊδάνη ή Μεγδάνη ενέπνευσε την εθνική ιδέα στους μετέπειτα κλέφτες και αρματολούς που αποτέλεσαν τον πυρήνα των επόμενων επαναστατικών κινημάτων.
_
bloko
γάργαρο νερό, που κοσμεί την ανθρωπότητα. Ο άλλος σκοτεινός και οπισθοδρομικός, μισάνθρωπος και εγωιστικός, πνιγμένος στις ενοχές του και την εκδίκηση, στις απολαύσεις και την απανθρωπιά του.
Κάπως έτσι μπορεί να συγκριθεί η απόφαση ενός λαού, οι Έλληνες, με ιστορία πανάρχαια, με πολιτισμό αξεπέραστο και ασύγκριτο, να αποτινάξει την κατοχή και την υποδούλωσή του από έναν λαό δυνάστη και άξεστο, όπως ήταν οι Τούρκοι.
Στο τέλος νίκησε το δίκιο, η αλήθεια, η ψυχωμένη απόφαση ανυποχώρητη μέχρι θανάτου έναντι του άδικου, του ζωώδους, του καταπιεστικού.
Μαζί με τον λαό, που ξεχύθηκε στους δρόμους, πήρε τα βουνά, χωρίς βοήθεια, χωρίς όπλα, χωρίς χρήματα, χωρίς έμπειρους και σπουδαγμένους αρχηγούς, σχηματίζοντας πολεμικές ομάδες στην αρχή και κατόπιν κανονικό στρατό, αγκαλιά με τα καριοφίλια και το ευαγγέλιο ο ταπεινός και με πίστη κλήρος.
Όμως σήμερα η Επανάσταση του 1821, μπορεί να έχει διάφορες ερμηνείες και ένα σωρό τοποθετήσεις, ανάλογα από πια σκοπιά τη βλέπει ο σημερινός μελετητής, αλλά μία είναι η αλήθεια. Η ψυχωμένη και αντρίκια απόφαση μιας δράκας στην αρχή ελεύθερων ανθρώπων, νίκησε μια Αυτοκρατορία και ανάγκασε ολόκληρη την Ευρώπη, που τότε έβλεπε αυτές τις επαναστάσεις με κακό μάτι να υποκλιθεί.
Η νικητές μέχρι σήμερα, αποχαυνωμένοι από το τελικό αποτέλεσμα, σταμάτησαν να ψάχνουν την ιστορία. Σταμάτησαν να απαριθμούν τις προσπάθειες αγωνιστών κατά τα προηγούμενα χρόνια πικρής σκλαβιάς.
Μαζί με τις κιτρινισμένες αυτές σελίδες της ιστορίας, ξεθώριασαν και οι επαναστάτες της εποχής εκείνης, αλλά και τα κατορθώματά τους.
Ένας τέτοιος αγωνιστής και ήρωας, μάλλον ο σπουδαιότερος της Οθωμανικής περιόδου, ήταν και ο Πάνος (Παναγιώτης) Μεϊντάνης ή Μεγδάνης ή Τσολάκης. Ήταν πρόγονος του ιερέα και φιλοσόφου Χαρίσιου Μεγδάνη, που στην Κοζάνη, φιλοξενείται η ανάμνησή του σε ομώνυμο δρόμο.
Ήταν από το Πισοδέρι Φλώριναςκαι έδρασε κατά το δεύτερο μισό του 17ου αιώνα. Το οικογενειακό επίθετο «Μεϊντάνης» δεν είναι το πραγματικό του. Η τουρκική λέξη «μεϊντάνης», που πήρε στα ελληνικά έχει τη σημασία του « ανένταχτος», «επαναστάτης, αντιδραστικός», «ληστής», «κλέφτης», πρέπει να του προσκολλήθηκε ως επίθετο δίπλα στο μικρό του όνομα ύστερα από τη δράση του.
Η δράση του επεκτείνονταν σε μια περιοχή από τη Δυτική και Κεντρική Μακεδονία, έως τη Δυτική Θεσσαλία και τα όρη του Βάλτου. Ο αγώνας του ξεκίνησε από την περιοχή της Κοζάνης, όπου έγινε γνωστός.
Το 1660 δρα στην περιοχή του Άσκιου στη Δυτική Μακεδονία, όπου εμφανίζεται ως προστάτης των ορεινών χωριών από τις Οθωμανικές φοροεισπρακτικές επιχειρήσεις. Συνεργάστηκε έτσι με τους Τούρκους και πήρε τον τίτλο του Αρματολού από το διοικητή των Τρικάλων.
Το αρματολίκι του καταλάμβανε όλη σχεδόν την Δυτική Μακεδονία και Πελαγονία, καθώς και τις περιοχές Ημαθίας και Πέλλας και τη Δυτική Θεσσαλία.
Τα επόμενα χρόνια εγκαθίσταται στην περιοχή του Ασπροποτάμου, στη Θεσσαλία, όπου όμως συμπλέκεται συνεχώς με τις Τουρκικές αρχές. Το 1684 στήνει τα λημέρια του στην περιοχή Βάλτου - Ξηρομέρου και συγκεκριμένα στην Κατούνα Αιτωλοακαρνανίας. Εκεί αναπτύσσει έντονη δράση κατά των Τούρκων, συνεργαζόμενος πολλές φορές και με ντόπιους Στερεοελλαδίτες οπλαρχηγούς. Ίσως ο τόπος κατοικίας του οδήγησε εσφαλμένα ορισμένους να τον θεωρούν ότι κατάγεται από εκεί.
Εν τω μεταξύ, την περίοδο εκείνη οι Βενετοί διεξάγουν πολλές επιχειρήσεις εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τον Έκτο Βενετοτουρκικό πόλεμο, και ο Μεϊντάνης συμμετέχει συνεργαζόμενος, σε πολλές από τις επιχειρήσεις για μια ολόκληρη δεκαετία (1684-1694). Τους χειμώνες που έπαυαν οι επιχειρήσεις των Βενετών, έστελνε τους άνδρες του στις ιδιαίτερες πατρίδες τους (κυρίως τη Δυτική Μακεδονία), για να επιστρέψουν ξανά την άνοιξη. Ο ίδιος με λιγοστή φρουρά, λημέριαζε στην περιοχή του Ασπροποτάμου, στο Γαρδίκι Τρικάλων και στην Αθαμανία. Το 1695 οι Οθωμανικές αρχές του αφαίρεσαν το αρματολίκι.
Τον Δεκέμβριο του 1700 οι Τούρκοι εντόπισαν το άντρο του, «με την προδοσία μερικών χωρικών» και οργάνωσαν γιγάντια επιχείρηση σύλληψής του. Ο Μεϊντάνης την παραμονή των Χριστουγέννων κατέβηκε στο Γαρδίκι, ώστε να λειτουργηθεί στην εκκλησία του χωριού. Εκεί αντιλήφθηκε ότι οι Τούρκοι του είχαν στήσει παγίδα και τράπηκε σε φυγή. Οχυρώθηκε με τους συντρόφους του σε ένα σπίτι, όπου ακολούθησε τετράωρη συμπλοκή με το Τουρκικό απόσπασμα. Σε στιγμή απελπισίας, ο Μεϊντάνης και οι σύντροφοί του επιχείρησαν έξοδο, όπου και τελικά πυροβολήθηκαν από τους Τούρκους. Καρατομήθηκε, και η κεφαλή του μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη, ώστε να γίνει γνωστό στο σουλτάνο, το τέλος του. Ο θάνατος του Πάνου Μεϊδάνη ή Μεγδάνη ενέπνευσε την εθνική ιδέα στους μετέπειτα κλέφτες και αρματολούς που αποτέλεσαν τον πυρήνα των επόμενων επαναστατικών κινημάτων.
_
bloko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αποστολάκης: Δυνατές και αξιόπιστες οι Ενοπλες Δυνάμεις
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
