2019-03-30 14:00:53
Τρόλεϊ στην Πατησίων, καθημερινή μεσημέρι. Σαν τετράτροχη καμήλα στο καραβάνι των τρόλεϊ, των λεωφορείων, των ταξί, των ΙΧ, των δίτροχων που διασχίζουν αργά την ευθεία κι επίπεδη λεωφόρο από την Ομόνοια ώς τα Πατήσια. Αξιοποιείται και το παραμικρό τετραγωνικό εκατοστό της κίτρινης κονσέρβας με ρόδες. Ένας εποχούμενος Flokos με σαρδελοποιημένους ανθρώπους. Η εγγύτητα αναπτύσσει την κοινωνικότητα. Έλληνες και ξένοι μετανάστες σε μία ασπρόμαυρη μάζα. Μέσα από τα κρεμασμένα και κολλημένα σώματα δεν χωράει να περάσει ο αέρας, αλλά χωράνε και διακινούνται ιδέες, ιδεοληψίες, απόψεις και ιστορίες.
Κάποιος συστήνει να προσέχουν (οι Έλληνες) τις τσάντες, τις τσέπες και τα πορτοφόλια τους. Ένας άλλος θυμάται, έτσι ξεκούδουνα, τις ληστείες στα σπίτια. Ένας τρίτος –νεαρός, όχι χοντροκέφαλος παππούς–, αλλά με πολλή μαγκιά και πολυξεροσύνη, λέει «και που τους πιάνουν –τι κάνουν;– τους αφήνουν και φεύγουν, ενώ θα 'πρεπε να είναι στην Ηλεία» (γιατί στην Ηλεία, δεν κατάλαβα) «να τον καθαρίσεις με το δίκανο, να τον ρίξεις σε κάνα χαντάκι και όποιος τον βρει, αν τον βρει».
Θυμήθηκα την 100% αληθινή ιστορία και την 110% πραγματική εικόνα στο καραβάνι της ελληνικής ερήμου, διαβάζοντας λίγες μέρες μετά για το έγκλημα στην Κόρινθο. Σαν να 'γινε το σενάριο, έργο (λίγο πιο πέρα από την Ηλεία, έναν νομό παραδίπλα!) με ελαφριά απόκλιση: τον σκότωσε με το δίκαννο και τον πέταξε στο λατομείο –σιγά μην τον βρούνε!
Αλλά στην πραγματική ζωή βρήκαν το θύμα, βρήκαν και το θύτη. Αυτό στην Ελλάδα της αυτοδικίας όπου ο άλλος, ο χαροκαμένος, φωνάζει μπροστά στην κάμερα, με κολλημένο το πρόσωπο στον φακό, «θα πάρουμε το αίμα μας πίσω». Και, πιθανόν, με κάποιο τρόπο θα το πάρει -ή τουλάχιστον θα το αναζητήσει.
Η Ελλάδα της Άγριας Δύσης. Και πώς την κατάντησε αυτή η Δύση. Φόνος για ένα κοτόπουλο. Πραγματικός πυροβολισμός για κάτι που κάποτε, προ κρίσης, ήταν σαν διασκεδαστικό διαφημιστικό ανέκδοτο: «Πουτ δε κοτ ντάουν σλόουλι».
(Από το δρομολόγιο της κίτρινης καμήλας έχω μια ακόμα πραγματική, μια αληθινή, ιστορία. Όμως, μην σας σκάω άλλο. Ίσως μια άλλη φορά. Θα δούμε...)
@ Η σελίδα του Harddog στο facebook, για όσους αρέσει το μπλογκ, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
πηγή: harddog-sport.blogspot.com
Κάποιος συστήνει να προσέχουν (οι Έλληνες) τις τσάντες, τις τσέπες και τα πορτοφόλια τους. Ένας άλλος θυμάται, έτσι ξεκούδουνα, τις ληστείες στα σπίτια. Ένας τρίτος –νεαρός, όχι χοντροκέφαλος παππούς–, αλλά με πολλή μαγκιά και πολυξεροσύνη, λέει «και που τους πιάνουν –τι κάνουν;– τους αφήνουν και φεύγουν, ενώ θα 'πρεπε να είναι στην Ηλεία» (γιατί στην Ηλεία, δεν κατάλαβα) «να τον καθαρίσεις με το δίκανο, να τον ρίξεις σε κάνα χαντάκι και όποιος τον βρει, αν τον βρει».
Θυμήθηκα την 100% αληθινή ιστορία και την 110% πραγματική εικόνα στο καραβάνι της ελληνικής ερήμου, διαβάζοντας λίγες μέρες μετά για το έγκλημα στην Κόρινθο. Σαν να 'γινε το σενάριο, έργο (λίγο πιο πέρα από την Ηλεία, έναν νομό παραδίπλα!) με ελαφριά απόκλιση: τον σκότωσε με το δίκαννο και τον πέταξε στο λατομείο –σιγά μην τον βρούνε!
Αλλά στην πραγματική ζωή βρήκαν το θύμα, βρήκαν και το θύτη. Αυτό στην Ελλάδα της αυτοδικίας όπου ο άλλος, ο χαροκαμένος, φωνάζει μπροστά στην κάμερα, με κολλημένο το πρόσωπο στον φακό, «θα πάρουμε το αίμα μας πίσω». Και, πιθανόν, με κάποιο τρόπο θα το πάρει -ή τουλάχιστον θα το αναζητήσει.
Η Ελλάδα της Άγριας Δύσης. Και πώς την κατάντησε αυτή η Δύση. Φόνος για ένα κοτόπουλο. Πραγματικός πυροβολισμός για κάτι που κάποτε, προ κρίσης, ήταν σαν διασκεδαστικό διαφημιστικό ανέκδοτο: «Πουτ δε κοτ ντάουν σλόουλι».
(Από το δρομολόγιο της κίτρινης καμήλας έχω μια ακόμα πραγματική, μια αληθινή, ιστορία. Όμως, μην σας σκάω άλλο. Ίσως μια άλλη φορά. Θα δούμε...)
@ Η σελίδα του Harddog στο facebook, για όσους αρέσει το μπλογκ, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ
πηγή: harddog-sport.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αυτός είναι ο μεγάλος πόθος του Σαββίδη
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
