2019-04-28 00:08:00
Πώς να καθίστατο δυνατό να μη δίνει κανείς σημασία σε υπουργικές ρήσεις που δεν προάγουν στο παραμικρό τον πολιτισμό -τη συνύπαρξη. Βεβαίως ούτε και στον παρεπόμενο λόγο, είτε αυτός εκφέρεται από τα πρωθυπουργικά χείλη είτε από αυτά της αντιπολίτευσης [και του κάθε πικραμένου].
Ουδείς έχει δίκιο, εάν βέβαια έχουμε υπόψη τι εστί δίκαιο -και, πρωτίστως, τι εστί λόγος. Τέτοιες μέρες καλά θα ήταν να μη «λειτουργούν» τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, όπως τα προτιμούν τινές· να μας άφηναν δηλαδή ήσυχους να ακούσουμε αναστάσιμους ήχους και να ανταλλάξουμε ευχές με καθαρό, εξαγνισμένο από την «πολιτική» μυαλό [και ψυχή, δεν συζητείται].
Να μπορούσαν από μόνα τους τα βλέμματα και τα σώματα να συστήσουν επικοινωνία, να ορίσουν τις αξίες και τους κανόνες που θα συνομολογούσαμε να επικρατούν. Αστεία σκέψη, προφανώς;· αλλά και σοβαρή αν δείχναμε μια επιθυμία να την κάναμε πράξη. Ισως τότε καταλάβαινε ο καθείς ότι δεν είναι και τόσο «κομψό» να χειραγωγείται από μία ασύνετη Πολιτεία και, ως εκ τούτου, να ζει σε μια κοινωνία χωρίς συνοχή.
Ενα ανασταλτικό σε αυτήν τη σκέψη, στο να αρχίσει δηλαδή η επικοινωνία με μέσο τα βλέμματα και τα σώματα, είναι ότι δεν υπάρχουν καθαρά βλέμματα αφενός και αφετέρου -πού την πας την ακαμψία των σωμάτων; Δυσπιστία και φόβος κατακλύζουν την έρμη τη συνείδηση. Ε, τόσο μας κόβει, τι να κάνουμε; Σε ένα δημοκρατικότερο όμως πολίτευμα είναι βέβαιο ότι θα μας έκοβε περισσότερο, σε ένα πολίτευμα τέλος πάντων όπου δεν θα κυριαρχούσαν φανατισμοί, ολοκληρωτισμοί, θρησκοληψίες και ιδεοληψίες και άρα σύγχυση και αμηχανία στην κοινωνία.
Αργεί η ανάσταση των σωμάτων, όχι των νεκρών, μην μπερδευόμαστε. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποια στιγμή θα επέλθει, θα ήτο όμως καλόν εάν επήρχετο. Θα βλέπαμε πιθανώς τότε, μετά την ανάσταση, πόσο θλιβεροί ήμασταν ως νεκροί, ως μη πραγματικά ζώντες για να συνεννογιόμαστε.
Μερικοί ανταλλάσσουν ευχές, εύχονται καλή επανάσταση, χωρίς καν να έχουν διαισθανθεί, πολλώ μάλλον να μελετήσουν, τι σημαίνει επανάσταση και πού έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα όταν και όπου ξέσπασε. Καλές είναι οι εντυπωσιακές ευχές, αλλά καλύτερα θα ήταν να κάνουμε λίγο κράτει, όσοι αφειδώς και μεγαλοφώνως τις εκφέρουμε -η μεγαλοστομία είναι ίδιον ασύνετων, ίσως, πολιτών.
Θετικό είναι ότι ομονοούμε τέτοιες «αναστάσιμες» μέρες, πιστοί και μη πιστεύοντες, ενθαρρυντικό ακόμη είναι ότι, έστω ασύνειδα, υμνούμε την άνοιξη και εστιάζουμε ταυτόχρονα στο επέκεινα και στο ενθάδε, ότι είμαστε εκατέρωθεν και των δύο προσεγγίσεων του νοήματος.
Είναι ίσως από τις λίγες στιγμές που καταφάσκουμε στη ζωή και αρνιόμαστε τον φόβο [μπροστά στην ελευθερία]. Και δεν έχει σημασία ότι ένας βλέπει τον χριστιανισμό ως το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και άλλος σαν το μεγαλύτερο στήριγμα στην έλλειψη νοήματος, που διέπει τους περισσότερους γεννηθέντες σε τούτον τον βαρυτικό -πώς αλλιώς;- πλανήτη.
Ευεργετικό είναι πάντα το κλίμα των εορτών αν και δεν είναι για όλους εορταστικό. Θα αποκτούσε μεγαλύτερη αίγλη αν συνοδευόταν από μια επαναξιολόγηση, από έναν επαναστοχασμό. Ευχή είναι.
Γιώργος Σταματόπουλος
Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη
NoNews
Ουδείς έχει δίκιο, εάν βέβαια έχουμε υπόψη τι εστί δίκαιο -και, πρωτίστως, τι εστί λόγος. Τέτοιες μέρες καλά θα ήταν να μη «λειτουργούν» τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή τα μαζικά μέσα ενημέρωσης, όπως τα προτιμούν τινές· να μας άφηναν δηλαδή ήσυχους να ακούσουμε αναστάσιμους ήχους και να ανταλλάξουμε ευχές με καθαρό, εξαγνισμένο από την «πολιτική» μυαλό [και ψυχή, δεν συζητείται].
Να μπορούσαν από μόνα τους τα βλέμματα και τα σώματα να συστήσουν επικοινωνία, να ορίσουν τις αξίες και τους κανόνες που θα συνομολογούσαμε να επικρατούν. Αστεία σκέψη, προφανώς;· αλλά και σοβαρή αν δείχναμε μια επιθυμία να την κάναμε πράξη. Ισως τότε καταλάβαινε ο καθείς ότι δεν είναι και τόσο «κομψό» να χειραγωγείται από μία ασύνετη Πολιτεία και, ως εκ τούτου, να ζει σε μια κοινωνία χωρίς συνοχή.
Ενα ανασταλτικό σε αυτήν τη σκέψη, στο να αρχίσει δηλαδή η επικοινωνία με μέσο τα βλέμματα και τα σώματα, είναι ότι δεν υπάρχουν καθαρά βλέμματα αφενός και αφετέρου -πού την πας την ακαμψία των σωμάτων; Δυσπιστία και φόβος κατακλύζουν την έρμη τη συνείδηση. Ε, τόσο μας κόβει, τι να κάνουμε; Σε ένα δημοκρατικότερο όμως πολίτευμα είναι βέβαιο ότι θα μας έκοβε περισσότερο, σε ένα πολίτευμα τέλος πάντων όπου δεν θα κυριαρχούσαν φανατισμοί, ολοκληρωτισμοί, θρησκοληψίες και ιδεοληψίες και άρα σύγχυση και αμηχανία στην κοινωνία.
Αργεί η ανάσταση των σωμάτων, όχι των νεκρών, μην μπερδευόμαστε. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποια στιγμή θα επέλθει, θα ήτο όμως καλόν εάν επήρχετο. Θα βλέπαμε πιθανώς τότε, μετά την ανάσταση, πόσο θλιβεροί ήμασταν ως νεκροί, ως μη πραγματικά ζώντες για να συνεννογιόμαστε.
Μερικοί ανταλλάσσουν ευχές, εύχονται καλή επανάσταση, χωρίς καν να έχουν διαισθανθεί, πολλώ μάλλον να μελετήσουν, τι σημαίνει επανάσταση και πού έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα όταν και όπου ξέσπασε. Καλές είναι οι εντυπωσιακές ευχές, αλλά καλύτερα θα ήταν να κάνουμε λίγο κράτει, όσοι αφειδώς και μεγαλοφώνως τις εκφέρουμε -η μεγαλοστομία είναι ίδιον ασύνετων, ίσως, πολιτών.
Θετικό είναι ότι ομονοούμε τέτοιες «αναστάσιμες» μέρες, πιστοί και μη πιστεύοντες, ενθαρρυντικό ακόμη είναι ότι, έστω ασύνειδα, υμνούμε την άνοιξη και εστιάζουμε ταυτόχρονα στο επέκεινα και στο ενθάδε, ότι είμαστε εκατέρωθεν και των δύο προσεγγίσεων του νοήματος.
Είναι ίσως από τις λίγες στιγμές που καταφάσκουμε στη ζωή και αρνιόμαστε τον φόβο [μπροστά στην ελευθερία]. Και δεν έχει σημασία ότι ένας βλέπει τον χριστιανισμό ως το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και άλλος σαν το μεγαλύτερο στήριγμα στην έλλειψη νοήματος, που διέπει τους περισσότερους γεννηθέντες σε τούτον τον βαρυτικό -πώς αλλιώς;- πλανήτη.
Ευεργετικό είναι πάντα το κλίμα των εορτών αν και δεν είναι για όλους εορταστικό. Θα αποκτούσε μεγαλύτερη αίγλη αν συνοδευόταν από μια επαναξιολόγηση, από έναν επαναστοχασμό. Ευχή είναι.
Γιώργος Σταματόπουλος
Σκίτσο του Μιχάλη Κουντούρη
NoNews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Καλές καιρικές συνθήκες έως και τη Δευτέρα του Πάσχα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
