2019-04-28 09:01:32
Η σχέση της πολιτικής συμπεριφοράς με την Ιστορία είναι, ως γνωστόν, αρκετά πολύπλοκη υπόθεση. Το διαπιστώσαμε μία ακόμη φορά με την έκπληξη που προκάλεσε η σπουδή του Δήμου Κρωπίας ν’ αποδεχθεί το αίτημα της Χρυσής Αυγής για προεκλογική εκδήλωση στο δημαρχείο του ανήμερα της 21ης Απριλίου.
Είναι γεγονός ότι το Κορωπί και η δημοτική αρχή του διεκδικούν από το 2011 τον τίτλο της «μαρτυρικής πόλης» για τη σφαγή της 9ης Οκτωβρίου 1944, όταν η κωμόπολη πυρπολήθηκε και 45 κάτοικοί της δολοφονήθηκαν (σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, από τους Γερμανούς).
Η τραυματική αυτή μνήμη ουδόλως απέτρεψε, ωστόσο, ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό δημοτών από την υπερψήφιση των εγχώριων ναζί που δηλώνουν «απόγονοι των ηττημένων του 1945» (δηλαδή του Γ' Ράιχ).
Τα εκλογικά ποσοστά των χρυσαυγιτών στον Δήμο Κρωπίας είναι μονίμως διψήφια: 13% τον Μάιο και 13,8% τον Ιούνιο του 2012· 15,7% στις ευρωεκλογές του 2014· 11,1% τον Γενάρη και 11,5% τον Σεπτέμβρη του 2015. Να υποθέσουμε πως οι ψηφοφόροι που μεγάλωσαν στη σκιά της τραγωδίας του 1944 επιδεικνύουν μια ιδιότυπη αμνησία του αίματος που χύθηκε στον τόπο τους;
Μολονότι οι πολιτικές επιλογές του παρόντος εν μέρει μόνο καθορίζονται από τις μνήμες του παρελθόντος, στη συγκεκριμένη περίπτωση ακόμη κι αυτές οι μνήμες λειτουργούν πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. Η ίδια η σφαγή του 1944, η ταυτότητα και οι στόχοι των αυτουργών της αποτελούν γαρ αντικείμενο οξύτατης διαμάχης μεταξύ των ντόπιων ερευνητών, διαμάχης που φωτίζει με τον τρόπο της τις πρόσφατες εξελίξεις.
Η ιστοριογραφική διαμάχη
Η δημόσια εκδοχή αυτής της διαμάχης ξεκινά το 2006 με το βιβλίο του Θωμά Πρόφη, «Η τραγωδία του Κορωπίου. Οι μύθοι, οι πλαστογράφοι και η αλήθεια».
Συνταξιούχος μηχανικός της Αεροπορίας, γέννημα-θρέμμα της κωμόπολης, με συγγενείς του μεταξύ των θυμάτων, ο συγγραφέας αποδομεί εκεί την κυρίαρχη εκδοχή για τους αυτουργούς της σφαγής, υποδεικνύοντας ως πραγματικούς δράστες τα ένοπλα τμήματα του κατοχικού «μηχανοκινήτου» (Μπουραντάδες), της Ειδικής Ασφάλειας και των «εθνικών οργανώσεων» (ΡΑΝ και «Χ») που είχαν σταλεί από τον αντιπρόσωπο της κυβέρνησης Παπανδρέου, στρατηγό Σπηλιωτόπουλο, να παραλάβουν τα βρετανικά όπλα με τα οποία θα εξοπλίζονταν οι «εθνικές οργανώσεις» της Αθήνας, ως αντίβαρο στον ΕΛΑΣ κατά τις κρίσιμες στιγμές της επικείμενης απελευθέρωσης.
Η συνεργασία αυτής της δύναμης με ντόπιους εθνικόφρονες εξηγεί τόσο την εμφανή επιλεκτικότητα των φόνων (ως επί το πλείστον ντόπιων ΕΑΜιτών) και ορισμένων καταστροφών (π.χ. των τοπικών συμβολαιογραφείων) όσο και την ανυπαρξία επίσημου μνημόσυνου της σφαγής ώς το 1985, σε αντίθεση με ό,τι γινόταν π.χ. στο Δίστομο ή τα Καλάβρυτα.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Τάσου Κωστοπουλου, ΕΔΩ...
NoNews
Είναι γεγονός ότι το Κορωπί και η δημοτική αρχή του διεκδικούν από το 2011 τον τίτλο της «μαρτυρικής πόλης» για τη σφαγή της 9ης Οκτωβρίου 1944, όταν η κωμόπολη πυρπολήθηκε και 45 κάτοικοί της δολοφονήθηκαν (σύμφωνα με την κυρίαρχη αφήγηση, από τους Γερμανούς).
Η τραυματική αυτή μνήμη ουδόλως απέτρεψε, ωστόσο, ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό δημοτών από την υπερψήφιση των εγχώριων ναζί που δηλώνουν «απόγονοι των ηττημένων του 1945» (δηλαδή του Γ' Ράιχ).
Τα εκλογικά ποσοστά των χρυσαυγιτών στον Δήμο Κρωπίας είναι μονίμως διψήφια: 13% τον Μάιο και 13,8% τον Ιούνιο του 2012· 15,7% στις ευρωεκλογές του 2014· 11,1% τον Γενάρη και 11,5% τον Σεπτέμβρη του 2015. Να υποθέσουμε πως οι ψηφοφόροι που μεγάλωσαν στη σκιά της τραγωδίας του 1944 επιδεικνύουν μια ιδιότυπη αμνησία του αίματος που χύθηκε στον τόπο τους;
Μολονότι οι πολιτικές επιλογές του παρόντος εν μέρει μόνο καθορίζονται από τις μνήμες του παρελθόντος, στη συγκεκριμένη περίπτωση ακόμη κι αυτές οι μνήμες λειτουργούν πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. Η ίδια η σφαγή του 1944, η ταυτότητα και οι στόχοι των αυτουργών της αποτελούν γαρ αντικείμενο οξύτατης διαμάχης μεταξύ των ντόπιων ερευνητών, διαμάχης που φωτίζει με τον τρόπο της τις πρόσφατες εξελίξεις.
Η ιστοριογραφική διαμάχη
Η δημόσια εκδοχή αυτής της διαμάχης ξεκινά το 2006 με το βιβλίο του Θωμά Πρόφη, «Η τραγωδία του Κορωπίου. Οι μύθοι, οι πλαστογράφοι και η αλήθεια».
Συνταξιούχος μηχανικός της Αεροπορίας, γέννημα-θρέμμα της κωμόπολης, με συγγενείς του μεταξύ των θυμάτων, ο συγγραφέας αποδομεί εκεί την κυρίαρχη εκδοχή για τους αυτουργούς της σφαγής, υποδεικνύοντας ως πραγματικούς δράστες τα ένοπλα τμήματα του κατοχικού «μηχανοκινήτου» (Μπουραντάδες), της Ειδικής Ασφάλειας και των «εθνικών οργανώσεων» (ΡΑΝ και «Χ») που είχαν σταλεί από τον αντιπρόσωπο της κυβέρνησης Παπανδρέου, στρατηγό Σπηλιωτόπουλο, να παραλάβουν τα βρετανικά όπλα με τα οποία θα εξοπλίζονταν οι «εθνικές οργανώσεις» της Αθήνας, ως αντίβαρο στον ΕΛΑΣ κατά τις κρίσιμες στιγμές της επικείμενης απελευθέρωσης.
Η συνεργασία αυτής της δύναμης με ντόπιους εθνικόφρονες εξηγεί τόσο την εμφανή επιλεκτικότητα των φόνων (ως επί το πλείστον ντόπιων ΕΑΜιτών) και ορισμένων καταστροφών (π.χ. των τοπικών συμβολαιογραφείων) όσο και την ανυπαρξία επίσημου μνημόσυνου της σφαγής ώς το 1985, σε αντίθεση με ό,τι γινόταν π.χ. στο Δίστομο ή τα Καλάβρυτα.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Τάσου Κωστοπουλου, ΕΔΩ...
NoNews
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αλκοολόμετρα μοίρασε στους οδηγούς η Τροχαία Χανίων
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι λένε (και πως) τα μάτια σου για την προσωπικότητα σου
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
