2019-06-25 13:40:36
Από το Μόναχο στη Σερβία, μια απόσταση 1.300 km, πίσω από το τιμόνι του θρυλικού Zastava Yugo.Έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες από την επίσημη παραγωγή του
σε μία χώρα που πλέον δεν υπάρχει. Εν έτει 2019, το να οδηγείς ένα Yugo 55 από την πρωτεύουσα της Βαυαρίας και ένα από τα οικονομικά κέντρα της Γερμανίας, στο εργοστάσιο παραγωγής του συγκεκριμένου μοντέλου, κάποιες δεκάδες χιλιόμετρα νοτιότερα του Βελιγραδίου,σίγουρα δεν το λες ένα συνηθισμένο road trip.
Αρχικά προσπαθώ να μη σκέφτομαι κάποια σημαντικά στοιχεία που χαρακτήριζαν το Yugo, όπως θέματα σχετικά με την αξιοπιστία του και την τραχιά λειτουργία του κινητήρα. Σταδιακά αρχίζω να αναρωτιέμαι εάν μετά την κατάρρευση της συγκεκριμένης αυτοκινητοβιομηχανίας όντως χάθηκε κάτι αξιοσημείωτο, όπως η απλότητα της κατασκευής και το χαμηλό κόστος κτήσης και λειτουργίας. Σχετικά με το τελευταίο και με βάση την ηλικία του Yugo, που συμπληρώνει φέτος τα 35 έτη, τα πράγματα έχουν αλλάξει
. Πιο συγκεκριμένα, στον λογαριασμό σημειώστε τα €2.000 για την αγορά του από έναν γεννημένο στη Σερβία αλλά πολιτογραφημένο Βέλγο συνταξιούχο συν τα επιπλέον €2.850 που χρειάστηκε να πληρώσουμε σε διάστημα 15 ημερών για επισκευές, σέρβις και λοιπά έξοδα, όπως η ασφάλεια. Η πρώτη βλάβη μάλιστα παρουσιάστηκε στην επιστροφή μου από το Βέλγιο.
Αλλά όπως μου εξομολογήθηκε ο άνθρωπος που βοήθησε στην επισκευή του, ο YükselAvcitürk, το συγκεκριμένο Yugo αποτελεί ένα λαμπρό δείγμα της κομμουνιστικής περιόδου, που κατασκευάστηκε για old school μηχανικούς όπως αυτός «και όχι για τους ειδήμονες των Η/Υ που χρεώνουν τα τριπλάσια απλά για να το συνδέσουν με το διαγνωστικό μηχάνημα».Μετά από δύο ώρες ο κινητήρας ζωντάνεψε ξανά,δείχνοντας τη διάθεσή του να διανύσει τα 1.300km της επιλεγμένης διαδρομής μας από τη Γερμανία προς τη Σερβία, διασχίζοντας την Αυστρία και την Ουγγαρία. Η εμπειρία να οδηγείς το Yugo στους γερμανικούς αυτοκινητόδρομους είναιμοναδική. Είσαι μέσα σε ένα μικρό, ελαφρύ και αργό όχημα που για τους άλλους οδηγούς είναι σα να μην υπάρχει. Αδιαφορούν πλήρως για την απαρχαιωμένη αισθητική του αμαξώματος,
Οδηγώντας στο επαρχιακό δίκτυο, όμως, η κατάσταση αλλάζει άρδην. Εκεί, η αποδοχή είναι σαφώς μεγαλύτερη, καθώς περνώντας από μικρούς οικισμούς ή διάφορες κωμοπόλεις δεχτήκαμε εκδηλώσεις θαυμασμού, χαμόγελα και άπειρες προτάσεις για selfies, κυρίως από οδηγούς φορτηγών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, λες και οδηγούσαμε κάποια χρυσής απόχρωσης McLaren P1. Αρχικά η τελική ταχύτητα ξεπερνούσε, με δυσκολία θα έλεγα, τα 105km/h, ο δείκτης καυσίμου έδειχνε «κόκκινο» παρά το γεμάτο ρεζερβουάρ, ο συνδυασμός αεροδυναμικών θορύβων και κύλισης ήταν απλά τραγικός, ενώ η κατανάλωση μπορούσε να συγκριθεί εύκολα με την αντίστοιχη μιας Porsche 911, φτάνοντας χωρίς ιδιαίτερη πίεση τα 12,8 lt/100 km. Αλλά χιλιόμετρο με χιλιόμετρο η κατάσταση βελτιωνόταν.
Μάλιστα λίγο πριν φτάσουμε στη Βιέννη η τελική ξεπέρασε αισίως τα 130 km/h. Βέβαια το θέμα με τις αναθυμιάσεις της βενζίνης στο εσωτερικό της καμπίνας δεν λύθηκε ποτέ και σκεφτόμουν πόσες φορές θα έπρεπε να πλυθούν τα ρούχα μου μέχρι να φύγει η ενοχλητική μυρωδιά από πάνω τους. Εντούτοις, αν ρωτήσει κάποιος έναν υπερήφανο ιδιοκτήτη Yugo, θα σου απαντήσει ότι προσφέρει μοναδική αίσθηση οδήγησης, αφού «νιώθεις κάθε τράνταγμα, κάθε τρίξιμο και κάθε σκαμπανέβασμα, ενώ παράλληλα απολαμβάνεις τη μυρωδιά της βενζίνης».
Επίσης προέκυψαν και άλλα θεματάκια, όπως η ξαφνική εμφάνιση της προειδοποιητικής λυχνίας της μπαταρίας, η χαλαρωμένη καλωδίωση του ραδιοφώνου, με αποτέλεσμα να μη λειτουργούν τα ηχεία, ο χαλασμένος εσωτερικός καθρέφτης και η σπασμένη πλάτη του καθίσματος του οδηγού. Για όλα τα υπόλοιπα κανένα παράπονο. Ολα λειτουργούσαν στην εντέλεια. Οι Αυστριακοί λατρεύουν να ταξιδεύουν στην Ουγγαρία λόγω των χαμηλότερων τιμών ακόμα και σε είδη πρώτης ανάγκης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στον βασικό οδικό άξονα που συνδέει τις δύο χώρες, τον A1, να παρουσιάζεται σχεδόν καθημερινά το φαινόμενο του κυκλοφοριακού χάους. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι με το συνεχόμενο σταμάτα-ξεκίνα ο κινητήρας του Yugo άρχισε να ανεβάζει σε επικίνδυνα επίπεδα τη θερμοκρασία λειτουργίας του.
Για να αποφύγουμε και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις, αφήνουμε πίσω μας τον αυτοκινητόδρομο και κατευθυνόμαστε, με τη βοήθεια των Google Maps, σε ανεξερεύνητες περιοχές μέσα από ένα οδικό δίκτυο στενών επαρχιακών δρόμων, με τους 55 PS του Yugo να αγκομαχούν στη διαδικασία προσπεράσματος πιο αργών οχημάτων. Οχι ότι η θερμοκρασία του κινητήρα έπεσε σε λογικά πλαίσια, αφού είχαμε να αντιμετωπίσουμε ακόμα μία κοσμοπλημμύρα στα σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας, όπου ανακαλύψαμε νέα όρια στις σωματικές και πνευματικές αντοχές μας. Μάλιστα για να προφυλάξουμε το μοτέρ υπήρξαν αρκετές φορές σε εκείνη την ατελείωτη ουρά που απλώς σπρώχναμε το πανάλαφρο Yugo σβηστό.
Όταν με το καλό ξεπεράσαμε και εκείνο το εμπόδιο,βρεθήκαμε στην πατρίδα του Yugo, εκεί όπου συναντήσαμε και άλλα παρόμοια μοντέλα. Παρότι ήταν διαβόητο για την εμφάνιση σκουριάς μέσα σε αδικαιολόγητα μικρό χρονικό διάστημα ή για τις ουκ ολίγες«παιδικές ασθένειες», εξακολουθεί να υπάρχει μια βαθιά αγάπη για το συγκεκριμένο όχημα.Σύμφωνοι,δεν είναι ένα αξιόπιστο αυτοκίνητο σύμφωνα με τις συγχρονες προδιαγραφές ασφαλείας και δεν διαθέτεικαν ανεκτή έστω ποιότητα κατασκευής, αλλά δείχνει την απλότητά του με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.
anatakti
σε μία χώρα που πλέον δεν υπάρχει. Εν έτει 2019, το να οδηγείς ένα Yugo 55 από την πρωτεύουσα της Βαυαρίας και ένα από τα οικονομικά κέντρα της Γερμανίας, στο εργοστάσιο παραγωγής του συγκεκριμένου μοντέλου, κάποιες δεκάδες χιλιόμετρα νοτιότερα του Βελιγραδίου,σίγουρα δεν το λες ένα συνηθισμένο road trip.
Αρχικά προσπαθώ να μη σκέφτομαι κάποια σημαντικά στοιχεία που χαρακτήριζαν το Yugo, όπως θέματα σχετικά με την αξιοπιστία του και την τραχιά λειτουργία του κινητήρα. Σταδιακά αρχίζω να αναρωτιέμαι εάν μετά την κατάρρευση της συγκεκριμένης αυτοκινητοβιομηχανίας όντως χάθηκε κάτι αξιοσημείωτο, όπως η απλότητα της κατασκευής και το χαμηλό κόστος κτήσης και λειτουργίας. Σχετικά με το τελευταίο και με βάση την ηλικία του Yugo, που συμπληρώνει φέτος τα 35 έτη, τα πράγματα έχουν αλλάξει
Αλλά όπως μου εξομολογήθηκε ο άνθρωπος που βοήθησε στην επισκευή του, ο YükselAvcitürk, το συγκεκριμένο Yugo αποτελεί ένα λαμπρό δείγμα της κομμουνιστικής περιόδου, που κατασκευάστηκε για old school μηχανικούς όπως αυτός «και όχι για τους ειδήμονες των Η/Υ που χρεώνουν τα τριπλάσια απλά για να το συνδέσουν με το διαγνωστικό μηχάνημα».Μετά από δύο ώρες ο κινητήρας ζωντάνεψε ξανά,δείχνοντας τη διάθεσή του να διανύσει τα 1.300km της επιλεγμένης διαδρομής μας από τη Γερμανία προς τη Σερβία, διασχίζοντας την Αυστρία και την Ουγγαρία. Η εμπειρία να οδηγείς το Yugo στους γερμανικούς αυτοκινητόδρομους είναιμοναδική. Είσαι μέσα σε ένα μικρό, ελαφρύ και αργό όχημα που για τους άλλους οδηγούς είναι σα να μην υπάρχει. Αδιαφορούν πλήρως για την απαρχαιωμένη αισθητική του αμαξώματος,
Οδηγώντας στο επαρχιακό δίκτυο, όμως, η κατάσταση αλλάζει άρδην. Εκεί, η αποδοχή είναι σαφώς μεγαλύτερη, καθώς περνώντας από μικρούς οικισμούς ή διάφορες κωμοπόλεις δεχτήκαμε εκδηλώσεις θαυμασμού, χαμόγελα και άπειρες προτάσεις για selfies, κυρίως από οδηγούς φορτηγών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, λες και οδηγούσαμε κάποια χρυσής απόχρωσης McLaren P1. Αρχικά η τελική ταχύτητα ξεπερνούσε, με δυσκολία θα έλεγα, τα 105km/h, ο δείκτης καυσίμου έδειχνε «κόκκινο» παρά το γεμάτο ρεζερβουάρ, ο συνδυασμός αεροδυναμικών θορύβων και κύλισης ήταν απλά τραγικός, ενώ η κατανάλωση μπορούσε να συγκριθεί εύκολα με την αντίστοιχη μιας Porsche 911, φτάνοντας χωρίς ιδιαίτερη πίεση τα 12,8 lt/100 km. Αλλά χιλιόμετρο με χιλιόμετρο η κατάσταση βελτιωνόταν.
Μάλιστα λίγο πριν φτάσουμε στη Βιέννη η τελική ξεπέρασε αισίως τα 130 km/h. Βέβαια το θέμα με τις αναθυμιάσεις της βενζίνης στο εσωτερικό της καμπίνας δεν λύθηκε ποτέ και σκεφτόμουν πόσες φορές θα έπρεπε να πλυθούν τα ρούχα μου μέχρι να φύγει η ενοχλητική μυρωδιά από πάνω τους. Εντούτοις, αν ρωτήσει κάποιος έναν υπερήφανο ιδιοκτήτη Yugo, θα σου απαντήσει ότι προσφέρει μοναδική αίσθηση οδήγησης, αφού «νιώθεις κάθε τράνταγμα, κάθε τρίξιμο και κάθε σκαμπανέβασμα, ενώ παράλληλα απολαμβάνεις τη μυρωδιά της βενζίνης».
Επίσης προέκυψαν και άλλα θεματάκια, όπως η ξαφνική εμφάνιση της προειδοποιητικής λυχνίας της μπαταρίας, η χαλαρωμένη καλωδίωση του ραδιοφώνου, με αποτέλεσμα να μη λειτουργούν τα ηχεία, ο χαλασμένος εσωτερικός καθρέφτης και η σπασμένη πλάτη του καθίσματος του οδηγού. Για όλα τα υπόλοιπα κανένα παράπονο. Ολα λειτουργούσαν στην εντέλεια. Οι Αυστριακοί λατρεύουν να ταξιδεύουν στην Ουγγαρία λόγω των χαμηλότερων τιμών ακόμα και σε είδη πρώτης ανάγκης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στον βασικό οδικό άξονα που συνδέει τις δύο χώρες, τον A1, να παρουσιάζεται σχεδόν καθημερινά το φαινόμενο του κυκλοφοριακού χάους. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι με το συνεχόμενο σταμάτα-ξεκίνα ο κινητήρας του Yugo άρχισε να ανεβάζει σε επικίνδυνα επίπεδα τη θερμοκρασία λειτουργίας του.
Για να αποφύγουμε και άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις, αφήνουμε πίσω μας τον αυτοκινητόδρομο και κατευθυνόμαστε, με τη βοήθεια των Google Maps, σε ανεξερεύνητες περιοχές μέσα από ένα οδικό δίκτυο στενών επαρχιακών δρόμων, με τους 55 PS του Yugo να αγκομαχούν στη διαδικασία προσπεράσματος πιο αργών οχημάτων. Οχι ότι η θερμοκρασία του κινητήρα έπεσε σε λογικά πλαίσια, αφού είχαμε να αντιμετωπίσουμε ακόμα μία κοσμοπλημμύρα στα σύνορα Ουγγαρίας – Σερβίας, όπου ανακαλύψαμε νέα όρια στις σωματικές και πνευματικές αντοχές μας. Μάλιστα για να προφυλάξουμε το μοτέρ υπήρξαν αρκετές φορές σε εκείνη την ατελείωτη ουρά που απλώς σπρώχναμε το πανάλαφρο Yugo σβηστό.
Όταν με το καλό ξεπεράσαμε και εκείνο το εμπόδιο,βρεθήκαμε στην πατρίδα του Yugo, εκεί όπου συναντήσαμε και άλλα παρόμοια μοντέλα. Παρότι ήταν διαβόητο για την εμφάνιση σκουριάς μέσα σε αδικαιολόγητα μικρό χρονικό διάστημα ή για τις ουκ ολίγες«παιδικές ασθένειες», εξακολουθεί να υπάρχει μια βαθιά αγάπη για το συγκεκριμένο όχημα.Σύμφωνοι,δεν είναι ένα αξιόπιστο αυτοκίνητο σύμφωνα με τις συγχρονες προδιαγραφές ασφαλείας και δεν διαθέτεικαν ανεκτή έστω ποιότητα κατασκευής, αλλά δείχνει την απλότητά του με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο.
anatakti
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πωλείται η Ferrari του Niki Lauda
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
