2019-07-07 10:29:33
Με αφορμή την επέτειο φέτος τον Ιούλιο των 50 ετών από την πρώτη προσεδάφιση ανθρώπου στη Σελήνη, εκδόθηκε από το «Μεταίχμιο» το νέο βιβλίο «Από τα Ψηλαλώνια στο Φεγγάρι» του επίτιμου διευθυντή του Πλανηταρίου του Ιδρύματος Ευγενίδου Διονύση Σιμόπουλου.
Ο ιστορικός διευθυντής του Πλανηταρίου, ο οποίος τότε ζούσε και εργαζόταν στις ΗΠΑ, είχε ο ίδιος την ευκαιρία να παρευρεθεί στις 16 Ιουλίου 1969 ως επισκέπτης στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι στην εκτόξευση της αποστολής «Απόλλων 11», η οποία μετέφερε τον Νιλ Άρμστρονγκ και τους συναδέλφους του αστροναύτες Μάικλ Κόλινς και Μπαζ Όλντριν στο φεγγάρι.
Μεταξύ άλλων, στο βιβλίο αφηγείται τις προσωπικές του εμπειρίες από εκείνη την περίοδο, καθώς μία αθηναϊκή εφημερίδα τού είχε ζητήσει να καλύψει δημοσιογραφικά τις διαστημικές αποστολές του προγράμματος «Απόλλων».
Σε δηλώσεις του που έδωσε στη δημοσιότητα το Ίδρυμα Ευγενίδου με αφορμή την έκδοση του βιβλίου, ο Δ
. Σιμόπουλος αναφέρει: «Τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος από εκείνη την πραγματική εποποιία του ανθρώπου. Ας ξεκινήσω από την άφιξή μου στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι την παραμονή της εκτόξευσης. Από πολύ νωρίς οι Δημόσιες Σχέσεις της NASA μάς είχαν δώσει οδηγίες ότι ετοίμαζαν για τα ξημερώματα της επομένης μία επίσκεψη στις εγκαταστάσεις όπου βρισκόταν έτοιμος για την εκτόξευση ο πύραυλος Saturn V, και αμέσως μετά θα μας πήγαιναν στο κτίριο απ’ όπου θα ξεκινούσαν οι αστροναύτες Νιλ Άρμστρονγκ, Μάικλ Κόλινς και Μπαζ Όλντριν για να επιβιβαστούν στο διαστημόπλοιό τους.Στις 20 Ιουλίου 1969, στο Κέιπ Κανάβεραλ, ανταποκριτής της «Βραδυνής», με τον πύραυλο του «Απόλλων 11» πίσω του, λίγες ώρες πριν από την εκτόξευση.
Ξημέρωνε η 16η Ιουλίου του 1969 και στο Ακρωτήριο Κένεντι οι εγκαταστάσεις για τους δημοσιογράφους είχαν κατακλυστεί από 3.500 περίπου δημοσιογράφους, φωτορεπόρτερς, κλιμάκια τηλεοράσεων, από 55 χώρες που μετέδιδαν το γεγονός με όλες τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Στις 9:32 πρωινή τοπική ώρα, 15:32 ώρα Ελλάδας, με καθυστέρηση 724 χιλιοστών του δευτερολέπτου, ξεκίνησε ο πανίσχυρος πύραυλος Saturn V με το διαστημόπλοιο Apollo 11 στην κορυφή του. Όλοι οι παρευρισκόμενοι βρισκόμασταν για ασφάλεια σε απόσταση πέντε περίπου χιλιομέτρων. Έτσι, παρ’ όλο που βλέπαμε τις φλόγες του πυραύλου, δεν ακούγαμε τίποτε! Μέχρις ότου, 14 δευτερόλεπτα σχεδόν αργότερα έφτασε και ο ήχος! Ήταν ένας απερίγραπτος ήχος, ένας ήχος που χτυπούσε κυριολεκτικά το στήθος και δεν μπορούσες να καταλάβεις εάν τον άκουγες ή τον αισθανόσουν ή και τα δύο μαζί. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το όλο εκείνο συναίσθημα που δεν μπορεί να αποδώσει επακριβώς οποιαδήποτε λεκτική περιγραφή. Η ταχύτητα του πυραύλου αύξανε συνεχώς και ο γιγαντιαίος πύραυλος στα μάτια των θεατών έγινε ένα μικρό σημαδάκι στο γαλάζιο ουρανό της Φλόριδα, και τελικά χάθηκε σε λίγο κάπου πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό».
Λίγες μέρες μετά, όπως λέει, «στις 20 Ιουλίου, όταν στην Ουάσινγκτον τα ρολόγια έδειχναν τέσσερα λεπτά πριν από τις 11 το βράδυ και στην Αθήνα σχεδόν 5:00 το πρωί της άλλης μέρας, παντού σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη μας, ό,τι ώρα κι αν ήταν, ο κόσμος ήταν κολλημένος στις τηλεοράσεις ή τα ραδιόφωνα που περιέγραφαν την πρώτη κάθοδο του ανθρώπου στην επιφάνεια ενός άλλου κόσμου. Εκείνο το βράδυ, πάνω στη σκονισμένη επιφάνεια της Σελήνης, αποτυπώθηκε για πρώτη φορά ένα ανθρώπινο χνάρι, που έγινε το σύμβολο ενός τεράστιου άλματος για την ανθρωπότητα. Η στιγμή εκείνη ήταν τόσο σπουδαία και σημαδιακή, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη στιγμή της δημιουργίας».
Αναφερόμενος στις θεωρίες συνωμοσίας ότι η αποστολή «Απόλλων 11» δεν πραγματοποιήθηκε στη Σελήνη αλλά σε κάποιο τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό στούντιο, επισημαίνει πως «τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Και πρώτα απ’ όλα, εάν όλα αυτά ήταν όντως μια σκευωρία, οι πρώτοι που θα φώναζαν θα ήταν φυσικά οι Ρώσοι. Πράγμα που φυσικά δεν έγινε. Εκτός κι αν πιστεύει κάποιος ότι και οι Ρώσοι ήταν μέρος της συνωμοσίας! Επιπλέον, στη διάρκεια του προγράμματος Απόλλων ερασιτέχνες και επαγγελματίες που ασχολούνταν με τις ραδιοσυχνότητες εντόπισαν ότι πηγή των επικοινωνιών με τους αστροναύτες ήταν η Σελήνη. Οπότε, τι άλλο να πει κάποιος. Όποιος θέλει να πιστεύει ότι όλα αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας αφήστε τον να τα πιστεύει! Είναι μάταιο να χρειάζεται να αποδεικνύεις συνεχώς τα αυταπόδεικτα ή ότι δεν είσαι ελέφαντας».
Ο κ. Σιμόπουλος θεωρεί «βέβαιο ότι η τεράστια τεχνολογική εξέλιξη των τελευταίων 60 περίπου ετών οφείλεται βασικά στο διαστημικό ανταγωνισμό Αμερικής – Σοβιετικής Ένωσης», που άρχισε τον Οκτώβριο του 1957 «με την εντυπωσιακή για την εποχή της επιτυχία του σοβιετικού Sputnik 1, του πρώτου τεχνητού δορυφόρου στο διάστημα, κάτι που για πολλούς Αμερικανούς ισοδυναμούσε με ένα διαστημικό Περλ Χάρμπορ».
Υπογραμμίζει επίσης ότι «το γιγάντιο άλμα για την ανθρωπότητα του Νιλ Άρμστρονγκ και των άλλων αστροναυτών του προγράμματος Απόλλων δεν είχε ως κύριο στόχο την αποκρυπτογράφηση των μυστικών του σύμπαντος, αλλά ήταν το αποτέλεσμα του σκληρού και αδυσώπητου ανταγωνισμού μεταξύ της τότε Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ. Αυτό υποστήριξε αρκετά χρόνια αργότερα και ο Φρανκ Μπόρμαν, διοικητής της διαστημικής αποστολής Απόλλων 8, ο οποίος παραδέχθηκε ότι η αντίληψη ότι το Πρόγραμμα Απόλλων ήταν ένα μεγάλο ταξίδι εξερευνήσεων και επιστημονικών ανακαλύψεων είναι τελείως λανθασμένη, αφού ο κύριος σκοπός μας ήταν να κερδίσουμε τους Ρώσους».
Για τις σημερινές και μελλοντικές διαστημικές αποστολές, ο κ. Σιμόπουλος αναφέρει ότι «έχει αρχίσει να διαμορφώνεται ένα άλλο είδος ανταγωνισμού με διάφορες χώρες αλλά επίσης και με διάφορους ιδιωτικούς διαστημικούς φορείς, όπως είναι οι εταιρείες του Μασκ και του Μπέζος».
Όμως, για τα φιλόδοξα σχέδια της ΝΑSΑ να κάνει μια επανδρωμένη επίσκεψη στον Άρη τη δεκαετία του 2030 δηλώνει απαισιόδοξος. «Πολύ φοβάμαι», λέει, «ότι ένα τέτοιο ταξίδι δεν θα μπορέσει να γίνει πραγματικότητα πριν από τη δεκαετία του 2070».
Όσον αφορά τα μελλοντικά συγγραφικά σχέδιά του, ο κ. Σιμόπουλος αποκάλυψε ότι ετοιμάζει μια σειρά 15 περίπου τετράχρωμων εικονογραφημένων βιβλίων 40-60 σελίδων με θέμα την Αστρονομία και γενικό τίτλο «Γιατί Παππού;»
Θα γραφτούν με σκοπό, όπως λέει ο ίδιος, να απαντήσει στις ερωτήσεις των εγγονιών του και όλων των παιδιών ηλικίας 8-12 ετών.
Το πρώτο βιβλίο θα είναι έτοιμο πριν από τα ερχόμενα Χριστούγεννα, στη συνέχεια σκοπεύει να γράφει δύο έως τρία βιβλία κάθε χρόνο.
(Πηγή πληροφοριών: ΑΠΕ – ΜΠΕ)
Ο ιστορικός διευθυντής του Πλανηταρίου, ο οποίος τότε ζούσε και εργαζόταν στις ΗΠΑ, είχε ο ίδιος την ευκαιρία να παρευρεθεί στις 16 Ιουλίου 1969 ως επισκέπτης στο Διαστημικό Κέντρο Κένεντι στην εκτόξευση της αποστολής «Απόλλων 11», η οποία μετέφερε τον Νιλ Άρμστρονγκ και τους συναδέλφους του αστροναύτες Μάικλ Κόλινς και Μπαζ Όλντριν στο φεγγάρι.
Μεταξύ άλλων, στο βιβλίο αφηγείται τις προσωπικές του εμπειρίες από εκείνη την περίοδο, καθώς μία αθηναϊκή εφημερίδα τού είχε ζητήσει να καλύψει δημοσιογραφικά τις διαστημικές αποστολές του προγράμματος «Απόλλων».
Σε δηλώσεις του που έδωσε στη δημοσιότητα το Ίδρυμα Ευγενίδου με αφορμή την έκδοση του βιβλίου, ο Δ
Ξημέρωνε η 16η Ιουλίου του 1969 και στο Ακρωτήριο Κένεντι οι εγκαταστάσεις για τους δημοσιογράφους είχαν κατακλυστεί από 3.500 περίπου δημοσιογράφους, φωτορεπόρτερς, κλιμάκια τηλεοράσεων, από 55 χώρες που μετέδιδαν το γεγονός με όλες τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Στις 9:32 πρωινή τοπική ώρα, 15:32 ώρα Ελλάδας, με καθυστέρηση 724 χιλιοστών του δευτερολέπτου, ξεκίνησε ο πανίσχυρος πύραυλος Saturn V με το διαστημόπλοιο Apollo 11 στην κορυφή του. Όλοι οι παρευρισκόμενοι βρισκόμασταν για ασφάλεια σε απόσταση πέντε περίπου χιλιομέτρων. Έτσι, παρ’ όλο που βλέπαμε τις φλόγες του πυραύλου, δεν ακούγαμε τίποτε! Μέχρις ότου, 14 δευτερόλεπτα σχεδόν αργότερα έφτασε και ο ήχος! Ήταν ένας απερίγραπτος ήχος, ένας ήχος που χτυπούσε κυριολεκτικά το στήθος και δεν μπορούσες να καταλάβεις εάν τον άκουγες ή τον αισθανόσουν ή και τα δύο μαζί. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ το όλο εκείνο συναίσθημα που δεν μπορεί να αποδώσει επακριβώς οποιαδήποτε λεκτική περιγραφή. Η ταχύτητα του πυραύλου αύξανε συνεχώς και ο γιγαντιαίος πύραυλος στα μάτια των θεατών έγινε ένα μικρό σημαδάκι στο γαλάζιο ουρανό της Φλόριδα, και τελικά χάθηκε σε λίγο κάπου πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό».
Λίγες μέρες μετά, όπως λέει, «στις 20 Ιουλίου, όταν στην Ουάσινγκτον τα ρολόγια έδειχναν τέσσερα λεπτά πριν από τις 11 το βράδυ και στην Αθήνα σχεδόν 5:00 το πρωί της άλλης μέρας, παντού σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη μας, ό,τι ώρα κι αν ήταν, ο κόσμος ήταν κολλημένος στις τηλεοράσεις ή τα ραδιόφωνα που περιέγραφαν την πρώτη κάθοδο του ανθρώπου στην επιφάνεια ενός άλλου κόσμου. Εκείνο το βράδυ, πάνω στη σκονισμένη επιφάνεια της Σελήνης, αποτυπώθηκε για πρώτη φορά ένα ανθρώπινο χνάρι, που έγινε το σύμβολο ενός τεράστιου άλματος για την ανθρωπότητα. Η στιγμή εκείνη ήταν τόσο σπουδαία και σημαδιακή, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τη στιγμή της δημιουργίας».
Αναφερόμενος στις θεωρίες συνωμοσίας ότι η αποστολή «Απόλλων 11» δεν πραγματοποιήθηκε στη Σελήνη αλλά σε κάποιο τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό στούντιο, επισημαίνει πως «τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Και πρώτα απ’ όλα, εάν όλα αυτά ήταν όντως μια σκευωρία, οι πρώτοι που θα φώναζαν θα ήταν φυσικά οι Ρώσοι. Πράγμα που φυσικά δεν έγινε. Εκτός κι αν πιστεύει κάποιος ότι και οι Ρώσοι ήταν μέρος της συνωμοσίας! Επιπλέον, στη διάρκεια του προγράμματος Απόλλων ερασιτέχνες και επαγγελματίες που ασχολούνταν με τις ραδιοσυχνότητες εντόπισαν ότι πηγή των επικοινωνιών με τους αστροναύτες ήταν η Σελήνη. Οπότε, τι άλλο να πει κάποιος. Όποιος θέλει να πιστεύει ότι όλα αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας αφήστε τον να τα πιστεύει! Είναι μάταιο να χρειάζεται να αποδεικνύεις συνεχώς τα αυταπόδεικτα ή ότι δεν είσαι ελέφαντας».
Ο κ. Σιμόπουλος θεωρεί «βέβαιο ότι η τεράστια τεχνολογική εξέλιξη των τελευταίων 60 περίπου ετών οφείλεται βασικά στο διαστημικό ανταγωνισμό Αμερικής – Σοβιετικής Ένωσης», που άρχισε τον Οκτώβριο του 1957 «με την εντυπωσιακή για την εποχή της επιτυχία του σοβιετικού Sputnik 1, του πρώτου τεχνητού δορυφόρου στο διάστημα, κάτι που για πολλούς Αμερικανούς ισοδυναμούσε με ένα διαστημικό Περλ Χάρμπορ».
Υπογραμμίζει επίσης ότι «το γιγάντιο άλμα για την ανθρωπότητα του Νιλ Άρμστρονγκ και των άλλων αστροναυτών του προγράμματος Απόλλων δεν είχε ως κύριο στόχο την αποκρυπτογράφηση των μυστικών του σύμπαντος, αλλά ήταν το αποτέλεσμα του σκληρού και αδυσώπητου ανταγωνισμού μεταξύ της τότε Σοβιετικής Ένωσης και των ΗΠΑ. Αυτό υποστήριξε αρκετά χρόνια αργότερα και ο Φρανκ Μπόρμαν, διοικητής της διαστημικής αποστολής Απόλλων 8, ο οποίος παραδέχθηκε ότι η αντίληψη ότι το Πρόγραμμα Απόλλων ήταν ένα μεγάλο ταξίδι εξερευνήσεων και επιστημονικών ανακαλύψεων είναι τελείως λανθασμένη, αφού ο κύριος σκοπός μας ήταν να κερδίσουμε τους Ρώσους».
Για τις σημερινές και μελλοντικές διαστημικές αποστολές, ο κ. Σιμόπουλος αναφέρει ότι «έχει αρχίσει να διαμορφώνεται ένα άλλο είδος ανταγωνισμού με διάφορες χώρες αλλά επίσης και με διάφορους ιδιωτικούς διαστημικούς φορείς, όπως είναι οι εταιρείες του Μασκ και του Μπέζος».
Όμως, για τα φιλόδοξα σχέδια της ΝΑSΑ να κάνει μια επανδρωμένη επίσκεψη στον Άρη τη δεκαετία του 2030 δηλώνει απαισιόδοξος. «Πολύ φοβάμαι», λέει, «ότι ένα τέτοιο ταξίδι δεν θα μπορέσει να γίνει πραγματικότητα πριν από τη δεκαετία του 2070».
Όσον αφορά τα μελλοντικά συγγραφικά σχέδιά του, ο κ. Σιμόπουλος αποκάλυψε ότι ετοιμάζει μια σειρά 15 περίπου τετράχρωμων εικονογραφημένων βιβλίων 40-60 σελίδων με θέμα την Αστρονομία και γενικό τίτλο «Γιατί Παππού;»
Θα γραφτούν με σκοπό, όπως λέει ο ίδιος, να απαντήσει στις ερωτήσεις των εγγονιών του και όλων των παιδιών ηλικίας 8-12 ετών.
Το πρώτο βιβλίο θα είναι έτοιμο πριν από τα ερχόμενα Χριστούγεννα, στη συνέχεια σκοπεύει να γράφει δύο έως τρία βιβλία κάθε χρόνο.
(Πηγή πληροφοριών: ΑΠΕ – ΜΠΕ)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μέσι: «Αποχωρούμε περήφανοι και αδικημένοι. Αξίζαμε τον τελικό...»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
