2019-07-27 11:06:46
Είναι παρήγορο να συμβαίνει κάτι στη ζωή σου κι αμέσως να τρέχουν φίλοι και γνωστοί να σου σταθούν, να σου
πουν αυτά που θέλεις ν’ ακούσεις, να σε στηρίξουν, να σε εμψυχώσουν, να πάρεις τα πάνω σου γενικότερα. Δεν είναι λοιπόν λίγες οι φορές που έχεις ακούσει: «Δεν άξιζε αγάπη μου. Μην κοιτάς πίσω σου, απλώς προχώρα. Θα το βρει απ’ τη ζωή.» ή «Συγχώρησε και συνέχισε τη ζωή σου. Έχεις μεγάλη καρδιά εσύ!».
Ναι, βρε παιδιά, έχουμε μεγάλη καρδιά κάποιοι από μας, αλλά πόσο πια; Δεν είμαστε και Θεός για να συγχωρούμε κάθε άνθρωπο που μας πληγώνει και μας τσαλαπατά, ούτε έχουμε καρδιά αγκινάρα. Είμαστε άνθρωποι, τρωτοί σε συναισθήματα κι αδυναμίες, γεμάτοι ανασφάλειες, πληγωμένο εγωισμό κι απωθημένα.
Δε λέω, μεγάλη ανωτερότητα και κυρίως σημαντική αρετή η δυνατότητα να μπορείς να συγχωρείς. Γιατί εκεί βρίσκεται το ζητούμενο, να μπορείς, όχι τόσο να θέλεις. Πολλοί θα ευχόμασταν να συγχωρούσαμε όσους μας πλήγωσαν και να πηγαίναμε παρακάτω με απάθεια, αλλά γίνεται; Κι έρχονται φίλοι, οικογένεια, ψυχολόγοι και σου λένε: «Μα φυσικά γίνεται, πίστεψε στον εαυτό σου, εκτίμησέ τον σωστά κι άφησε τα άσχημα πίσω σου».
Ωραία, από θεωρία χορτάσαμε, τίποτα σε πράξη έχετε; Δυστυχώς, για να φτάσεις στο επίπεδο να συγχωρήσεις κάποιον θα πρέπει να πάψεις να αισθάνεσαι τη δυσφορία και τον πόνο που σου προκάλεσε η συμπεριφορά του. Καλώς ή κακώς, αυτά τα επίπεδα αυτοεκτίμησης κι αυτοσεβασμού, τα κατακτούμε μετά από χρόνια εμπειρίας κι αφού έχουμε φάει αρκετές φορές τα μούτρα μας. Για ανωτερότητες είμαστε τώρα;
Είτε το θέμα είναι φιλικό είτε είναι εpωτικό, όταν κάποιος σου φερθεί σκάρτα, ξεγράφεται απ’ τη ζωή σου. Γιατί να το παίζουμε οσιομάρτυρες, όταν δεν είμαστε; Η καλοκαρδοσύνη μας μπορεί να διαφανεί σε άλλες εκφάνσεις της ζωής μας, όχι σ’ εκείνους που μας αδίκησαν και μας εξευτέλισαν.
Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι σε εκδικητικές τάσεις και κακία, αυτά είναι για τους μικρούς. Αλλά στην ειλικρινή αντιμετώπιση μιας άβολης κατάστασης για εμάς.
Δε χρειάζεται να φανείς καλός στους φίλους σου ούτε ν’ αναφέρεις ότι έχεις συγχωρήσει τον άνθρωπο που σε έφτασε στο σημείο που είσαι σήμερα. Είναι προτιμότερο να παραδεχθείς πόσο σ’ έχει επηρεάσει αρνητικά και να πεις ένα «άντε γaμήσου, ρε φίλε». Να τον βγάλεις απ’ τη σκέψη σου κι απ’ τη ζωή σου μια για πάντα.
Και τι θα πει έχεις συγχωρήσει; Όχι, δεν έχεις συγχωρήσει κι ούτε πρόκειται. Μεγαλοψυχία σ’ εκείνους που μας έχουν ανάγκη, στους ανθρώπους που μας αγαπάνε, σ’ εκείνους που μας αναζητούν κάθε μέρα και μας κάνουν να χαμογελάμε. Στους μικρόψυχους που μας φέρθηκαν σκάρτα δεν αξίζει συγχώρεση. Απλώς λήθη. Και δεν είναι κακία, είναι δίκη. Δίκη ανθρώπινη.
Δε θα νιώσεις ούτε καλύτερα με τον εαυτό σου ούτε με τους άλλους, αν συγχωρήσεις κάποιον άνιωθο. Η συγχώρεση αξίζει στους ανθρώπους που τη διεκδικούν, κι ακόμη κι αν έκαναν κάποιο λάθος και σε πλήγωσαν, ήταν εκεί την επόμενη μέρα ή έστω μετά από καιρό βρίσκοντας το θάρρος να το παραδεχτούν και να ζητήσουν εκείνοι «συγγνώμη» από σένα.
Ας λένε, λοιπόν, ότι κάποια στιγμή συγχωρούμε όσους μας πλήγωσαν. Λόγια του αέρα είναι. Όποιος έχει πληγωθεί βαθιά, ξέρει πόσο δύσκολο είναι να συγχωρήσεις την αδικία που έγινε εις βάρος σου. Άνθρωποι είμαστε με το θυμικό να κυριαρχεί, δεν είμαστε Θεός.
Απλώς περνώντας ο χρόνος, η πληγή κλείνει κι αφήνεις κάποια πράγματα πίσω σου. Δεν τα συγχωρείς, τα προσπερνάς. Γιατί όσο και να προσπαθήσεις κάποια συναισθήματα -γιατί πράγματα δεν είναι- τα λες περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι.
Της Αναστασίας Νάννου
pillowfights.gr
πουν αυτά που θέλεις ν’ ακούσεις, να σε στηρίξουν, να σε εμψυχώσουν, να πάρεις τα πάνω σου γενικότερα. Δεν είναι λοιπόν λίγες οι φορές που έχεις ακούσει: «Δεν άξιζε αγάπη μου. Μην κοιτάς πίσω σου, απλώς προχώρα. Θα το βρει απ’ τη ζωή.» ή «Συγχώρησε και συνέχισε τη ζωή σου. Έχεις μεγάλη καρδιά εσύ!».
Ναι, βρε παιδιά, έχουμε μεγάλη καρδιά κάποιοι από μας, αλλά πόσο πια; Δεν είμαστε και Θεός για να συγχωρούμε κάθε άνθρωπο που μας πληγώνει και μας τσαλαπατά, ούτε έχουμε καρδιά αγκινάρα. Είμαστε άνθρωποι, τρωτοί σε συναισθήματα κι αδυναμίες, γεμάτοι ανασφάλειες, πληγωμένο εγωισμό κι απωθημένα.
Δε λέω, μεγάλη ανωτερότητα και κυρίως σημαντική αρετή η δυνατότητα να μπορείς να συγχωρείς. Γιατί εκεί βρίσκεται το ζητούμενο, να μπορείς, όχι τόσο να θέλεις. Πολλοί θα ευχόμασταν να συγχωρούσαμε όσους μας πλήγωσαν και να πηγαίναμε παρακάτω με απάθεια, αλλά γίνεται; Κι έρχονται φίλοι, οικογένεια, ψυχολόγοι και σου λένε: «Μα φυσικά γίνεται, πίστεψε στον εαυτό σου, εκτίμησέ τον σωστά κι άφησε τα άσχημα πίσω σου».
Ωραία, από θεωρία χορτάσαμε, τίποτα σε πράξη έχετε; Δυστυχώς, για να φτάσεις στο επίπεδο να συγχωρήσεις κάποιον θα πρέπει να πάψεις να αισθάνεσαι τη δυσφορία και τον πόνο που σου προκάλεσε η συμπεριφορά του. Καλώς ή κακώς, αυτά τα επίπεδα αυτοεκτίμησης κι αυτοσεβασμού, τα κατακτούμε μετά από χρόνια εμπειρίας κι αφού έχουμε φάει αρκετές φορές τα μούτρα μας. Για ανωτερότητες είμαστε τώρα;
Είτε το θέμα είναι φιλικό είτε είναι εpωτικό, όταν κάποιος σου φερθεί σκάρτα, ξεγράφεται απ’ τη ζωή σου. Γιατί να το παίζουμε οσιομάρτυρες, όταν δεν είμαστε; Η καλοκαρδοσύνη μας μπορεί να διαφανεί σε άλλες εκφάνσεις της ζωής μας, όχι σ’ εκείνους που μας αδίκησαν και μας εξευτέλισαν.
Σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι σε εκδικητικές τάσεις και κακία, αυτά είναι για τους μικρούς. Αλλά στην ειλικρινή αντιμετώπιση μιας άβολης κατάστασης για εμάς.
Δε χρειάζεται να φανείς καλός στους φίλους σου ούτε ν’ αναφέρεις ότι έχεις συγχωρήσει τον άνθρωπο που σε έφτασε στο σημείο που είσαι σήμερα. Είναι προτιμότερο να παραδεχθείς πόσο σ’ έχει επηρεάσει αρνητικά και να πεις ένα «άντε γaμήσου, ρε φίλε». Να τον βγάλεις απ’ τη σκέψη σου κι απ’ τη ζωή σου μια για πάντα.
Και τι θα πει έχεις συγχωρήσει; Όχι, δεν έχεις συγχωρήσει κι ούτε πρόκειται. Μεγαλοψυχία σ’ εκείνους που μας έχουν ανάγκη, στους ανθρώπους που μας αγαπάνε, σ’ εκείνους που μας αναζητούν κάθε μέρα και μας κάνουν να χαμογελάμε. Στους μικρόψυχους που μας φέρθηκαν σκάρτα δεν αξίζει συγχώρεση. Απλώς λήθη. Και δεν είναι κακία, είναι δίκη. Δίκη ανθρώπινη.
Δε θα νιώσεις ούτε καλύτερα με τον εαυτό σου ούτε με τους άλλους, αν συγχωρήσεις κάποιον άνιωθο. Η συγχώρεση αξίζει στους ανθρώπους που τη διεκδικούν, κι ακόμη κι αν έκαναν κάποιο λάθος και σε πλήγωσαν, ήταν εκεί την επόμενη μέρα ή έστω μετά από καιρό βρίσκοντας το θάρρος να το παραδεχτούν και να ζητήσουν εκείνοι «συγγνώμη» από σένα.
Ας λένε, λοιπόν, ότι κάποια στιγμή συγχωρούμε όσους μας πλήγωσαν. Λόγια του αέρα είναι. Όποιος έχει πληγωθεί βαθιά, ξέρει πόσο δύσκολο είναι να συγχωρήσεις την αδικία που έγινε εις βάρος σου. Άνθρωποι είμαστε με το θυμικό να κυριαρχεί, δεν είμαστε Θεός.
Απλώς περνώντας ο χρόνος, η πληγή κλείνει κι αφήνεις κάποια πράγματα πίσω σου. Δεν τα συγχωρείς, τα προσπερνάς. Γιατί όσο και να προσπαθήσεις κάποια συναισθήματα -γιατί πράγματα δεν είναι- τα λες περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι.
Της Αναστασίας Νάννου
pillowfights.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
