2019-07-30 20:52:42
Ο Μοναχός Αββακούμ Ιβηρίτης (1892 – 25 Ιουλίου 1943)κατά κόσμον Αθανάσιος Γούσης γεννήθηκε στη Ραιδεστό της Ανατολικής Θράκης το 1892 από φτωχούς γονείς.
Οκτάχρονος ορφάνεψε και ήλθε μ’ ένα συγγενή του στο Άγιον Όρος και για μία δωδεκαετία διακόνησε τη μονή Ιβήρων. Κατόπιν, το 1924, φόρεσε το τίμιο του μοναχού ένδυμα και μετά μία δεύτερη δωδεκαετία εστάλη σ’ ένα μετόχι της μονής στη Σπάρτη.
Από το Ιβηρίτικο αυτό μετόχι, το 1932, πήγε στη μονή των Αγίων Τεσσαράκοντα. Κατόπιν αποβλέποντας στη δική του και των άλλων ωφέλεια μετέβαινε από μοναστήρι σε μοναστήρι και από χωριό σε χωριό, για να βοηθήσει ανήμπορους και ασθενείς.
Βοηθούσε ο φιλόπονος και φιλάγαθος μοναχός όλους τους αναγκεμένους. Στην κατοχή έσωσε με κίνδυνο της ζωής του πολλούς ’Άγγλους στρατιώτες. Με τις εμπειρικές ιατρικές του γνώσεις γιάτρευε πολλούς -γνώριζε τρεις χιλιάδες βότανα- πάντα αφιλοκερδώς, πάντα ακούραστος, φιλότιμος και πρόσχαρος. Διακρινόταν, ο καλοκάγαθος αυτός μοναχός, για τη μεγάλη, σταθερή και συνεχή ευσπλαχνία του.
Περί το 1940 πήγε στη μονή των Αγίων Αναργύρων Πάρνωνα. Δεν έτρωγε ποτέ κρέας. Αρκούνταν σε λίγα χόρτα. Ήταν φιλότιμος, φίλεργος κι ευχάριστος στις συζητήσεις του.
Το τέλος του φιλάνθρωπου αυτού Ιβηρίτου μοναχού ήταν μαρτυρικό. Για άγνωστους λόγους τον έπιασαν οι συμμορίτες, του έκοψαν το αριστερό πόδι με χασαπομάχαιρο και τον πλήγωσαν θανάσιμα στην καρδιά. Μια καρδιά που από μικρό παιδί είχε αφιερώσει στον Θεό, δίχως να σκέφτεται διόλου τον εαυτό του. Εξέπνευσε στις 25.7.1942, εορτή της αγίας θεοπρομήτορος Άννης. Πολλοί λυπήθηκαν για την απώλειά του. Έλεγαν πως «τον Αββακούμ δεν τον κόλλαγαν οι σφαίρες». Και γι’ αυτό φαίνεται τον μαχαίρωσαν.
Πηγές-Βιβλιογραφία:
Διονυσίου Λήμνου μητροπ.. Πιστοί άχρι θανάτου, Αθήναι 1959. σσ. 160-161. Νικολάου Ί. Κουφού, Τα Βέροια Λακεδαίμονος. Πάρνων 2001, σσ. 223-225.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α’ – 1956-1983, σελ. 483, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.
Πηγή
paraklisi
Οκτάχρονος ορφάνεψε και ήλθε μ’ ένα συγγενή του στο Άγιον Όρος και για μία δωδεκαετία διακόνησε τη μονή Ιβήρων. Κατόπιν, το 1924, φόρεσε το τίμιο του μοναχού ένδυμα και μετά μία δεύτερη δωδεκαετία εστάλη σ’ ένα μετόχι της μονής στη Σπάρτη.
Από το Ιβηρίτικο αυτό μετόχι, το 1932, πήγε στη μονή των Αγίων Τεσσαράκοντα. Κατόπιν αποβλέποντας στη δική του και των άλλων ωφέλεια μετέβαινε από μοναστήρι σε μοναστήρι και από χωριό σε χωριό, για να βοηθήσει ανήμπορους και ασθενείς.
Βοηθούσε ο φιλόπονος και φιλάγαθος μοναχός όλους τους αναγκεμένους. Στην κατοχή έσωσε με κίνδυνο της ζωής του πολλούς ’Άγγλους στρατιώτες. Με τις εμπειρικές ιατρικές του γνώσεις γιάτρευε πολλούς -γνώριζε τρεις χιλιάδες βότανα- πάντα αφιλοκερδώς, πάντα ακούραστος, φιλότιμος και πρόσχαρος. Διακρινόταν, ο καλοκάγαθος αυτός μοναχός, για τη μεγάλη, σταθερή και συνεχή ευσπλαχνία του.
Περί το 1940 πήγε στη μονή των Αγίων Αναργύρων Πάρνωνα. Δεν έτρωγε ποτέ κρέας. Αρκούνταν σε λίγα χόρτα. Ήταν φιλότιμος, φίλεργος κι ευχάριστος στις συζητήσεις του.
Το τέλος του φιλάνθρωπου αυτού Ιβηρίτου μοναχού ήταν μαρτυρικό. Για άγνωστους λόγους τον έπιασαν οι συμμορίτες, του έκοψαν το αριστερό πόδι με χασαπομάχαιρο και τον πλήγωσαν θανάσιμα στην καρδιά. Μια καρδιά που από μικρό παιδί είχε αφιερώσει στον Θεό, δίχως να σκέφτεται διόλου τον εαυτό του. Εξέπνευσε στις 25.7.1942, εορτή της αγίας θεοπρομήτορος Άννης. Πολλοί λυπήθηκαν για την απώλειά του. Έλεγαν πως «τον Αββακούμ δεν τον κόλλαγαν οι σφαίρες». Και γι’ αυτό φαίνεται τον μαχαίρωσαν.
Πηγές-Βιβλιογραφία:
Διονυσίου Λήμνου μητροπ.. Πιστοί άχρι θανάτου, Αθήναι 1959. σσ. 160-161. Νικολάου Ί. Κουφού, Τα Βέροια Λακεδαίμονος. Πάρνων 2001, σσ. 223-225.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Μέγα Γεροντικό εναρέτων αγιορειτών του εικοστού αιώνος Τόμος Α’ – 1956-1983, σελ. 483, Εκδόσεις Μυγδονία, Α΄ Έκδοσις, Σεπτέμβριος 2011.
Πηγή
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
12336 - Βίντεο από τη διαδρομή Παντοκράτορος - Προφήτη Ηλία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
