2012-06-19 14:41:10
To αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών επέτρεψε στην υπόλοιπη Ευρώπη και στις αγορές να ανασάνουν καθώς απομακρύνθηκε το ενδεχόμενο της διάσπασης της ευρωζώνης βραχυπρόθεσμα, αλλά δεν έλυσε το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα με τις συγκλίνουσες εκτιμήσεις Ελλήνων και ξένων παρατηρητών.
Για όσους πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί ή δεν θέλει να τιμήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε ως αντάλλαγμα για μεγάλα ποσά δανείων με προνομιακούς όρους, π.χ. μεγάλη διάρκεια, spread στις 150 μονάδες βάσης, το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών ανέβαλε για αργότερα το κατ’ αυτούς μοιραίο.
Όμως, η χθεσινή αντίδραση των αγορών έδειξε κάτι ακόμη.
Το ύψος των ισπανικών επιτοκίων δανεισμού και τα οικονομικά νέα από τη χώρα της Ιβηρικής και κατ’ επέκταση την Ιταλία έχουν πολύ μεγαλύτερο ειδικό βάρος από τις εξελίξεις στην Ελλάδα.
Δικαιολογημένα, αφού πρόκειται για την τέταρτη και την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης αντίστοιχα.
Άλλωστε, δεν είναι φυσιολογικό η απόδοση του 10ετούς ισπανικού ομολόγου να βρίσκεται πάνω από το 7% και του αντίστοιχου ιταλικού πάνω από το 6% και να μην γεννούνται αμφιβολίες για την πορεία των δημοσιονομικών τους και τη βιωσιμότητα του ιταλικού δημόσιου χρέους.
Αν και οι απόψεις διίστανται, εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι εξελίξεις στην Ισπανία, κυρίως, και δευτερευόντως στην Ιταλία ευνοούν την ελληνική επιχειρηματολογία για αλλαγές στο οικονομικό πρόγραμμα προσαρμογής, ώστε να είναι πιο ρεαλιστικό και αποτελεσματικό.
Από τη στιγμή που το ίδιο το ΔΝΤ είχε αναγνωρίσει (έκθεση Μαρτίου) ότι η διάρκεια του προγράμματος θα έπρεπε να επεκταθεί χρονικά και η ύφεση προδιαγράφεται βαθύτερη της αναμενομένης για φέτος, κανένας λογικός πολιτικός ή τεχνοκράτης δεν θα έπρεπε να έχει αντίρρηση στο «άπλωμα» των δημοσιονομικά περιοριστικών μέτρων στα 4 αντί για τα 2 χρόνια.
Ακόμη κι αν δεν είχε καμία εμπιστοσύνη στους Έλληνες πολιτικούς από τη στιγμή που η επιμονή σε μια τέτοια πολιτική μπορούσε να εκτροχιάσει όλο το πρόγραμμα, οδηγώντας στη διάσπαση της ευρωζώνης.
Όμως, οι άνθρωποι που προετοιμάζουν την ελληνική πρόταση για επαναδιαπραγμάτευση θα πρέπει να λάβουν επίσης σοβαρά υπόψη τις ευαισθησίες των εταίρων μας, καθότι το ΔΝΤ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν συνεισφέρει άλλα λεφτά, στο θέμα της πιθανής έξτρα χρηματοδότησης που θα χρειαστεί.
Η Wall Street Journal επικαλέστηκε πηγές από την Αθήνα που ανεβάζουν το χρηματοδοτικό κενό από χρονική επέκταση του προγράμματος κατά 2 επιπλέον χρόνια στα 16 δισ. ευρώ.
Αν το κενό είναι τόσο, θα μπορούσε πιθανόν να καλυφθεί από άλλους τρόπους και μέσα.
Όμως, πιστεύουμε ότι η έξτρα χρηματοδότηση θα είναι μεγαλύτερη λόγω των μεγάλων καθυστερήσεων στο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου.
Υστέρηση της τάξης των 10-15 δισ. ευρώ από το ανωτέρω πρόγραμμα για την περίοδο μέχρι το 2016 δεν θα μας προκαλούσε έκπληξη.
Χωρίς λοιπόν να συνυπολογίσουμε οτιδήποτε άλλο, η επιπλέον χρηματοδότηση που θα χρειαστεί η χώρα ανέρχεται σε 26-31 δισ. ευρώ σε περίπτωση παράτασης του προγράμματος κατά 2 επιπλέον χρόνια.
Από πού θα μπορούσε να καλυφθεί αυτό το ποσό;
Το πρώτο που έρχεται στον νου είναι το πακέτο ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και λύσης άλλων.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, με κάποια συμμετοχή ιδιωτών στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου είτε το επόμενο διάστημα είτε πώλησής τους στο μέλλον θα μπορούσαν να περισσέψουν από 10 δισ. ευρώ μέχρι τίποτα.
Το κράτος θα μπορούσε επίσης να μην αποπληρώσει μέρος των εντόκων γραμματίων που έχουν τα πιστωτικά ιδρύματα στα βιβλία τους όπως προβλέπεται στο μνημόνιο ΙΙ.
Κάπου 2 - 3 δισ. θα ήταν δυνατόν να εξοικονομηθούν από αυτήν την πηγή.
Επιπλέον, κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει ότι η επιτάχυνση της υλοποίησης έργων που συγχρηματοδοτούνται κατά 95% από κοινοτικά κονδύλια θα διόγκωνε τα έσοδα του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και του προϋπολογισμού, μειώνοντας τις χρηματοδοτικές ανάγκες μέχρι 5 δισ. ευρώ μέχρι τα τέλη του 2016.
Άλλα 2 δισ. ευρώ θα μπορούσαν να προέλθουν από το αποθεματικό του προϋπολογισμού μέχρι τα τέλη του 2016.
Χονδρικά, κάπου 15 δισ. ευρώ θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν από τις ανωτέρω πηγές, αφήνοντας ένα χρηματοδοτικό κενό της τάξης των 11 - 15 δισ. ευρώ.
Το εναπομείναν ποσό θα ήταν δυνατόν να καλυφθεί εν μέρει και προσωρινά μέσω της στάσης πληρωμών απέναντι σε κατόχους ελληνικών ομολόγων που υπάγονται σε ξένο δίκαιο. Μιλάμε για 5-6 δισ. ευρώ.
Επιπλέον, το EFSF ή ο μηχανισμός ESM μετά το 2013 θα μπορούσαν να καλύψουν τα επιπρόσθετα 10 δισ. ή εναλλακτικά το δημόσιο θα μπορούσε να εκδώσει 12μηνα έντοκα που θα αγόραζαν οι τράπεζες με ενέχυρη χρηματοδότηση από τον ELA ώστε να αναλάβει τον πιστωτικό κίνδυνο μελλοντικού μορατόριουμ η Τράπεζα της Ελλάδος.
Αν λοιπόν τα επιπρόσθετα κεφάλαια που θα χρειαστούν για να καλυφθούν οι ανάγκες του ελληνικού προϋπολογισμού σε περίπτωση χρονικής επέκτασης του προγράμματος κατά 2 χρόνια είναι 26-31 δισ. ευρώ, το συμπέρασμα που βγαίνει από τα παραπάνω είναι ότι τα λεφτά μπορούν να βρεθούν από διάφορες πηγές.
Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν τίθεται θέμα 3ου πακέτου προς την Ελλάδα, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, ενώ ενισχύεται η επιχειρηματολογία της ελληνικής πλευράς που επιθυμεί αναδιαπραγμάτευση όρων του μνημονίου ΙΙ.
Dr. Money
πηγή: euro2day.gr
Για όσους πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί ή δεν θέλει να τιμήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε ως αντάλλαγμα για μεγάλα ποσά δανείων με προνομιακούς όρους, π.χ. μεγάλη διάρκεια, spread στις 150 μονάδες βάσης, το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών ανέβαλε για αργότερα το κατ’ αυτούς μοιραίο.
Όμως, η χθεσινή αντίδραση των αγορών έδειξε κάτι ακόμη.
Το ύψος των ισπανικών επιτοκίων δανεισμού και τα οικονομικά νέα από τη χώρα της Ιβηρικής και κατ’ επέκταση την Ιταλία έχουν πολύ μεγαλύτερο ειδικό βάρος από τις εξελίξεις στην Ελλάδα.
Δικαιολογημένα, αφού πρόκειται για την τέταρτη και την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης αντίστοιχα.
Άλλωστε, δεν είναι φυσιολογικό η απόδοση του 10ετούς ισπανικού ομολόγου να βρίσκεται πάνω από το 7% και του αντίστοιχου ιταλικού πάνω από το 6% και να μην γεννούνται αμφιβολίες για την πορεία των δημοσιονομικών τους και τη βιωσιμότητα του ιταλικού δημόσιου χρέους.
Αν και οι απόψεις διίστανται, εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι οι εξελίξεις στην Ισπανία, κυρίως, και δευτερευόντως στην Ιταλία ευνοούν την ελληνική επιχειρηματολογία για αλλαγές στο οικονομικό πρόγραμμα προσαρμογής, ώστε να είναι πιο ρεαλιστικό και αποτελεσματικό.
Από τη στιγμή που το ίδιο το ΔΝΤ είχε αναγνωρίσει (έκθεση Μαρτίου) ότι η διάρκεια του προγράμματος θα έπρεπε να επεκταθεί χρονικά και η ύφεση προδιαγράφεται βαθύτερη της αναμενομένης για φέτος, κανένας λογικός πολιτικός ή τεχνοκράτης δεν θα έπρεπε να έχει αντίρρηση στο «άπλωμα» των δημοσιονομικά περιοριστικών μέτρων στα 4 αντί για τα 2 χρόνια.
Ακόμη κι αν δεν είχε καμία εμπιστοσύνη στους Έλληνες πολιτικούς από τη στιγμή που η επιμονή σε μια τέτοια πολιτική μπορούσε να εκτροχιάσει όλο το πρόγραμμα, οδηγώντας στη διάσπαση της ευρωζώνης.
Όμως, οι άνθρωποι που προετοιμάζουν την ελληνική πρόταση για επαναδιαπραγμάτευση θα πρέπει να λάβουν επίσης σοβαρά υπόψη τις ευαισθησίες των εταίρων μας, καθότι το ΔΝΤ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν συνεισφέρει άλλα λεφτά, στο θέμα της πιθανής έξτρα χρηματοδότησης που θα χρειαστεί.
Η Wall Street Journal επικαλέστηκε πηγές από την Αθήνα που ανεβάζουν το χρηματοδοτικό κενό από χρονική επέκταση του προγράμματος κατά 2 επιπλέον χρόνια στα 16 δισ. ευρώ.
Αν το κενό είναι τόσο, θα μπορούσε πιθανόν να καλυφθεί από άλλους τρόπους και μέσα.
Όμως, πιστεύουμε ότι η έξτρα χρηματοδότηση θα είναι μεγαλύτερη λόγω των μεγάλων καθυστερήσεων στο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου.
Υστέρηση της τάξης των 10-15 δισ. ευρώ από το ανωτέρω πρόγραμμα για την περίοδο μέχρι το 2016 δεν θα μας προκαλούσε έκπληξη.
Χωρίς λοιπόν να συνυπολογίσουμε οτιδήποτε άλλο, η επιπλέον χρηματοδότηση που θα χρειαστεί η χώρα ανέρχεται σε 26-31 δισ. ευρώ σε περίπτωση παράτασης του προγράμματος κατά 2 επιπλέον χρόνια.
Από πού θα μπορούσε να καλυφθεί αυτό το ποσό;
Το πρώτο που έρχεται στον νου είναι το πακέτο ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών και λύσης άλλων.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες, με κάποια συμμετοχή ιδιωτών στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου είτε το επόμενο διάστημα είτε πώλησής τους στο μέλλον θα μπορούσαν να περισσέψουν από 10 δισ. ευρώ μέχρι τίποτα.
Το κράτος θα μπορούσε επίσης να μην αποπληρώσει μέρος των εντόκων γραμματίων που έχουν τα πιστωτικά ιδρύματα στα βιβλία τους όπως προβλέπεται στο μνημόνιο ΙΙ.
Κάπου 2 - 3 δισ. θα ήταν δυνατόν να εξοικονομηθούν από αυτήν την πηγή.
Επιπλέον, κάποιος θα μπορούσε να υποθέσει ότι η επιτάχυνση της υλοποίησης έργων που συγχρηματοδοτούνται κατά 95% από κοινοτικά κονδύλια θα διόγκωνε τα έσοδα του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων και του προϋπολογισμού, μειώνοντας τις χρηματοδοτικές ανάγκες μέχρι 5 δισ. ευρώ μέχρι τα τέλη του 2016.
Άλλα 2 δισ. ευρώ θα μπορούσαν να προέλθουν από το αποθεματικό του προϋπολογισμού μέχρι τα τέλη του 2016.
Χονδρικά, κάπου 15 δισ. ευρώ θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν από τις ανωτέρω πηγές, αφήνοντας ένα χρηματοδοτικό κενό της τάξης των 11 - 15 δισ. ευρώ.
Το εναπομείναν ποσό θα ήταν δυνατόν να καλυφθεί εν μέρει και προσωρινά μέσω της στάσης πληρωμών απέναντι σε κατόχους ελληνικών ομολόγων που υπάγονται σε ξένο δίκαιο. Μιλάμε για 5-6 δισ. ευρώ.
Επιπλέον, το EFSF ή ο μηχανισμός ESM μετά το 2013 θα μπορούσαν να καλύψουν τα επιπρόσθετα 10 δισ. ή εναλλακτικά το δημόσιο θα μπορούσε να εκδώσει 12μηνα έντοκα που θα αγόραζαν οι τράπεζες με ενέχυρη χρηματοδότηση από τον ELA ώστε να αναλάβει τον πιστωτικό κίνδυνο μελλοντικού μορατόριουμ η Τράπεζα της Ελλάδος.
Αν λοιπόν τα επιπρόσθετα κεφάλαια που θα χρειαστούν για να καλυφθούν οι ανάγκες του ελληνικού προϋπολογισμού σε περίπτωση χρονικής επέκτασης του προγράμματος κατά 2 χρόνια είναι 26-31 δισ. ευρώ, το συμπέρασμα που βγαίνει από τα παραπάνω είναι ότι τα λεφτά μπορούν να βρεθούν από διάφορες πηγές.
Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν τίθεται θέμα 3ου πακέτου προς την Ελλάδα, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον, ενώ ενισχύεται η επιχειρηματολογία της ελληνικής πλευράς που επιθυμεί αναδιαπραγμάτευση όρων του μνημονίου ΙΙ.
Dr. Money
πηγή: euro2day.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΠΑΜΠΕΡΓΚ ΣΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΓΙΑ ΦΛΕΜΙΝΓΚ ΚΑΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
