2020-02-23 12:00:36
O… χαμένος πόλεμος της τσιπούρας. Πώς το τουρκικό λιμενικό έχει μετατρέψει σε γκρίζα ζώνη τα Ίμια
Ακόμα και για χρόνια μετά τα γεγονότα του '96, τα Ίμια ήταν προσβάσιμα από ελληνικό πόδι. Πλέον όμως όχι Η Κάλυμνος των 13.000 κατοίκων είναι το ελληνικό νησί με τη μεγαλύτερη παράδοση στην αλιεία, αφού τους θρυλικούς σφουγγαράδες διαδέχτηκαν δεινοί ψαράδες, που αποτελούν και τους πυλώνες της οικονομίας του.
Είναι παράλληλα και αυτό με το μεγαλύτερο αλιευτικό στόλο στη χώρα, για τον οποίο η καλύτερη εποχή του χρόνου ήταν το 40ημερο μετά του Αγίου Νικολάου έως και τα μέσα Ιανουαρίου.
Αυτή την περίοδο οι τσιπούρες στη θαλάσσια περιοχή των Ιμίων, που ως γνωστόν είναι δίπλα στην Κάλυμνο, βρίσκονται εν αφθονία. Έως και πριν από λίγα χρόνια, Έλληνες και Τούρκοι ψαράδες έδιναν εκεί την ετήσια «μάχη της τσιπούρας», σε πλαίσια αμιγώς… ευγενούς άμιλλας και φιλικότατων σχέσεων, αφού τα ψάρια έφταναν για όλους.
Ο μεγαλοϊδεατισμός του σουλτάνου Ερντογάν όμως άλλαξε τα τελευταία 4-5 χρόνια την πολιτική της Τουρκίας, ακόμα και σε αλιευτικό επίπεδο. Πλέον τα ελληνικά ψαροκάικα δεν μπορούν να πλησιάσουν σε απόσταση μικρότερη των 900 γιαρδών (περίπου 820 μέτρα) τη βραχονησίδα που τον Ιανουάριο του 1996 λίγο έλειψε να οδηγήσει σε πόλεμο Ελλάδα και Τουρκία. Τα σκάφη της τουρκικής ακτοφυλακής περιπολούν διαρκώς την περιοχή το συγκεκριμένο 40ημερο και παρενοχλούν τους Έλληνες ψαράδες, που είναι αναγκασμένα να περιορίζονται σε μικρότερες ψαριές.
Πρακτικά τα Ίμια, μέσω αυτών των χειρισμών, έχουν μετατραπεί σε γκρίζα ζώνη για τους κατοίκους των ακριτικών νησιών. Μπορεί οι Καλύμνιοι ψαράδες να δηλώνουν ότι δεν φοβούνται να προσεγγίσουν τις ακτές των Ιμίων, το ψάρεμα όμως είναι αδύνατο όταν οι τουρκικές ακταιωροί κινούνται πλάι τους με μεγάλες ταχύτητες, στην προσπάθεια τους να τους τρομοκρατήσουν.
Οι προκλήσεις των Τούρκων είναι ρουτίνα κάθε χρόνο τέτοια εποχή και οι Καλύμνιοι έχουν συμβιβαστεί με το νέο καθεστώς. Μόνο τρία-τέσσερα ελληνικά σκάφη βγαίνουν για το κυνήγι της τσιπούρας Δεκέμβριο και Ιανουάριο ανοιχτά των Ιμίων, γνωρίζοντας όμως ότι δεν μπορούν να προσεγγίσουν τις ακτές, όπου οι πληθυσμοί των ψαριών είναι ακόμα μεγαλύτεροι. Οι περισσότεροι σταματούν σε απόσταση που τους επιτρέπει να μη γίνονται στόχος του τουρκικού λιμενικού.
«Είναι ρίσκο να πλησιάσουμε παραπάνω, γιατί μπορεί μια στραβοτιμονιά να φέρει κάποιο ατύχημα. Το αίμα μας βράζει με αυτό που συμβαίνει και γυρίζουμε τα κεφάλια μας κάνοντας ότι δεν βλέπουμε. Δεν θέλουμε να βάλουμε τη χώρα σε μια νέα διαδικασία έντασης, αλλά αυτή η υποχώρηση δεν μου αρέσει», έχει δηλώσει στην εκπομπή 360 μοίρες του Alpha ο Μανώλης Κουλλιάς, πρόεδρος των ψαράδων της Καλύμνου.
Όταν οι Έλληνες ψαράδες έρχονται αντιμέτωποι με το τουρκικό λιμενικό, ειδοποιούν το ελληνικό λιμεναρχείο, που στέλνει σκάφη για να τους προστατέψει. Ωστόσο το σκηνικό θυμίζει πια τις εικονικές αερομαχίες στο Αιγαίο και η παραβίαση των ελληνικών χωρικών υδάτων αποτελεί πια καθεστυκήια τάξη στην περιοχή των Ιμίων. «Αν φύγουμε κι εμείς, τα τρία-τέσσερα καΐκια, δεν θα υπάρχει κανένα ίχνος ελληνικής παρουσίας στα Ίμια», λέει ο ψαράς Αντώνης Βαβλάς.
Το 2004 η Ακαδημία Ιστορίας της Τουρκίας δημοσίευσε ένα βιβλίο με το χαρακτηριστικό τίτλο «οι ζώνες του λυκόφωτος στο Αιγαίο – Τα μη λημοσμονημένα τουρκικά νησιά». Σε αυτό περιέχονται χάρτες που σύμφωνα με τους Τούρκους ιστορικούς δείχνουν ποιες νησίδες και θαλάσσιες περιοχές που τις περιβάλλουν δεν παραχωρήθηκαν ποτέ στην Ελλάδα.
Το βασικό επιχείρημα που παρουσιάζει το βιβλίο είναι ότι νησίδες που δεν κατονομάζονται αλλά αναφέρονται στις συνθήκες ως «εξαρτώμενες» ή «παρακείμενες» των μεγάλων νησιών δεν έχουν μεταβιβαστεί ποτέ στην Ελλάδα. Βάσει αυτού αμφισβητούνται, όχι μόνο ακατοίκητες βραχονησίδες που σήμερα χρησιμοποιούν Έλληνες βοσκοί (όπως η Αστακίδα στα βόρεια της Κάσου), αλλά και νησιά, όπως η Ψέριμος και το Αγαθονήσι. Τονίζεται επίσης ότι με τη Συνθήκη της Λωζάννης δεν παραχωρήθηκαν ποτέ στην Ελλάδα μεταξύ άλλων η Οινούσσα, το Ποντικονήσι, τα Αντίψαρα και οι Φούρνοι.
Έως και το 2004, οχτώ χρόνια δηλαδή μετά τα γεγονότα των Ιμίων, ο βοσκός Αντώνης Βεζυρόπουλος πήγαινε δύο με τρεις φορές την εβδομάδα εκεί για να φροντίσει και να βοσκήσει τα κατσίκια του. Ο Δήμος Καλύμνου είχε εκπονήσει ένα κονδύλι 6.000 ευρώ ετησίως για τα έξοδα μετακίνησης του 94χρονου σήμερα Βεζυρόπουλου. Η πολιτεία όμως αποφάσισε την κατάργηση του το 2004 και το 2017 το ελεγκτικό συνέδριο επέβαλε πρόστιμο ύψους 50.000 ευρώ στον δήμαρχο Καλύμνου Δημήτρη Διακομιχάλη για παράνομη οικονομική ενίσχυση του εμβληματικού βοσκού (!), που μετά το 2004 δεν ξαναπάτησε στα Ίμια.
Έλληνες πολιτικοί και στρατιωτικοί συνηθίζουν να λένε off the record για την Τουρκία ότι «σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει», αλλά θα μπορούσε κάποιος να τους αντιτείνει ότι αυτός τουλάχιστον γαβγίζει…
parapona-rodou
Ακόμα και για χρόνια μετά τα γεγονότα του '96, τα Ίμια ήταν προσβάσιμα από ελληνικό πόδι. Πλέον όμως όχι Η Κάλυμνος των 13.000 κατοίκων είναι το ελληνικό νησί με τη μεγαλύτερη παράδοση στην αλιεία, αφού τους θρυλικούς σφουγγαράδες διαδέχτηκαν δεινοί ψαράδες, που αποτελούν και τους πυλώνες της οικονομίας του.
Είναι παράλληλα και αυτό με το μεγαλύτερο αλιευτικό στόλο στη χώρα, για τον οποίο η καλύτερη εποχή του χρόνου ήταν το 40ημερο μετά του Αγίου Νικολάου έως και τα μέσα Ιανουαρίου.
Αυτή την περίοδο οι τσιπούρες στη θαλάσσια περιοχή των Ιμίων, που ως γνωστόν είναι δίπλα στην Κάλυμνο, βρίσκονται εν αφθονία. Έως και πριν από λίγα χρόνια, Έλληνες και Τούρκοι ψαράδες έδιναν εκεί την ετήσια «μάχη της τσιπούρας», σε πλαίσια αμιγώς… ευγενούς άμιλλας και φιλικότατων σχέσεων, αφού τα ψάρια έφταναν για όλους.
Ο μεγαλοϊδεατισμός του σουλτάνου Ερντογάν όμως άλλαξε τα τελευταία 4-5 χρόνια την πολιτική της Τουρκίας, ακόμα και σε αλιευτικό επίπεδο. Πλέον τα ελληνικά ψαροκάικα δεν μπορούν να πλησιάσουν σε απόσταση μικρότερη των 900 γιαρδών (περίπου 820 μέτρα) τη βραχονησίδα που τον Ιανουάριο του 1996 λίγο έλειψε να οδηγήσει σε πόλεμο Ελλάδα και Τουρκία. Τα σκάφη της τουρκικής ακτοφυλακής περιπολούν διαρκώς την περιοχή το συγκεκριμένο 40ημερο και παρενοχλούν τους Έλληνες ψαράδες, που είναι αναγκασμένα να περιορίζονται σε μικρότερες ψαριές.
Πρακτικά τα Ίμια, μέσω αυτών των χειρισμών, έχουν μετατραπεί σε γκρίζα ζώνη για τους κατοίκους των ακριτικών νησιών. Μπορεί οι Καλύμνιοι ψαράδες να δηλώνουν ότι δεν φοβούνται να προσεγγίσουν τις ακτές των Ιμίων, το ψάρεμα όμως είναι αδύνατο όταν οι τουρκικές ακταιωροί κινούνται πλάι τους με μεγάλες ταχύτητες, στην προσπάθεια τους να τους τρομοκρατήσουν.
Οι προκλήσεις των Τούρκων είναι ρουτίνα κάθε χρόνο τέτοια εποχή και οι Καλύμνιοι έχουν συμβιβαστεί με το νέο καθεστώς. Μόνο τρία-τέσσερα ελληνικά σκάφη βγαίνουν για το κυνήγι της τσιπούρας Δεκέμβριο και Ιανουάριο ανοιχτά των Ιμίων, γνωρίζοντας όμως ότι δεν μπορούν να προσεγγίσουν τις ακτές, όπου οι πληθυσμοί των ψαριών είναι ακόμα μεγαλύτεροι. Οι περισσότεροι σταματούν σε απόσταση που τους επιτρέπει να μη γίνονται στόχος του τουρκικού λιμενικού.
«Είναι ρίσκο να πλησιάσουμε παραπάνω, γιατί μπορεί μια στραβοτιμονιά να φέρει κάποιο ατύχημα. Το αίμα μας βράζει με αυτό που συμβαίνει και γυρίζουμε τα κεφάλια μας κάνοντας ότι δεν βλέπουμε. Δεν θέλουμε να βάλουμε τη χώρα σε μια νέα διαδικασία έντασης, αλλά αυτή η υποχώρηση δεν μου αρέσει», έχει δηλώσει στην εκπομπή 360 μοίρες του Alpha ο Μανώλης Κουλλιάς, πρόεδρος των ψαράδων της Καλύμνου.
Όταν οι Έλληνες ψαράδες έρχονται αντιμέτωποι με το τουρκικό λιμενικό, ειδοποιούν το ελληνικό λιμεναρχείο, που στέλνει σκάφη για να τους προστατέψει. Ωστόσο το σκηνικό θυμίζει πια τις εικονικές αερομαχίες στο Αιγαίο και η παραβίαση των ελληνικών χωρικών υδάτων αποτελεί πια καθεστυκήια τάξη στην περιοχή των Ιμίων. «Αν φύγουμε κι εμείς, τα τρία-τέσσερα καΐκια, δεν θα υπάρχει κανένα ίχνος ελληνικής παρουσίας στα Ίμια», λέει ο ψαράς Αντώνης Βαβλάς.
Το 2004 η Ακαδημία Ιστορίας της Τουρκίας δημοσίευσε ένα βιβλίο με το χαρακτηριστικό τίτλο «οι ζώνες του λυκόφωτος στο Αιγαίο – Τα μη λημοσμονημένα τουρκικά νησιά». Σε αυτό περιέχονται χάρτες που σύμφωνα με τους Τούρκους ιστορικούς δείχνουν ποιες νησίδες και θαλάσσιες περιοχές που τις περιβάλλουν δεν παραχωρήθηκαν ποτέ στην Ελλάδα.
Το βασικό επιχείρημα που παρουσιάζει το βιβλίο είναι ότι νησίδες που δεν κατονομάζονται αλλά αναφέρονται στις συνθήκες ως «εξαρτώμενες» ή «παρακείμενες» των μεγάλων νησιών δεν έχουν μεταβιβαστεί ποτέ στην Ελλάδα. Βάσει αυτού αμφισβητούνται, όχι μόνο ακατοίκητες βραχονησίδες που σήμερα χρησιμοποιούν Έλληνες βοσκοί (όπως η Αστακίδα στα βόρεια της Κάσου), αλλά και νησιά, όπως η Ψέριμος και το Αγαθονήσι. Τονίζεται επίσης ότι με τη Συνθήκη της Λωζάννης δεν παραχωρήθηκαν ποτέ στην Ελλάδα μεταξύ άλλων η Οινούσσα, το Ποντικονήσι, τα Αντίψαρα και οι Φούρνοι.
Έως και το 2004, οχτώ χρόνια δηλαδή μετά τα γεγονότα των Ιμίων, ο βοσκός Αντώνης Βεζυρόπουλος πήγαινε δύο με τρεις φορές την εβδομάδα εκεί για να φροντίσει και να βοσκήσει τα κατσίκια του. Ο Δήμος Καλύμνου είχε εκπονήσει ένα κονδύλι 6.000 ευρώ ετησίως για τα έξοδα μετακίνησης του 94χρονου σήμερα Βεζυρόπουλου. Η πολιτεία όμως αποφάσισε την κατάργηση του το 2004 και το 2017 το ελεγκτικό συνέδριο επέβαλε πρόστιμο ύψους 50.000 ευρώ στον δήμαρχο Καλύμνου Δημήτρη Διακομιχάλη για παράνομη οικονομική ενίσχυση του εμβληματικού βοσκού (!), που μετά το 2004 δεν ξαναπάτησε στα Ίμια.
Έλληνες πολιτικοί και στρατιωτικοί συνηθίζουν να λένε off the record για την Τουρκία ότι «σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει», αλλά θα μπορούσε κάποιος να τους αντιτείνει ότι αυτός τουλάχιστον γαβγίζει…
parapona-rodou
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
