(…) Για μένα ο Στίβεν Χόκινγκ ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος που μ’ έκανε να δω από άλλη προοπτική τι σημαίνει πραγματική δοκιμασία, που κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, ήταν υποχρεωμένος να παλεύει μ’ έναν τρόπο εντελώς άγνωστο σ’ εμένα, να υπομένει στωικά καταστάσεις τις οποίες εγώ θα θεωρούσα αδιανόητες, ντροπιαστικές, ταπεινωτικές, οδυνηρές, εξουθενωτικές ή τρομακτικές. Κανείς δεν θα τον κατέκρινε, αν επέλεγε να βυθιστεί στην αυτολύπηση. Είχε κάθε λόγο. Άλλωστε, κατά καιρούς, όλοι έχουμε νιώσει οίκτο για τον εαυτό μας, και μάλιστα για πολύ πιο ασήμαντες αφορμές. Εγώ, για παράδειγμα, με μια ημικρανία είμαι ικανός να κλαψουρίζω όλη μέρα. Κι όμως, ο Στίβεν αντιμετώπιζε κάθε πρόκληση και κάθε νέα ημέρα με χιούμορ και θετική διάθεση – είχε τον αέρα ενός ανθρώπου που είχε βρει τη θέση του στον κόσμο και ήταν ευτυχισμένος γι’ αυτό.
Για τους φίλους του στο Καίμπριτζ, ο Στίβεν ήταν ένας άνδρας ανέκαθεν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο- κάτι απολύτως λογικό, αφού δεν τον είχαν γνωρίσει την εποχή της Οξφόρδης. Το 1959, σε ηλικία 17 ετών και φαινομενικώς καλή υγεία, ξεκίνησε εκεί τριετείς προπτυχιακές σπουδές, εστιάζοντας στις φυσικές επιστήμες, με προτίμηση στη φυσική. Τα δυο πρώτα χρόνια των σπουδών του κύλισαν αρκετά μοναχικά. Αν και ως χαρακτήρας δημιουργούσε εύκολα φιλίες, στην Οξφόρδη δεν είχε αποκτήσει ακόμα φίλους «κολλητούς». Όμως, στο τρίτο και τελευταίο έτος φοίτησής του, αποφάσισε να εγγραφεί στον ναυτικό όμιλο του πανεπιστημίου. Μικροκαμωμένος και αδύνατος, διέθετε τον κατάλληλο σωματότυπο για πηδαλιούχος στην ομάδα κωπηλασίας. Εκεί απέκτησε αρκετούς καλούς φίλους απολαμβάνοντας περιπετειώδεις στιγμές στον Τάμεση. Αυτός ο ποταμός διασχίζει την Οξφόρδη, ενώ το Καίμπριτζ έχει τον δικό του ποταμό, τον Καμ, κι έτσι η κωπηλασία έχτισε μακρά παράδοση και στα δυο πανεπιστήμια. Αποτελούσε κοινή πρακτική, οι πιο δημοφιλείς νεαροί των δυο πανεπιστημίων να γίνονται μέλη αυτών των ομίλων. Για τον Στίβεν, η ομάδα κωπηλασίας της Οξφόρδης ήταν στην πραγματικότητα μια λέσχη για κοινωνικές εκδηλώσεις.
Ως πηδαλιούχος, λοιπόν ο Στίβεν ήταν υπεύθυνος για τους ελιγμούς και την ταχύτητα της λέμβου. Από την θέση του στην πρύμνη διόρθωνε την πορεία της λέμβου, αλλά έδινε και τις κατάλληλες εντολές στους κωπηλάτες συναθλητές του. Αδέξιος και αδύναμος, είχε πάντα φτωχές επιδόσεις στα αθλήματα, παρέμενε ωστόσο το πειραχτήρι της ομάδας που αποσπούσε την προσοχή των άλλων, διαλύοντας κάθε απόπειρα συγκέντρωσης στον στόχο. Τώρα, όμως, τα πράγματα είχαν αλλάξει. Ήταν αρχηγός της ομάδας και αναντίρρητα ιδανικός γι’ αυτόν τον ρόλο – ελαφρύς, ώστε να μην προσθέτει περιττό βάρος στη λέμβο, και με στεντόρεια φωνή.
Παρά την συμμετοχή του στην ομάδα κωπηλασίας, ο Στίβεν έπληττε αφόρητα στην Οξφόρδη. Κάθε εβδομάδα ήταν υποχρεωμένος να παρακολουθεί διαλέξεις καθώς και ένα είδος φροντιστηρίου, όπου οι φοιτητές συζητούσαν τα προβλήματα και τις εργασίες που τους είχαν ανατεθεί για το σπίτι. Θεωρούσε τα προβλήματα «γελοιωδώς εύκολα» και τους αφιέρωνε – όπως και σε κάθε άλλη εργασία – ελάχιστο χρόνο, προτιμώντας ν’ ακούει κλασική μουσική και να διαβάζει μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας. Δεν είχε καμιά φιλοδοξία, κανέναν στόχο, κανέναν προσανατολισμό. Και όμως οι περισσότεροι συμφοιτητές του, έπινε πολύ. Όλα αυτά συνέβαιναν πριν πάει στο Καίμπριτζ για μεταπτυχιακές σπουδές, πριν οι γιατροί ανακοινώσουν τη «θανατική του καταδίκη» και πριν ανακαλύψει τη φυσική.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Leonard Mlodinow, «Mε τον Στίβεν Χόκινγκ, η φιλία μας, η φυσική, ο άνθρωπος πίσω από τον μύθο», εκδόσεις Τραυλός, Μετάφραση: Σταύρος Πανέλης.
https://physicsgg.me/
O ηθοποιός Eddie Redmayne στον ρόλο του Hawking στην ταινία του 2014, “The Theory of Everything”.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Leonard Mlodinow, «Mε τον Στίβεν Χόκινγκ, η φιλία μας, η φυσική, ο άνθρωπος πίσω από τον μύθο», εκδόσεις Τραυλός, Μετάφραση: Σταύρος Πανέλης.
tinanantsou.blogspot.gr
