Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης αυτό το καλοκαίρι βρίσκεται σε περιοδεία με τη θεατρική παραγωγή «Κάποτε στο Βόσπορο».
Ο ηθοποιός και παρουσιαστής σε συνέντευξή του στο Mytv μίλησε για την παράσταση, για την περίοδο του εγκλεισμού και σε ποιο επίπεδο τον επηρέασε περισσότερο η πανδημία.
Πώς ήταν για εσάς αυτή η σεζόν που πέρασε και κατά την οποία βρεθήκαμε, ακόμη μία φορά, υπό το καθεστώς του αναγκαίου εγκλεισμού;
Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ήμασταν σε απραξία, καθώς ήμασταν κλεισμένοι. Τουλάχιστον μέχρι πριν από λίγο καιρό, που ξεκίνησαν και πάλι οι δραστηριότητες. Βέβαια, έπεσαν πολλές δουλειές μαζί και είναι δύσκολη η διαχείριση, αλλά καλύτερα έτσι από το να είμαστε κλεισμένοι. Αρκεί να πηγαίνουν καλά τα πράγματα, να μην έχουμε πολλά κρούσματα και κατ' επέκταση κάποιο νέο... κύμα.
Είστε αισιόδοξος για την κατάσταση όπως διαμορφώνεται, αλλά και για την ανταπόκριση του κοινού στις παραστάσεις;
Ναι. Ο κόσμος έχει ανάγκη το θέατρο και αυτό είναι μία φυσιολογική αντίδραση. Απλώς πρέπει να προσέχουμε και να μην ξεχνάμε ότι, παρόλο που οι εμβολιασμοί βρίσκονται σε εξέλιξη, πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση.
Σε ποιο επίπεδο σας επηρέασε περισσότερο η περιπέτεια με την πανδημία;
Στο επίπεδο που επηρέασε τον περισσότερο κόσμο και έχει να κάνει με την έλλειψη επαφής με τους δικούς σου ανθρώπους, τους φίλους σου, την κοινωνική συνεύρεση. Και εννοείται το επαγγελματικό, αφού για ορισμένους χώρους ήταν καταστροφικό. Είχε σαν αποτέλεσμα να προκληθεί ένα υπόγειο στρες, το οποίο, προσωπικά, διαχειρίστηκα όσο μπορούσα με ψυχραιμία. Από εκεί και πέρα, εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε ζήσει αρκετά έντονα, οπότε καταλαβαίνω τις αντιδράσεις των νεότερων. Χρειάζεται, όμως, λίγη σύνεση.
Το φετινό καλοκαίρι περιοδεύετε ανά την Ελλάδα με τη θεατρική παραγωγή «Κάποτε στο Βόσπορο». Πείτε μου δυο λόγια γι' αυτό...
Ο παραγωγός μας είναι τολμηρός, αφού ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες κάνει μία καλοκαιρινή περιοδεία, με περιορισμένη χωρητικότητα και 20 ανθρώπους. Πιστεύουμε ότι ο κόσμος θα ανταποκριθεί θετικά. Τώρα, όσον αφορά το έργο, το πολιτικό κομμάτι και η νοσταλγία είναι κυρίαρχα στην παράσταση, αλλά είναι στο ύφος του κειμένου του Άκη Δήμου, και κυρίως στη σκηνοθεσία της Σοφίας Σπυράτου. Έχει τα στοιχεία του ντοκουμέντου, επειδή περιλαμβάνεται σε ένα ιστορικό πλαίσιο, με την προσωπική ζωή ορισμένων ανθρώπων. Των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης. Ακόμη, υπάρχουν καλά επιλεγμένη μουσική του Νίκου Κυπουργού, τραγούδια και χοροί. Πρόκειται για μία τρυφερή και ενδιαφέρουσα παράσταση που δεν βλέπουμε συχνά.
Τέτοια έργα πρέπει να παρουσιάζονται πιο συχνά στο θέατρο;
Φυσικά και πρέπει. Η συγκεκριμένη παράσταση είναι ένα συναισθηματικό και ψυχικό ταξίδι που, πέρα από το κομμάτι της πληροφορίας, έχει και αυτό της αυτογνωσίας. Απευθύνεται στη συλλογική μας μνήμη. Επίσης, δεν είναι ένας «ύμνος» σε έναν τόπο ή σε μία ζωή που χάθηκε, αλλά αντιμετωπίζει αλλιώς το παρόν και το μέλλον. Επιπλέον, ο κύριος στόχος της τέχνης είναι να ψυχαγωγεί, αλλά άμα μαθαίνουμε κάτι ακόμη καλύτερα. Όχι με διδακτικό χαρακτήρα, αλλά με συναισθηματικό και ψυχικό.
Πηγή: TVNEA.COM
tvnea
