2012-06-26 23:20:06
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
Κοίτα να δεις τι πάθαμε. Χρειάστηκε να αλλάξουν τρεις κυβερνήσεις, να γίνουν δύο εκλογές, να συνεργαστούν τρία κόμματα και να ράψει κοστούμι ο Αβραμόπουλος, για να πάει τελικά στη Σύνοδο Κορυφής ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας!
Ελπίζω οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να μην το πάρουν στραβά. Και να μην προεξοφλήσουν από ένα ατυχές περιστατικό το επίπεδο σοβαρότητας της χώρας. Ολοι δικαιούνται μια στιγμή κακοτυχίας.
Τα καλά νέα είναι ότι (έστω κι από σπόντα…) η κυβέρνηση κερδίζει χρόνο. Απαραίτητο χρόνο.
Διότι είναι περισσότερο από οφθαλμοφανές πως (για υποκειμενικούς ή αντικειμενικούς λόγους) τίποτα δεν έχει προετοιμάσει για τη διαπραγμάτευση που θέλει να προκαλέσει.
Η «προγραμματική συμφωνία» της συγκυβέρνησης που δόθηκε στη δημοσιότητα είναι γενικόλογη και μάλλον ανεδαφική. Αρα, κάποιοι άλλοι πρέπει να επεξεργαστούν το πραγματικό πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, το οποίο ασφαλώς δεν μπορεί να περιλαμβάνει μόνο «τι θέλουμε» αλλά και «τι δίνουμε».
Είναι προφανές, ας πούμε, πως αν εμφανιστεί κάποιος διαπραγματευτής στις Βρυξέλλες να τους πει ότι δεν κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις διότι δεν θέλει ο Ιωαννίδης, δεν μειώνουμε το Δημόσιο διότι διαφωνεί ο Κουβέλης και δεν προχωρούμε σε διαρθρωτικές αλλαγές διότι ο Βενιζέλος τα έκανε πλακάκια με τους πανεπιστημιακούς, τότε ο καλός αυτός άνθρωπος μάλλον θα παραπεμφθεί στη φροντίδα ευαγούς ιδρύματος ιατρικής παρακολούθησης.
Αντιθέτως, αν η κυβέρνηση τούς διαβεβαιώσει ότι θα επιταχυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις και ότι θα μπει μαχαίρι στο Δημόσιο, μπορεί ευκολότερα να ζητήσει τη χαλάρωση της φορολογικής πίεσης ή να υποστηρίξει ότι η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων δεν αποτελεί διαρθρωτική αλλαγή αλλά αναχρονιστική πρακτική.
Ποιος θα το φτιάξει, όμως, αυτό το πλαίσιο;
Διότι πολύ φοβούμαι ότι ακόμη και σε υπουργούς της κυβέρνησης καλλιεργείται η ψευδαίσθηση πως η επαναδιαπραγμάτευση είναι ένα είδος «shopping list» με την οποία θα πάμε να τους ανακοινώσουμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε να κάνουμε.
Λυπάμαι αλλά αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς την αποτυχία. Και θα είναι κρίμα διότι μιλάμε για την τελευταία ευκαιρία της χώρας να επιβιώσει σε ευρωπαϊκό περιβάλλον.
Αρκετά, λοιπόν, ταλαιπώρησαν την κοινωνία οι καλαμπουρτζήδες που έφεραν το πρώτο Μνημόνιο και οι βιολιτζήδες που διαπραγματεύτηκαν το δεύτερο.
Νομίζω ότι έφτασε η ώρα να κάνουμε, επιτέλους, κάτι με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και μεθοδικότητα. Με την ελπίδα να εκτιμηθεί από τους άλλους.
Δυστυχώς, η κούραση και η καχυποψία με την Ελλάδα έχουν φτάσει στα ύψη. Ευτυχώς, το γενικότερο κλίμα και οι συσχετισμοί στην Ευρώπη έχουν μεταβληθεί.
Αλλά δεν πρόκειται να μας χαρίσουν τίποτα - ούτε καν το κοστούμι που έραψε τζάμπα ο Αβραμόπουλος!
πηγη:tanea.gr
Κοίτα να δεις τι πάθαμε. Χρειάστηκε να αλλάξουν τρεις κυβερνήσεις, να γίνουν δύο εκλογές, να συνεργαστούν τρία κόμματα και να ράψει κοστούμι ο Αβραμόπουλος, για να πάει τελικά στη Σύνοδο Κορυφής ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας!
Ελπίζω οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να μην το πάρουν στραβά. Και να μην προεξοφλήσουν από ένα ατυχές περιστατικό το επίπεδο σοβαρότητας της χώρας. Ολοι δικαιούνται μια στιγμή κακοτυχίας.
Τα καλά νέα είναι ότι (έστω κι από σπόντα…) η κυβέρνηση κερδίζει χρόνο. Απαραίτητο χρόνο.
Διότι είναι περισσότερο από οφθαλμοφανές πως (για υποκειμενικούς ή αντικειμενικούς λόγους) τίποτα δεν έχει προετοιμάσει για τη διαπραγμάτευση που θέλει να προκαλέσει.
Η «προγραμματική συμφωνία» της συγκυβέρνησης που δόθηκε στη δημοσιότητα είναι γενικόλογη και μάλλον ανεδαφική. Αρα, κάποιοι άλλοι πρέπει να επεξεργαστούν το πραγματικό πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, το οποίο ασφαλώς δεν μπορεί να περιλαμβάνει μόνο «τι θέλουμε» αλλά και «τι δίνουμε».
Είναι προφανές, ας πούμε, πως αν εμφανιστεί κάποιος διαπραγματευτής στις Βρυξέλλες να τους πει ότι δεν κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις διότι δεν θέλει ο Ιωαννίδης, δεν μειώνουμε το Δημόσιο διότι διαφωνεί ο Κουβέλης και δεν προχωρούμε σε διαρθρωτικές αλλαγές διότι ο Βενιζέλος τα έκανε πλακάκια με τους πανεπιστημιακούς, τότε ο καλός αυτός άνθρωπος μάλλον θα παραπεμφθεί στη φροντίδα ευαγούς ιδρύματος ιατρικής παρακολούθησης.
Αντιθέτως, αν η κυβέρνηση τούς διαβεβαιώσει ότι θα επιταχυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις και ότι θα μπει μαχαίρι στο Δημόσιο, μπορεί ευκολότερα να ζητήσει τη χαλάρωση της φορολογικής πίεσης ή να υποστηρίξει ότι η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων δεν αποτελεί διαρθρωτική αλλαγή αλλά αναχρονιστική πρακτική.
Ποιος θα το φτιάξει, όμως, αυτό το πλαίσιο;
Διότι πολύ φοβούμαι ότι ακόμη και σε υπουργούς της κυβέρνησης καλλιεργείται η ψευδαίσθηση πως η επαναδιαπραγμάτευση είναι ένα είδος «shopping list» με την οποία θα πάμε να τους ανακοινώσουμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε να κάνουμε.
Λυπάμαι αλλά αυτός είναι ο πιο σίγουρος δρόμος προς την αποτυχία. Και θα είναι κρίμα διότι μιλάμε για την τελευταία ευκαιρία της χώρας να επιβιώσει σε ευρωπαϊκό περιβάλλον.
Αρκετά, λοιπόν, ταλαιπώρησαν την κοινωνία οι καλαμπουρτζήδες που έφεραν το πρώτο Μνημόνιο και οι βιολιτζήδες που διαπραγματεύτηκαν το δεύτερο.
Νομίζω ότι έφτασε η ώρα να κάνουμε, επιτέλους, κάτι με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και μεθοδικότητα. Με την ελπίδα να εκτιμηθεί από τους άλλους.
Δυστυχώς, η κούραση και η καχυποψία με την Ελλάδα έχουν φτάσει στα ύψη. Ευτυχώς, το γενικότερο κλίμα και οι συσχετισμοί στην Ευρώπη έχουν μεταβληθεί.
Αλλά δεν πρόκειται να μας χαρίσουν τίποτα - ούτε καν το κοστούμι που έραψε τζάμπα ο Αβραμόπουλος!
πηγη:tanea.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Βιβλίο-σεισμός για τα έργα και τις ημέρες του Σαρκοζί!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Και επειδή τις τελευταίες μέρες βλέπω το φαινόμενο να...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
