2012-06-27 09:30:50
του Γ.Π. Μαλούχου
Τα αμέσως επόμενα 24ωρα λήγει η περίοδος της «εικονικής πραγματικότητας» που έζησε η χώρα το τελευταίο δίμηνο με τις διπλές εκλογές και τον σχηματισμό κυβέρνησης: η τρόικα επιστρέφει. Κι έτσι, σε λίγες ημέρες από σήμερα, θα δοκιμαστούν πολλά τόσο ως προς τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, όσο και ως προς την αποτελεσματικότητά της στο να πείσει για αλλαγές, αλλά, κυρίως, στο να φέρει εις πέρας το πραγματικό έργο που έχει αναλάβει.
Από την ώρα που η τρόικα επιστέψει στην Αθήνα μέχρι τη στιγμή που θα αποσυρθεί ξανά για να συντάξει την έκθεσή της, η κυβέρνηση θα πρέπει να δώσει μια πολύ μεγάλη μάχη με εξαιρετικά αντίξοους όλους τους οιωνούς. Και από την ώρα που αυτή η έκθεση θα υιοθετηθεί από το Βερολίνο, το ΔΝΤ και τις Βρυξέλλες, θα αρχίσει μία δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερη κι ακόμα πιο δύσκολη μάχη, καθώς η παρακολούθηση των πεπραγμένων της χώρας θα γίνει με πλήρη και αδήριτη σύνδεση με τη χρηματοδότησή της.
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα εισέρχεται πλέον πάρα πολύ σύντομα σε ένα είδος τελικής ευθείας, ανεξάρτητα από το τι άλλο γίνεται ή δεν γίνεται στη λοιπή ευρωζώνη. Στην ουσία, η κυβέρνηση Σαμαρά, η τέταρτη κατά σειρά στη διετία της κρίσης, θα κληθεί τώρα να αντιμετωπίσει αθροιστικά τις καθυστερήσεις και των τριών προηγουμένων κυβερνήσεων – και ο λογαριασμός αυτός, θα είναι πάρα πολύ βαρύς.
Την ίδια στιγμή, τα μηνύματα από το Βερολίνο, δεν αφήνουν πλέον σχεδόν το παραμικρό περιθώριο ελπίδας ότι κάτι ουσιαστικό, πλην μιας μικρής χρονικής παράτασης, μπορεί να αλλάξει – μακάρι η κυβέρνηση να πετύχει κάτι τέτοιο, όμως, δυστυχώς, οι πιθανότητες, εμφανίζονται πλέον περίπου μηδενικές.
Η συζήτηση για την ανάπτυξη είναι μία ευχάριστη παρηγοριά, ένα τελευταίο καταφύγιο, αλλά, δυστυχώς, περισσότερο της φαντασίας παρά της πραγματικότητας: ακόμα κι αν κάποια χρήματα δοθούν γι' αυτόν τον σκοπό μετά τις αποφάσεις των τεσσάρων στη Ρώμη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρώτο κριτήριο με το οποίο θα τα συνδέσουν οι Γερμανοί θα είναι η προσαρμογή στο βασικό πρόγραμμα. Επίσης, ακόμα και αυτό να μη συνέβαινε, τα χρήματα, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι πολλά. Η «πίτα» των 130 δισ. δεν αφορά φυσικά την Ελλάδα, αλλά το σύνολο της ευρωζώνης.
Πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι οι εβδομάδες που έρχονται θα είναι μακράν οι πιεστικότερες για την Ελλάδα από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα – και αυτό ενώ ήδη η χώρα έζησε πάρα πολύ μεγάλη πίεση. Όμως, από εδώ και στο εξής, δεν υπάρχουν πλέον διαφυγές. Η Ελλάδα εισέρχεται πια στην τελική ευθεία. Και οι ηγεσίες της, σε όλα τα επίπεδα, πρέπει να κινηθούν με πλήρη συνείδηση αυτής της πραγματικότητας tovima
Τα αμέσως επόμενα 24ωρα λήγει η περίοδος της «εικονικής πραγματικότητας» που έζησε η χώρα το τελευταίο δίμηνο με τις διπλές εκλογές και τον σχηματισμό κυβέρνησης: η τρόικα επιστρέφει. Κι έτσι, σε λίγες ημέρες από σήμερα, θα δοκιμαστούν πολλά τόσο ως προς τα προεκλογικά προγράμματα των κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, όσο και ως προς την αποτελεσματικότητά της στο να πείσει για αλλαγές, αλλά, κυρίως, στο να φέρει εις πέρας το πραγματικό έργο που έχει αναλάβει.
Από την ώρα που η τρόικα επιστέψει στην Αθήνα μέχρι τη στιγμή που θα αποσυρθεί ξανά για να συντάξει την έκθεσή της, η κυβέρνηση θα πρέπει να δώσει μια πολύ μεγάλη μάχη με εξαιρετικά αντίξοους όλους τους οιωνούς. Και από την ώρα που αυτή η έκθεση θα υιοθετηθεί από το Βερολίνο, το ΔΝΤ και τις Βρυξέλλες, θα αρχίσει μία δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερη κι ακόμα πιο δύσκολη μάχη, καθώς η παρακολούθηση των πεπραγμένων της χώρας θα γίνει με πλήρη και αδήριτη σύνδεση με τη χρηματοδότησή της.
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα εισέρχεται πλέον πάρα πολύ σύντομα σε ένα είδος τελικής ευθείας, ανεξάρτητα από το τι άλλο γίνεται ή δεν γίνεται στη λοιπή ευρωζώνη. Στην ουσία, η κυβέρνηση Σαμαρά, η τέταρτη κατά σειρά στη διετία της κρίσης, θα κληθεί τώρα να αντιμετωπίσει αθροιστικά τις καθυστερήσεις και των τριών προηγουμένων κυβερνήσεων – και ο λογαριασμός αυτός, θα είναι πάρα πολύ βαρύς.
Την ίδια στιγμή, τα μηνύματα από το Βερολίνο, δεν αφήνουν πλέον σχεδόν το παραμικρό περιθώριο ελπίδας ότι κάτι ουσιαστικό, πλην μιας μικρής χρονικής παράτασης, μπορεί να αλλάξει – μακάρι η κυβέρνηση να πετύχει κάτι τέτοιο, όμως, δυστυχώς, οι πιθανότητες, εμφανίζονται πλέον περίπου μηδενικές.
Η συζήτηση για την ανάπτυξη είναι μία ευχάριστη παρηγοριά, ένα τελευταίο καταφύγιο, αλλά, δυστυχώς, περισσότερο της φαντασίας παρά της πραγματικότητας: ακόμα κι αν κάποια χρήματα δοθούν γι' αυτόν τον σκοπό μετά τις αποφάσεις των τεσσάρων στη Ρώμη, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρώτο κριτήριο με το οποίο θα τα συνδέσουν οι Γερμανοί θα είναι η προσαρμογή στο βασικό πρόγραμμα. Επίσης, ακόμα και αυτό να μη συνέβαινε, τα χρήματα, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι πολλά. Η «πίτα» των 130 δισ. δεν αφορά φυσικά την Ελλάδα, αλλά το σύνολο της ευρωζώνης.
Πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι οι εβδομάδες που έρχονται θα είναι μακράν οι πιεστικότερες για την Ελλάδα από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα – και αυτό ενώ ήδη η χώρα έζησε πάρα πολύ μεγάλη πίεση. Όμως, από εδώ και στο εξής, δεν υπάρχουν πλέον διαφυγές. Η Ελλάδα εισέρχεται πια στην τελική ευθεία. Και οι ηγεσίες της, σε όλα τα επίπεδα, πρέπει να κινηθούν με πλήρη συνείδηση αυτής της πραγματικότητας tovima
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Έχετε συνηθίσει στο σκοτάδι»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κυβέρνηση έχουμε. Και τώρα...???
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
